Pod redakcją Ryszarda Patera CZĘŚĆ III
Transkrypt
Pod redakcją Ryszarda Patera CZĘŚĆ III
CZĘŚĆ III Pod redakcją Ryszarda Patera 1 2 3 4 Noty biograficzne Abramowicz Leon (1879-1924) - pierwszy dyrektor Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Hajnówce. Urodził się w 1879 r. w Białej Podlaskiej w rodzinie mieszczańsko-ziemiańskiej (ojciec zmarł, kiedy Leon miał 18 lat). Pomocy rodzinie udzielał brat ojca ks. kanonik Wincenty Abramowicz. W roku 1905 został zesłany na daleki wschód do ciężkich robót, był przykuty do taczki, przeżył głód. Ciężkie lata pomogła mu przeżyć pracownica kuchni obozowej Maria, Rosjanka, późniejsza żona Leona. Leon Abramowicz ukończył studia w 1913 r. we Władywostoku i uzyskał tytuł inżyniera technologa budowy mostów. Pracował w Omsku w Dyspozytorskim Wydziale Służby Ruchu Kolejowego. W czasie rewolucji 1917 r. przebywał w Rosji. Do Polski wrócił w 1921 r. z mocno nadszarpniętym zdrowiem. W 1922 r. został skierowany z Warszawy do Białowieży na stanowisko dyrektora Szkoły Przemysłu Drzewnego. Po dwóch latach szkoła została przeniesiona do Hajnówki. Warsztaty szkolne umieszczono w pomieszczeniach małego tartaku. W 1924 r. dyrektor inż. Leon Abramowicz rozpoczął budowę budynku szkolnego i organizowanie szkoły. Po negatywnej kontroli władz zwierzchnich postanowił zrezygnować z pracy. Kiedy szykował się do wyjazdu do Wilna, niespodziewanie zachorował na zapalenie płuc i po kilku dniach zmarł, 15 sierpnia. Został pochowany na cmentarzu katolickim w Hajnówce. Ackiewicz Jerzy - ks. proboszcz parafii Św. Dymitra, urodził się 7 lutego 1957 r. w Koniuszkach, gmina Nowy Dwór. Ukończył: Prawosławne Seminarium Duchowne w Warszawie (1979 r.), Wyższe Prawosławne Seminarium Duchowne w Jabłecznej (1983 r.) oraz Chrześcijańską Akademię Teologiczną w Warszawie (1994 r.). Po wstąpieniu w związek małżeński z Marią, z domu Wojciulik, 19 sierpnia 1979 r. z rąk metropolity warszawskiego i całej Polski Bazylego na św. górze Grabarce otrzymał święcenia diakońskie. Na prezbitera został wyświęcony tydzień później w Warszawie. Pierwszą parafią ks. Jerzego było Kuraszewo. Jako młody kapłan przeprowadził generalny remont domu parafialnego, wybudował nowe budynki gospodarcze, ogrodził i wyremontował kaplicę koło wsi Lady, przeprowadził wiele prac wewnątrz świątyni parafialnej. W 1988 r. został oddelegowany do parafii Puchły. Podczas sprawowania funkcji proboszcza doprowadził do odrestaurowania fresków, odmalowania wnętrza cerkwi i wstawienia krat w oknach świątyni. W 1990 r. we wsi Soce, należącej do parafii Puchły, wybudował kaplicę, w której każdego roku w dniu św. proroka Eliasza odprawiana jest św. Liturgia. W 1991 r. ks. Jerzego Ackiewicza oddelegowano do Hajnówki, gdzie pełnił funkcję wikariusza w parafii pw. św. Trójcy. W maju 1996 r. w Hajnówce powstały dwie nowe parafie. Nowo 5 erygowaną parafię pw. św. Dymitra, jej zorganizowanie i budowę świątyni, powierzono proboszczowi ks. Jerzemu Ackiewiczowi. Jest również kapelanem Aresztu Śledczego w Hajnówce. 9 września 2009 r. obchodził jubileusz 30-lecia święceń kapłańskich. Za swe zasługi był wielokrotnie nagradzany. M.in. krzyżem z ozdobami (2003) i Orderem św. Marii Magdaleny II stopnia (2007). Androsiuk Michał - ur. 02.12.1959 r. w Hajnówce. Pisarz, publicysta, dziennikarz. Pracował w jako nauczyciel, kamieniarz, dziennikarz radiowy. Jest członkiem Stowarzyszenia Literackiego Białowieża. Pisał książki w języku białoruskim: „Bieły koń” – zbiór opowiadań. Białystok 2006. Wydawnictwo: Białoruskie Zrzeszenie Literackie Białowieża. Publikacja ukazała się dzięki pomocy finansowej Ministerstwa Kultury. „Miascowaja grawitacja” – zbiór opowiadań. Białystok 2004 .Wydawnictwo: Białoruskie Zrzeszenie Literackie Białowieża. Publikacja ukazała się dzięki pomocy finansowej Ministerstwa Kultury. „Firma” – zbiór opowiadań. Białystok 2006. Wydawnictwo: Białoruskie Zrzeszenie Literackie Białowieża. Publikacja ukazała się dzięki pomocy finansowej Ministerstwa Kultury. "Wagon drugiej klasy" (2010) jest jego pierwszym tekstem literackim napisanym po polsku. Powieść, uznana przez krytyków za olśniewającą, mistrzowską, była nominowana do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus za 2010 rok oraz nagrody Prezydenta Miasta Białegostoku im. Waldemara Kazaneckiego. W 2012 r. został laureatem nagrody literackiej im. Wiesława Kazaneckiego za „Białego konia”. Andrzejewska Zenobia - urodziła się 26 listopada 1913 r. w Kutnie. Ukończyła Studium Nauczycielskie o kierunku geografia. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1937 r. w Różanem Stoku i Dworczanach. Z Hajnówką związana jest od 2 października 1939 roku, kiedy to rozpoczęła pracę jako nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 1 w Hajnówce. W okresie niemieckiej okupacji od 1 czerwca od 1941 do 15 czerwca 1944 r. czynnie włączała się w nauczanie hajnowskich dzieci. Lekcje prowadziła w domu swoich rodziców przy ulicy Bohaterów Warszawy. Nauką objęła 15 uczniów na poziomie klas III – VI szkoły powszechnej. Główny nacisk położyła na nauczanie języka polskiego, matematyki, historii, przyrody i geografii. W wyniku zabiegów hajnowskich nauczycielu od 1 lutego 1942 – 30 czerwca 1943 r. w Hajnówce działała jawna szkoła polska na poziomie szkoły powszechnej, gdzie większość nauczycieli była oficjalnie zatrudniona, w tym i Zenobia Andrzejewska. W tym samym czasie Zenobia Andrzejewska realizowała w domu z czteroma chłopcami program I klasy gimnazjum. Po zamknięciu szkoły, od 1 lipca 1943 r. była zatrudniona jako praktykantka – telefonistka na Kolejkach Leśnych. Poza godzinami pracy nadal prowadziła tajne nauczanie. Największa fala represji wobec nauczycieli w Hajnówce miała miejsce tuż przed wyzwoleniem. W jej wyniku 15 czerwca 1944 r. nastąpiły aresztowania wśród nauczycieli. Zenobia 6 Andrzejewska została aresztowana wraz ze swoją siostrą i wywieziona do obozu koncentracyjnego Ravensbruck, (jej numer obozowy: 43648). Po powrocie z obozu koncentracyjnego do 1953 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 1 w Hajnówce, w latach 1959-1972 w Szkole Podstawowej nr 5, po 35 latach pracy w 1972 roku odeszła na emeryturę. Po wojnie poza pracą zawodowa w szkole prowadziła kursy dla analfabetów. Ponadto pod jej kierunkiem prężnie działało PTTK, którego członkowie, uczniowie szkoły podstawowej aktywnie uczestniczyli w imprezach krajoznawczo-turystycznych. Ponadto czynnie udzielała się w pracy samorządowej. Była aktywną działaczką związku Nauczycielstwa Polskiego i Polskiego Związku Więźniów Politycznych. Zenobia Andrzejewska odznaczona została: Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977), Krzyżem Komisji Edukacji Narodowej (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Krzyżem Oświęcimskim. Zmarła w 1999 r. W 2010 r. jej imieniem nazwano Salę Geograficzną w Zespole Szkół nr 1 w Hajnówce. Antoniuk Jarosław urodził się w 1963 r. w Hajnówce. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną (obecnie Akademia Teatralna) w Warszawie. Od 1987 r. mieszka i tworzy w Łomży. W latach 1987 -1994 był głównym instruktorem ds. teatru w Miejskim Domu Kultury - Domu Środowisk Twórczych. W 1994 r. został dyrektorem Teatru Lalki i Aktora w Łomży, który za jego kadencji uzyskał nowoczesną siedzibę przy Placu Niepodległości 14. Wyreżyserował m.in.: Dziejba leśna (1996), Madejowe loże (1999), Sklep z zabawkami (2001), Opowieść o Lejzorku Rojtszwańcu (2003), Kominiarczyk (2005). Zrealizowane przez niego spektakle otrzymały nagrody i wyróżnienia na festiwalach krajowych i zagranicznych. Jako reżyser współpracuje z teatrami zagranicznymi, a jego ostatni spektakl, Karius i Baktus, zrealizowany w Lutkarsko Kazaliste w Mostarze, otrzymał Grand-Prix zagrzebskiego festiwalu PIF (Pupteatra Internacia Festivalo - w języku esperanto) - za najlepszy spektakl dla dzieci. Pełni funkcję dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego "Walizka", jednej z bardziej cenionych imprez teatrów lalkowych w Europie Środkowej. Jest laureatem nagrody Marszałka Województwa Podlaskiego za twórczość artystyczną. Antoniuk Marek – urodził się w Hajnówce w 1972 r., uczył się w SP nr 2 i ZSZ, reprezentował MKS Hajnówka do 1992 r. Z drużyną zdobywał tytuł mistrza województwa młodzików, juniorów i seniorów. Był również członkiem zespołu mistrza województwa szkół ponadpodstawowych ZSZ. W czasie studiów na AWF reprezentował II – ligowy AZS Warszawa oraz I – ligowy zespół AZS Politechnika Warszawa. Po powrocie ze studiów próbował z trenerem Wesołowskim stworzyć zespół II – ligowy w Bielsku Podlaskim. Tam się nie udało, lecz powiodło się w Białymstoku z zespołem Cezar. W sezonie 7 letnim startował w siatkówce plażowej. W 1999 r. – srebrny medalista MP (w parze ze Zbigniewem Żukowskim), w 2000 r. – 5. miejsce MP w siatkówce plażowej, w 2001 r. brązowy medal w Pucharze Polski ( w parze z Damianem Lisieckim). Brał udział w rozgrywkach o awans do IO w Sydney oraz w turniejach World Tour. 1.01.2001 r. objął stanowisko dyrektora OSiR. Z okazji 50-lecia nadania praw miejskich zorganizował bieg po Puszczy Białowieskiej przy wielkim zaangażowaniu inicjatora biegu – Aleksandra Prokopiuka. Bieg ten spotkał się z uznaniem zawodników i wszedł na stałe do kalendarza polskich imprez biegowych. W tym samym roku zorganizował turniej eliminacyjny do MP w siatkówce plażowej, ogółem rozegrano 6 takich turniejów. W 2002 r. przy OSiR-ze powstała drużyna II ligi w siatkówce mężczyzn z inicjatywy Marka Antoniuka i Jacka Wesołowskiego z Bielska Podlaskiego, dzięki wsparciu władz miasta. Sponsorem drużyny został Zakład Kotlarski Mariusza Kubackiego. Siatkarze występując pod nazwą Moderator zajęli 3. miejsce w II lidze w sezonie 2002/2003, a w następnym sezonie wywalczyli awans do serii B. Coraz wyższy poziom reprezentowany przez hajnowską drużynę sprawił, że w turnieju o Puchar Burmistrza Hajnówki w 2005 r. wystąpiły czołowe polskie zespoły – Skra Bełchatów, Mostostal Kędzierzyn, Deleckta Bydgoszcz, a w rozgrywkach o Puchar Polski Moderator spotkał się z AZS Olsztyn.W sezonie 2005/06 po 3 meczach na pozycji libero, niespodziewanie zakończył karierę zawodniczą, pozostając nadal w sztabie szkoleniowym. W 2006 roku zrezygnował z pracy w OSiR-ze i poświęcił się prowadzeniu zakładu budowlanego. W tym samym roku wziął udział w wyborach na burmistrza Hajnówki. Kiedy w sezonie 2006/07 drużyna prowadzona przez Adama Aleksandrowicza zajmowała po I rundzie miejsce spadkowe, w II rundzie M. Antoniuk przyszedł z pomocą trenerowi w prowadzeniu zespołu, lecz duże straty z I rundy nie pozwoliły uchronić przed spadkiem do II ligi. Antowska Jolanta - Na co dzień pracuje w Starostwie Powiatowym w Hajnówce. Jest też prezesem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki od 2009 r. Nominowana do tytułu Hajnowianin 2010 r. za organizację finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Swoją przygodę z orkiestrą rozpoczęła w 2000 roku jako wolontariusz. To właśnie dzięki zaangażowaniu i determinacji Jolanty, Hajnówka jest jednym z wielu miast, w którym odbywa się finał Orkiestry. Sama zajmuje się jego organizacją, zarażając młodych hajnowian wolontariatem. To jak ważnym i potrzebnym wydarzeniem w życiu młodzieży jest Orkiestra, potwierdza fakt, iż w tym roku do Jolanty zgłosili się nastolatkowie z Bielska Podlaskiego, chcący zostać wolontariuszami Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Jak się okazało, brakuje tam takiej osoby jak Jolanta Antowska. Awksentiuk Mirosław - urodzony w 1964 r. w Hajnówce, ukończył Technikum Elektryczne w Białymstoku, następnie Wyższą Szkołę Finansów i 8 Zarządzania w Białymstoku w zakresie zarządzania i marketingu. Studia podyplomowe w zakresie pozyskiwania funduszy z Unii Europejskiej. Od 1984 roku pracował w Rejonie Telekomunikacyjnym, zajmował się paszportyzacją sieci telekomunikacyjnej w Hajnówce i na terenie powiatu. Od 1994 roku radny z ramienia Unii Pracy. Członek Zarządu III kadencji Rady Miejskiej. Z chwilą powołania na stanowisko sekretarza miasta Hajnówka z dniem 1.03.2001 r. złożył rezygnację z pełnienia roli radnego i członka Zarządu. Od 2005 roku jest prezesem Klubu Sportowego "Puszcza”, od 2007 r. piastuje stanowisko dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji. Od 2003 roku jest prezesem Hajnowskiego Stowarzyszenia „Sami Sobie”. Bachowski Antoni - Urodził się w 1892 roku, w miejscowości Kwacata w woj. krakowskim. Ukończył studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przed wybuchem II wojny światowej pracował w Brześciu, będąc wizytatorem szkół rolniczych. Gdy władze sowieckie nakazały opuszczenie strefy nadgranicznej, w 1940 r. przyjechał z rodziną do Hajnówki, z którą się związał na kilkanaście lat. Pracował w nowo otworzonym polskim gimnazjum, podczas okupacji niemieckiej był kierownikiem polskiej szkoły powszechnej. Po wyzwoleniu naszych terenów przez wojska sowieckie, jako kierownik wydziału oświaty przystąpił do organizacji szkolnictwa w Hajnówce. Został dyrektorem Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego, kierując jednocześnie Gimnazjum Przemysłowym Stolarskim. W pierwszych latach działalności, w szkole pracowała jego córka Irena i zięć Jarosław Dobrzański, a córka Maria została pierwszą absolwentką szkoły w 1947 roku. Później uczniami Liceum byli wnukowie dyrektora: Barbara (matura w 1959), Bogusław (1963), Marek (1965) i Ewa (1973) Dobrzańscy, prawnuczka Małgorzata Janiuk (1990) oraz praprawnuczka Ewa Ziniewicz. Antoni Bachowski w 1953 roku wyjechał do Wrocławia, gdzie pracował w Urzędzie Wojewódzkim, w Wydziale Rolnictwa. W 1955 roku został dyrektorem nowo utworzonego Państwowego Technikum Rolniczego w Ludowie Polskim i pracował w nim do emerytury, do 1958 roku. Baszun Jerzy – ur. w 1957 r. w Hajnówce, mgr w-f, lekkoatleta. Rozpoczął treningi będąc w drugiej klasie Technikum Drzewnego, przyprowadzony do trenera Jana Kozaka przez kolegów, którzy nie chcieli dopuścić do zmarnowania sprinterskiego talentu. Robił bardzo szybkie postępy i już w IV klasie ustanowił rekord województwa białostockiego w biegu na 100 m – 10,78, nie pobity przez 21 lat. W biegu na 200 m uzyskał 21,8. Służbę wojskową odbył w Wawelu Kraków, później występował w Górniku Zabrze, gdzie odnosił największe sukcesy i w AZS Gliwice. Najlepsze wyniki uzyskał w 1980 roku. Zdobył wtedy brązowy medal w sztafecie 4x100 m w barwach Górnika na Mistrzostwach Polski oraz zajął 5. miejsce w biegu na 100 m. Miał szansę na występ w sztafecie 4x100 m w Moskwie. Jego rekordy życiowe, to 10,54 na 100 m i 21,61 na 200 m. Pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Zabrzu. 9 Bednarczyk Marian – pierwszy ksiądz wywodzący się z parafii hajnowskiej. Urodził się w Końskich, w 1936 roku rodzice przeprowadzili się do Hajnówki. Uczęszczał do szkoły powszechnej i Liceum Ogólnokształcącego, które ukończył w 1953 roku. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie nad Bugiem. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1959 roku, w Drohiczynie. Początkowo pracował w diecezji drohiczyńskiej następnie na terenie diecezji siedleckiej. W styczniu 1964 roku rozpoczął posługę kapelana Sióstr Nazaretanek w Łukowie, którą pełnił – z kilkumiesięczną przerwą na pobyt na studiach w Rzymie – aż do śmierci. W roku 1978 uzyskał stopień naukowy doktora teologii. Był założycielem i pierwszym dyrektorem w latach 1990–2004 Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Łukowie. Był wykładowcą akademickim w Instytucie Teologicznym w Siedlcach, w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Siedleckiej w Opolu Nowym. W dowód uznania Ojciec Święty Jan Paweł II, 18 maja 1997 roku nadał mu tytuł Kapelana Jego Świątobliwości (prałata), a biskup siedlecki Jan Wiktor Nowak mianował go 24 czerwca 1997 roku Kanonikiem Gremialnym nowo utworzonej Kapituły Łukowskiej. Zmarł 3 marca 2010 roku. Belter Jan - działacz partyjny, ur. się w 1895 roku w Aleksandrowie Kujawskim, s. Mateusza i Magdaleny. Po ślubie z Franciszką z Nieszawy, w 1922 roku „za chlebem” wyjechał do Hajnówki, gdzie znalazł pracę. Początkowo mieszkał w ziemiance, w okolicach dzisiejszej ulicy Armii Krajowej, potem w pobliżu zakładu, na osiedlu Chemiczna. Pracował w fabryce chemicznej „Grodzisk”. W Hajnówce wstąpił do związków zawodowych i Polskiej Partii Socjalistycznej. Był jednym z jej liderów w ówczesnym powiecie Bielsk Podlaski. Jeden z organizatorów przedwojennych strajków w fabryce chemicznej. Blisko współpracował z przedstawicielem lewicowego skrzydła PPS, Stanisławem Duboisem. Po wojnie, gdy komuniści z PPR spacyfikowali ruch socjalistyczny w Polsce, wstąpił do PZPR. Zmarł w grudniu 1981 roku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi. Belter Wacław – ur. się w Aleksandrowie Kujawskim w 1918 r., razem z rodziną przybył do Hajnówki w 1922 r. W latach 1952-76 był prezesem PSS „Społem”. W tym okresie nastąpił b. duży rozwój spółdzielni. W 1959 roku oddano do użytku biurowiec i restaurację „Hajnowianka”, a w 1961 roku pawilon handlowy. W 1962 roku zorganizowano punkt „Praktyczna Pani”, w 1963 roku zbudowano masarnię, a w 1964 roku Wytwórnię Wód Gazowanych i Rozlewnię Piwa. Otwarto kawiarnię. 1 lipca 1967 roku Spółdzielnia straciła samodzielność i stała się oddziałem Wojewódzkiej Spółdzielni Spożywców w Białymstoku. W 1973 r. oddano do użytku duży sklep w budynku ZSDD przy ul. Waryńskiego, a w roku następnym Spółdzielczy Dom Towarowy. Zmarł w 1978 r. 10 Berger Tadeusz (1914-2005) - urodził się w 1914 r. w miejscowości Sieroszewice, powiat Ostrów Wielkopolski. Wyemigrował z rodziną do Francji w 1921 r. W ramach przeciwdziałania wynaradawiania emigrantów wrócił do Polski w 1926 r. jako 12-latek i wylądował w Wołkowysku, gdzie uczył się w szkole podstawowej i w gimnazjum. Po 4 latach nauki wskutek zamknięcia bursy szkolnej wyjechał do Warszawy skąd w 1932 r. w grupie 10 repatriantów trafił do Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Hajnówce. Młodzi chłopcy wolny czas spędzali najczęściej przy grach sportowych, z którymi mieli styczność podczas pobytu za granicą. Do gry wciągali młodych robotników hajnowskich zakładów. Po przyjeździe do Hajnówki nauczyciela WF Stanisława Niewiadomskiego sport zaczął przybierać formę zorganizowaną. Do najbardziej zaangażowanych sportowców należał T. Berger. Uprawiał piłkę nożną, siatkówkę , koszykówkę , lekką atletykę i poznawał tajniki gry w tenisa. Przed wojną należał do organizacji sportowej PWL przemianowanej w 1937 r. na HKS Puszcza. Cieszył się renomą wśród kolegów, którzy zrobili go kapitanem drużyny piłkarskiej. Należał do najlepszych zawodników drużyny, która wywalczyła awans do A klasy i nie zagrała w niej ani jednego meczu z powodu wybuchu II wojny światowej. Po wojnie grał w hajnowskich drużynach piłkarskich TUR, OMTUR, ŻubrUnia, Sparta. Należał do najlepszych piłkarzy w województwie, o czym świadczy fakt powołania do reprezentacji województwa w 1949 r. na mecz z Siedlcami. Karierę przerwała mu poważna kontuzja. Odnosił również sukcesy na korcie będąc mistrzem województwa w grze pojedynczej i w deblu oraz drużynowo. W latach pięćdziesiątych zdobył uprawnienia instruktora piłkarskiego. Trenował drużyny Unii, Spójni, Sparty i WKS. Po utworzeniu Klubu Sportowego Puszcza został trenerem drużyny seniorów doprowadzając ją do tytułu mistrza okręgu w 1958 r. Stworzył zręby drużyny, która już pod opieką jego wychowanka - Włodzimierza Krutela, dwukrotnie zdobyła Puchar Polski na szczeblu wojewódzkim. Był nauczycielem WF w Zespole Szkół Zawodowych, gdzie wyłowił wiele piłkarskich talentów, m. in. Piotra Sieliwonika. Jako trener drużyny juniorów Puszczy doprowadził ją do tytułu mistrza okręgu w 1964 r. Z drużynami juniorów brał udział w rozgrywkach ogólnopolskich. Jego zespół grał m.in. z drużyną słynnego "łowcy talentów"prof. W. Motoczyńskiego, ponosząc jednak sromotną porażkę. Na początku lat siedemdziesiątych przekazał trenerską pałeczkę młodszym. W 2001 r. kibice wybrali go hajnowskim trenerem XX wieku. Tadeusz Berger zmarł 15 listopada 2005 r., pochowany jest na cmentarzu katolickim. Biegluk Marcin – dziennikarz, ur. 25.09.1976 r. w Hajnówce. Absolwent 1 LO w Hajnówce (1995), Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Od stycznia 2002 r. pełnił funkcję dyrektora wydawniczego pism młodzieżowych Axel Springer Polska. Zajmował się 11 rozwojem tytułów kobiecych wydawnictwa (miesięcznik "Olivia", tygodnik "Pani Domu", poradniki "Pani Domu Poleca", dwutygodnik "Na Żywo", "Cienie i Blaski" oraz "Sekrety Serca"). W ciągu ponad dwóch lat zarządzania "Dziewczyną" i "Popcornem", magazyny te umocniły swoją pozycję. Obydwa tytuły były liderami sprzedaży i czytelnictwa wśród miesięczników dla młodzieży w Polsce. "Dziewczyna" była również niekwestionowaną liderką we wpływach reklamowych wśród miesięczników dla nastolatek, a "Popcorn" jednym z niewielu magazynów w tym segmencie notującym stały wzrost sprzedaży. W 2007 r. został równocześnie dyrektorem wydawniczym dziennika "Fakt" (Axel Springer Polska), a od 10.01.2011 r. przejął nadzór nad dziennikami sportowymi wydawnictwa: „Przeglądem Sportowym” i „Sportem”. Bielawski Arkadiusz – ur. w Hajnówce w 1964 r., absolwent I LO z 1983 roku. W szkole podstawowej i średniej uprawiał akrobatykę w KS Puszcza Hajnówka, trzykrotnie zdobywał medale Mistrzostw Polski Juniorów. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie. W Policji od 1990 roku, kierował Komisariatem Kolejowym i Komisariatem V w Białymstoku. W latach 2009-2011 był Komendantem Powiatowym Policji w Hajnówce. Bielecki Grzegorz - nadleśniczy Nadleśnictwa Hajnówka od 24.02.2006 r. Ur. w 1952 r. w Łukowie. Absolwent technikum leśnego w Rogozińcu i Wydziału Leśnego Akademii Rolniczej w Poznaniu. Pracował w Białymstoku w Biurze Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej, następnie w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych i jako, dyrektor Biebrzańskiego Parku Narodowego. Pełnił również funkcję dyrektora Krajowego Zarządu Parków Narodowych z siedzibą w Warszawie, z której został odwołany po zmianie rządu. Z powodu kłopotów ze znalezieniem. pracy, przez dwa lata pracował w Niemczech w prywatnej polskiej firmie. Po powrocie do kraju, w 2005 roku zatrudniony został ponownie w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku. Na stałe mieszka w Białymstoku. Bierwiaczonek Bolesław (1916-1939) – jedyny polski bohater z okresu II Wojny Światowej w Hajnówce. Urodzony we wsi Woreńce koło Wilna w 1916 roku. W roku 1937 został powołany do służby wojskowej, skierowany do Szkoły Podoficerskiej CKM w Nowogródzkiej Brygadzie Kawalerii w Baranowiczach. Po ukończeniu szkoły otrzymał stopień kaprala i służył w 3 Pułku Strzelców Konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego w Wołkowysku. 1 września 1939 r. kpr. Bolesław Bierwiaczonek brał udział w odpieraniu ataku niemieckiego samolotu na wieś Jatwież. 4 września jego pułk wyruszył pociągiem z garnizonu Wołkowysk i 5 września przybył do Czerwonego Boru. Pociąg w czasie rozładunku został zaatakowany przez dwa niemieckie samoloty. Ckm-y kierowane przez Bolesława Bierwiaczonka i innych zmusiły 12 napastników do odwrotu. 16 września oddział, w którym służył Bierwiaczonek przybył do Hajnówki. 17 września weszły do Hajnówki niemieckie czołgi i rozpoczęła się potyczka na ulicy Lipowej, podczas której jeden czołg został rozbity, dwa uszkodzone. Gdy zaatakowała niemiecka piechota, żołnierze polscy wycofali się do wsi Lipiny. Podczas ostrzeliwania przez Niemców pozycji polskich Bolesław Bierwiaczonek został ranny odłamkiem pocisku w głowę. Rany okazały się śmiertelne, zmarł podczas ewakuacji oddziału w kierunku Białowieży, we wsi Budy, gdzie został pochowany. W roku 1964 Cech Rzemiosł Różnych w Hajnówce ufundował tablicę nagrobną i ogrodził mogiłę. Przez wiele lat opiekowała się nią młodzież szkolna z Zespołu Szkół Zawodowych pod kierunkiem nauczycieli Juliusza Ojrzanowskiego i Jerzego Słowikowskiego. Kiedy mogiła znalazła się na terenie prywatnym, na polecenie ministra ds. Kombatantów gen. Grudnia zwłoki ekshumowano w dn. 20.11.1973 r. i przeniesiono na cmentarz wojenny w Białymstoku, wbrew woli mieszkańców wsi Budy. Jednak o bohaterze nie zapomniano. 7 września 1985 r. w Hajnówce, u zbiegu ulic 1 Maja i L. Waryńskiego (obecnie 3 Maja i S. Batorego) został odsłonięty kamienny obelisk z tablicą pamiątkową upamiętniającą postać kpr. Bolesława Bierwiaczonka, który pośmiertelnie został mianowany plutonowym oraz odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Dzięki determinacji mieszkańców Bud 23.11.2008 r. przy drodze z Bud do Białowieży, po 69 latach od chwili śmierci, stanął pomnik plut. Bolesława Bierwiaczonka przeniesiony z prywatnej posesji. Blomberg Paweł – trener siatkówki pochodzący z Radomia. Był trenerem m.in. Czarnych Radom, Skry Bełchatów, Wifamy Łódź, Chemika Bydgoszcz, SMS Łódź. Zespoły Czarnych, Skry i Chemika wprowadził do najwyższej klasy rozgrywek. Z Pronarem Parkiet Hajnówka jest związany od 2007 roku. W pierwszym roku pracy zespół awansował do I ligi, w której zajął 5. miejsce. W trzecim roku pracy w Hajnówce w wyniku kłopotów finansowych nie udało się zebrać pełnego składu, Pronar spadł z I ligi. W kolejnym roku trener miał do dyspozycji zupełnie nowy zespół, składający się w większości z juniorów. Mimo tego Pronar Parkiet zajął 6. miejsce gwarantujące pozostanie w II lidze. Praca Pawła Blomberga jest dobrze oceniana przez hajnowian, czego dowodem jest tytuł „Zasłużony dla powiatu hajnowskiego w 2009 roku”, zwycięstwa w latach 2008 i 2009 w Plebiscycie na najpopularniejszego trenera Ziemi Hajnowskiej oraz nominacja do plebiscytu „Hajnowianin 2010 Roku”. Bodakowski Anatol – dr medycyny, ur. 03.02.1934 r. w Hajnówce. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego nr 9 rozpoczął studia na Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, następnie przeniósł się na Akademię Medyczną w Białymstoku. Jako lekarz chirurg pracował w Szpitalu Powiatowym w Hajnówce oraz Poradni Chirurgicznej. Sprawował wiele funkcji zawodowych i 13 społecznych. Był kierownikiem Przychodni Obwodowej w Hajnówce, Powiatowym Inspektorem Sanitarnym, przez długie lata, aż do przejścia na emeryturę, był kierownikiem Poradni Chirurgicznej. Pełnił funkcję prezesa PCK, przewodniczącego Zw. Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, społecznie opiekował się członkami Związku Inwalidów Wojennych. Za swoją czterdziestoletnią pracę w służbie zdrowia był nagrodzony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Po przejściu na emeryturę w 1999 r. wyjechał z małżonką do Gdańska. Zmarł 21.12.2002 r. Bogdanowicz Mieczysława - Pracę zawodową rozpoczęła w 1982 roku. W 1994 roku objęła stanowisko prezesa PSS Społem w Hajnówce. Przejęła spółdzielnię znajdującą się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Między innymi dzięki jej staraniom i załogi udało się wyprowadzić spółdzielnię z kryzysu i wypracować wyniki pozwalające na dalszy rozwój. Dzięki niej spółdzielnia znalazła się wielokrotnie w Klubie Gazel Biznesu, czyli w gronie najbardziej dynamicznie rozwijających się firm. W 2009 roku Społem otrzymało tytuł "Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego” – za szczególne zasługi na rzecz rozwoju gospodarczego powiatu. W 2010 roku firma wyróżniona w III edycji konkursu Gepardy Biznesu – za wkład w rozwój Powszechnej Spółdzielni Spożywców Społem w Hajnówce. Spółdzielnia znalazła się też wśród najbardziej dynamicznych firm pod względem wzrostu wartości rynkowej. Mieczysława Bogdanowicz jest laureatką XII edycji konkursu na najlepszych spółdzielczych menadżerów "Prymus 2010” organizowanego przez Zarząd Krajowej Rady Spółdzielczej i magazyn "Tęcza Polska”. Laureatka plebiscytu „Hajnowianin 2011 roku”. Bonda Katarzyna – urodziła się w Hajnówce w 1977 r. Jest absolwentką Szkoły Podstawowej nr 1, Liceum Ogólnokształcącego z Dodatkową Nauką Języka Białoruskiego w Hajnówce. Podczas nauki w ogólniaku zainteresowała się dziennikarstwem. Pisała do Gościńca, Kuriera Podlaskiego (1996-98) – pisanie informacji i pierwszych reportaży. W latach 1998-2004 studiowała na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Jednocześnie pracowała jako dziennikarka w następujących redakcjach: Express Wieczorny (1998-99) – sprawozdawca sądowy, dział reportaży-pisanie tekstów; Super Expres (1999-2001) – reportaże; Tygodnik Naj (2001-2003) – własne kolumny otwarciowe; Miesięcznik Zdrowie (2003-2004) – własne teksty psychologiczne, poradniki; Tygodnik Newsweek Polska (2004-2006) reportaże, raporty społeczne; Tygodnik Wprost (2008)- pisanie tekstów, TVP S.A (2008-2009) – redakcja multimediów. Współpracowała z pismami: Focus, Marie Claire, Playboy, Uroda, Sukces, CKM, Podróże, M jak mama, Vita, Viva, Villa, Moda na Zdrowie, Polska The Times i wielu innymi. W 2007 r. zajęła się pisaniem książek kryminalnych, wprowadzając nowy typ detektywa – psychologa policyjnego. Profiler Hubert Meyer, bohater kryminałów Bondy, po 14 raz pierwszy wystąpił na kartach jej debiutanckiej powieści „Sprawa Niny Frank” (2007), nominowanej do Nagrody Wielkiego Kalibru (w 2011 roku wydanej w wersji skróconej jako „Dziewiąta runda”) a następnie w „Tylko martwi nie kłamią” (2010). Bonda zajmuje się także dokumentem kryminalnym. Do tej pory ukazały się jej autorstwa: „Polskie morderczynie”(2008) i „Zbrodnia niedoskonała” (2009). Obecnie oprócz pisania książek zajmuje się również pisaniem scenariuszy filmowych. Jest współautorką filmu dokumentalnego Stanisława Trzaski "Życie za śmierć", który powstał na podstawie jednej z jej książek. Wykłada w szkole kreatywnego pisania „Pasja Pisania” w Warszawie. Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia Film 1,2. Wyróżniona nagrodą „Debiut Roku” przed wydawnictwo „Media Express”. Jest ekspertem kanału dokumentalnego Crime&Investigation Network. Studentka scenariopisarstwa Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi i stypendystka europejskiego programu ScripTeast dla scenarzystów. Bondaruk Aleksander - Jest prezesem spółki Ceramika Budowlana "Lewkowo”. Podczas swojej długoletniej pracy bardzo wiele zrobił dla rozwoju gospodarczego powiatu hajnowskiego. Jego szczególne zasługi dotyczą nie tylko dziedziny gospodarczej, ale także dziedziny społecznej, sportowej, rozwoju, jak i promocyjnej. Pracę w Ceramice Budowlanej Lewkowo rozpoczynał od tworzenia, budowy zakładu, który w tamtych czasach był jednym z największych i najnowocześniejszych zakładów ceramicznych w Polsce. Zakład daje miejsca pracy mieszkańcom powiatu. W różnych okresach znalazło w nim zatrudnienie od 150 do 400 osób. W latach 2008-2009 zakład został zmodernizowany, unowocześniony o nowe linie technologiczne, min: nowoczesny węzeł formowania wyrobów ceramicznych, linię technologiczną suszenia, system automatycznego załadunku i transportu wyrobów oraz wzór przemysłowy pustaka akustycznego. Inwestycja daje perspektywę rozwoju, istnienia i konkurowania w gospodarce rynkowej. Całość inwestycji wyniosła około 11 mln zł, z tego 6,3 mln zł dofinansowano ze środków UE z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, w ramach Priorytetu 4 – Inwestycje w innowacyjne przedsięwzięcia. Podczas swojej pracy został uhonorowany wieloma nagrodami i wyróżnieniami, min.: - Srebrnym Krzyżem Zasługi nadanym przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej; - Złotą Odznaką im. Króla Kazimierza nadaną przez Konfederację Budownictwa i Nieruchomości; - Złotą Odznaką za zasługi dla ceramiki budowlanej nadaną przez Kapitułę Związku Producentów Ceramiki Budowlanej; - Odznaką Honorową za zasługi dla budownictwa nadaną przez Ministerstwo Infrastruktury, -odznaką „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”. 15 Przedsiębiorstwo było wielokrotnie wyróżniane i nagradzane za swoje wyroby, między innymi pięciokrotnie Certyfikatem "Fair Play”, Certyfikatem "Najwyższa jakość w budownictwie”, Jest podwójnym laureatem tegorocznej edycji konkursu Nasze Dobre Podlaskie. Otrzymał certyfikaty za Najlepszy Artykuł Przemysłowy oraz za Najpopularniejszy Produkt Podlasia, przyznany w sms-owym plebiscycie przez Czytelników "Porannego”. Bołoz Franciszek (1885-1976) – ur. 18.09.1885 r. w Piwnicznej koło Krynicy. Już jako mały chłopak przejawiał zamiłowania w kierunku rzeźbiarstwa, dlatego rodzice postanowili wysłać go na naukę rzeźby. Mając 15 lat rozpoczął naukę w czteroletniej Szkole Zawodowej w Nowym Sączu – specjalność rzeźba ornamentowa. Szkołę skończył z wyróżnieniem , w 1904 r. rozpoczął pracę początkowo jako czeladnik, później jako mistrz w fabrykach i zakładach w Jaśle i Bochni. W 1906 roku sprowadził go do Nowego Targu Józef Jonczy, właściciel fabryki mebli, w której pracował do wybuchu I wojny światowej. Projektował i wykonywał meble w modnym wówczas stylu secesji, a ponadto robił galanterię stolarską opartą na motywach góralskich: m. in. bogato rzeźbione kasetki, ciupagi, które dla turystów-ceprów stanowiły pożądana pamiątkę pobytu w górach. W Nowym Targu góral spod Piwnicznej ożenił się z miejscową góralką Marią Para. Mieli troje dzieci: Tadeusza, Mariana i Halinę. Ciężar ich wychowania spadł na Marię, gdyż Franciszek jako poddany Jego Cesarskiej Mości Franza Josefa został wcielony do armii austriackiej. Walczył na froncie wschodnim, potem włoskim i po słynnej klęsce Austrii pod Piawą dostał się do niewoli. Gdy w 1918 r. we Włoszech i Francji zaczęło się tworzyć polskie wojsko gen. Hallera, zgłosił się na ochotnika i jako polski żołnierz wrócił do kraju. Nie oznaczało to powrotu na łono rodziny. Z żoną i dziećmi widywał się w czasie urlopów. Pozostały wolny czas poświęcał ulubionemu rzeźbieniu w stylu góralskim. Prawdopodobnie ktoś z Warszawy zobaczył jego rzeźby, bo wkrótce otrzymał propozycję pracy instruktorskiej w tworzącej się szkole przemysłu drzewnego w Hajnówce. Staraniem całej rodziny odnaleziono miejscowość na mapie. Franciszek pojechał tam, w zupełnie nieznane strony. Spodobała mu się mała osada przycupnięta na skraju puszczy. Zwolnił się z wojska i w 1927 r. zamieszkał w Hajnówce. Poświęcił się pracy z młodzieżą. Przekazywał chłopcom to, co sam umiał najlepiej. Wykładał stolarstwo, snycerstwo, projektowanie i wykonanie mebli, a później intarsję. Początkowo mieszkał sam, żona z dziećmi dołączyła do niego w 1931 r., po ukończeniu przez chłopców gimnazjum. Przez kilkadziesiąt lat pracy w hajnowskiej szkole dał się poznać jako doskonały pedagog i nauczyciel zawodu. W okresie międzywojennym warsztaty drzewne hajnowskiej PSPD zasłynęły jako wykonawca doskonałych, wysokiej jakości mebli. Projektantem i jednocześnie nadzorującym wykonanie był Franciszek Bołoz. Jego meble i artystyczne wykonane w drewnie dekoracje zdobiły przed wojną gabinety w ministerstwach 16 i innych wysokich urzędach oraz zagraniczne placówki handlowodyplomatyczne w Mediolanie, Londynie, Sztokholmie. Każda jego praca wykraczała swym artyzmem daleko poza granicę zwykłego kunsztu rzemieślniczego. Rzeźby indywidualne, eksponowane w tym okresie na różnych wystawach zdobywały nagrody i uznanie. Na międzynarodowej wystawie zorganizowanej w 1933 r. w Mediolanie jego prace zostały zaliczone do najlepszych. Po wojnie w 1944 r. był wśród pierwszych, którzy organizowali w Hajnówce Zasadniczą Szkołę Zawodową. To były ciężkie dni – brak było narzędzi, sal wykładowych i pomieszczeń na warsztaty. Zapał uczniów i trud nauczycieli pozwoliły przezwyciężyć wszystkie trudności. Efektem tego było zajęcie pierwszego miejsca na zorganizowanej w 1948 roku w Białymstoku wojewódzkiej wystawie prac uczniów szkół zawodowych. Hajnowska ZSZ zaprezentowała na wystawie komplet mebli zaprojektowanych przez Franciszka Bołoza. W uznaniu zasług w szkolnictwie zawodowym był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Po przejściu na emeryturę nadał zajmował się snycerką, robiąc wprawdzie drobne przedmioty ale o dużym smaku artystycznym. Twórca hajnowskiej szkoły intarsji. Zmarł w Hajnówce 1.09.1976 r., razem z żoną pochowany na cmentarzu katolickim, z dala od swoich gór. Bołoz Tadeusz (1910-1992) - Artysta malarz, nauczyciel, organizator teatru amatorskiego w Hajnówce, inicjator i wieloletni komisarz ogólnopolskich plenerów. Urodził się 8.08.1910 roku w Nowym Targu. Po ukończeniu studiów w Wilnie na Wydziale Sztuk Pięknych odbył roczny staż w Baranowiczach w liceum i gimnazjum. Zajmował się też grafiką użytkową, projektowaniem wnętrz, wystaw i organizowaniem szkolnego teatrzyku kukiełkowego. Tam zastała go wojna. Z końcem 1939 roku powrócił do rodziców do Hajnówki, rozpoczął pracę w gimnazjum przemianowanym na sowiecką dziesięciolatkę o nazwie Pełna Średnia Polska Szkoła, jako nauczyciel rysunku, kreślarstwa i geografii. Utworzył tu teatr szkolny. Jego uczniem i zarazem członkiem zespołu teatralnego był Stefan Treugutt. Podczas okupacji niemieckiej pracował razem z ojcem Franciszkiem, w biurze projektowym jako kreślarz. Po wojnie osiedlił się w Białymstoku. Pracował jako nauczyciel akademicki w Szkole Sztuk Pięknych, jako wykładowca i dyrektor w Liceum Sztuk Plastycznych. Przez pewien okres pracował też jako referent plastyki w Wydziale Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego. Jesienią 1945 roku jako jeden z organizatorów uczestniczył w wystawie artystów plastyków miasta Białegostoku. Organizował oddział Związku Polskich Artystów Plastyków , którego był potem wieloletnim prezesem. Wierny swym teatralnym zainteresowaniom pracował w miejscowym teatrze jako scenograf. W roku 1947 gdy powstał Teatr Węgierki był współprojektantem wystroju jego wnętrza, jednocześnie współpracował z teatrem lalek, dla którego projektował scenografię i lalki. W początkach lat 17 pięćdziesiątych pracował w delegaturze "Cepelii" jako kierownik nadzoru artystycznego. Bołoz z wielką pasją poświęcał się pracy społecznej. Ponad 10 lat kierował pracami Nauczycielskiego Ogniska Plastycznego, w których uczestniczyli nauczyciele rysunku z całego województwa. Będąc prezesem Zarządu Związku Polskich Artystów Plastyków w roku 1965 roku był współorganizatorem pierwszego pleneru malarskiego w Białowieży, które na stałe weszły do kalendarza Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od 1970 roku przez pięć kolejnych lat był komisarzem pleneru rzeźbiarskiego w Hajnówce. W 1971 r. zapoczątkował i zorganizował pierwszy plener meblarski. W tym samym roku w Lewkowie Starym z jego inicjatywy odbył się jedyny plener ceramiczny. Zasłużył się dla naszego regionu jako pełen pomysłów i inicjatyw organizator powojennego życia artystycznego. Ceniony malarz, czynny w życiu artystycznym i towarzyskim do ostatnich chwil życia. Zmarł w styczniu 1992 roku, pochowany na cmentarzu katolickim w Hajnówce. Borowik Anatol – ur. w Hajnówce, absolwent LO 9 w 1972 r. Bard. Muzyk. Poeta. Filolog polski, Kulturoznawca. Wychowanek wrocławskiego Ośrodka Teatralnego "Kalambur" i wrocławskiego Teatru "Misterium". Miłośnik i wykonawca pieśni B. Okudżawy. Z grupą sesyjnych muzyków od lat propaguje i przypomina twórczość Mistrza... Zafascynowany twórczością: J. Brela, Ż. Biczewskiej, J. Baez, L. Cohena. Żeglarz. Fotograf. Miłośnik natury, w szczególności: Bieszczad i jeziora Wigry. Miłośnik zwierząt- swoich mniejszych braci. Przyjaciel Kotki imieniem Pipi L. Obywatel Świata, ale zdecydowanie człowiek Kresów i Pogranicza Wschodniego jako kulturowego tygla narodu. Mąż Iwonny, ojciec Radka (oboje artyści plastycy) Wydał płytę z 21 pieśniami Bułata Okudżawy. Borowik Nadzieja - matematyk. ur. 23.03.1938, Hajnówka. Absolwentka LO 9 w Hajnówce (1956 r.), Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie (1962 r.) mgr matematyki zastosowań technicznych - specjalność aerodynamika; Politechniki Warszawskiej - doktor nauk matematycznych (obrona rozprawy 1981). Pracowała w latach 1961-70 w Technikum Elektrycznym w Białymstoku, Państwowej Szkole Telewizyjnej i Studium Nauczycielskim; od 1.10.1970 - w Wyższej Szkole Inżynierskiej i Politechnice Białostockiej w Białymstoku. Staż naukowy w Międzynarodowym Centrum Matematycznym im. Stefana Banacha (1979 rok). Wygłoszenie komunikatu na Światowym Kongresie Matematycznym (Warszawa 1983). Wygłoszenie kilkunastu komunikatów na konferencjach naukowych z zakresu: geometria różniczkowa, dydaktyka matematyki. 20 publikacji, w tym: praca magisterska "Wypływ gazu z naczynia nieskończonego z prędkością dźwięku" (ZNPB 1979 Nr 5); rozprawa doktorska „Różniczkowanie kowariantne w różniczkowej przestrzeni Finslera" (P. Warszawska 1980 r.). Podręcznik: "Indukcja zupełna w zadaniach" Wyd. Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1993; skrypt "Wybrane zagadnienia z 18 matematyki wyższej" PB. Podręcznik "Klucz do studiów przez matematykę repetytorium z zadaniami". Wyróżnienia: w okresie 1961-70: 9 nagród pieniężnych, w tym nagroda Okręgowego Ośrodka Metodycznego za prowadzenie "Matematyki Wiodącej” w byłym woj. białostockim; w okresie od 1.10.1970 r.: kilkanaście nagród od JM Rektora oraz medal 40-lecia Politechniki Białostockiej i WSI. Odznaczenia: srebrna odznaka Zasłużony Białostocczyźnie, medal 40-lecia PRL, Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej. Przez kilka lat była z upoważnienia JM Rektora opiekunem chóru Politechniki Białostockiej. Bortnik Bogusław urodził się w 1956 r. w Bielsku Podlaskim, absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Bielsku Podlaskim. Mając 9 lat za namową starszego brata wstąpił do klubu LZS „Śmiały”, gdzie trenował pod okiem Stanisława Petruka. Po wyjeździe trenera do Hajnówki przyjeżdżał do niego raz w tygodniu na konsultacje, a trenował indywidualnie w Bielsku Podlaskim. W 1972 roku został mistrzem okręgu białostockiego w kategorii seniorów i zwyciężył w międzyokręgowym meczu łuczniczym Warszawa – Białystok. W 1973 r. zdobył dwa złote medale podczas finałów III Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Krakowie używając zamiast celownika zwykłej szpilki. Jesienią okazał się wielką rewelacją Mistrzostw Polski seniorów rozegranych w Rzeszowie zdobywając srebrny medal w wieloboju. Takie wyniki dały mu awans do reprezentacji kraju. W 1974 r. w I Turnieju Klasyfikacyjnym seniorów w Poznaniu, zajął 6. miejsce. Po tym turnieju na polecenie Wojewódzkiej Federacji Sportu w Białymstoku przeszedł do Klubu Sportowego Jagiellonia Białystok. Po kilku latach wyjechał do Bydgoszczy. Borys Klaudiusz - urodzony w Hajnówce. Basista zespołu Błękitny Nosorożec. Zespół powstał na początku lat 90-tych, kiedy to wykrystalizował się w miarę stały skład. Pierwszym znaczącym sukcesem był festiwal w Kielcach w 1993r, gdzie publiczność przyznała "NOSOROŻCOWI" nagrodę w postaci sesji nagraniowej w Warszawskim studio "CCS". Materiał ten (17 utworów) został wydany przez Białostocki "ROCK'N'ROLL" w postaci kasety pt. "A JEDNAK". Po tym wydarzeniu nasiliła się działalność koncertowa. "B.N." pojawił się w telewizyjnym programie ekologicznym "Śmietnik", gdzie prezentował kawałek pt. "Przyjaciel". Zespół dużo koncertuje Dyskografia: "A JEDNAK", "jak długo", "Piosenki", "muzyka przeciwko rasizmowi", "Barykady" Bronicki Zygmunt – ks. proboszcz parafii pw. Św. Cyryla i Metodego w Hajnówce. Ur. w 1957 r. w Sypniach. Szkoła Podstawowa w Sypniach (19641972). Liceum Ogólnokształcące w Drohiczynie (1972-1976). Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie (1976-1982). Święcenia diakońskie Drohiczyn 20 czerwca 1981 r. Święcenia kapłańskie - Drohiczyn 25 czerwca 19 1982 r., z rąk ks. bp. Władysława Jędruszuka. Kolejne miejsca pracy: wikariusz parafii: Bielsk Podlaski - Matki Bożej z Góry Karmel (03.08.1982 - 06.07.1984 Rudka (07.07.1984 - 17.06.1986); Ostrożany (18.06.1986 - 05.07.1987); Siemiatycze (06.07.1987 - 29.04.199: Węgrów Wniebowzięcia NMP 30.04.1992 - 02.09.1995 proboszcz parafii: Hajnówka św. Cyryla i Metodego (03.09.1995-). Urzędy i funkcje diecezjalne/pozadiecezjalne: członek Rady Kapłańskiej (06.08.1991-03.08.1998); diecezjalny duszpasterz młodzieży (1992-1994); kapelan pomocniczy w Ordynariacie Polowym Wojska Polskiego (15.06.199830.04.2002) członek Komisji ds. nauki i formacji chrześcijańskiej I Synodu Diecezji Drohiczyńskiej (08.12.1994-24.05.1997) asystent Diecezjalny Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (27.05.1995-18.10.1995); kapelan Zakładu Karnego i Aresztu Śledczego w Hajnówce (19.09.1996-); kierownik Sekcji Młodzieżowych Organizacji Katolickich przy Wydziale ds. Młodzieży (18.10.1995-23.12.2002); członek Komisji ds. administracyjnosponsoringowych Diecezjalnego Komitetu Organizacji Pielgrzymki Jana Pawła II w Drohiczynie (20.06.1998-10.06.1999). Tytuły/odznaczenia: magister teologii (22.06.1995). Imieniny: 2 maja. Budzyński Zbigniew - urodził się 4 listopada 1958 r. w Hajnówce. Absolwent Instytutu Wychowania Plastycznego Uniwersytetu M.C. Skłodowskiej w Lublinie. Uzyskał dyplom z grafiki w pracowni Grzegorza Dobiesława Mazurka. Przez wiele lat był dyrektorem (1991-2009) i nauczycielem plastyki w Szkole Podstawowej nr 2 w Hajnówce. Jego pasją jest malarstwo. Maluje farbami olejnymi. Na szczególną uwagę zasługują jego prace rysunkowe ołówek, tusz, pastele, ilustracje książek oraz prace graficzne - akwaforta i akwatinta. Zainteresowania: turystyka, muzyka, grafika komputerowa. Wystawy: 1989- wystawa poplenerowa – Narew, 1991- wystawa studentów IWA – Majdanek, 1992- wystawa dyplomowa w Galerii Towarzystwa Sztuk Pięknych – Lublin, 1993- Hajnowski Dom Kultury – Hajnówka, 1995- "Mała Galeria" Miejskiej Biblioteki Publicznej – Hajnówka, 1996- Muzeum Kultury Białoruskiej (wystawa indywidualna) – Hajnówka, 1998- "Mała Galeria" Miejskiej Biblioteki Publicznej – Hajnówka. 2005- wystawa indywidualna "Widoczki sentymentalne" Galeria Muzeum i Kultury Białoruskiej w Hajnówce. Współtwórca Galerii „Ławeczka” w Hajnówce ul. 3 Maja 54. Bura Piotr – długoletni dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1. Pracę rozpoczynał w 1953 r. w Topolanach, posiadając niepełne średnie wykształcenie pedagogiczne. W ciągu krótkiego czasu dał się poznać jako wzorowy nauczyciel i wychowawca, ale również jako aktywny działacz posiadający duże zdolności organizacyjne. Z małej wiejskiej szkoły awansował wkrótce na stanowisko kierownika szkoły w Orzeszkowie, później zaś w Czeremsze. Przez kilka lat był zastępcą kierownika największej szkoły w powiecie-hajnowskiej 20 Tysiąclatki SP 2. Piotr Bura zaocznie skończył liceum pedagogiczne, nieco później studium nauczycielskie oraz studia. W 1966 roku został dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 1. Ponieważ w szkole były trudne warunki lokalowe, od początku swojej dyrektorskiej pracy czynił starania o ich poprawę. W roku 1969 szkoła miała ponad tysiąc dzieci i pracowała na dwie zmiany. Nowy budynek z salą gimnastyczną, biblioteką i stołówką otrzymała w 1970 r. W 1974 r. szkoła otrzymała imię gen. Karola Świerczewskiego. Lekcje odbywały się w pracowniach specjalistycznych. Były okresy ożywionej działalności szkolnego koła PTTK i harcerstwa. W czasie wakacji budynek wykorzystywany był na kolonie letnie. W 1990 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę. Za swoją działalność i wyniki pracy odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi. Buszko Mikołaj – ur. w 1949 r. w Nowosadach. Po ukończeniu Technikum Drzewnego studiował na SGGW w Warszawie. W 1979 r. został dyrektorem Hajnowskiego Domu Kultury. W 1982 r. zainicjował i organizował Dni Muzyki Cerkiewnej, przemianowane z czasem na Międzynarodowe Festiwale Muzyki Cerkiewnej. Organizator sesji naukowych i sesji dyrygenckich, współtwórca Hajnowskiej Jesieni Poetyckiej, założyciel Fundacji "Muzyka Cerkiewna" w 1996 r., współautor albumu "Cerkwie w malarstwie". W 2002 r. utworzył nowy festiwal w Białymstoku. W 2003 r. zainicjował w Białowieży imprezę muzyczną „Peretocze” będącą muzyczną pamięcią o dawnym sąsiedztwie narodów zamieszkujących Puszczę Białowieską, a także żywą nauką o tradycji, dorobku i kulturowym dziedzictwie regionu. Inicjator obchodów Roku Neverlego. Jego dorobek był wysoko oceniony. W 1996 r. został laureatem III stopnia w konkursie im. Zygmunta Glogera. W 2000 r. zdobył I miejsce w II Edycji nagrody im. Aleksandra Patkowskiego w Sandomierzu za zorganizowanie 18 Festiwali Muzyki Cerkiewnej w Hajnówce. W 2006 r. otrzymał brązowy medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” za wybitnie zasługi dla kultury województwa podlaskiego. Chmielewski Witold – ur. w 1918 r. w Czerlonce, zatrudniony w Fabryce Chemicznej w 1937 r. Od pierwszych dni po wyzwoleniu uczestniczył w odbudowie zakładu. Razem z Marianem Stachniewiczem ruszył na poszukiwanie wywiezionych przez Niemców maszyn i odnaleźli je w Siedlcach. Był cenionym przez kierownictwo zakładu pracownikiem, zasłużonym racjonalizatorem i wynalazcą. Przez wiele lat pracował w laboratorium badawczym. W r. 1958 był współtwórcą nowej technologii produkcji witaminy „C”, węgla medycznego. Wynalazek ten został opatentowany. Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego przyznał mu trzy nagrody za opracowanie i wdrożenie do produkcji węgli aktywnych ACT1 POL-7, „Hermes” i „Heros”. Za swoją pracę otrzymał wysokie odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty, Srebrny Krzyż Zasługi i inne. Pracował w zakładzie 21 41 lat. W tym samym zakładzie pracowali jego dwaj synowie Henryk i Aleksander. Zmarł w 1998 r. Chołołowicz Piotr – ur. w 1971 r. w Hajnówce, muzyk, akordeonista, absolwent i pracownik Akademii Muzycznej w Katowicach, pracował również w Burgtheater w Wiedniu. Współzałożyciel trio akordeonowego Ars Harmonica z którym koncertował w Polsce i w wielu krajach Europy. Był laureatem konkursów akordeonowych w Austrii, Bułgarii, Szwajcarii i Polsce. Autor i współautor muzyki filmowej ("Tuning"- reż. Igor Sterk - Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mannheim/październik 2005). W 2009 roku zagrał akordeonistę w filmie "Kochaj i tańcz". Jako członek zespołu Button Hackers zdobył I nagrodę w krajowym konkursie Festiwalu Jedynki w Sopocie w 2006 r. (II nagroda w konkursie międzynarodowym). Chrabołowski Stanisław – urodził się 25 czerwca 1921 r. w miejscowości Daniłowo Duże koło Łap. Do Hajnówki przyjechał w 1950 r., gdy Hajnówka z gminy przekształciła się w miasto. Otrzymał pracę w charakterze ogrodnika. Nad wszystkim miałem pieczę jako ogrodnik miejski, tworzył też ogród, inspekty w miejscu obecnego Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej przy ul. Parkowej. Wówczas Hajnówka tonęła w kwiatach, miasto pięciokrotnie zdobyło główną nagrodę w czystości miast w województwie białostockim. Kwiaty były nasadzone w taki sposób, że wyglądały jak wstęga i zakwitały coraz to nowe gatunki. Drzewa przycięte były równiutko i starannie. Był wielokrotnie nagradzany i odznaczany przez zwierzchników. W zieleni miejskiej przepracował 28 lat. Później znalazł nowe zatrudnienie w ogrodach przyszpitalnych, ale już nie przy kwiatach. Został hodowcą warzyw. Pracował tam 12 lat, do emerytury. Zmarł w 2010 r., jest pochowany na cmentarzu katolickim. Chraniuk Regina - urodziła się w 1927 roku w Czerlance (obecnie Czerlonka), w środku Puszczy Białowieskiej. Kiedy miała 3 lata, zmarł ojciec, po czym rodzina przeprowadziła się do Hajnówki, na ul. Bielską. Regina Chraniuk rozpoczęła naukę w XX-leciu międzywojennym, kontynuowała za sowietów, a po wojnie - w gimnazjum. W 1946 roku z rodziną wyjechała do Wrocławia, gdzie był ojczym i brat. Po czterech latach wróciła do Hajnówki. Maturę zdała w liceum dla dorosłych, Pracowała w przedszkolu jako wychowawczyni, była kasjerką w „wielobranżówce”, ale przede wszystkim zajmowała się domem. Po śmierci męża, za radą córki-nauczycielki, zajęła się pisaniem wspomnień. 28 listopada 2007 roku „Wspomnienia z dzieciństwa 1927-1944” jej autorstwa zdobyły najwyższą, II nagrodę w województwie (I nagrody nie przyznano) w konkursie „Ocalić od zapomnienia” Uniwersytetu w Białymstoku i Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Białymstoku. Przez 53 lata 22 śpiewała w chórze kościelnym w parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. W chórze śpiewał również mąż i syn. Ciapało-Pius Czesław – ur. w 1942 r. w Hajnówce, artysta malarz. W latach 1963-64 studia na Wydziale Artystyczno-Dydaktycznym oraz Konserwacji Zabytków (technologia malarstwa) Uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu. W 1969 r. uzyskał dyplom z wyróżnieniem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Aleksandra Kobzdeja. Dodatkowo specjalizacja w zakresie Problemów Malarstwa w Architekturze u prof. Witolda Millera. Po okresie figuratywnym inspirowanym erotyką (lata 1968-1973) Pius Ciapało kreuje monumentalne symfonie wizualne (strukturalne utwory składające się z wielu obrazów) multiplikujące motyw form podobnych, poddanych specyficznej grze światła i koloru, porównywanego do brzmienia muzycznego według określonego porządku gam i tonacji. Symfonia Programowa PORY ROKU (1974 r.) - utwór gigant: 540x2100 cm; ORATORIUM KOSMICZNE (1975 r.) - utwór przestrzenny 7+1 obrazów o wym. 175x135 cm każdy; Symfonia Niekomercyjna Nr 3 ZIELONA (lata 1976-1978) - wym. utworu 350x675 cm; CAPRICCIO Kaprys Wielki (1980 r.) - wym. utworu 525x405 cm; Symfonia Trzynastu Błękitnych FERALNA (lata 1976-1981) - wym. utworu 700x405 cm; PASAŻ (1979 r.) - kompozycja 13 obrazów wznoszących się i opadających w przestrzeni; STUDIUM (1979 r.) - struktura barwy a system dźwięków (analogia kolorystyczna do gamy C-dur ; RZECZ CZARNA (1981 r.) - "Mniejsza" jako szkic i "Większa" - kompozycje a 10 obrazów; Minisymfonia "ZWIERCIADLANA" - struktura 12 obrazów malowanych na szkle; Symfonia Analityczna KRYSZTAŁKOWA (lata 1982-1984); MINIATURY CON VARIATIONI (lata 1983-1986); 3 dwustronne Parawany Symfoniczne KONCERTUJĄCE (lata 1983-1985) o wym. 175x300 cm każdy; Obrazy a capriccio - komputerowe: złote Gruzińskie (lite - 27 kaprysów) i srebrne Bałtyckie (ażurowe - 34 kaprysy) z lat 1984-86. W latach 1988-89 – visiting professor w Eastern Illinois Universitety w Charleston w USA. Od tego czasu maluje cykle 5-cio i 8-mio kątnych obrazów iluzjonistycznych z serii „Architektonicznych” inspirowanych nowoczesną architekturą centrów wielkich miast, a także WIEŻĘ BABEL - walące się pionowe poliptyki - struktury 7-częściowych kompozycji iluzjonistycznych. Brał udział w ponad 100 wystawach zbiorowych, problemowych, biennale i festiwalach w kraju i poza granicami, w sympozjach i plenerach krajowych, 23 międzynarodowych i zagranicznych. Zorganizował 31 indywidualnych wystaw premierowych w Warszawie, w kraju i za granicą. Wczesne obrazy autora Symfonii można spotkać w kolekcjach w Polsce, Anglii, Austrii, Brazylii, Danii, Francji, Niemiec, Japonii, Szwecji, Ukrainy, USA i Węgier. Osobna wielka kolekcja prac znajduje się w zbiorach Ashkenazy Galleries, Los Angeles (California, USA). Za swą twórczość Pius Ciapało otrzymał wiele wyróżnień, nagród, dyplomów i medali. Jest rzeczoznawcą Ministra Kultury i Sztuki d/s oceny współczesnego malarstwa. Animował i prowadził przez 10 lat GALERIĘ AKADEMICKĄ. Jest profesorem na Wydziale Humanistycznym Akademii Podlaskiej w Siedlcach. Z siedlecką Uczelnią związany od 1984 r. Od 1987 roku docent, a od 1990 r. profesor nadzwyczajny. Cimoszewicz Włodzimierz - polityk, prawnik, dyplomata. Minister Sprawiedliwości od 26 października 1993 do 1 marca 1995, prezes Rady Ministrów od 7 lutego 1996 do 31 października J997 i trzykrotny minister spraw zagranicznych od 31 października 2001 do 4 stycznia 2005. Marszałek Sejmu RP od 5 stycznia 2005 roku do 19 października 2005. Od roku 2006 wykładowca na Uniwersytecie w Białymstoku, gdzie był kierownikiem Ośrodka Polityki Zagranicznej na Wydziale Prawa. Jest kawalerem Orderu Zasługi Republiki Francuskiej i Orderu Zasługi Republiki Greckiej. Żona Barbara, dwoje dzieci: córka Małgorzata Natasza Cimoszewicz- Harlan i syn Tomasz. 4 października 2001 roku W. Cimoszewicz wydzierżawił od Nadleśnictwa Hajnówka znajdującą się na terenie Puszczy Białowieskiej nieużytkowaną i zdewastowaną leśniczówkę Nieznany Bór, łącznie z zabudowaniami gospodarczymi i posesją (około 0,25 ha). Po przeprowadzeniu kapitalnego remontu, zamieszkał tutaj wraz z żoną Barbarą. Czaban Anatol - ur. 1959 w Hajnówce – generał dywizji pilot Wojska Polskiego, instruktor-pilot, doktor nauk wojskowych. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 10 w Hajnówce (1978), Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie (1982) oraz Wojskowej Akademii Lotniczej w ZSRR (1991). Ukończył studia podyplomowe w Akademii Wojennej Sił Powietrznych (Air War College) w Maxwell w Stanach Zjednoczonych (2001), Wyższy Kurs Bezpieczeństwa Europejskiego w Centrum im. Marshalla w GarmischPartenkirchen w Niemczech oraz studia podyplomowe w zakresie integracji i bezpieczeństwa europejskiego w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku (2001). Posiada tytuł doktora nauk wojskowych uzyskany w Akademii Obrony Narodowej. W 2004 r. mianowany na generała brygady. W latach 2005–2006 Zastępca Szefa Generalnego Zarządu Rozpoznania Wojskowego P-2 Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Od 1 stycznia 2007 roku do 1 lipca 2007 roku szef Zarządu Analiz Wywiadowczych i Rozpoznawczych P-2 Sztabu 24 Generalnego Wojska Polskiego. Następnie do 1 lipca 2010 roku szef szkolenia Sił Powietrznych RP. 15 sierpnia 2009 roku w Belwederze Prezydent RP, Lech Kaczyński wręczył mu nominację na generała dywizji. 5 lipca 2010 roku został asystentem szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. Sił Powietrznych.4 sierpnia 2011, po upublicznieniu 29 lipca tego samego roku przez Komisję Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego pod przewodnictwem Jerzego Millera Raportu końcowego z badania zdarzenia lotniczego nr 192/2010/11 samolotu Tu-154M nr 101 zaistniałego dnia 10 kwietnia 2010 r. w rejonie lotniska Smoleńsk Północny (tzw. katastrofy smoleńskiej), urzędujący od dwóch dni minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak zwolnił go (podobnie jak szereg innych osób) z zajmowanego stanowiska służbowego. Odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2003), Złoty Krzyż Zasługi (1997), Srebrny Krzyż Zasługi (1993), Lotniczy Krzyż Zasługi (2009). Czapla Zenon urodził się w 1949 r. w Hajnówce. Po ukończeniu ZSZ podjął pracę w Zakładach Mechanicznych „Hamech” w Hajnówce. W okresie letnim był na hajnowskim basenie instruktorem pływania i ratownikiem. Obserwował treningi łuczników, z ciekawości spróbował strzelić.. i połknął bakcyla łucznictwa. Po objęciu stanowiska konserwatora stadionu, mógł więcej czasu poświęcać na trening i b. szybko zaczął osiągać liczące się wyniki nie tylko w województwie, ale również i w kraju. Po roku treningów zajął drugie miejsce w mistrzostwach województwa i był również drugi w międzyokręgowym meczu łuczniczym Warszawa – Białystok. W następnym roku po dobrych startach w zawodach wojewódzkich i ogólnopolskich znalazł się ogólnopolskiej kadrze „B”. W turnieju kwalifikacyjnym kadry „B” zajął 8. miejsce oraz zdobył wicemistrzostwo okręgu, co pozwoliło na start w Mistrzostwach Polski w Rzeszowie, gdzie zajął 25. miejsce. W 1974 r. wystartował w I Turnieju Klasyfikacyjnym seniorów w Poznaniu, zajmując 19. miejsce. W mistrzostwach województwa zajął drugie miejsce, wystartował w Mistrzostwach Polski w Krakowie zajmując znów 25. miejsce. W 1975 r. zwyciężył w Mistrzostwach Województwa i wystartował w Mistrzostwach Polski w Prudniku zajmując 36. miejsce. Po odejściu trenera Petruka zajął się „Puszczy” pracą szkoleniową wspomagając jeszcze młodzież. Dzięki usilnej pracy w 1978 roku „Puszcza” awansowała do II ligi. Po dwóch sezonach drużyna spadła do niższej klasy, a Z. Czapla zakończył karierę sportową nadal trenując łuczników do czasu rozwiązania sekcji w 1984 roku. Przez wiele lat pracował w Ośrodku Sportu i Rekreacji na stanowisku kierownika obiektu. W 2006 r. pełnił obowiązki dyrektora OSiR. W 2009 r. przeszedł na zasiłek emerytalny. Czarkowski Tadeusz - ur. w 1911 roku w miejscowości Stok Lacki. W 1922 r. przybył z rodziną do Hajnówki. W 1929 r. ukończył Szkołę Przemysłu Drzewnego i podjął pracę w warsztacie szkolnym. Pracował jako nauczyciel 25 zawodu, przekazując młodzieży swoją miłość do środowiska naturalnego, do pracy i piękna przedmiotów wykonanych z drewna. Po wojnie był zatrudniony w Zakładach Przemysłu Drzewnego. Ukończył zaocznie Wydział Technologii Drewna SGGW w Warszawie. Przez wiele lat kierował działem BHP. Doskonały obserwator natury, oddany bez reszty swojej pracy. Swoje spostrzeżenia opisywał w wierszach i opowiadaniach, które publikował w hajnowskiej prasie. Jego ulubionym zajęciem było wykonywanie obrazków metodą intarsji, polegającą na wykładaniu powierzchni przedmiotów drewnianych ornamentami z kawałków różnych gatunków drewna. Przez całe życie rejestrował w pamiętnikach losy swojej rodziny na tle wydarzeń historycznych, co znalazło wyraz w książce „Ślady stóp na ziemi” wydanej w 2002 r. przez jego dzieci. Był autorem tablicy przedstawiającej dzieje parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego wiszącej do dziś w przedsionku kościoła. Zmarł w 2004 r. Czarnecki Cezary (1940–2004) - urodził się w Chotyłowie, do Hajnówki przybył z rodzicami i rodzeństwem w 1962 r. Przez 8 lat był pracownikiem administracji samorządowej - sekretarzem miejskiej rady narodowej. Współorganizował prace samorządu, był zaangażowany w rozwój Hajnówki przede wszystkim w budownictwo mieszkaniowe i infrastrukturę społeczną: żłobki, przedszkola i szkoły. W następnych latach był sekretarzem KM PZPR, a w latach 1975-78 dyrektorem ds. ekonomicznych w HZPML, w 1978-1989 prezesem WSS "Społem, Oddział w Hajnówce. rozwijając sferę handlu o charakterze spółdzielczym. Jednocześnie w latach 1978-1982 był radnym Rady Miejskiej i przewodniczącym jednej z komisji. W 1985-88 działał w PGKiM a później pracownikiem administracji rządowej i ponownie samorządowej - w Starostwie Powiatowym w Hajnówce, skąd odszedł na zasiłek przedemerytalny. Uczestniczył w działalności wielu organizacji społecznych: Front Jedności Narodu, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej, Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, ale szczególne zasługi posiadał w działalności Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki, był jego współorganizatorem a w latach 1980-84 prezesem. To dzięki jego staraniom i zabiegom Towarzystwo opublikowało pierwszy przewodnik po Hajnówce jak również inne wydawnictwa, co przyciągnęło wielu Hajnowian do uczestnictwa w pracy Towarzystwa. Czykwin Mikołaj - od 1998 r. pełni funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału w Hajnówce Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów. W zasięgu działania Oddziału znajdują się koła terenowe w Białowieży, Czyżach, Dubiczach Cerkiewnych, Kleszczelach, Narwi oraz w mieście Hajnówka. Dzięki aktywnej postawie i olbrzymiemu zaangażowaniu Pana Mikołaja Czykwina udaje się każdego roku sprowadzić kilkanaście ton 26 żywności dla najbardziej potrzebujących członków stowarzyszenia. W trakcie swojej ponad 10-letniej już pracy dla Związku dał się poznać jako dobry organizator. To dzięki niemu i z jego inicjatywy udało się zorganizować wiele spotkań kulturalno – rozrywkowych, w tym wycieczek w ciekawe zakątki Polski, które w znaczący sposób integrują uczestników tych przedsięwzięć. Niewątpliwie Pan Mikołaj Czykwin przyczynił się do znaczącego rozwoju Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów na terenie Powiatu Hajnowskiego. Otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego” przyznany w 2009 r. Dawidziuk Monika – aktorka, urodzona w 1980 roku w Hajnówce. Debiutowała 17.03.2001 r. w roli Wiedźmy w "Makbecie" Williama Shakespeara w reż. Tomasza Obary na scenie Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu, którą ukończyła w 2005 r. W czasie studiów występowała w sztukach Teatru PWST: Decydujące starcie czyli próba (2004); Moralność Pani Dulskiej – Mela Dulska (2005); Czarownice z Salem – Tituba (2005); Frida, zraniony ptak – Frida (2005). Następnie pracowała w Grupie ATP Wrocław, gdzie wystąpiła w sztuce Arabska noc w jej reżyserii (2006). W Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu grała w sztukach Śmierdż w chmurach (2006), Opętanie, czyli wzdęte łono. Ballada, proza (2007); Hair – Jeannie (2010); Fotoplastikon – scenariusz i reżyseria (2010). W 2009 r. wystąpiła gościnnie w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze w sztuce Trzy siostry w roli Nataszy (2009). Grała w filmach: Kameleon (2001); Swoimi słow@mi (2006); w serialach: Pierwsza miłość - Zuza, fotoreporterka w redakcji studenckiej gazety "Indeks" (2004 - 2012; serial tv); Złoty półksiężyc (39) w 2005 r. i Mściciel w 2006 r. w serialu Fala zbrodni ; Męczeństwo Mariana – Jola (2006); Sex FM (14)– Dorotka (2007); Niesamowite historie – Sylwia (2009-2009); Nie ma dymu bez kaczki (58) w Licencji na wychowanie – asystentka Pawła (2010); Róża –ewolucje kaskaderskie (2011). Dawidziuk - Iwacik Mikołaj - urodził się w 1944 roku w położonej na Podlasiu Usnarszczyźnie. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 10 w Hajnówce z 1962 r. Studiował w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych na Wydziale Tkaniny. Dyplom uzyskał w 1969 roku w Pracowni Projektowania Tkaniny Drukowanej st. wykł. Hanny Orzechowskiej, Pracowni Tkaniny Unikatowej prof. Janiny Tworek-Pierzgalskiej i Pracowni Malarstwa prof. Stanisława Fijałkowskiego. W roku 1971 podjął pracę na stanowisku asystenta. Od roku 1989 prowadzi Pracownię Malarstwa. Tytuł profesora uzyskał w roku 2000. Twórczość w zakresie malarstwa i rysunku. Jego prace były wystawiane w Polsce, Białorusi, Szwecji, W. Brytanii, b. Czechosłowacji, Francji. Wiele obrazów artysty znajduje się w prywatnych kolekcjach i muzeach m.in. w Polsce i Białorusi. Autor książki Unia w Kuraszewie : historia neounii 27 w Kuraszewie na tle polityki państwa polskiego w latach 1919-1939, wyd. Stowarzyszenie Muzeum Małej Ojczyzny w Studziwodach, 2008. Dąbrowska Ewa – absolwentka I LO w Hajnówce z 2002 roku. W 2001 roku wraz z Anną Sajewicz wygrały Ogólnopolski Konkurs Wiedzy o Filmie zdobywając indeks na wyższą uczelnię w Polsce bez egzaminu. Wybrała jednak studia w Niemczech, w 2010 roku znalazła się wśród 20 najlepszych zagranicznych absolwentów uczelni niemieckich. Otrzymała nagrodę DAAD (Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej im. Jakuba i Wilhelma Grimmow) i razem z innymi laureatami była gościem kanclerz Niemiec, Angeli Merkel. Obecnie jest doktorantką Instytutu Gospodarki Światowej we Frankfurcie. Dąbrowski Bazyl – absolwent prawa administracyjnego na UMCS i filologii germańskiej na UAM w Poznaniu. Przez 10 lat pracował jako nauczyciel germanista w LO z BJN. Jego uczniowie osiągali sukcesy na ogólnopolskich olimpiadach z języka niemieckiego. Będąc dyrektorem szkoły w roku szkolnym 1991/92 rozpoczął budowę nowego budynku szkolnego. Później zajął się prowadzeniem własnej działalności gospodarczej. Prowadził własną firmę eksportowo-importową. Od 1994 r. w Radzie Miasta. Demianowicz Makary – poseł na Sejm II kadencji. Ur. 19.1.1923 r. w osadzie Miejczyce, w rodzinie chłopskiej. W rodzinnej miejscowości skończył szkołę podstawową, a podczas okupacji sowieckiej uczył się w niepełnej szkole średniej typu radzieckiego. W roku 1944 wyjechał na przymusowe roboty do Prus Wschodnich. Rok 1945 pełnił służbę czynną w Armii Czerwonej. Po zdemobilizowaniu wrócił do Milejczyc i pomagał matce w gospodarstwie rolnym. W roku 1947 przeszedł przeszkolenie kursowe, po którym został zatrudniony w Powiatowym Oddziale ZSCh w Bielsku Podlaskim w charakterze inspektora ku1turalno-oświatowego i przysposobienia rolniczego i wojskowego. W tym okresie wstąpił do Stronnictwa Ludowego w Bielsku Podlaskim. W latach 1948-1951 uczęszczał do 4-1etniego Technikum Rolniczego w Blichu koło Łowicza. Po jego ukończeniu pracował w POM jako agronom na rejon spółdzielni Czyże, Mochnate, Krzywa, potem Rajsk, Chraboły, Plutycze, Deniski. W latach akademickich 1951/1952 - 1954/1955 byłem studentem Wydziału Zootechnicznego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Ze względu na zastój w działalności ZSL w roku 1954 wstąpił w szeregi kandydackie PZPR przy POP SGGW w Warszawie. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu inżyniera zootechnika rozpoczął pracę w swoim zawodzie w powiecie Hajnówka przy POM w charakterze starszego zootechnika, gdzie został przeszeregowany na członka PZPR, a potem sprawował obowiązki sekretarza POP do chwili przeniesienia służbowego do Powiatowego Zarządu 28 Rolniczego w charakterze starszego zootechnika PZR w Hajnówce. W wyborach do Sejmu II kadencji 20.01.1957 r. wystartował z listy PZPR w okręgu wyborczym w Bielsku Podlaskim z 5. miejsca. Brał udział w pracach komisji sejmowej Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego. W latach 1957-62 był dyrektorem Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Hajnówce. Demiaszkiewicz Aleksander Wiaczesław – Urodził się w 1952 roku w Białowieży, profesor dr hab. nauk weterynaryjnych, parazytolog. Absolwent LO 9 w Hajnówce z 1971 roku. W 1977 roku ukończył SGGW i na krótko podjął pracę w Państwowym Zakładzie Leczniczym w Białowieży. W 1979 roku przeszedł do Instytutu Parazytologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, w którym obecnie jest dyrektorem ds. naukowych. Kieruje także Pracownią Zwierząt Dzikich. Habilitował się w 1996 roku. Tytuł profesora otrzymał w 2001 roku. Jest członkiem Komitetu Parazytologii PAN, członkiem Rady Naukowej Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. Autor lub współautor ponad 220 publikacji, jednej monografii i siedmiu rozdziałów w książkach dotyczących pasożytów zwierząt dzikich. Dobrzański Jarosław (1920-1971) - urodził się 20 marca 1920 roku na terenie dzisiejszej Białorusi w Pińsku (dawne województwo poleskie). Wychowywał się w rodzinie inteligenckiej. Ojciec był prawnikiem a matka ekonomistką. Młodość i początki pracy Jarosława przypadły na trudne czasy wojenne. Losy ówczesnych zawirowań politycznych sprawiły, że Jarosław Dobrzański znalazł się w Hajnówce. Tu rozpoczął swoje nowe życie, swoją pierwszą pracę, tu też został pochowany. Wczesne życie rodzinne rozpoczął małżeństwem z Ireną Bachowską zawartym 05.08.1940 roku. Był troskliwym ojcem, opiekunem i wychowawcą czwórki ukochanych dzieci: Barbary, Bogusława, Marka i Ewy. Pracę zawodową rozpoczął w Fabryce Chemicznej jako laborant zmianowy w czerwcu 1940 roku i pozostawał na tym stanowisku do lutego 1941. Postępy i zaangażowanie w pracy, usytuowały go w fabrycznej grupie badawczej (luty 1941 – czerwiec 1941). Do czasu wyzwolenia Hajnówki w sierpniu 1944, pracował jako majster w laboratorium fabrycznym. Po wyzwoleniu od września 1944 do września 1948 roku pracował jako nauczyciel chemii i fizyki w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Hajnówce. Następnie, w styczniu 1949 roku wyjechał do Warszawy, gdzie został zaangażowany jako kierownik techniczny Wytwórni Chemicznej „Okęcie”. Pracując tam sprowadzał z Fabryki Terpentyny w Hajnówce m.in. półfabrykat do wytwarzania gwajakolowego syropu od kaszlu typu „pini”. W lipcu 1950 wrócił do Hajnówki i kontynuował pracę w Zakładzie Suchej Destylacji Drewna. Był początkowo kierownikiem laboratorium, a od listopada 1952 roku kierownikiem kontroli technicznej zakładu. W latach pięćdziesiątych Jarosław Dobrzański w trybie zaocznym ukończył czteroletnie studia chemiczne 29 na Uniwersytecie Warszawskim. Po wybudowaniu i oddaniu do eksploatacji w 1953 roku Wydziału węgli aktywnych granulowanych, został w sierpniu 1954 roku jego kierownikiem. W sierpniu 1956 Jarosław Dobrzański został powołany na stanowisko dyrektora naczelnego Zakładów Suchej Destylacji Drewna. Wówczas zakład był nie tylko wytwórcą dóbr materialnych, ale musiał też spełniać dodatkowo funkcje polityczno-społeczne. Nakładano więc na fabrykę rozmaite zadania inwestycyjne typu miastotwórczego (budowa ZDK „Górnik”, bloków mieszkalnych, basenu kąpielowego i inne). Zobowiązywano do finansowego patronatu nad działalnością kulturalno-oświatową (Zespół Pieśni i Tańca, dziecięce Ognisko Baletowe, młodzieżowy klub „Entuzjaści” i inne). W latach 1957-63 Jarosław Dobrzański został pierwszym prezesem nowopowstałego Hajnowskiego Klubu Sportowego „Puszcza”. Dyrektor Jarosław Dobrzański pracował nad wyeliminowaniem szkodliwego oddziaływania zakładu na otaczające środowisko. Jego osobistym sukcesem było uzyskanie decyzji na budowę nowego oddziału suchej destylacji drewna, oddanego do użytku w kwietniu 1974 roku. Za swoją wszechstronną, wieloletnią działalność związaną z rozwojem fabryki, Jarosław Dobrzański był wielokrotnie nagradzany i uhonorowany wieloma rozmaitymi dyplomami i nagrodami. Szczególną miłością darzył myślistwo i grzybobranie. Był aktywnym członkiem Hajnowskiego Koła Łowieckiego. Po piętnastu latach nieprzerwanej pracy na stanowisku dyrektora naczelnego fabryki, choroba wymusiła odejście na rentę (31.07.1971). Zmarł nagle 2 kwietnia 1975 roku. (Opr. Michał Turonek). Dowgird Adam (1913-1994) - lekarz chirurg, nauczyciel i wychowawca kilku pokoleń lekarzy, organizator ochrony zdrowia, budowniczy szpitali w Hajnówce i w Białymstoku, przychodni, obiektów sportowych. Dyrektor Szpitala w Hajnówce (1947-53), Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im.J. Śniadeckiego w Białymstoku. Adam Jan Dowgird urodził się 13 listopada 1913 r. w majątku Dowgirdowo powiatu Rosienie na Litwie. Był wychowankiem Polskiego Gimnazjum w Poniewieżu, które ukończył w 1931 r. Następnie podjął studia na wydziale matematyczno-przyrodniczym na Uniwersytecie w Kownie, po pewnym czasie przeniósł się na wydział lekarski uzyskując w 1938 r. dyplom lekarza. W tym czasie brał czynny udział w życiu społecznym Polaków na Litwie, między innymi w latach 1933-34 był prezesem Zjednoczenia Studentów Polskich w Kownie. Dysponując zdolnościami sportowymi, jako zawodnik ,,Sparty" Kowno dwukrotnie zdobył mistrzostwo Litwy w czwórkach ze sternikiem oraz mistrzostwo w piłce siatkowej. Pracę zawodową rozpoczął jako stażysta w Klinikach Uniwersyteckich, a od 1940 r. pracował w Wilnie między innymi w Szpitalu Chirurgicznym dla jeńców 30 wojennych pod kierunkiem prof. Machejdy i w Szpitalu Czerwonego Krzyża. Uczestniczył czynnie w ruchu oporu, pełnił funkcję komendanta podokręgu Armii Krajowej na Litwę Kowieńską (pseudonim ,,Dominik", ,,Florian"). Swoją żonę Walentynę Dowejko, wywodzącą się z osiadłej szlachty na Litwę, sąsiadkę rodu Miłoszów, młodą pielęgniarkę, poznał w 1941 r., aby po roku w Wilnie uwieńczyć ten związek węzłem małżeńskim. Wkrótce przychodzi na świat ich córka Anna, potem w roku 1946 rodzi się syn Maciej i w 1948 r. syn Michał. W roku 1944 w stopniu podporucznika wstąpił do Wojska Polskiego, obejmując stanowisko lekarza w 4 Zapasowym Pułku Piechoty. W 1946 r. przebywał w Kleszczelach w Szpitalu Polowym, skąd dojeżdżał do Hajnówki wykonywać operacje.Za namową wojewody Jerzego Sztachelskiego został zdemobilizowany w stopniu kapitana i podjął pracę zawodową w cywilnej służbie zdrowia. W 1947 r. Antoni Jędruszek, ówczesny dyrektor szpitala mieszczącego się obok Tartaku, zainicjował budowę nowego szpitala w okolicy cmentarza katolickiego, w miejscu baraku zbudowanego przez Rosjan w 1940 r. Gminna Rada Narodowa na posiedzeniu w dn. 11 maja 1947 r. postanowiła udać się do ministra zdrowia w sprawie budowy szpitala i skierowania do Hajnówki Adama Dowgirda. Już jako dyrektor szpitala A. Dowgird pojechał do starostwa w Bielsku Podlaskim i dzięki uporowi uzyskał 4 mln zł, które pokwitował na kawałku papieru a pieniądze przywiózł, jak twierdził, w worku pod pachą. Zbudowano drewniany szpital, który zdaniem władz wojewódzkich stanowił pułapkę dla chorych, a przetrwał około 45 lat. Obok pracy zawodowej i wielu prac społecznych A. Dowgird znajdował czas na sport. Brał udział w meczach piłkarskich w drużynie Old Boy, po zbudowaniu kortu przy Zespole Szkół Zawodowych grał z zamiłowaniem w tenisa ziemnego dochodząc do tytułu mistrza województwa w deblu z S. Drylem w barwach Budowlanych Białystok. Po przejściu do pracy w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym im. Śniadeckiego, już jako dyrektor Szpitala wybudował kompleks kortów, utworzył klub Śniadecję, w której sukcesy odnosił jego syn Maciej, późniejszy drużynowy mistrz Polski w barwach Legii. Lubił obcować z przyrodą, był zapalonym myśliwym. Jego przyjacielem i rywalem z boiska był niezapomniany Aleksy Zin, wielce zasłużony dla Hajnówki. Adam Dowgird zdobył uznanie przy operacjach chirurgicznych klatki piersiowej. Jako pierwszy w Polsce rozpoczął operacje ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego oraz krwawiących wrzodów żołądka i dwunastnicy. W 1963 r. uzyskał tytuł dr habilitowanego.. Opublikował 47 prac naukowych. Pełnił funkcje konsultanta wojewódzkiego i regionalnego chirurgii. Za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, tytułem Zasłużonego Lekarza. Pracował nieprzerwanie do 1980 r. Zmarł 27 maja 1994 r. w Białymstoku. Był uważany przez hajnowian mimo pracy w Białymstoku za "swojego doktora", gdyż nigdy w potrzebie nie odmawiał pomocy. 31 Drewnowski Julian (1910-1992) - urodził się w Ancutach, w rodzinie chłopskiej. Matka posłała go na nauki do cukierni p. Mładeli - cukiernika na cały Białystok. Tam pobierał nauki i odbywał praktyki. Nauka trwała 2 lata. 25 marca 1935 roku zdał egzamin i otrzymał tytuł "czeladnika cukierniczego". Po powrocie z niewoli niemieckiej w 1945 r. uruchomił w Narwi pożydowską piekarnię i wydawał chleb na kartki. Po zawiązaniu się Samopomocy Chłopskiej zrezygnował z pracy i wyjechał w 1947 roku do Hajnówki. Przy ulicy Buczka w Hajnówce wynajął domek u państwa Niwińskich i otworzył małą cukierenkę. Po interwencji skarbówki, poszedł do pracy w tartaku , a następnie na krótko za radą znajomych został kierownikiem restauracji w Bielsku Podlaskim, a że wymagał od współpracowników rzetelnej pracy, nie układało się, więc odszedł. Razem z żoną, która zrezygnowała z pracy w PSS-ie, uruchomili mały sklepik na końcu ul. Buczka. On wytwarzał, piekł, dekorował, a ona te wspaniałe słodkości sprzedawała. Lody przez wiele lat wytwarzane były ręcznie. W okresie zbliżających się świąt, kolejki po ciasto były aż na ulicy. Torty należało obstalować na 3 tygodnie wcześniej, bo moce przerobowe były ograniczone. Doskonałe pączki wędrowały do Akademii Medycznego w Białymstoku, Polskiej Akademii Nauk w Białowieży. 8 osób pobierało u niego nauki i praktyki. Dziś są wytrawnymi cukiernikami w całej Polsce, jeden jest kierownikiem w Hortexie. Julian Drewnowski przez 40 lat był cukiernikiem. Przez 10 lat towarzyszył hajnowskiej piłce nożnej. Nie opuścił żadnego meczu. Był stałym kibicem, członkiem zarządu klubu "Puszcza". Bardzo lubił tańczyć, nawet po pierwszym wylewie przetańczył całą noc na rodzinnym weselu. Był bardzo uparty. Kolejne wylewy (4) paraliżowały organizm, a on zaparcie ćwiczył walcząc z chorobą. 1 grudnia 1975 roku na zawsze rozstał się z pracą, od stycznia 1976 roku cukiernia przestała istnieć. Sam Julian Drewnowski walczył jeszcze przez wiele lat z chorobą, najpierw na wózku inwalidzkim, a później ok. 5 lat w łóżku. Zmarł 14 marca 1992 roku. Dubas-Urwanowicz Ewa– prof. nadzwyczajny; absolwentka z 1967 roku. Studiowała historię na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów w 1975 roku podjęła pracę na uczelni. Na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1983 roku zdobyła tytuł doktora. W 1999 roku uzyskała habilitację, a rok później została profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Interesuje ją: historia nowożytna Polski i powszechna XVI–XVIII wieku, funkcjonowanie instytucji parlamentarnych, polityka w Rzeczypospolitej w XVI–XVIII wieku w kontekście dziejów europejskich oraz możnowładztwo– magnateria – arystokracja w państwie polsko-litewskim na tle dziejów elit Europy ŚrodkowoWschodniej. Pracuje w Zakładzie Historii Nowożytnej (XVI – XVIII) 32 Uniwersytetu w Białymstoku. Jej matka, Irena Juchnowicz uczyła się w hajnowskiej szkole w roku szkolnym 1939/40, wujek Edmund uczył śpiewu w latach 1944 –1947, a babcia Eliza Krzewska była nauczycielem języka niemieckiego w roku szkolnym 1962/63. Uczniami ogólniaka było jej rodzeństwo: Maria i Wiesław oraz szwagierka Jolanta Kochańska. Dubois Stanisław Józef (ur. 9 stycznia 1901 w Warszawie, zm. 21 sierpnia 1942 w KL Auschwitz) – działacz Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OM TUR), publicysta. Brał udział w powstaniu śląskim i wojnie polsko-bolszewickiej 1920. Był twórcą i przewodniczącym Czerwonego Harcerstwa TUR. W latach 1928-1933 sprawował mandat posła II i III kadencji Sejmu RP, a od 1938 – radnego Warszawy. Pracował na stanowisku sekretarza redakcji gazety Robotnik. Jako przeciwnik rządzącej po 1926 sanacji został w 1930 uwięziony w twierdzy brzeskiej, a następnie skazany w "procesie brzeskim" na trzy lata więzienia. Stanisław Dubois wspierał strajkujących robotników Zakładów Drzewnych w Hajnówce, biorąc udział w zebraniu w dniu 27 kwietnia 1932 r. Brał udział w wojnie obronnej 1939, a następnie w lewicowej konspiracji antyhitlerowskiej. Niespełna rok po klęsce Polski został aresztowany i trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie uczestniczył w obozowej konspiracji rotmistrza Witolda Pileckiego. Rozstrzelany w 1942. W dniach 10 i 11 stycznia 1981 roku odbyła się w Hajnówce sesja naukowa poświęcona Działalność polityczna Stanisława Dubois, zorganizowana przez Instytut Historii Filii UW w Białymstoku oraz Komisje Historyczna RW FSZMP w Białymstoku . Dynkowski Jan - ur. W 1955 r. w Sandomierzu, absolwent II LO Sandomierzu (1974), w 1980 ukończył Wydział Weterynarii Akademii Rolniczej w Lublinie i podjął pracę w Hajnówce. W okresie od 01.09.1980 do 31.12.1990 pracował na kolejnych stanowiskach w PZLZ w Hajnówce, aktywnie działając społecznie na rzecz lokalnej integracji lekarzy medycyny i weterynarii, propagator sportu w środowisku weterynaryjnym. Od 01.01.1991 do chwili obecnej Rejonowy/Powiatowy Lekarz Weterynarii w Hajnówce. W 2000 r. uzyskał specjalizację "Epizootiologia i Administracja Weterynaryjna". Działacz społeczny. W latach 1966 - 1978 aktywny członek ZHP - Chorągiew Kielce / Hufiec Sandomierz, Honorowy Obywatel Fromborka, Honorowy Obywatel Bieszczad. Od 1989 do czasu rozwiązania członek Komitetu Obywatelskiego Ziemi Hajnowskiej, (1990 - 1992 r. przewodniczący KOZH ). Od 1988 aktywny członek Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych Oddział Białystok. Członek Rady Północno-Wschodniej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. 33 Organizator licznych szkoleń dotyczących chorób zwierząt domowych i leśnych. Dziewiatowski Antoni (1917-95) – ks. mitrat, proboszcz i budowniczy Soboru Św. Trójcy w Hajnówce, dziekan okręgu hajnowskiego. Urodził się 9.08.1917 roku w miejscowości Borówki woj. wileńskie, w rodzinie chłopskiej. Szkołę podstawową ukończył w Woropajewie. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1938, po ukończeniu Seminarium Duchownego w Wilnie, po czym wstąpił na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Warszawskiego. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu dalszą naukę i z tego względu studia teologiczne ks. A. Dziewiatowski ukończył w 1961 r. uzyskując stopień magistra teologii. Po zakończeniu kampanii wrześniowej, objął samodzielną parafię w miejscowości Snów koło Baranowicz, gdzie pozostawał do wybuchu wojny niemieckosowieckiej. Następnie został przeniesiony do nowo utworzonej parafii Czerwień koło Mińska. W 1942 roku zgodnie z propozycją biskupa, wyznaczony został do zorganizowania życia religijnego parafii przy soborze św. Sofii w Połocku, gdzie pełnił funkcję proboszcza do nadejścia frontu i ewakuacji ludności. W 1944 roku biskup grodzieński skierował księdza do nowej parafii znajdującej się na wyzwolonych terenach polskich we wsi Ploski koło Bielska Podlaskiego, dzięki jego zaradności parafia szybko doczekała się świątyni. Do Hajnówki przybył w 1951 roku, gdzie od razu zaplanował rozbudowę przystosowanego do potrzeb eucharystii pozyskanego od nadleśnictwa budynku oraz budowę nowej cerkwi. Zainicjował i doprowadził do powstania świątyń we wsi Orzeszkowo oraz na parafialnym cmentarzu w Hajnówce. Był również twórcą prawosławnej kapliczki we wsi Górne. Rozpoczęta w 1973 roku budowa Soboru Św. Trójcy poprzedzona była blisko pięcioletnim staraniem o pozwolenie, w nieprzyjaznych dla wiary realiach PRL-u. Pierwsza odprawiona msza w nowej cerkwi w 1982 roku, zamknęła trudny wieloletni okres pierwszego jej etapu powstawania. 11.10.1992 r. odbyła się konsekracja głównej świątyni soboru z jej trzema ołtarzami, a tym samym formalne zakończenie jego budowy. Wzrastająca liczba prawosławnych mieszkańców Hajnówki sprawiła, że ksiądz Antoni Dziewiatowski i skupiona wokół niego Rada Parafialna zainicjowali budowę dwóch kolejnych świątyń prawosławnych w Hajnówce. Obecność księdza Antoniego Dziewiatowskiego w Hajnówce pozostawiła po sobie nie tylko wspaniałe budowle, ale również wypracowywaną przez lata tolerancję religijną i zrozumienie. Wieloletnia przyjaźń z katolickim proboszczem Alfonsem Trochimiakiem zaowocowała pierwszymi ekumenicznymi nabożeństwami w kościele i cerkwi. Zalewie kilkumiesięczna śmiertelna choroba zabrała Księdza Antoniego w wieku 78 lat, kiedy wciąż sprawował funkcję proboszcza. Za swoje ziemskie zasługi, oprócz odznaczeń kościelnych ks. Antoni Dziewiatowski został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz brązową i srebrną odznaką 34 Zasłużony Białostocczyźnie. 17.05.1992 r. abp Bazyli uhonorował go orderem św. Marii Magdaleny. Stopień księdza mitrata nadany przez Synod Biskupów Prawosławnych w Warszawie otrzymał w 1984 roku. (Opr. J. Zachaj). Dziewiatowski Sergiusz – ks. Mitrat płk, dziekan Prawosławnego Ordynariatu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Urodził się w Ploskach w 1946 roku . W Hajnówce od 1951 roku. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im M. Skłodowskiej Curie w 1964 r.. Ukończył Chrześcijańską Akademię Teologiczną w Warszawie. Ożenił się z wnuczką proboszcza łódzkiej parafii, a w 1978 roku przyjął święcenia. Został proboszczem w cerkwi św. Wiery, Nadieżdy, Lubwi i ich matki Sofii w Sosnowcu. Figacz Justyna – aktor lalkarz. Absolwentka LO nr 1 w Hajnówce z 2001 r. Z teatrem zetknęła się w młodzieżowym zespole teatralnym, prowadzonym w HDK przez Alicję Sobuń od września 1998 r. Podczas Podlaskiego Forum Teatralnego w listopadzie 2001 r. jury nagrodziło ją „Złotą Maską” za rolę Pani Dulskiej w sztuce „Moralność Pani Dulskiej”. Ukończyła Akademię Teatralną w Warszawie, Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku w 2007 r. Występowała w Unia Teatr Niemożliwy w Warszawie w 2007 r. i w Państwowym Teatrze Lalki "Tęcza" w Słupsku jako aktorka i reżyserka od 14 I 2008 do 31 VIII 2010 r. Fijałkowski Stanisław - ur. 4 listopada 1922 w Zdołbunowie, polski malarz i grafik. Do Hajnówki przeniósł się z rodzicami w 1937 r. W gimnazjum uczył się początkowo w Bielsku Podlaskim, a w okresie od 1939 do 1941 r. w Hajnówce. W latach 1944-45 przebywał na robotach przymusowych w Królewcu. W 1945 roku zdał egzamin maturalny i złożył egzaminy na pierwszy rok studiów w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Białymstoku, gdzie wykładowcą był związany z Hajnówką Tadeusz Bołoz. Po pierwszym roku studiów przeniósł się do Łodzi, gdzie studiował w latach 1946-1951 w łódzkiej PWSSP będąc uczniem Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera, a opiekunem jego dyplomu był Ludwik Tyrowicz. W latach 1947-1993 był pracownikiem PWSSP w Łodzi, w 1983 został profesorem tej uczelni, a w roku 2002 otrzymał jej doktorat honorowy. W różnych latach wykładał gościnnie za granicą: w Mons (1978, 1982), w Marburgu (1990), a przez rok akademicki 1989/1990 prowadził zajęcia na uniwersytecie w Giessen. Filipczuk Jan (1910-95) - urodził się 30.08.1910 roku we wsi Pogorzelce, gmina Białowieża. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do Średniej Szkoły Technicznej w Brześciu, którą ukończył z wynikiem bardzo dobrym, uzyskując tytuł technika - mechanika. W 1933 r. rozpoczął pracę w Fabryce Chemicznej - Spółka Akcyjna "Grodzisk", która była poprzedniczką późniejszej HPSDD. W ciągu 42 lat nieprzerwanej pracy przeszedł wszystkie szczeble 35 pracownicze do stanowiska zastępcy dyrektora ds. technicznych. Zaraz po wyzwoleniu w 1944 roku jako kierownik produkcji przystąpił wraz z innymi pracownikami, nie szczędząc sił i trudu, do dźwigania ze zniszczeń wojennych swego zakładu, a szkody wyrządzone przez okupanta hitlerowskiego były niezwykle dotkliwe. Jan Filipczuk był całą duszą oddany "Chemicznej". Znał się doskonale na wszystkich procesach technologicznych, był racjonalizatorem. Wiele czasu poświęcał udoskonaleniom technicznym, wiele jego wniosków i usprawnień wprowadzono do produkcji. Otrzymał cztery odznaki "Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji". Pod jego nadzorem w miejsce starej, zużytej aparatury wprowadzano się nową, wydajniejszą i oszczędniejszą. Zakład przechodził na produkcję nowych wyrobów, poszukiwanych na rynku. Nie miał wyższego wykształcenia, ale swoją wiedzą przewyższał tych, którzy je posiadali. Rzadko można było znaleźć go w biurze, wolał być tam, gdzie dzieją się rzeczy najciekawsze, tj. na produkcji, wśród ludzi. Był prawdziwą "złotą rączką", nie stronił od żadnej roboty na terenie zakładu. Bywało nawet tak, że leżał ubrudzony smarami pod jakąś maszyna, która wymagała naprawy. Znając zdolności i umiejętności Jana Filipczuka centralne władze resortowe delegowały go w 1964 r. do Chińskiej Republiki Ludowej w celu nadzoru montażu zakładu suchej destylacji drewna na wzór HPSDD. Na delegacji przebywał przez sześć miesięcy, za swój trud został odznaczony chińskim medalem "Przyjaźń". Wraz z innymi inżynierami Jan Filipczuk opracował zasady uruchomienia produkcji technicznego kwasu octowego, będącego cennym produktem dla przemysłu włókienniczego. Produkcję uruchomiono w 1967 roku. Był pracownikiem obowiązkowym, zdyscyplinowanym, cieszył się autorytetem wśród załogi, był ceniony przez władze zwierzchnie. Cichy, spokojny, bezkonfliktowy, Za swoją pracę otrzymał szereg odznaczeń państwowych i resortowych, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i medal MON "Za Zasługi dla Obronności Kraju". Nie stronił od życia kulturalnego, brał czynny udział w zespole pieśni i tańca przy Zakładowym Domu Kultury "Górnik”. W swoim warsztacie tokarskim w wolnych chwilach wytaczał z drewna różne przedmioty. takie jak świeczniki, lampy nocne gabinetowe, półeczki i żyrandole, które przeznaczał na upominki dla znajomych i przyjaciół. Dla Soboru Świętej Trójcy w Hajnówce Jan Filipczuk wytoczył i wykonał kilka pięknych anałojów (rodzaj pulpitu o poziomym lub nieco nachylonym blacie, na którym kładzie się księgi liturgiczne lub ikony). Jan Filipczuk zmarł 15.08.1989 r. i pochowany został na cmentarzu prawosławnym w Hajnówce. (Opr. Eugeniusz Tyc). Fiszer Marek – w 1978 r. przejął szkolenie akrobatów Puszczy, od 1982 do 36 1984 r. w MKS. Mimo, że jego wychowankowie zdobyli więcej medali, niż za czasów trenera Siei, zawodnicy uważają, że część z nich była efektem pracy poprzedniego trenera. Trzeba jednak przyznać, że nowy trener potrafił wykorzystać umiejętności zawodników w piramidach. Największe osiągnięcia akrobaci uzyskali po 4 latach pracy, na które na pewno trener Sieja nie miał już wpływu. M. Fiszer nie potrafił jednak wytworzyć takiej atmosfery, jak trener Sieja. Był to okres wielkich przemian politycznych i gospodarczych w Polsce, które spowodowały upadek gospodarczy kraju i miały wpływ na stopniowy upadek sekcji. Po wyjeździe trenera ze względów rodzinnych sekcję rozwiązano w 1984 r. Fłorenko Aleksy – ur. się 6 lutego 1922 r. w obwodzie rostowskim. W 1941 r. został powołany do wojska. Od kwietnia do grudnia 1943 r. uczył się w oficerskiej szkole artylerii przeciwczołgowej. W marcu 1944 r. znalazł się na linii frontu. W lipcu oddział Fłorenki znalazł się w okolicy Puszczy Białowieskiej. Doszło do walki z czołgami hitlerowskimi, w czasie której zginął. Zniszczył on kilka czołgów, a potem będąc ranny rzucił się z granatem pod czołg nieprzyjacielski. 25 września 1944 r. Rada Najwyższa ZSRR pośmiertelnie przyznała Fłorence tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, Order Lenina i Medal Złotej Gwiazdy. 1 września 1966 r. Jego imieniem, bohatera ZSRR, porucznika Aleksiejewa Wasiljewicza Fłorenki została nazwana Szkoła Podstawowa nr 2 - pomnik Tysiąclecia w Hajnówce. Gagan Piotr - ur. 1952 r. w Hajnówce. Absolwent Studium Kultury i Oświaty dla Dorosłych w Warszawie. Maluje od 1972 r. Pierwsze prace powstawały pod kierunkiem hajnowianina Czesława Czarneckiego, który był jego wielkim autorytetem. Jemu też poświęcił swoją pierwszą wystawę indywidualną. Zajmuje się malarstwem sztalugowym. Stale poszukuje nowych tematów i środków artystycznego wyrazu. Malarstwo Piotra Gagana bierze swój rodowód z nurtu realistycznego. Formalnie poszukiwania artysty zmierzają w stronę "koloryzmu" - i to jest najmocniejszy atut jego twórczości. Na szczególną uwagę zasługują pejzaże Puszczy Białowieskiej i okolic. Wystawy m. in.: 1997 Muzeum Kultury Białoruskiej w Hajnówce Białowieski Ośrodek Kultury w Białowieży, 1998 - Ośrodek Edukacji Przyrodniczej w Białowieży, 1999 "Mała Galeria" Miejskiej Biblioteki Publicznej w Hajnówce Gminny Ośrodek Kultury w Czeremsze, 2000 - Jednostka Wojskowa skład Hajnówka, 2003 Międzynarodowy Plener Malarski pod patronatem Metropolity Warszawskiego i Całej Polski "Sawy" i pani Jolanty Kwaśniewskiej w Supraślu. Geniusz Wincenty – felczer medycyny. Od 1924 roku służył pomocą i opieką medyczną mieszkańcom Hajnówki przez ponad 25 lat. Mieszkał na ul. Warszawskiej. Zmarł w 1952 roku, pochowany jest na cmentarzu katolickim. 37 Gmiter Mieczysław – ur. w 1946 r. , absolwent LO 9 z 1964 r., wykształcenie wyższe. Właściciel zakładu stolarskiego. Od 24.03.1989 r. kierownik Komitetu Obywatelskiego Ziemi Białostockiej Biuro Wyborcze w Hajnówce. W 1990 r. został przewodniczącym rady nadzorczej PSS „Społem”, 6.06.1990 r. został wybrany na burmistrza Hajnówki. Odwołany ze stanowiska w 1993 r. W 2010 r. wystartował w wyborach na burmistrza Hajnówki. Gniewszew Jerzy – prof. nauk technicznych, komandor Marynarki Wojennej. Urodził się w Białowieży w 1926 roku. Szkołę powszechną ukończył w 1939 roku. W czasie okupacji uczył się prywatnie i pracował jako tłumacz na Kolejkach Leśnych w Grudkach. Po wyzwoleniu przyjął posadę nauczyciela w Szkole Powszechnej w Białowieży. Po roku przerwał pracę i kontynuował naukę w Liceum Fizyczno-Matematycznym w Hajnówce, w którym uzyskał maturę w 1947 roku. Podjął studia w Łodzi, by po roku przenieść się do Instytutu Budowy Okrętów w Leningradzie, które ukończył w 1954 roku. Po powrocie do kraju podjął pracę jako konstruktor w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętów w Gdańsku-Wrzeszczu. Stąd po roku przeszedł do Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. W 1984 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk technicznych na Wojskowej Akademii Technicznej, a w 1990 roku profesora nadzwyczajnego i wkrótce zwyczajnego nauk technicznych. Na uczelni pełnił funkcję szefa Katedry Teorii Konstrukcji i Żywotności Okrętów oraz szefa Katedry Wiedzy Okrętowej Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. Był także przedstawicielem wojskowym w Stoczni Marynarki Wojennej. Wykładał na Politechnice Gdańskiej i w Wyższej Szkole Morskiej. Był promotorem wielu prac magisterskich i doktorskich. W sierpniu 1991 roku został przeniesiony w stan spoczynku jako komandor Marynarki Wojennej. Odznaczony licznymi medalami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotym medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” oraz medalem „Zasłużony dla Marynarki Wojennej”. Zmarł w 2002 roku, pochowany jest na cmentarzu w Białowieży. Golonko Zenobiusz - urodził się w Orzeszkowie. We wczesnej młodości ruszył w świat w poszukiwaniu lepszego startu w dorosłe życie. Po 12 latach służby wojsku rozstał się z armią. Otworzył w Warszawie własną firmę, po kilku latach wrócił w rodzinne strony. Na początku lat 90. przejął po rodzicach gospodarstwo w Orzeszkowie, dokupił ziemi i nastawił się na agroturystykę. Wykopał stawy, posadził las, założył zoo i zaczął budować pensjonat z rezydencją dla siebie i rodziny. Uruchomił też w rodzinnej gminie filię swej warszawskiej firmy. Przez kilka lat był koordynatorem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Hajnówce. Zasłynął jako pomysłodawca i organizator różnych imprez, w których najbardziej znana, to Agroturystyczne Mistrzostwa Świata w rzucie obcęgami kowalskimi. Otworzył chińską restaurację „Biała Róża” w słabo funkcjonującym Muzeum Białoruskim. Jednak z czasem musiał 38 zmienić lokal i zamknąć restaurację. Zajmuje się głównie ośrodkiem agroturystycznym „Kupała”, którego utrzymanie kosztuje rocznie kilkadziesiąt tysięcy zł. Jest tam hodowla koni, kóz i owiec oraz strusi i ptactwa. W 2011 r. ukończył budowę niezwykle okazałego hotelu agroturystycznego. W piwnicy jest basen z salonem odnowy biologicznej i bilardownia z barkiem. Na parterze duża kuchnia połączona z obszerną ogólną jadalnią oraz prywatne mieszkanieapartament. Na poddaszu są trzy apartamenty i solarium, a na samej górze wieża obserwacyjna z lunetami i miniobserwatorium astronomicznym Górski Stefan (1924-2003) - czołowy tenisista stołowy woj. białostockiego na przełomie lat 40-tych i 50-tych. Przyczynił się do zdobycia w 1950 roku przez Unię Hajnówka tytułu drużynowego mistrza województwa. Dwukrotnie był indywidualnym wicemistrzem województwa, brał udział w Mistrzostwach Polski. Urodził się w Michałowie. Po ukończeniu Liceum Pedagogicznego otrzymał nakaz pracy we wsi Sadłowina w powiecie Suwalskim. Stamtąd ściągnął go do Hajnówki Aleksy Zin w celu wzmocnienia drużyny tenisa stołowego. Pracował jako nauczyciel matematyki w Szkole Podstawowej nr 2. W latach 1955-65 był dyrektorem szkoły. Zmarł po długiej chorobie 31 października 2003 r. Grabiak Barbara - ur. 1962 r. w Białymstoku. Absolwentka Wydziału Prawa w Białymstoku. Pracownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Hajnówce. Uczestniczka konkursów Przeglądu Sztuki Nieprofesjonalnej organizowanej w Hajnowskim Domu Kultury. Kilkakrotnie nagradzana i wyróżniana, m.in. w 2001 r. - za kolekcję obrazów pt. "Żal" i "Kaczeńce", w 2002 r. - za obraz "Ptaki". W 2003 r. swoje prace prezentowała na autorskiej wystawie w "Małej Galerii" Miejskiej Biblioteki Publicznej w Hajnówce. Grabiak - Dziedzik Katarzyna - Pochodzi z Hajnówki, absolwentka hajnowskiego LO im. Marii Curie-Skłodowskiej w 1988 r. oraz politologii ze specjalnością dziennikarską Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przez 12 lat była dziennikarką TVP S.A. Początki pracy w telewizji poznańskiej, później przeniosła się do TVP3 Białystok, gdzie zajmowała się tematyką unijną i samorządową, prezenterka "Obiektywu". Rzecznik prasowy Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, obecnie Uniwersytetu w Białymstoku. Grabiak Władysław – ur. w 1944 r. w Hajnówce, w 1963 r. ukończył LO nr 9. Absolwent Szkoły Górniczo-Hutniczej na kierunku inżynierii materiałowej. Po ukończeniu studiów przez 10 lat związany był z wojskiem. Do Hajnówki wrócił w 1977 r. Przez rok kierował tzw. poligonem budowlanym. Później pracował w HPSDD jako kierownik działu inwestycji. Następnie przeniósł się do HPPD, gdzie objął stanowisko kierownika lakierni, po czym przeniósł się do Działu 39 Inwestycji. W 1990 r. z rekomendacji Komitetu Obywatelskiego Ziemi Hajnowskiej został wybrany przez Sejmik Wojewódzki kierownikiem Urzędu Rejonowego w Hajnówce, z którego odszedł w 1995 r. Przez kilka lat pracował na kontrakcie za wschodnią granicą. W latach 1999-2003 pracował w Hamechu. Obecnie jest na emeryturze. Gredel-Iwaniuk Marta – instruktor „Studia Piosenki Estradowej” przy HDK od 2007 r. Muzyka towarzyszy jej od najmłodszych lat. Jako solistka reprezentowała zarówno Hajnowski Dom Kultury jak i wokalny zespół Zniczka. Z czasem pojawiła się u niej chęć rozwijania swoich umiejętności pod okiem profesjonalistów. W roku 2001 ukończyła Prywatną Szkołę Artystyczną "DUX" w Bielsku Podlaskim w klasie śpiewu solowego. W 2006 roku otrzymała Dyplom ukończenia Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie Filia w Białymstoku na wydziale instrumentalno pedagogicznym. W lipcu 2010 roku ukończyła Podyplomowe Studium Emisji Głosu w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Od września 2010 r. jest studentką Podyplomowego Studium Logopedycznego na Uniwersytecie Białostockim. Uczestniczyła w różnych seminariach i warsztatach m.in.: "Wychowanie przez sztukę", ogólnopolskim seminarium dla wokalistów w Białymstoku oraz warsztatach "Uwolnij głos". Jej wychowankowie osiągają sukcesy w festiwalach i konkursach piosenki w kraju i za granicą. Grochowska Janina z d. Bohdanowicz – ur. w 1929 r. w samym sercu Puszczy Białowieskiej na uroczysku Halinka k/Topiła (obecnie Białoruś). Podczas okupacji niemieckiej uczęszczała na tajne lekcje do Pelagii Ponieckiej i Ewy Grodzkiej. Po wojnie uczyła się w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Hajnówce, w 1948 r. zdała maturę i po pomyślnym zdaniu egzaminów rozpoczęła studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po uzyskaniu magisterium w 1952 r. uzyskała 3-letni nakaz pracy do Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego w Warszawie. Potem w Wyższej Szkole Inżynierskiej prowadziła zajęcia z analizy matematycznej, a następnie na Politechnice Warszawskiej, która wchłonęła WSI. Po zrobieniu doktoratu brała udział w Seminariach i Zjazdach Polskiego Towarzystwa Matematycznego oraz w wielu konferencjach. Na konferencji w Płocku i w Żylinie na Słowacji wygłosiła referaty ze swoich prac matematycznych. Na Politechnice poznała Bogusława Grochowskiego, wyszła za niego za mąż. Na emeryturę przeszła w 1990 r., ale nadal pracowała na różnych Wydziałach Politechniki Warszawskiej na studiach dziennych i zaocznych. W uznaniu jej zasług w pracy zawodowej została odznaczona Złotym Krzyżem zasługi. Cały czas utrzymuje kontakt z Hajnówką – pisze 40 artykuły do Gazety Hajnowskiej, z okazji jubileuszu Liceum odbyła spotkanie z młodzieżą szkolną, bierze udział w spotkaniach organizowanych przez MBP. Grochowski Bogusław Ryszard – prof. dr hab. matematyki, ur. 22.07.1923 r. we wsi Tłucznia w pow. ciechanowskim. Uczył się w Gimnazjum w Pułtusku. Podczas okupacji niemieckiej, wprost z łapanki trafił na roboty do Prus Wschodnich. Po powrocie z Niemiec ukończył Liceum w Pułtusku, następnie studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1951 r. W tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Geometrii Wykreślnej na Politechnice Warszawskiej u prof. dr Edwarda Otto. Po zrobieniu doktoratu pracował dodatkowo na SGGW. Napisał skrypt do geometrii wykreślnej w 1962 r. Na Politechnice uzyskał stopień docenta i tytuł profesora nadzwyczajnego. Był cenionym specjalistą geometrii wykreślnej i perspektywy. Otrzymał odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski „Polonia Restituta”, medal z okazji 50-lecia Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Mąż hajnowianki Janiny Bohdanowicz. Polubił Podlasie: Hajnówkę, Puszczę Białowieską, ludzi tu mieszkających i pragnął tu być pochowany. W marcu 2011 r. po długiej i ciężkiej chorobie został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Hajnówce. Gromacki Daniel - Urodzony 1981 roku w Hajnówce. Absolwent UMCS, kierunek: Informacja Naukowa i Bibliotekoznawstwo oraz Lubelskiej Szkoły Sztuki i Projektowania, kierunek: Techniki Malarskie i Pozłotnictwo. Obecnie pracuje w Bibliotece Pedagogicznej CEN Filia w Bielsku Podlaskim oraz w firmie ST.ART Sławomir Makal (prace konserwatorskie w Cerkwi Narodzenia NMP w Bielsku Podlaskim). Brał udział w wystawach zbiorowych w Lublinie, Hajnówce, Białymstoku oraz w Kraslavie na Łotwie, w indywidualnej wystawie w Domu Nauczyciela w Hajnówce. Wielokrotny zdobywca I Nagrody Przeglądu Sztuki Nieprofesjonalnej Ziemi Hajnowskiej, uczestnik Międzynarodowego Pleneru Malarskiego w Kraslavie (Łotwa). Posługuje się technikami malarskimi: olej, akwarela, tempera, gwasz, akryl oraz szeroką wiedzą z zakresu technik pozłotniczych. Obraca się wokół tematyki ikony, martwej natury, aktu. Gryc Alla - bibliotekarka z ponad 30-letnim stażem w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Hajnówce, całkowicie oddana pracy zawodowej, jak i pracy społecznej. Od wielu lat jest członkiem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki, którego przez kilka lat była Prezesem, a od 2009r. objęła funkcję sekretarza stowarzyszenia. Jest laureatką I Plebiscytu - Hajnowianin Roku 2007. Popularność i uznanie przyniosło jej wydanie albumu "Hajnówka w starej fotografii". Optymistycznie nastawiona na każdą propozycję, która ma na celu promocję Ziemi Hajnowskiej. Otwarcie przyjęła pod swoje skrzydła grupę młodych, aktywnych animatorów kultury, którzy zorganizowali z jej wsparciem 41 I Festiwal Muzyki Rockowej ROCKOWISKO HAJNÓWKA 2009. Otrzymała tytuł "Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego" w 2010 r., Odznakę Honorową Województwa Podlaskiego, wyróżnienie w konkursie na bibliotekarza roku 2010. Otrzymała najwięcej głosów w wyborach do Rady Miasta. W 2012 r. została przewodniczącą Rady Miasta. Grygoruk Jaroslaw - pochodzi z Kuraszewa, urodzony w Narwi. Ukończył Liceum Ogólnokształcące nr 9 w Hajnówce, studiował na Politechnice Białostockiej na Wydziale Budownictwo i Inżynieria Środowiska-kierunek Ochrona Środowiska. Pracę magisterską „Waloryzacja otuliny Puszczy Białowieskiej” napisaną pod kierunkiem dr Włodzimierza Kwiatkowskiego obronił 15 lipca 1997 roku. Pracę w Urzędzie Miasta w Hajnówce rozpoczął 15 października 1997 roku w ramach umowy o zatrudnienie absolwenta na stanowisku referenta w Referacie Gospodarki Komunalnej, mieszkaniowej i Ochrony Środowiska. Po szkoleniu w Szkole Podchorążych Rezerwy CSCS w Pile, od 1 lutego 1999 roku podjął pracę w tym samym Referacie. 1 marca 2003 roku powierzono mu obowiązki kierownika Referatu Polityki Gospodarczej. Od 1 października 2007 roku jest sekretarzem Urzędu Miasta, pełniąc również funkcję kierownika Referatu Polityki Gospodarczej. Grześkiewicz Marek - dziennikarz, ur. 30.10.1951 w Hajnówce. Wykształcenie: wyższe, dziennikarskie. Współpracownik "Sztandaru Młodych" 1978-1984, prowadzący zakładową gazetę "Fasty" 1986 r., od 1987 roku w "Gazecie Współczesnej". Własna działalność gospodarcza 1991-1994, współwydawca spisu telefonów woj. białostockiego, wydawca książki· telefonicznej woj. olsztyńskiego, krótko właściciel zakładu stolarskiego. Publikacje: kilka udanych chyba potrafiłby znaleźć; w tym w gazetach ogólnopolskich -"Przegląd Tygodniowy", "Prawo i Życie" i inne. Dziennikarz roku 1988 "Gazety Współczesnej", III nagroda w konkursie tego dziennika pod nazwą: "Portret człowieka aktywnego", II nagroda - rok 1989 - w konkursie ogólnopolskim o samorządach pracowniczych, nie dopuszczony do konkursu "Gazety Wyborczej" tekst pt. "Schlany jak Chrystus" - o szopce w kościele w Suchowoli. Grzybowski Krzysztof – W latach 2008-10 roku był wikarym w parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego. Otrzymał tytuł Hajnowianin roku 2009 za pracę z hajnowskimi dziećmi. Z jego inicjatywy powstała świetlica Promyk Dnia a następnie cały kompleks składający się na Centrum Kultury Katolickiej. Znajdują tam zajęcie dzieci z całego miasta, nie tylko katolickie - bezpłatnie uczą się tańca, śpiewu, rysują i odrabiają lekcje. Młody kapłan aktywnie włączył się w życie Hajnówki. Dzięki niemu w czasie Świąt Bożego Narodzenia w Hajnówce po raz pierwszy zagościła żywa szopka, która przyciągała tłumy 42 dzieci i dorosłych różnych wyznań. Ksiądz Krzysztof koordynował także przygotowania i przebieg Balu Charytatywnego i Pikniku Rodzinnego. Hejft Roman - profesor zwyczajny, urodzony 02.07.1948 roku w Hajnówce. Matura w 1966 roku w Liceum Ogólnokształcącym nr 9 w Hajnówce. W 1972 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów na Politechnice Warszawskiej. Liczne odznaczenia państwowe i resortowe m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal Edukacji Narodowej, Medal Komitetu Techniki Rolniczej PAN. Ponad 200 publikacji naukowych w tym 22 patenty. Żonaty, żona - psycholog, córka magister europeistyki. Pracował jako: starszy konstruktor, zastępca głównego technologa w Zakładach Przemysłu Maszynowego Leśnictwa w Hajnówce (w latach 1972-74), asystent na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej (w latach 1974-82), doktorat na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie (1983), adiunkt (w latach 1983-93), habilitacja na Akademii Rolniczej w Lublinie (1992), profesor nadzwyczajny (od 1993 r.), kierownik Katedry Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego (od 1993 do 2006 r.), prorektor d/s studenckich i dydaktyki Politechniki Białostockiej (w latach 1996-1999), profesor nauk technicznych (2003), dyrektor Instytutu Agrobiznesu PWSZ w Suwałkach (w latach 20052007), rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Suwałkach (od 09.10.2007). Od 2008 r. znów pracuje na Politechnice Białostockiej jako kierownik Katedry Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego. Wielokrotne nagrody Rektora Politechniki Białostockiej. Liczne odznaczenia państwowe i resortowe m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal Edukacji Narodowej, Medal Komitetu Techniki Rolniczej PAN. Ponad 200 publikacji naukowych w tym 22 patenty. Hładowski Władysław - ks. doc. dr hab., urodził się 2 maja 1913 r. w Kuszelewie k. Nowogródka (obecnie na Białorusi). Do Szkoły Powszechnej (kl. 1-4) uczęszczał najpierw w Kuszelewie (1921-1925), a następnie (kl. 5-6) w Nowogródku (1925-1927). Niższe Seminarium Duchowne ukończył w Nowogródku (1927-1928) i Drohiczynie (1928-1930). W latach 1930-1932 pobierał naukę w Gimnazjum Biskupim w Drohiczynie, a od 1932 do 1938 r. studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pińsku. Studia filozoficznoteologiczne uwieńczył święceniami kapłańskimi, które otrzymał w katedrze pińskiej 3 kwietnia 1938 r., z rąk bp. Kazimierza Bukraby (1885-1946), ówczesnego biskupa pińskiego (1932-1946). W czasie swojej długiej posługi kapłańskiej pełnił następujące funkcje: prefekta Gimnazjum Biskupiego w Drohiczynie (1938-1939), wikariusza parafii Dziadkowice (1939-1942) i Hajnówka (25 kwietnia 1942-1 października 1946). W latach 1946-1950 odbywał studia z zakresu teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Warszawskim. Następnie był wikariuszem w parafiach: Bielsk 43 Podlaski (15 września 1950-26 września 1953) i Strabla (14 września 1951 -16 października 1951). Pracując w parafii Strabla, został mianowany jej administratorem (7 lipca 1953), a następnie proboszczem (26 września 1953). Na tym stanowisku pozostał do 10 września 1957 r., kiedy to objął stanowisko rektora nowo utworzonego Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie. Ten urząd pełnił przez trzydzieści jeden lat, aż do czasu przejścia na emeryturę 19 października 1988 r. W czasie pracy dydaktyczno-naukowej opublikował szereg książek, rozpraw i artykułów, przede wszystkim z zakresu teologii fundamentali ekumenizmu. U schyłku życia, mając 82 lata, wydał drukiem swoje "Wspomnienia", w których m.in. opisał swój pobyt w Hajnówce. W uznaniu zasług został odznaczony godnością kanonika honorowego Kapituły Katedralnej (3 marca 1960), kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej (21 stycznia 1965), Kapelana Jego Świątobliwości (25 kwietnia 1988) oraz prałata honorowego Jego Świątobliwości (23 lutego 1997). Ze strony miejscowej społeczności otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Gminy Drohiczyn (18 czerwca 1998). Zmarł 22.09.2004 r., pochowany na cmentarzu w Drohiczynie. Homlala - Ostrowska Barbara (80) – talentem sprinterskim błysnęła podczas czwórboju lekkoatletycznego. Trenowała w Szkole Podstawowej nr 5 i w KS Puszcza, pod kierunkiem mgr Jana Kozaka. Największy sukces odniosła w 1994 r., wygrywając Mały Memoriał im. J. Kusocińskiego w biegu na 300 m – 42,35, co było równoznaczne z tytułem mistrzyni Polski młodziczek. Wielki, niewykorzystany talent sprinterski. Jej rekordy życiowe, to 12,73 na 100 m, 26,36 na 200 m, 42,35 na 300 m i 63,17 na 400 m. Po ukończeniu I LO podjęła studia na Politechnice Białostockiej, reprezentując uczelnię w zawodach akademickich. Obecnie pracuje w Policji. Hryniewicka – Kacperczyk Krystyna - urodziła się w Kętrzynie w 1948 r. Na czas nauki w szkole średniej przeniosła się do Hajnówki do Liceum Ogólnokształcącego nr 9. W dziewiątej klasie (drugiej klasie szkoły średniej) wystąpiła w międzyszkolnych biegach przełajowych, odnosząc zwycięstwo wśród juniorek. Trenowała pod kierunkiem mgr Witolda Łapińskiego, później nawiązała współpracę z trenerem Zbigniewem Dondziłło, który doprowadził ją do występów w reprezentacji Polski. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w Ełku w 1969 r. rozpoczęła studia na Akademii Wychowania Fizycznego, trenując jednocześnie w warszawskiej Skrze. Olimpijka z 1972 r. w Monachium. Startowała w biegu na 400 m i w sztafecie 4x400 m (niestety upuściła pałeczkę w biegu eliminacyjnym). W 1974 r. w Mistrzostwach Europy w Rzymie zdobyła brązowy medal w sztafecie 4x400 m. W Halowych Mistrzostwach Europy wywalczyła brązowy medal w sztafecie 4x2 okrążenia. Dwukrotnie ustanawiała rekordy świata na dystansie 400 m przez płotki (56,51 w 1974 r. i 55,44 w 1978 r.), 6 - krotna mistrzyni Polski na 400 m, 400 m ppł i w sztafecie 4x400 m. Biegała pięknie, dostrzeżono również jej urodę, 44 wybierając ją Miss Mistrzostw Europy w Rzymie w 1974 r. Obecnie mieszka w Chicago. Nadal uprawia sport, startując w Mistrzostwach Świata weteranów z dużym powodzeniem. W 1998 r. zdobył wicemistrzostwo świata w biegu na 2 km z przeszkodami . Rekordy życiowe - 11,7 na 100 m, 23,8 - 200 m, 51,77 400 m, 1,59,8 (RP) - 800 m, 55,44(RŚ) - 400 m ppł. Reprezentowała kluby: Puszczę Hajnówka, Jagiellonię Białystok, Skrę Warszawa. Iwaszczyńska Kira – absolwentka LO 9 w Hajnówce w 1962 r. oraz pedagogiki specjalnej WSP. Mieszkała w Hajnówce do 1970 r.; obecnie w Skierniewicach. W latach 60-tych współorganizatorka Klubu Literackiego ZNP w Hajnówce. Debiutowała w roku 1967 na łamach "Kameny", jej wiersze drukowane były w czasopismach "Na przełaj", " Walka Młodych", "Kontrasty", tomiku "Zapisać siebie poezja i proza hajnowian" (Hajnówka 1995). Jacuński Józef -doktor chemii, nauczyciel i dyrektor Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Hajnówce w latach 1927-1940. Wywieziony na Syberię na początku 1940 roku, gdzie zmarł w łagrze. Dzięki znajomościom z Prezydentem Mościckim, z którym studiował na uniwersytecie w Szwajcarii, zdobył kredyt na rozbudowę szkoły. W wydziale stolarskim produkowano meble wystawiane na targach w Mediolanie, na potrzeby gabinetów ministerialnych. Jakowluk Anatoliusz – prof. zw., dr hab. na Politechnice Białostockiej na Wydziale Mechanicznym w Katedrze Mechaniki i Informatyki Stosowanej, specjalność: mechanika analityczna, mechanika ciała stałego, reologia Ur. w 1929 r. Uczył się w Gimnazjum Białoruskim, a po jego likwidacji w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Hajnówce. Ukończył studia w 1956 r. na Politechnice Warszawskiej. Praca w Wojskowej Akademii Technicznej w Katedrze Mechaniki Teoretycznej i Wytrzymałości Materiałów 1954-1968 i w Instytucie Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w latach 1957-62, kier. Zespołu Badania Mostów Kolejowych, obroniona praca doktorska w Politechnice Wrocławskiej 1966; stopień dr. hab. z wyróżnieniem uzyskał w 1970 r. w Politechnice Wrocławskiej. Zatrudniony w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Białymstoku 1968 (od 1974 Politechnika Białostocka) na stanowisku kierownika Zespołu Mech. Techn. i kier. Laboratorium Reologii Tworzyw; kier. Zakładu Mechaniki Stosowanej 1978; kierownik Katedry Mechaniki Stosowanej 1984. Uniwersytet Warszawski Filia w Białymstoku, 1983-1985 - drugie miejsce pracy. Staże naukowe: Institut Probl. Proćn. Akademii Nauk USSR, Kiev, 1971; styp. nauk. Uniwers. w Lund, 1972; DAAD Techn. Hochsh. Darmstadt, 1982. Tytuł prof. nadzw. 1978, prof. zw. 1988 r. Wypromowanych 15 doktorów, kierowanie stażami długotrwałymi: pięcioma krajowymi i jednym zagranicznym. Liczba prac oryginalnych 98, łącznie publikacji ponad 250, książek 17, ekspertyz 6, patentów 3. Wybrane podręczniki i książki: Wibropełzanie w metalach, 1967 45 WNT; Mechanika techniczna i ośrodków ciągłych. Ćwiczenia laboratoryjne, 1977 PWN; Procesy pełzania i zmęczenia w materiałach, 1993 WNT; (pod red.): Mechanika Teoret. i Podstawy Teor. Mechan. i Robotów w 3 tomach: t. l. Historia Mechaniki i Kinematyka, t. 2. Dynamika, t. 3, Mechanika analityczna, dynamika maszyn i robotów, 1993 Wyd. Pol. Biał. Obecnie istnieje uznana Białostocka Szkoła Mechaniki Ciała Stałego, w której organizowane są cyklicznie co trzy lata "International Symposium on Creep and Coupled Processes" (1983, 1986, 1989, 1992, 1995). Nagrody: I st. - Ogólnopolski Konkurs Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej na prace z mechaniki doświadczalnej 1968; Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego w dziedzinie: badań naukowych 1971 - III st. i 1982 - II, kształcenie kadry naukowej 1974, 1980, 1984 - III; wyróżniających się podręczników: 1976,1978 - III st. Wyróżnienia: Złoty Krzyż Zasługi 1976, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski 1979, Medal Komisji Edukacji Narodowej 1983, srebrna i złota odznaka Zasłużony Białostocczyźnie 1978, 1984, Medal 40-lecia PRL 1985. W 1998 r. otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa Białoruskiego Narodowego Uniwersytetu Informatyki i Radioelektroniki. Jakubowicz Janina - Bibliotekarka. Ur. 22.12.1940 w Hajnówce. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące nr 9 w Hajnówce, następnie bibliotekoznawstwo i informację naukową. 1.02.1961 r. została instruktorem w Bibliotece Publicznej w Hajnówce. Od 1.10.1967 r. pełniła obowiązki dyrektora Miejskiej Biblioteki Publicznej w Hajnówce. W kwietnia 1996 r. przeszła na emeryturę. Była organizatorem komputeryzacji czynności bibliotecznych w MBP w Hajnówce. Inicjatorka wydania zbioru poezji i wierszy hajnowian "Zapisać siebie". Autorka opracowania "Hajnowska kolekcja regionalna", zawierającego wykaz różnego typu dokumentów, często bardzo starych i prawie nieosiągalnych, dotyczących historii Hajnówki. Za swoją pracę otrzymała odznaczenia: srebrna odznaka Zasłużony Białostocczyźnie, Zasłużony Działacz Kultury, dyplom Ministra Kultury i Sztuki, Medal 40-lecia, Złoty Krzyż Zasługi. Jałoza Łukasz – siatkarz, ur. w Hajnówce w 1985 r. Siatkarską karierę rozpoczął w szkolnej drużynie Liceum Ogólnokształcącego z BJN. W drugiej klasie przeniósł się do Warszawy, by grać MOS Wola Warszawa, jednym z najlepszych klubów juniorskich w Polsce. Z zespołem dwukrotnie sięgnął po tytuł mistrza Polski juniorów, wraz ze Zbigniewem Bartmanem został wicemistrzem Polski w siatkówce plażowej. W 2004 r. został powołany do reprezentacji Polski juniorów na turniej w Miliczu. W tym samym roku został studentem pierwszego roku fizjoterapii na studiach dziennych na Akademii Medycznej w Lublinie. Był wybrany Starostą pierwszego roku studiów. Podpisał kontrakt na występy w I-ligowej drużynie Avii Świdnik. 17 46 października 2004 r. podczas powrotu z meczu zginął wraz z dwójką kolegów w wypadku pod Lublinem. Janowski Mikołaj – radny Sejmiku Podlaskiego, członek Zarządu. Ur. w 1962 r. w Hajnówce, wykształcenie wyższe - Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego, rolnik - gospodarstwo 50 ha, v-ce prezes ZW PSL. Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, które tworzył od podstaw. Januszkowski Cyryl – tancerz i choreograf, w okresie przedwojennym razem z żoną Tamarą tworzyli parę tancerzy o światowej sławie. Człowiek o dużej kulturze, ogładzie i wdzięku osobistym wyróżniał się wschodnim akcentem. Ur. 24.05.1904 r. na Kresach. Po wojnie w roku 1945, razem z żoną przystąpił do utworzenia Prywatnego Studium Choreograficzne, Niewiele osób myślało o rozwoju kulturalnym miasta. Jednak determinacja i upór państwa Januszkowskich sprawiły, że szkoła rozpoczęła działalność. Placówka zyskała ogromne poparcie ówczesnego wojewody, a późniejszego Ministra Kultury, Stefana Dybowskiego. Głównym celem Studium choreograficznego było wykształcenie zawodowych tancerzy. Największą trudnością w jego realizacji okazały się warunki lokalowe. Studium nie miało własnej, stałej siedziby. W 1950 roku w wyniku reformy szkolnictwa nastąpiło upaństwowienie Studium Choreograficznego i nadanie mu nazwy Państwowe Ognisko Baletowe. Przeszło ono wówczas pod patronat Ministerstwa Kultury i Sztuki. Placówka niejako rozszerzyła zakres swego oddziaływania. Celem Ogniska Baletowego stało się „roztańczenie” dzieci i młodzieży, ich umuzykalnienie, a także wyrobienie w nich wdzięku i kultury tanecznej. Od 1957 r. Cyryl Januszkowski kierował grupą taneczną Zespołu Pieśni i Tańca w Zakładowym Domu Kultury Zakładów Suchej Destylacji Drewna „Górnik”. W latach 1959-1961 zespół występował na Ogólnopolskich Dożynkach na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie. W 1960 r. przystąpił do utworzenia w „Górniku” młodzieżowego zespołu baletowego. W tajniki sztuki baletowej wtajemniczani byli co roku ochotnicy w wieku 7-17 lat. Zespół występował w Domu Wojska Polskiego w Warszawie, dawał program na akademii 1-Majowej w Białymstoku, na uroczystości 70-lecia Związku Zawodowego Pracowników Leśnych i Przemysłu Drzewnego, podczas uroczystości 50-lecia ZSDD, objeżdżał z tańcami wsie powiatu hajnowskiego. Na wojewódzkich eliminacjach Festiwalu Kulturalnego Związków Zawodowych hajnowski zespół zdobył jeden z dyplomów. Wszędzie przyjmowano go entuzjastycznie. W 1975 r. przeszedł na emeryturę. Był współpracownikiem Wojewódzkiego Domu Kultury, autorem choreografii sztuk wystawianych w Teatrze Dramatycznym w Białymstoku. Zmarł 02.05.1988 r. 47 Jasiukiewicz Czesław - ur. się w 1912 r. w Ostrowcu Wileńskim. Ukończył gimnazjum w Wilnie. W 1929 roku wstąpił na ochotnika do wojska. Gdy wybuchła wojna, brał udział w obronie Warszawy. Później trafił do niewoli sowieckiej, z której uciekł w rodzinne strony. W 1941 r. wstąpił w szeregi Ruchu Oporu w Wilnie. Został uwięziony w Miednikach, uciekł z obozu i wstąpił do Wojska Polskiego. Był zastępcą dowódcy Szkoły Oficerskiej Łączności w Sieradzu. Ze względu na przynależność do AK zrezygnował ze służby, odszedł do rezerwy w stopniu majora. Szukając miejsca przypominającego rodzinną miejscowość na Wileńszczyźnie, trafił do Hajnówki. W 1955 roku podjął pracę na stanowisku kierownika Zakładu Produkcji Leśnej „Las” przy ul. Armii Krajowej. Stopniowo zaczął go rozbudowywać-uruchomił przetwórstwo runa leśnego, zakład drzewny, utworzył park samochodowy. W zakładzie zaczęto wyrabiać precyzyjne pudełka na sprzęt optyczny, na eksport wysyłano grzyby i jagody. Zadbał również o to, że syn oraz wnuk zostali żołnierzami zawodowymi. Odznaczony Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i licznymi medalami polskimi i radzieckimi za udział w walkach. Zmarł 22.06.1971 r., został pochowany na cmentarzu w Hajnówce. Jesiołowski Władysław – ur. w 1916 r., w wieku 17 lat rozpoczął pracę w Zakładach Drzewnych jako zwykły pracownik na placu. We wrześniu 1939 roku brał udział w obronie Warszawy, po kapitulacji znalazł się w niewoli niemieckiej, skąd uciekł w grudniu 1939 roku, by ponownie stanąć do pracy w hajnowskim tartaku. Brał udział w odbudowie zniszczonego w czasie wojny zakładu. Rozwijał swoje umiejętności, był cenionym fachowcem w dziale mozaiki. Wzorowy pracownik zaangażowany w pracę społeczną. Aktywista związkowy, przewodniczący komisji socjalno-bytowej przy Radzie Zakładowej, członek Zarządu Głównego i Okręgowego Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Leśnego i Drzewnego. Był również członkiem komisji mieszkaniowej w Miejskiej Radzie Narodowej w Hajnówce. Od 1949 roku należał do PZPR. Pełnił różnorodne funkcje – był członkiem KZ PZPR, w kwietniu 1971 roku został wybrany na członka Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Zmarł w 2005 roku. Jezierska Janina – artysta plastyk, projektantka mebli. Ur. 25.10.1945 r. Audincourt Francja. Wykształcenie: Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Wydział Architektury Wnętrz; specjalizacja: wzornictwo przemysłowe; mgr sztuki; 1971 r. dyplom w pracowni prof. R. Hołasa. Po studiach praca w przemyśle w Bydgoszczy. Od 1975 projektowanie wnętrz z wyposażeniem - kin, sklepów, kawiarni, ośrodków rehabilitacyjnych, sal terapeutycznych itp. Od 1985 r. projektowanie wzornicze na rzecz dzieci opracowanie ławeczki ergonomicznej z siedziskiem do szkół itp. Projektowanie wzornicze na rzecz dzieci niepełnosprawnych - siedziska stabilizujące, miejsce 48 pracy w szkole dziecka niepełnosprawnego, torów do nauki chodzenia i innego sprzętu do sal rehabilitacyjnych oraz indywidualne projekty i realizacje dla indywidualnego odbiorcy - dziecka niepełnosprawnego. Pokaz sprzętu na Sycylii w 1992 r., w 1993 r. w Rawennie. Uczestnik i organizator siedemnastu Ogólnopolskich Plenerów Meblarskich w Hajnówce. Od 1994 roku organizator i kierownik Ośrodka Wzornictwa dla Dzieci Niepełnosprawnych w Hajnówce. Realizacje wielu sal terapeutycznych w ośrodkach w Otwocku, Gdańsku, Rzeszowie, Szczecinie, Hajnówce, Warszawie i innych miastach. Wyposażenie w sprzęt ergonomicznych sal klasowych szkół społecznych i klas integracyjnych. Organizator Dziecięcych Plenerów Plastycznych i Młodzieży Akademickiej w Hajnówce w Ośrodku Wzornictwa dla Dzieci Niepełnosprawnych. Członek Zarządu ZPAP w kadencji 1990-93. Przewodnicząca Stowarzyszenia Twórczego Studio Form Wzorniczych "Hajnówka". 1984 - Biennale Sztuki Dziecka - Poznań BWA; 1985 - Instytut Wzornictwa Przemysłowego "Wzornictwo Dzieciom"; 1985 - Przestrzeń dla dziecka Muzeum Sztuki - Łódź; 1985 - IWP - Warszawa; 1986 - Muzeum Sztuki Łódź; 1986 - Galeria Sztuki Współczesnej Warszawa; 1987 - Wrocław Muzeum Architektury, 1987 - BWA - Białystok; 1988 - Warszawa IWP; 1990 Praga, Berlin; 1992 - Messyna na Sycylii - Międzynarodowa wystawa sprzętu rehabilitacyjnego; 1993 - Rawenna Włochy - Międzynarodowa wystawa sprzętu rehabilitacyjnego. Publikacje - Projekt, Desing, Techniczeska Estetyka, przestrzeń bez barier i inne. Prezentacja twórczości: Samarkanda, Tallin, Berlin, Petersburg. Wyróżnienia: 1984 - zespołowa nagroda Wojewody Białostockiego (za twórczość); 1987 - Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku; 1987 - Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży; 1990 - Wojewody Białostockiego (za twórczość); 1991 Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych za wzornicze opracowanie wyposażenia sali terapeutycznej dla dzieci niepełnosprawnych (konkurs); 1995 list gratulacyjny Wojewody Białostockiego; 1989 - Srebrny Krzyż Zasługi. 2005 r. - Brązowy Medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis". Wykładowca na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej. Autorka licznych opracowań z zakresu architektury wnętrz oraz opracowań wzorniczych na rzecz osób niepełnosprawnych. W dniu 14 listopada 2011 r. na Wydziale Architektury i Wzornictwa Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu rozprawę habilitacyjną obronił pracownik naszego Wydziału - dr hab. arch. wnętrz Janina Jezierska. Rozprawa habilitacyjna nosiła tytuł "Projektowanie uniwersalne form wzorniczych dla osób niepełnosprawnych". Jędruszek Antoni (1900-1974) - Urodził się 1 grudnia 1900 roku we wsi Skomorochy Małe w województwie lubelskim. Szkołę średnią ukończył w Chełmie Lubelskim w 1921 r., zaś studia medyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1927 roku otrzymał dyplom lekarza. Pracę zawodową 49 rozpoczął w 1929 roku w ośrodku zdrowia w Kuźnicy Białostockiej, a następnie w Sokółce objął kierownictwo Szpitala Powiatowego. Do Hajnówki przybył w roku 1934 i rozpoczął pracę jako lekarz w Ośrodku Zdrowia. Okazał się nie tylko prawdziwym lekarzem, ale i dobrym organizatorem hajnowskiego lecznictwa. Z jego inicjatywy powstał w Hajnówce oddział PCK. Zainicjował budowę przychodni przyfabrycznej przy Zakładach Drzewnych Lasów Państwowych, w której od 1935 roku jako lekarz fabryczny pracował z dr Trzpilem. Zorganizował w 1936 roku Stację Opieki nad Matką i Dzieckiem, później mały szpitalik dla dzieci (30 łóżek) pod opieką PCK. Jego sylwetkę jako lekarza na terenie Hajnówki w latach międzywojennych prezentowała Polska Kronika Filmowa z bardzo pochlebnym komentarzem. Działalność tę przerwała wojna 1939 roku. Dr Jędruszek już we wrześniu 1939 roku jako działacz PCK zorganizował w mieście dwa punkty sanitarne dla potrzeb wojsk polskich. W grudniu 1939 roku w pomieszczeniach przeznaczonych na przychodnię, a zbudowanych tuż przed wojną przez Ubezpieczalnię Społeczną dr Jędruszek uruchomił pierwszy szpital, za aprobatą władz sowieckich. Pracował tu przez okres okupacji m. in. z dr Regirerem. Pracując w szpitalu jako dyrektor i lekarz jednocześnie, zajmował się leczeniem wszystkich chorób, a także małą chirurgią i ginekologią. Pracował w szpitalu i prowadził leczenie domowe, lecz przez cały okres okupacji współpracował z ruchem oporu, udzielając pomocy rannym żołnierzom narażając życie swoje i rodziny. Ale czym było życie wobec tragicznych wydarzeń wojny. Pomimo wielkiego ryzyka jak groźba kary śmierci za pomoc udzielaną partyzantom, dr Jędruszek do końca wojny udzielał pomocy rannym. Często bezpośrednio w lasach Puszczy Białowieskiej. W lesie nad rzeką Łutownią prosperował partyzancki szpital polowy. Po wyzwoleniu, jako działacz PCK w znacznym stopniu przyczyniał się do zaopatrzenia hajnowskich placówek służby zdrowia w nieodzowne do pracy urządzenia i środki farmaceutyczne będące w gestii tej organizacji. Już w roku 1945 hajnowski szpital liczył 95 łóżek. Poza lecznictwem żywo angażował się w sprawy całego miasta. Był animatorem i opiekunem amatorskiego teatru hajnowskiego (istniał w latach 1944 - 1956). Nie szczędził własnych środków materialnych, czasem kilka dolarów UNRRY w ramach darów PCK przeznaczał na akcję wspierania aktor6w, był blisko zaprzyjaźniony z grupą teatralną i Siekierzyńskimi. W 1947 roku przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie był początkowo dyrektorem Szpitala Miejskiego, a następnie Wojewódzkiego. Zmarł w Bydgoszczy w 1974 roku. W Hajnówce mieszkał i pracował przez czternaście lat. W trudnym okresie historycznym organizował początki lecznictwa szpitalnego. Wielu rannym udzielił pomocy, a może nawet ocalił życie -przechowywał Żydów, którzy doczekali wyzwolenia w 1944 roku. (Opr. A. Gryc) Jędrzejewska Diana - ur. w 1983 r. w Hajnówce. Ukończyła Akademię Teatralną w Warszawie Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Aktorka 50 lalkarz Teatru Lalki, Maski i Aktora „Groteska” w Krakowie od 2008 roku. wystąpiła w następujących sztukach teatralnych: Sen nocy letniej – Puk (2007), Dyl Sowizdzrzał - Nele, Boelkin, Anna (2007), Kot w butach - Kot zwany później Kotem w butach (2008); Calineczka - niezwykłe przygody (2009); Hommage a` Chagall (2009); Don Kichote- Siostrzenica, Córka, Jędrek, Dama, Wieśniaczka III (2009); O Kasi, co gąski zgubiła – Kasia (2010); Dokąd pędzisz, koniku?- Konik (2011); Aksamitny Królik- Chłopiec (2011); Amelka, Bóbr i Król na Dachu – Mruksa (2011). Juszczuk Michał- ur. w 1958 r. w Hajnówce. Absolwent filozofii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Pracę zawodową rozpoczął jako wykładowca Historii Filozofii i Etyki w Akademii Medycznej w Białymstoku. Obecnie jest nauczycielem filozofii i WOS w Zespole Szkół z Dodatkową Nauką Języka Białoruskiego. Debiut literacki na łamach "Twórczości" w 1985 r. Pisze wiersze i ikony. Kabac Halina – ur. się w 1944 r. na obecnych terenach Ukrainy. W Częstochowie przeżyła lata szkolne i pierwszą pracę. Z wykształcenia jest polonistką, ukończyła także Studium Bibliotekarstwa i Informacji Narodowej. Od 1963 r. zamieszkała w Hajnówce. Wieloletnia nauczycielka języka polskiego w LO 9. Debiutowała w 1968 roku na łamach białostockich Kontrastów. W 1970 r. uzyskała III nagrodę w Literackim Konkursie Leninowskim za wiersz „Obrońcom Leningradu”. Autorka tomików "Leśne drogi" (Białystok 1988), "Treny- pamięci Ludy Prosowskiej" (Hajnówka 1997). Wiersze Haliny Kabac publikowano w wydawnictwach zbiorowych "Zeszyt Literacki Nauczycieli" (Białystok 1972), "Epea I "- Almanach literacki (Białystok 2002). W 2004 r. ukończyła Studium Ikonograficzne w Bielsku Podlaskim. Pisze ikony i wiersze. Kabac Jan – architekt, absolwent LO 9 w Hajnówce, WA PW, rozpoczął drogę zawodową w białostockim „Miastoprojekcie”, od końca lat 1980-tych prowadzi własną, autorską pracownię projektową, jednocześnie od 1980 roku związany jest jako nauczyciel akademicki z Wydziałem Architektury Politechniki Białostockiej. Jest autorem (często z Zespołem) projektów takich obiektów jak Cerkiew Narodzenia Świętego Jana Chrzciciela w Hajnówce, siedziba Urzędu Skarbowego w Bielsku Podlaskim, budynek TP S.A. w Białymstoku, siedziba firmy APS w Białymstoku, budynek Wydziału Elektrycznego PB, hala sportowa PB, Hala Sportowa UwB, a także najbardziej chyba autorskiego - Cerkwi Św. Ducha przy ul. Antoniukowskiej w Białymstoku. Kabac Wiktor - urodził się w 1935 roku w Minkówce. W 1950 roku rozpoczął Liceum Pedagogiczne w Bielsku Podlaskim. Edukacje pedagogiczną zakończył w roku 1959 kończąc – wydział sztuki i rysunku Studium Pedagogicznego w 51 Łodzi. W 1974 otrzymał dyplom Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Studiował malarstwo pod kierunkiem Stanisława Borysowskiego. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Hajnówce jako nauczyciel wychowania plastycznego. Artysta posługuje się wieloma technikami; tworzy w kamieniu, rzeźbi w drewnie. Maluje techniką olejną, ale jego ulubione formy to pastele, rysunek i grafika. Jeszcze podczas studiów w 1972 r. eksponował prace na wystawach : w Białymstoku, Warszawie, Berlinie. Jego prace uczestniczyły w ponad 30 wystawach w kraju i za granicą. Malarstwo i grafiki eksponuje na wystawach indywidualnych i zbiorowych cyklicznie organizowanych w placówkach kultury i różnych galeriach. Wiktor Kabac jest inicjatorem wielu wystaw zbiorowych, w których promuje twórczość młodych artystów. Z jego inicjatywy i dzięki jego zaangażowaniu i pracy społecznej powstały w Hajnówce: Mała Galeria Miejskiej Biblioteki Publicznej , Galeria „Hajno” w Muzeum Kultury Białoruskiej, Mała Galeria w Zamiejscowym Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Białostockiej i Galerie w Budach i Narewce. W 2004 r. stworzył Galerię „Hajno” pod patronatem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki. Jest gospodarzem galerii i menadżerem, jednocześnie komisarzem organizowanych w niej wystaw. Wystawom często towarzyszą uroczyste wernisaże, nieraz łączone z wieczorami poezji, muzyką czy „Rozmowami o sztuce”. Wernisaże, które weszły na stałe do kalendarza uroczystości miejskich, zawsze skupiają liczne grono hajnowian, wciąż wzrasta krąg osób zainteresowanych sztuką. Właściwie Wiktor Kabac jest komisarzem wszystkich wystaw i wernisaży organizowanych w różnych galeriach i placówkach naszego miasta. Zintegrował środowisko artystyczne powiatu powołując Regionalne Centrum Integracji Twórczej, założył też grupę „Hajno” zrzeszającą środowisko twórcze. Był inicjatorem, organizatorem i wieloletnim komisarzem kilku plenerów malarskich i uczestnikiem słynnych ogólnopolskich plenerów rzeźbiarskich odbywających się w Hajnówce w latach 70 -tych. Jest autorem licznych realizacji pomnikowych, w tym sakralnych m.in. kapliczki w Topile, św. Franciszka w Drohiczynie, pomnika ofiar mordu w okresie okupacji sowieckiej, obelisków- kaprala Bierwiaczonka i 3 Pułku Strzelców Konnych, krzyży powstańczych oraz autorem i współtwórcą największego w Polsce drewnianego pomnika ku czci pomordowanych w 1943 roku mieszkańców Hajnówki. Obecnie zabiega o ustawienie w Polsce krzyża upamiętniającego ofiary mordów w Kuropatach na Białorusi. Jedną z technik plastycznych artysty jest płaskorzeźba. Warto wspomnieć o tych, których jest współautorem, znajdują się one w Hajnówce: w sali ślubów USC - mitologia ślubu w obrazach od porwania panny młodej do przyprowadzenia wybranki do ołtarza, przepiękne mozaiki - w bibliotece Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Curie Skłodowskiej. Wnętrze holu 52 Zespołu Szkół z BJN zdobi mozaika o tematyce regionalnej. W wykonaniu Wiktora Kabaca są również architektura wnętrza małej sali konferencyjnej w „Leśnym Dworku” i Izba Pamięci dr Tadeusza Rakowieckiego. Jest to miejsce, gdzie odbywają się lekcje biblioteczne dla dzieci i młodzieży szkół powiatu hajnowskiego popularyzujące sylwetkę dr Tadeusza Rakowieckiego. Tę Izbę zwiedzają osoby indywidualne i wycieczki odwiedzające nasze miasto. Wiktor Kabac jest też wielkim pasjonatem i znawcą historii naszego miasta, jego kultury materialnej, etnografii i zabytków. Zabiega o kształtowanie świadomości młodego pokolenia poprzez organizację warsztatów i spotkań edukacyjnych. Zabytkowe, nieistniejące już, często zapomniane obiekty i zakątki regionu utrwala w swoich grafikach, publikował je na łamach „Gościńca Hajnowskiego” w cyklu „Kronika Starej Hajnówki”. Jest współautorem wydawnictw : „Zapisać siebie- poezja i proza hajnowian”, „W kręgu Puszczy Białowieskiej” - jako członek kolegium redakcyjnego. Był w zespole założycielskim i redakcyjnym Gościńca - pisma Komitetu Obywatelskiego rodzącej się w Hajnówce Solidarności. Należał do Komitetu Organizacyjnego Solidarności. Jest nie tylko sympatykiem natury i obrońcą Puszczy, należy do współzałożycieli Towarzystwa Ochrony Krajobrazu i Towarzystwa Ochrony Puszczy Białowieskiej. Zdecydowanie w jej ochronie wypowiada się na łamach prasy i w mediach lokalnych, z jego udziałem Radio Białystok i TV Białystok realizowało liczne programy i reportaże. Jest instruktorem teatralnym. Przez wiele lat prowadził w Hajnówce amatorskie zespoły. Jednym z najważniejszych był teatr amatorski przy Klubie ZNP. Wiktor Kabac był jego inicjatorem i założycielem, pisał sztuki, reżyserował je i tworzył do nich scenografię. Teatr ten zdobywał nagrody na przeglądach związkowych teatrów amatorskich: dwukrotnie pierwsze miejsce w województwie i Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki na Przeglądzie Ogólnopolskim w Łodzi. Wiktor Kabac był też wieloletnim kierownikiem Klubu ZNP. Dom Nauczyciela w Hajnówce, w którym się mieścił, słynął z bardzo ciekawych spotkań autorskich , przeglądów, wystaw i koncertów. Jest Białorusinem głęboko przywiązanym do tradycji naszych okolic i skutecznie promującym twórczość artystyczną młodego pokolenia plastyków i fotografików, szczególnie tych, którzy w pracach podkreślają piękno i niezwykłe walory Puszczy Białowieskiej oraz wielokulturowość nasze małej ojczyzny. Otwarty, bezpośredni, łatwo nawiązujący kontakty, przyciąga do siebie pasjonatów różnych dziedzin. Swój czas bez ograniczeń poświęca pracom społecznym, był współorganizatorem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki i do dziś jest jednym z jego najaktywniejszych działaczy. W Hajnówce jest znany jako artysta plastyk, społecznik, zwyczajny człowiek wielkiej klasy z uporem zabiegający o realizację zaplanowanych zadań. W plebiscycie Gazety 53 Współczesnej wybrano Wiktora Kabaca „Hajnowianinem roku 2004”. W 2006 r. otrzymał Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera przyznany przez Społeczne Stowarzyszenie Prasoznawcze "STOPKA" z Łomży. Krystyna Hryniewicka–Kacperczyk (ur.1948)–urodziła się w Kętrzynie. Na czas nauki w szkole średniej przeniosła się do Hajnówki. Uczyła się w Liceum Ogólnokształcącym nr 9. W dziewiątej klasie (drugiej klasie szkoły średniej) wystąpiła w międzyszkolnych biegach przełajowych, odnosząc zwycięstwo wśród juniorek. Trenowała pod kierunkiem mgr Witolda Łapińskiego, później nawiązała współpracę z trenerem Zbigniewem Dondziłło, który doprowadził ją do występów w reprezentacji Polski. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w Ełku w 1969 r. rozpoczęła studia na Akademii Wychowania Fizycznego, trenując jednocześnie w warszawskiej Skrze. Olimpijka z 1972 r. w Monachium. Startowała w biegu na 400 m i w sztafecie 4x400 m (niestety upuściła pałeczkę w biegu eliminacyjnym). W 1974 r. w Mistrzostwach Europy w Rzymie zdobyła brązowy medal w sztafecie 4x400 m. W Halowych Mistrzostwach Europy wywalczyła brązowy medal w sztafecie 4x2 okrążenia. Dwukrotnie ustanawiała rekordy świata na dystansie 400 m przez płotki (56,51 w 1974 r. i 55,44 w 1978 r.), 6 – krotna mistrzyni Polski na 400 m, 400 m ppł i w sztafecie 4x400 m. Biegała pięknie, dostrzeżono również jej urodę, wybierając ją Miss Mistrzostw Europy w Rzymie w 1974 r. Obecnie mieszka w Chicago. Startowała w Mistrzostwach Świata weteranów z dużym powodzeniem. W 1998 r. zdobył wicemistrzostwo świata w biegu na 2 km z przeszkodami . Rekordy życiowe – 11,7 na 100 m, 23,8 – 200 m, 51,77 – 400 m, 1,59,8 (RP) – 800 m, 55,44(RŚ) – 400 m ppł. Reprezentowała kluby: Puszczę Hajnówka, Jagiellonię Białystok, Skrę Warszawa. Kaczko Mirosław – absolwent LO 9 w 1980 roku, jest maklerem papierów wartościowych (licencja nr 9), absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych oraz Szkoły Głównej Handlowej. Był organizatorem rynku wtórnego akcji BIG-u (obecnie Millennium) i dyrektorem pierwszego w powojennej historii Rzeczpospolitej biura maklerskiego. Pełnił funkcję dyrektora zarządzającego funduszem inwestycyjnym w T FI FIDELIA S.A. oraz dyrektora departamentu zarządzania aktywami w PTE EPOKA S.A. Był również doradcą zarządu Banku Współpracy Europejskiej S.A. w zakresie zaangażowania kapitałowego banku. W ECM DM jest zatrudniony na stanowisku dyrektora departamentu zarządzania aktywami. 54 Kamińska Maria – lekarz stomatolog. W Hajnówce rozpoczęła pracę w 1924 roku. Pracowała przez okres okupacji i po wyzwoleniu, do 1968 roku a więc przez 44 lata. Mieszkała na ul. Warszawskiej. Po śmierci Eweliny Laskowskiej zabitej w puszczy przez niedźwiedzia w 1942 r. Maria Kamińska wzięła na wychowanie jej najmłodszą córkę, Danusię, którą wykształciła na stomatologa. Całe życie przepracowała w przychodni, o każdej porze dnia i nocy można było do niej pójść i zawsze uzyskać pomoc. Prowadziła otwarty dom, w którym zwykle było pełno gości. Mieszkali u niej ks. Władysław Hładowski, nauczyciel Włodzimierz Preferansow. W mroźną zimę 1979/80 roku pojechała do Warszawy odwiedzić swoich znajomych. Tam zmarła na zawał mając ponad 80 lat. Karpiuk-Dąbrowska Ilona – ur. w Hajnówce, absolwentka LO z DBJN w Hajnówce (1999 r.); ukończyła policealną dwuletnią Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie z dyplomem reżysera, co przełożyło się na współpracę z akcją "Filmowe Podlasie Atakuje" i grupą filmową "Hermanos de Chamuco". Jest również animatorem Fundacji Nowe Media. Śpiewała z zespołami: „Homan”, „Zniczka”. Działalność z zespołem „Ilo&friends” – nagranie dwóch płyt: „Pa darozie” i „Słanieczniki”; działalność koncertowa: debiut podczas wieczoru poświęconego pamięci T. Sołoniewicz (maj 2005), nagroda na festiwalu „Jesień Bardów 2005” oraz udział w kolejnych edycjach festiwalu w roli gościa (2006 – 2010), koncerty na Podlasiu i w Polsce (Kraków, Toruń, Warszawa), dwukrotny koncert na antenie Radia Białystok, występ na żywo w TVP 1 (III.2006), występ podczas wręczenia nagród Primus Inter Pares (2008), Festiwal Basowiszcza (2008), Koncert na schodach Muzeum, koncert w ramach festiwalu „Inny Wymiar” (2009), spektakl „Tożsamość” przygotowany wspólnie z SDK ”DanceOFFnia”. W 2011 r. otrzymała stypendium na wydanie płyty „Nowa opowieść o kolędzie”. Znajdą się na nim utwory z koncertu „Szczodry wieczar dobrym ludziam”, pokazywanego pod koniec stycznia w Gródku, Bielsku i Hajnówce. Działalność z zespołem „5set5” – udział w wydawnictwach: Muzyczny Białystok i Verda Disco, działalność koncertowa: nagroda na festiwalu Basowiszcza 2005 i koncerty w roli gościa (2006-2008), koncerty w Białymstoku („Muzyka ponad Podziałami, Solidarni z Białorusią, WOŚP) i Polsce (Koncert podczas Jarmarku Wigierskiego (2006), „Kobieta zza wschodniej granicy” (Kraków 2006).Działalność popularyzatorska i okołomuzyczna: organizator Basowiszcza (2002-2006), współpraca ze Stowarzyszeniem Rodziców na Rzecz Dzieci i Młodzieży Uczących się Języka Białoruskiego AB-BA w Białymstoku (kółko teatralne z elementami muzycznymi, artystyczne letnie kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży, współpracuje z Radiem Racja (autorska audycja o muzyce współczesnej) oraz Tygodnikiem Niwa. Udział w sympozjonach „Warto zapytać o kulturę” – opublikowany tekst „W kalejdoskopie wrażeń” w wydaniu książkowym z V 55 sympozjonu traktującego o roli artysty i sztuki w budowaniu mostów pomiędzy ludźmi, zróżnicowanymi grupami artystycznymi, narodowymi, religijnymi i etnicznymi. Karpiuk Małogorzata – uczestniczka III edycji programu „Idol” w 2003 r. Miała wówczas 18 lat i była uczennicą ZS z DNJB w Hajnówce. W 2003 r. zdobyła I miejsce na ogólnopolskim festiwalu "Białoruska Piosenka 2003". Była wokalistką folkowego zespołu "Krywi" oraz występowała w szkolnym zespole „Zniczka”. Do „Idola” została zakwalifikowana po zaprezentowaniu białoruskiej piosenki ludowej "Za tumanam". Profesjonalność jej śpiewu oraz wyjątkowość repertuaru zyskała ogromna sympatię oceniających. Każdy jej występ zyskiwał bardzo pozytywne opinie surowej, wymagającej, często złośliwej i bezlitosnej komisji "Idola". Podczas programu wykonała następujące piosenki: 19.10. – piosenka z musicalu „Metro”; 2.11. – piosenka Grzegorza Ciachowskiego-„Telefony”; 16.11. - utwór Alicji Keys „ Fallin”; 23.11. Rhythem is a dancer Snapa, po którym odpadła programu zajmując 7. miejsce. Kiersnowska Joanna - urodziła się w Hajnówce i dorastała w cieniu Puszczy Białowieskiej, której niezmienność i trwałość o każdej porze dnia i roku stała się, po osiągnięciu dojrzałości nieustającym źródłem jej inspiracji twórczej. Z wykształcenia jest malarką i grafikiem, absolwentem PWSSP w Łodzi. Ukończyła wydział grafiki warsztatowej i malarstwa w pracowni Stanisława Fijałkowskiego. Ulubiona techniką tworzenia jest pastel, akwarela oraz olej. Kiersnowski Zbigniew - hajnowianin, japonista i tłumacz. Absolwent LO 9 w Hajnówce z 1969 r. Studiował i pracował w Japonii. Autor przekładu kilkudziesięciu tomów mangi. W przekładzie Zbigniewa Kiersnowskiego ukazało się już 18 komiksów z cyklu Brzoskwinia i 11 komiksów z cyklu Eden. Oraz opowiadania Junichiro Tanizaki "Opowieść o mojej miłości do matki". Ostatnio przetłumaczył baśń Miyoko Matsutani "Tatsu Taro - syn smoka", Piękna baśń japońskiej autorki otrzymała Nagrodę im. Hansa Christiana Andersena i została przetłumaczona na wiele języków. Obecnie tłumacz pracuje nad przekładem zbioru baśni i legend japońskich. Kiryluk Aleksander – dr hab., prof. nadz. PB w Białymstoku - nauk technicznych w zakresie inżynierii środowiska. Ur. 20.07.1950, Nowokornino, woj. białostockie. Wykształcenie: absolwent LO nr 10 w Hajnówce w 1968 r., studia rolnicze w latach 1968-1973 w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Dyplom magistra inżyniera rolnictwa w 1973 r. Staż zawodowy w IMUZ ZD Biebrza w zakresie łąkarstwa i torfoznawstwa. Praca naukowa w SGGW w latach 1974-1977. Od 1977 r. praca na Białostocczyźnie 56 w sektorze rolnictwa i w zagadnieniach melioracji i łąkarstwa. Doktorat w 1996 r. na temat wpływu melioracji na środowisko przyrodnicze, obroniony na Politechnice Białostockiej. Aktualnie adiunkt na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska PB. Radny Miejsko-Gminny Rady Narodowej w Supraślu w latach 1984-198 i 1988-1992. Koncepcja badań nad ochroną zasobów przyrodniczych gleb torfowych i torfowisk niskich (1995). Publikacje w dziedzinie rolniczego wykorzystania terenów zmeliorowanych: w wydawnictwach: Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Instytucie Melioracji i Użytków Zielonych, Polskim Towarzystwie Gleboznawczym w latach 1995-1996. Artykuły popularnonaukowe, ekspertyzy pomelioracyjne na potrzeby rolnictwa regionu północno-wschodniego. Odznaczenia: Brązowy Krzyż Zasługi (1987), Srebrna Odznaka NOSITWM (1988). Koc Michał - ur. w 1950 r. w Hajnówce, rzeźbiarz ludowy Rzeźbić zaczął po ukończeniu pracy zawodowej. Motywem jego prac są ludzie różnych profesji i zainteresowań. Ulubionym materiałem jest drewno lipowe. Od 2004 r. bierze udział w przeglądach sztuki nieprofesjonalnej ziemi hajnowskiej. Kojło Stefan – prof. nauk ekonomicznych. Urodził się w Dubinach w 1933 r. Po X klasie LO 9 w Hajnówce, kontynuował naukę w Warszawie, gdzie zdał maturę i studiował na SGPiS uzyskując w 1961 roku tytuł magistra ekonomii. Praca magisterska związana była z Hajnówką. Podczas studiów napisał (wyróżnioną później) pracę seminaryjną na temat możliwości tempa rozwoju gospodarczego na przykładzie Albanii i Mongolii. W 1970 roku został doktorem nauk humanistycznych broniąc pracę na temat drogi przyśpieszenia rozwoju na podstawie Mongolii. Po obronie pracy doktorskiej w 1973 roku zaproponowano mu pracę w Mongolii, gdzie przez cztery lata pracował jako konsul w polskiej ambasadzie. Szczegółowo poznał nieznany dla Polaków kraj, a swoje doświadczenia zawarł w książkach: Mongolia wciąż nieznana (1973), za którą otrzymał wyróżnienie za literaturę zagraniczną Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych i nagrodę Pedagoga MEN, Informator turystyczny Mongolia (1980), Halo! Tu Ułan Bator (1983). Po powrocie do kraju pracował w PAN zajmując się badaniami krajów Dalekiego Wschodu – Mongolią, Chinami i Wietnamem. Napisał pracę habilitacyjną – Gospodarka Wietnamu, wydaną w 1985 przez PWE. W 1989 roku wygrał pierwszy otwarty konkurs na służbę w pracy zagranicznej ogłoszony przez ministra Skubiszewskiego i wyjechał jako radca handlowy na kraje indochińskie do Hanoi. Wrócił do kraju, gdy zaproponowano mu pracę na uczelni prywatnej ALMAMAR Wyższa Szkoła Ekonomiczna, gdzie zorganizował Katedrę Handlu Zagranicznego. Później przeniósł się do Warszawskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej i Kolegium Varsovienses. Pracował jeszcze w Wyższej Szkole Zarządzania im. 57 Jańskiego oraz w Mazowieckiej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu. Autor szeregu artykułów w zeszytach naukowych WSE. Kondratiuk Michał - ur. w Dubinach k. Hajnówki. Prof. zwycz. dr hab., pracownik naukowy pracownik Katedry Filologii Białoruskiej Uniwersytetu w Białymstoku; znawca zagadnień w zakresie językoznawstwa słowiańskiego i bałtyckiego, badania gwar wschodniosłowiańskich i polskich oraz onomastyki na pograniczu polsko-białorusko-ukraińskim i słowiańsko-bałtyckim w północno-wschodniej Polsce i na Białorusi. Od 1998 roku – kierownik naukowy konferencji polsko-białoruskich z cyklu Droga ku wzajemności organizowanych przez Białoruskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne w Polsce i Związek Polaków na Białorusi oraz uniwersytety w Białymstoku i w Grodnie. Członek wielu organizacji, m.in. Polskiego Towarzystwa Językoznawczego i Międzynarodowej Asocjacji Białorutenistów. Kopciał Janusz – ur. 8.06.1941 r. w Suchej, po ukończeniu studiów polonistycznych w latach 1963-69 pracował jako nauczyciel języka polskiego i niemieckiego w Liceum Ogólnokształcącym nr 9 w Hajnówce. Po kilku latach pracy w Białymstoku przeniósł się do Suwałk. W latach 1977-79 był dyrektorem WDK, później pracował w Urzędzie Wojewódzkim. Na początku lat dziewięćdziesiątych podjął pracę w Wydawnictwie „Hańcza”, gdzie był dyrektorem, redaktorem, a w niemałej części autorem lub współautorem ponad 50. książek poświęconych Suwalszczyźnie. Za monografię „Suwałki - miasto nad Czarną Hańczą" w 2006 r. otrzymał kilka znaczących nagród: trzecią w swej kategorii na Ogólnopolskim Przeglądzie Książki Krajoznawczej i Turystycznej w Poznaniu; medal i wyróżnienie imienia Zygmunta Glogera w 16. Edycji ogólnopolskiego konkursu Stowarzyszenia „Stopka" w Łomży, prestiżową nagrodę Prezydenta Suwałk „Włócznia Jaćwingów" za wydarzenie kulturalne roku oraz nagrodę Marszałka Województwa Podlaskiego. Korkus Józef – dyrygent orkiestr dętych. Urodził się w Zawadach koło Częstochowy 08.11.1941 roku. Od dzieciństwa związany był z muzyką. Od jedenastego roku życia rozpoczął naukę w szkole muzycznej w Częstochowie. Poznał tam tajniki gry na akordeonie. Ukończył szkołę średnią grając również na puzonie w 1961 roku. Opanował w niej także grę na instrumentach takich jak trąbka, gitara i fortepian. Za namową brata wyjechał po szkole w 1961 roku do Piotrkowa Trybunalskiego by rozpocząć pracę w Fabryce Maszyn Górniczych „PIOMA”. W przyzakładowym Domu Kultury założył młodzieżowy zespół muzyczno – wokalny. W 1968 r. pomógł w organizowaniu orkiestry dętej. Został instruktorem nauki gry na instrumentach dętych blaszanych Następnie został zastępcą dyrygenta, kończąc Studium dla Dyrygentów Orkiestr Dętych. W 1988 roku przeniósł się do Hajnówki i objął stanowisko dyrygenta istniejącej 58 wówczas orkiestry przyzakładowej Zakładów Drzewnych HPPD (orkiestra została rozwiązana w 1990 roku) oraz podjął się utworzenia Młodzieżowej Orkiestry Dętej przy Zasadniczej Szkole Zawodowej w Hajnówce. Pierwszy występ młodej orkiestry w 1989 roku nastąpił już po półrocznej nauce gry na instrumentach. W orkiestrze szkolnej Józef Korkus przepracował 20 lat. Ze względu na trudności finansowe orkiestrę rozwiązano. Brak inicjatywy władz szkolnych zadecydował, że Starostwo Powiatowe podjęło w 2008 r. starania o stworzenie orkiestry dętej pod patronatem Ochotniczych Straży Pożarnych. Józef Korkus, przebywający od dwóch lat na emeryturze, zajął się całością spraw organizacyjnych. Zaproponował, by utworzyć przy orkiestrze zespół mażoretek. Praca przy organizacji orkiestry zajmowała mu po 12 godzin dziennie. Był tam nie tylko dyrygentem ale również i zaopatrzeniowcem, kwatermistrzem. Oficjalnie działalność orkiestry zaczęła się 1 stycznia 2009 r. Po kilkunastu miesiącach pracy 1 maja 2010 r. pałeczkę dyrygenta przekazał swemu wychowankowi Krzysztofowi Romaniukowi. Dzięki pracy Józefa Korkusa z młodzieżą szkolną, przez ostatnie kilkanaście lat wyrosło w Hajnówce pokolenie muzyków, z których wielu związało swą przyszłość z zawodem muzyka. Korzun Anatol (1939-2007) -urodził się 01.08.1939 w Orzeszkowie koło Hajnówki. Absolwent Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom uzyskał w roku 1975 w pracowni prof. Stanisława Borysowskiego. Wystawiał od roku 1969 w Polsce i za granicą. Pięciokrotnie był stypendystą MKIS i instytucji wojewódzkich. Na swoim koncie ma liczne nagrody artystyczne i nagrody specjalne - srebrny medal za upowszechnianie plastyki w Wojsku Polskim oraz brązowy medal za zasługi dla obronności kraju. Prace w zbiorach m.in. Zachęty w Warszawie, biur wystaw artystycznych w Polsce. Po wystawie w 2004 r. "Magia przestrzeni" w Galerii Elektor w Warszawie pisano: Pejzaże tego artysty mają znamiona metaforyczne i metafizyczne. Są wieloznaczne, wielowarstwowe. Interpretacja tych obrazów daje duże możliwości: mogą być marzeniem, ale także ostrzeżeniem przed katastrofą, nieszczęściem. Nie jest to jedynie malarstwo opowiadające, jest to sztuka wizyjna, nasycona metaforami, jednocześnie syntetyczna, pełna prostej urody i klimatu tajemniczości. Związany z Hajnówką, gdzie pracował jako nauczyciel plastyki w LO z DNJB. Twórca loga Hamechu. Za życia w Hajnówce miał tylko dwie wystawy. Po śmierci w 2007 r. , jego prace wystawiano w Muzeum Białoruskim w 2008 r. i w MBP w Hajnówce w 2010 r. Kosidło Sławomir - ur. w Hajnówce, absolwent LO z 1973 r. Po ukończeniu Akademii Medycznej w Białymstoku w 1979 r. rozpoczął pierwszą pracę w pracowni endoskopii w Państwowym Szpitalu Klinicznym w Białymstoku, gdzie przeszedł kolejne szczeble kariery pełniąc m.in. stanowisko ordynatora 59 chorób wewnętrznych. W 1985 r. obronił doktorat. W ostatnich latach ukończył studia podyplomowe i szkolenia, odbył staże w renomowanych szpitalach w Brukseli, Utrechcie i Kopenhadze. W latach 1995-2002 pracował w szpitalu w Hajnówce jako ordynator oddziału chorób wewnętrznych, potem krótko jako dyrektor w Bielsku Podlaskim, a od marca 2003 do końca grudnia 2008 r. w Augustowie. Jako dyrektor szpitala w tym mieście przez ostatnie dwa lata i siedem miesięcy odniósł duży sukces. Placówka przynosząca wcześniej trzy miliony zł długów rocznie przestała się zadłużać. W latach 2009 – 2011 był dyrektorem Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. Jędrzeja Śniadeckiego w Białymstoku. Kossak Simona (1943-2007) – Profesor, biolog z wykształcenia, leśnik z zamiłowania. Urodziła się w Krakowie dnia 30 maja 1943 r. w znanej artystycznej rodzinie, wychowała w Kossakówce. Jest córką Jerzego, wnuczką Wojciecha, prawnuczką Juliusza – trzech malarzy rozmiłowanych w koniach, ojczystym krajobrazie, polskiej historii. Jest siostrzenicą Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej oraz Magdaleny Samozwaniec. Przez 36 lat mieszkała w Puszczy Białowieskiej w starej leśniczówce „Dziedzinka”. Jak sama mówiła: podziękowaniem za te szczęśliwe lata „u Pana Boga za piecem” jest jej książka „Saga Puszczy Białowieskiej” (2001 r.). Studia wyższe odbyła w latach 1965-1970 na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskała tytuł magistra biologii, specjalność - psychologia zwierząt. Stopień naukowy doktora nauk leśnych nadała jej w 1980 r. Rada Naukowa Instytutu Badawczego Leśnictwa w Warszawie na podstawie rozprawy doktorskiej pt.: "Badania nad sytuacją troficzną sarn na siedlisku boru mieszanego świeżego w Puszczy Białowieskiej". W 1991 r. Rada Naukowa IBL nadała jej stopień naukowy doktora habilitowanego nauk leśnych na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt.: "Środowiskowe i wewnątrzgatunkowe uwarunkowania zachowań pokarmowych sarn w środowisku leśnym". Obie prace zostały wyróżnione a w 2000 r. otrzymała tytuł naukowy profesora nauk leśnych. Simona Kossak po ukończeniu studiów w 1970 r., pracowała w Zakładzie Badania Ssaków PAN w Białowieży na stanowisku asystenta (1971-1974) i starszego asystenta (1974). Od 1975 r. zatrudniona w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych w Białowieży; w latach 1975-1980 na stanowisku asystenta, w latach 1980-1993 - na stanowisku adiunkta, w latach 1993-1997 - docenta, a od 1997 r. - profesora. Od 2002 r. była zatrudniona na stanowisku profesora na Zamiejscowym Wydziale Zarządzania Środowiskiem Politechniki Białostockiej w Hajnówce, jako wykładowca ekologii. Dnia 1 stycznia 2003 r. pracowała na stanowisku kierownika Zakładu Lasów Naturalnych IBL w Białowieży. Dorobek twórczy prof. Simony Kossak obejmuje ogółem ponad 150 60 oryginalnych opracowań naukowych, artykułów popularno - naukowych, niepublikowanych dokumentacji naukowych oraz 4 książki ( "Opowiadania o ziołach i zwierzętach". "Wilk -morderca zwierząt gospodarskich?"', "Saga Puszczy Białowieskiej" i ostatnio album pt. „Park Narodowy w Puszczy Białowieskiej” ). Jej działalność naukowa ma charakter interdyscyplinarny zawiera, bowiem wiele nurtów współczesnych badań przyrodniczych związany z ochroną przyrody. Na szczególną uwagę zasługują prace z zakresu ekologii behawioralnej ssaków łownych i chronionych bytujących w środowisku leśnym. W szeregu czasopism kulturalno – oświatowych i przyrodniczo-leśnych regularnie zamieszczała artykuły popularyzujące wyniki badań oraz problemy szeroko rozumianej ochrony przyrody. Do tego dorobku należy dodać częste spotkania z młodzieżą szkolną i akademicką oraz z mieszkańcami Białostocczyzny, jak również codzienne (od 2001 r.) audycje w Radio Białystok poświęcone popularyzowaniu wiedzy przyrodniczej, cykliczne i okazjonalne wystąpienia telewizyjne oraz autorskie filmy przyrodnicze prezentowane i nagradzane na licznych ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach oraz w trakcie autorskich spotkań. W latach 1992-1995 Simona Kossak samodzielnie prowadziła Biuro MaB programu UNESCO pracując na rzecz spopularyzowania potrzeby ochrony bioróżnorodności Puszczy Białowieskiej. Brała czynny udział w szkoleniach z udziałem pracowników lasów państwowych, parków narodowych i pozarządowych organizacji ekologicznych. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Ekologicznego. Uczestniczyła w pracach pierwszej kadencji Rady Naukowo-Społecznej LKP "Puszcza Białowieska", była też członkiem Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody. Od 1991 r. była członkiem Rady Naukowej IBL, od 1999 r. redaktorem naczelnym Wydawnictw IBBL, od 2000 r. była członkiem Lokalnej Komisji Etycznej do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach w Białymstoku. Od 2005 r. przewodniczyła Radzie Naukowej Białowieskiego Parku Narodowego a od 2006 r. podjęła się jako redaktor naczelny trudu uratowania kwartalnika naukowego „Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody”. W uznaniu zasług na polu nauki i popularyzowania ochrony przyrody, prof. dr hab. Simona Kossak została w 1997 r. otrzymała Złotą Odznaką, a w październiku 2000 r. uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi. Za popularyzowanie idei ochrony przyrody w 2003 r. otrzymała medal im. Wiktora Godlewskiego. Za swą działalność na antenie radiowej została niedawno uhonorowana nagrodą Osobowość Radiowa Roku 2003 r. przez Radio Gdańsk. Była promotorem i recenzentem licznych prac dyplomowych i rozpraw naukowych, autorem nowatorskich rozwiązań łączących techniczne metody ochrony linii komunikacyjnych z tajnikami behawioru zwierząt narażonych na kolizję ze środkami transportu. Zmarła po długiej chorobie 15 marca 2007 w Białymstoku, pochowana na cmentarzu w Porytem. 61 Kostera Irena z d. Radziwoniuk – ur. się 16 grudnia 1938 r. w Hajnówce , Sybiraczka. Wraz z rodziną wywieziona do Kazachstanu 13 kwietnia 1940 roku, a wróciła do Hajnówki 6 marca 1946 roku. Ukończyła Liceum Pedagogiczne w Bielsku Podlaskim w 1958 roku, zaocznie filologię polska na Uniwersytecie Warszawskim (1972), Studium Podyplomowe Bibliotekarstwa na Uniwersytecie Gdańskim (1983). Była nauczycielką w Szkole Podstawowej nr 2, potem w Szkole Podstawowej nr 5. Od początku zaangażowana w działalność Klubu Nauczycielskiego, miłośniczka teatru, współtworzy sekcję dramatyczną w Domu Nauczyciela, uczestniczy w konkursach recytatorskich, występuje w sztukach dramatycznych m. In. „Klucz do przepaści” K. Gruszczyńskiego, „Ziemia” wg wybranych tekstów Bergmana (reżyseria i scenografia W. Kabac). W latach 1965-1974 pracowała w Zasadniczej Szkole Zawodowej. Obok zajęć dydaktycznych prowadzi koło teatralne grupujące utalentowaną młodzież z ZSZ, Technikum Drzewnego, Technikum Mechanicznego, które prezentowało w szkole i poza nią spektakle „My z II połowy XX wieku” wg poezji T. Różewicza i M. Hillar (nagroda wojewódzka), „Śluby panieńskie” A. Fredry i „Kordian” J. Słowackiego w interesującej scenografii W. Kabaca (społecznie). W 1974 roku przechodzi do Liceum Ogólnokształcącego nr 9. Uczy języka polskiego i wierna swojej pasji wychowania poprzez sztukę prowadzi grupę teatralną „Żak”. Wystawiają „Antygonę” Sofoklesa, „Serca w miłości uparte” wg „Dziadów” Mickiewicza, „Prometeusz w okowach” Ajschylosa. W 1978 roku odchodzi na stanowisko nauczyciela-bibliotekarza do Biblioteki Pedagogicznej. Od 1 września 1981 roku aż do przejścia na emeryturę jest kierowniczką tej placówki (pod zmieniającymi się nazwami). Od 2006 r. jest członkiem zarządu Hajnowskiej Fundacji Muzyki Kameralnej i Organowej. Pisała artykuły do gazetki parafialnej „Dobra Nowina”. Od 2010 roku jest przewodniczącą Koła Terenowego Związku Sybiraków w Hajnówce. Za swoją działalność uzyskała następujące odznaczenia: Medal Komisji Edukacji Narodowej (1987), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1989), Krzyż Zesłania Sybiru (2006), Złoty medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (2011), medal „PRO MEMORIA” (2011). Kostera Stanisław – ur. w 1935 r. w Hajnówce. Pracę zawodową rozpoczął jako nauczyciel szkoły podstawowej w Wojnówce, a następnie po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w latach 1955-57 był kierownikiem Szkoły Podstawowej nr 3 w Hajnówce. Później był zatrudniony w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej na stanowisku zastępca inspektora szkolnego ds. kultury i oświaty dorosłych. Podczas pracy zawodowej studiował zaocznie w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Białymstoku uzyskując tytuł inżyniera budownictwa lądowego. W 1973 r. został powołany na stanowisko zastępcy naczelnika powiatu hajnowskiego, a po likwidacji powiatu w 1975 roku został zastępcą Naczelnika Miasta Hajnówka. W latach 1976-89 pełnił funkcję 62 Naczelnika Miasta. Podczas jego urzędowania Hajnówka dwukrotnie zdobyła tytuł wicemistrza w Ogólnopolskim Konkursie „Mistrz Gospodarności”, a w 1986 roku tytuł „Mistrza Gospodarności”. W tym czasie nastąpił intensywny rozwój budownictwa wielorodzinnego. Powstały cztery nowe osiedla budownictwa wielorodzinnego: Reja, Centrum, Mazury i Lipowa. Uruchomiono. Uruchomiono komunikację miejską, oddano do użytku dworzec PKP, rozpoczęto i poważnie zaawansowano budowę szpitala. Za swoją pracę zawodową i działalność społeczną był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał wysokie odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Kot Jarosław - Od 2004 roku jest prezesem Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych. Znacząco przyczynił się do rozwoju zakładu. W momencie objęcia funkcji prezesa, firma zajmowała się głównie wywozem nieczystości. Zatrudniała 30 osób, a jej obrót wynosił zaledwie 2 mln złotych. Obecnie PUK jest najszybciej rozwijającą się spółką podległą miastu. Dziś firma zatrudnia 65 osób, a jej obroty sięgają 13 mln złotych. Dzięki przedsiębiorczości Jarosława Kota, firma znacząco rozszerzyła zakres swojej działalności. Od 2010 roku PUK prowadzi kompleksową działalność we wszystkich dziedzinach branży budowlanej, wykonuje różnego rodzaju prace ziemne. Zakład prowadzi jednocześnie sprzedaż materiałów budowlanych. W tym roku otwarty został również Zakład Zagospodarowania Odpadów podlegający spółce PUK. Zakład zdobył także część terenu należącego do hajnowskiej firmy Hamech, na którym prowadzone są kolejne inwestycje (budowa parkingów, składu budowlanego oraz sklepu z materiałami budowlanymi). Kowalczuk Piotr – dzwonnik Soboru Św. Trójcy, zmarł 25.11.2003 r. w wieku 53 lat. Wychowany w tradycji katolicko-prawosławnej był bardzo przywiązany do cerkwi. Na każde zawołanie duchownego chętnie wykonywał wszelkie polecenia i umiał taktownie załatwić każdą sprawę. Zbierał po całej Hajnówce wyposażenie dla Domu Miłosierdzia. Kościołowi rzymskokatolickiemu pw. Św. Cyryla i Metodego ofiarował ikonę świętych braci. Był niezastąpionym pomocnikiem ks. Mitrata Antoniego Dziewiatowskiego przy budowie Soboru Św. Trójcy. Z jego dzwonnicy Piotr uderzał szczególnie żarliwie dzwonem Tryzwonem, wyrażającym chrześcijańską radość, która zawsze przepełniała duszę dzwonnika. Kowalik Kazimierz - w latach 1940-43 walczył w szeregach Armii Radzieckiej. Z chwilą powstania Pierwszej Dywizji im. T. Kościuszki był jednym z pierwszych oficerów, którzy przeszli z szeregów Armii Radzieckiej, by szkolić żołnierzy w pododdziałach Wojska Polskiego. W I 63 Armii WP jako dowódca kompanii ciężkich karabinów maszynowych uczestniczył w historycznej bitwie pod Lenino. W dalszych walkach o wyzwolenie Polski był trzykrotnie ranny. Koniec wojny zastał go szpitalu, do którego trafił po odniesieniu ran w bitwie o Szprewę 16 kwietnia 1945 r. Za bohaterską postawę przez cały okres wojny był wielokrotnie odznaczany, m. in. dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz Medalem Zasłużony na Polu Chwały. W latach sześćdziesiątych przyznano mu wysokie odznaczenie radzieckie - Order Czerwonej Gwiazdy. Po wyleczeniu frontowych ran przez dziesięć lat był współorganizatorem życia na Ziemiach Odzyskanych. Pracował wówczas w województwach gdańskim i olsztyńskim na odpowiedzialnych stanowiskach. Był m. in. pierwszym przewodniczącym MRN w Mikołajkach. W 1959 r. Kazimierz Kowalik przyjechał do Hajnówki i rozpoczął pracę w Prezydium PRN na stanowisku starszego agromelioranta w Powiatowym Inspektoracie Wodnych Melioracji. Jego pasją życia była aktywna praca społeczna. Był przez wiele lat przewodniczącym rady zakładowej przy Prezydium PRN, członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR, prezesem Powiatowego Oddziału Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, członkiem zarządów LOK i Klubu Oficerów Rezerwy, instruktorem strzeleckim, prowadzonej przez siebie społecznie sekcji strzeleckiej przy Prezydium PRN. Posiadał uprawnienia sędziego Polskiego Związku Strzeleckiego. Kozak Mikołaj - Doktor nauk ekonomicznych, nauczyciel akademicki, działacz młodzieżowy i partyjny. Urodził się 13 sierpnia 1936 roku w Białowieży. W 1955 roku ukończył Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce. Studiował na Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie (uk. 1966) oraz na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (uk. 1971). Stopień doktora nauk ekonomicznych uzyskał w WSNS w 1976 roku. W latach 1959-1960 pracował na stanowisku kierownika Wydziału Organizacyjno-Prawnego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Hajnówce. Pełnił też funkcję powiatowego radnego (1960-1963). W latach 1967-1971 był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego ZMS w Białymstoku. Od 1971 roku pracował w szkolnictwie wyższym. Początkowo w WSNS w Warszawie, a od sierpnia 1974 roku w Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1980-1981 był zastępcą dyrektora Instytutu Nauk Ekonomicznych Filii UW w Białymstoku. Od 1981 do 1989 roku pełnił funkcje z wyboru - początkowo I Sekretarza KM PZPR, a następnie Sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Białymstoku. W latach 1969-1973 i 1984-1990 był radnym WRN w Białymstoku. Pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego WRN i przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Odznaczeń Państwowych i Regionalnych. Nauczycielem akademickim pozostawał do 1990 roku, kiedy to ze względu na stan zdrowia odszedł z pracy 64 zawodowej. Odznaczony Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1968), Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżami - Kawalerskim (1977) i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984),Odznakami - Honorową, Srebrną i Złotą „Zasłużony Białostocczyźnie” (1971, 1974 i 1980). Mieszka w Białymstoku. (oprac. Piotr Bajko) Krupicz Bazyli – absolwent LO 9 w Hajnówce z 1962 roku, profesor nadzwyczajny Politechniki Białostockiej dr hab. inż. – pochodzi z Dobrowody; po ukończeniu studiów pracował jako technolog w Centralnym Biurze Konstrukcyjno-Technologicznym przy Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Mińsku Mazowieckim (1968–1971); asystent na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej (1971–1979); adiunkt (1979–2005); profesor nadzwyczajny na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej (od 2005); prodziekan ds. studenckich i dydaktyki Wydziału Mechanicznego PB (1983–1988); prorektor ds. studenckich i dydaktyki Politechniki Białostockiej (od 2005). W latach 1997–2009 był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Kleszczelowskiej. Krutel Włodzimierz (1933-2006) rozpoczął karierę piłkarską w hajnowskiej Unii. Jako jedyny hajnowski piłkarz z tego okresu podjął studia. W 1957 roku ukończył w Leningradzie Akademię Wychowania Fizycznego. Po powrocie do kraju nadal grał w piłkę nożną w Puszczy i kontynuował edukację trenerską . Uzyskał najpierw II, a w 1960 roku - I stopień trenera klasy państwowej. W latach 1962 - 63 pomagał prowadzić kadrę Polski juniorów starszych. Jako trener seniorów KS Puszcza ( od 1962 r.), dwukrotnie doprowadził hajnowian do zdobycia Pucharu Polski na szczeblu wojewódzkim oraz Pucharu Podlasia. W 1975 roku, kiedy był selekcjonerem kadry juniorów województwa białostockiego, reprezentacja województwa zajęła IV miejsce na Centralnej Spartakiadzie Młodzieży w Suwałkach. W latach 1981-82 trampkarze Puszczy zdobyli mistrzostwo i wicemistrzostwo województwa. Największe zdobycze pracy trenerskiej z ostatnich lat to: mistrzostwo województwa trampkarzy starszych, mistrzostwo województwa juniorów starszych oraz IV miejsce seniorów OSiR w klasie A w sezonie 1996 - 97. Uroczyste pożegnanie Włodzimierza Krutela odbyło się w 1997 roku, podczas meczu OSiR-u z Cresovią II Siemiatycze, w obecności prezesa BOZPN Józefa Maliszewskiego, wiceprezesa Piotra Dobrzyńskiego, dyrektora OSiR p. Andrzeja Ludwiczaka i trenera trampkarzy p. Janusza Ludwiczaka W plebiscycie na najlepszego trenera Ziemi hajnowskiej XX wieku kibice umieścili Włodzimierza Krutela na 4. miejscu. Włodzimierz Krutel zmarł w czerwcu 2006 r. w szpitalu w Białymstoku. 65 Krzewska Eliza - Urodziła się ona 26 czerwca 1898 r. w Rydze (Łotwa). Jej ojciec, Jan Render był Łotyszem, a matka Hanna, Niemką. Była to rodzina protestancka. W 1914 roku Eliza ukończyła trzy klasy rosyjskiego gimnazjum żeńskiego w Rydze, a w 1915- jedną klasę z przygotowaniem pedagogicznym do pracy w charakterze guwernantki. W latach 1915-20 pracowała jako nauczycielka w szkole kolejowej w Rydze. W tym czasie wychodzi za mąż za Polaka i w 1921 roku przyjeżdża do Polski. W następnym roku rozpoczyna pracę w leśnictwie w Białowieży. Do pracy nauczyciela wraca w okresie rządów radzieckich i przez dwa lata szkolne (1939/40 i 1940/41) pracuje w rosyjskiej dziesięciolatce. Podczas okupacji niemieckiej pracuje w polskiej szkole średniej, ucząc języka niemieckiego. Po wojnie w 1944 roku rozpoczyna pracę nauczycielki w białoruskiej szkole podstawowej. I właśnie ze szkolnictwem białoruskim E. Krzewska mocno związała swoją drogę zawodową. Aresztowana w 1945 r. i wywieziona w głąb Związku Radzieckiego, do Hajnówki wróciła pod koniec lat 40. W 1950 roku rozpoczęła pracę w liceum białoruskim. Uczyła języka rosyjskiego i niemieckiego. Nauczyciele i uczniowie pamiętają ją jako staruszkę z młodą duszą. Była zawsze wesoła, miła kulturalna, gotowa wciąż pomagać innym... Uznawała tylko jedną twardą regułę - bronić ucznia, dawać szansę nawet tym, którzy na nią nie zasłużyli”. Kubacki Kazimierz (1932-98) – mgr inż., urodził się we wsi Wrońsk, powiat laski, województwo łódzkie, w Hajnówce od 1933 r. Po ukończeniu liceum studiował w Instytucie Przemysłowym w Doniecku, gdzie ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Instytutu i uzyskał dyplom magistra – inżyniera. W roku 1957 wrócił do Hajnówki i podjął pracę w Hajnowskich Zakładach Przemysłu Drzewnego jako inspektor w Dziale Inwestycji. W latach 1959 1960 pracował w Dziale Mechanicznym Zakładów Suchej Destylacji Drewna, w latach 1960- 63 w Hajnowskim Zakładzie Przemysłu Maszynowego Leśnictwa na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw technicznych i w latach 1963 - 1975 ponownie w ZSDD, juz na stanowisku głównego mechanika. W latach 1975 1991 nauczał zawodu w Technikum Mechaniczno - Drzewnym. W okresie pracy w ZSDD był zaangażowany w działalność nad ograniczeniem i likwidacją szkodliwych oparów i ścieków powstających w procesach technologicznych. Za wdrożenie pracy: "Osadzanie smoły w ściekach i uzdatnianie wody metoda napowietrzania w celu zmniejszenia fenoli w wodzie ściekowej odprowadzanej do rzeki Leśna" otrzymał nagrodę II stopnia Naczelnej Organizacji Technicznej. W 1983 roku opracował konstrukcję i technologię produkcji kotla wodnego na ekologiczne paliwo o nazwie "Moderator" i zorganizował jego produkcję na skalę przemysłową. W połowie lat 80. utworzył Zakład Energetyki Cieplnej, zatrudniający kilkudziesięciu pracowników; do 1998 r. kierował nim osobiście. Kazimierz Kubacki sfinansował budowę pomnika pamięci osób w dzielnicy Judzianka zamordowanych przez Niemców w czasie II wojny światowej, jak 66 również krzyża przy szosie Hajnówka - Białowieża, w miejscu zamordowania w 1923 roku Józefa Bułak-Bałachowicza. Przekazywał również środki finansowe na potrzeby społecznych organizacji działających w Hajnówce. Za pracę w przedsiębiorstwach państwowych otrzymał następujące odznaczenia i wyróżnienia: Srebrny Krzyż Zasługi (1969), Zasłużony Białostocczyźnie (1973), Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego (1974) oraz brązowy i srebrny medal za zasługi dla Polskiego Związku Łowieckiego, którego był wieloletnim członkiem. Zmarł nagle 31.10.1998 roku i został pochowany na cmentarzu w Hajnówce. Kuczko Andrzej – ur. w 1956 r. w Hajnówce, brat Jerzego, z powodzeniem walczył w zawodach ogólnopolskich w kolarstwie szosowym. Członek kadry narodowej juniorów w roku 1974, reprezentant LZS Spółdzielca i Poloneza Warszawa. Największe sukcesy odnosił w roku 1974 – 2. miejsce podczas Wyścigu Dożynkowego w Pleszewie, 4. miejsce w Memoriale P. Nerki, 4. pozycja w Wyścigu Orlików we Wrocławiu. Kuczko Jerzy - ur. się w Hajnówce w 1955 r. Będąc uczniem LO nr 9 zaczął odnosić pierwsze sukcesy w kolarstwie w kategorii młodzików i juniorów. Dzięki dobrej jeździe indywidualnej został mistrzem Polski młodzików w 1971 i mistrzem Polski LZS juniorów w 1972 r. Reprezentował Polskę w wyścigach międzynarodowych, startował w ME Juniorów, zajmując 17. miejsce. Podczas służby wojskowej w latach 1974 - 76 reprezentował CWKS Legię - startując w Tour de Pologne, Wyścigu Przyjaźni, Wyścigu Dookoła Jugosławii, w Słowacji. W 1978 r. przeniósł się do FSO Stal (późniejszy Polonez), gdzie startował z Ryszardem Szurkowskim. W roku 1980 zdobyli mistrzostwo Polski w jeździe parami na szosie. W MP w jeździe indywidualnej zajął 6. miejsce w 1979 r., 9. miejsce rok później. W tym samym roku wygrał kryterium uliczne w Berlinie Zachodnim. Był znany z postawy fair play - w 1974 r. podczas wyścigu w Dubnicy oddał swój rower Stanisławowi Szoździe, a w 1978 r. podczas indywidualnych MP w jeździe na czas oddał koło Tadeuszowi Mytnikowi, tracąc szansę na dobre miejsce. Za ten gest został wyróżniony w konkursie "Sztandaru Młodych” nagrodą Fair Play. Jurkowi niewiele brakowało, by wystąpić w Wyścigu Pokoju i Igrzyskach w Moskwie. Uznano, że jest nierozwojowy i postawiono na młodzież. Wówczas wyjechał z Polski i w latach osiemdziesiątych trenował z powodzeniem młodych kolarzy w RFN. Obecnie prowadzi własne przedsiębiorstwo. Kuczyński Sławomir (65) – był uczniem ZSZ, reprezentował SZS- AZS Białystok, wychowanek trenera W. Sidorskiego. Medalista WSM – w 1982 r. wygrał na 400 i 800 m, w 1983 r. był pierwszy na 400 m, w 1984 r. ponownie zwyciężył na 400 i 800 m. Reprezentował województwo białostockie w IX i XI 67 OSM w 1982 i w 1984 r. Rekordy życiowe: 400 m – 51,12, 800 m – 1,56,82. Kulik Sławomir- ur. 1959 r. w Hajnówce. Absolwent Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie. Nauczyciel Zespołu Szkół w Dubiczach Cerkiewnych. Jego pasją są: fotografia, poezja, podróże i ekologia. Fotografuje głównie Puszczę Białowieską i architekturę Podlasia. Laureat wielu konkursów fotograficznych. Debiutował w roku 1997 wierszami: "Dobry dzień i Tutejszy" w zbiorku poezji białoruskiej. Kulwanowski Leonard – wieloletni dyrektor Szkoły Podstawowej nr 5 (od 1965 do 1995 ). W latach 60. grał w drużynie siatkówki LZS „Kolorowi” Hajnówka, występującej w lidze międzywojewódzkiej. Od 2002 r. wiernie kibicuje hajnowskim siatkarzom występującym w rozgrywkach II bądź I lig. Po przejściu na emeryturę przyczynił się do utworzenia w Hajnówce Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Działania w tym celu rozpoczął już w roku 2007, przy ogromnym wsparciu Jadwigi Rudzińskiej-Patejuk. Od 2002 r. Leonard Kulwanowski działał w Radzie Miasta, w latach 2006-2010 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miasta w Hajnówce. Kuradczyk Henryk - powszechnie znany w Hajnówce jako "Kargul". Malarski talent, który zawsze budził wielki podziw, pozwolił mu stworzyć w życiu kilka tysięcy prac. Urodził się w 1951 r. w Kownie. Do Hajnówki przyjechał z rodzicami, kiedy miał 6 lat. Jako kilkunastolatek rozpoczął swoje samodzielne życie w Supraślu, gdzie ukończył liceum plastyczne. Pracował na Śląsku jako górnik w kopalni, w Bieszczadach jako drwal przy wyrębie lasów, ale ponieważ jego obrazy wciąż znajdowały odbiorców, wkrótce zaczął żyć wyłącznie z ich sprzedaży. Wielkie uznanie dla talentu skłoniły początkującego artystę do podjęcia dalszej nauki w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Przez rok uczęszczał na zajęcia jako wolny słuchacz, ale kiedy nadszedł termin egzaminów wstępnych, przeważyła niestety chęć zabawy i szumne plany studiowania odeszły szybko w zapomnienie. Kwiatkowski Bronisław - urodził się 5 maja 1950 w Mazurach, miejscowości w powiecie Kolbuszowskim, gminie Raniżów. Ukończył Technikum Leśne w Krasiczynie. W 1973 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Generał B. Kwiatkowski to także absolwent Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie (lata 1977-1980) oraz Akademii Dowodzenia Związkowych Sił Zbrojnych Niemiec (niem. die Bundeswehr, lata 1990-1992) w Hamburgu. Posiadał znajomość języków: angielskiego, niemieckiego i rosyjskiego. Na pierwsze stanowisko liniowe – dowódcy plutonu – skierowano go do 29 Pułku Czołgów 11 "Drezdeńskiej" Dywizji Pancernej w Żaganiu. W 1974 został dowódcą kompanii w tej jednostce wojskowej. Od 1980 do 1982 kierował sztabem 16 Batalionu Powietrzno68 Desantowego z Krakowa, po czym służył w Dowództwie 6 "Pomorskiej" Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie, od 1986 6 "Pomorskiej" Brygady Powietrzno-Desantowej, a od 1989 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego. Pełnił kolejno funkcje oficera operacyjnego (lata 1982-1983), szefa Wydziału Operacyjnego (lata 1983-1986) oraz szefa Sztabu (lata 1986-1990). W 1990 został szefem Oddziału Operacyjnego w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie, a od 1993 był szefem Oddziału Rozpoznania i Walki Radioelektronicznej w Sztabie Krakowskiego Okręgu Wojskowego w Krakowie. W latach 1995-1996 dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w ramach misji pokojowej ONZ rozdzielania wojsk na Wzgórzach Golan (UNDOF). Następnie objął stanowisko dowódcy 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego w Krakowie. W 2000 wyznaczono go szefem Sztabu Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego w Krakowie, który w 2002 przeformowano na 2 Korpus Zmechanizowany. W 2003 został zastępcą dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe, w ramach I zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku po II wojnie w Zatoce Perskiej. Po powrocie do Polski w 2004 był zastępcą dyrektora Centrum Szkolenia Sił Pokojowych NATO (ang. Joint Force Training Center) w Bydgoszczy. W 2005 ponownie przebywał w Iraku jako Szef Szkolenia Misji Szkoleniowej NATO (ang. NATO Training Mission – Iraq). Następnie był zastępcą dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego. 15 sierpnia 2005 otrzymał awans na stopień generała dywizji. Od 18 lipca 2006 do 24 stycznia 2007 dowodził Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe podczas VII zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego na misji stabilizacyjnej w Iraku. 20 kwietnia 2007 został wyznaczony na dowódcę Dowództwa Operacyjnego SZ. 3 maja 2007 prezydent Lech Kaczyński awansował gen. dyw. Bronisława Kwiatkowskiego na stopień wojskowy generała broni. W związku z reorganizacją, w dniu 15 sierpnia 2007 objął stanowisko dowódcy operacyjnego Sił Zbrojnych. Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku. 15 kwietnia 2010 Marszałek Sejmu Bronisław Komorowski, wykonujący obowiązki Prezydenta RP, postanowieniem Nr 112-8-2010 mianował go pośmiertne generałem. 24 kwietnia 2010 Bronisław Kwiatkowski został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Odznaczenia: Krzyż Oficerski Legii Zasługi USA (2011, pośmiertnie), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2010, pośmiertnie), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2004), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2000), Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Wojskowego (2007), Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny", Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju", Medal Złoty za Długoletnią Służbę (2009), Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku, Wielki Oficer Orderu Zasługi (2008, Portugalia), Medal ONZ za misję UNDOF, Odznaka Instruktora 69 Spadochronowego. Żona Krystyna pochodziła z Hajnówki, poznali się w 1978 r. w czasie praktyki z "urządzania lasu" w Puszczy Białowieskiej. Ślub wzięli pięć lat później. Dom wybudował w ulubionym miejscu w Krakowie - na Ruczaju. Do tego stopnia nie chciał stamtąd odchodzić, że kiedy był szefem sztabu w 2. Korpusie Zmechanizowanym w Krakowie, odmówił objęcia dowództwa dywizji na drugim końcu Polski. Wolał swój dom, spacery na Wawel i na malownicze Podgórze oraz działalność w Bractwie Kurkowym i fundacji Prometeusz pomagającej doświadczonym przez los dzieciom. Co roku gen. Kwiatkowskim pomagał w zorganizowaniu balu dla dwóch tysięcy dzieci podopiecznych fundacji w hali Wisły. Ostatecznie o wyjeździe poza Kraków zdecydował dopiero awans na szefa dowództwa operacyjnego. Leszczyński Jarosław – absolwent LO z 1982 r., najlepszy hajnowski tenisista stołowy. W 1981 r. podczas turnieju w Słupsku odniósł duży sukces mistrzostwo Polski juniorów wśród amatorów. W 1982 r. zdobył swój pierwszy z dziewięciu tytułów mistrza województwa. W latach 1983 - 87 reprezentował III - ligowy Metalowiec Białystok, a od roku 1988 rozpoczął występy w II ligowych klubach białostockich. Przez 6 lat grał w Kłosie Solniczki, w latach 1994 - 95 w Juvenii Białystok, a od 1997 do 2000 roku w ABC Bagbud Giżycko. Podczas występów w tych klubach odniósł wiele sukcesów: 1989 wicemistrzostwo Polski Zrzeszenia LZS w Zamościu; 1990 - 3. miejsce w turnieju strefowym do Mistrzostw Polski; 1993 - 2. miejsce w drużynowych akademickich mistrzostwach Polski rozgrywanych w Olsztynie (w barwach Białegostoku razem z Kisielewskim i Sieńczyło); 1995 - 3. miejsce w drużynowych akademickich mistrzostwach Polski rozgrywanych w Częstochowie. W roku 1995 dzięki staraniom J. Leszczyńskiego reaktywowano sekcję tenisa stołowego w Hajnówce. Zespół w składzie: J.Leszczyński, Dariusz Żornaczuk i Eugeniusz Tomaszuk przez dwa sezony występował w rozgrywkach amatorskiej białostockiej II ligi, pokrywając koszty występów z własnej kieszeni. W roku 1999 wygrał w Grajewie mistrzostwa województwa weteranów, a w dwóch następnych latach zajmował drugie miejsce. W latach 2001, 2002 znów odniósł sukcesy na arenie ogólnopolskiej. W rozgrywanych od kilku lat w grudniu w Bełchatowie turniejach OPZZ, będących Mistrzostwami Polski Amatorów J. Leszczyński zdobył brązowe medale, a drużynowo z reprezentacją Białegostoku złote medale. W swojej bogatej karierze sportowej Jarosław Leszczyński wygrał 20 turniejów tenisowych. Był członkiem szerokiej kadry narodowej, lecz ze względu na okres stanu wojennego nie wystąpił w Mistrzostwach Krajów Demokracji Ludowej, do których był zgłoszony. Za swoje zasługi sportowe został uhonorowany w 1998 r. Odznaką za Zasługi dla Polskiego Związku Tenisa Stołowego. Oprócz tenisa stołowego uprawiał również tenis ziemny i koszykówkę w lidze okręgowej. W tenisie ziemnym odniósł duży sukces wygrywając w 1995 r. mistrzostwa Polski Banków PBK. 70 Wcześniej w 1991 r. roku wygrał pierwszy turniej amatorów na nowo otwartym korcie OSiR-u, w późniejszych latach należał do czołowych zawodników Hajnówki. Jego osiągnięcia zostały dostrzeżone przez kibiców, którzy wybrali Go najpopularniejszym sportowcem Ziemi Hajnowskiej 2002 r. W ostatnich latach zajmował się nie tylko tenisem. W 2006 roku przy pomocy Podlaskiej Rady PKOL założył w Hajnówce Klub Olimpijczyka i został jego pierwszym prezesem. Zginął w wypadku samochodowym 16 października 2008 r. Leszczyński Konstanty (1933-87) - zasłużony dla naszego miasta działacza społecznego, samorządowego i gospodarczego, całe swoje krótkie życie (zmarł w wieku 54 lat) poświęcił unowocześnieniu Ziemi Hajnowskiej, a zwłaszcza samej Hajnówki. Konstanty Leszczyński był długoletnim przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej, czyli odpowiednikiem dzisiejszego burmistrza. Jednocześnie był wieloletnim przewodniczącym powiatowej organizacji Związku Młodzieży Polskiej i włożył dużo wysiłku w kierowaniu młodzieży robotniczej i chłopskiej z Ziemi Hajnowskiej na wyższe studia. Według dzisiejszych kryteriów był typowym socjaldemokratą, któremu zawsze bliskie były problemy życiowe prostego człowieka. Urodził się 05.10.1933 roku we wsi Makówka k/Narwi w rodzinie małorolnego chłopa. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Narwi, natomiast średnie wykształcenie zdobył w Technikum Ekonomicznym w Ełku, które ukończył w roku 1954. Już w szkole średniej był jednym z głównych organizatorów Związku Młodzieży Polskiej. Pracę zawodową rozpoczął w Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w Narwi w charakterze księgowego. W końcu 1954 roku, został wybrany przez organizację młodzieżową na przewodniczącego Powiatowego Związku Młodzieży Polskiej w Hajnówce i jednocześnie zatrudniony na stanowisko prezesa Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska". W roku 1961 został wybrany przewodniczącym Miejskiej Radu Narodowej, którym był do roku 1974. W latach 1974 - 75 był sekretarzem Powiatowej Rady Związków Zawodowych. Z kolei w latach 1975 87 był wiceprezesem do spraw produkcji i gastronomii w Spółdzielni Spożywców "Społem" w Hajnówce. Był też stałym, terenowym korespondentem "Gazety Białostockiej" i informował mieszkańców Białostocczyzny o tym, co dzieje się w Hajnówce. Ożenił się w 1959 roku z Anną Wierzbicką, pielęgniarką, obecnie przebywającą na emeryturze. Wychowali jednego syna. Za zasługi dla rozwoju Hajnówki i Ziemi Hajnowskiej Konstanty Leszczyński został odznaczony m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976 r.), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984 r.), brązową, srebrną i złotą odznaką Zasłużony Białostocczyźnie. Zmarł nagłe 6 czerwca 1987 roku i został pochowany na cmentarzu w Hajnówce. 71 Lewandowski Mirosław – ur. się w Hajnówce w roku 1964. W 1980 r. zaczął uprawiać łucznictwo pod okiem trenera Zenona Czapli. Po pół roku treningów awansował do reprezentacji województwa i zakwalifikował się na Igrzyska Młodzieży Szkolnej. W następnym roku był 6. na Mistrzostwach Polski i 6. w Pucharze Polski. Po skończeniu Technikum Drzewnego uczył się w Studium Ogrodniczym w Białymstoku, gdzie równocześnie trenował łucznictwo w drugoligowym klubie Podlasie. Potem studiował w Białej Podlaskiej w Akademii Wychowania Fizycznego. Tam przestał strzelać z łuku, gdyż nie było na miejscu sekcji łuczniczej. Od roku 1992 jest magistrem ze specjalizacjami nauczycielską oraz trenera kulturystyki drugiej klasy. W 1993 r. wyjechał do Pragi ze sprzętem łuczniczym i wstąpił do klubu Slavia Praga. Występował w I lidze, gdzie strzelał z łuku klasycznego. Plasował się w pierwszej dziesiątce zawodników czeskich. Od 1995 r. zaczął przygodę z łukiem bloczkowym. Po roku treningów pojechał na Mistrzostwa Polski do Żywca i zajął pierwsze miejsce, rok później był drugi startując w barwach Łucznika Żywiec, w którym trenerem był Jan Lach- trener kadry narodowej. Z tym klubem zdobył również drużynowe mistrzostwo Polski. Do 2000 r. zdobywał na MP medale w łukach klasycznych i bloczkowych. Ostatni raz startował w Zamościu i zdobył brązowy medal. Był również uczestnikiem Mistrzostw Czech i ma w kolekcji medal srebrny i brązowy. Ze sportem nie zerwał, gra regularnie w tenisa, pływa i strzela rekreacyjnie z łuku, startuje w Igrzyskach Polonijnych. Kolekcjonuje obrazy Vlastimila Hofmana. Lewczuk Bożena – nauczycielka, pomysłodawca utworzeniu w Hajnówce szkoły muzycznej. W efekcie rozmów z burmistrzem w połowie roku 2008 zawiązało się stowarzyszenie "Unisono”, które zajęło sie uruchomieniem i prowadzeniem Społecznej Szkoły Muzycznej I stopnia. Uczy się tu dziś 31 dzieci w klasie fortepianu, saksofonu, gitary i skrzypiec. W 2010 roku otrzymała tytuł „Zasłużony dla powiatu hajnowskiego”. Nominowana w plebiscycie „Hajnowianin 2008 roku”. Lipiński Edward - urodził się 14 lutego 1937 r. w Łomży .Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim i Podyplomowe Studium Organizacji i Zarządzania Oświatą w Sulejówku. W roku 1959 rozpoczął pracę w szkole podstawowej w Olchówce koło Narewki. W Hajnówce mieszka od 1970 roku. Pracował jako wizytator rejonowy w wydziale oświaty, a od 1975 r. jako nauczyciel języka polskiego w Zespole Szkół Zawodowych. Uczył także w Zespole Szkół Leśnych w Białowieży oraz w Zespole Szkół Rolniczych. W 1987 r. przeszedł na emeryturę i na dwa lata wyjechał do New Britoin w Stanach Zjednoczonych. Pisać próbował w latach wczesnej młodości, poważniej spojrzał na swoją twórczość w okresie pracy zawodowej w Zespole Szkół Zawodowych. Pisał wiersze na uroczystości szkolne i dla samego siebie. Pisze 72 dzienniki, wiersze, fraszki, haiku, aforyzmy, które nazywa okruchami, sporadycznie bajki. Debiutował w prasie w 1995 r. w hajnowskim „Gościńcu”. Utwory jego publikowane były również między innymi , w „Gazecie Hajnowskiej”, „Nad Narewką”, „Głosie Nauczycielskim”, „Kontaktach”, „Piśmie Kulturalnym”, „Panoramie Hajnowskiej” i w licznych wydawnictwach pokonkursowych. Drukuje też w kwartalniku Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku. Jego wiersze ukazały się w tomikach: „Szukam słów, które określą drogą..”, „Mgły i mgiełki” , „W cieniu radości”, „Zapach ziemi”. Jest prezesem hajnowskiego Klubu Literackiego, który powstał przy MBP w Hajnówce 6 marca 1998 r. Był sekretarzem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki w latach 1996-2005. Laureat wielu ogólnopolskich konkursów literackich. W 1997 r. w IV Ogólnopolskim Konkursie „Sianokosy poetyckie” w Drohiczynie uzyskał III nagrodę. W II Ogólnopolskim Konkursie Literackim w Nowym Targu w 2000 roku uzyskał I nagrodę za aforyzm -"Kobieta jak parasolka - bez trzonka traci na wartości", I nagrody w konkursie jednego wiersza w Łomży w 2002 roku, III nagrody w konkursie literackim „Sianokosy Poetyckie” w Białymstoku. Ponadto wiersze Edwarda Lipińskiego prezentowane były kilkakrotnie na antenie Polskiego Radia Białystok. Jego utwory znajdują się w wydawnictwach zbiorowych, takich jak: „Miłość jak ziarno odwagi. Antologia poezji religijnej. [Białystok 2000}, „Epea” 1 i 3. Almanach [Białystok 2002 i 2003}, Danuta i Włodzimierz Masłowscy „Aforyzmy polskie” – antologia {Kęty 2001}, D i W. Masłowscy „Księga aforystyki polskiej XXI w. Potęga myśli”, [Katowice 2002]; „Zapisać siebie”, proza i poezja hajnowian [Hajnówka 1995] , „Poza milczeniem” { Hajnówka 2002] , „Uwolnić myśli” [Hajnówka 2003], „W kręgu Puszczy Białowieskiej” [Warszawa – Białowieża 2004], D. i W. Masłowscy „Księga aforyzmów” [Warszawa 2005], Józef Bułatowicz „Z fraszką przez stulecia [XV – XX w.] Antologia. [ Kęty 2005], D. i W. Masłowscy „Wielka księga myśli polskiej”. Aforyzmy, przysłowia, sentencje. [Warszawa 2005], „Czerwcowe wiersze” [Łomża 2007], „Na skrzydłach słów” Antologia NKL w Białymstoku. [Białystok 2009], „ Opętani wierszem” Antologia [Białystok 2010] , „ Wybór wierszy IX, X, i XVIII Konkursu poezji religijnej im. ks. prof. Józefa Tischnera [Ludźmierz 2001, 2002 i 2010 - wydania książkowe]. Obecnie Edward Lipiński jest na emeryturze i mieszka w Hajnówce. Jest członkiem Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku. Litwin-Widera Joanna – aktorka, absolwentka LO 1 w Hajnówce w 1996 r. Od czwartej klasy szkoły podstawowej brała udział w konkursach recytatorskich, docierając do przeglądu wojewódzkiego. W szóstej klasie wystąpiła w przedstawieniu szkolnym. Pierwszy kontakt z teatrem miała Młodzieżowej Grupie Teatralnej “Dzieci Ewy” prowadzonej przez Ewę Korkus. Po ukończeniu hajnowskiego ogólniaka w 1996 r. uczyła się aktorstwa w Studium Aktorskim w 73 Teatrze im. Jaracza w Olsztynie. Jeszcze w Studium zagrała Lillę Wenedę w dramacie Juliusza Słowackiego. W latach 1999-2008 pracowała w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. Joanna Litwin długo grała postacie dzieci - w "Calineczce", w "Przygodach Tomka Sawyera", ze względu na filigranową posturę i niewinną twarzyczkę. Drzemiąca w aktorce ekspresja, w zestawieniu z łagodnym wyglądem dała piorunującą mieszankę. Taka była Albertynka w "Operetce", Małgorzata w adaptacji powieści Bułhakowa, a nade wszystko podwójna rola Violi i Cezaria w "Wieczorze trzech króli", którą uważa za przełomową w swojej karierze. Laureatka nagrody „Kreaton” (aktorka sezonu 2006/2007). W 2008 r. przeniosła się do Teatru Śląskiego im.Wyspiańskiego w Katowicach. Następnie związała się z Teatrem STU w Krakowie, obecnie ze sceną Polską Tesinskiego Divadla w Czeskim Cieszynie (od 2009). Zagrała w filmie "Młyn i krzyż" w reżyserii Lecha Majewskiego w towarzystwie gwiazd z Hollywood - Charlotty Ramling, Michael`a Yorka, Rutgera Houera. Litwiniec Maria (55) - lekkoatletykę zaczęła trenować pod wpływem starszych braci, uprawiających biegi średnie. Ona wybrała sprinty, jej trenerem w LO 9 był mgr Witold Łapiński. W 1973 zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski juniorów starszych w Wałbrzychu, w sztafecie 4x100 m, w barwach MKS AZS Białystok. Najlepsze wyniki: 100 m – 12,2, 200 m – 25,1, 400 m – 57,7, 4x100 m – 48,94 w sztafecie MKS AZS Białystok. Ukończyła ART w Olsztynie. Pracuje w hajnowskim Sanepidzie. Lubowicka Marlena (1985) - rozpoczęła swoją karierę od występów w biegach przełajowych i w czwórboju. W 1998 r. w Mistrzostwach Województwa w czwórboju zajęła indywidualnie 2. miejsce, natomiast 17.06.98 r., razem z zespołem SP nr 1, wystąpiła w Mistrzostwach Polski w czwórboju w Kielcach, zajmując drużynowo 6. miejsce, natomiast indywidualnie znalazła się na 9. miejscu, będąc najlepszą w rzucie piłeczką palantową – 55,50. Swoje predyspozycje rzutowe wykorzystała w rzucie oszczepem, dochodząc do wyniku 39,25. Podczas Małego Memoriału im. J. Kusocińskiego zdobyła brązowy medal wynikiem 38,90. Wychowanka mgr Włodzimierza Romaniuka. Po ukończeniu gimnazjum podjęła naukę w szkole ponad gimnazjalnej w Białymstoku. W 2004 r. w barwach klubu Podlasie Białystok zdobyła tytuł mistrzyni Polski juniorek wynikiem 42,97. Wystąpiła w meczu juniorów Polska – Rumunia. Następnie ukończyła studia wychowania fizycznego w Białej Podlaskiej. Przedwcześnie zakończyła karierę sportową z powodu ciężkiej kontuzji ręki. Ludwiczak Andrzej (1955) – ur. się w Hajnówce, absolwent LO nr 9 w 1974 r., Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie w 1978 r. Po jej ukończeniu był nauczycielem w-f w Warszawie i kierownikiem Domu Kultury w Legionowie. Po przyjeździe do Hajnówki nauczycielem w-f w szkołach 74 podstawowych nr 2 i nr 5 oraz LO nr 9. W latach 1990-2000 pełnił funkcję dyrektora OSiR w Hajnówce. Obecnie jest nauczycielem w Zespole Szkół nr 1 w Hajnówce. Początkowo uprawiał piłkę nożną, a następnie zajął się lekkoatletyką. W SP nr 1 w Hajnówce trenował piłkę nożną pod kierunkiem mgr Włodzimierza Krutela. Lekkoatletyce poświęcił się podczas nauki w LO 9. Czynił szybkie postępy, które doprowadziły go do kadry Polski juniorów. Jego największym osiągnięciem było zdobycie srebrnego medalu Mistrzostw Polski juniorów starszych rozgrywanych w Wałbrzychu (16.06.73) w sztafecie 4x400 m w barwach MKS AZS Białystok. Najlepsze wyniki: 100 m – 10,9, 200 m – 21,8, 400 m – 49,4, 4x100 m - 41,65 w sztafecie AZS Warszawa, skok wzwyż – 1,95. W 2000 r. został wybrany przez czytelników „Wieści Podlaskich” najlepszym sportowcem XX wieku w Hajnówce. W 2005 r. zajął 5. miejsce podczas Mistrzostw Polski oldbojów w siatkówce plażowej w parze z Mirosławem Muśko. Ludwiczak Janusz (1957) – ur. w Hajnówce, absolwent LO nr 9 z 1977 r. i Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie filia Biała Podl. w 1990 r. Nauczyciel w-f w Szkole Podstawowej w Czyżach w latach 1982-86, SP nr 3 w latach 1986-1989, SP nr 1 od 1989 r. oraz w Gimnazjum nr 1 do 2009 r. Członek Zarządu Podlaskiego Zarzadu Szkolnego Związku Sportowego w Białymstoku, przewodniczący SZS w Hajnówce od 2001, menager sportu w OSiR Hajnówka od 1990 r. Piłkarz Puszczy w latach 1974-96. Trener piłki nożnej drużyny seniorów OSiR w latach 1992-95, 1997/98 oraz drużyn młodzieżowych OSiR i Puszczy oraz tenisa stołowego w latach 90. Piłkarze w kategorii trampkarzy młodszych OSiR zajęli drugie miejsce w województwie. Sekretarz Puszczy pod koniec lat 80. W MP w czwórboju lekkoatletycznym uczniowie SP 1 zajęli 4. Miejsce drużynowo a Tomasz Kowalki był 4. Indywidualnie. Jego wychowankowie 3-krotnie wygrywali sztafety w biegach przełajowych szkół podstawowych podczas Igrzysk Młodzieży Szkolnej woj. podlaskiego. Dariusz Szelest zajął 12. miejsce na MP w biegu na 600 m. Łabędzki Bogusław Szczepan – Urodzony 26 grudnia 1968 r. w Hajnówce. Syn Heleny z d. Boguszewskiej i Tadeusza Łabędzkiego. 31 maja 1982 r. skazany na dwa lata pozbawienia wolności za kolportaż ulotek antypaństwowych na terenie Hajnówki. Karę zawieszono na okres dwóch lat. W latach 1982/83 skierowany do kuratorskiego ośrodka wychowawczego. Po ukończeniu szkoły zawodowej w Hajnówce, a następnie technikum w Łapach podjął studia na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Studia ukończył w roku 1995 z tytułem magistra teologii oraz dyplomem LICENTIATUS IN MISSIOLOGIA. W międzyczasie współautor projektu muzycznego "Śmiejące się lwy". Od roku 1995 zatrudniony w Szkole Podstawowej w Narewce (obecnie Zespół Szkół). Od 1996 r. wykładowca 75 misjologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. W roku 2000 podjął studia doktoranckie na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, które zostały przerwane szczęśliwym przyjściem na świat Zuzanny Marty Łabędzkiej, która wyznaczyła nowe kierunki życiu ojca. Od roku 2001 pracownik Zespołu Szkół Leśnych w Białowieży. Członek NSZZ Solidarność, Prawa i Sprawiedliwości, Stowarzyszenia Solidarni 2010, Ruchu Społecznego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, Stowarzyszenia Historycznego im. Danuty Siedzikówny "Inki". Radny Rady Miasta Hajnówka w latach 2006-2010. W wyborach samorządowych 2010 wybrany ponownie głosami 193 mieszkańców 3 Okręgu Wyborczego w Hajnówce. Łapiński Witold - ur. 1934 r. w Łapach, mieszka w Hajnówce od 1958 r., absolwent Akademii Wychowania fizycznego w Warszawie. Nauczyciel w-f w LO 9 Hajnówka w latach 1958-98 oraz w LO 10. Odkrywca talentu Krystyny Hryniewickiej-Kacperczyk- olimpijki z 1972 r., dwukrotnej rekordzistki świata w biegu na 400 m ppł. 3-krotny zwycięzca współzawodnictwa szkół średnich woj. białostockiego w latach 1970-72. Jego wychowankowie zdobywali medale na MP juniorów i MP SZS w lekkoatletyce ( K. Hryniewicka, M. Litwiniec, A. Ludwiczak, L. Nikulin, S. Sadowski, Z. Świderski, R. Witek). Ługowoj Jerzy – ur. w 1955 r. w Zabrzu. Po ukończeniu studiów w Poznaniu w Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej przez rok pracował w górach , w Nadleśnictwie Limanowa. Po rocznym przeszkoleniu wojskowym w Szkole Oficerów Rezerwy w latach 1981-92 pracował w Nadleśnictwie Browsk, jako nadleśniczy terenowy. Do 1995 r. pracował w prywatnej firmie zajmującej się handlem i przeróbka drewna. Następnie 1,5 roku pracował w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku na stanowisku specjalisty ds. ochrony przyrody. Od 1 marca 1997 r. nadleśniczy w Nadleśnictwie Hajnówka. Po odwołaniu ze stanowiska w 2006 roku podjął pracę w Nadleśnictwie Browsk. Początkowo był nadleśniczym, obecnie jest zastępcą nadleśniczego Nadleśnictwa Browsk w Gruszkach. Łukaszewicz Henryk – ur. 1964 r. w Hajnówce, absolwent Pedagogicznego Studium Technicznego we Włocławku, Uniwersytetu w Białymstoku oraz Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego i Sportu w Supraślu. Instruktor koszykówki. Pracował jako nauczyciel w Zespole szkół Zawodowych w Hajnówce w latach 1990-2001, w Hajnowskim Centrum Kształcenia Zawodowego pracował w latach 2001- 2007. W 2004 roku uzyskał tytuł nauczyciela dyplomowanego. W 2006 roku pełnił obowiązki wójta gminy Orla. Od 2007 roku wicedyrektor Zespołu Szkół nr 2 z Oddziałami Integracyjnymi w Hajnówce. Działalność w „Solidarności” od 1990 roku:, pełnił funkcję 76 przewodniczącego NSZZ „S” Pracowników Oświaty i Wychowania w Hajnówce w latach 1993 – 2006. Pełnomocnik PiS w powiecie hajnowskim. Radny Sejmiku Podlaskiego od 2010 r., startował w wyborach do Sejmu w 2005 r. Hobby: sport, informatyka. W szkole średniej uprawiał łucznictwo w KS Puszcza Hajnówka - I miejsce w Mistrzostwach Okręgu Juniorów w konkurencji Ł-2AB (1983) oraz - I miejsca w Mistrzostwach Okręgu Juniorów w konkurencjach 2x60m i 2x50m. III miejsce Wojewódzkiej Spartakiadzie Młodzieży w Łucznictwie (1981). Osiągnięcia zawodowe-egzaminator w Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Łomży w zawodach: technik mechanik, operator obrabiarek skrawających, ślusarz. Wielokrotnie nagradzany przez dyrektorów szkół oraz Burmistrza Miasta Hajnówka za działalność dydaktyczno-wychowawczą. Łuksza Mirosława – ur. w 1958 r. w Hajnówce, absolwentka LO nr 9 z 1977 r. ukończyła filologię polską i rosyjską na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, dziennikarka, pisarka, tłumaczka, redaktor. Zadebiutowała na łamach „Niwy” (1973). Od piętnastego roku życia członek Białoruskiego Stowarzyszenia Literackiego "Białowieża", członek Związku Literatów Białoruskich. Wyobraźnia, pęd do tworzenia popchnęły ją ku różnym gatunkom literackim. Pisze poezje, prozę, dramaty, bajki, satyry, felietony i artykuły publicystyczne. Wydała zbiory prozy w języku białoruskim m.in.: „Zamowa” (1993), „Jest” (1994), „Wiersze tutejsze” (2003), „Zwierzaczki z tutejszej paczki” (2009), „Dziki ptak wróbel” (1992), „Wyspa” (1994), „Babskie historie” (2001), „Dziewczynka i chmurka” (2006), „Historie z tego świata" (2008). Jej książka „Biały stok” (2012) była nominowana do Nagrody Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego. Maciejuk Jan – poseł na Sejm PRL II kadencji. Ur. 3.12.1924 r. we wsi Borysówka, GRN Łosinka, w pow. Hajnówka. Pochodził z rodziny chłopskiej. Po ukończeniu 5 klas podjął pracę zarobkową. Po śmierci ojca w 1940 r. przejął całość obowiązków w prowadzeniu gospodarstwa. W 1944 r. został wywieziony na przymusowe roboty do Prus, skąd uciekł. Po wyzwoleniu powrócił do rodziny i pracował na gospodarstwie. W 1946 r. wstąpił do PPR. KP PPR w Bielsku Podlaskim skierowała go do pracy w organach UB, gdzie pracował do 1951 r. Przez rok pracował w Banku Inwestycyjnym w charakterze inspektora. Od dnia 1. IX. 1952 r. został przeniesiony do aparatu rad narodowych. Był przewodniczącym Prezydium PRN w Siemiatyczach, następnie w Ełku. W 1954 r. został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem 10-lecia. W 1955 r. został delegowany na roczna Centralną Szkołę im. J. Marchlewskiego, po jej ukończeniu przeniesiony do Bielska Podlaskiego, gdzie został wybrany przewodniczącym PPRN. W wyborach do rad narodowych został wybrany na członka Wojewódzkiej Rady Narodowej. W wyborach do 77 Sejmu II kadencji 20.01.1957 r. wystartował z listy PZPR w okręgu wyborczym w Bielsku Podlaskim z 5. miejsca. Brał udział w pracach komisji sejmowej Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego. Maksymiuk Jan – urodzony w 1958 roku we wsi Lachy k. Klejnik. Absolwent LO 9 w Hajnówce z 1977 roku klasy o profilu matematyczno-fizycznym, wychowawczyni – Maria Romaniuk. Fizyk z wykształcenia, tłumacz literacki z zamiłowania. Od 1998 roku mieszka w Pradze, gdzie pracuje jako analityk polityczny w Radiu Wolna Europa/Radiu Swoboda. Na co dzień pisze do radiowych publikacji internetowych (Newsline i Belarus and Ukraine Report)po angielsku, w domu rozmawia po podlasku, w pracy po angielsku, białorusku i ukraińsku, a na ulicy po czesku. Od święta tłumaczy autorow literatury światowej (Irlandczyków, Amerykanów, Czechów, Francuzów, Norwegów, Duńczyków) na białoruski oraz Białorusinów (Arłowa, Hlobusa, Babkowa, Sidaruka) – na polski. Współredaguje białostockie pismoliterackie Pravincyja. Malhzan Elżbieta - przyrodnik, prof. nadzw. Politechniki Białostockiej, dziekan Zamiejscowego Wydziału Zarządzania Środowiskiem Politechniki Białostockiej w Hajnówce w latach 2002-2008. Studia wyższe odbyła na Wydziale Rolnym SGGW w Warszawie (1962-1967 - inż. rolnik) i Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej w Lublinie (1972-1974 - mgr inż. zootechnik). W 1980 roku obroniła pracę doktorską pt." Zawartość metali śladowych i ich znaczenie w rozwoju postnatalnym sezonowych generacji nornicy rudej" na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, uzyskując stopień doktora nauk przyrodniczych. W 2000 roku Rada Naukowa Instytutu Badawczego Leśnictwa w Warszawie nadała jej stopień naukowy doktora habilitowanego nauk leśnych na podstawie wyróżnionej rozprawy habilitacyjnej pt. "Ocena zagrożeń i zanieczyszczenia środowiska leśnego Puszczy Białowieskiej". W jej dorobku naukowym znajduje się patent z dziedziny technicznej aparatury naukowej, opublikowanych 34 oryginalnych prac twórczych, 20 artykułów naukowych oraz 12 dokumentacji i wielu ekspertyz naukowych. Pracę badawczą rozpoczęła w Zakładzie Parazytologii PAN w Warszawie, gdzie w Pracowni Biochemii i Biofizyki uczestniczyła w tworzeniu specjalistycznych laboratoriów chemicznych do badań biologicznych. Brała czynny udział w realizacji prac naukowych z zakresu fizjologii, biochemii i biofizyki na modelach parazytologicznych. Ze względów rodzinnych (mąż - mgr inż. leśnik) w 1970 roku zmieniła miejsce zamieszkania i przeniosła się do Zakładu Badania Ssaków PAN w Białowieży. W Zespole Fizjologii Ekologicznej i Ewolucyjnej pracowała na stanowisku asystenta, a następnie adiunkta. W pracy badawczej stosowała niekonwencjonalne wtedy metody badawcze: instrumentalną neutronową analizę aktywacyjną oraz pomiary aktywności oksydoredukcyjnej 78 metodą chemiluminescencyjną, jako model badań traktując małe ssaki. Wykazała m.in. możliwość wykorzystania małego ssaka, nornicy rudej Clethrionomys glareolus jako bioindykatora zmian środowiska pod wpływem czynników antropogenicznych. Podczas wieloletnich badań prowadzonych na całym obszarze Puszczy Białowieskiej, coraz ważniejszą rolę w jej zainteresowaniach wzbudzały zagadnienia związane z ochroną środowiska przyrodniczego. W 1983 roku przeszła do Zakładu Ochrony Przyrody Instytutu Badawczego Leśnictwa w Białowieży (obecny Zakład Lasów Naturalnych), gdzie uczestniczyła w organizacji i wdrażaniu badań w ogólnokrajowym temacie pt. " Pomiar zanieczyszczeń powietrza w lasach - monitoring techniczny" na obszarze makroregionu północno-wschodniej Polski. Za realizację tego tematu wraz z zespołem pracowników Instytutu otrzymała nagrodę II-go stopnia Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej za szczególne osiągnięcia w dziedzinie nauki i wdrażania postępu naukowo-technicznego w 1988 r. Obiekty badań Elżbiety Malzahn znajdują się w północno-wschodniej Polsce regionie o wyjątkowych wartościach przyrodniczych, który ciągle jest za mało poznany pod względem zagrożeń. Wyniki kompleksowych wieloletnich badań depozycji zanieczyszczeń powietrza pozwoliły po raz pierwszy ocenić nie tylko jej poziom, ale także strukturę, trendy zmian i rozkład przestrzenny. Prowadzony przez nią jednocześnie od 1986 r. monitoring techniczny i biologiczny w Puszczy Białowieskiej dostarcza aktualnych informacji o zintegrowanym efekcie wpływu wszystkich współwystępujących zanieczyszczeń środowiska na organizmy żywe, co jest podstawą do działań na rzecz ochrony i regeneracji naturalnych ekosystemów leśnych. W 2002 roku dr hab. Elżbieta Malzahn została mianowana na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Politechnice Białostockiej. Malzahn Miłka - urodziła się w Białowieży w 1971 r. , absolwentka LO nr 9 w Hajnówce z 1990 r. Poetka, prozaik, wokalistka, prezenterka radiowa. Ukończyła filozofię na Uniwersytecie imienia Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jako poetka debiutowała w 1995 roku. Ma na swoim koncie tzw. laury poetyckie, druki w wielu pismach literackich oraz debiutancki tomik: Rzeczy wydarzone (2001, wyd. Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu). W 2001 roku krakowska oficyna Homini wydała zbiór opowiadań pod tytułem Baronowa późna jesień. W trzy lata później - w roku 2004 - ukazała się powieść Królowa rabarbaru". Kolejna książka - Nie ma mono ukazała w 2008 r., a w 2009 r. Fronasz. W książce 2008. Antologia współczesnych polskich opowiadań (FORMA 2008) znalazło się jej opowiadanie Przed-wiersze(m). W dorobku muzycznym ma elektro-płyty: Mapa (2001) i Seguel (jako Miłka & Jacaszek, 2005) oraz Notes. Była laureatką Krakowskiego Festiwalu Piosenki Studenckiej w 1995 r., spotkań zamkowych z poezją w Olsztynie, siedleckich spotkań 79 Recital. Założyła wraz z Waldemarem Ślefarskim Galerię Wizji, w postaci imprez parapoetyckich odważnie łączących fotografię z poezją na zasadzie odmiennych punktów widzenia (rzecz się działała w Toruniu, w siedzibie Teatru Wiczy, potem w klubie Od Nowa.), tandem ów wymyślił też i współorganizował cztery Majowe Buum'y Poetyckie. Pisze również sztuki teatralne. Mieszka w Białymstoku, pracuje w Radiu Białystok. Mantiuk Włodzimierz (1938 – 2008) - dr medycyny, ur. się 22 lipca 1938 r. we wsi Gruzka, powiat Hajnówka. Edukację rozpoczął w Szkole Podstawowej w Milejczycach, którą ukończył w roku 1952. W latach 1952 – 1954 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Siemiatyczach, skąd przeniósł się do Liceum Felczerskiego w Toruniu. W roku 1957 podjął pracę w Punkcie Zdrowia w Wólce Nurzeckiej, następnie w latach 1956 – 1961 pracował w Punkcie Zdrowia w Śnieżkach. W roku 1961 rozpoczął studia w Akademii Medycznej w Białymstoku. W roku 1967, jako jej świeżo upieczony absolwent, zatrudniony został w Zespole Opieki Zdrowotnej w Hajnówce w charakterze lekarza – stażysty. Z dniem 03.08.1967 r. rozpoczął pracę w Przychodni Przyzakładowej Hajnowskich Zakładów Przemysłu Maszynowego i Leśnictwa. W styczniu 1968 r. przeniesiony zostaje do pracy w Powiatowej Przychodni Obwodowej w Hajnówce, natomiast od lipca tego roku podejmuje dodatkową pracę w hajnowskim Pogotowiu Ratunkowym, którą kontynuował nieprzerwanie aż do roku 1982. W dniu 6.06.1969 r. rozpoczął pracę w Poradni Chirurgicznej tejże Przychodni obejmując z dniem 01.09.1971 r. funkcję Kierownika Poradni. Następnie przeniesiony został do pracy w Oddziale Chirurgicznym hajnowskiego Szpitala. W międzyczasie uzyskał pierwszy stopień (1973 r.) oraz drugi stopień (1978 r.) specjalizacji lekarskiej z zakresu chirurgii ogólnej. Z dniem 01.07.1978 r. powołany został na stanowisko Zastępcy Ordynatora Oddziału Chirurgicznego, a następnie, z dniem 01.06.1979 r., na stanowisko Ordynatora tegoż Oddziału, którą to funkcję pełnił do dnia 15.10.2003 r. Po odejściu na zasłużoną emeryturę, nie chcąc tracić możliwości niesienia pomocy swoim długoletnim pacjentom, nadal służył fachową pomocą w Oddziale oraz Poradni Chirurgicznej Szpitala. Pełniąc funkcję Ordynatora wykazywał duże zaangażowanie w pracę kierowanego przez siebie Oddziału. Konsekwentnie starał się budować prestiż hajnowskiej Chirurgii dążąc w szczególności do systematycznego podnoszenia jakości świadczonych tutaj usług medycznych oraz przestrzegania właściwych standardów pracy przez podległych sobie lekarzy. Należy przy tym podkreślić, iż to właśnie za kadencji Dr Mantiuka (rok 2002) wprowadzona została w Zakładzie nowatorska metoda przeprowadzania zabiegów operacyjnych techniką laparoskopową. Dr Mantiuk dał się poznać również jako aktywny społecznik zaangażowany w działalność na rzecz mieszkańców miasta i powiatu. Będąc wieloletnim radnym 80 miasta Hajnówka oraz powiatu Hajnowskiego przejawiał wiele cennych inicjatyw na rzecz rozwoju oraz poprawy warunków sprawowania opieki zdrowotnej na tym terenie. Duże zaangażowanie dr Mantiuka w wykonywanie swoich służbowych obowiązków oraz jego aktywna praca na rzecz Zakładu i społeczności lokalnej wielokrotnie doceniane były przez władze szczebla wojewódzkiego i centralnego wyrazem czego były przyznawane mu z tego tytułu nagrody i odznaczenia. W roku 1979 odznaczony został Brązowym Krzyżem Zasługi, następnie, w roku 1987 Odznaką „Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia”, zaś w roku 2003, w dowód wybitnych osiągnięć zawodowych oraz nienagannej pracy w resorcie zdrowia; - odznaką honorową „Za zasługi dla ochrony zdrowia”. Zmarł 1 lipca 2008 r. po krótkiej i gwałtownej chorobie. W uznaniu zasług w dniu 13.02.2009 r. Jego imieniem nazwano Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Hajnówce. Marczak-Faberowa Alicja -prof. nadzwyczajny sztuk muzycznych, śpiewaczka, pedagog, zatrudniona w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy na Wydziale Wokalno- Aktorskim od 1X 1982 r. Pierwszy dziekan tego wydziału w latach 1982-1987. Pełniła tę funkcje, tworząc podwaliny strukturalne, kadrowe i artystyczne pod funkcjonowanie ważnej dla uczelni i środowiska muzycznego miasta i regionu struktury kształcenia na poziomie wyższym artystów śpiewaków. Urodzona w Hajnówce w województwie białostockim. Ukończyła śpiew solowy na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie [1962]. Stanowisko docenta uzyskała w Akademii Muzycznej w Warszawie [1983], a na stanowisko profesora nadzwyczajnego mianowana została w 1991 r. Jako koncertująca śpiewaczka występowała w repertuarze operowym, kantatowo-oratoryjnym i pieśniarskim, podczas licznych recitali, koncertów kameralnych, z zespołami i orkiestrami symfonicznymi w kraju i za granicą. W latach 1956-1958 była artystka chóru kameralnego Filharmonii Narodowej w Warszawie, a w latach 196o-1978 solistką estrady kameralnej. Jednocześnie w latach 1962-1968 śpiewała jako solistka na scenie Opery Śląskiej w Bytomiu. W latach 1977-1980 uczyła śpiewu solowego w Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie. Była recenzentem w przewodach kwalifikacyjnych artystów-wokalistów, wypromowała wielu magistrów sztuki. W dorobku artystycznym Alicji Marczak-Faberowej znajdujemy, oprócz koncertów, także nagrania radiowe, np. Pieśni i tańce Śmierci M. Musorgskiego z udziałem Orkiestry Polskiego Radia w Krakowie; Demeter K. Szymanowskiego z udziałem Chóru i Orkiestry Polskiego Radia w Krakowie pod dyrekcją K.Missony; Pieśni do słów A. Błoka; D. Szostakowicza, Pieśni i ballady S. Moniuszki. Alicja Marczak-Faberowa jest członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Wyróżniona została Medalem Komisji Edukacji 81 Narodowej oraz odznakami honorowymi „Zasłużony Działacz Kultury”, Za Zasługi dla Miasta Bydgoszczy. Martysiewicz Sergiusz – w Hajnówce pracował od 1930 r. Od młodości był działaczem związkowym i KZM. Brał żywy udział w odbudowie zakładów drzewnych, a pracę zawodową łączył z pracą społeczną i polityczną. Był mistrzem zmianowym frezarni. Pełnił funkcję sekretarza partyjnej organizacji oddziałowej, był członkiem Zarządu Głównego Związku Zawodowego Przemysłu Leśnego i Drzewnego. Jego zasługi wysoko oceniło państwo – został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Michalak Lech Jan - urodzony w Hajnówce. 25 lat pracował w Hamechu, obecnie jest pracownikiem referatu Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska w Urzędzie Miasta. Od 15 lat jest prezesem Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, a od 11 lat jest członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia. Prezes Oddziału Akcji Katolickiej w Hajnówce, członek Rady Diecezji Drohiczyńskiej. Obecnie trwa jego czwarta kadencja w Radzie Powiatu. Działacz NSZZ „Solidarność”. Za swoją działalność otrzymał medale i odznaczenia: Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Zasłużony dla Służby Zdrowia, Kryształowy Koliber - Społecznik Roku 2004, Medal 25-lecia „Solidarności”, Medal 25-lecia i 30-lecia Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, Złota Odznaka Zasłużony dla Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, Medal Zasługi (Benemerenti) Diecezji Drohiczyńskiej. W 2011 otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”. Michałowski Artur - hajnowianin, przyrodnik i ekonomista. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce. Studia magisterskie ukończył w 1999 roku na kierunku biologia w Wydziale Biologiczno-Chemicznym Uniwersytetu w Białymstoku. W 2003 r. uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt." Metoda społeczno-ekonomicznej oceny działań na rzecz zachowania różnorodności biologicznej". Autor i współautor kilkudziesięciu artykułów i opracowań zwartych z zakresu, ekonomii środowiska i zasobów naturalnych, zarządzania środowiskiem i różnorodnością biologiczną. Współautor rozprawy naukowej pt "Sterowanie zachowaniem różnorodności biologicznej (2003) i autor monografii pt."Informacja w ekosystemach (2007) i "Działalność gospodarcza a procesy przyrodnicze" (2009). Pracownik naukowo dydaktyczny Zakładu Gospodarki Przestrzennej i Polityki Ekonomicznej Katedry Stosunków Międzynarodowych i Bezpieczeństwa Międzynarodowego Wyższej Szkoły Administracji Publicznej im. Stanisława Staszica w Białymstoku. Michałowski Krzysztof (83) - wychowanek mgr Janusza Ludwiczaka z SP nr 1. 82 Jako młodzik w barwach Podlasia w 1998 r. zdobył złoty medal w sztafecie 4x100 m w Małym Memoriale im. J. Kusocińskiego w Kielcach (razem z T. Sadokierskim), a w roku 2000 podczas Olimpiady Młodzieży w Bielsko – Białej startował w zwycięskiej sztafecie 4x100 m Podlasia Białystok (rekord Polski jun. mł. – 42,18) oraz zdobył brązowy medal w biegu na 400 m ppł. - 54,90 (niskie płotki). Mierzwiński Bolesław – właściciel zakładu kowalskiego, odziedziczył majątek, energię i charakter po ojcu. Początkowo pracował w drewnianej kuźni pobudowanej przez niego. W 1938 r. pobudował kuźnię murowaną, która stoi do dziś. Trudne czasy okupacji niemieckiej a później socjalistycznej władzy w Polsce, dzięki jego zaradności i pracowitości nie spowodowały upaństwowienia czy też zamknięcia kuźni. W latach 60. kuźnia była wciąż unowocześniana i doskonalona, przeżywała swój rozkwit. Wykonywano w niej wszystko, z czym zwracali się do kowala mieszkańcy. Od spawania delikatnych elementów parasolek poprzez naprawę dziecinnych wózków-do budowy sieczkarni, kieratów i innych maszyn rolniczych. Zdarzały się też zamówienia wymagające umiejętności artystycznych, jak ozdobny świecznik czy żyrandol. W kuźni wyszkolił wielu przyszłych kowali, cenionych i pożądanych fachowców w rejonie. Tradycyjne kowalstwo funkcjonowało do końca lat 70. Mierzwiński Stanisław (dziadek) – Otrzymał w spadku po ojcu kowalską wiedzę. O Hajnówce, w której powstawały nowe zakłady pracy a w puszczy karczowano lasy, dowiedział się od hrabiego Zamojskiego, u którego pracował. Uznał, że znajdzie się tam robota dla kowala, dlatego przyjechał do Hajnówki z okolic Lublina w 1925 roku. Na wykarczowanych leśnych terenach, w wynajętym od nadleśnictwa pomieszczeniu, powstała w Hajnówce pierwsza kuźnia rodziny Mierzwińskich. S. Mierzwiński był postępowy, ciągle się uczył nowych rzeczy. Wprowadzał nowe technologie do kuźni. Nic dziwnego, że zdobył dyplom kowalstwa i ślusarstwa nadany przez izbę rzemieślniczą. Miał wielu uczniów. Jego zajęciem było nie tylko podkuwanie koni, ale również wykonywanie okuć, obręcz, zgrzewania metali, klepanie lemieszy, łączenie uszkodzonych elementów narzędzi rolniczych. Był osobą o niespożytej energii i twardym charakterze. Bardzo się poświęcał w pracy ale nie dbał o zdrowie. Zmarł w 1935 roku. Mierzwiński Stanisław (wnuk)- właściciel jedynego w Polsce prywatnego Muzeum Kowalstwa i Ślusarstwa, istniejącego od 25 lipca 2003 r. na bazie rodzinnej kuźni, założonej w 1927 r. Z wykształcenia jest technikiem samochodowym, ale zgodnie z rodzinną tradycją zdobył uprawnienia czeladnicze do wykonywania zawodu kowala i ślusarza. Po śmierci ojca prowadził w kuźni warsztat mechaniki pojazdowej. Szkoda mu jednak było niszczejących narzędzi. Ciągnęło go jednak do kowalstwa. Interesował się 83 wykopaliskami u podnóża Gór Świętokrzyskich, gdzie odkryto stare dymarki, czyli piece do wytopu żelaza, pochodzące z 1-II wieku p.n.e. Dostał o nich dużo materiałów i publikacji. Ze wsi Pokrzywnica niedaleko Nowej Słupi przywiózł kilka oryginalnych kloców żużlowych, które wyciąga się po wytopie z rozebranego pieca. W 2000 r. zrobił wystawę kowalstwa wspólnie z Zenobiuszem Golonko i Ewą Czarnecką, które cieszyło się dużym zainteresowaniem. Tak narodził się pomysł założenia muzeum. Stało się ono miejscem, w którym można zetknąć się z historią, spróbować własnych sił w pracy w kuźni i wytopić rudy żelaza. M. Mierzwiński uczestniczy w warsztatach i festynach archeologicznych, które przybliżają tajemnice tradycyjnego kowalstwa, wytopu rudy żelaza w ziemnych piecach dymarskich. M. Mierzwiński był wieloletnim członkiem PTTK, w latach 1999-2001 był prezesem Zarządu Oddziału. Mikitin Janusz – mł. inspektor, Komendant Powiatowy Policji w Hajnówce od dnia 01.04.2011 r., urodzony 17 grudnia 1964 r. w Rudzie Śląskiej, woj. śląskie, ukończył prawo na Uniwersytecie Wrocławskim, Studium Prawa Europejskiego w Warszawie, WSPol w Szczytnie; doktor nauk humanistycznych Uniwersytetu Śląskiego. W resorcie MSWiA od 1987 r. W latach 1987-1997 - Komisariat Policji V w Rudzie Śląskiej, 1997-2000 - Zca Komendanta Komisariatu Policji V w Rudzie Śląskiej, 2001-2009 wykładowca Szkoły Policji w Katowicach, 2009-2010 -specjalista Wydziału Prewencji KMP w Katowicach, 2010-2011- Naczelnik Wydziału Prewencji Komisariatu Policji VI w Katowicach, 2011 - Pierwszy Zastępca Komendanta Powiatowego Policji w Siemiatyczach. Odznaczony: Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę, Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. Miłkowski Tadeusz (1929-2004) – dyrektor LO nr 9, nauczyciel biologii. Urodził się w 1929 roku w Miłkowicach, w powiecie siemiatyckim. Szkołę średnią ukończył w Siemiatyczach, studia z zakresu biologii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Po studiach i odbyciu służby wojskowej przyjechał do Hajnówki. Podjął pracę w Liceum Ogólnokształcącym posiadającym tragiczne warunki lokalowe. Kiedy w 1955 r. został dyrektorem, powołał społeczny komitet budowy liceum. W 1956 roku ruszyła budowa, którą ukończono w 1959 r. Tadeuszowi Miłkowskiemu jako dyrektorowi nie było dane wprowadzić 1 października 1959 młodzieży do nowego budynku szkolnego. W lipcu 1959 r. za zawarcie związku małżeńskiego w kościele został odwołany przez ówczesne władze polityczne ze stanowiska dyrektora. Szkoły jednak nie opuścił i pracował jako nauczyciel biologii. Z chwilą utworzenia wieczorowego liceum ogólnokształcącego został jego dyrektorem. Po utworzeniu nowych województw, w 1976 r. wyjechał do Sandomierza, a następnie do Tarnobrzega, 84 gdzie pracował w kuratorium jako wizytator biologii. Po kilku latach został kierownikiem kadr. Następnie awansował na dyrektora zespołu szkół zawodowych, liczącego ponad półtora tysiąca uczniów. Pracował tam do chwili odejścia na emeryturę. Uzyskał wiele odznaczeń resortowych i państwowych. Po przejściu na emeryturę, wrócił do Hajnówki i zamieszkał w wyremontowanym przez siebie domu wraz ze swoją żoną nauczycielką. 8 marca 2004 roku został pochowany na cmentarzu katolickim w Hajnówce. Mioduszewski Antoni-ksiądz katolicki, pierwszy proboszcz parafii hajnowskiej. Urodzony w 1885 r., święcenia kapłańskie otrzymał w 1918 r. w Wilnie. W Hajnówce przebywał od kwietnia 1923 r. do 8 czerwca 1934 r. Przeniesiony do Mielnika n/Bugiem. Zmarł w 1971 r. Miron, imię świeckie: Mirosław Chodakowski (ur. 21 października w Białymstoku, zm. 10 kwietnia 2010 r. w Smoleńsku) – polski arcybiskup prawosławny, prawosławny ordynariusz Wojska Polskiego, generał brygady. Doktor teologii. Ukończył prawosławne seminarium duchowne w Warszawie. Następnie w 1979 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze św. Onufrego w Jabłecznej. Jeszcze w tym samym roku wyznaczono go do objęcia godności przełożonego tejże wspólnoty zakonnej, którą pełnił przez pięć lat. Od 1984 do 1998 kierował monasterem Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Supraślu, prowadząc jego odbudowę ze zniszczeń dokonanych w czasie II wojny światowej i doprowadzając do ponownej organizacji męskiej wspólnoty monastycznej. W 1998 wyświęcony na biskupa pomocniczego diecezji warszawsko-bielskiej z tytułem biskupa hajnowskiego, w tym samym roku został również prawosławnym ordynariuszem Wojska Polskiego. Ordynariatem kierował do swojej śmierci w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010. 15 kwietnia 2010 r. został pośmiertnie awansowany do stopnia generała dywizji. 5 lutego 1999 r. otrzymał złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”. 15 lutego 1999 w soborze św. Mikołaja w Białymstoku został odznaczony Orderem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny I stopnia. 10 października 2001 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 10 sierpnia 2008 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nadał mu złotą odznakę Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej. 20 stycznia 2010 otrzymał tytuł "Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego". 16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczony Missio Reconciliationis. 9 września 2010 otrzymał pośmiertne wyróżnienie „Zasłużony dla Miasta Warszawy”. 27 kwietnia 2010 Rada Miejska Hajnówki nazwała imieniem Mirona (Chodakowskiego) rondo u zbiegu ulic Stefana Batorego, ks. Antoniego Dziewiatowskiego i Sportowej. Natomiast Rada Miejska Suprasla 85 uchwałą z 25 maja tego samego roku nadała jego imię części ulicy Stanisława Konarskiego przylegającej do murów monasteru, w którym działał tragicznie zmarły arcybiskup. 19 listopada 2010 Publiczne Gimnazjum w Narwi otrzymało imię abp. gen. dyw. Mirona (Chodakowskiego). W pierwszą rocznicę śmierci arcybiskupa w soborze Świętej Trójcy w Hajnówce została odsłonięta tablica jego pamięci Mojsienia Konstanty - ur. 15.08.1923 r. we wsi Wielka Lipa pow. Nieśwież (obecnie Białoruś) w rodzinie chłopskiej. W 1945 roku przybył do Polski. Podjął pracę w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym, a następnie w Spółdzielni Budowlanej „Zręb" w Bielsku Podlaskim. Ukończył studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu i rozpoczął pracę w charakterze głównego księgowego w Spółdzielni Kołodziejskiej w Mikłaszewie pow. Hajnówka. W 1954 r. zostaje powołany na stanowisko dyrektora Technikum Ekonomicznego w Bielsku Podlaskim, gdzie w 1956 r. zostaje przyjęty w poczet kandydatów PZPR. Następnie pracował w Powiatowym Zarządzie BTSK w Bielsku Podlaskim na stanowisku przewodniczącego. Od 1960 r. podjął pracę w Powiatowym) Zarządzie Gminnych Spółdzielni w Hajnówce w charakterze prezesa. W latach 1961-1964 na terenie pow. Hajnowskiego wybudowano około 100 sklepów wiejskich. K. Mojsienia był inicjatorem powołania do życia Spółdzielni Budowlanej" Czyn" w Hajnówce oraz przeprowadzenia społeczną metodą komasacji gruntów w niektórych wsiach. Pełnił przez pewien okres kilka kadencji funkcję radnego Powiatowej Rady Narodowe w Hajnówce, a za położone zasługi na odcinku rozwoju hajnowskiej wsi został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W latach osiemdziesiątych wystąpił z inicjatywą wybudowania w Hajnówce Muzeum Kultury Białoruskiej i przez kilkanaście lat kierował pracami Społecznego Komitetu Budowy Muzeum. To on inicjował na ten cel zbiórki pieniężne wśród społeczności białoruskiej w Polsce oraz wśród białoruskiej emigracji w Europie Zachodniej i USA. Przedsięwzięcie - także dzięki staraniom Konstantego Mojsieni - wsparły również władze Republiki Białoruś, przekazując w darze materiały budowlane i wyposażenie techniczne, a niemałymi kwotami wspomagał je budżet państwa polskiego. Zmarł w 2006 r., a 24 lutego 2008 r. uroczyście odsłonięto tablicę upamiętniającą K. Mojsienię - legendarnego animatora działań mniejszości białoruskiej na Białostocczyźnie którą wmurowano w ścianę budynku Muzeum i Ośrodka Kultury Białoruskiej. Moniuszko Józef - ks. dr kan. urodził się 13.02.1887r. Wyświęcony w Petersburgu w 1913 r. Na Uniwersytecie Poznańskim uzyskał doktorat filozofii. Pełnił obowiązki Kapelana Szpitala w Pińsku , był Prefektem Gimnazjum w Pińsku. Proboszczem parafii hajnowskiej był od 8.12.1939 do 17.08.1947 r. 86 Aresztowany przez gestapo w 1943 r. Obowiązki proboszcza pełnił w tym czasie ks. Józef Hładowski. Z własnej chęci przeniósł się na proboszcza w Topczewie. Obowiązki przekazał ks. Barszczewskiemu. Zmarł 25.10.1958 r. w Drohiczynie i tam jest pochowany. Mordań Mirosław – ur. w 1968 r. w Hajnówce. W wyborach w 1998 i w 2002 roku został wybrany do Rady Miasta. W latach 1998-2005 był zastępcą burmistrza Hajnówki. Od 1 kwietnia 2005 roku jest prezesem Spółdzielni Mieszkaniowej w Hajnówce. Prezes Stowarzyszenia Muzeum i Ośrodka Kultury Białoruskiej i Stowarzyszenia "Miłośnicy Muzyki Cerkiewnej" w Hajnówce. Mróz Małgorzata- nauczycielka. Na co dzień uczy sztuki w ZS nr 1 w Hajnówce. Śpiewa w Chórze Kameralnym parafii Podwyższenia Krzyża Świętego; prowadziła chóry - dziecięcy i młodzieżowy w Zespole Szkół nr 1, a od 2006 r. chór „Tutti Cantare” przy LO im. Marii Skłodowskiej - Curie w Hajnówce a od 2011 r. Chór Kameralny. Jest miłośniczką muzyki dawnej, znana z oryginalnych, chóralnych interpretacji muzyki rozrywkowej. Oprócz muzyki zajmuje się amatorsko malarstwem. Mułenko Wiesław - ur. w Hajnówce. Po ukończeniu w 1973 r. LO nr 9 w Hajnówce studiował na Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej (obecnie Uniwersytet Pedagogiczny) w Krakowie (1973-1977). Od 1977 roku do chwili obecnej zatrudniony w Instytucie Biologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, początkowo w Zakładzie Botaniki Ogólnej, od roku 2005 w Zakładzie Botaniki i Mykologii. Stopień doktora uzyskał w 1986 roku, doktora habilitowanego w 1999. Od roku 2005 zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego UMCS. Problematyka badawcza: mikroskopijne grzyby pasożytnicze roślin naczyniowych – taksonomia, biologia, ekologia, rozmieszczenie geograficzne oraz udział i rola w naturalnych zbiorowiskach roślinnych. Jest autorem i współautorem 140 publikacji z zakresu mykologii, w tym: 80 artykułów naukowych, 4 rozdziałów w książkach, 4 opracowań monograficznych, redaktorem lub współredaktorem 6 opracowań monograficznych oraz 30 prac innego typu (komunikaty, recenzje, opracowania kartograficzne itp.). Interesuje się fotografią przyrodniczą i krajobrazową (6 wystaw autorskich), turystyką górską. Muśko Andrzej - ur. 1975 r. członek grupy "Hajno". Studiuje na wydziale fotografii przy PWSFTiTV w Łodzi. Od najmłodszych lat interesuje się fotografiką. Uczestnik wystaw w galerii "Hayno" w Hajnówce, w galerii "Sioło Budy", w Domu Kultury w Narewce. Laureat konkursów fotograficznych. Muśko Włodzimierz - ur. 22.05.1942 r. Był nauczycielem w SP nr 1, dyrektorem w SP nr 2. Poeta, dziennikarz i rzeźbiarz. Zadebiutował w 1965 87 roku. Wiersze jego zostały wykorzystane w audycji białostockiej rozgłośni Polskiego Radia. Utwory poetyckie publikowane były w almanachu poezji „Kształty myśli” – 1967 r., w „Zarzewiu” – 1969 i „Głosie Nauczycielskim” – 1969. Członek grupy "Hajno". Wystawy rzeźby w drewnie w galerii Muzeum Białoruskiego w Hajnówce, galerii "Sioło Budy", Muzeum Przyrodniczym w Białowieży oraz Domu Kultury w Narewce. Publikował artykuły o Budach. Nazarko-Ludwiczak Ewelina - absolwentka LO nr 1 z 1996 r., laureatka Olimpiady Literatury i Języka Polskiego (2.miejsce w Polsce), absolwentka Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego, w ramach których ukończyła socjologię oraz dziennikarstwo ze specjalizacją PR i marketing medialny. W trakcie studiów dwukrotnie laureatka stypendium Ministra Edukacji Narodowej za szczególne osiągnięcia w nauce. Pracowała w zespole ministra Jana Kułakowskiego, negocjatora Polski o członkostwo w UE, jako specjalista ds. PR. Doświadczenie zawodowe zdobywała w warszawskiej agencji PR Headlines. W 2007r. została nagrodzona jako rzecznik prasowy Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie w I edycji konkursu PRotony w kategorii "Specjalna nagroda publiczności". Niechoda Kazimierz – urodzony w miejscowości Szereszów w 1943 r. na dawnych Kresach Wschodnich. Uczył się w LO 9 w Hajnówce, po maturze w 1962 roku studiował na UMCS w Lublinie, początkowo historię, a następnie prawo. Po ukończeniu studiów pracował w zawodzie radcy prawnego. Debiutował w periodyku Kamena w 1969 roku. W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku wydał w Wydawnictwie Lubelskim tom prozy pt. Zapiski Józika Buzuka, zaś w roku 2004 ukazał się jego następny tom prozy pt. Utracony raj, napisany wspólnie z synem Tomaszem, nauczycielem z Lublina, wielkim pasjonatem Puszczy Białowieskiej. Kazimierz Niechoda swoją twórczość publikował w czasopismach kulturalnych, ostatnio także w sieci Brulion, Magia Słowa, Poema, BAR ABBA. Jego proza charakteryzuje się dużym poczuciem humoru. Niegierewicz Michał - Ksiądz dziekan prawosławnego Dekanatu Hajnowskiego. Jest duszpasterzem od 1976 roku. Od roku 1995 jest proboszczem parafii pod wezwaniem Św. Trójcy. Od samego przyjazdu był bardzo związany ze wszelkimi działaniami dotyczącymi Festiwalu Muzyki Cerkiewnej w Hajnówce. Szczególny nacisk kładzie na działalność oświatową i charytatywną. W 1996 roku założył i prowadzi Prawosławne Studium Psalmistów. Studiują tu przyszli dyrygenci chórów z całej Polski, ponieważ jest to jedyna tego typu placówka w kraju. Powołał też Dekanalny Instytut Kultury, zajmujący się propagowaniem kultury chrześcijańskiej i wszystkim, co jest z 88 tym związane. Jednocześnie parafia prowadzi działalność charytatywną w kompleksie budynków poszpitalnych, należących do parafii p.w. Św. Trójcy. 1 stycznia 1998 r. powstał tam dom opieki "Samarytanin" obecnie przebywa ponad 60 pensjonariuszy, a w 2004 r. utworzono Warsztat Terapii Zajęciowej. W 2007 roku ks. Niegierewicz został laureatem nagrody marszałka województwa podlaskiego w dziedzinie twórczości artystycznej, a w 2009 uzyskał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”. Niekrasz Henryk (1918-1978) – lekarz chirurg, ordynator w Szpitalu im. W. Oczki w Hajnówce. Ur. się w majątku Liberyszki w pobliżu Poniewieża. Po śmierci ojca w 1920 r. wychowaniem dwóch synów zajęła się matka. W wieku 10 lat rozpoczął naukę w polskim gimnazjum w Poniewieżu. W 1936 r. wstąpił na Uniwersytet Wileński na wydział lekarski. Po wybuchu wojny wstąpił do szeregów Armii Krajowej i walczył w 3. Brygadzie „Szczerbca”. W 1944 roku brał udział w operacji "Ostra Brama". Po rozwiązaniu Armii Krajowej aresztowany, tak jak inni przez władze sowieckie i wywieziony do miejscowości Uzłowoja 200 km za Moskwą. Pracował w kopalni węgla jako więzień. W 1946 roku wrócił z Rosji do Liberyszek i natychmiast wraz z matką przy najbliższej okazji repatriowali do Polski. Już jesienią tegoż roku Henryk podjął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Do Hajnówki po raz pierwszy przyjechał w 1946 roku, aby spotkać się z Adamem Dowgirdem. z którym dobrze znali się z czasów wileńskich. Hajnówka przypadła mu do gustu. Przy sprzyjających warunkach założył laboratorium analityczne i przyjeżdżał z Warszawy 1-2 razy w tygodniu, aby tu pracować. Pierwszy mikroskop, znaleziony zresztą na śmietniku i uzupełniony kupionymi za własne pieniądze częściami, służył przez wiele lat. Studiując i pracując z "doskoku" w laboratorium, przyuczał inne osoby do tej pracy, również swoją żonę, choć była położną. Studia zakończył w 1949 roku. Osiadł w Hajnówce jako dyplomowany lekarz i na dobre rozpoczął pracę jako asystent doktora Adama Dowgirda. Po jego wyjeździe w 1953 roku został ordynatorem Oddziału Chirurgii i pracował 25 lat, aż do śmierci. Oprócz stałej pracy w szpitalu był ciągle "pod telefonem". Pracował w niedziele i święta. Poprawiał warunki szpitalne ściągając urządzenia i wyposażenie. Przed śmiercią zdążył wyszkolić swojego następcę, doktora Włodzimierza Mantiuka, który pod jego okiem przygotowywał się do egzaminu II stopnia specjalizacji. Zmarł 17 lutego 1978 roku w Białymstoku. (Opr. Miria Zin) Nieścieruk Mikołaj - ur. w 1957 r. w Hajnówce, inż. Architekt, pracuje Urzędzie Miejskim. Zastępca burmistrza w 1990-93, zastąpił burmistrza M. Gmitera w latach (1993-94). 89 Niewiadomski Stanisław-absolwent Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie był wielce zasłużonym dla hajnowskiego sportu. Urodził się w roku 1910 w Praszce k/Wielunia. Do Hajnówki przybył w 1933 r., został nauczycielem WF w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego. Potrafił wykorzystać sportowe zainteresowanie młodzieży w grach zespołowych i w lekkiej atletyce. Trenowani przez niego piłkarze Puszczy zaliczali się do najlepszych drużyn okręgu. Wybuch wojny nie pozwolił na wykazanie się trenowanej przez niego drużyny Puszczy w rozgrywkach A klasy. Po wkroczeniu Sowietów do Hajnówki zdecydował się na ucieczkę do strefy niemieckiej z byłym dyrektorem PSPD dr Józefem Jacuńskim. Prawdopodobnie w wyniku denuncjacji zostali złapani. Wywieziono ich na Syberię-dyrektor Jacuński zmarł w łagrze a S. Niewiadomski trafił do Armii Andersa, gdzie odpowiadał za kondycję młodych junaków. Po powrocie do kraju nadal uczył w ZSZ, ze względu na zły stan zdrowia ( spowodowany pobytem na zsyłce) ograniczył się do prowadzenia WF. Pracował w szkole do końca lat 60-tych. Zmarł w Hajnówce w 1969 r. Nikitiuk Borys - ur. 17 marca1933 r. w Teremiskach, zm. 13 września 2005 r. w Białymstoku. Z wykształcenia historyk. W latach 1949-50 korespondent: Rolnika Polskiego, Chłopskiej Drogi, Gromady i Polskiego Radia. Po przeszkoleniu w Krajowym Ośrodku Kształcenia Kadr Dziennikarskich, wraz z innymi dziennikarzami został skierowany do organizowania redakcji Gazety Białostockiej. W latach 1963-1969 pełnił obowiązki publicysty, kierownika działu i członka kolegium redakcyjnego tej gazety. Adiunkt, kierownik Muzeum Ruchu Rewolucyjnego (od 1990 r. Muzeum Historyczne) w Białymstoku. Autor setek publikacji prasowych w Niwie, Naszej Wsi, Grodzieńskiej Prawdzie, Robotniku Białostockim, Kwartalniku Historycznym Związków Zawodowych w Polsce i Kalendarzu Białoruskim. Autor wydawnictw: Czerwona Hajnówka, Zwycięstwo opłacone krwią, Z dziejów Hajnówki i jej okolic (1915 -1939), Ziemia hajnowska: 1939-2003. Nikulin Eugeniusz - Oficer Wojska Polskiego. Podpułkownik dr inż. Szef Wojewódzkiego-Regionalnego Sztabu Wojskowego w Kielcach. Ur. 19.06.1953 r. w Hajnówce. Wykształcenie wyższe. Absolwent Wyższej Szkoły Ofic. Wojsk Rakietowych i Artylerii im. gen. J. Bema w Toruniu, Akademii Sztabu Generalnego WP oraz podyplomowych studiów w zakresie organizacji i zarządzania Politechniki Białostockiej. Służbę wojskową rozpoczął w 1973 r. w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu. Następnie podjął studia w WSOWRiArt. Po uzyskaniu szlifów oficerskich służył na różnych stanowiskach w jednostkach WOW m.in. w Brygadzie Rakiet Operacyjno-Taktycznych w Orzyszu przez 12 lat w 80. Dywizjonie Artylerii Przeciwpancernej w Suwałkach, którym dowodził; w Dowództwie Wojsk Rakietowych i Artylerii 90 WOW. Służbę na stanowiskach dowódczych zakończył w Chełmie w 1993 r. Następnie objął obowiązki zastępcy Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Białymstoku Od marca 1996 r. jest zastępcą Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego Regionalnego Sztabu Wojskowego Białystok. Był równocześnie pracownikiem naukowym w Wyższej Szkole Administracji Publicznej w Białymstoku na Wydziale Bezpieczeństwa Publicznego. W 2007 r. objął stanowisko Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Kielcach. Odznaczenia: Srebrny Krzyż Zasługi RP, Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju. Nikulin Lech (52) - piłkarz, siatkarz, najbardziej znany jako średniodystansowiec. W 1969 roku startował w drużynie LO 9, która w Mistrzostwach Polski szkół średnich w pięcioboju l.a. zajęła 6. miejsce. W 1970 r. był trzeci w Mistrzostwach Polski SZS w biegu na 1500 m wynikiem 4,01,2. Najlepsze wyniki: 800 m – 1,55,7, 1500 m – 4,01,2, 1500 m prz. – 4,40,4. Oficer WP. Nowacki Lech – białowieżanin z urodzenia, ukończył LO 9 w Hajnówce w 1980 roku. Studiował w Lublinie na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, w Instytucie Wychowania Artystycznego. Pracował w Domu Kultury i Liceum Ogólnokształcącym w Tomaszowie Lubelskim, w Szkole Podstawowej w Tarnawatce k/Tomaszowa Lubelskiego, w Białowieskim Parku Narodowym – jako grafik oraz w czasopiśmie Parki Narodowe. Jest autorem i wykonawcą szeregu prac plastycznych. Jest twórcą projektu plastycznego wystawy w Muzeum Przyrodniczym w Białowieży i w Muzeum Ikon w Supraślu (wspólnie z dr Tatianą Misijuk) oraz szaty graficznej wydawnictwa Matecznik Białowieski. Zaprojektował również sztandar Białowieskiego Parku Narodowego. Redagował lokalną prasę białowieską. Zaprojektował, napisał i wydał m.in. serię broszur pod hasłem „W powiecie trzech kultur”: Śladami kolonizacji wielkiej puszczy, W poszukiwaniu Białej Wieży, Ścieżkami starej Puszczy, Bitymi i żelaznymi drogami i Pod kopułami. Mieszka w Białowieży. Założył i prowadzi Towarzystwo Projektowe „Kreator”. Nowicki Jan – lekarz weterynarii, ur. 31.07.1925 r. w Hryniewiczach Dużych. Po ukończeniu gimnazjum w Bielsku Podlaskim rozpoczął studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie na Wydziale Weterynarii. W 1953 r. uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Pracę rozpoczął w Hajnówce, gdzie od 1955 r. pełnił funkcję kierownika Powiatowej Lecznicy dla Zwierząt. Od 1974 r. pracował na stanowisku Powiatowego Lekarza Weterynarii, a po likwidacji powiatów-kierownika Terenowego Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii w Białymstoku z siedzibą w Hajnówce, do czasu przejścia na emeryturę w 1989 r. Pociągała go praca społeczna – był przez wiele lat 91 radnym. Za swe zasługi był uhonorowany odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 24.09.1996 r., został pochowany na cmentarzu prawosławnym w Hajnówce. Nowik Witalis (1934-1986) - Urodził się w 1934 r. w Lewkowie Starym gm. Narewka w rodzinie inteligenckiej. Ukończył liceum ogólnokształcące w Hajnówce, w latach 1953-58 pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Skupowie. W tej niewielkiej szkole organizował zajęcia sportowe i w 1954 roku drużyna piłki ręcznej pod jego opieką zdobyła III miejsce w okręgu i występowała nawet na zawodach w Gdańsku. Od roku 1959 mieszkał w Hajnówce i tu jego życie związane było ze sportową pracą z młodzieżą i dorosłymi, mimo ukończenia pomaturalnego studium ekonomiki przedsiębiorstw - nie związanego ze sportem. Jako aktywny działacz i pracownik Ludowych Zespołów Sportowych i Ośrodka Sportu i Rekreacji był inicjatorem wielu imprez sportowych w różnych dyscyplinach-w siatkówce, kolarstwie, szachach, piłce nożnej i innych. Dzięki jego inicjatywie powstał pierwszy w Hajnówce zespół męski piłki siatkowej, który przyjął on nazwę LZS „Kolorowi” Hajnówka. Przez jeden sezon drużyna występowała w lidze międzywojewódzkiej. Od 1974 r. kierował Ośrodkiem Sportu i Rekreacji. Zmarł w 1986 r. w wieku 52 lat. Witalis Nowik był wielkim miłośnikiem pracy z młodzieżą, całe swoje życie poświęcił rozwojowi sportu i kultury fizycznej Ziemi Hajnowskiej. Za swoją działalność sportową otrzymał: medal „Zasłużony w rozwoju sportu i turystyki“ na 25-lecie LZS, odznaki: „Zasłużony Białostocczyźnie“, „Zasłużony Działacz LZS“, 1000-lecia Sportu Polskiego „Za zasługi i krzewienie kultury fizycznej i sportu w Polsce. Ochryciuk Anatol – urodzony w 1948 r. w Skupowie, gmina Narewka. Ukończył Liceum Ogólnokształcące nr 10 w Hajnówce. Studia na Uniwersytecie im. Marii Curie- Skłodowskiej w Lublinie na wydziale ekonomii, podyplomowe studia na SGPiS ( obecnie Szkoła Główna Handlowa). Po ukończeniu studiów mieszkał i pracował w Czarnej Białostockiej i Łomży. Do Hajnówki wrócił w 1982 roku i przez 16 lat pełnił funkcję zastępcy dyrektora HAMECH-u. Żona Ala jest lekarzem medycyny i wykładowcą na Akademii Medycznej w Białymstoku, dwie dorosłe córki- Katarzyna i Magdalenazamężne mieszkają w Hajnówce. W latach 1998-2010 był burmistrzem Hajnówki. W 2010 r. startował bez powodzenia w wyborach do Sejmiku Wojewódzkiego. Ojrzanowski Juliusz (1915-1976) - Urodził się w Ściborzycach. Do Hajnówki przybył w 1932 roku , by uczyć się w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego. Po zakończeniu nauki postanowił się osiedlić w Hajnówce przyjmując pracę instruktora w swojej szkole. W latach okupacji zrywał i przechowywał niemieckie plakaty, pomagał członkom podziemia w 92 zdobyciu paszportów, robił nasłuchy radiowe dla podziemia, opisywał zachowanie się mieszkańców. Po wojnie był nauczycielem materiałoznawstwa i technologii drewna w ZSZ. Napisał podręcznik „Materiały metodyczne do nauczania stolarstwa” , był autorem 40 artykułów oraz recenzji podręczników szkolnych. W 1954 r. wybrano go prezesem Oddziału ZNP i członkiem Zarządu Głównego ZNP. Uczęszczał na spotkania autorskie, uczestniczył w wystawach, koncertach, przedstawieniach teatralnych. Kochał las i drzewa. Często przebywał w Puszczy Białowieskiej, obserwował jej życie. W szkole pierwszy zorganizował pracownię materiałoznawstwa i technologii drewna. Gromadził eksponaty. Jego pracownia była pewnego rodzaju muzeum, sprawiała imponujące wrażenie, była chlubą szkoły i chętnie pokazywano ją zwiedzającym. Współautor mapy Puszczy Białowieskiej. Inicjator i współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Hajnowskiej. Juliusz Ojrzanowski zachęcał też młodzież do brania udziału w życiu kulturalnym miasta. Sam chodził na wszystkie wystawy, koncerty i spektakle. Był też opiekunem miejscowego pleneru rzeźbiarskiego. Inicjator: budowy Statku Hajnówka, nadania imienia Tadeusza Rakowieckiego Przychodni Obwodowej, budowy Domu Nauczyciela. Razem z młodzieżą ZSZ opiekował się pomnikiem kpr. Bolesława Bierwiaczonka na Budach, dążył do uhonorowania jedynego hajnowskiego bohatera z okresu II wojny światowej. Odznaczony Medalem X–lecia PRL, Złotą Odznaką ZNP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Ligi Ochrony Przyrody, Srebrną Odznaką Zasłużony Białostocczyźnie, Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski. Jego imię nosi Biblioteka Pedagogiczna w Hajnówce. Olejniczak Władysława – urodziła się w Łomży, do Hajnówki przyjechała z rodzicami w 1937 roku. W tym mieście ułożyła swoje dorosłe życie, wychowała pięcioro dzieci. W młodości zauroczona poezja Marii Konopnickiej marzyła, że zamieszka w małym dworku na wsi, urodzi dzieci i będzie pisała dla nich wiersze. Kiedy przyszły na świat, nie miała czasu na pisanie. Do poezji wróciła w 1980 roku po śmierci męża. Wiersze wypełniły samotność i przyniosły zadowolenie, dodały otuchy. W 1994 roku Miejska Biblioteka Publiczna zorganizowała jej wieczór autorski. W 1995 roku ukazał się tomik poezji hajnowian i twórców z pobliskich okolic „Zapisać siebie”, w którym znalazł się również wiersz Władysławy Olejniczak. Olszewski Jerzy Leszek - ur. 1937 r., profesor geografii. Specjalizuje się w zakresie fitoklimatotogii i ekologii. Kierownik Zakładu Meteorologii i Bioklimatologii WSP w Kielcach. W latach 1960 - 1987 pracował w Zakładzie Badania Ssaków PAN w Białowieży, prowadząc w nim Pracownię Bioklimatologii. Autor około 140 publikacji naukowych, w tym związanych tematycznie z Puszczą Białowieską , m.in. praca habilitacyjna "Rola 93 ekosystemów leśnych w modyfikacji klimatu lokalnego Puszczy Białowieskiej", Wrocław 1986. Omieljaniuk –Szczuka Piotr – ur. 26 czerwca 1960 – zm. 19 lutego 2011. Był absolwentem I LO, uczył się w klasie o profilu biologiczno-chemicznym, był wychowankiem pani Janiny Dopierało-Bortniczuk, maturę zdał w 1979 roku. Ukończył historię na Wydziale Humanistycznym na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku i Studia Podyplomowe w zakresie Przedsiębiorczości. Stale doskonalił swoją wiedzę na warsztatach i kursach. Był egzaminatorem maturalnym. W naszej szkole podjął pracę jako nauczyciel historii w 1989 roku. Za swoją pracę wielokrotnie otrzymywał Nagrody Dyrektora Szkoły. Był człowiekiem zaangażowanym w różne inicjatywy poza szkołą. Prowadził w szkole „Koło Historii i Tradycji Regionu” oraz „Klub Europejski”. Przygotowywał młodzież do licznych olimpiad i konkursów historycznych, turniejów wiedzy m. in. Olimpiada Wiedzy o Unii Europejskiej, Olimpiada Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym, Olimpiada Historyczna, Konkurs „Odważmy się być wolnymi”, Konkurs wiedzy o Hajnówce i regionie. Był wzorem nauczyciela- wyrozumiały, z przeogromną wiedzą i doświadczeniem. Nauczyciel, który miał pasję uczenia. Nauczyciel, który swoimi pasjami potrafił zarazić innych. Umiał opowiadać, wyzwalać wyobraźnię i przywoływać światy minione. Wyróżniał się wśród nauczycieli. W garniturze i krawacie przypominał profesora z dobrej, przedwojennej szkoły. Uczniowie mówili o nim „mój ulubiony nauczyciel”. Taka opinia to nie tylko zasługa Jego wiedzy, mądrości, ale i wyjątkowej osobowości. Dawał przykład swoją skromnością. Wykazywał życzliwość i szacunek wobec drugiego człowieka. Odpowiedzialny – zawsze w każdej sytuacji – prowadzenie lekcji, pisanie programu, przygotowanie prezentacji, wygłoszenie prelekcji. Interesował się światem, w całej jego złożoności. Tłumaczył i wyjaśniał nie tylko zawiłości historyczne, ale umiejętnie komentował rzeczywistość. Świetnie poruszał się w wielu dziedzinach - historii, literaturze, etnografii, wojskowości, polityce, ekologii, sztuce. Umiał czerpać z życia. Cieszyć się każdą chwilą. Zwiedzał nasze Podlasie, Beskid Niski, ale i daleki świat. Był przewodnikiem i opiekunem dla innych. Podziwialiśmy go za to, że do końca potrafił zachować ciekawość świata i niebywałą wolę życia. Onikijuk Tomasz - ur. 1978 r. w Hajnówce. Jego największą pasją jest fotografia. Fotografuje głównie przyrodę, utrwala piękno krajobrazu i Puszczy Białowieskiej. Laureat nagród w konkursach fotograficznych m.in. „Podlasie w obiektywie”, „Portrety Hajnowian”. Pierwszą wystawę -"Zaduszki w obiektywie Tomasza Onikijuka" - zaprezentował w Małej Galerii MEP w Hajnówce w 2000 roku. Jego fotografia to gra świateł i barw, a zarazem ciszy, spokoju. Podgląda również świat kamerą video, efektem tego są filmy 94 dokumentalne: „Jest takie miejsce” 2008 (22’), „Szukając Boga” 2009 (3’50), „Powroty – Rockowisko Hajnówka 2009” , „Przewłoka wiecznie żywa” 2010 (28’), „Klimaty – Rockowisko Hajnówka 2010”, „Przystanek Hajnówka” 2011 (20`). Współorganizator Festiwalu Muzyki Rockowej ROCKOWISKO HAJNÓWKA. Ponadto interesuje się sportem, szczególnie piłką nożną. Był nominowany w plebiscycie „Hajnowianin Roku” w 2009, 2010 r. Orzechowski „Oziu” Mariusz - bard i poeta z Hajnówki, ur. 1976 r., samouk. Jest reprezentantem nurtu piosenki mocnej ale i zarazem lirycznej, współczesnej ale klasycznie inteligentnej, refleksyjnej a zarazem buntowniczej. Pierwsze teksty napisał pod koniec 1992 roku. Mariusz pracował w domu kultury w Hajnówce, gdzie prowadził zespół teatralny. Musiał jednak zrezygnować z tego zajęcia ze względu na brak czasu. Jeździ bowiem po całej Polsce biorąc udział w różnych festiwalach. Zdobywca II nagrody na wrocławskim Przeglądzie Piosenki Aktorskiej 2004, III nagrody na 40 Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie oraz laureat Spotkań Młodych Autorów i Kompozytorów Piosenki "SMAK" w Myśliborzu, Biłgorajskich Spotkań z Poezja Śpiewaną i Piosenką Autorską oraz Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Artystycznej w Rybniku. W 2004 r. w Rybniku zachwycił jury i publiczność własnymi świetnymi tekstami i kompozycjami. Mariusz to suma umiejętności poetyckiej. On niesłychanie inteligentnie posługuje się grą słów, jego utwory, skonstruowane w sposób niezwykle świadomy, bardzo intymnie opisują świat. Ponadto dysponuje wyjątkowymi walorami głosowymi, tak w sferze skali, jak i sferze dynamiki. Obecnie jako aktor, wokalista, autor i kompozytor współpracuje z Loch Camelot w Krakowie. Osóbka-Morawski Edward - zasłużony dla bytu i rozwoju Hajnówki w granicach Polski. Będąc w latach 1944-1947 Premierem Tymczasowego Rządu Wyzwolenia Narodowego Polski uzgadniał z Rządem Sowieckim w Moskwie zmianę przebiegu granicy wschodniej. W następstwie tej zmiany Ziemia Hajnowska łącznie z Hajnówką, Białowieżą i częścią Puszczy Białowieskiej, znalazły się trwale w granicach Państwa Polskiego. Sprawa ta była bardzo ważna dla mieszkańców Ziemi Hajnowskiej, którzy w zdecydowanej większości chcieli mieszkać w Polsce. Edward Osóbka-Morawski urodził się w Warszawie w roku 1909. W okresie międzywojennym w latach 1930-1939 był jednym z założycieli Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) będąc nawet przez kilka lat jej prezesem. 5 października 1939 udał się do radzieckiej strefy okupacyjnej, zatrzymując się na trzy miesiące w Hajnówce, skąd, za zgodą władz radzieckich, często wyjeżdżał w sprawach zaopatrzeniowych do różnych miast Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi. Podczas okupacji był w konspiracji. Po częściowym wyzwoleniu kraju spod okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1944 roku jako przewodniczący delegacji pojechał do Moskwy w celu ostatecznego 95 załatwienia granicy naszego kraju ze Związkiem Radzieckim na obszarze Ziemi Hajnowskiej. Trzeba nadmienić, że projekt przebiegu omawianej granicy był już ustalony decyzją Wielkiej Trójki (Roosvelt, Churchil i Stalin) na Konferencji w Teheranie, zgodnie z propozycją angielskiego lorda Curzona. Zakładała ona, że granica wschodnia w obszarze Ziemi Hajnowskiej miała przebiegać po rzece Orlance, czyli 20 kilometrów na zachód od Hajnówki. W takiej sytuacji Edward Osóbka-Morawski opracował Polski Plan korekty granicy wschodniej, który przewidywał zmianę Linii Curzona i włączenie do Państwa Polskiego Ziemi Hajnowskiej łącznie z Białowieżą i częścią Puszczy Białowieskiej, czyli do takiego przebiegu granicy, jaki istnieje obecnie pomiędzy Polską a Białorusią. Rozmowy były bardzo trudne, doszło nawet do osobistego spotkania OsóbkiMorawskiego ze Stalinem zakończonego dla Polski pozytywnie, zgodnie z założonym planem. Edward Osóbka-Morawski był Premierem Tymczasowego Rządu do roku 1947, z którego został odwołany prawdopodobnie dlatego, że nie zgadzał się, co do rozwoju Polski na wzór Związku Radzieckiego. W kolejnych latach pracował w administracji samorządowej, do odejścia na emeryturę. Zmarł w roku 1997 i został pochowany w Warszawie. Ostapczuk Jakub - Z wykształcenia mgr inż. technolog drewna, trener judo II klasy /4 dan/. Twórca sekcji judo, której zawodnicy odnoszą sukcesy nie tylko na krajowych matach. W roku 1985 wrócił do Hajnówki i w klubie „Puszcza” przy akceptacji jego władz zaczął tworzyć sekcję judo. Największe sukcesy sekcji to tytuł: mistrza Polski młodzików – Katarzyny Gabryszak, mistrza i brązowego medalisty MP juniorów – Jakuba Ostapczuka /syna/. Przez kilka kadencji zasiadał w Radzie Miasta Hajnówka, kierował jej pracami. Ostapczuk Jakub - urodził się w 1987 roku w Hajnówce. Uczył się w SP5, potem w gimnazjum i LO ZS z DNJB. Trenował judo - przez 11 lat w hajnowskim klubie HKS „Żubr”, potem 3 lata w warszawskiej „Gwardii”, następnie w AZS AWF Warszawa. W barwach „Żubra” zajął 3. miejsce w OTK we Wrocławiu w 2005 r. W tym samym roku z „Gwardią” zdobył drużynowe mistrzostwo Polski juniorów w judo. Od października 2006 r. rozpoczął studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, które ukończył w 2010 roku. W marcu 2008, w Gdańsku, zdobył drugie miejsce na pucharze Polski do 23 lat. W kwietniu 2008 r., w Warszawie, został indywidualnym, akademickim mistrzem Polski w judo. Ostapiuk-Jańczuk Diana Danuta - urodziła się w 1943 r. w Łucku na Wołyniu. Pochodzi z rodziny twórców (ojciec Karol Staniec był krakowskim rzeźbiarzem, brat Henryk Staniec to artysta plastyk tworzący na terenie Opolszczyzny. Córka Joanna Pytel jest artysta grafikiem w Krakowie). Wykształcenie półwyższe (medyczne) oraz konsultacyjne studium malarskie. Na Podlasie przybyła z okolic Opola. Obecnie mieszka w Nowosadach. 96 Maluje od ponad 30 lat. Pierwsza wystawa malarska pt. "Kwiaty" odbyła się w 1980 r. w Nysie na Opolszczyźnie. Wystawiała w Polsce i zagranicą-Grecji, Niemczech i Słowacji, m. in. w klubie misyjnym "Kerygma" w Atenach. Rokrocznie uczestniczy w Hajnowskim Przeglądzie Sztuki Nieprofesjonalnej, a jej prace uhonorowano wyróżnieniami i nagrodami. W 2007 r. była laureatką I nagrody. W swojej ulubionej technice (olej) najczęściej sięga do surrealizmu. Domeną jej twórczości jest ekspresyjny nostalgiczny pejzaż polski, martwa natura oraz twarze kobiet. Ostrowierch Tarasij - jeden z najbardziej znanych sportowców w Hajnówce, przyjechał do Polski z Kijowa w 1990 r. Urodził się w Kazachstanie, mieszkał w jednym z krajów kaukaskich w odległości zaledwie 150 km od stolicy Czeczeni. Studiował medycynę w Kijowie i tam właśnie poznał swoją przyszłą żonę, rodem z Bielska Podlaskiego, za którą powędrował do ....Hajnówki. Tu kontynuował swoje zainteresowania sportowe wykonując kilkunastominutowe przebieżki po Puszczy. Swymi biegami zwrócił uwagę rozpoczynającego bieganie długodystansowe Aleksandra Prokopiuka, przyszłego popularyzatora biegania w Hajnówce. W 1993 r. zadebiutował w XV Maratonie Fiata w Warszawie. Startował we wszystkich Półmaratonach Hajnowskich. W latach 2003-2004 sięgnął już po tytuły mistrza Polski lekarzy i wystąpił w Mistrzostwach Świata Lekarzy w Niemczech w Ga-Pa, gdzie stanął na podium w trzech konkurencjach. Otoka Halina – urodziła się w 1951 r. w Miechowie (Małopolska). Jest absolwentką Politechniki Szczecińskiej, kierunek: chemia. Do Hajnówki przyjechała w 1977 r. Pracowała w Hajnowskim Przedsiębiorstwie Suchej Destylacji Drewna, gdzie była asystentem do spraw badawczych, zastępcą kierownika kontroli jakości, kierownikiem działu technologicznego i kierownikiem zbytu. W 1995 roku została dyrektorem „Europostępu”, byłej Spółdzielni Inwalidów w Hajnówce, pracowała do 31 lipca 2011 r. Palenik Stefan – znany hajnowski pszczelarz, urodził się w 1913 roku w Szymkach, w powiecie białostockim, w parafii Jałówka. Ukończył pięć klas miejscowej szkoły lecz ze względu na trudną sytuację domową nauki nie kontynuował. Dzięki kierownikowi szkoły uczestniczył aktywnie w organizowanych tam różnego rodzaju kursach, teatrzykach, przysposobieniu rolniczym. W 1930 r. brał udział w wystawie lniarskiej w Wilnie, co zachęciło go do stworzenia w Szymkach Zespołu Przysposobienia Rolniczego przy organizacji Strzelców Konnych. Zespół po roku uprawy wyselekcjonowanych nasiona warzyw, otrzymał drugą nagrodę na wystawie w Wołkowysku. W następnym roku Zespół otworzył we wsi sklep spożywczy, a w 1938 roku dwie filie sklepu w sąsiednich miejscowościach. Kiedy w 1939 r. wkroczyły wojska 97 radzieckie, zaczęły się różne szarwarki, wywózki, zakładanie kołchozów. Stefan Palenik chcąc uniknąć wywózki poszedł do pracy na "Torfzawod" koło Pieniek niedaleko Michałowa, na księgowego i zapisał się do szkoły w Białymstoku, przygotowującej do pracy nauczycieli. Po zdaniu egzaminów trafił do Pawluszek koło Świsłoczy, gdzie kierował miejscową szkołą, aż do wybuchu wojny niemiecko - radzieckiej. Po zakończeniu wojny Stefan Palenik ożenił się z Antoniną Mielniczak z Mostowlan. Cztery tygodnie po ślubie w dniu 22 lipca 1944 roku został aresztowany przez sowietów. Sąd polowy Trybunału Wojennego skazał go na dziesięć lat łagrów "za zdradę ojczyzny”. Trafił do Workuty, pomogli mu przetrwać dobrzy ludzie. W 1955 roku wrócił do Polski i osiedlił się w Hajnówce. Na emeryturze poświęcił się całkowicie pszczelarstwu. W najlepszym okresie miał pasiekę składającą się z prawie stu uli. W latach 80. zbudował ul mający trzy ściany ze szkła, przez które można było obserwować pracę pszczół. Będąc prezesem Powiatowego Związku Pszczelarzy popularyzował pszczelarstwo w regionie. Odwiedzały go często wycieczki szkolne z hajnowskich szkół w ramach lekcji przyrody. Panasiuk Arkadiusz – urodził się w Białymstoku, absolwent LO nr 1 w Hajnówce z 1986 roku. W latach 80. muzyk nowofalowych formacji hajnowskich Jajo Ptaka Dodo, Artystki Ze Spalonego Teatru i The Generacja. W 1989 roku uzyskał dyplom Studium Kulturalno – Oświatowego w Ciechanowie, zaś w roku 1994 Szkoły Dziennikarskiej Tygodnika Polityka. Jest też absolwentem Filologii Rosyjskiej Uniwersytetu Gdańskiego. W 1982 roku debiutował rysunkiem satyrycznym w dwutygodniku Twórczość Robotników wydawanym w Warszawie. Felietony, recenzje i artykuły o tematyce historycznej publikował min. w Gazecie Wyborczej, Polsce Zbrojnej, Polityce, Przeglądzie Tygodniowym oraz Życiu. W Hajnówce mieszka i pracuje od 2007 roku. Był dziennikarzem Kuriera Hajnowskiego, pisał felietony pt. Widziane z bliska, zajmował się tematyką policyjno – sądowniczą. Ponadto publikował liczne materiały dotyczące życia i historii Kościoła Prawosławnego. Pisze też teksty literackie zamieszczane na blogach i stronach internetowych. Jest laureatem kilku nagród dziennikarskich i literackich, min. za słuchowisko radiowe Koniec. W 2011 r. uzyskał nagrodę główną w konkursie dla dziennikarzy „Razem zmieniamy Podlaskie” za artykuł „Jednolatek ma sto tysięcy” opublikowany w „Piśmie Kulturalnym” gazecie tutejszej, której był wydawcą. W 2009 r. wydał książkę "Wśród nocnej ciszy.." poświęconej tajemniczej śmierci księdza Piotra Popławskiego – prawosławnego proboszcza z Narwi, a w 2011 r. książkę “Basiu, czy to nie twój brat leciał do Smoleńska? Abp Miron Chodakowski (1957-2010)”. Od marca 2011 r. jest szefem „Gazety Hajnowskiej”. 98 Panasiuk Jerzy – ur. w Hajnówce w 1932 r. Był mocno zaangażowany w sprawy sportowe. W 1950 r. razem z Zarządem Powiatowym LZS w Bielsku Podlaskim zorganizował w Hajnówce LZS „Iskra”. Grał w piłkę nożną w KS „Puszcza”, po zakończeniu kariery pełnił funkcję sekretarza klubu w latach 1963-67, niejednokrotnie wykazując się inicjatywą i zaangażowaniem w prowadzeniu spraw klubowych. Pracował w Zakładach Suchej Destylacji Drewna na stanowisku kierownika Działu Inwestycji do 1978 r. Był sekretarzem POP. Dysponującym dobrymi warunkami głosowymi przez wiele lat prowadził spikerkę na pochodach pierwszomajowych. W 1977 r. kierował zespołem redakcyjnym hajnowskiego radiowęzła. Działał we Froncie Jedności Narodu. Za aktywną działalność społeczną w marcu 1977 r. został odznaczony przez WK FJN Złotym Krzyżem Zasługi. Później pracował w ZOZ na stanowisku zcy dyrektora ds. ekonomicznych. W latach 1982-86 był Sekretarzem KM PZPR. W latach 1987-1990 piastował funkcję prezesa PSS „Społem”. Następnie działał w SdRP. W nr 2/97 „Gazecie Tygodniowej” ukazał się jego artykuł ,,Adama Dowgirda - życie humanizmem znaczone”. Był radnym do Sejmiku Wojewódzkiego. Swoimi spostrzeżeniami z działalności Sejmiku dzielił się na łamach „Gazety Hajnowskiej”. Zmarł w 2005 r. Parfieniuk Włodzimierz - Instruktor tsunami, prowadzi szkolenia międzynarodowe. Ur. w 1967 roku w Hajnówce. Wykształcenie wyższe: lingwistyka (Uniwersytet Warszawski, 1995) i logistyka (SGH Warszawa, 2002). Biegle włada kilkoma językami (w tym angielskim, rosyjskim i włoskim). Dyrektor w korporacjach międzynarodowych. Od 1982 roku uprawiał w Hajnówce styl kyokushin, ale porzucił go widząc niewłaściwe metody treningowe (okrucieństwo instruktorów wobec uczniów). Tsunami zaczął uprawiać w 1988 roku pod kierunkiem soke Ryszarda Murata 10 dan w klubie tsunami przy Uniwersytecie Warszawskim. Był uczestnikiem wielu centralnych zgrupowań, zwłaszcza w Kazimierzu Dolnym i Warszawie oraz zjazdów tsunami. W 1990 roku ukończył kurs instruktorski i zaczął nauczać w klubach tsunami w Warszawie, Piasecznie, Konstancinie, Legionowie i Sochaczewie. Ukończył dziesięć - prowadzonych przez soke Ryszarda Murata 10 dan kursów instruktorów tsunami, systematycznie podnosząc swój poziom. Z tego powodu jako drugi przedstawiciel systemu tsunami (po soke Ryszardzie Murat 10 dan) został wpisany na listę wykładowców kursów instruktorskich Ministerstwa Sportu, i obecnie prowadzi takie kursy dla przedstawicieli różnych stylów. W uznaniu jego wybitnych umiejętności w 2008 roku soke Ryszard Murat 10 dan przyznał mu w tsunami mistrzowski stopień 7 dan i tytuł shihan. Od 1995 roku pełni funkcję wiceprezydenta Federacji Tsunami - Renmei (Międzynarodowej Federacji Tsunami) i w jej imieniu zajmuje się rozwojem tsunami w różnych krajach świata. Od 2006 roku jest także wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej Polskiej Federacji 99 Dalekowschodnich Sztuk i Sportów Walki (zrzeszającej ponad 30 ogólnokrajowych związków różnych stylów). Prowadził wiele szkoleń tsunami na Białorusi, w Rosji, na Ukrainie, we Włoszech, Anglii, Hiszpanii i na Cyprze. W 2005 roku na wniosek soke Ryszarda Murata Prezydent RP przyznał mu Srebrny Krzyż Zasługi. Z upoważnienia założyciela systemu tsunami soke Ryszarda Murata 10 dan - prowadzi w Federacji Tsunami Renmei wyjątkową działalność, zajmując się koordynowaniem rozwoju tsunami w wybranych regionach Polski oraz w wielu innych krajach. Pater Jan - ur. w 1901 r. we wsi Podole koło Opatowa Kieleckiego. Przybył do Hajnówki około 1922 r. jako nauczyciel z nakazu pracy. Był przewodniczącym koła PPS, ściśle współpracował ze Stanisławem Duboisem przy organizacji strajków w okresie przedwojennym. Podczas okupacji sowieckiej przez pewien czas ukrywał się u niego przyszły premier OsóbkaMorawski. W 1943 r. został aresztowany na terenie Hajnówki przez SIPO z Białegostoku i wywieziony do obozu w Stutthofie (Sztutowo), gdzie zginął 16.09.1943 r. Jego żona Barbara zmarła jeszcze przed wojną i została pochowana na cmentarzu w Hajnówce. Miał 3 dzieci – córkę i dwóch synów, którzy wyjechali z Hajnowki. Pater Stanisław (54) – od pierwszego startu w czwórboju (1966 rok, SP nr 2) rywalizował z Ryszardem Szpilewiczem, który początkowo był lepszym zawodnikiem. Jego trenerami w Hajnówce byli mgr W. Seweryn i mgr W. Łapiński w LO 9. W 1971 r. startował w II OSM w Chorzowie zajmując 13. miejsce – 1,80. Pobił rekord województwa młodzików – 1,83 (jeszcze stylem przerzutowym), a w następnym roku flopem skoczył 1,91. W 1972 r. po przejściu do ZSElektr. w Białymstoku pobił dwukrotnie rekord województwa seniorów – 1,94 i 1,95. W 1976 r. w mistrzostwach województwa wygrał 110 m ppł, skok wzwyż i dziesięciobój. Był w szerokiej kadrze Polski juniorów młodszych. Rekordy życiowe: 110 m ppł- 15,5, wzwyż – 2,04, dziesięciobój – 6037 pkt., w dal – 6,39. Pawlik Stanisław – komendant KPP Hajnówka w latach 1990-2000. Ur. w 1960 r., od 1981 r. w organach bezpieczeństwa. Wcześniej pracował jako zastępca komendanta RSUW Łapy. Dzięki dobrym wynikom hajnowskiej jednostki awansował na komendanta Komendy Miejskiej w Białymstoku, uzyskując stopień mł. inspektora. Komendą Miejską kierował do 2003 r. Obecnie jest radcą w WKP w Białymstoku. Pawluczuk Wiera - prezes zarządu Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Hajnówce od 2000 r. Wykształcenie wyższe o kierunku technologia mleczarstwa, prezes zarządu Spółdzielni Mleczarskiej w Bielsku Podlaskim, 100 prezes zarządu Mitex-Sot (firmy produkującej lody). Swoją pracę w Hajnówce rozpoczęła od gruntownej modernizacji Spółdzielni, która zaowocowała przystosowaniem do najwyższych standardów, a jednocześnie zwiększeniem mocy przerobowej zakładu. Jej największym sukcesem było znalezienie miejsca na trudnym rynku mleczarskim: krajowym i europejskim. Mimo kryzysu gospodarczego, dzięki jej zarządzaniu, zakład wciąż się rozwija i odnosi sukcesy. W tym roku OSM Hajnówka w konkursie Ambasador Biznesu dostała nagrodę wojewody za największy udział eksportu w sprzedaży. Hajnowska Mleczarnia sprzedaje poza granice kraju ponad 30 proc. swojej produkcji. Artykuły mleczarskie z tutejszej spółdzielni trafiają głównie do innych krajów unijnych i Rosji. Do naszych wschodnich sąsiadów sprzedawane są przede wszystkim sery twarde i trochę twarogów. Specjalnie na potrzeby rynku rosyjskiego OSM Hajnówka zaczęła produkować Ser Carski. Wiera Pawluczuk otrzymała także tytuł "Wzorowy Agroprzedsiębiorca RP 2008”, a w 2010 roku tytuł "Zasłużony dla powiatu hajnowskiego”, za szczególne zasługi na rzecz rozwoju gospodarczego powiatu. Obecnie Spółdzielnia zatrudnia około 200 pracowników, a liczba dostawców sięga 1800. W planach spółdzielni są kolejne inwestycje, m.in. budowa nowej solowni serów dojrzewających oraz nowej kotłowni gazowej. Podejmowane działania pozwolą na zwiększenie skupu i przerobu mleka do ponad 57 mln litrów rocznie. Towar produkowany przez Spółdzielnię jest najwyższej jakości, dlatego znajduje wielu nabywców w kraju i za granicą. Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska ma na swoim koncie wiele sukcesów oraz wyróżnień, m.in.: - 5-krotne zdobycie Tytułu Gazeli Biznesu; - międzynarodowy certyfikat BRC Global Standard – FOOD – międzynarodowy standard żywności opracowany przez Brytyjskie Konsorcjum Detalisów; - 2009- laureat konkursu Agroprzedsiębiorca RP; - 2008 – Wzorowy Agroprzedsiębiorca RP; - wicemistrz Podlaskiej Agroligi 2007; - medal za zajęcie I-go miejsca za ser twarogowy tłusty. Pawłowska Mirosława - Nominowana za działalność na rzecz Stowarzyszenia Uniwersytet Trzeciego Wieku w Hajnówce . Uniwersytet działa od 2007 roku, od 2008 jako stowarzyszenie. Liczba jego członków diametralnie wzrosła, gdy przed rokiem prezeską została Mirosława Pawłowska. Teraz Uniwersytet ma aż 120 osób. Wykłady odbywają raz w miesiącu, w środy. W związku z otwarciem "Parku Wodnego” Mirosława Pawłowska, emerytowana nauczycielka wf, planuje stworzyć i poprowadzić grupę gimnastyki w wodzie. Warto dodać, iż dotychczas prowadzone przez panią Mirosławę zajęcia gimnastyczne cieszą się dużym uznaniem. Pieniądze na działalność Uniwersytetu Trzeciego Wieku pochodzą z projektów adresowanych do urzędu miasta i starostwa powiatowego. 101 Dzięki wsparciu samorządów lokalnych, studenci poznają piękno ziemi ojczystej, w ramach wycieczek edukacyjno – krajoznawczych. Członkowie stowarzyszenia rocznie płacą 60 zł. Z tych pieniędzy zarząd stowarzyszenia dokłada swoim studentom do wycieczek, bo zajęcia są prowadzone przez nauczycieli nieodpłatnie. Pełszyński Alfred (1923-1995) – komendant Straży Pożarnej w Hajnówce latach 1954-70. Urodził się 5 grudnia 1923 roku w Goniądzu. Dwa lata wojny spędził w obozie w Sztuthof k. Gdańska, z numerem obozowym P23118. Po ucieczce z obozu wrócił w rodzinne strony. Gdy się ożenił, postanowił z żoną Anielą objąć gospodarstwo rolne na "Prusach", we wiosce Ogródki. Tam zetknął się z ochotniczą strażą pożarną, która towarzyszyła mu przez całe życie. Po ukończeniu Szkoły Pożarnictwa w Łodzi przyjechał w 1954 r. do Hajnówki i objął stanowisko Komendanta Powiatowego Straży Pożarnych. Szybko zorganizował ochotniczą straż pożarną, która przez wiele lat, aż do 1970 roku trwała na posterunku w mieście i we wszystkich gromadzkich radach narodowych powiatu hajnowskiego. Sam szkolił ludzi, ściągał sprzęt. W Hajnówce rozbudował starą siedzibę i zbudował wieżę suszarnię. Wspólnie z PZU zamieniał strzechy słomiane na dachówkę. Organizował młodzieżowe grupy ochotniczej straży, wyposażał w mundury. W 1970 roku w Hajnówce powstała Zawodowa Straż Pożarna. Alfred Pełszyński zdobył wyższe zawodowe wykształcenie, został kapitanem i przeniósł do Siemiatycz. Po kilku latach ze względów rodzinnych opuścił Siemiatycze i podjął ciężką pracę Komendanta Straży Pożarnej zabezpieczającej przeładunek materiałów przemysłowych w stacji przygranicznej PKP Małaszewicze. Na emeryturę przeszedł 1 grudnia 1981 roku. Zmarł 3 stycznia 1995 roku w Siemiatyczach. Perszko Jarosław - dr hab. Katedry Architektury Wnętrz Politechniki Białostockiej. Urodził się w Hajnówce, absolwent LO nr 9 z 1981 roku. Studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, uzyskując w 1989 roku dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Rzeźby prof. Hanny Brzuszkiewicz. Lata 1989-1990 - asystent prof. Adolfa Ryszki w Zakładzie Rzeźby UMK w Toruniu. Od 1997 r. - pracownik dydaktyczny w Zakładzie Rysunku, Malarstwa i Rzeźby Wydziału Architektury Politechniki Białostockiej. Od 2002 roku - adiunkt w Zakładzie Architektury Wnętrz PB. Inicjator, współzałożyciel i prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia "Artyści w naturze" (Hajnówka, grudzień 2001). współzałożyciel i prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia „ARTYŚCI W NATURZE” (Hajnówka, grudzień 2001). Organizator i kurator kolejnych edycji Międzynarodowego Sympozjonu Artystyczno –Programowego: TOPIŁO –UTOPIA. W swojej twórczości słynie ze szlachetnej oszczędności, tworzy prace nasycone tajemnicą, metafizyką, choć w tworzywie niezwykle proste. Zapraszany jest do 102 różnorodnych wystaw i realizacji, jak np. do wystawy Shibui w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie, 2004 roku, Zbierać kamienie – realizacja na polsko-ukraińskim sympozjum, Zamkowa Góra, Lwów, 2005. J. Perszko jest również inicjatorem i od pięciu lat organizatorem sympozjonu TOPIŁO-UTOPIA, którego celem jest wspólna (artystów z różnych stron świata) refleksja uczestników nad możliwością stworzenia uniwersalnego języka przekazywania treści i potencjału duchowego inspirowanego miejscem spotkania, w tym przypadku Puszczy Białowieskiej. W terminie XII 2005 roku – I 2006 r. 3-letni dorobek sympozjonu prezentowany był na wystawie w Hajnówce. W 2009 r. został zaproszony do udziału w prestiżowej wystawie pt. „Czynnik katolicki w sztuce” w Ratyzbonie. Jako pracownik naukowy Politechniki Białostockiej, odnosi sukcesy poprzez liczne osiągnięcia swoich studentów. Od wielu lat współpracuje zinstytucjami kultury województwa podlaskiego, np Teatrem Lalki i Aktora w Łomży (scenografie do sztuk), Muzeum Podlaskim – wystawy i aranżacje sal wystawowych. Medal Zasłużony Dla Kultury Polskiej, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Warszawa 2006. Petruk Stanisław - prekursor łucznictwa w Hajnówce. Ur. się w 1930 r. we wsi Rymacze, gmina Bereżce, powiat Luboml, woj. Wołyńskie, 4 km za Bugiem. Uczył się w Rymaczach do wybuchu wojny. We wrześniu tereny te znalazły się pod władzą sowiecką. Kiedy nacjonaliści ukraińscy wystąpili zbrojnie przeciwko ludności polskiej zamieszkałej na Wołyniu, rodzina uciekła z niewielkim dobytkiem wozem konnym do Chełma, później do Lublina, by ostatecznie osiąść w Wierzchowiskach. Po przyznaniu dla repatriantów zza Buga gospodarstw, ruszyli do centrum Polski i w Justynowie koło Łodzi otrzymali do zasiedlenia gospodarstwo. W Łodzi ukończył liceum ogólnokształcące w 1950 r. Później pracował w przedsiębiorstwie budowlanym i studiował wieczorowo budownictwo lądowe. W 1953 r. zetknął się z łucznictwem, które uprawiał przez 20 lat. W 1956 r. zdobył uprawnienia trenerskie. W 1966 r. przeniósł się do Bielska Podlaskiego, gdzie pracował na stanowisku głównego inżyniera w BEP-ie. W Bielsku założył klub łuczniczy LZS „Śmiały”. W 1968 r. przeniósł się do Hajnówki i podjął pracę w Urzędzie Powiatowym. W 1970 r. założył sekcję łuczniczą w KS „Puszczy” , w której był zawodnikiem i trenerem. Jego wychowanek Bogusław Bortnik, który przeszedł ze zlikwidowanej sekcji z Bielska sięgnął po medale Mistrzostw Polski juniorów i seniorów w latach 1972-73. W 1975 r. po likwidacji powiatów przeszedł do pracy w JW. W Nieznanym Borze rezygnując z trenowania łuczników. Obecnie jest na emeryturze. 103 Pieniążek Edward Władysław – lekarz weterynarz, urodził się 25.12.1907 r. we wsi Handzlówka, pow. łańcucki. W 1933 r. ukończył Akademię Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie i rozpoczął pracę w Kleszczelach. W 1939 odbył kampanię wrześniową w IX Siedleckiej Dywizji Piechoty. W dniu 17 września w bitwie pod Kutnem dostał się do niewoli niemieckiej, z której udało mu się zbiec. Okres okupacji przeżył w rodzinnych stronach, a w 1945 r. wrócił na Białostocczyznę. Od czasu powstania powiatu hajnowskiego aż do śmierci w dniu 18.06.1974 r. pełnił funkcję Powiatowego Lekarza Weterynarii. Był wieloletnim radnym PRN. a także aktywnym członkiem Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynarii oraz Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych. Za swoją długoletnią i rzetelną pracę był uhonorowany: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Odznaką " Za wzorową pracę w służbie weterynaryjnej", Odznaką " Zasłużony dla Białostocczyzny". Pietroczuk Włodzimierz - urodzony 21.10.1947 r. w Policznej, ukończył Technikum Melioracji Wodnych, następnie zdobył wykształcenie wyższeprawnicze. Po odbyciu służby wojskowej rozpoczął pracę zawodową. Pracował w organach bezpieczeństwa w KP MO w Kolnie (1971-73) i w KP MO w Bielsku Podlaskim (1973-75) jako inspektor operacyjny, w KW MO jako inspektor (1975-76) i st. inspektor (1976-77), w KMO w Hajnówce (1977-86) jako st. inspektor. Następnie w latach 1986-89 był Sekretarzem KM PZPR. Wrócił na krótki okres do pracy w WUSW w Białymstoku i w dn. 31.07.1990 w stopniu kapitana pożegnał się ze służbą. Po zmianach ustrojowych prowadził Biuro Doradztwa Podatkowego i działalność gospodarczą. Od 1999 r. jest Starostą Hajnowskim, obecnie pełni trzecią kadencję. Pietrzak-Zakrzewska Małgorzata – dr diabetyk, kierownik Niepublicznego Specjalistycznego Zakładu Opieki Zdrowotnej "DIABETYK" w Bielsku Podlaskim. Od wielu lat prowadzi zajęcia w Szkole Cukrzycy, których organizatorem jest Polskie Stowarzyszenie Diabetyków, Oddział Rejonowy w Hajnówce. Jest to ogólnopolska akcja stowarzyszenia diabetyków w celu kształcenia i informowania społeczeństwa o groźnej chorobie, jaką jest cukrzyca. W 10 rocznicę powstania stowarzyszenia diabetyków w Hajnówce została odznaczona złotym krzyżem zasługi. Pikulski Zygmunt (1928-2007) – dziennikarz, pisarz. Urodził się w Hajnówce, tu spędził lata wojny. Nie ominęły go problemy życia pod okupacją niemiecką, gdyż harował na kolejkach w Puszczy Białowieskiej. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce z 1948 r. Ukończył i polonistykę na UW, po której dostał „wilczy bilet”. W latach1954-57 pracował w PIW-ie. Od 1959 r. pracował na etacie w Kurierze Lubelskim, w którym do emerytury, a nawet 104 trochę dłużej, pisał lubiane przez czytelników felietony futurologiczne. Jako niestrudzony popularyzator nauki w pisanych co tydzień felietonach ułożonych w cykle "Przez szkiełko futurologii" oraz "Na progu XXI wieku”, które ukazały się w Wydawnictwie Lubelskim w ślad za „Obietnicami parapsychologii" oraz "Niebem nad głową". Bardzo lubił tłumaczyć kryminały Georges'a Simenona i napisał powieść kryminalną "Pojedynek z upiorem", która została wydana w 1984 roku. W warszawskich czasopismach drukowano jego opowiadania: "Nie patrz w lustro", „Planeta absolutna", "Koszmarne sny pani Farder” i "Teoria bezwzględności". Jako utalentowany student prof. Juliana Krzyżanowskiego znalazł dzięki niemu zajęcie przy wydawanej w latach 196978 "Nowej księdze przysłów polskich". W2005 r. otrzymał nagrodę im. Witolda Hulewicza przyznawaną przez Związek Literatów Polskich i Polskie Radio za intelektualną fermentację w społecznie szeroko dostępnym obszarze. W 1979 r. w czasie pierwszej wizyty papieża w Polsce uczestniczył w kościelnej służbie jego ochrony. Poniecki Edward - najstarszy czynny sportowiec Hajnówki. Ur. w Hajnówce w 8.07.1937 r. syn Pelagii i Kazimierza Ponieckich. Absolwent LO 9 z 1954 r. i zaocznego Technikum Przemysłu Leśnego w Zwierzyńcu. Sportową przygodę zaczynał razem ze starszym o rok bratem Andrzejem w 1946 r. w harcówce, gdzie poznawał tajniki pingponga. Później swoje umiejętności rozwijał w „Leśniku”. W 1951 r. za namową Tadeusza Bergera zaczął uprawiać tenis ziemny. Sukcesy przyszły bardzo szybko, w wieku 16 lat Edek został najmłodszym mistrzem województwa. Odebrał mistrzostwo Panu Tadeuszowi. Wygrywał przez trzy lata z rzędu. Do największych sukcesów należy zaliczyć mistrzostwo tzw. Ściany wschodniej oraz awans w 1957 r. do ćwierćfinału Mistrzostw Polski Zrzeszenia ,,Spójnia". Przegrał z Detlafem ze „Spójni" Gdańsk, klasyfikowanym w 20 najlepszych tenisistów w Polsce. Jesienią 1957 r. poszedł do wojska, do Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu. Później trafił do JW w Malborku, występował w klubie „Jurand" Malbork w rozgrywkach III ligi. Po powrocie do Hajnówki podjął pracę w dziale zaopatrzenia w Hajnowskim Przedsiębiorstwie Przemysłu Drzewnego, gdzie był przez kilkanaście lat kierownikiem działu. Ponadto był korespondentem terenowym „Gazety Białostockiej", do której miał możliwość pisania również o sporcie. Nigdy nie zapominał o uprawianiu sportu, korzystał z każdej okazji, by zagrać w przy stole pingpongowym lub na korcie. Kiedy na stadionie OSiR-u w 1991 r. wybudowano korty tenisowe i zorganizowano turnieje tenisowe, starał się wziąć udział w każdym z nich, plasując się w czołówce w swojej kategorii wiekowej. W grudniu 1996 r. zainicjował memoriał im. Bogdana Lewczuka w tenisie stołowym. Również dzięki jego staraniom w sali gimnastycznej Szkoły Podstawowej nr 5 można było grać w tenisa stołowego. Udziela się społecznie pomagając w sędziowaniu zawodów sportowych. Prowadzi zajęcia sportowe 105 organizowane przez Uniwersytet III Wieku w Parku Wodnym (pływanie) oraz sekcję tenisa stołowego w sali gimnastycznej przy Politechnice. Poniecka Pelagia (1903-1983) - legenda hajnowskich nauczycieli, popularnie zwana „Pelasia”. Urodziła się w 1903 roku w Skalmierzycach Nowych koło Kalisza jako jedna z jedenaściorga dzieci małżeństwa Mikułów. Upór, pracowitość i niespotykane zdolności pozwoliły jej skończyć z wyróżnieniem szkołę powszechną oraz gimnazjum, a później studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie z zakresu filozofii. Pracę magisterską Pelagia Mikuła obroniła w 1933 roku. Po stażu w średniej szkole w Wilnie oraz później w charakterze guwernantki w majątku ziemskim dziedziców Rymszów, Pelagia wyszła za mąż za Kazimierza Ponieckiego w 1934 r. Przeniosła się z mężem do Hajnówki, który otrzymał tam pracę i mieszkanie. Przez kilka lat dojeżdżała do pracy w Słonimie. Kiedy podczas okupacji sowieckiej zaistniała możliwość utworzenia polskiego gimnazjum, włączyła się do jego organizacji. Uczyła przez dwa lata matematyki i fizyki. Kiedy po wejściu Niemców do Hajnówki w czerwcu 1941 roku zamknięto szkolnictwo, prowadziła prywatne tzw. tajne komplety. Ucząc przez 3 lata jak prawdziwy „omnibus” wszystkich przedmiotów, została zadenuncjowana i aresztowana wraz z mężem. 15 czerwca 1944 roku małżeństwo Ponieckich wywieziono do obozu koncentracyjnego. Wojnę przeżyła tylko Pelagia, pracując w niewoli przy produkcji broni. Jej mąż zginął podczas ucieczki z obozu. Pozostała w domu trójka małych dzieci, tylko dzięki opatrzności losu znalazła opiekę ocalałej ciotki. Po powrocie z obozu w 1945 r. pracowała w Gimnazjum Ogólnokształcącym a później w Liceum Ogólnokształcącym nr 9 do roku 1977 ucząc matematyki i łaciny. Zaocznie ukończyła studia matematyczne. Samotnie wychowywała trójkę swoich dzieci oraz siostrzeńca, którego rodzice zginęli w Powstaniu Warszawskim. Oprócz wychowania i pracy nauczycielskiej poświęcała również czas na ofiarną pracę społeczną. Pelagia Poniecka była główną organizatorką spółdzielczości spożywczej w Hajnówce. Była prekursorem w województwie białostockim szkolnych spółdzielni uczniowskich. Wielu pamięta słynną spółdzielnię szkolną „Pszczółka”, przez wiele lat działającą w liceum. Wiara, oficjalne chodzenie do kościoła oraz odmowa wstąpienia do PZPR nie pozwoliły jej na awanse i zrobienie kariery zawodowej. Nigdy jednak nie zdradziła swoich ideałów. Otrzymała za swoją pracę wiele odznaczeń takich jak: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, złote, srebrne i brązowe Krzyże Zasługi. Zmarła w Białymstoku w szpitalu pod opieką syna lekarza 23 sierpnia 1983 roku mając 80 lat. Ponurkiewicz Andrzej – podinsp., Komendant Powiatowy Policji w Hajnówce od 1.01.2000 r., ur. w 1959 r. w Sokółce, ukończył Politechnikę Białostocką na wydziale budowlanym. Po stażu w budownictwie pracował w Szkole 106 Podstawowej nr 3, w 1986 r. podjął służbę w RUSW w Hajnówce w sekcji operac. doch. W 1988 r. ukończył studium podyplomowe Wyższej Szkoły Oficerskiej w Szczytnie. Zastępca komendanta od 1990 r. Odznaczony brązowym Krzyżem Zasługi w 1998 r. , srebrnym Krzyżem Zasługi w 2001 r. za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej. Obecnie prowadzi kwaterę agroturystyczną "Miodową Chatkę" , w Budach Leśnych. Popek Mieczysław – chorąży pilot, ur. ok. 1917 r. W Hajnówce mieszkał w okresie międzywojennym. Uczestnik II wojny światowej, m.in. Bitwy o Anglię. Walczył w Dywizjonie 303 Myśliwskim Warszawskim w Polskim Zespole Myśliwskim (Cyrk Skalskiego). Stworzonym do prowadzenia wojny manewrowej na froncie afrykańskim. Zginął w czasie wojny. Poskrobko Józef Piotr – ks. kan., proboszcz parafii Rzymskokatolickiej w Hajnówce, magister teologii (25.06.1985). Ur. 29.06.1960 r. w Narwi. Szkoła Podstawowa w Narwi (1967-1975). Liceum Ogólnokształcące w Białymstoku (1975-1979). Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie (1979-1985). Swięcenia diakońskie - Drohiczyn 23 czerwca 1984 r. Swięcenia kapłańskie Siemiatycze 15 czerwca 1985 r., z rąk ks. bp. Władysława Jędruszuka. Kolejne miejsca pracy: wikariusz parafii: Perlejewo (01.08.1985-30.08.1987); Rudka (31.08.1987- 24.08.1992); Brańsk (25.08.1992-31.07.1994), Ostrożany (01.08.1994-31.08.1995); proboszcz parafii: Tokary (01.09.1995-12.08.1998); Dołubowo (13.08.1998-19.08.2007), Hajnówka-Parafia p.w. Podwyższenia Krzyża Św. (20.08.2007-). Urzędy i funkcje diecezjalne/pozadiecezjalne: członek Polskiego Związku Łowieckiego (12.07.1990-); członek Rady Kapłańskiej (06.08.1991-03.08.1998); członek Kolegium Konsultorów (06.08.1991-03.0861993); dyrektor Pieszej Pielgrzymki Diecezji Drohiczyńskiej na Jasną Górę (16.05.1992- 16.04.1993); członek Komisji ds. administracji i finansów I Synodu Diecezji Drohiczyńskiej (08.12.1994-24.05.1997); członek Komisji ds. współpracy z BOR i policją Diecezjalnego Komitetu Organizacji Pielgrzymki Jana Pawia II do Drohiczyna (20,06.1998-10.06.1999); diecezjalny duszpasterz leśników (28.09.2002-); kapelan myśliwych Koła Łowieckiego „Żuraw” w Brańsku (12.07.2003-), członek Polskiego Związku Łowieckiego. Poskrobko Włodzimierz - dr inż. technologii drewna, specjalista suszarnictwa drewna. Ur. się w 1928 r., w Hajnówce mieszka od 1934. Po ukończeniu studiów na SGGW w kierunku technologia drewna, podjął pracę w Hajnowskich Zakładach Przemysłu Drzewnego, w których przepracował 36 lat i uczestniczył w ich rozbudowie. Był kierownikiem wydziału badawczo-rozwojowego. Aktywnie działał w Klubie Techniki i Racjonalizacji oraz Naczelnej Organizacji Technicznej. Inicjator wielu nowatorskich przedsięwzięć w branży drzewnej, 107 przede wszystkim w rozwoju i udoskonalaniu suszarnictwa. W 1971 roku zrobił przewód doktorski pod kierunkiem doc. hab. dr Olgierda Korczewskiego „Suszenie półfabrykatów dębowych wybranymi metodami”, który posłużył do opracowania koncepcji budowy suszarni niskotemperaturowych do podsuszania trudno schnących liściastych materiałów tartych (wzór użytkowy patentu 544290. Później był autorem jeszcze trzech patentów. Jeden z głównych twórców płytek podłogowych typu "Hajnówka". Autor około 90 publikacji naukowo-technicznych w języku polskim, rosyjskim i niemieckim; współautor podręcznika dla techników przemysłu drzewnego "Technologia drewna". W 1977 r. otrzymał nagrodę „Gazety Współczesnej” za duże zaangażowanie w pracę zawodową i postawę społeczną. Przez wiele lat sprawował mandat radnego Miejskiej Rady Narodowej, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego MRN. Mieszka nadal w Hajnówce, żyje sprawami miasta. Pisał artykuły do „Gazety Hajnowskiej” dotyczące historii miasta. Poznański Mirosław - lekarz położnik, urodził się 11 września 1922 w Białymstoku. Przed wojną skończył Szkołę Podstawową nr 11, potem trzy klasy Gimnazjum im. Marszałka Piłsudskiego, należał do harcerstwa, był drużynowym. W czasie kampanii 1939 roku jako harcerz włączony został do służby pomocniczej przy wojsku, ewakuowany na Wschód dotarł do Słonimia, gdzie został aresztowany przez Sowietów. Zwolniony, powrócił do domu. W czasie okupacji sowieckiej kontynuował naukę w szkole kolejowej, potem w instytucie farmaceutycznym. Po nastaniu okupacji niemieckiej pracował w parowozowni i hurtowni farmaceutycznej. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. Został aresztowany w maju 1944 za przynależność do podziemia i uwięziony na gestapo w Białymstoku. W lipcu trafił do obozu koncentracyjnego Gross-Rosen, skąd przewieziono go do podobozu Landeshut (Kamienna Góra). Tutaj zatrudniony był w fabryce łożysk kulkowych. Po wojnie powrócił do Białegostoku. W latach 1946-1952 studiował w Akademii Medycznej w Gdańsku, uzyskując dyplom lekarza medycyny. Staż podyplomowy odbył we Włocławku, tam też stawiał swoje pierwsze kroki zawodowe. Stąd został skierowany do pracy na Białostocczyznę. 1 kwietnia 1952 r. podjął pracę w nowo otwartym Oddziale Ginekologiczno – Położniczym Szpitala Powiatowego w Hajnówce, obejmując funkcję ordynatora. Był również kierownikiem Przychodni Kolejowej. Prowadził aktywną działalność społeczną w kole PCK, w którym przez 28 lat piastował funkcję prezesa zarządu powiatowego. Z wielkim zaangażowaniem propagował ideę honorowego krwiodawstwa. Służąc swoją wiedzą i doświadczeniem wychowała młode pokolenie hajnowskich lekarzy położników, którzy pod jego przewodnictwem uzyskiwali specjalizację. W październiku 1988 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę i powrócił do rodzinnego Białegostoku. Zmarł 22 stycznia 2009 roku po krótkiej lecz gwałtownej chorobie. 108 Prokopiuk Aleksander (45) - biegacz i popularyzator biegów w Hajnówce. Trening biegowy rozpoczął mając grubo powyżej 40 lat. W 1992 r. po raz pierwszy wziął udział w maratonie w Warszawie, uzyskując 3,58,17. Uczestniczył w kilkudziesięciu maratonach, w tym w słynnych maratonach w Berlinie (95,99), w Pradze (97), w Paryżu (01). Reprezentował Polskę w XII Mistrzostwach Europy Weteranów w Jyyaskyla w Finlandii (00), gdzie zajął 12. miejsce z czasem 3,36,32. Biegał też dłuższe dystanse: 100 km w Zamościu (94,95,98,99), w Biel w Szwajcarii (98), biegi 24 – godzinne (96,00). W Halowych Mistrzostwach Polski Weteranów zdobył brązowe medale w biegu na 3 km w 2000 i 2001 r., a w MP w półmaratonie był 9. (2001). Był inicjatorem i współorganizatorem Półmaratonu Hajnowskiego w 2001 roku i następnych. W uznaniu zasług otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego w 2009 roku” oraz był nominowany do plebiscytów „Wieści Podlaskich” na najpopularniejszego sportowca Ziemi Hajnowskiej oraz do plebiscytu Kuriera Hajnowskiego na „Hajnowianina 2007 roku”. Prończyk Czesław – ur. w 1951 r. w Hajnówce. Wykształcenie średnie pedagogiczne. Nauczyciel zawodu w warsztatach szkolnych ZSZ. Przewodniczący Międzyszkolnej Komisji Pracowników Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność” w Hajnówce. Zainteresowania – rękodzieła ludowe, intarsja. Ptaszyński Kazimierz - urodzony w 1908 roku w Wilnie był absolwentem wydziału lekarskiego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Krótko praktykował w szpitalu wileńskim, wiosną 1937 roku otrzymał posadę lekarza ogólnego przychodni kolejowej w Hajnówce. W 1939 roku został zatrudniony w nowo utworzonym szpitalu, powstałym w budynku Kasy Chorych na potrzeby działań wojennych. Przyjmował chorych w przychodni, z troską doglądał cywilnych pacjentów szpitalnych, z obowiązku leczył żołnierzy sowieckich i niemieckich. Odbywał liczne wizyty domowe. W pamięci hajnowian zapisał się jako człowiek skromny, powściągliwy w słowach i jako niezwykle życzliwy i ofiarny lekarz. Wspierał swoich pacjentów dobrym słowem, potrzebujących podstawowymi produktami żywnościowymi, mąką lub cukrem, jakże trudnymi do zdobycia w okresie okupacji. Przekazywał partyzantom do puszczy: lekarstwa, opatrunki i paczki żywnościowe. Dom Ptaszyńskich był miejscem tajemniczych wieczornych spotkań, licznych wizyt "ludzi z lasu", po których doktor często wychodził z domu. Wielokrotnie narażał swoje życie, opatrując rannych w puszczy. Zdarzało się, że nawet w budynku gospodarczym na własnym podwórzu udzielał pomocy. Doktor w szopie opatrywał rannego, a żona w tym czasie bawiła Niemców rozmową ugaszczając ich herbatą. 109 Był doskonałym chirurgiem i to uchroniło go przed wywózką na Syberię, był bowiem potrzebny w szpitalu. Stracił życie za pomoc partyzantom. Rozstrzelany przez Niemców 17 września 1943 roku na żwirowni w Puszczy Białowieskiej wraz z rodziną: żoną Heleną, będącą w 9 miesiącu ciąży i trzyletnią córeczką Alinką. 10 kwietnia 1945 roku ekshumowano ciała ofiar masowego mordu, w tym rodziny doktorstwa Ptaszyńskich i pochowano na cmentarzu katolickim w Hajnówce. Każdego roku 17 września w intencji zbiorowo zamordowanych hajnowian odprawiane jest nabożeństwo, w którym licznie uczestniczą mieszkańcy miasta, oddając tym samym hołd bohaterskiej postawie dr Kazimierza Ptaszyńskiego. Dr Kazimierz Ptaszyński mieszkał i pracował w Hajnówce zaledwie siedem lat, ale był to niezwykle trudny i dramatyczny czas jego pracy, dla której oddał życie swoje i osób mu najbliższych i najdroższych. Hajnowianie upamiętnili Jego heroiczną postawę nadając imię doktora Kazimierza Ptaszyńskiego ulicy, przy której mieszkał. Puchnarewicz Jarosław - urodził się 11 stycznia 1909 roku w Dmitrowiczach w powiecie brzeskim byłej guberni grodzieńskiej ( obecnie Republika Białoruś) w rodzinie inteligenckiej. W czasie I wojny światowej w 1915 roku znaczną część ludności ewakuowana została w głąb Rosji przed wkraczająca armią niemiecką. Rodzina Puchnarewiczów przebywała w Borysowie, Riazaniu i w Syzraniu nad Wołgą, gdzie Jarosław rozpoczął nauki w szkole podstawowej. W 1921 roku rodzina powróciła ojczyste strony do Brześcia nad Bugiem, który po traktacie ryskim znalazł się w granicach II Rzeczypospolitej Polskiej. Rodzina Puchnarewiczów osiadła w Brześciu, gdzie Józef rozpoczął pracę w tamtejszym Magistracie. W Brześciu Jarosław Puchnarewicz ukończył szkołę średnia gimnazjalną w 1929 roku uzyskując świadectwo dojrzałości. W 1930 roku wstąpił na Wydział lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1938 roku po złożeniu egzaminów państwowych otrzymał dyplom lekarza. Obowiązujący staż podyplomowy odbył w Szpitalu Miejskim w Brześciu nad Bugiem latem 1939 roku, gdzie pod koniec sierpnia otrzymał także angaż. Zbiegło się to z wybuchem II wojny światowej, w szpitalu w Brześciu pracował w tragicznych dniach Września 1939 roku. Następnie aż do stycznia 1940 roku po przyłączeniu Brześcia do Związku Sowieckiego, jako lekarz rejonowy I Polikliniki w Brześciu nad Bugiem. W styczniu 1940 roku przeniósł się do ośrodka medycznego w Kleszczelach. Od 1 stycznia 1940 roku do 30 sierpnia 1944 roku pracował w ambulatorium rejonowym i szpitalu Kleszczelach ( przerwami w pracy w okresach zmian władz okupacyjnych). Dnia 01.09.1944 roku został zmobilizowany został do Wojska Polskiego do Wojskowej Komisji Rekrutacyjnej w Bielsku Podlaskim. Wobec dramatycznego braku cywilnej służby medycznej na Białostocczyźnie 31.12.1944 roku został zdemobilizowany i skierowany do organizacji służby 110 zdrowia na terenie powiatu Bielsk Podlaski, ścisłe zaś w Narwi, gdzie pracował w tamtejszym ambulatorium rejonowym do końca 1947 roku. W końcu tego roku dyrektor szpitala Adam Dowgird zaproponował mu pracę w Szpitalu Powiatowym w Hajnówce w styczniu 1947 roku początkowo na stanowisku p.o. ordynatora Oddziału Wewnętrznego i Zakaźno- Gruźliczego. Jednocześnie pracował także w miejscowym Ośrodku Zdrowia. Po wyjeździe dr Adama Dowgirda z Hajnówki Jarosław Puchnarewicz objął po nim funkcję dyrektora Szpitala Powiatowego w Hajnówce. Na stanowisku tym pracował od 1 stycznia 1953 roku do 30 września 1971 roku. Jednocześnie był kierownikiem i lekarzem Powiatowej Przychodni Przeciwgruźliczej. Po ciężkiej operacji płuc przebytej w styczniu 1964 roku nie mógł mieć kontaktu z chorobami płucnymi, odejść więc musiał z Oddziału Ftyzjatrii, nadal jednak pracował na oddziale chorób Wewnętrznych. Po zakończeniu pracy w Hajnówce wyjechał do Bielska Podlaskiego, gdzie mieszkał w wybudowanym przez siebie domu przy ulicy Ogrodowej. Zmarł 14 lipca 1987 roku w Bielsku Podlaskim. Pochowany jest w grobie rodzinnym na Cmentarzu Prawosławnym w Bielsku Podlaskim. Odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową Zasłużony Białostocczyźnie, Odznaką- Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, Odznaką II stopnia Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumonologicznego, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego Punkiel Wiktor - ur. 1929. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce z 1948 roku. Ekonomista, wykładowca uniwersytecki, autor wielu artykułów z różnych dziedzin ekonomicznych oraz książek: "Infrastruktura społeczna Białostocczyzny"1974 Państw. Wydawn. Nauk. w Warszawie. "Polityka społeczna w skali lokalnej : (próba ujęcia systemowego)" / Wiktor Pukniel. Dział Wydawnictw Filii UW, 1983. "Studia nad procesami rozwoju regionu białostockiego w 40-leciu PRL" : praca zbiorowa / pod red. Michała Gnatowskiego, Witolda Nieciuńskiego i Wiktora Pukniela ; Ośrodek Badań Naukowych w Białymstoku, Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku. Red.OBN, 1985. "Samorządy społeczne : (uczestnictwo ludności jako wyraz kultury politycznej)" / Dział Wydaw. Filii UW, 1986. Raczkowski Lucjan (1914-1994) - urodził się 25.10.1914 r. w Mińsku Litewskim na obecnym terenie Białorusi. W 1925 r. przyjechał z rodzicami do Polski do miasta Baranowicze. Ukończył tam gimnazjum im. Tadeusza Rejtana i otrzymał świadectwo dojrzałości. W 1935 r. zdał konkursowy egzamin na wydział lekarski Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie, gdzie studiował do 1939 r. W latach 1941-44 podczas trwania okupacji Białorusi przez Niemców pracował w Szpitalu Miejskim w Baranowiczach w charakterze asystenta111 stażysty na oddziałach: wewnętrznym, chirurgicznym i ginekologicznym. Pracując uczył się i po złożeniu egzaminu otrzymał dyplom pomocnika prowizora. W latach 1945- 1947 pracował jednocześnie w Okręgowym Zarządzie Aptecznym w Baranowiczach, początkowo w charakterze Kierownika Składu Aptecznego, a następnie Zastępcy Wojewódzkiego Naczelnika ds. Aptecznych, a także w Szpitalu Miejskim w Baranowiczach na oddziale położniczym w charakterze lekarza stażysty. W sierpniu 1947 r. w ramach repatriacji przyjechał do Polski do Bydgoszczy. W latach 1947-1949 uzupełniał studia medyczne na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie po zdaniu egzaminów i po przedłożeniu wymaganych dokumentów uzyskał dyplom lekarza z prawem wykonywania praktyki lekarskiej. W dniu 12 września 1949 r. został powołany do pełnienia służby wojskowej w charakterze lekarza w jednostce wojskowej stacjonującej koło Hajnówki. Służbę tę pełnił przez 4 lata i 1 miesiąc. Opuścił jednostkę w stopniu majora. Jednocześnie pracował w Szpitalu Powiatowym w Hajnówce na oddziałach chirurgicznym i położniczym jako młodszy asystent. W 1953 r. zdobył I stopień specjalizacji w zakresie pediatrii, II zaś stopień uzyskał w 1960 r. w 1973 r. uzyskał I stopień specjalizacji z medycyny społecznej. Od lutego 1954 r. do kwietnia 1961 r. pełnił funkcję Kierownika Powiatowego Stacji Pogotowia Ratunkowego. Już w 1953 r. został ordynatorem Oddziału Dziecięcego i równocześnie był najpierw zastępcą a potem dyrektorem Szpitala Powiatowego w Hajnówce. W lipcu 1973 r. zorganizował ZOZ w Hajnówce i w tym trudnym okresie był jego dyrektorem do końca listopada 1976 r. Gdy mu odmówiono włączenia sprawy budowy nowego szpitala do planu pięciolatki, był zmuszony wszystkimi sposobami poszerzać bazę hajnowskiej służby zdrowia. Czas jego dyrekcji znaczył nieustające remonty, adaptacje pomieszczeń, rozbudowa już istniejących, tworzenie i organizowanie nowych środków zdrowia. Czynił nieustanne starania o budowę nowego szpitala. Była to sprawa niezwykłej wagi, bowiem wszystkie zabudowania były drewniane. Jego inicjatywę popierał ówczesny lekarz wojewódzki dr Tadeusz Szelachowski, gdy jednak miejscowe władze nie przychyliły się do jego starań, ustąpił ze stanowiska dyrektora ZOZ -u. Powierzono mu wówczas funkcję Kierownika Działu Organizacyjno- Metodycznego. Po odejściu na emeryturę w 1979 r. do 1991 r. pracował w Poradni Dziecięcej Przychodni Rejonowej Nr 2 w Hajnówce, oraz w żłobkach i przedszkolach jako starszy konsultant. Był wyczulony na szeroko rozumiane potrzeby społeczne, od 1958 r. pełnił funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej przez kilka kadencji. Po wycofaniu z pracy zawodowej został wytypowany na vice - przewodniczącego Prezydium Społecznego Komitetu Pomocy w Budowie Szpitala w Hajnówce, gdzie udzielał się bardzo aktywnie. 112 Rafałko Ewa Barbara - dyrygent Chóru Kameralnego istniejącego przy Fundacji Muzyki Kameralnej i Organowej w Hajnówce (od lutego 1998 do 4 listopada 2011 roku). Jest absolwentką Wydziału Wychowania Muzycznego Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie Filii w Białymstoku (w klasie dyrygowania prof. Violetty Bożeny Bieleckiej). W 1998 roku ukończyła z wyróżnieniem Podyplomowe Studium Chórmistrzowskie a w 2000 roku z oceną celującą Podyplomowe Studium Emisji Głosu przy Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy. W czerwcu 2006 roku ukończyła Podyplomowe Mistrzowskie Studia Wokalne w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi w klasie śpiewu solowego prof. Grażyny Krajewskiej-Ambroziak. Swoje umiejętności doskonaliła ponadto na wielu kursach chórmistrzowskich i wokalnych. W 2007 roku uzyskała stopień doktora sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej – dyrygentura w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Jest zatrudniona jako adiunkt na Wydziale Instrumentalno - Pedagogicznym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Białymstoku (prowadzi zajęcia z dyrygowania, czytania partytur oraz emisji głosu). Pracuje również w Zespole Szkół Muzycznych w Białymstoku (nauczyciel śpiewu). W 2000 roku została zatrudniona jako asystentka prof. Jadwigi Gałęskiej-Tritt na Podyplomowym Studium Emisji Głosu przy AMFN w Bydgoszczy. Od 2010 roku pracuje, jako nauczyciel śpiewu w Policealnym Studium Wokalno-Aktorskim im. Czesława Niemena w Białymstoku. Ewa Barbara Rafałko prowadzi aktywną działalność artystyczną jako dyrygent chóru Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Białymstoku, wreszcie jako członek i opiekun artystyczny Oktetu Wokalnego „Gaudium”. Prowadząc Hajnowski Chór Kameralny w 1999 roku otrzymała dyplom dla najlepszego dyrygenta na Festiwalu Muzyki Chóralnej „Łapskie Te Deum”, a w 2005 roku nagrodę dla najlepszego dyrygenta na Międzynarodowym Festiwalu „Hajnowskie Dni Muzyki Cerkiewnej”. Była również nominowana do nagrody Marszałka Województwa Podlaskiego w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony dóbr kultury. Rakowiecka Pelagia (24.01.1888 –03.09.1985) - Nauczycielka, aktywna działaczka „Zarania” „Strzelca” i „Wyzwolenia” . Kurierka - w czasie I-ej wojny światowej przewiozła przez front zaboru rosyjskiego odręczny rozkaz Piłsudskiego o tworzeniu POW w zaborze austriackim. Odznaczona Krzyżem 1 Brygady J.P Bojowników Niepodległości. Inicjatorka hajnowskiego ruchu społecznego okresu międzywojennego, członkini: Obywatelskiej Ligi Kobiet, Ligi Ochrony Powietrznej i Przeciwgazowej, PCK i zarządu Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki Rakowiecki Tadeusz (1878-1965) - lekarz, astronom. Urodził się w 1878 r. w majątku ziemskim Grala Dąbrowizna w powiecie siedleckim. W 1897 r. 113 ukończył gimnazjum w Warszawie i wstąpił na wydział lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Studia medyczne ukończył w 1902 r. i w 1903 r. rozpoczął pracę w szpitalu zakaźnym św. Stanisława w Warszawie jako lekarz internista. W latach 1904-14 był ordynatorem oddziału interny. W latach 1905-6 przebywał jako lekarz na froncie rosyjsko-japońskim w Mandżurii. T. Rakowiecki lubił poezję, kochał piękno słowa. Jego najbardziej ukochanym pisarzem był Stefan Żeromski, na temat jego twórczości wygłaszał w Warszawie. W roku 1909 wydał drukiem książkę p.t. „Duma o Hetmanie Stefana Żeromskiego”, a w roku 1910 „Szkice krytyczne o twórczości Żeromskiego”. Za szczyty twórczości Żeromskiego uważał Popioły”, „Walgierza Udałego”, „Dumę o Hetmanie”. W tym okresie przeczytał książkę lekarza Jana Jędrzejewicza p.t. „Kosmografia” i rozpoczął samodzielne studia nieba. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby wojskowej w armii carskiej, pracował w szpitalu dywizyjnym. W 1916 r. w Małopolsce dostał się do niewoli austriackiej. Po kilku miesiącach został zwolniony i uzyskał pozwolenie pracy w szpitalu im. Jana Bożego w Lublinie. W latach 192l-22 pracował w szpitalu w Bychowie. Rozwijał zainteresowania astronomią. W latach 1922-25 był dyrektorem szpitala w Łukowie. Na skutek konfliktów ze starostą przeniósł się na kilka miesięcy do wsi Sułoszowa, a stąd w 1925 r. i przybył do Hajnówki i tu mieszkał przez 40 lat. Tworzył Kasy Chorych w Hajnówce, Białowieży, Bielsku Podlaskim i Siemiatyczach, był naczelnym lekarzem Kasy Chorych w powiecie Bielsk Podlaski i przez kilka lat jedynym lekarzem w Hajnówce. W latach 1928-30 wydał dwutomowe dzieło „Drogi planet i komet”. Książka ta rozsławiła imię autora na uczelniach polskich i zagranicznych, była zalecana jako podręcznik studentom wydziałów astronomii, była pierwszym podręcznikiem wydanym w Polsce w języku polskim z tej dziedziny. W ślad za nią ukazuje się szereg prac — ogółem 24 publikacje naukowe z zakresu mechaniki nieba. Chociaż był autorytetem w tej dziedzinie, nie przyjął propozycji dyrektora Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego prof. Tadeusz Banachiewicz objęcia katedry astronomii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Nie dbał również o popłatne stanowisko w służbie zdrowia, poświęcając cały swój wolny od praktyki lekarskiej czas astronomii bezinteresownie (za największe swe dzieło „Drogi planet i komet” nie przyjął honorarium). W latach II wojny światowej pracował jako lekarz w Hajnówce. Zaraz po zakończeniu wojny przystąpił do tworzenia Ośrodka Zdrowia. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Francuskiego Towarzystwa Astronomicznego w Paryżu, Białostockiego Towarzystwa Astronomicznego i Toruńskiego Towarzystwa Naukowego. Zmarł po ciężkiej chorobie 6.04.1965 r. Jest pochowany na cmentarzu katolickim. W stulecie jego śmierci 3.09.1978 r. Miejskiej Bibliotece Publicznej w Hajnówce nadano Jego 114 imię. W 1998 r. otworzono Izbę Pamięci im. dr Rakowieckiego w SP ZOZ w Hajnówce. Rakowski Romuald - urodzony w 1971 r w Hajnówce. Perkusista grup „Błękitny Nosorożec” od roku 1995 oraz „Czeremszyna” w przeszłości udzielał się w formacjach: Agonia i Sacrum. Pracuje w Zakładach Mechanicznych „Hamech”. Amatorsko uprawia biegi długie, uczestnik Półmaratonów Hajnowskich. Romaniuk Krzysztof – dyrygent orkiestry dętej. Urodził się w Hajnówce 11.08.1980 roku. W ósmej klasie zainteresował się muzyką, postanowił sam nauczyć się gry na gitarze. W 1995 roku rozpoczął naukę w Technikum Drzewno-Mechanicznego przy ZSZ w Hajnówce. Tam po raz pierwszy zetknął się z możliwością nauki gry na instrumencie dętym - na klarnecie typu francuskiego. Już po półrocznej nauce mógł rozpocząć występy w składzie orkiestry szkolnej. Pięcioletnia praktyka muzyczna wpłynęła na decyzję podjęcia studiów muzycznych. W 2000 roku zdał egzamin i rozpoczął naukę na studiach zaocznych w Olsztynie na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim, wydział pedagogiczno-artystyczny, kierunek wychowanie muzyczne. W tym czasie pracował (do roku 2006) w Zakładach „Pronar” w Narwi jako ślusarz. Krzysztof Romaniuk zakończył studia w 2005 roku uzyskując tytuł magistra sztuki o specjalności wychowanie muzyczne W latach 2006-2008 pracował z orkiestrą szkolną przy ZSZ w Hajnówce jako pomocnik dyrygenta. Dyrygent orkiestry szkolnej Józef Korkus wprowadzał go w tajniki dyrygentury, sposoby uczenia młodzieży i inne arkana wiedzy, jakie zdobył podczas swej wieloletniej praktyki w zawodzie dyrygenta. Od roku 2007 w Zespole Szkół nr 1 w Hajnówce prowadzi chór szkolny i od roku 2008 w Szkole Podstawowej nr 6 w Hajnówce pracuje jako instruktor muzyki. Czynnie uczestniczył w procesie tworzenia orkiestry dętej OSP, by od roku 2009 zostać jej aktywnym członkiem. Oprócz czasu jaki poświęcał na orkiestrowe próby, prowadził zajęcia nauki gry na instrumentach dętych stroikowych dla młodzieży w ramach orkiestry OSP. 1 maja 2010 roku został dyrygentem Orkiestry Dętej Ochotniczej Straży Pożarnej w Hajnówce. Romaniuk Radosław, ur. w 1975 r. w Hajnówce. Tu skończył szkołę podstawową, uczył się w ZSZ i liceum, maturę zdawał w Białymstoku. Ukończył w 2000 roku Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, zaś w 2005 studia doktoranckie w Zakładzie Literatury XX wieku macierzystej uczelni. Rok później w Instytucie Literatury Polskiej UW obronił pracę doktorską Sérénité – dialektyka późnej twórczości Jarosława Iwaszkiewiczam, napisaną – podobnie jak jego praca magisterska – pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Gronczewskiego. 115 Debiutował trzy razy: wierszami przyniesionymi poloniście Janowi Zalewskiemu, w almanachu konkursowym w Katowicach i na łamach białostockiego kwartalnika „Najprościej”. W 1998 roku debiutował jako krytyk literacki na łamach miesięcznika „Nowe Książki”, z którym jest związany do dziś. Pierwszy szkic literacki opublikował w 1999 roku na łamach „Znaku”, zaś debiutem książkowym był tom esejów poświęcony myśli filozoficzno-religijnej Lwa Tołstoja Dramat religijny Tołstoja, opublikowany w 2004 roku w Bibliotece „Więzi”. (Książka ta została wyróżniona wówczas nagrodą Fundacji Kultury). Kolejną jego książką był wydany rok później tom esejów biograficznych One (Wydawnictwo Książkowe „Twój Styl”), zawierający portrety czterech żon pisarzy: Nadieżdy Mandelsztam, Zofii Tołstojowej, Anny Iwaszkieiwczowej i Marii Kasprowiczowej. Szkic o Marii Kasprowiczowej, rozszerzony i opatrzony przedmową prof. Romana Lotha, doczekał się oddzielnej publikacji jako książka Talent do życia. O Marii Kasprowczowej, wydana w 2008 roku nakładem Stowarzyszenia Przyjaciół Twórczości Jana Kasprowicza w Zakopanem. W 2012 roku ukazał się pierwszy tom jego książki Inne życie. Biografia Jarosława Iwaszkiewicza ("Iskry"). Opublikował sześć książek edytorskich: dwa tomy Dzienników Jarosława Iwaszkiewicza (z Agnieszką i Robertem Papieskimi, red. Andrzej Gronczewski), Listy do córek pisarza (z Anną Romaniuk), Korespondencję Iwaszkiewicza z Konstantym A. Jeleńskim i Teresą („Reną”) Jeleńską oraz zbiór listów Konstantego A. Jeleńskiego i Czesława Miłosza. Obecnie pracuje nad drugim tomem biografii Jarosława Iwaszkiewicza i dwutomową edycją listów Iwaszkiewicza i Zygmunta Mycielskiego. Stypendysta Ministra Kultury (2007), Funduszu Promocji Twórczości Ministerstwa Kultury (2004), Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (2005). Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 2000-2005 prowadził zajęcia dydaktyczne na Wydziale Polonistyki UW, od 2007 roku związany jest jako wykładowca z Instytutem Rusycystyki UW. Pracuje także jako nauczyciel języka polskiego w Społecznym Gimnazjum „Startowa” w Warszawie. Był laureatem wielu nagród w konkursach literackich na terenie całego kraju. W latach 2002-2009 członek zespołu redakcyjnego kwartalnika „Przegląd Filozoficzno-Literacki". Jako krytyk literacki współpracuje z miesięcznikiem „Nowe Książki". Mieszka w Warszawie i we wsi Orzeszkowo. Rowiński Kazimierz – działacz kulturalno-oświatowy. W 1953 r. ukończył z wyróżnieniem Wydział Pedagogiczny Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie i od tej pory stał się gorącym propagatorem muzyki. W 1963 r. po osiedleniu się w Hajnówce rozpoczął starania o utworzenie Społecznego 116 Ogniska Muzycznego. Początkowo Ognisko działało w "Górniku", w 1965 r. zostało przeniesione do "Leśnika". Nauczano w nim gry na pianinie, skrzypcach, akordeonie i gitarze. Kierowana przez niego placówka poważnie oddziaływała na kształtowanie muzycznych zainteresowań hajnowskiej młodzieży. Rozalski Walentyna z d. Żedż - Urodzona 16 lutego 1930 roku w Postołowie, wywieziona wraz z rodzicami do Gromatuchy – Nowosybirska na Syberii. Po zakończeniu wojny osiedliła się na Florydzie. Nawiązała współprace ze Związkiem Sybiraków w Hajnówce, odnajdując w nim byłych Sybiraków z Gromatuchy. Ofiarowała swoja pomoc finansową w upamiętnieniu wywózek na Sybir i Kazachstanu mieszkańców Hajnówki i okolic. Tablica Pamięci odsłonięta 27 czerwca 2004 r. znajduje się w Kościele Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Hajnówce. W październiku 2005 r. będąc bardzo chorą udała się do Nowosybirska i tam w pobliżu swego miejsca zesłania w Makarach odsłoniła tablicę z napisem; „Pamięci Polaków zesłanych na Sybir w latach 1939 – 1956.” Walentyna Rozalski była bardzo czuła na ludzką niedolę i pomagała indywidualnie członkom Koła Sybiraków. Utrzymywała stały kontakt listowy i telefoniczny, była bardzo zainteresowana działalnością i problemami Koła Sybiraków. Chętnie spotykała się z młodzieżą by opowiadać o losach zesłańców, ich ciężkiej niedoli, aby młodzi nie załamując się pokonywali wszelkie trudności i przeszkody. Raz w roku przysyłała paczki z zabawkami i materiałami szkolnymi z prośbą o przekazanie dzieciom z rodzin ubogich. W 2004 r. została odznaczona Honorową Odznaką Sybiraka. Zmarła 3 czerwca 2006 roku w Merritt Island na Florydzie. Rozbicki Wiesław - pochodzi z Czeremchy. W latach 1959 - 1963 uczył się w LO nr 9 (obecnie LO nr 1 im. Marii Skłodowskiej - Curie w Hajnówce). Ponad 40 lat temu wyjechał z Podlasia. Mieszkał w Słu psku i Bydgoszczy, teraz w Warszawie. Jest absolwentem Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu. Przez wiele lat był dziennikarzem wojskowej prasy i radia, szefem Wytwórni Filmowej "Czołówka”, rzecznikiem prasowym ministra obrony narodowej. Jest czło nkiem Związku Literatów Polskich. Pisze książki o historiach związanych z wojskiem ("Anegdoty i ploty o generałach”, "Podchorąży zawsze zdąży...”, "Mam was wszystkich w...”) oraz o rodzinnym Podlasiu. Jego powieść "Żurawiejka”, w latach 80. była okrzyknięta wydarzeniem literackim. W książkach wykorzystuje oryginalną mieszankę naszego, hajnowskiego folkloru językowego. Rudnicki Piotr – mł. insp., Komendant Powiatowy Policji w Hajnówce od 01.02.2006r. Urodził się 21.07.1956 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Ukończył Uniwersytet Warszawski i jest magistrem administracji. W resorcie MSWiA od 117 01.05.1983r. Pełnił obowiązki Zastępcy Komendanta Komisariatu III RUSW w Białymstoku od 01.12.1988 r. Zastępca Komendanta Komisariatu III RUSW w Białymstoku od 01.04.1989 r. Komendant Komisariatu IV Policji w Białymstoku od 01.02.1993r. Komendant Komisariatu III Policji w Białymstoku od 05.07.1999r. Komendant Komisariatu I Policji w Białymstoku od 15.09.2003r. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi. Rudzińska-Patejuk Jadwiga (1942-2008) - urodziła się 20 listopada 1942 roku w Guzewie niedaleko Płocka. Do Hajnówki przyjechała w 1964 r. i pracowała w LO im. Marii Skłodowskiej- Curie jako nauczycielka języka polskiego. W roku szkolnym 1971/72 pełniła funkcję dyrektora szkoły. W latach 1989-1991 pełniła funkcje naczelnika miasta. W 1994 roku została radną miejską i na pierwszej sesji Rady Miasta jednogłośnie wybrano ją na stanowisko burmistrza Hajnówki. Przez prawie 20 lat była prezesem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki, w ostatnim czasie prowadziła Uniwersytet Trzeciego Wieku. Zmarła nagle 19 września 2008 r. Jest pochowana na cmentarzu w rodzinnej miejscowości męża. Russko Borys – urodził się w Białowieży w 1929 roku. Tutaj uczęszczał do szkoły podstawowej. W latach 1945–1946 uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Hajnówce, później z kilkoma kolegami przeniósł się do Łodzi, gdzie zdał maturę. Po studiach podjął pracę w Szefostwie Służby Uzbrojenia i Elektroniki Ministerstwa Obrony Narodowej, skąd odszedł na emeryturę w 1978 roku, w stopniu pułkownika. W 1992 roku zaczął pisać wiersze, które ukazywały się na łamach prasy białostockiej. Od 1998 roku wydał kilkanaście tomików. W roku 1999 został przyjęty do Związku Literatów Polskich. Publikował też w kilkunastu czasopismach regionalnych i ogólnokrajowych, m.in. w miesięczniku Sylwan, wydawanym przez Polskie Towarzystwo Leśne. Russko - Szurkowska Olga - Rusycystka, nauczycielka, literatka. Urodziła się 10 lipca 1931 roku w białowieskich Podolanach, w zamożnej rodzinie chłopskiej Emiliana i Nadziei Russko. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Białowieży kontynuowała naukę w gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Hajnówce (1945-1951). W tym czasie działała w organizacjach młodzieżowych, brała także udział w akcji zwalczania analfabetyzmu w rodzinnych Podolanach. W latach 1951-1954 studiowała filologię rosyjską na Wydziale FilologicznoHistorycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Warszawie, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim, który ukończyła w 1958 roku. Występowała w Uczelnianym Zespole Pieśni i Tańca. Uczestniczyła w odgruzowywaniu Warszawy. Pracę jako nauczycielka języka rosyjskiego rozpoczęła w 1954 roku w Męskim Liceum Ogólnokształcącym, mieszczącym się przy ul. Grochowskiej 118 w Warszawie. W latach 1956-1960 pracowała w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym przy ul. Elektoralnej, a w latach 1960-1965 w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym im. Dobieszewskiego przy ul. Dolnej w Warszawie. W 1965 r. podjęła pracę w warszawskim Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kochanowskiego, w którym pracowała do czasu odejścia na emeryturę w 1984 roku. Będąc już na emeryturze pracowała jeszcze w latach 1989-1991 w Liceum Medycznym przy ul. Ciołka w Warszawie. Swoje wspomnienia z dzieciństwa, lat szkolnych i studiów publikowała na łamach „Głosu Białowieży”, w cyklu „Meandry mojego wędrowania”. Wydała dwie książki. W "Dziejach białowieskiej rodziny" (Białowieża 2001) zawarła opisy zdarzeń z dzieciństwa i lat młodzieńczych przypadających na okres międzywojenny i czasy II wojny światowej. Wspomina też swoich przodków związanych z Puszczą Białowieską od wieku XIX. W zbiorze opowiadań "Paraska i inne opowiadania" (Białystok 2003) także odnosi się do rodzinnych stron Puszczy Białowieskiej. W 2012 roku wydała kolejna książkę nawiązującą do lat młodzieńczych. Rygorowicz Olga - Decyzją czytelników Kuriera Porannego została wybrana Najlepszym Wójtem Powiatu Hajnowskiego w 2008 r. Pełni funkcję Wójta gminy Hajnówka szóstą kadencję. Uznanie laureatce przyniosła głównie budowa szkoły podstawowej w Dubinach oraz pozyskanie inwestora do budowy w Trywieży fabryki materiałów budowlanych. Rygorowicz-Tarasiewicz Tamara - malarka, urodziła się w Hajnówce. Uczyła się w Szkole Podstawowej nr 2, później w Liceum Ogólnokształcącym nr 9, które ukończyła w 1967 r. Po studiach pielęgniarskich w Akademii Medycznej w Poznaniu pracowała jako pielęgniarka w Narewce, po ślubie z Sergiuszem Tarasiewiczem przenieśli się do Białowieży. Tam w 1988 r. zainteresowała się malarstwem, w 1994 roku założyła wspólnie z mężem własną galerię w wynajętym domu prywatnym w Białowieży, gdzie oprócz obrazów prezentowano przedmioty kultury materialnej regionu. Zniechęceni atmosferą wokół jej twórczości- m.in. odmową zapisania do związków twórczych i niemożnością wystawiania w uznanych galeriach - w 1996 r. Tarasiewiczowie wyjechali do Stanów Zjednoczonych, gdzie malarstwo Tamary Tarasiewicz spotkało się z dużym zainteresowaniem. Świadczą o tym liczne wystawy i zamieszczenie prac w nowojorskim wydawnictwie Book Art Press Publisher w albumie Nowa Sztuka Międzynarodowa: Zbiór Nowej Twórczości Współczesnych Artystów Świata. Wydawnictwo poświęciło na prezentacje twórczości Tamary Tarasiewicz dwie strony. Rynarzewski Wojciech Gustaw Pius - właściciel baru „U Włodzi”. Urodził się w 1956 r. w Warszawie. Lecz „mieszkał” tam tylko trzy dni, gdyż jego 119 ojciec, poznaniak- dostał posadę w terpentyniarni w Hajnówce. Jego matka pochodziła z południa Polski. Z wykształcenia jest mechanikiem, zaś z zamiłowania fotografem. W wojsku (służył m.in. w Lublinie, na Majdanku) nauczył się fotografować, potem zrobił papiery czeladnicze. Był korespondentem „Gazety Współczesnej”. Przez piętnaście lat robił zdjęcia turystom w puszczy, ażeby się nie nudzić i trochę dorobić, robił wypady za granicę. Zwiedził wtedy całą Europę i kraje Związku Radzieckiego. Jego korespondencje chętnie brała prasa. Zbierał rekwizyty do filmu „Biesy” realizowanego przez Andrzeja Wajdę. To on wskazał realizatorom filmu budynki carskie na stacji towarowej i osadę Grudki. Film kręcono w kwietniu 1987 r. W latach 80-tych prowadził w Hajnówce zakład fotograficzny, przywieziony z Białowieży. Po roku założył i prowadził minimarket. Posiadał 68 gatunków piwa- najwięcej w całym województwie. W 1990r. założył jedyny swego rodzaju bar „U Wołodzi”. Obecnie bar jest nieczynny. Sacharczuk Roman (65) – treningi sportowe rozpoczął w SP nr 5 u mgr Jana Kozaka. Pierwsze sukcesy zaczął odnosić w SP nr 2, gdy jego szkolnym trenerem został mgr Ryszard Szpilewicz. W 1980 r. wygrał bieg na 2 km – 6,20,4, w ramach IX BOMS. W 1982 r. awansował do czołówki krajowej juniorów młodszych, lecz start w IX OSM w Poznaniu miał nieudany. W szkole średniej (ZSZ) trenował początkowo pod kierunkiem mgr Włodzimierza Sidorskiego, później trenował wg planów Romualda Chylińskiego. W roku 1984 zdobył srebrny medal w biegu na 5 km podczas Mistrzostw Polski SZS rozgrywanych w Białymstoku. Posiadał 2. wynik w Polsce wśród juniorów w biegu na 5 km – 14,47,41. Po służbie wojskowej w Wawelu Kraków występował w Jagiellonii Białystok. Najlepsze wyniki uzyskał w 1989 r. na 1500 m – 3,55,49, na 3000 m – 8,23,98, 5000m – 14,45,54 i w maratonie 2,40,31,0 (wynik ten został uzyskany w pierwszym występie w maratonie podczas drużynowych Mistrzostw Wiednia wygranych przez Jagiellonię). W 1988 r. w Sopocie przebiegł 10 km w czasie 30,05,41. W wojsku trenował pod kierunkiem Henryka Polaka, a w Jagiellonii jego trenerem był Józef Stefanowski. Saczko Eugeniusz – ur. w 1962 r. w Hajnówce. Ukończył LO nr 10 w Hajnówce. Absolwent UMCS w Lublinie, kierunek geografia. W roku 1986 rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej nr 5. W 1991 r. przeszedł do pracy w LO z BJN. 1 kwietnia 1992 r. objął funkcję dyrektora szkoły. Od 1994 r. jest radnym miejskim. W latach 1998-2002 oraz od 2010 roku - przewodniczący Rady Miasta. W 2007 roku wystąpił z wnioskiem o wprowadzeniu języka białoruskiego jako pomocniczego w administracji w Hajnówce. Kibic siatkówki, członek amatorskiego zespołu „Pahonia”. W 2002 r. znalazł się w grupie założycielskiej II-ligowego zespołu siatkówki. Od 2005 roku występuje w nim (z roczną przerwą) jego syn Daniel. W latach 2007-2012 był wiceprezesem 120 Stowarzyszenia Siatkówki. Sadokierski Roman – długoletni działacz hajnowskiej „Solidarności”. Sekretarz Tymczasowej Komisji Terenowej NSZZ "Solidarność" w Hajnówce w 1989 r. , członek Terenowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność" od 1989 r. W 1998 r. został przewodniczącego hajnowskiej "Solidarności". Obecnie jest członkiem Prezydium Zarządu Regionu Podlaskiego NSZZ „Solidarność” odpowiedzialny za kontakty z Organizacjami Zakładowymi i Oddziałami ZR. W 2009 r. otrzymał Medal zasług dla diecezji drohiczyńskiej za wielki wkład w powstanie kopca Jana Pawła II a w 2010 r. otrzymał Dyplom Uznania Diecezji Drohiczyńskiej. Sadokierski Tomasz (83) – wychowanek mgr Andrzeja Grygoruka z SP nr 6. Od pierwszego startu w czwórboju w 1995 r., najlepsze wyniki osiągał w skoku w dal i w biegu na 100 m Początkowo przegrywał w czwórboju z Tomaszem Kowalskim, który zajął w MP 4. miejsce. 5 metrów w skoku w dal przekroczył w 1996 r. – 5,29. W następnym roku wynik 5,53 dał mu 6. miejsce w finałach XXVI BOMS. W roku 1998 wygrywał wszystkie zawody w województwie w swojej kategorii wiekowej, ustanawiając rekord województwa 15 – latków – 6,57. Po ukończeniu podstawówki rozpoczął naukę w ZSMW, występował w barwach Podlasia Białystok. Jesienią, podczas Małego Memoriału Kusocińskiego, zdobył złoty medal w sztafecie 4x100 m oraz 2 medale brązowe: w biegu na 100 m – 11,70 i w skoku w dal – 6,35. W roku 2000 przypadły mu 2 złote medale :w sztafecie 4x100 m – 42,18 (rekord Polski jun. mł.) i w skoku w dal – 7,08 podczas Olimpiady Młodzieży w Bielsku Białej. Wystąpił również w reprezentacji Polski juniorów młodszych podczas trójmeczu z Finlandią i zespołem Baltic Team w Białymstoku, zajmując 1. miejsce w skoku w dal – 7,16.Pierwszy rok startów wśród juniorów starszych przyniósł srebrny medal w sztafecie 4x100 m oraz mistrzostwo Polski LZS wynikiem 7,15.Podczas zawodów o klubowy Puchar Europy juniorów w Rennes odniósł dwa zwycięstwa: w skoku w dal – 7,45 i w sztafecie Podlasia 4x100 m – 42,08. Sadowski Sławomir (53) – wychowanek mgr W. Łapińskiego. Specjalizował się w skokach i w biegu przez płotki. W 1970 r. zdobył brązowy medal podczas Mistrzostw Polski SZS w Rzeszowie w biegu na 110 m ppł (100 cm) – 15,5, a w skoku wzwyż skoczył 1,80 (rekord województwa juniorów młodszych), co dało mu w konkursie 6. miejsce. Skakał również w trójskoku – 13,25. Ojciec aktora Przemysława Sadowskiego. Sadowska Katarzyna - ur. 1972 w Hajnówce, aktorka Teatru Polskiego w Szczecinie. W 1997 r. ukończyła PWST w Krakowie. Grała w filmach "Tygrysy Europy", "Czego boją się faceci", "Ławeczka", "Ryś", 121 Sadowski Przemysław - ur. 18 marca 1975 w Hajnówce, polski aktor telewizyjny, teatralny i filmowy. Uczęszczał do szkoły muzycznej I stopnia, gra na fortepianie i gitarze. Zanim ukończył w 1999 studia na Wydziale Aktorskim Łódzkiej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera, wcześniej – 28 września 1997 zadebiutował na scenie rolą Elfa w szekspirowskim spektaklu Sen nocy letniej w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, z którym związany był w latach 1997–1999. Występował potem w teatrach: Polskim w Szczecinie (2000) oraz warszawskich: "Scena Prezentacje" (2000, 2002–2004), Nowym Praga (2005) i Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego (2006). W roku 2000 wystąpił po raz pierwszy na dużym ekranie w czterech filmach: Syzyfowe prace na podstawie powieści Stefana Żeromskiego, Pierwszy milion, Strefa ciszy i Enduro Bojz. Po gościnnym udziale w serialach takich jak Więzy krwi (2001), Zostać miss (2001), Klan (2001–2002) i Na dobre i na złe (2002) i jako studencka miłość i adorator tytułowej bohaterki serialu TVN Magda M. (2006). Od 2002 gra rolę Kacpra Szpunara w serialu Polsat Samo Życie. W 2006 roku wziął udział w czwartej edycji Tańca z gwiazdami, w którym zajął czwarte miejsce. Jego partnerką taneczną była Ewa Szabatin. 4 września 2004 ożenił się z aktorką Agnieszką Warchulską, z którą ma syna Jana (ur. 2005). Z poprzedniego związku ma córkę Małgorzatę (ur. 1997). Sajewicz Tomasz - ur. w 1979 r. w Hajnówce, absolwent LO z DBJN. Studiował w Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Dziennikarz, od 1999 r. związany z Polskim Radiem. Korespondent na Białorusi, w Iraku, Korei Południowej i Tajlandii. Obecnie stały korespondent Polskiego Radia w Chińskiej Republice Ludowej. Podczas pracy w Warszawie współpracował z II Programem Polskiego Radia, gdzie zajmował się głównie tematami dotyczącymi sztuki współczesnej. Relacjonował dla Polskiego Radia weneckie Biennale, Documenta i Manifesta. Publikował w „Przekroju”, „Tygodniku Powszechnym” i miesięczniku „Press”. W 2010 r. współpracował z Pawilonem Polski na EXPO 2010 w Szanghaju, gdzie koordynował oprawę medialną promocji Pawilonu w Chinach oraz organizował wiele wydarzeń artystycznych. Podczas festiwalu dizajnu Design Attack 2011 pełni rolę kuratora. Sakiel Jan - ur. 26 I 1958 w Hajnówce. 1978-1983 student Politechniki Częstochowskiej, Wydz. Budowy Maszyn. 1978-1983 aktywny uczestnik Duszpasterstwa Akademickiego przy Kurii Diecezjalnej w Częstochowie; członek Studenckiego Klubu Łączności (krótkofalowców) przy PCz. 1980-1983 w KPN. Od 1980 w NSZ, członek Tymczasowego Komitetu Założycielskiego NZS na PCz., do 1981 redaktor niezależnego czasopisma „Żak” wydawanego przez NZS PCz; w 1981 założyciel, redaktor nacz. biuletynu NZS PCz „MiniMax”; współtwórca Niezależnego Wydawnictwa Studenckiego; III-X 1981 122 członek Zarządu Uczelnianego NZS, odpowiedzialny za informację i wydawnictwa, członek Komisji Koordynacyjnej NZS Częstochowa; w 1981 delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów NZS w Krakowie. 1981-1983 w KPN. 3 V 1981 współorganizator pielgrzymki akademickiej na Jasną Górę. 9 V 1981 obserwator podczas I Ogólnopolskiego Zjazdu Regionalnych i Uczelnianych KOWzP w Warszawie. 15 V 1981 współorganizator demonstracji po zamachu na Jana Pawła II, 25 V 1981 wiecu w obronie więźniów politycznych. Od X 1981 przew. Komisji Rewizyjnej NZS PCz. Po 13 XII 1981 w ukryciu, 23 XII 1981 zgłosił się na posterunek MO w Hajnówce, internowany w Ośr. Odosobnienia w Białymstoku, od 15 I 1982 w Suwałkach zwolniony 25 II 1982. Od III 1983 na emigracji w USA; pracownik firm budowlanych. 1983-1986 członek Ruchu Społeczno-Politycznego Pomost oddział San Diego w Kalifornii, uczestnik antykomunistycznych pikiet i demonstracji ulicznych. Absolwent Uniwersytetu Stanowego Nowy Jork w Albany (1996). Od 1999 członek Klubu Więzionych, Internowanych i Represjonowanych w Białymstoku. Sakiel Ryszard – hajnowianin, lokalny patriota. Urodził się w patriotycznej rodzinie, dziadek był na Syberii, ojciec w Armii Krajowej. Ich wspomnienia spisał dla najbliższych. Podrzuca innym pomysły na książki, artykuły. Cieszy się, gdy je wykorzystują. Wie dużo o Hajnówce, szczególnie tej przedwojennej. Hajnówka to miasto, które kocha, pragnie poznawać jego historię i przekazywać swoją wiedzę innym. Sakowicz Irena (76) – najwybitniejsza obecnie lekkoatletka Hajnówki. Z lekkoatletyką zetknęła się podczas startów w czwórboju w SP nr 2. Jej pierwszym trenerem był mgr Dariusz Jabłoński. Będąc w I klasie LO 9 rozpoczęła treningi w sekcji lekkoatletycznej KS Puszcza, pod kierunkiem mgr Jana Kozaka. Jesienią 1991 r. podczas startów w mitingach Grand Prix, organizowanych przez Puszczę, znalazła się w trójce najlepszych zawodniczek na 800 m W następnym roku w mitingu Puszczy jest już pierwsza na 800 m z wynikiem 2,38,3. W roku 1993 w zawodach z okazji Dnia Sportu wygrywa biegi na 300 m – 44,8 i 800 m – 2,35,4. Na jej talencie poznał się trener Jerzy Mydlarz. Trenując wg jego wskazówek poprawiła znacznie swoje wyniki na 800 m – 2,24,01 (9. miejsce w województwie), 1000 m 3,07,31 (3.), 1500 m – 5,09,80 (7.). Okres maturalny w 1995 r. nie pozwolił na poprawę wyników. Podczas II rzutu ligi l.a. zajęła 3. miejsce na 800 m – 2,25,63. Po rozpoczęciu studiów na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku trenowała pod okiem trenera Mydlarza. Zaczęła przedłużać biegane dystanse, bijąc przy okazji rekordy województwa na 5000 m – 17,44,74, co dało jej 7. miejsce w Mistrzostwach Polski w Pile, podczas Akademickich Mistrzostw Polski w Krakowie przebiegła 10000 m w czasie – 37,44,71. W krótszych biegach pobiła swoje rekordy życiowe: na 800 m – 2,15,4, 1000 m – 2,57,90 i na 1500 m – 123 4,44,13. W tym okresie startowała w wielu biegach ulicznych, kończąc biegi w czołówce. W sezonie halowym w 1999 r. bardzo dobrze pobiegła podczas Mistrzostw Polski w hali. Zajęła 4. miejsce na 1500 m i 5. miejsce na 800 m Została akademicką wicemistrzynią Polski w biegu na 1500 m W roku 2000 odniosła sukces w biegu ulicznym w Goeteborgu, wygrywając wśród kobiet, a wyprzedziło ją tylko 4. mężczyzn. Jesienią pobiła rekord województwa w biegu godzinnym – 15016 m. W tym samym roku ukończyła studia. Obecnie mieszka w Białymstoku, od 2000 r. reprezentuje Juvenię Białystok. Planuje przedłużenie dystansów i starty w maratonie. Jej najlepsze wyniki: 400 m – 59,36(00), 800 m – 2,10,58(00), 1000 m – 2,48,59(00), 1500 m – 4,29,75 (00), 3000 m – 10,26,94 (98), 5000 m – 17,11,13 (RW-01), 10000 m – 37,44,71(RW-97), 3 km z prz. – 11,02,34 (RW-00), bieg godzinny - 15016 m (RW-00). Samojlik Tomasz - urodził się w Hajnówce, absolwent I LO. Po studiach w Lublinie wrócił w rodzinne strony Jest pracownikiem Zakładu Badania Ssaków PAN w Białowieży. Od roku 2002 pracuje w Zakładzie Badania Ssaków w Białowieży gdzie koordynuje projekty unijne oraz rozwija nową dziedzinę badań – historię przyrodniczą. W roku 2007 obronił na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie rozprawę doktorską „Antropogenne przemiany środowiska Puszczy Białowieskiej do końca XVIII wieku. Historią Puszczy zajmuje się więc zawodowo, zwłaszcza, że obecnie skupia się na okresie XIX i XX wieku, a więc tym, który zadecydował o współczesnym obliczu Puszczy. Tomasz Samojlik zajmuje się również popularyzacją wiedzy o historii Puszczy Białowieskiej pisząc artykuły zarówno w publikacjach naukowych, jak popularnych i prasie codziennej. Jest redaktorem i współautorem popularnej książki „Ochrona i łowy – Puszcza Białowieska w czasach królewskich” Białowieża 2005 i współredaktorem (z Piotrem Daszkiewiczem i Bogumiłą Jędrzejewską) „Puszcza Białowieska w pracach przyrodników 1721 – 1831”, Warszawa 2004. Swoje ostatnie książki kierował głównie do nastoletnich czytelników. Wśród dzieci w regionie popularne są opowieści Tomasza Samojlika o przygodach żubra Pompika: "Zapach wiosny i inne historie", "Letni zmierzch i inne opowieści", "Żubr Pompik. Tropy na śniegu i inne opowieści”, ”Wilk Ambaras”, "Nauczę cię pływać moja wyderko" oraz komiksy "Ostatni żubr” (do kolorowania) i „Ryjówka przeznaczenia”. Tomasz znany jest również jako gawędziarz, z pasją opowiadający o swoich historycznych poszukiwaniach. Był trzykrotnie nominowany do tytułu Hajnowianina Roku. Sapieżko Włodzimierz – lekarz wojskowy, ur. 08.02.1942 r. we wsi Puciska. Szkołę podstawową i Liceum Ogólnokształcące nr 10 ukończył w Hajnówce. W roku 1973 uzyskał pierwszy a w 1983 drugi stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych w Centrum Kształcenia Podyplomowego przy Woskowej Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 1968-1992 pracował jako lekarz 124 (pełniąc służbę wojskową) w Jednostce Wojskowej nr 2186 w Hajnówce oraz jako wolontariusz w Oddziale Chorób Wewnętrznych Przychodni Rehabilitacyjnej Spółdzielni Inwalidów „Postęp” w Hajnówce, pracowni w Oddziale Pomocy Doraźnej oraz w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Białymstoku jako członek OKIZ. Był twórcą Poradni Cukrzycowej w ZOZ Hajnówka, gdzie pracował jako starszy asystent w latach 1993-1997. U schyłku swojego życia, zmagając się z chorobą pracował jeszcze w Domu Miłosierdzia „Samarytanin” w Hajnówce. Zmarł 21.08.1998 r. po ciężkiej chorobie. Sawko Włodzimierz – pochodził z Hajnówki. Aresztowany w 1942 roku przez hitlerowców, został wywieziony do Pilau. Zaraz po wyzwoleniu wrócił na Białostocczyznę i podjął pracę nauczyciela w Nowosadach. Po studiach ekonomicznych w Poznaniu pracował jako wizytator w Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego, a od 1955 roku przez 20 lat był dyrektorem Technikum Mleczarskiego w Białymstoku. W 1964 roku dzięki jego staraniom szkoła przeniosła się do nowoczesnego budynku przy ulicy Zwycięstwa 28, w którym mieści się do dnia dzisiejszego. Seweryn Andrzej - prof. zw. dr hab. inż. na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej. Urodził się w Hajnówce, w 1981 r. ukończył LO nr 9. Po ukończeniu studiów pracował jako: konstruktor w Toruńskich Zakładach Urządzeń Okrętowych (w latach 1986 - 1988); asystent na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej (w latach 1988 - 1993); adiunkt (w latach 1993 - 1998); profesor nadzwyczajny na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej (od 1998 r.); kierownik Katedry Mechaniki Stosowanej (w latach 1999 - 2005); kierownik Katedry Mechaniki i Informatyki Stosowanej (od 2005 r.); Dziekan Wydziału Mechanicznego Politechniki Białostockiej (od 2002 r.). Siekierzyńscy Czesława i Jerzy Paweł - zawodowi aktorzy warszawscy, grający na scenach Teatru Ludowego w Warszawie, Teatru Polskiego w Łodzi, Płocku, Wilnie, Petersburgu, Moskwie, Radomiu, Kaliszu. W Lublinie Paweł Siekierzyński był dyrektorem teatru Halickiego, później Wielkiego, dyrektorował teatrowi radomskiemu. Należał do zespołu Krakowskiego Teatru Bagatela. w 1935 roku z teatrem objazdowym przyjechali do Hajnówki. Teatr się rozpadł, dlatego w Hajnówce zatrzymali się na dłużej. Zamieszkali w pierwszym czworaku, zaraz obok Domu Leśnika. Pan Paweł podjął pracę w tartaku, jako urzędnik państwowy, zaś pani Czesława zajęła się organizacją teatru. Młodych adeptów sztuki uczyła zachowania się na scenie, dobrych manier, prawidłowej interpretacji tekstu, dykcji i wszelkich niuansów teatralnych. Teatr wystawiał nową sztukę raz w miesiącu. Były to dramaty, komedie, farsy, sztuki ludowe czy baśnie fantastyczne dla młodzieży. Dochód z biletów przeznaczano na uszycie lub zakup garderoby czy potrzebnych 125 atrybutów teatralnych, czasem określone sumy przeznaczano na zakup książek do biblioteki Leśnika. Z Hajnówki wyjechali w 1946 r. Sieliwonik Piotr (1952-2000) - był najlepszym piłkarzem wywodzącym się z Hajnówki. Urodził się w Hajnówce w dzielnicy Chemiczna, niedaleko stadionu Puszczy. Uczył się w Szkole Podstawowej nr 2 a później w Zespole Szkół Zawodowych. Tam pod okiem trenera Tadeusza Bergera zaczął rozwijać swoje piłkarskie umiejętności. Grał w drużynie juniorów Puszczy i reprezentował szkołę w rozgrywkach Szkolnego Związku Sportowego. W 1968 r. ZSZ w Hajnówce zdobył mistrzostwo województwa SZS. Już jako junior zadebiutował z powodzeniem w drużynie seniorów. W sezonie 1972/73 trafił do Husara Nurzec, ze względu na konieczność odbycia służby wojskowej. Wiosną 1974 roku przeszedł do najlepszego wówczas klubu w regionie - grającego w II lidze - Włókniarza Białystok. Strzelił 12 bramek w 17 spotkaniach, co jednak nie uratowało klubu przed spadkiem do III ligi. W kolejnym sezonie, decyzją władz administracyjnych przeszedł do Jagiellonii. Zespół po barażach awansował po raz pierwszy w swej historii do II ligi, a Sieliwonik strzelił 5 bramek. W Jagiellonii występował do sezonu 1981/82, przez cały czas będąc czołowym napastnikiem, tworząc z Zawiślanem znakomity duet snajperów. Łącznie w II lidze strzelił dla Jagiellonii 28 goli. Dzięki swojej dobrej i skutecznej grze miał propozycję gry w drużynie mistrza Polski Górnika Zabrze. Na zakończenie kariery wrócił na rok do Hajnówki. Był grającym trenerem i jednym z czołowych strzelców. Puszcza zajęła 2 miejsce w lidze okręgowej (obecnie IV liga) w sezonie 1982/83 . W następnym roku grał w Sokole Sokółka. Od sezonu 1984/85 związał się na 2,5 roku z białostocką Gwardią, grającą w III lidze, tworząc bardzo skuteczną parę napastników z Jackiem Bayerem. Jesienią 1986 roku po raz ostatni wybiegł na boiska ligowe. Po zakończeniu kariery często występował w spotkaniach "oldboyów". Umarł przedwcześnie - 2 marca 2000 roku. Siemieniuk Iwona – ur. w Hajnówce, absolwentka LO w 1996 r. Studiowała na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1996-200, występowała w Chórze Akademickim UW. Szkoła Muzyczna I st. - fortepian '94, śpiew '03, Studio Harmonic - Paris '07, Cambridge University '00, UW '03, Szkoła Aktorska Machulskich - ASSITEJ '06. Jest osobą wszechstronną, gra w filmach i pisze scenariusze filmowe. Jako aktorka wystąpiła w następujących filmach: „Jak to się robi z dziewczynami”, „Pianista” (2002), serial „Fala zbrodni”-3 odcinki (2006), 4 odcinki (2007), „Pensjonat pod Różą” – 1 odcinek (2006),serial „Kryminalni” – 1 odcinek (2008), „Nigdy nie mów nigdy” (2009). Autorka scenariuszy filmowych: Serial „Fala zbrodni” – odcinki 58, 60, 62-63, 65, 6768, 70, 75-77, 79, 82-84, 86, 88, 90-92, 95, 97-98, 101-103 (2003-2008); serial „Na Wspólnej”- członek zespołu storylinerów i edytorów od odcinka 576, dialogi (2003-2010); serial „Zakręcone” - odcinki: 2, 5, 7, 12 (2005); serial 126 „Tylko miłość” – scenariusz-adaptacja, odcinki: 1-19, 41-55 (2007-2009); serial „Brzydula” - odcinki: 40, 47, 74, 78-79 (2008-2009); film „Nigdy nie mów nigdy” – scenariusz, dialogi (2009). Siniakiewicz Aleksander – ur. w 1906 r. Już jako 15-latek rozpoczął pracę w Zakładach Drzewnych. W zakładach pracował nieprzerwanie przez 50 lat przy remontach i konserwacji wąsko- i szerokotorowej sieci wewnątrzzakładowego transportu szynowego. Przez długie lata pracował jako robotnik, pod koniec zatrudnienia został toromistrzem-brygadzistą. Przez cały okres pracy w pełni zasłużył na miano wzorowego pracownika, dobrego organizatora i opiekuna młodszych pracowników. Był również działaczem społecznym i racjonalizatorem. Uczestniczył w wodowaniu statku M/S „Hajnówka. Za wzorową pracę zawodową i pełne zaangażowanie w działalności społecznopartyjnej był wielokrotnie nagradzany i odznaczany. Najcenniejszym odznaczeniem był Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Sirak Jerzy – ur. w 1957 r. w Drygałach (warmińsko-mazurskie). Jest absolwentem prawa administracyjnego Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Od 1983 roku pracował w samorządzie miejskim i powiatowym. Był radcą w Kolegium ds. Wykroczeń, Sekretarzem Miasta w latach 1989-90, prezesem PSS „Społem” (1990-94), w wyborach w 1994 r. wybrany do Rady Miasta, wrócił do UM jako Sekretarz Miasta. W latach 1999-2010 był wicestarostą Powiatu Hajnowskiego. Burmistrz Hajnówki od 2010 r. w których startował z Komitetu Wyborczego Wyborców Koalicja Wyborcza – Ziemia Hajnowska. Szef lokalnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Prezes Rady Powiatowej LZS, HKS „Żubr” Hajnówka i Polskiego Komitetu Pomocy społecznej. Siwek Rafał – ur. w 1981 r. w Hajnówce, absolwent z 2002 r. Technikum Mechanicznego ZSZ w Hajnówce , ukończył w 2007 r. studia na kierunku: automatyka i robotyka na Politechnice Białostockiej, broniąc pracę magisterską pt. „Środowisko programowania robota LEGO Mindstorms”. Był pierwszym prezesem hajnowskiego oddziału KSM w latach 1999-2004. Od 2004 r. jest prezesem Zarządu Diecezjalnego KSM Diecezji Drohiczyńskiej, a od 28 lutego 2010 r. kieruje władzami krajowymi tego stowarzyszenia. Podczas jego działalności powołano 30 oddziałów KSM-owskich, stworzono diecezjalne biuro KSM w Sokołowie Podlaskim oraz wdrożono projekt Kajakowy Patrol Św. Franciszka. Pracuje w diecezjalnym biurze tego stowarzyszenia. Ponadto jest właścicielem jednoosobowej firmy szkoleniowej zajmującej się warsztatami robotyki ROBOTEAM i prezesem Rady Nadzorczej Fundacji dla Młodzieży. 127 Skiepko Andrzej - urodził się w Narewce w 1960 roku. Ukończył hajnowskie LO im. Marii Skłodowskiej-Curie, następnie studiował w Olsztynie na Akademii Rolniczo-Technicznej oraz w Podyplomowym Studium Nauczycielskim w Białymstoku. Po powrocie na Podlasie pracował w szkole w Lewkowie Starym, następnie w OSiR w Narewce, gdzie był dyrektorem. Od 2003 r. był dyrektorem Hajnowskiego Domu Kultury. Wielki społecznik, trenował dzieci i młodzież, organizował drużyny sportowe, zawody, spartakiady. W 2010 r. został zastępcą Starosty Hajnowskiego. Skiepko Jan – ur. 1945 r., z wykształcenia socjolog, w latach 1995-98 kierownik Urzędu Rejonowego w Hajnówce. Działacz partyjny. Przez pewien czas pracował w Narwi. W 1994 r. został radnym, członkiem Zarządu Miasta, ale pełnienie tej funkcji zawiesił po objęciu stanowiska w administracji państwowej. Zmarł 10.11.1998 r. Skiepko Michał – w 2009 r. otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”. Jest jednym z najwybitniejszych polskich śpiewaków operowych pochodzącym z powiatu hajnowskiego, z Siemianówki. W 1978 r. ukończył studia wokalne w Warszawie na Akademii Muzycznej. Najwyższym jego osiągnięciem jest Złoty Medal, który artysta otrzymał podczas Międzynarodowego Konkursu im. J.Verdiego we Włoszech w 1979r. W latach 1963-71 należał do Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, a od 1971 śpiewał w najlepszych teatrach operowych kraju – początkowo w warszawskiej Operze Kameralnej, później w Teatrze Wielkim w Łodzi i Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie. Od 1987 r. koncertuje w Niemczech, prezentując niezwykle bogaty i zróżnicowany repertuar. Występował m. in. w takich operach, jak „Traviata” i „Rigoletto” Giuseppe Verdiego, „Straszny dwór” i „Hrabina” Stanisława Moniuszki, „Król Roger” Karola Szymanowskiego, „Poławiacze pereł” George’a Bizeta. W listopadzie 2009 r. zachwycił swoim śpiewem także publiczność hajnowską zgromadzoną w sali Hajnowskiego Domu Kultury. Podczas występu można było usłyszeć dzieła klasyki muzycznej wykonane w języku polskim, włoskim, białoruskim i rosyjskim. Ponownie wystąpił w 2011 r. podczas rozdania nagród „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego 2010`”. Słonicka Halina (1931-2000) - śpiewaczka (sopran). Urodziła się 29 marca 1931 roku w Czemianach k. Kobrynia na Polesiu; ojciec jej był tam nadleśniczym. Lata dzieciństwa spędziła w Hajnówce, uczyła się w gimnazjum białoruskim i w gimnazjum ogólnokształcącym. Szkolę średnią ukończyła w Białymstoku, gdzie miała miejsce jej pierwszy kontakt z operą. Jako uczennica wystąpiła w konkursie „Szukamy talentów śpiewaczych”, wykonując arię Haiki 128 i walca Caton (z „Casanovy” Różyckiego) i wyśpiewała I nagrodę. Po maturze znalazła się w Warszawie. I choć została przyjęta na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, wybrała średnią szkołę muzyczną i naukę śpiewu u prof. Magdaleny Haifterowej. Dyplom tej szkoły uzyskała w 1955 roku, będąc w tym czasie solistką Zespołu Pieśni i Tańca Wojska Polskiego. Z zespołem tym „zaliczyła” pierwsze występy zagraniczne (ZSRR, Chiny i Korea Północna). Nie zaniedbała jednak studiów wokalnych. Kontynuowała je (w latach 1955-1960) w warszawskiej Akademii Muzycznej, także w klasie prof. M. Halfterowej. Szczególne miejsce w jej rozwoju wokalnym zajęły wówczas konkursy: w Vercelli (1956, IV nagroda), Moskwie (1957,II nagroda), Hertogenbosch ( 1958, II nagroda), Tuluzie (1959,II nagroda), Genewie (1960, II nagroda), Rio dc Janeiro (1963, II nagroda). W 1957 roku została solistką Opery Warszawskiej. W 1980 roku rozpoczęła pracę pedagogiczną, początkowo w Białymstoku na Wydziale Wychowania Muzycznego filii warszawskiej AM, a potem już w samej stołecznej Akademii. Zmarła 9 września 2000 roku w Warszawie. Spoczęła na białostockim, prawosławnym cmentarzu, tuż obok swojej mamy, Olgi. Inskrypcję na pomniku zaproponowali jej uczniowie „Wielka artystka, wybitny pedagog, szlachetny człowiek”. Smyk Jan – dziennikarz radiowy, ur. 7.06.1951 r. w Dobrowodzie, absolwent LO w Hajnówce z 1969 roku i Politechniki Warszawskiej, Wydział Mechaniki Precyzyjnej. Po studiach zaczął pracować w Polskim Radiu w Warszawie w redakcji rolnej, później w publicystyce w programie I. Następnie podjął pracę w Polskim Radiu Białystok, był jego Prezesem i Redaktorem Naczelnym. W czasie studiów publikował w „Politechniku”, „Itd.”, Polskim Radiu, pracował w Studenckim „Akademik” w Warszawie. W pracy zawodowej-cały wachlarz publikacji radiowych - od rozmowy poprzez felieton, relacje, publicystykę, reportaż, aż po scenariusz powieści radiowej. Autor wielu programów, w których bohaterami są mieszkańcy wsi i małych miasteczek. Bardzo często w jego utworach pojawia się problematyka mniejszości narodowych i religijnych. Kilkakrotnie jego reportaże uzyskiwały nagrody na konkursach krajowych i międzynarodowych. Nagroda prezesa Komitetu ds. Radia i TV, laureat „Złotego Mikrofonu”, Reportaż Świętego Gabriela śmierć dla życia wyróżniony I nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Słuchowej – „Macrophon ‘94”, MKFFiM Niepokalanów 2009 i 2010, reprezentował 2krotnie Polskie Radio na Prix Italia. Jest laureatem m.in. Nagrody im. Witolda Zadrowskiego w Ogólnopolskim konkursie Reportażystów MELCHIORY 2008, podczas siódmej Gali Polskich Reportażystów "Melchiory 2010" otrzymał najważniejszą nagrodę - tytuł Radiowego Reportażysty Roku . Dziennikarza nagrodzono za przejmujące opowieści o Polakach z Kresów, uwikłanych w tragiczną i wciąż mało znaną historię XX wieku. Inne prace radiowe: Na Mazurach wesele, Misja dzwonu, Kurs nr 1, Chmura, I piekło i niebo, Ile cię 129 trzeba cenić..., Przypowieść o Świętej Górze, Bliżej nieba, Powołał mnie Pan na bunt, On jest Łemkiem, Rok miododajny, Rostek, Pińskie lapidarium, Zuchy czuj, czyli Kurs nr 1. Współpracuje z grupą fotografików fotokasting (etiudy dźwiękowe do wystaw: Ex oriente lux, Orzechy włoskie po białostocku, do wystawy Białystok jeden dzień, Light from the east). Sokół Mariusz – ur. w 1978 r. w Hajnówce, reprezentant sportów siłowych. Wygrał dwa pierwsze zawody „Hajnowski Herkules”, dwa razy Mistrzostwa Hajnówki w wyciskaniu sztangi leżąc oraz zawody w siłowaniu na rękę. Sołoniewicz Tamara (1938-2000) - Wybitna dziennikarka i reportażystka telewizyjna, twórczyni obrazów tematycznie związanych z Białostocczyzną i jej mieszkańcami. Pierwszy swój film, który był poświęcony Hajnówce nakręciła w 1966 r. Urodziła się 17 września 1938 roku w Narewce. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim i Podyplomowe Studium Dziennikarskie. Od 1971 roku była związana z Telewizja Polską. Pracowała w Dzienniku Telewizyjnym, redakcji reportażu Programu I, redakcji społecznej i filmu dokumentalnego. Od 1 października 1999 roku pełniła funkcję dyrektora ds. programowych Ośrodka Telewizji Polskiej S.A. w Białymstoku. Wykładała również w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Białymstoku. Film dokumentalny to dziedzina, w której Tamara Sołoniewicz osiągnęła wszystko. Jej filmy zyskały miano autorskich, niepowtarzalnych. Chociaż nie była tak znana jak telewizyjni prezenterzy, to jej filmy poruszały tysiące widzów. Tematem większości jej filmów była rodzinna Białostocczyzna. Reżyserka posługiwała się motywami ikonograficznymi, symbolicznymi obrazami, często rezygnowała z komentarza na rzecz wymownej ścieżki dźwiękowej. Wiele jej filmów było nagradzanych na festiwalach w kraju i zagranicą. Najbardziej znane i utytułowane jej filmy to: "Matecznik" – złoty Ekran w 1975 roku, "Antygona w stodole” – nagroda Brązowego Lajkonika na Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Krakowie, "Hela Pacewiczówna z Zadworzan" – srebrny Lajkonik na FFD, "Ziemia" – Gran Prix FFD, "Wąski tor" – w 1981 roku nagroda "Solidarności" oraz pierwsza nagroda na Festiwalu Filmów Społeczno-Politycznych w 1984 r., "Polski podrzutek" – nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w 1997 roku. O wszechstronności działań Tamary Sołoniewicz świadczy chociażby realizacja filmu o polskich Tatarach do Cyklu „Ginące cywilizacje" na zamówienie Discovery, którego już niestety nie ukończyła. Pozostawiła 19 filmów. Ostatniego filmu już nie skończyła. Zrealizowała jeszcze: „Miasteczko na skraju puszczy” (1966), „Krzyk kobiet” (1973), „Republika Słońca - Uzbekistan” (1979), „Zjazd w Lubomierzu” (1980), „Kto za, kto przeciw, kto się wstrzymał” (1980), „Przełom” (1981), „Wąski 130 Tor” (1982), „Kresowa ballada” (1985), „Nieobecny poległ na polu chwały” (1985), „Chodzi Pawa po Ułance” (1986), „Czy słyszysz jak ziemia płacze” (1987), „Andrzej i Mania” (1987), „Żertwa” (1988), „A pamięć jest w nas” (1990), „Jezioro pełne łez” (1991), „Melodia duszy” (1993), „Już niepotrzebni” (1994), „Łemko ze Żdyni - ciernista droga” (1994), „Wyznania duszy” (1995), „Przeżycia obywatela Pikutina Timofieja” (1995), „Polski podrzutek I” (1995, „Gorzkie zwycięstwo” (1997), „Tango bezrobotnych” (1999), „Tatarzy w Polsce” (2000). Zmarła 18 lipca 2000 roku w Białymstoku, została pochowana na cmentarzu prawosławnym w Michałowie. Soroko Sergiusz - ur. 19.07.1915 r. w miejscowości Turzec pod Mołodecznem – białoruski nauczyciel i działacz polityczny, poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956). Urodził się w rodzinie chłopskiej. Uczęszczał do seminarium nauczycielskiego wBorunach oraz w Wilnie. Walczył w wojnie obronnej Polski, po czym dostał się do niewoli niemieckiej (1939–1945). Po wyzwoleniu organizował szkolnictwo ludowe na Podlasiu, działał w PPR (Komitet Miejski w Hajnówce). Z jego inicjatywy założono Liceum Ogólnokształcącego z Białoruskim Językiem Nauczania w Hajnówce, którego był dyrektorem. Brał aktywny udział w białoruskich życiu kulturalnym na Podlasiu, organizując m.in. kółka teatralne. W 1952 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji w okręgu Łomża. Zasiadał w Komisji Komunikacji i Łączności. Sosnowski Rafał – ur. w Hajnówce w 1986 r. Ukończył LO 1 w 2005 r., Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie, kierunek rehabilitacja. Po jego ukończeniu studiuje na drugim kierunku – dietetyka. Od 2 klasy szkoły podstawowej trenuje judo pod kierunkiem Jakuba Ostapczuka w HKS „Żubr” Hajnówka. W okresie studiów występował w klubie AZS AWF, w jego barwach w 2009 r. został akademickim mistrzem Polski w wadze ponad 100 kg. Ze względu na zmiany przepisów w judo zmienił uprawiana dyscyplinę sportu na wszechstronne sztuki walki – grappling, w których osiąga duże sukcesy – zwycięstwa w Grand Prix Polski. W plebiscycie na najpopularniejszego sportowca i trenera Ziemi Hajnowskiej organizowanego przez „Wieści Podlaskich” i UM za 2010 r. został wybrany honorowym sportowcem Hajnówki. Starun Józef s. Józefa – przez 36 lat był zatrudniony w parafii pw. Podwyższenia Krzyża Św. w Hajnówce. Był nie tylko kościelnym ale również w razie potrzeby zastępował organistę. Wszechstronnie uzdolniony, pracowity, uczciwy, pobożny. Wiele śladów jego pracy zostało przy kościele, na cmentarzu i plebani. Był żywą historią parafii i budowy kościoła. Śp. ks. Ignacy Wierobiej sprowadził go z parafii Szereszewo w miejsce jego ojca, który zabił się przy remoncie dachu kościoła w 1958 r. Ostatnie lata życia spędził w parafii pw. Św. 131 Cyryla i Metodego, gdzie był organistą. Jako pierwszy parafianin z Hajnówki w 1997 r. został odznaczony przez ks. bp. Antoniego Dydycza za zasługi dla Diecezji Drohiczyńskiej. Zmarł w 2006 r. Stelmach Irena– absolwentka LO 9 w Hajnówce w 1994 r. Ukończyła teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Była instruktorem teatralnym w Mińsku Mazowieckim i nauczycielem języka polskiego w Hajnówce. Debiutowała w almanachu "Z początkiem, ale bez końca" (Instytut Wydawniczy "Świadectwo", Bydgoszcz 2002). Wydała zbiór poezji "Retrospekcje" (Wydawnictwo Artystyczne "Kartki" 2003). Jej zainteresowania to filozofia. muzyka i teatr. Wiersze "Emily Dickinson" i "Odnaleźć Eldorado" otrzymały najwyższe noty w konkursach poetyckich i przychylną opinie m. in. Aeksandra Nawrockiego - redaktora naczelnego "Poezji". Stefaniak Łucja z d. Puchalska – ur. w 1935 r., po ukończeniu LO 9 w Hajnówce w 1954 roku studiowała matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Później podjęła pracę w Zespole Szkół Zawodowych jako nauczycielka matematyki. W 1974 roku została dyrektorem LO 9. Jej ambicją była rozbudowa szkoły. Podczas swojej kadencji doprowadziła do budowy obiektów lekkoatletycznych; zostało dobudowane skrzydło biblioteczne. Bardzo dbała o otoczenie szkoły. W czasie odbywających się w Hajnówce Plenerów Rzeźbiarskich artyści wykonywali i przekazywali swoje rzeźby na rzecz różnych instytucji i szkół, w tym do hajnowskiego ogólniaka – niektóre z nich do dziś znajdują się na przyszkolnym terenie. Dzięki staraniom mgr Marii Romaniuk, przy pełnym poparciu pani dyrektor, w liceum wprowadzono zajęcia informatyki. W 1989 roku uroczyście obchodzono jubileusz 50-lecia liceum połączony z I Zjazdem Absolwentów. Łucja Stefaniak dążyła do wybudowania nowej sali gimnastycznej. Powołano nawet Komitet Budowy Sali Gimnastycznej. Niestety kryzys ekonomiczny, jaki dotknął Polskę pod koniec lat 80-tych nie pozwolił na realizację planu. W roku 1990, w porozumieniu z Radą Pedagogiczną podjęła decyzję o zawieszeniu w klasach krzyży i ikon. W 1991 roku odeszła na emeryturę. Stepaniuk Bazyl - urodzony w 1962 r. w Czyżach. Absolwent Wydziale Prawa Administracyjnego na Uniwersytecie Warszawskim Filii w Białymstoku. Po ukończeniu nauki w Zespole Szkół Elektrycznych w Białymstoku podjął pracę w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej. Podczas stanu wojennego odbył służbę wojskową. Po ślubie w 1984 r. rozpoczął pracę w Hajnówce, gdzie pracowała żona. Przez 24 lata pracował w Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej, ostatnio na stanowisku kierownika działu pracowniczego. Od 16 maja 2005 roku pełnił funkcję zastępcy burmistrza miasta Hajnówka. Jest kibicem „Jagiellonii”, a od 24.04.2007 roku prezesem Siatkarskiego Klubu Sportowego Hajnówka. W wyborach samorządowych w 2010 r. startował z 132 powodzeniem do Rady Powiatu, lecz zrzekł się stanowiska radnego i przyjął propozycję dalszej pracy w UM na stanowisku zastępcy burmistrza. Stepek Paweł – ksiądz katolicki, urodzony w 1877 r. święcenia kapłańskie uzyskał w 1912 r., proboszcz parafii rzymskokatolickiej w Hajnówce od 30.06.1934 do19.09.1939 r. Opuścił parafię przed nadejściem bolszewików udając się za Bug. Zmarł 9.08.1953 r. Stępniewski Wiesław – bibliotekarz, ur. w 1927 r. w Hajnówce. Uczył się w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Hajnówce. W 1949 r. przystąpił do pracy w Bibliotece Gminnej, będąc kierownikiem do 1953 r. Jako bibliotekarz pobierał wpłaty za przynależność do biblioteki i kaucję za wypożyczone książki. Następnie pracował w Bibliotece Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej, do przejścia na emeryturę. Zmarł 10.11.2009 r. Sulima Bolesław (1910-2000) wieloletni dyrektor Hajnowskich Zakładów Przemysłu Drzewnego. Urodził się 6 kwietnia 1910 roku we wsi Siedliszki koło Łukowa. Po odbyciu służby wojskowej pracował w tartaku jako stolarz. W roku 1939 został zmobilizowany i brał udział w wojnie z Niemcami; przeszedł drogę frontową od Wielunia do Chełma, gdzie jego oddział został rozwiązany i skąd wrócił do Hajnówki. Przez czas trwania okupacji sowieckiej i niemieckiej pracował w tartaku. Po wyzwoleniu Hajnówki 18 lipca 1944 roku, gdy przystąpiono do usuwania szkód w zniszczonym tartaku, B. Sulima podjął się wykonania dachu nad spaloną kotłownią i siłownią, co umożliwiło zaopatrzenie Hajnówki w wodę i energię elektryczną. Następnie przystąpił do uruchomienia stolarni, w której produkowano komplety kuchenne. B. Sulima, który został zastępcą kierownika hajnowskiego tartaku zajął się sprowadzeniem niezbędnych urządzeń, głównie z Ziem Odzyskanych. Do końca 1951 r. hajnowski tartak podlegał Rejonowi Przemysłu Leśnego w Białymstoku; z inicjatywy grupy pracowników, wśród których był również B. Sulima, władze centralne postanowiły powołać samodzielne przedsiębiorstwo Zakłady Przemysłu Leśnego w Hajnówce - a jego dyrektorem został Bolesław Sulima. Jednocześnie podjęto decyzję o rozbudowie zakładu na nowoczesny kombinat kompleksowego przerobu drewna iglastego i liściastego na wyroby finalne. Biuro Projektów "Biprodrzew" opracowało koncepcję, a następnie dokumentację poszczególnych obiektów produkcyjnych. Pracami inwestycyjnymi kierował dyrektor zakładu. W międzyczasie Bolesław Sulima uzyskał tytuł inżyniera technologii drewna na wydziale Technologii Drewna Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, nadal kierując zakładem. W latach następnych zmodernizowano ocalałą z wojennej zawieruchy halę do przecierania drewna liściastego i wybudowano estakadę do mechanicznego rozładunku i składowania drewna okrągłego. 133 Obok sprawowania funkcji dyrektora wciąż modernizowanego i rozbudowującego się zakładu Bolesław Sulima udzielał się społecznie na rzecz miasta: jako wieloletni przewodniczący Komitetu Rodzicielskiego był jednym z inicjatorów budowy Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie i powołania Technikum Przemysłu Drzewnego w Hajnówce, a przez trzy kadencje był prezesem Klubu Sportowego "Puszcza". Był też inicjatorem utworzenia w zakładzie Zakładowego Koła Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, które to kolo wystąpiło inicjatywą budowy statku - drewnowca o nazwie "Hajnówka". Po 40 latach pracy w zakładzie, który w międzyczasie zmienił nazwę na Hajnowskie Zakłady Przemysłu Drzewnego, a następnie na Hajnowskie Przedsiębiorstwo Przemysłu Drzewnego, w 1975 roku Bolesław Sulima odszedł na zasłużoną emeryturę. W czasie wieloletniej pracy został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II Stopnia, oraz wieloma innymi odznaczeniami państwowymi, regionalnymi i branżowymi. Zmarł w dniu 1 lutego 2000 roku i został pochowany na cmentarzu w Hajnówce. Swienko Henryk - ur. w 1930 r. w Hajnówce. Studia wyższe skończył w 1955 r. na Uniwersytecie Leningradzkim. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1966 r. w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, a tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych w 1988 r. Wybitny filozof, religioznawca i antropolog, członek wielu towarzystw naukowych, ceniony nauczyciel akademicki i wychowawca. Autor ponad 500 publikacji naukowych w tym m.in. książek "Religia i religie", "Magia w życiu człowieka", "Bogowie, bóstwa i demony". Swoją wiedzą dzielił się ze słuchaczami WSP w Gdańsku, Politechnice Warszawskiej, Uniwersytecie Warszawskim i Akademii Nauk Społecznych. Po wygraniu konkursu od 1.10.1996 r. podjął pracę na Wydziale Filozofii i Socjologii UMCS na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Był kierownikiem Zakładu Antropologii Kulturowej. Za działalność naukową i dydaktyczną był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz wieloma innymi odznaczeniami. Mieszkał w Warszawie. Zginął tragicznie 21.01.1997 r. w drodze na zajęcia dydaktyczne. Został pochowany w grobie rodzinnym w Hajnówce. Szeszko Leonid ks. prot. mgr- proboszcz parafii prawosławnej Narodzenia św. Jana Chrzciciela w dekanacie Hajnówka diecezji warszawsko-bielskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczył się w liceum w Bielsku Podlaskim. Po ukończeniu studiów - prawo administracyjne w Białymstoku, w seminarium w Jabłecznej był wychowawcą, wykładowcą i sekretarzem w monasterze. Następne trzy lata spędził w Akademii Teologicznej w Siergiejewym Posawie za Moskwą. W Hajnówce od 27 września 1988 r. ,był wikariuszem parafii 134 Świętej Trójcy, następnie został proboszczem nowopowstałej parafii św. Jana Chrzciciela. Całkowicie pochłonęła go budowa cerkwi. Ojciec Leonid uczy też religii w Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie. Jest lubiany przez dzieci i młodzież. Od wielu lat prowadzi pielgrzymki na Świętą Górę Grabarkę. Wcześniej organizował także pielgrzymki do Supraśla. Prowadzi także pielgrzymki do Estonii, Piucktic, Wałnamu, Rygi, Wilna, Żyrowic, Połocka, Petersburga. Od kilku lat, jego parafia gości grupę sierot z Rosji. Sznajder Roman – urodzony w 1924 roku w Białowieży, absolwent LO z roku 1947. Zajmuje się architekturą i architekturą wnętrz. Studiował w gdańskiej PWSSP, dyplom uzyskał w roku 1953 i od tamtego czasu pracował w „Miastoprojekcie” przy odbudowie Gdańska. Projektował fasady kamienic, przedproża. W latach 1960–1962 był koordynatorem spraw kolorystyki Głównego Miasta. Autor wielu wnętrz obiektów użyteczności publicznej i mieszkań. W gdańskiej PWSSP pracował od roku 1959 do 1998 w Katedrze Projektowania Architektury Okrętów i Form Przemysłowych, a następnie w Katedrze Projektowania Form Przemysłowych. W latach osiemdziesiątych kierował Katedrą Wzornictwa Przemysłowego na Wydziale Architektury i Wzornictwa. Szot Bogdan – ur. w Hajnówce w 1967 r., absolwent Liceum Profilowanego w 1986 r. Od 1988 r. związany z Bydgoszczą. Zajmuje się rysunkiem, grafiką komputerową, a także muzyką, poezją i fotografią. Sam o sobie pisze: „Grafika, poezja, muzyka... to moje pasje... naprzemiennie, bardzo zazdrosne o siebie, gdyż każda wymaga i pochłania wiele czasu... Wszytko jest wynikiem amatorskiej twórczości, własnych przemyśleń, marzeń, fantazji...” Wystawa grafiki komputerowej „Między niebem a ziemią” w Bydgoszczy w 2010 r. Szretter Jakub – Jeden z głównych organizatorów partyzantki na terenie Puszczy Białowieskiej w czasie powstania 1831 roku, także jego czynny uczestnik. Urodzony w 1771 r. w Hajnowszczyźnie, w rodzinie szlacheckiej herbu Szeptyckich, syn Krzysztofa i Katarzyny Szubertówny. Nauki pobierał w Białymstoku, ukończył m.in. Gimnazjum Białostockie. W 1794 roku, mając 23 lata, wziął udział w powstaniu kościuszkowskim. Walczył w korpusie generała Andrzeja Karwowskiego. Na początku XIX wieku otrzymał nominację na dowódcę straży świetliczańskiej w Puszczy Białowieskiej. W tym czasie Jakub ożenił się z Anną Krauzówną. Małżeństwo to doczekało się 8 synów i 4 córek. Gdy nastała wojna 1812 roku, Jakub miał już 41 lat. Bez wahania stanął z podległymi mu strzelcami białowieskimi po stronie wojsk napoleońskich, walcząc o sprawę polską. Brał udział w kilku potyczkach. Raniony pod Wołkowyskiem, trafił do niewoli rosyjskiej. Udało mu się jednak utrzymać posadę szefa straży świetliczańskiej. Gdy wybuchło powstanie w 1831 roku, Jakub Szretter miał już 60 lat. Mimo podeszłego wieku z zapałem zabrał się do 135 werbowania ochotników. Przy boku ojca wiernie stanęli jego synowie – Antoni, Piotr, Jan, Józef oraz 10-letni wówczas Paweł. W lutym 1831 roku Jakub przybył do Grodna, do swego bliskiego kuzyna Tomasza Kraskowskiego, archiwisty gubernatora grodzieńskiego, z wiadomością, że strzelcy puszczańscy są gotowi do powstania. Główną bazę powstańczą na terenie Puszczy Białowieskiej ulokowano w uroczysku Podcerkiew. 5 marca powstańcy dostarczyli tutaj zebraną przez siebie broń. 2 kwietnia z Grodna wyjechał do Puszczy T. Kraskowski. Po drodze dołączyli do niego Kazimierz Houwalt i Franciszek Prokopowicz. Cała trójka stawiła się u nadleśnego Eugeniusza de Ronki. 14 kwietnia z Grodna do Królowego Mostu przybył Karol Niemcewicz na rozmowy z E. de Ronką, z kolei do obozu powstańczego udał się dr Józef Szczapiński. Do spotkania K. Niemcewicza z Jakubem Szretterem doszło 21 kwietnia. Tydzień później E. de Ronka wydał rozkaz Antoniemu Szretterowi strażnikowi straży hajnowskiej, by ten razem ze swoimi podwładnymi przybył do Białowieży, skąd został wysłany w inne miejsce. 9 maja 200 moskiewskich ułanów i 50 kozaków napadło na Jakuba Szrettera w Świetliczysku. Zdołał on wspólnie z synami i 12 strzelcami pokonać napastników, zabijając jednego oficera oraz 17 ułanów i kozaków. Zabrał im także 20 furgonów z żywnością. 14 i 17 maja oddziały powstańcze pod dowództwem Antoniego Szrettera stoczyły dwie zwycięskie potyczki z wojskami rosyjskimi pod Halenami. Tymczasem 17 maja zaatakowany został obóz powstańczy w Podcerkwi. Powstańców rozproszono, baraki i zapasy żywności zniszczono, a wziętych tydzień wcześniej jeńców odbito. 21 maja Rosjanie zdobyli powstańcze magazyny z prowiantem w Połonce, a następnego dnia spalili dwór w Świetliczyskach, który stał się wówczas główną kwaterą powstańców. Wkrótce z ambon kościelnych ogłoszony został ukaz carski, obwieszczający, iż za głowę każdego z walczących Szretterów car wyznaczył 1000 rubli. 23 maja doszło do spotkania pod Hajnowszczyzną wysłanego na pomoc Sarabiji oddziału pod dowództwem gen. Lindena, liczącego niecały tysiąc ludzi i dwa działa, z podążającym dla poparcia powstańców na Litwie oddziałem gen. Dezyderego Chłapowskiego, liczącym około 900 osób. Doszło do bitwy, w której zwycięstwo odniósł gen. Chłapowski. Gen. Linden, tracąc 200 zabitych i rannych, wycofał się z rozbitkami do Białowieży, zajętej ponownie przez oddziały Sarabiji i Gorskiego. Chłapowski udał się do Berezowa a następnego dnia przez Narewkę do Masiewa. Tam przyłączył się do niego E. de Ronka z częścią swych strzelców. Reszta powstańców (około 100 ludzi) została nadal w Puszczy; dowodził nimi Jakub Szretter. Nazajutrz gen. Chłapowski opuścił Masiewo i skierował się do Rudni. 26 maja dotarł do Hrynek. W działaniach powstańczych nastąpiła dłuższa przerwa. Względny spokój na terenie Puszczy, mocno kontrolowanej wówczas przez wojsko rosyjskie, trwał do 27 lipca. Tego dnia ścigany przez gen. Stankiewicza oddział gen. Henryka Dembińskiego wkroczył do białowieskich ostępów. Do jego oddziału dołączyła reszta 136 powstańców białowieskich, łącznie z Szretterami. Szretterowie uczestniczyli jeszcze w walkach powstańców słonimskich. W czasie bitwy pod Zadworzem Jakub został ranny w nogę. W sierpniu Szretterowie razem z gen. Dembińskim dotarli do Warszawy. Jakub Szretter przydzielony został do 3 pułku strzelców pieszych i mianowany porucznikiem. On i jego synowie – Jan, Antoni i Piotr odznaczeni zostali złotymi krzyżami Virtuti Militari. Po upadku Warszawy Szretterowie przedarli się do Prus, a stąd w 1832 roku do Francji. Niestety, Józef zginął jeszcze podczas przedzierania się do Prus, pod Świedziebną, a Paweł, dostał się do niewoli i zesłany na Sybir. W 1832 roku majątek Szretterów w Puszczy został skonfiskowany. Członkowie rodziny Szretterów odegrali ważną rolę w historii emigracji polskiej we Francji w XIX wieku. Na wygnaniu Szretterowie aktywnie uczestniczyli w życiu politycznym i kulturalnym Wielkiej Emigracji. Ich nazwiska można odnaleźć wśród założycieli Instytucji Czci i Chleba, dobrowolnych podatników Skarbu Narodowego, organizatorów polskiego szkolnictwa na wychodźstwie. Piotr Szretter napisał pracę pt. „Rys historyczny powstania w puszczy białowieskiej w roku 1831”. Był także autorem metody nauczania języka polskiego i kompozytorem. Ułożył słowa i skomponował "Śpiew Litwina", pieśń o walce powstańców w litewskich lasach. Jakub Szretter zmarł 2 czerwca 1842 roku w Figeac. Szwed Wiktor – poeta, dziennikarz, tłumacz. Ur. 23.03.1925 r. we wsi Morze. W latach 1939-1941 uczył się w sowieckiej dziesięcioklasowej szkole w Orli. Tam zaczął pisać wiersze, skierowany na olimpiadę twórczości dziecięcej do Bielska. Nie przestał tworzyć również w okresie okupacji niemieckiej, co czasem nosiło nawet znamiona działalności konspiracyjnej. Po wyzwoleniu rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Białoruskim w Hajnówce, a po jego zamknięciu przeszedł do podobnego gimnazjum w Bielsku Podlaskim. W bielskim gimnazjum białoruskim działał wówczas chór, prowadzony przez Jana Tarnowskiego, który śpiewał też na cerkiewnych nabożeństwach. Część repertuaru zespołu stanowiły wiersze Wiktora Szweda z muzyką Jana Tarnowskiego. Ukończył Akademię Nauk Politycznych w Warszawie, Wydział Dziennikarski oraz Wydział Filologii Polskiej i Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Magister filologii białoruskiej. Pracował kolejno w Polskiej Agencji Prasowej w Warszawie w charakterze dziennikarza, w Instytucie Nauk Społecznych w Warszawie w charakterze redaktora, w redakcji białoruskiego tygodnika "Niwa" w charakterze dziennikarza, w Zarządzie Głównym Białoruskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego w Białymstoku w charakterze sekretarza, w wydawnictwie "Książka i Wiedza" w Warszawie w charakterze starszego redaktora. Wydał sześć zbiorów poezji: "Życiowyja ścieżki" (1967), "Dziaciństwa prystań" (1975), "Drużba" (1976), "Maja zialonaja Zubrowija" (1990), "Rodny schou" 1991), "Wiasiołka" (1991), „Wiersze wybrane” (w tłumaczeniu na język polski, 137 1997), „Wierszy Natalcy” (1998), „Lata wiatr skrzydlaty”, „Śmiech nie grzech” (w tłumaczeniu na język polski, 2000), „Wybranyja wierszy” (2000), „Maje Ajczyny” (2003). Współautor podręczników do nauki języka białoruskiego do kl. VIII "Drużba i praca" (1967) oraz "Nasustracz żyćciu" (1974). Zajmuje się również przekładami. W jego tłumaczeniu na język polski ukazały się: J. Szubitydze "Opowieści poleskie" (1973) oraz A. Twardowski "Wiersze" (1985), a na język białoruski tom poezji A.Szewełło „ Supraskiej duszy śpiewanie” (2003) oraz setki wierszy polskich poetów. Do ponad 70 wierszy Wiktora Szweda skomponowano muzykę. Ważne miejsce w dorobku poety zajmuje twórczość dla dzieci. W tych wierszach autor nawiązuje do tematyki miejsc ojczystych, przodków, rodzinnej wsi, zwyczajów wiejskich dzieci. Jego poezja dziecięca nie stroni od dowcipu, jest aforystyczna, odznacza się lakonicznością wypowiedzi i zaskakującą puentą. Można się z nią spotkać co tydzień w „Zorce”, dodatku dla dzieci w „Niwie”. Kolejne pokolenia dzieci uczą się wierszy Szweda na pamięć, recytują i wzorują się na nich w swoich próbach poetyckich. Od 1977 roku jest członkiem Warszawskiego Oddziału Związku Literatów Polskich a od 1988 r. Oddziału Białostockiego ZLP oraz Białoruskiego Stowarzyszenia Literackiego „Białowieża”. Jest laureatem nagrody Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku za osiągnięcia w dziedzinie działalności społeczno-kulturalnej i literackiej, laureatem nagrody twórczej wojewody białostockiego za zbiór wierszy "Maja zialonaja Zubrowija" oraz laureatem drugiej nagrody na ogólnopolskim konkursie literackim na tłumaczenie poezji białoruskiej, rosyjskiej i ukraińskiej na język polski. Odznaczony. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami Zasłużony Białostocczyźnie (srebrna) i Zasłużony Działacz Kultury. W 2011 r. ukazał się dwujęzyczny audiobook autorstwa Wiktora Szweda. Na audiobooku "Ten świat mnie oczarował..." znalazło się 40 wierszy poety. Nagrane zostały zarówno po polsku - czyta Piotr Szekowski, jak i po białorusku - czyta je Michał Androsiuk. Na płycie można posłuchać także samego autora. Nowoczesne wydawnictwo poświęcone twórczości 86- letniego poety ze wsi Morze wydało Stowarzyszenie Szukamy Polski we współpracy z Książnicą Podlaską. Szymańska-Łapińska Zenaida – dr medycyny, ur. 21.02.1949 r. w Rajsku, w pow. bielskim. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Bielsku Podlaskim w 1958 r. pracowała w Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej w Białymstoku jako laborantka.W 1961 r. rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim AM w Białymstoku. W 1968 r. uzyskała dyplom lekarza i rozpoczęła pracę w ZOZ Hajnówka na Oddziale Płucnym. Od 1982 r. do momentu 138 odejścia na emeryturę pełniła obowiązki zastępcy ordynatora. W trakcie pracy zawodowej uzyskała I stopień specjalizacji w 1974 r., a w 1983 r. II stopień z zakresu chorób płuc. W latach 1968-82 pracowała w Oddziale Pomocy Doraźnej w Hajnówce. Przez wiele lat kierowała Poradnią Gruźlicy i chorób Płuc oraz Poradnią Antynikotynową w ZOZ Hajnówka. Na emeryturę przeszła 20.02.2000 r. Kilka miesięcy później rozpoczęła zmagania z ciężką i śmiertelną chorobą. Cieszyła się szacunkiem, przyjaźnią i wdzięcznością pacjentów. Świąder Janusz - urodził się w Hajnówce w 1942 r., uczył się w SP nr 1 i LO nr 9. W 1961 r. podjął studia w Lublinie, a potem pracę zawodową jako dziennikarz . Od 1969 r. w redakcjach; "Sztandar Ludu", "Dziennik Lubelskie" i "Dziennik Wschodni", a w latach 1975 -1991 również w Polskiej Agencji Prasowej. Autor licznych publikacji w prasie lubelskiej, krajowej (m.in. w Przekroju i Głosie Nauczycielskim, Magazynie Wyższych Sfer VIP) i zagranicznej (londyńskim, polonijnym „ Polish Weekly Magazine Cooltura" i nowojorskim polonijnym "Super Express USA") oraz w portalach internetowych -Interia i Wirtualna Polska Kolekcjonuje nagrania z muzyką operową i symfoniczną. Lubi rozmowy i spotkania z ludźmi filmu, teatru, estrady czego efektem jest książka "Mój gwiazdozbiór" z ponad 120 wywiadami. Jego pasją są także podróże na odległe kontynenty. Był na Kubie, w Wietnamie, Korei Północnej i na Tajwanie. Opisał to w "Moich podróżach". Świderski Zbigniew (55) – trenował bardzo krótko. Po osiągnięciu sukcesów w kategorii juniorów młodszych, zakwalifikowaniu się do kadry Polski juniorów, niespodziewanie przerwał uprawianie sportu. Podczas II Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Chorzowie w 1971 r. zajął 7. miejsce w biegu na 400 m ppł – 57,5 i był 9. na 400 m – 51,2. W 1972 r. był 6. w Mistrzostwach Polski juniorów mł. w biegu na 400 m ppł – 56,2. Podczas Mistrzostw Polski SZS w Białymstoku wygrał bieg na 400 m, był drugi na 400 m ppł – 58,0 i w sztafecie Juvenii 4x400 m – 3,32,0. Ukończył ZSZ. Świerszczyński Marian - ks. prałat, proboszcz parafii Rzymskokatolickiej w Hajnówce. Ur. w Boćkach 18.07.1939 r. Szkołę podstawową ukończył w latach 1946-53; Liceum Ogólnokształcące w Bielsku Podlaskim w latach 1953-57, a Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie w latach 1957-63. Święcenia diakonalne uzyskał 23 września 1962 r., a święcenia kapłańskie w 29.06.1963 r. w Drohiczynie z rąk biskupa Władysława Jędruszuka. Na jego kapłańskiej drodze znalazły się: wikariat w Rudce (1963-65), praca na stanowisku notariusza Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie (1965-66), następnie wikariaty w parafiach: Siemiatycze (1966-73) i Drohiczynie (1973-79), studia zaoczne z zakresu liturgiki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1976-80), wikariat w parafii Ciechanowiec (1979-82), ponownie praca na stanowisku 139 notariusza Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie (1982-83) oraz wicekanclerza Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie (1983-85). Kolejny etap stanowiły samodzielne placówki w parafiach: Wyszki (1985-88) i Drohiczyn (1988-97). Ostatnią parafią była parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego od 4.02.1997 r. do dnia śmierci 18.06.2007 roku. Podczas pasterskiej posługi pełnił następujące urzędy i funkcje o charakterze diecezjalnym: duszpasterz Służby Liturgicznej (1968-94), diecezjalny moderator Ruchu "Światło-Życie" (196894), korespondent diecezjalny Biura Prasowego Episkopatu (1983-85), członek Rady Kapłańskiej (1985-91), członek Kolegium Konsultorów (1986-91), członek Komisji Seminaryjnej ds. Wychowania (1988-92), przewodniczący Komisji ds osób i posług I Synodu Diecezji Drohiczyńskiej (1994-97), diecezjalny moderator "Domowego kościoła" (1982-2005), dziekan Dekanatu Hajnowskiego (od 25.03.1997), zastępca przewodniczącego Komisji ds liturgii Diecezjalnego Komitetu ds Pielgrzymki Jana Pawła II do Drohiczyna (1998-99). Śp. ks. prał. otrzymał następujące tytuły i odznaczenia: magister teologii (12.05.1980), kanonik honorowy Drohiczyńskiej Kapituły Diecezjalnej (6.02.1993), kanonik gremialny Drohiczyńskiej Kapituły Diecezjalnej (25.03.1997), kapelan Jego Świątobliwości (13.02.2003). Tabuła Grażyna (s.Angelika) - ur. w Hajnówce, absolwentka LO 9 w Hajnówce, siostra ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Św. Rodziny. W 1991 r. wyjechała z Polski na misje w krajach afrykańskich. Od 1998 roku przebywa w Zambii, w miejscowości Kapiri Mposhi prowadzi przedszkole oraz szkołę podstawową dla przeszło 1200 dzieci. Z powodzeniem zajmuje się organizacją pracy prawie 40 nauczycieli oraz działaniami na rzecz rozbudowy obiektów szkolnych. Placówka należy do najlepszych w kraju - uczniowie zdają egzaminy państwowe w 100% i z wysokimi notami. Na wniosek dzieci - wychowanków zambijskiej szkoły i przedszkola - Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu zdecydowała o przyznaniu w 2009 roku tego wyjątkowego odznaczenia siostrze Angelice. Wręczenie Orderu Uśmiechu siostrze Angelice odbyło się dwa razy. Pierwszy raz 11 września w Kapiri Mposhi w misji, w której pracuje siostra Angelika. Kilka dni później w pięknej watykańskiej rezydencji nuncjusza apostolskiego w Lusace, stolicy Zambii, odbyła się oficjalna ceremonia wręczenia „Orderu Uśmiechu” siostrze Angelice. Dekoracji dokonał Pan Marek Michalak – Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu i Rzecznik Praw Dziecka RP. Tarasiewicz Mikołaj – prof. dr hab. nauk chemicznych. Ur. się w Białowieży w 1931 r. Absolwent LO w Hajnówce w 1951 r. Studia wyższe kończył w 1956 r na Wydziale Chemii Uniwersytetu w Mińsku. W latach 1956-1962 pracował w Zakładzie Suchej Destylacji Drewna w Hajnówce, a następnie w latach 19621964 jako nauczyciel chemii w LO nr 9 w Hajnówce. Pracę naukową rozpoczął 140 1 września 1964 r. na WSI w Białymstoku. Od 1974 r. pracował nieprzerwanie przez 27 lat w Zakładzie Chemii Filii Uniwersytetu w Białymstoku. Stopień naukowy doktora nauk chemicznych uzyskał w 1970 r., habilitował się w 1974 r. W latach 1974-1991 zajmował stanowisko docenta a następnie profesora nadzwyczajnego. Krzewił także kulturę fizyczną wśród młodzieży w zakresie piłki nożnej i pływania. Przez wiele lat działał w związku pływackim. Zmarł w 2001 r. Tatarczyk Witold (1928-2008) - Nauczyciel, historyk, autor ponad 80 broszur, książek i maszynopisów. Publicysta, poeta, działacz społeczny, przewodnik turystyczny. Ur. w 1928 r. w Choroszczewie k. Milejczyc, zmarł 3 marca 2008 r. w Hajnówce. Pierwszą pracę podjął w 1945 r. jako nauczyciel w Choroszczewie, a od 1952 r. na stałe osiadł w Hajnówce. W okresie tym pracował też w Kasie Chorych przy okazji tej pracy odkrył w sobie zainteresowanie medycyną i ziołolecznictwem W latach 1953 – 1985 był nauczycielem w Zespole Szkół Zawodowych nauczał historii, wychowania obywatelskiego, propedeutyki, geografii, higieny, wychowania obronnego i pracę tę kontynuował jeszcze przez siedem lat po odejściu na emeryturę. W latach 1966-1970 pracował w Powiatowym Komitecie PZPR. W 1975 r. uzyskał dyplom magisterski na wydziale historii Uniwersytetu Łódzkiego. Gromadził dokumenty, zdjęcia, relacje różnych osób dotyczące historii Hajnówki, okolic i Podlasia. W dorobku ma ponad 80 broszur odzwierciedlających zainteresowania autora z zakresu ziołolecznictwa, historii, przyrody, obrzędów i obyczajów wsi polskiej na Podlasiu. Jest autorem dwutomowej monografii Dzieje Hajnówki do 1944 roku i Dzieje Hajnówki 1944 – 2000. Był przewodnikiem PTTK. W 1969 r. organizował Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Hajnowskiej, a w 1977 – Towarzystwo Przyjaciół Hajnówki, którego był aktywnym członkiem i działaczem. Tichoniuk Agnieszka - ur. 1982 r. w Hajnówce. Absolwentka LO im. M. Curie - Skłodowskiej w Hajnówce z 2001 r., ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim we Wrocławiu. Grafik komputerowy, fotografik, rysownik, autorka publikacji „6 lat ogólnopolskiego konkursu fotograficznego Podlasie w obiektywie” (2010 r.), „Słownika Białoruskich Artystów” (2011 r.), albumu „Rybak & Rybak” (2009 r.), ilustratorka książki „Zapomnianych tajemnic czar” (2006 r.) oraz pisma „Po sąsiedzku” (2007 r.), autorka licznych materiałów reklamowych min. pocztówek, ulotek, plakatów . Twórca logo Muzeum i Ośrodka Kultury Białoruskiej w Hajnówce. Od kilkunastu zaangażowana w projekty animacyjne w Hajnówce i w regionie, min. : współorganizator Etno – projektu „Jakubowo” (2001-2003 r.), koordynator projektu „Plener malarski – Hajnówka. Brama do Puszczy” realizowanego w ramach obchodów Jubileuszu 60 – lecia praw miejskich Hajnówki, autorka i 141 aranżerka stałej wystawy etnograficznej „Rzemiosło na białoruskiej wsi Podlasia” w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce, twórca stałej galerii sztuki współczesnej w Muzeum Białoruskim w Hajnówce, organizator licznych wystaw sztuki współczesnej, współorganizator Ogólnopolskiego Festiwalu Muzyki Rockowej „Rockowisko Hajnówka” (od 2009 r.) , współorganizator „Letniego kina plenerowego” z okazji Jubileuszu 60 – lecia Praw miejskich Miasta Hajnówka , współpomysłodawca filmu „Przystanek Hajnówka”, współorganizator „Maratonu Filmowego Pogoń za filmem” (od 2010 r.), licznych warsztatów dla młodzieży – plastycznych, etnograficznych, garncarskich, dziennikarskich, teatralnych, organizator licznych wystaw sztuki tradycyjnej i współczesnej. Od kilku lat działacz społeczny w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce, od 2009 r. pracuje jako Historyk sztuki w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce. Członek Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki (od 2009 r.). Interesuje się fotografią, grafiką komputerową, sztuką, plakatem, etnografią, ikonopisaniem, rysunkiem. Nagradzana w konkursach plastycznych. Tichoniuk Bazyli – prof. zw. dr hab. Urodził się w 1940 r. w Skupowie. Szkołę średnią - Liceum Ogólnokształcące nr 10 w Hajnówce ukończył w 1959 r. Po Studium Nauczycielskim w Ełku, specjalność: rysunek i prace ręczne, podjął z nakazu pierwszą pracę zawodową w Szkole Podstawowej nr 2 w Hajnówce. W tym okresie zaprojektował, do dziś obowiązujący herb Hajnówki. Zrezygnował z dającej satysfakcję pracy, by podjąć studia dzienne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu na filologii rosyjskiej. Po studiach zaproponowano mu asystenturę na WSP. Po kilku latach, tj. w roku 1976, ożenił się, rok później urodziła się jedyna córka. W Opolu pracował nieprzerwanie aż do 1990 roku. Później związał się na stałe z WSP w Zielonej Górze (obecnie Uniwersytet Zielonogórski), gdzie jest dyrektorem Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej. -magister filologii rosyjskiej, Gwara wsi Skupowo, Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu (1969) -doktor nauk humanistycznych, Nazwy terenowe powiatu bielskiego, hajnowskiego i siemiatyckiego (analiza językowa i toponimiczna) , Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu (1977), -doktor habilitowany nauk humanistycznych, Antroponimia południowej Białostocczyzny w XVI wieku, Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu (1988), -tytuł profesora na wniosek Rady Wydziału Neofilologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (2002). Tichoniuk Tomasz - ur. 1979 r. w Hajnówce. Absolwent LO z BJN w Hajnówce, ukończył studia wyższe Animacji Społeczno – kulturalnej na 142 Uniwersytecie Warszawskim w Warszawie. Po studiach wrócił do Hajnówki by działać na rzecz jej rozwoju i promocji. Od kilkunastu lat animator kultury w mieście i regionie, założyciel i perkusista zespołów „Veritas” ( laureat Festiwalu „Basowiszcza” w 1998 r.) i „Kumy”. Autor kilkudziesięciu projektów animacyjnych zrealizowanych w mieście i w regionie, współorganizator Etno – projektu „Jakubowo” (2001 – 2003), pomysłodawca i organizator ogólnopolskiego konkursu fotograficznego „Podlasie w obiektywie” (7 edycji od 2005 r.), „Portrety Hajnowian”(2005 – 2008 r.), polsko – białoruskich koncertów „Muzyka bez zastrzeżeń” (od 2004 r.), festynów etnograficznych „Kultura na schodach Muzeum” (7 edycji – ok. 30 festynów, od 2005 r.), założyciel młodzieżowej grupy „Etno” (2004 – 2007 r.), DKF „Środa” (20052008), młodzieżowej grupy teatralnej „Sieweńka” (od 2009 r.), biuletynu informacyjnego Muzeum Białoruskiego w Hajnówce „Listek kulturalny” (2004 – 2007 r.), „Art. Zine „Korek” (2003 r.), organizator i pomysłodawca Ogólnopolskiego Festiwalu Muzyki Rockowej Rockowisko Hajnówka (od 2009 r.), organizator „Letniego kina plenerowego” z okazji jubileuszu 60 – lecia praw miejskich Miasta Hajnówka, pomysłodawca filmu „Przystanek Hajnówka”, organizator maratonu filmowego „Pogoń za filmem” (od 2010 r.), licznych warsztatów dla młodzieży – plastycznych, etnograficznych, garncarskich, dziennikarskich, teatralnych, organizator licznych wystaw sztuki tradycyjnej i współczesnej. Od 2004 r. pracuje jako animator kultury w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce, od 2010 r. p.o. dyrektora tamże. Wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki od 2009 r., członek zarządu Stowarzyszenia Muzeum i Ośrodek Kultury Białoruskiej w Hajnówce od 2010 r. Interesuje się fotografią, muzyką, etnografią. Był nominowany do tytułu „Hajnowianin 2009 Roku” w plebiscycie Kuriera Porannego. Tomaszewski Henryk – jako 3-miesięczne dziecko w 1923 r. trafił za przyczyną ojca, bezrobotnego niegdyś mieszkańca podwarszawskiego Błonia do Hajnówki. Ojciec podjął pracę w Zakładach Chemicznych, w 1939 r. w tym samym zakładzie zaczął terminować jako nastolatek Henryk Tomaszewski. Razem z umiejętnościami fachowymi, kształtował swój światopogląd. W okresie władzy sowieckiej został wytypowany na kurs spawalniczy. Kiedy wrócił, wybuchała wojna niemiecko-sowiecka. Jak wielu innych, trafił na roboty przymusowe w głąb Niemiec, gdzie pracował w fabryce chemicznej. Po wojnie wrócił do Hajnówki. Razem z ojcem rozpoczęli służbę w Urzędzie Bezpieczeństwa początkowo w Hajnówce, później w Białymstoku. Po wypadku spowodowanym wybuchem miny, kiedy zmarł ojciec, Henryk zrezygnował z pracy w UB i wrócił do pracy w Hajnówce do Zakładów Chemicznych. Przez wiele lat mieszkał w baraku osiedla fabrycznego. W 1973 roku przeniósł się do nowoczesnego bloku zakładowego przy ul. Batorego. W 1951 r. sprawował funkcję pierwszego przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, po czym 143 znów wrócił na Chemiczną. Pełnił funkcję mistrza, męża zaufania, społecznego inspektora pracy. Działał w partii-był członkiem pierwszego Komitetu Gminnego PPR w Hajnówce, zakładowego POP, w związkach zawodowych, racjonalizatorem. Zmarł w 2002 r., został pochowany na cmentarzu katolickim. Tomaszuk Grzegorz – ur. w 1954 r., inżynier technologii żywności, ukończył podyplomowe Studium Menadżerskie przy Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Prawie całe swoje dotychczasowe życie zawodowe związany jest z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej w Hajnówce. Swoją pracę w tej jednostce rozpoczął w 1988 roku obejmując funkcję zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno – eksploatacyjnych. Następnie, w okresie 1996r. – 2000r. zajmował stanowisko zastępcy dyrektora ds. techniczno – eksploatacyjnych. W tym czasie zajmował się przede wszystkim nadzorem nad pracami wykończeniowymi prowadzonymi na terenie nowowybudowanego kompleksu obiektów szpitalnych zlokalizowanych przy ul. Lipowej, a także nadzorem nad działaniami logistycznymi związanymi z przeniesieniem do nowej siedziby poszczególnych oddziałów i komórek organizacyjnych szpitala oraz zagospodarowaniem i zaadaptowaniem dla ich potrzeb poszczególnych pomieszczeń budynku. W kwietniu 2000 r. objął funkcję p.o. Dyrektora SP ZOZ w Hajnówce, którą sprawował do sierpnia 2000 r., kiedy to w rezultacie rozstrzygniętego postępowania konkursowego, został, na mocy uchwały Rady Powiatu Hajnowskiego powołany na stanowisko dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Hajnówce. W trakcie pełnienia swojej funkcji dał się poznać jako dobry organizator pracy z wizją przyszłości rozwoju zakładu. Dzięki aktywnej postawie i olbrzymiemu zaangażowaniu utworzono w strukturach SP ZOZ nowe oddziały, min. Oddział Psychiatryczno – Odwykowy, Oddział Rehabilitacyjny, Szpitalny Oddział Ratunkowy, Zakład Opiekuńczo – Leczniczy, a także w 2009r. w zakładzie uruchomiono Pracownię Tomografii Komputerowej. Dzięki jego przedsiębiorczości i staraniom udało się przeprowadzić w zakładzie wiele przedsięwzięć inwestycyjnych, min. remonty Oddziału Chirurgii Ogólnej, Oddziału Chirurgii Urazowo – Ortopedycznej, termomodernizację budynku Przychodni Rejonowej Nr 1 w Hajnówce, oddanie do użytku nowej siedziby Zakładu Pielęgnacyjno – Opiekuńczego oraz przeniesienie do pomieszczeń szpitala przy ul. Lipowej Oddziału Gruźlicy i Chorób Płuc. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Hajnówce zarządzany przez Pana Grzegorza Tomaszuka został uhonorowany wieloma nagrodami i wyróżnieniami, min.: - 2003r. – uzyskał tytuł Szpitala z Sercem w ramach akcji „Szpital z Sercem”, której założeniem było promowanie dziecięcych oddziałów szpitalnych dążących do zapewnienia chorym dzieciom jak największego komfortu leczenia; - 2006r. – uzyskał tytuł Szpitala Przyjaznego Dziecku nadawany z inicjatywy 144 Światowej Organizacji Zdrowia ( WHO) i Funduszu Narodów Zjednoczonych na Rzecz dzieci ( UNICEF); - 2009r. – wdrożył System Zarządzania Jakością i uzyskał Certyfikat ISO. Radny Rady Miasta Hajnówka od 1986 r. Tołwiński Wojciech - Od 2002 r. ordynator oddziału chirurgicznego SPZOZ w Hajnówce. Wniósł dużo pracy w rozwój hajnowskiej chirurgii, był organizatorem I Podlaskiego Forum Chirurgii Małoinwazyjnej, które odbyło się w Białowieży. Zainteresowanie sympozjum przerosło oczekiwania organizatorów. Chirurdzy z całej Polski byli pod ogromnym wrażeniem zorganizowanego przez pana Wojciecha sympozjum oraz jego dokonań jako ordynatora hajnowskiej chirurgii. Wojciech Tołwiński jako pierwszy w województwie, wykonał w 2006 roku laparoskopową operację przepukliny rozworu przełykowego. Rok później wykonał pionierską operację przedniej resekcji odbytnicy techniką laparoskopową. Topolski Tadeusz - ur. 1947 r. w Hajnówce. Fotografuje od 30 lat; fotografia czarno-biała (pejzaże i portrety) - grafika - własna technika rozdzielnotonowa, obecnie głównie slajdy z Puszczy Białowieskiej. Pasjonuje się nie tylko fotografią, odkrywa historię Puszczy Białowieskiej, uwielbia wędrówki po Puszczy o różnych porach roku, dnia i nocy. " Początkowo Puszcza była miejscem w którym doskonaliłem umiejętności fotografowania - obecnie fotografia jest instrumentem służącym poznaniu Puszczy". Był redaktorem naczelnym Gazety Hajnowskiej.Publikował w niej wspomnienia o Hajnówce "W poszukiwaniu minionego czasu". Obecnie pracuje w Miejskiej bibliotece Publicznej w Hajnówce. Treugutt Stefan – (1925-1991), profesor nadzwyczajny, polski krytyk teatralny, historyk literatury polskiej. Pracownik naukowy (docent) IBL PAN. W latach sześćdziesiątych popularna osobowość telewizyjna: autor zwięzłych, treściwych i formalnie doskonałych wprowadzeń do spektakli Teatru Telewizji, które ze swadą wygłaszał na żywo. Pochodził z rodziny nauczycielskiej. W 1933 roku zaczął uczęszczać do szkoły w Drohiczynie. Po zajęciu ziem wschodnich przez sowietów kontynuował naukę w gimnazjum w Hajnówce przemianowanym na Pełną Średnią Polską Szkołę. Grał w utworzonym przez Tadeusza Bołoza teatrze szkolnym i wówczas zaraził się teatralnym bakcylem. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik kolejowy w Hajnówce, nauczyciel szkoły we wsi Osmola i pisarz gminy w Boćkach. Po wyzwoleniu ukończył w 1945 r. Państwowe Liceum Humanistyczne w Siemiatyczach i wyjechał do Warszawy, gdzie podjął studia. Trochimiak Alfons (1934-1996) – ks. kan., proboszcz parafii rzymskokatolickiej w Hajnówce. Urodził się w 1934 r w Gródku nad Bugiem. 145 Wyższe Seminarium Duchowne skończył w Łomży, a święcenia kapłańskie przyjął w 1957 r. Pracę duszpasterską podjął najpierw w Drohiczynie, a później jako wikariusz w Pobikrach i w Topczewie. Przez 7 lat był proboszczem w Czeremsze, a od 1970 r przez 26 lat w Parafii Podwyższenia Krzyża św. w Hajnówce. Przez te lata dbał o upiększanie kościoła, wybudował plebanię i sale katechetyczne. Zatroskany o sprawy ludzi. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 28 listopada 1996 r. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział wielu mieszkańców Hajnówki i kilkuset księży z diecezji drohiczyńskiej i sąsiednich. W testamencie zapisał: „Proszę o pogrzebanie mego ciała, jeśli będę tu pracował, wśród parafian w Hajnówce. Pomnik -prosta płyta granitowa z odlewem w brązie krzyża i liter. Proponuję napis: „Dla mnie żyć -to Chrystus, a umrzeć - to zysk”. Proszę nie mówić kazania o osobie, ale o prawdach ostatecznych. Bóg zapłać wszystkim”. Trojanowska-Szyło Anna - artysta plastyk, urodzona w Hajnówce. Ukończyła Wydział Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z grafiki w 1978 roku w pracowni prof. Edmunda Piotrowicza. Uprawia malarstwo, rysunek i grafikę użytkową. Prezentuje swoje prace na wystawach indywidualnych oraz zbiorowych w kraju i za granicą. Wystawy indywidualne: Hajnówka 1970 r., 1996 r., 1999 r. Ważniejsze wystawy zbiorowe: XIV Wystawa Okręgu Warszawskiego ZPAP, Warszawa, Zachęta 1980 r.; IV Ogólnopolska Wystawa Pasteli , Nowy Sącz 1994 r.; Wystawa "Akwarele znad Wisły", Włocławek 1995 r.; Ogólnopolskie Biennale Pasteli, Nowy Sącz 1996, 1998; Wystawa z cyklu "Cztery pory roku" - LATO, Szczecinek 1997 r.; 3 Biennale Małych Form Malarskich, Toruń 1997 r.; PASTELE wybór z Ogólnopolskich Plenerów Stowarzyszenia Pastelistów Polskich, Zakopane 1997 r.; "Rysunek '98", Galeria "Lufcik" Warszawa 1998 r.; Poplenerowa wystawa pasteli, Świeradów Zdrój '98 i Krynica '98; "Moja Ziemia" z cyklu "Ziemia", Warszawa 1999; Wystawa „Niebo”, Warszawa 1999; Wystawa „Miejsce na Ziemi – Ziemia 2000”, Warszawa 2000; Wystawa grafiki „Jesteśmy”, Warszawa 2000; Targi Sztuki „Tolosy Sztuki”, PKiN Warszawa, październik 2000; Wystawa Malarstwa OW ZPAP „Otwarte Drzwi”, Warszawa, VIII 2001; Wystawa Współczesnej Sztuki Polskiej z okazji otwarcia Roku Kultury Polskiej we Francji, Clermont- Fernand, XII, 2001; Wystawa proGramme 2003 w Galerii Tristan Bernard, Paryż, XI,2003; Wystawa Konfrontacje- od realizmu do abstrakcji, IV,2005 i XI-2005-I.2006. Tropak Anastazja - Urodziła się ona 7 czerwca 1919 r. w Klecku. Jej ojciec, Bazyli Baranowski, był nauczycielem w Gimnazjum w Kobryniu. Tam uczyła się również Anastazja. Studiowała na Uniwersytecie Wileńskim w latach 19371939. Nie udało się jej zakończyć studiów, gdyż wybuchła wojna. W latach 146 1939-1941 pracowała jako nauczycielka w radzieckiej dziesięciolatce w Kobryniu. W 1943 roku razem z rodziną została wywieziona na roboty przymusowe do Niemiec i pracowała tam jako kierowca. W lutym 1945 roku za próbę ucieczki została wysłana do obozu koncentracyjnego w Austrii. Wróciła w 1948 roku i w tym samym roku rozpoczęła pracę w szkole podstawowej we wsi Kaniuki. W latach 1949-50 pracuje w Milejczycach, od 1 września 1951 r. rozpoczyna pracę w liceum białoruskim w Bielsku Podlaskim, a w latach 19571968 kieruje liceum białoruskim w Hajnówce. W 1968 roku na własną prośbę zwalnia się z funkcji dyrektora i pracuje w szkolnej bibliotece. Na emeryturę odeszła w 1975 roku. Zmarła w 1992 roku. Tumiel Artur – startuje w wyciskaniu leżąc, reprezentuje HKS „Żubr” Hajnówka. Zwycięzca wielu zawodów ogólnopolskich. Rekord życiowy z 2009 r. – 230 kg. Wielokrotny złoty medalista w wyciskaniu sztangi. Artur Tumiel trenuje od 15 roku życia. Jest pomysłodawcą i współorganizatorem, Hajnowskich Mistrzostw w Wyciskaniu Sztangi oraz Hajnowskiego Herkulesa. Jeden ze sponsorów wymienionych imprez. W 2010 r. otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”. Turonek Michał – Urodził się w 1935 r. w Wilnie. Do Polski przyjechał w 1945 r. Szkołę średnią ukończył w Kętrzynie. Po ukończeniu studiów na wydziale chemicznym Politechniki Szczecińskiej w 1958 r. od 1 stycznia 1959 r. podjął pracę zawodową w Zakładach Suchej Destylacji Drewna. Zakład był pierwszym i jedynym miejscem jego pracy zawodowej, przepracował w nim 35 lat. Roczny staż pracy odbył jako robotnik fizyczny, przechodząc po kolei wszystkie stanowiska produkcyjne. Okres ten pozwolił uzupełnić wiedzę, której nie zdobywa się na uczelni: o psychice robotnika na stanowisku pracy, jego stosunku do innych ludzi i do wykonywanej pracy. Wiedza ta bardzo przydała się w następnych latach pracy. Po ukończeniu stażu pracował jako mistrz zmiany produkcyjnej, a następnie zajmował szereg stanowisk w hierarchii służbowe dochodząc w 1964 r. do stanowiska zastępcy dyrektora ds. produkcyjnych. W związku z zagrożeniem zamknięcia zakładu z powodu powstawania w produkcji zbyt dużej ilości toksycznych ścieków, w 1981 r. M. Turonek wystąpił z wnioskiem likwidacji produkcji wyrobów ciekłych i przy współpracy z Biurem Projektów Przemysłu Drzewnego w Warszawie została opracowana dokumentacja i przeprowadzona rekonstrukcja retorty Lambiotta pod kątem pełnego spalania paro gazów. Uzyskane tą drogą ciepło zostało wykorzystane do prowadzenia procesu zwęglania, suszenia drewna i produkcji pary wodnej. W dowód uznania otrzymał wraz z grupą współpracowników nagrodę ministra za wyeliminowanie toksycznych ścieków powodujących degradację Puszczy Białowieskiej. Ponadto za twórcze osiągnięcia z zakresu procesów zwęglania nadano mu w 1991 r. I stopień specjalizacji zawodowej 147 inżyniera. Problemom produkcji węgla aktywnego poświęcił znaczną część swojej pracy zawodowej i w tej dziedzinie uzyskał dziesięć patentów i wydał osiem publikacji, dzięki współpracy z Marią Zin, współautorką większości patentów i prac. W uznaniu zasług zawodowych uzyskał nagrody: Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki w 1968 roku, Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki w latach 1973, 1974, 1976, 1984, Naczelnej Organizacji Technicznej, w 1986 roku, został też laureatem XI Turnieju Młodych Mistrzów Techniki. Tyc Eugeniusz – ur. w 1928 r. w Kowlu na Wołyniu. Od wczesnego dzieciństwa wzrastał w atmosferze kultu dla zawodu aptekarza, bowiem rodzice prowadzili aptekę. W 1941 r. po wejściu do miasta Niemców podjął pracę w aptece, by uniknąć wywózki. W maju 1944 r. po przymusowej ewakuacji razem z matka i babcią znaleźli się w Chełmie, a później w Legionowie, gdzie podjął pracę w aptece. Działał w konspiracji, przygotowując medykamenty dla powstańców w Warszawie i tzw. koktajle Mołotowa dla oddziałów AK w Legionowie. W ostatnich dniach powstania został wywieziony do Kraju Warty, przeszedł obozy przejściowe, później wysłany na roboty przymusowe do Niemiec. Przebywał tam do końca wojny. Za działalność konspiracyjną został odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Po wojnie znalazł się w Hajnówce, gdzie przez wiele lat pracował w hajnowskich aptekach, aż do emerytury. Zmarł 17 lipca 2008 r. Tyrkiel Eugeniusz - prof. hab., ur. 1919. W Hajnówce mieszkał w latach 1925 1939, był instruktorem w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego. Wykładowca Politechniki Warszawskiej, pracownik Instytutu Inżynierii Materiałowej; od 1975 r. również Przewodniczący Komisji "Terminologia" w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Obróbki Cieplnej. Autor licznych publikacji naukowych, m. in. książek "Słownik terminologii metaloznawstwa" (w pięciu językach), "Wykres żelazo-węgiel w rozwoju historycznym" (tłum. na jęz. rosyjski), "Termodynamika stopów w rozwoju historycznym. Obecnie mieszka w Warszawie (emerytura). Wasiuk Zofia (48) – podczas nauki w LO 9 zaczęła uprawiać siatkówkę i lekkoatletykę (razem z K.Hryniewicką). Była czołową skoczkinią wzwyż i w dal oraz rekordzistką województwa w kuli. Reprezentowała białostocczyznę w zawodach z Grodnem. Była czołową siatkarką klubu LZS Kolorowi oraz II – ligowej Nafty Jasło. Rekordy życiowe: wzwyż – 1,43, w dal – 5,26, kula – 11,90 (rekord województwa). Wappa Eugeniusz – ur. w 1965 r. działacz białoruskiej mniejszości narodowej w Polsce. Absolwent LO 10 w Hajnówce. Studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. Był współzałożycielem Rady Kultury Studentów Mniejszości 148 Narodowych. W latach 1988-89 stał na czele Białoruskiego Zrzeszenia Studentów. W 1993 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel historii w LO z DBJN w Hajnówce. Zorganizował w szkole Klub Spraw Białoruskich. Od 1995 r. kieruje Związkiem Białoruskim w RP. Redaktor naczelny Niwy, tygodnika mniejszości białoruskiej w Polsce. W 1998 roku był współzałożycielem stowarzyszenia Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska-Białoruś. Jest prezesem spółki zarządzającej Radiem Racja, nadającym audycje skierowane do mniejszości białoruskiej w Polsce i mieszkańców Białorusi. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008). Wasilewski Dymitr - lekarz chorób płuc, ur. 24.10.1916 r. w Razaniu w rodzinie inteligenckiej. Rodzice jego zostali tam wywiezieni w czasie I wojny światowej. W 1921 roku rodzina wróciła do Polski i zamieszkała w Kobryniu na Polesiu. Tam ukończył szkołę powszechną i gimnazjum ogólnokształcące w 1937 roku. W tym samym roku został powołany do służby wojskowej. W październiku 1938 r. po zwolnieniu z wojska podjął studia na I roku Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. 31.06.1939 r. został zmobilizowany, brał udział w kampanii wrześniowej w grupie wojsk gen. Kleberga. Po bitwie pod Kockiem został wzięty do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał do końca wojny. W sierpniu 1945 r. wrócił do Polski i podjął studia na II roku Akademii Medycznej w Warszawie. Po ukończeniu studiów w 1949 r. rozpoczął staż przeddyplomowy w Hajnówce. Dyplom lekarski uzyskał w 1951 r. i został powołany do zawodowej służby wojskowej. Mimo sumiennej pracy i przestrzegania dyscypliny był wojsku szykanowany za uprawianie praktyk religijnych i odszedł stamtąd na własną prośbę w 1962r. Od tego czasu aż do śmierci nieprzerwanie pracował w Hajnówce, początkowo jako asystent na oddziale wewnętrznym, a następnie specjalizował się w chorobach płuc. Po odejściu dr. Puchnarewicza pełnił obowiązki ordynatora oddziału płucnego do 1 X 1980. Znany był z sumienności, bezinteresowności i oddania chorym, dyscypliny pracy jaką narzucił sobie i personelowi szpitala. Włączał się do prac społecznych pełniąc obowiązki społeczne inspektora pracy, zwalczał palenie papierosów i alkoholizm przewodząc różnym organizacjom zajmującym się tymi problemami wygłaszając odczyty. Był człowiekiem głęboko wierzącym praktykującym, wyznania prawosławnego, lojalnym wobec władz, ale nigdy nie należał do partii. W 1980 r. ku zaskoczeniu współpracowników jako pierwszy w Hajnówce wystąpił z inicjatywą założenia związku zawodowego Solidarność w Zespole Opieki Zdrowotnej. Działalności związkowej oddany był całym sercem, uczestnicząc jako delegat w zebraniach w Rejonie oraz działając w Miejskiej Komisji Koordynacyjnej. Od tego momentu wszedł w ostry konflikt z ówczesną Dyrekcją ZOZ-u, która nie taiła swej niechęci do nowego Związku. W maju 1980 r. poprosił o emeryturę pragnąc dalej pracować w poradni p/gruźliczej, gdzie jako doświadczony lekarz specjalista był potrzebny. Dzięki 149 intrygom Dyrekcji zwolniony z poradni podjął pracę w zakładzie karnym, skąd jako nieprawomyślnego wkrótce go zwolniono. Podobnie musiał odejść ze Spółdzielni Inwalidów. Pozwolono mu na pracę w Ośrodku Zdrowia w Dubiczach Cerkiewnych, dojazdy w pracy w porze zimowej nadwrężyły jego zdrowie. Po odejściu dyrektora ZOZ-u pozwolono mu na pracę w higienie szkolnej - gdzie pracował ofiarnie do samej śmierci. Zmarł w szpitalu w Hajnówce 28.10.1986 r. i na własne życzenie został pochowany ze znaczkiem Solidarności przypiętym do marynarki. Został pochowany w Lublinie. W 1991 r. na wniosek Miejskiej Komisji Koordynacyjnej „Solidarność” Rada Miejska uczciła jego pamięć nadając skwerkowi obok pomnika imię dr. Dymitra Wasilewskiego. Waśkiewicz Jan - dr inż., pracownik naukowy Politechniki Białostockiej. Ur. 22.01.1958 w Hajnówce. Absolwent LO 9 w Hajnówce (1977), dyplom mgr inż. - Leningradzki Instytut Elektrotechniczny, Wydział Technologii Elektronowej, 1983 r., spec.: elektronika przemysłowa; dyplom dra n. tech. Petersburski Uniwersytet Elektrotechniczny, Wydział Elektrofizyczny, 1995 r., specjalizacja: elektronika ciała stałego i mikroelekktronika. Zatrudnienie; Katedra Promieniowania Optycznego, Wydział Elektryczny, Politechnika Białostocka - od 1983 r. Działalność naukowa (główne kierunki): 1978-83 modelowanie numeryczne ferroelektrycznych elementów krioelektroniki; 198485 - aktynometria; 1987-90 - metody diagnostyki plaz my wysokoprężnych lamp sodowych; od 1991 r. - modelowanie numeryczne nadprzewodnikowych przełączników optoelektronicznych. Działalność dydaktyczna w zakresie techniki świetlnej, fotometrii, optoelektroniki, fizyki, elektroniki teoretycznej w Politechnice Białostockiej. Dziewięć artykułów w czasopismach naukowych; 19 referatów na konferencjach naukowych. Nagrody rektora Politechniki Białostockiej. Wawrzeniuk Mikołaj – absolwent LO nr 9 w Hajnówce z 1985 r. Skończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 199197 był dziennikarzem w tygodniku białoruskim "Niwa" w Białymstoku, a od 1997 jest dziennikarzem w Telewizji Polskiej S.A. Oddział w Białymstoku w Redakcji Białoruskiej. W swoich reportażach porusza problematykę mniejszości narodowych i religijnych. Kilkakrotnie jego reportaże uzyskiwały nagrody na konkursach krajowych. Reportaż „Śniła mi się Hana...” dostał I nagrodę w przeglądzie twórczości ośrodków regionalnych TVP – PIK 2000 oraz II nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów i Programów Etnicznych „U siebie – At Home” w Krakowie w 1999. Reportaż o malarzu i muzyku podlaskim Aleksandrze Łosiu „Ikonostas i muzyka” zdobył III nagrodę na IV Międzynarodowych Dniach Filmu Dokumentalnego „Rozstaje Europy” w Lublinie w 2003 roku. 150 Wawrzyński Hieronim - społecznik, twórca wielu inicjatyw, organizator imprez kształcących młodzież i popularyzujących Podlasie. Urodził się 2 lutego 1952 r. w Aleksandrowie k/Nasielska. Przez kilka lat pracował w „Kurierze Podlaskim będąc zastępcą redaktora naczelnego, w Domu Kultury "Zachęta” w Białymstoku. Z wykształcenia był pedagogiem, skończył studium podyplomowe z zakresu dziennikarstwa i socjologii. Współtwórca, wydawca i redaktor naczelny „Wieści Podlaskie”, lokalnego miesięcznika powiatów bielskiego i hajnowskiego. Jako redaktor naczelny „Wieści” w latach 1999-2006 był inicjatorem (bądź współrealizatorem) wielu inicjatyw służących lokalnej społeczności, jak plebiscytu sportowego na „Najpopularniejszych sportowców, trenerów Ziemi Hajnowskiej”, prezentacji edukacyjnych „Dni uczelni w powiecie”, Turnieju Wiedzy Spółdzielczej. Weremiuk Jan – ur. w 1945 r., w Hajnówce od 1952 r. Z zawodu technolog budowy maszyn, związkowiec. Przez wiele lat przewodniczący Związków Zawodowych Pracowników Przemysłu Drzewnego i Meblowego w Hajnowskim Przedsiębiorstwie Przemysłu drzewnego i w Spółce „Furnel” – od 1983 r. do chwili odejścia na emeryturę. Działał w różnych organizacjach, także sportowych. Był piłkarzem w KS „Puszcza” w kategorii juniorów i seniorów. W 1994 r. został wybrany do Rady Miasta, był w niej przez dwie kadencje. Pracował w Komisji Rozwoju Społeczno-Gospodarczego, Gospodarki Finansowej i Przestrzennej. Był członkiem Zarządu Miasta. Kierował Lokalem Gastronomicznym, kiedy Związki Zawodowe przejęły go od Spółki „Furnel”. Weremiuk Sławomir – ur. w Hajnówce, absolwent LO 9 w 1983 r. Podczas studiów na Uniwersytecie im. Marii Skłodowskiej-Curie uzyskał tytuł magistra historii (1989) i magistra nauk politycznych (1990). W 2004 r. obronił pracę doktorską pt. „Penetracja ZSRR w Europie Środkowo-Wschodniej w latach 1944-1991. Cybernetyczny model penetracji” uzyskując tytuł doktora nauk humanistycznych. W 2000 roku podjął służbę w Policji w Komendzie Powiatowej Policji w Hajnówce. W 2004 roku delegowany z urzędu do pełnienia służby w Zespole Prasowym Biura Gabinet KGP. Po szkolenieniu zawodowym dla absolwentów szkół wyższych w specjalności służba wspomagająca w WSPol w Szczytnie w 2005 roku ponownie delegowany z urzędu do pełnienia służby w Zespole Prasowym Biura Gabinet KGP. Od 1.07.2005 roku zatrudniony w Zespole Prasowym jako ekspert. W 2006 roku został Naczelnikiem Wydziału Prasowego. W 2008 roku przeszedł na stanowisko Zastępcy Dyrektora Gabinetu Komendanta Głównego Policji, a od 15.09.2010 roku pełni obowiązki Dyrektora Gabinetu Komendanta Głównego Policji. Publikacje książkowe: Wschodnioeuropejskie role ZSRR w latach 194490, Lublin 1992; The Transformation of Penetrated Political Systems of Central European States, (in:) The Transnational Future of Europe, (ed.) Z. J. Pietraś and 151 M. Pietraś, Lublin 1992; RP/PRL a ZSRR w latach 1944-1989, (w:) Polityka wschodnia Polski. Uwarunkowania – Koncepcje – Realizacja, red. nauk. A. Gil, T. Kapuśniak, Lublin-Warszawa 2009 . Weresa Czesław – poseł VII kadencji od 21 marca 1976 do 21 marca 1980 roku z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Urodzony w Hajnówce, początkowo pracował poza Hajnówką. W 1956 r. podjął pracę w Hajnowskim Przedsiębiorstwie Suchej Destylacji Drewna w Hajnówce, gdzie był mistrzem w warsztacie elektrycznym. Był aktywnym działaczem partyjnym i związkowym. Wieczerzyńska Janina – absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Poznańskim. Wybuch wojny zastał ją w Hajnówce. Gdy otworzono polskie gimnazjum, została nauczycielką języka polskiego. W 1940 r. została dyrektorką szkoły. Kiedy otrzymała informację od narzeczonego, że przebywa w Paryżu, zaczęła przygotowywać się do wyjazdu lecz 20 czerwca 1941 r. została aresztowana przez Sowietów i ostatnim transportem przed napaścią Niemców na Związek Sowiecki została wywieziona na Syberię. Podczas powrotu z Syberii została aresztowana na dworcu kolejowym i osadzona w więzieniu. Podstępem udało jej się uciec z niewoli. Następnie trafiła do formującej się w Sielcach nad Oką Armii Polskiej. Tam poznała Aleksandra Forda, późniejszego reżysera "Krzyżaków", z którym wzięła ślub. Mieli syna Aleksandra, który urodził się w czasie powstania warszawskiego na warszawskiej Pradze. Janina rozeszła się z mężem, który wyjechał z Polski do Izraela. Po wojnie była w Łodzi nauczycielką języka polskiego w gimnazjum, później w liceum. Zmarła w 1984 roku i została pochowana w Łodzi. Wierobiej Ignacy (1896-1970) - ks. kan. hon., proboszcz parafii Rzymskokatolickiej w Hajnówce. Starsi wspominają do dzisiaj starszego i dostojnego kapłana, który na rowerze przemierzał Hajnówkę i wszystkich pozdrawiał „dzień dobry”. Urodził się w 1896 r w Kamieńcu w powiecie sokólskim. W Seminarium Duchownym studiował w Wilnie i Petersburgu. Od uzyskania święceń w 1919 r pracuje jako wikariusz w Brześciu, a później jako proboszcz w Lubieszowie na Polesiu, w Kamieńcu Litewskim, w Strabli i od 1.09.1947 r w Hajnówce. Tutaj wznosi dwukondygnacyjny kościół, wykorzystując dolną część na sale katechetyczne. Oddany Bogu, miał zawsze serce życzliwe dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich przekonań. Wielki entuzjasta ruchu ekumenicznego. Nic dziwnego, że ten stosunek do innych wyznań jednał mu serca wszystkich, których spotykał. W testamencie prosił najbliższych, by pochowano go w trumnie z sosnowych, nieheblowanych desek, by nie stawiano mu pomnika, a zwłoki złożono na cmentarzu obok tych, którym służył i których kochał przez całe życie. Był człowiekiem o niespożytej energii. „ Odpoczniemy po śmierci, a teraz trzeba pracować” -często mawiał. Zawsze 152 zastawało się go przy pracy: na rusztowaniu budującej się świątyni, w kancelarii, a później wieczorem zaczytanego w książkach, dokumentach, piszącego. Posiadał wspaniałą bibliotekę, którą po śmierci przekazał KUL -owi i Kurii. Zamiłowany historyk. Gromadził materiały historyczne sprowadzając je nawet z archiwów zagranicznych. W jego zbiorach można było znaleźć każdą pozycję, która ukazała się w Polsce na temat II wojny światowej. Sam pracował nad historią wszystkich parafii w diecezji pińskiej. Zmarł 9 stycznia 1970 r. Wilczyński Andrzej (1945-99) - urodził się 16 lutego 1945 r. w Parczewie. Studia ukończył w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Bydgoszczy. Do Hajnówki przyjechał wraz z rodziną w 1978 r. z Paczkowa, gdzie pracował w zakładach maszynowych na stanowisku gł. technologa. Objęcie w 1989 r. stanowiska dyrektora naczelnego Hamechu, było dla niego wielkim wyzwaniem, tym trudniejszym, że były to niezwykle niekorzystne czasy dla istnienia zakładów państwowych. Hajnowskie Zakłady Maszynowe przetrwały pod kierownictwem Andrzeja Wilczyńskiego okres powszechnej likwidacji tego typu przedsiębiorstw. Jego nowatorskie jak na owe czasy pomysły dotyczące powszechnej komputeryzacji firmy, modernizacji parku maszynowego czy wprowadzania nowoczesnej technologii, wzbudzały często protesty pracowników obawiających się utraty pracy. Tylko konsekwencja i upór dyrektora pozwalały na wcielanie w życie najbardziej kontrowersyjnych pomysłów. Andrzej Wilczyński z zamiłowania mechanik, był też humanistą, z czym również przez pewien czas wiązał swoją przyszłość. Pisał wiersze, piękną prozę, zachwycał najbliższych romantycznymi, robionymi przez siebie zdjęciami okolicznych pejzaży. Za studenckich czasów dzięki zdolnościom organizacyjnym i wielkiemu poczuciu humoru był królem Juwenaliów oraz wodzirejem każdej zabawy. Zmarł 26 .07.1999 r. Wilniewczyc Michał (1912-1997) – ur. 7 stycznia 1912 w Dąbrowicy położonej 10 km na północ od Nowogródka (diecezja pińska, Polesie na Kresach), zm. 10 maja 1997 w Drohiczynie, pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym – ksiądz katolicki, kapelan, działacz polonijny w Nowej Zelandii. Rodzicami jego byli: ojciec - Wincenty Kuniewicz-Wilniewczyc herbu Belina - matka Aniela z d. Bohdanowicz. Do 1922 r. uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej w Dąbrowicy, a od jesieni 1922 r. do Szkoły Powszechnej im. G. Piramowicza w Nowogródku. W roku 1926 wstąpił do Mniejszego Seminarium Duchownego w Nowogródku. W 1931 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Od 1931 r. rozpoczął naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Pińsku. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 grudnia 1933 r. W dniu 27 marca 1937 r. otrzymał nominację na wikariusza do parafii Łubin, dek. Bielskiego. 17 września 1939, kiedy wojska sowieckie przekroczyły granicę polską, otrzymał nominację na wikariusza we Wsielubiu. 1 października 1939 rozpoczął pracę duszpasterską w Hajnówce, 153 gdzie pracował do 11 listopada 1939 r. W tym dniu ks. Michał Wilniewczyc został wezwany na posterunek milicji. Został tam zatrzymany i po trzech godzinach rozmowy wywieziony do Świsłoczy. Tu został niesłusznie oskarżony o to, że namawiał swego ucznia do wywieszania afiszów z napisem: „Niech żyje Polska, precz z Sowietami”. Ze Świsłoczy w nocy z dnia 11 na 12 listopada przewieziono go pod strażą z karabinami do więzienia w Wołkowysku. Warunki więzienne były bardzo ciężkie. Jak sam wspominał: „Panowała taka ciasnota, że w nocy jedni spali na pryczach, inni pod pryczami, jak ja między kozłami z posłem, na podłodze, wszyscy na jednym boku. Nikt nie mógł sobie pozwolić leżeć na wznak lub na innym boku. Kiedy przewracał się jeden, musieli to samo czynić inni. Jednemu w ogóle zabrakło miejsca, więc leżał na plecach, a nogi wkładał do paleniska w piecu, a obok stała parasza - kubeł dla spraw fizjologicznych. Tylko na pryczach były stare sienniki polskie, wypełnione startą słomą, z których sypało się próchno na tych, którzy leżeli pod pryczami. Dwa razy na dzień, rano i wieczorem, wyprowadzano wszystkich do ubikacji. Dokuczał nam najwięcej brud - sto wszy zabić to była norma. Dopiero w więzieniu poznałem, co to jest menda (pasożyt). Jedni strażnicy pozwalali przeglądać bieliznę i ubranie, inni nie, bo „dajesz - mówili - marne świadectwo o Sojuzie Sowieckim”. Życie było bardzo ciężkie, ale jeszcze nie było głodu, a to dzięki zapasom żywności, jakie zostały po uprzednim zarządzie polskim. Dawano każdemu 400 g. chleba, łyżkę cukru i zabarwioną nie wiem czym wodę (czaj), na obiad zupę, na kolację zupę albo kaszę”. Na początku lipca 1940 umieszczono go w dawnym carskim więzieniu w Homlu. Tam odczytano mu wyrok: siedem lat ciężkich robót w lasach. Po wyjściu na wolność przebywał w Rosji jako kapelan szpitala VI Dywizji. 1 listopada 1944 roku przypłynął do Wellington w Nowej Zelandii statkiem "General Randall", na którego pokładzie znajdowało się 733 polskich sierot, wyprowadzonych ze Związku Sowieckiego. Był drugim kapłanem polskim działającym w Nowej Zelandii (po księdzu Bucholtzu z zakonu paulinów, który pracował dorywczo wśród Polaków w latach 1879-1880). Dzieci przyjął sam premier Nowej Zelandii Peter Fraser. Były to głównie sieroty i półsieroty, których rodzice zmarli w ZSRR i Teheranie lub których ojcowie walczyli na froncie. Najmłodsze z tych dzieci miało około trzech lat. Ks. Michał Wilniewczyc wraz siostrami zakonnymi (urszulankami szarymi): Marią Aleksandrowicz i Anną Tobolską roztoczyli opiekę duszpasterską nad tymi dziećmi. Stamtąd w roku 1980 wyjechał do Włoch na studia, gdzie uzyskał doktorat. Po 18 latach od aresztowania (w 1957 r.) wrócił do Polski i mieszkał na terenie pozostałej w Polsce części diecezji pińskiej - w Drohiczynie nad Bugiem. Był kanonikiem honorowym i profesorem seminarium duchownego. Po powrocie do Polski w dalszym ciągu udzielał się w akcjach charytatywnych. Między innymi był koordynatorem działających w Diecezji od roku 1986 Parafialnych Zespołów Charytatywnych. 154 Winiewicz Krzysztof - 1933-1986, urodzony w Hajnówce, operator filmowy, wykladowca na wydziale PWSTTViT oraz na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Wiśniewska Halina - Pracę jako pielęgniarka rozpoczęła w 1979 roku w Bielsku Podlaskim. Od 1986 roku pracuje w hajnowskim szpitalu. Jest kierownikiem Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego w Hajnówce. Od października Zakład ma nową siedzibę. Pani Halina bardzo zaangażowała się w adaptację nowej placówki. To ona zaprojektowała wystrój, nadzorowała prace remontowe, poświęcając swój cały wolny czas. Obecnie do dyspozycji pacjentów jest osiem sal pięcioosobowych i jedna sala jednoosobowa, sala rehabilitacyjną, pokój dziennego pobytu, zintegrowany system do kąpieli, co znacznie zwiększa komfort przebywających tam pacjentów. I w dużym stopniu jest to zasługa Haliny Wiśniewskiej. Witek Romuald (45) – kolarz i lekkoatleta. Podobnie jak Z. Świderski uczył się w ZSZ i trenował w grupie W. Łapińskiego. W 1961 roku osiągnął najlepszy wynik w Polsce wśród młodzików (16 lat) w biegu na 1000 m – 2,39,6. W czasie Mistrzostw Polski w Skierniewicach zdobył srebrny medal. Członek kadry Polski juniorów. Po ukończeniu szkoły wyjechał do Wrocławia, gdzie kontynuował treningi lekkoatletyczne. Po 6. miesiącach treningów przerwał uprawianie sportu. Wojciuk Mirosław -urodzony w Hajnówce, wokalista i gitarzysta zespołu Błękitny Nosorożec. Pracuje jako nauczyciel w Zespole Szkół Zawodowych. W zespole od samego początku! Dyskografia: "A JEDNAK", "jak długo", "Piosenki", "muzyka przeciwko rasizmowi", "Barykady". Wojskowicz Halina- ur. w Hajnówce w 1953 r., wykształcenie wyższe. Dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej w Hajnówce od 1996 r. Absolwentka LO nr 9 z 1972 r. Przez wiele lat związana z Hajnowskim Domem Kultury, w którym była zastępcą dyrektora. W 2006 r. nominowana do nagrody Marszałka Województwa Podlaskiego za całokształt dokonań w dziedzinie upowszechniania książki i czytelnictwa w mieście Hajnówka, w szczególności za systematyczne dokumentowanie i ochronę lokalnej wielokulturowej tradycji oraz pracę na rzecz promocji czytelnictwa. Wołkowycki Włodzimierz – rozpoczął pracę jako robotnik leśny przy wyrębie drzew. Był robotnikiem, manipulantem, później brakarzem. Od 1936 r. pracował jako klasyfikator pozyskiwanego drewna w Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży. W 1941 r. pracował w tartaku w Gródku k. Białowieży, później w tartaku hajnowskim. Po wyzwoleniu pracował z wielkim zaangażowaniem przy odbudowie zakładu, jako zastępca kierownika Zakładów Drzewnych. Później 155 Białostocka Dyrekcja Lasów Państwowych skierowała go do odbudowy i uruchomienia produkcji tartaków w Augustowie, Płocicznie, Czarnej Wsi. Po powrocie do Hajnówki w latach 1954-66 pełnił funkcję wicedyrektora ds. technicznych w Hajnowskich Zakładach Przemysłu Drzewnego. Na początku lat pięćdziesiątych zdobył tytuł inżyniera technologii drewna. W. Wołkowycki położył duże zasługi w kształceniu kadr technicznych przedsiębiorstwa. Był opiekunem odbywających w HZPD staż zawodowy techników, studentów i inżynierów. Wiele wysiłku i trudu włożył w szerzenie myśli technicznej, popularyzowanie postępu i nowoczesności. Przez dziewiętnaście lat kierował kołem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, zaliczanym do najlepszych w skali Zjednoczenia i Ministerstwa. Z jego inspiracji kolo opracowało szereg rozwiązań technicznych, technologicznych i ekonomicznych, z których korzystał krajowy przemysł tartacznictwa. Posiadał wiele odznaczeń i wyróżnień, m. in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, odznakę „Zasłużony Białostocczyźnie”, odznaczenia związkowe i NOT. W lutym 1973 r., przeszedł na emeryturę po 50 latach nieprzerwanej pracy zawodowej w leśnictwie i przemyśle drzewnym. Wróblewski Mikołaj (1940-2002) - twórca sukcesów hajnowskiej siatkówki, początkowo żeńskiej, później męskiej. Urodził się 12 maja 1940 r. w Maleszach w gminie Łubin Kościelny. Po ukończeniu miejscowej szkoły podstawowej uczył się w Liceum Pedagogicznym w Bielsku i Studium Nauczycielskim w Ełku. W 1962 r. podjął pracę nauczyciela w-f w Szkole Podstawowej nr 2 w Hajnówce. Wkrótce z grupą kolegów utworzył drużynę siatkówki grającą w barwach Społem, a później LZS „Kolorowi”. Niestety podczas jazdy motocyklem doznał wypadku drogowego, który spowodował przerwanie kariery sportowej. Po powrocie do zdrowia Mikołaj Wróblewski poświęcił się pracy nauczycielskiej i trenerskiej w LO 10 (od 1964 r.) podnosząc jednocześnie kwalifikacje zawodowe. W 1968 r. obronił pracę magisterską na AWF w Warszawie i zdobył uprawnienia trenera II klasy z siatkówki. Prowadził z powodzeniem drużyny siatkówki dziewcząt, kiedy w 1977 r. został sekretarzem MKS Hajnówka, postanowił utworzyć drużynę męską. Po kilku latach treningów w 1984 r. drużyna MKS Hajnówka awansowała od finałów Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w Poznaniu zajmując 12. miejsce (współpracował z nim Aleksander Siegień), a w 1985 r. sięgnęła po brązowy medal OOM -będących Mistrzostwami Polski juniorów młodszych (razem z trenerem Sergiuszem Juziuczukiem). Po 30 latach pracy w zawodzie nauczycielskim Mikołaj Wróblewski przeszedł na emeryturę (1991), ale dalej trenował siatkarzy, przygotowując do roli trenera swego wychowanka Romana Daniluka. W dwóch ostatnich latach pełnił funkcję sekretarza MKS-u i kierownika drużyn siatkarskich, pozostawiając sprawy szkoleniowe swoim następcom. Praca i osiągnięcia Mikołaja Wróblewskiego były doceniane nie 156 tylko w Hajnówce i w Białymstoku, ale również w Polskim Związku Piłki Siatkowej. Uznanie zdobył również wśród hajnowskich kibiców, którzy wyróżnili Go drugim miejscem w Plebiscycie na Najlepszych Trenerów Powiatu Hajnowskiego XX wieku. Zmarł nagle 18 czerwca 2002 r. w białostockim szpitalu. Dla uczczenia pamięci wielkiego trenera począwszy od 2003 r. w maju odbywa się memoriał im. M. Wróblewskiego w siatkówce chłopców. Zaborny Piotr Bogusław - ur. w 1942 r. w Orłowie Drewnianym, pow. krasnostawskim. Dzieciństwo spędził w Białowieży, gdzie ukończył szkołę podstawową. Absolwent LO nr 9 w Hajnówce w 1959 r. W 1964 r. uzyskał dyplom magistra filologii polskiej na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. W 1976 r. zdobył tytuł doktora nauk politycznych a w 1986 r. doktora habilitowanego nauk politycznych (stopnia nie zatwierdziła CKK). W 1989 r. powołany na stanowisko docenta kontraktowego (na 3 lata) w WSRP w Siedlcach na podstawie przewodu kwalifikacyjnego. Pracował m.in. jako dyrektor Muzeum Historycznego w Żyrardowie (1972-74), wykładowca podstaw nauk politycznych i polityki kulturalnej w Państwowym Zaocznym Studium Oświaty i Kultury Dorosłych w Warszawie i konsultant ds. programów nauczania (1972-81), adiunkt, docent kontraktowy w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach (1979 -92), prodziekan Wydziału (dwukrotnie), kierownik Studium Podyplomowego, kierownik Zakładu Filologii Polskiej, autor programów nauczania, nauczyciel Szkoły Polskiej w Rydze (1992-93), główny specjalista ds. analiz i szkolenia w Centrum Animacji Kultury w Warszawie (1993-94), nauczyciel wiedzy o społeczeństwie w Zespołach Szkół w Warszawie i Skierniewicach (1995-2000), adiunkt w Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu (1993 - 2005), Kolegium Nauczycielskie w Łowiczu (2003-2006). Autor wielu książek naukowych i książki "Białowieża-moja miłość" (2008). Twórca książki Białowieża - moja miłość (Wydawnictwo Sigma w Skierniewicach) oraz autor książek Historia Skierniewic dla każdego, Władysław Gomułka - komunista, narodowiec, państwowiec, Wiedza o polityce (dwa tomy), A to Polska właśnie ..., "Niepolityczne" kazania o polityce, Niepoprawni politycznie. Laureat Nagrody im. J. Cierniaka i odznaczony Zasłużony dla Kultury. Zachaj Jolanta – ur. w Hajnówce. Absolwentka Akademii Podlaskiej w Siedlcach. Od 1992 r. zajmowała się informatyką. Pracowała w Zakładach Maszynowych „Hamech”, potem w ZOZ-ie i w Zakładzie Usług Komputerowych „Soft-As”, gdzie prowadziła stronę internetową hajnowka.com.pl. Od 2002 r. pracowała w Urzędzie Miejskim, gdzie prowadziła stronę internetową hajnowka.pl. W 2009 r. wyjechała do pracy za granicę. 157 Zalewski Jan - ur. 1950 r. w Dołubowie, gdzie skończył szkołę podstawową. W Liceum Ogólnokształcącym uczył się w Drohiczynie i Bielsku Podlaskim. Studia polonistyczne zaczął na Uniwersytecie Warszawskim a skończył na Filii UW w Białymstoku. Pracował jako nauczyciel języka polskiego najpierw w Szkole Podstawowej w Juchnowcu, później w ZSZ w Michałowie. W latach 1991-2001 był dyrektorem I Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce. Przez następne 10 lat był nauczycielem języka polskiego do czasu przejścia na emeryturę z dn. 1.09.2011 r. Jego pasją była poezja. Debiutował w „Głosie nauczycielskim” w 1973 r. wierszem „Na chuście pola”. Wydał tomiki wierszy „Dwie krople” i „Spokojnieję powoli”. Wiersze i opowiadania drukował w zbiorach i antologiach: „Zapisać siebie” : proza i poezja hajnowska (Hajnówka 1995), „Aby nie umknęło słowo”, „Miłość jak ziarno odwagi” Antologia poezji religijnej (Białystok 2000), „W kręgu Puszczy Białowieskiej”, „Przebłyski słów” (Hajnówka 1993). Publikował w „Eppei” (2000) i „Najprościej”. Należał do twórców Stowarzyszenia Twórców Kultury Woj. Siedleckiego, Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku, założonej przez siebie Grupy Literackiej "Hajnówka" (1993), Klubu Literackiego przy Miejskiej Bibliotece Publicznej w Hajnówce (1995). Jest laureatem wielu ogólnopolskich konkursów literackich. Był, wspólnie z dyr. MBP Haliną Wojskowicz i burmistrzem, Mieczysławem Gmitrem, współtwórcą Hajnowskiej Jesieni Poetyckiej. Laureat wielu literackich konkursów ogólnopolskich. Zawadzki Władysław - ur. 1952 r. w Nowosadach. Absolwent Instytutu Budowy Maszyn w Rostowie nad Donem. Fotografią zajmuje się od czasów szkoły średniej. Pasjonuje go fotografia czarno-biała. Eksperymentuje w różnych technikach fotografii, ulubioną jest "rybie oko". Tematyka fotografii to głównie krajobraz wsi podlaskiej, architektura sakralna, Puszcza Białowieska. Laureat wielu konkursów fotograficznych m.in. I miejsca w 2001 r. w konkursie BPN i WWF "Drewniana architektura regionu Puszczy Białowieskiej" w kategorii „Mieszkańcy regionu Puszczy Białowieskiej”. Liczne wystawy indywidualne i zbiorowe. Pasją jest historia Puszczy Białowieskiej i jej okolic, pracuje nad multimedialną monografią Puszczy. Organizator wystawy w HDK w 1996 r. poświęconej Pałacowi Carskiemu w Białowieży. Zdanowska Maria – ur. w 1937 r. w Nowinach w gminie Narew. Po ukończeniu Liceum Pedagogicznego w 1960 r. rozpoczęła pracę w szkole w Bogatyni, następnie w Zgorzelcu. Ukończyła Studium Nauczycielskie na kierunku matematyka z fizyką we Wrocławiu oraz Uniwersytet w Białymstoku na wydziale matematyczno-przyrodniczym w zakresie fizyki. Po przyjeździe do Hajnówki rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej nr 5 , następnie była zastępcą dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1. Do 1990 r. pełniła funkcję zastępcy Inspektora Oświaty i Wychowania. Była prezesem ZNP, PCK, działała 158 w Lidze Kobiet Polskich i innych organizacjach. Za swoją pracę została odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim. Dwukrotnie była zapraszana do Belwederu, gdzie w latach 1986 i 1987 odbierała nagrodę w konkursie Mistrza Gospodarności dla Hajnówki. Przez 14lat była radną Miejskiej Rady oraz przewodniczącą Miejskiej Rady Narodowej w latach 1984-88 i wiceprzewodniczącą Rady Miasta. Zenek - hajnowski Nikofor (Iłarion Daniluk). Urodził się w 1939 roku. Po ukończeniu szkoły podstawowej od 1955 pracował kolejno w PGRze, w kopalni w Rudzie Śląskiej oraz jako ratownik górniczy. Po wypadku, kiedy gruda węgla pokiereszowała mu twarz, Zenek porzucił Śląsk i ruszył w nieznane. Podobno pracował na Wawelu, gdzie zajmował się prostymi pracami konserwatorskimi. Był niezwykle utalentowanym malarzem - samoukiem. Jego aktywność artystyczna skupiła się na realizacjach malarskich, które wykonywał w prywatnych domach, głównie w latach 70. i 80. Ozdabiał w nich ściany, sufity i podłogi. Kompleksowo malował pokoje, klatki schodowe, kuchnie i łazienki. Do chwili obecnej zachowało się kilkadziesiąt domów mieszkalnych, głównie w Hajnówce i okolicach, w których ten nieprofesjonalny malarz pozostawił niepowtarzalne kompozycje malarskie. Większość malowideł ma ponad 25 lat. Wyróżnia je bogata kolorystyka zastosowana w geometrycznych lub roślinnych układach ornamentów oraz niezwykła malarska umiejętność wykonania imitacji różnych materiałów (głównie drewna i marmurów). Na szczególną uwagę zasługują jego wielkoformatowe kompozycje pejzażowe (obejmujące całą powierzchnię jednej ściany) w tzw. pokojach gościnnych czyli najbardziej reprezentacyjnych. Przedstawiał w nich równocześnie dziką przyrodę (np. woda w formie kaskady, polana z jeleniami) z elementami cywilizacji (domy, żaglówki, betonowe mosty). Twórczość Zenka szczególnie w kontekście ściennych pejzaży określić można mianem realizmu naiwnego. Widać w niej ogromną dbałość w wykonaniu detali. Zaś jego ulubionym motywem malarskim na pewno pozostaną kwiaty. Kwerenda z działalności Iłariona Daniluka została przeprowadzona w latach 90-tych XX wieku przez Jana Grykę (zapis fotograficzny), Anetę Muszyńską-Józefowicz (praca magisterska pt. Iłarion Daniluk „Zenek (1939-2000) - malarz z Hajnówki, UMCS Lublin, 2004). Artykuły o fenomenie tego malarza ukazały się m. innymi w Przekroju (nr 14 z 2002 roku) autorstwa Marcela A. Veleza, w Sekcji (nr 7 z 2002 roku) Adama Jastrzębskiego, powstał również film zrealizowany przez TVP (ostatnio w 2007 roku). Ziarko Mieczysław – mgr, absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1939 r. rozpoczął pracę w gimnazjum w Hajnówce, które mieściło 159 się w bursie Szkoły Przemysłowej, jako nauczyciel języka polskiego. Podczas okupacji niemieckiej prowadził tajne nauczanie, za co trafił do obozu koncentracyjnego. W 1945 r. po powrocie z obozu podjął pracę w Gimnazjum Ogólnokształcącym jako nauczyciel języka polskiego i łacińskiego. W 1947 r. został dyrektorem Liceum, które zostało przeniesione do ”Domu Bassa”. Trudne warunki do nauki udało się poprawić dzięki otrzymaniu w 1950 roku lokum w dawnej plebanii na rogu ul.1 Maja i Armii Krajowej. W 1952 roku przeniósł się do Liceum z Białoruskim Językiem Nauczania, gdzie był zastępcą dyrektora i uczył języka polskiego. Następnie przeniósł się z żoną do Sztumu, gdzie podjął pracę w nowopowstałym w 1960 roku Państwowym Liceum Pielęgniarstwa. Zmarł w roku 1971. Jego następcą został syn Jan, absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 9 w Hajnówce z 1963 roku. Zin Aleksy (1917 – 1991) - urodził się w Chirówce na Ukrainie. W 1921 roku przybył z poszukującymi pracy rodzicami do Hajnówki. Ukończył szkołę powszechną i Państwową Szkołę Przemysłu Drzewnego w Hajnówce. W 1937 r. wstąpił w związek małżeński z Janiną Gołąb, ur. w Łukowie. W 1939 roku został wcielony do 1. Dywizji Przeciwartyleryjskiej w Toruniu. Wziął udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy trafił do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i w październiku 1939 powrócił do Hajnówki. W 1935 roku rozpoczął pracę w hajnowskim Tartaku Państwowym, W czasie okupacji pracował w księgowości tego zakładu. Po wyzwoleniu, wziął udział w odbudowie tartaku i podjął w nim pracę jako księgowy. Następnie był pracownikiem Lasów Państwowych i Państwowej Centrali Drzewnej "Paged" w Hajnówce. W 1955 roku powrócił do dawnego tartaku, wtedy już Zakładów Drzewnych Przemysłu Leśnego. W 1956 w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie zdał egzamin na inżyniera technologii drewna. W zakładach drzewnych pełnił funkcje kontrolera technicznego, szefa wydziału wyrobów z drewna, zastępcy dyrektora ds. ekonomicznych, a w latach 1969 - 1981 dyrektora naczelnego przedsiębiorstwa. Był uczestnikiem modernizacji i rozbudowy zakładów drzewnych od tartaku do wielooddziałowego przedsiębiorstwa składającego się z tartaku liściastego, tartaku iglastego, stolarni, beczkarni, skrzynkarni, oddziału materiałów podłogowych, okleiniarni, zespołu suszarni, z oddziałami utrzymania ruchu: elektrycznym, mechanicznym i kotłownią. Na początku lat sześćdziesiątych opublikował w miesięczniku branżowym „Przemysł Drzewny” serię artykułów na temat przerobu drewna egzotycznego na okleiny oraz produkcji mozaiki podłogowej. W roku 1961 uzyskał uprawnienia rzeczoznawcy oklein i drzew tropikalnych przy centrali handlu zagranicznego Polcargo. W latach 1963 – 1971 odbył wiele podróży do Turcji, Kolumbii i USA w celu jakościowej kontroli drewna egzotycznego do produkcji oklein. Przewodził wspólnym działaniom kadry inżynieryjno-technicznej oraz powiatowych władz politycznych na rzecz zakończonej sukcesem budowy 160 wydziału płyt wiórowych i zakładu mebli, co uczyniło z hajnowskich zakładów drzewnych kombinat kompleksowego przerobu drewna. Wykorzystywane w nim nowoczesne metody produkcji i organizacji sprawiły, że Hajnowskie Przedsiębiorstwo Przemysłu Drzewnego stało się zapleczem dla wielu prac badawczych Wydziału Technologii Drewna SGGW w Warszawie. W roku 1981 przeszedł na emeryturę. Działał w powiatowej i wojewódzkiej radzie narodowej, Froncie Jedności Narodu i spółdzielczości. Przewodniczył społecznemu komitetowi budowy szpitala miejskiego, liceum ogólnokształcącego i technikum drzewnego w Hajnówce. Wziął czynny udział w odnowie życia politycznego w kraju po 1956 roku. Był przewodniczącym rady robotniczej, członkiem pierwszej delegacji, która została skierowana przez Polskę do Jugosławii w celu zapoznania się z działalnością tamtejszych rad robotniczych. W wyniku inspiracji tą działalnością razem ze współpracownikami uruchomił tzw. produkcję uboczną. Było to wytwarzanie galanterii drzewnej i mozaiki podłogowej z odpadów drzewnych. Produkcja ta przyniosła zysk wystarczający do wypłacenia już w roku 1957 premii rocznej, tzw. 13. pensji całej załodze. Z produkcji ubocznej była następnie sfinansowana budowa pierwszych zakładowych czterech bloków mieszkalnych dla 40 rodzin oraz zakładowego ambulatorium leczniczego. W 1957 roku był kandydatem na posła na Sejm. Przez trzy kadencje, do roku 1967, był członkiem plenum Zarządu Głównego Związków Zawodowych Przemysłu Leśnego i Przemysłu Drzewnego. Był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki w latach 1977-80 i jego honorowym prezesem w latach 1980-91. W czasie swojej emerytury podejmował skuteczne działania na rzecz uruchomienia komunikacji miejskiej, budowy kortów tenisowych, nowego szpitala w Hajnówce, biblioteki publicznej, przychodni, poszerzenia terenów hajnowskich cmentarzy. Był czynnym sportowcem – bramkarzem piłki nożnej, siatkarzem, członkiem drużyny Unii Hajnówka w tenisie stołowym – mistrza województwa białostockiego w 1950 roku, sędzią tenisa stołowego. Przez 10 lat, do 1956 r., był aktorem, scenografem i reżyserem w zakładowym teatrze amatorskim. Prowadził działania mające na celu promowanie zakładów drzewnych, miasta Hajnówka oraz Puszczy Białowieskiej. Zorganizował cykl corocznych plenerów rzeźby w drewnie z międzynarodową obsadą uczestników. Wziął udział w wielu audycjach radiowych i telewizyjnych. Był autorem licznych publikacji prasowych. W latach siedemdziesiątych XX w. stał się uosobieniem otwarcia lokalnej społeczności na świat. Efektem tej zmiany były sukcesy mieszkańców Hajnówki w „Konkursie Miast” oraz konkursie „Mistrz Gospodarności”. W uznaniu zasług dla Hajnówki i Ziemi Białostockiej jedną z hajnowskich ulic nazwano pośmiertnie jego imieniem. Zdobył liczne odznaczenia i medale: Order Sztandaru Pracy II kl., Krzyż Oficerski Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski, Krzyż Zasługi - Złoty, Srebrny i Brązowy; odznaki resortowe, m.in.: Zasłużonego Działacza Kultury, Zasłużonego dla Leśnictwa i 161 Przemysłu Drzewnego, Zasłużonego dla Województwa Białostockiego; medale: Pożarnictwa, za Zasługi dla Akademii Medycznej w Białymstoku, za Obronność Kraju, Ładu i Porządku Zin Władysław - ur. w Hajnówce w 1925 r. Całe swoje życie związał nie tylko z miastem, ale i ze swego czasu największym, zakładem pracy w Hajnówce – zwanym popularnie tartakiem. Władysław Zin przebył w nim drogę od ucznia do stanowisk kierowniczych. Był również instruktorem i egzaminatorem nauki jazdy, członkiem straży pożarnej, uczestniczył w budowie największej w Hajnówce świątyni – Soboru Św. Trójcy. Jak nikt inny zna ludzi i dzieje tego miasta. Jest jednym z nielicznych seniorów Hajnówki tak dobrze znającym i pamiętającym historię swojej miejscowości. Napisał książki: "Monografię parafii prawosławnej w Hajnówce" oraz "Hajnowskie wspomnienia Pożegnanie przeszłości". Żebrowski Józef – absolwent LO 9 w 1958 r. Autor książek: „Afganistanwspomnienia wojenne”, „Leśne pejzaże-opowiadania myśliwskie”, „W przyamurskiej tajdze”. Żedź Sergiusz - specjalizuje się w płaskorzeźbach z drewna o tematyce sakralnej. Jego talent, który ujawnił się w dojrzałym wieku, dostrzegł nie żyjący już proboszcz katolickiej parafii Alfons Trochimiak. Dzięki wielkiemu wsparciu księdza, początkujący artysta uwierzył we własne możliwości i od ponad 25 lat z powodzeniem wykonuje swój zawód. Głównymi odbiorcami prac są kościoły oraz sklepy z dewocjonaliami w Warszawie, Gdańsku, Białymstoku oraz wielu innych miastach. Wiele rzeźb trafia do Kanady, USA i Włoch. Żelaźniakowicz Serafin (ur. 27 grudnia 1913 w Timkowiczach, obecnie Białoruś, zm. 25 grudnia 2004 w Białymstoku) – duchowny prawosławny, wieloletni rektor Warszawskiego Seminarium Duchownego. Był synem kapłana prawosławnego, Arsenija Żeleźniakowicza, i jego żony Ludmiły z d. Gołub. W wieku dziewięciu lat stracił ojca, zaś w 1935 także matkę. Już wcześniej, pod wpływem przykładu ojca, postanowił zostać kapłanem. W 1935 ukończył Seminarium Duchowne w Wilnie, w 1939 Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego, jednak z powodu wybuchu II wojny światowej nie mógł obronić pracy magisterskiej. 24 maja 1942 roku biskup grodzieński i białostocki Benedykt (Bobkowski) wyświęcił go na diakona, zaś następnego dnia - na kapłana. Pierwszą parafię prowadził w Hajnówce. Wyróżniwszy się w swojej pracy duszpasterskiej, został wyznaczony przez metropolitę warszawskiego i całej Polski Makarego na rektora prawosławnego seminarium duchownego w Warszawie. Funkcję tę pełnił w latach 1951-1970; uzupełniał jednocześnie studia, otrzymując stopień kandydata nauk teologicznych na Akademii Duchownej w Moskwie (1958) oraz broniąc doktorat z teologii na 162 Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (ChAT) w Warszawie. W latach 19621991 był wykładowcą ChAT. Swoją dysertację doktorską poświęcił historii monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. 16 września 1970 został proboszczem katedralnego soboru Św. Mikołaja w Białymstoku, od 1986 dziekan okręgu białostockiego. Przyczynił się do powstania największej świątyni prawosławnej w Polsce - cerkwi Świętego Ducha w Białymstoku. Zajmował się duszpasterstwem młodzieży licealnej i akademickiej, reprezentował Kościół prawosławny na sympozjach naukowych. 24 września 1986 sobór polskich biskupów prawosławnych nadał mu wysoki tytuł protoprezbitera. W chwili śmierci był najstarszym duchownym prawosławnym w Polsce. Żukowski Leonid – dowódca zakładowego oddziału samoobrony w HPPD. W czasie wojny był na robotach przymusowych na terenie Prus Wschodnich. Po ich wyzwoleniu w marcu 1945 r. został zmobilizowany do oddziałów Armii Radzieckiej i brał udział w walkach z hitlerowcami. W szeregach 202 Gwardyjskiego Pułku Piechoty zdobywał twierdzę Kenigsberg, Kaliningrad, Pilau, brał udział w innych zwycięskich bitwach. Po zdemobilizowaniu w 1947 r. wrócił do Hajnówki. Od 1948 r. pracował w HPPD, gdzie zajmował się sprawami samoobrony. Za swoją oddaną pracę został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, srebrnym i brązowym medalem dla obronności kraju, medalem X-lecia PRL, srebrną odznaką „Zasłużony Białostocczyźnie”, „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego”. W zakładach za wieloletnią nienaganną pracę i zaangażowanie w pracy społeczno-politycznej został wyróżniony złotą odznaką „Zasłużony HPPD”. Żywolewski Stanisław - urodził się w 1942 roku, w Hajnówce. Dyplom mistrzowski snycerstwo-rzeźba w drewnie, specjalność malarstwo i rzeźba ludowa. Kulturą i sztuką ludową zajmuje się czynnie od 1964 roku, biorąc udział w różnego rodzaju działalności folklorystycznej i plastycznej. Od 1986 roku zawodowo wykonuje rzeźbę w drewnie oraz malarstwo sztalugowe, tzw: "naiwne". Interesują go tematy sakralne, czego wyrazem są płaskorzeźby do kościoła Św. Cyryla i Metodego w Hajnówce obrazujące "Drogę Krzyżową", tablice pamiątkowe oraz rzeźbione konfesjonały i ambona. Prace Stanisława Żywolewskiego znajdują się w zbiorach następujących muzeów: Muzeum Podlaskie w Białymstoku, Muzeum Okręgowe w Toruniu, Muzeum Etnograficzne w Warszawie, „Muzeum Śląskie” w Katowicach, Muzeum Polskie w Raperswill. Szwajcaria. W roku 1993 współpracował z teatrem ,,3/4" przy realizacji "Pastorałki" Schillera. Wystawy indywidualne: 1989 - Muzeum Okręgowe w Białymstoku, 1991 Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu, 1991 - Muzeum w Ratuszu, Bielsk Podlaski, 1992 - Muzeum Okręgowe, Suwałki; 1995 - Muzeum w Ratuszu w 163 Bielsku Podlaskim; 1996 - Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu; 1998 - Miejski Ośrodek Kultury w Drohiczynie, 2001 Galeria „Obuch” w Białymstoku; 2004 „Galeria w Stodole” w Budach; 2011 Mała Galeria Miejskiej Biblioteki Publicznej im. dr Tadeusza Rakowieckiego w Hajnówce. Artysta był wielokrotnie nagradzany: Przegląd Twórczości Plastycznej w Białymstoku: 1976 - I nagroda, 1986 - I nagroda, 1987 - I nagroda, 1989 - I nagroda; I nagroda w kategorii malarstwa II Ogólnopolskie Biennale Sztuki Nieprofesjonalnej w Skawinie, 1989; Wyróżnienie w kategorii malarstwa III Ogólnopolskie Biennale Sztuki Nieprofesjonalnej. Skawina, 1991; "Przegląd twórczości ludowej Polski Północnej - Toruń 1991"- II nagroda; "Święci Polscy w sztuce ludowej" Łomża 1991 - III nagroda; "Bóg, diabeł, demony”. Muzeum Etn. Warszawa 1994 – wyróżnienie; I nagroda w kategorii malarstwa IV Przegląd Sztuki Nieprofesjonalnej Ziemi Hajnowskiej. Hajnówka,1997; I nagroda w kategorii malarstwa V Przegląd Sztuki Nieprofesjonalnej Ziemi Hajnowskiej. Hajnówka, 1998; Wyróżnienie V Ogólnopolski Konkurs Malarski im. Teofila Ociepki. Toruń, 2002. Nie ma żadnych tajemnic warsztatowych, prowadzi otwartą pracownię i chętnie o każdej porze pogawędzi u siebie z każdym, kto go odwiedzi. 164
Podobne dokumenty
Pod redakcją Ryszarda Patera CZĘŚĆ II 1
Rachunkowości Rolnej w Bielsku Podlaskim, hotele robotnicze OTK na stacjach Chryzanów, Więcków, Siemianówka, piekarnię w Bielsku Podlaskim, mieszalnię pasz w Mońkach, pawilon gastronomiczny w Czere...
Bardziej szczegółowo