Posłuszeństwo

Posłuszeństwo
Posłuszeństwo właściwe dla życia konsekrowanego odnosi się do
posłuszeństwa wobec Kościoła i Zakonu, a w konsekwencji do posłuszeństwa
wobec Pana Jezusa. Najdoskonalszym naszym wzorem posłuszeństwa jest
posłuszeństwo Chrystusa wobec Ojca. Jan Paweł II mówił, że posłuszeństwo wobec
Boga nie ma nic wspólnego z utratą wolności, a wręcz przeciwnie – czyni
człowieka wolnym. Dominikanie świeccy zobowiązani są do posłuszeństwa swoim
przełożonym we wszystkim co dotyczy Reguły i innych Ustaw Zakonu
Świeckiego. Posłuszeństwo nie obowiązuje w sprawach sprzecznych z nakazami
Boga, Kościoła lub praw Zakonu Świeckiego. Jeżeli jednak zachodzi wątpliwość,
co do słuszności poleceń przełożonego, dominikanie świeccy zobowiązani są do
posłuszeństwa do momentu rozstrzygnięcia wątpliwości.
Jak praktycznie mamy realizować posłuszeństwo zakonne? Mamy być
posłuszni Dekalogowi, przykazaniom kościelnym, naszej Regule, oraz nieustannie
mamy widzieć w woli przełożonego – wolę Pana Boga. Widzieć w woli
przełożonego wolę Boga, a więc wyrzeczenie się własnej woli. Wyrzeczenie się
własnej woli jest jedną z największych ofiar człowieka, jest żertwą ofiarną, wielce
miła Panu Bogu. Może nam się zdarzyć nie zgodzić z wolą przełożonego, może
zdarzyć się również , że rozporządzenie przełożonego będzie bezsensowne. Z
doświadczeń zorientujemy się, że Panu Bogu podoba się duch posłuszeństwa i
dlatego nieraz wyprowadzi nawet z bezsensownych rozporządzeń przełożonego
dobro. Pięknym przykładem jest św. Rita, wielce pomocna Święta od spraw
beznadziejnych. Przełożona św. Ryty kazała jej posadzić w ogródku suche patyki.
Współsiostry świętej patrząc na to stukały się w czoło. Jakieś było ich zdziwienie,
gdy na drugi dzień na suchych patykach powyrastały zielone listki.
Powstaje pytanie – kiedy duch posłuszeństwa będzie doskonały? Wówczas,
kiedy jesteśmy posłuszni wewnętrznie i zewnętrznie, to znaczy nie tylko
wykonujemy jakieś rozporządzenie przełożonej, ale w sercu nie buntujemy się
przeciwko niemu. Święci przy takim duchu posłuszeństwa dochodzili do
zjednoczenia z Panem Bogiem już tu na ziemi Widać jak duch posłuszeństwa jest
miły Panu Bogu. W realizacji ducha posłuszeństwa będziemy mieli przeszkody.
Jakiego typu mogą być te przeszkody?
Na przykład – fraternia wybiera przełożoną, która jest młodsza od nas, a
co gorsze może się nam wydawać, że jest mniej od nas inteligentna, ma niezbyt
przyjemny charakter. Musimy przejść ponad takimi przeszkodami, pamiętając
ciągle o tym, że w woli przełożonego jest wola samego Pana Boga. Słuchając
przełożonego słuchamy Pana Boga.
Jak wyżej wspomniałam najdoskonalszym dla nas przykładem wypełnienia
woli Boga jest Chrystus. On to zniżył się z najdoskonalszego bytu Boga do bytu
człowieka, by spełnić wolę Ojca swego: Oto idę, abym spełniał wolę Twoją.1 U
Jana jest powiedziane: z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę
Tego, który Mnie posłał.2 Pan Jezus jest posłuszny Bogu Ojcu, ale nie tylko. Przez
trzydzieści lat posłuszny jest Maryi i Józefowi, uznając w ich władzy – władzę
Ojca. Mówi nam o tym ewangelista Łukasz3 w scenie odnalezienia
dwunastoletniego Pana Jezusa. Kiedy wraca z rodzicami do Nazaretu, Ewangelista
pisze, że od tej pory był im poddany.
Wolą Ojca niebieskiego było dać szansę zbawienia wszystkim ludziom, aby
pokonać bezmiar grzechów ludzkich, ofiara musiała być bezgranicznie wielka. Z
woli Ojca Chrystus przyjmuje tę ofiarę. Jest to ofiara męki, śmierci na Krzyżu. W
Ogrodzie Oliwnym mówi: Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak
nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!4.
Posłuszeństwo jest wyrzeczeniem się własnej woli, wielkim wyrzeczeniem,
bo dotyczy wyrzeczenia się własnego egocentryzmu, własnych planów, upodobań,
wymaga uwolnienia się od miłości własnej, wyrzeczenia się samego siebie. Zysk
jest o wiele większy, bo daje przylgnięcie do Pana Boga, doprowadzając do coraz
większego zjednoczenia z Nim. To przylgnięcie do Pana Boga jest w naszym ręku,
gdyż wyrzeczenie się własnej woli jest zależne od nas. Trudności w wypełnianiu
posłuszeństwa wynikają w dużej mierze z braku pokory. Maryja, Niepokalanie
Poczęta, najdoskonalsza z istot ludzkich – cechowała Ją ufność Panu Bogu, miłość,
wiara i właśnie pokora. Te cechy stały się zaczynem do idealnego ducha
posłuszeństwa Panu Bogu, kazały Jej odpowiedzieć FIAT Archaniołowi
Gabrielowi. Duch posłuszeństwa u Niej był tak wielki, że z wielką odwagą, nie
licząc na konsekwencje wyraziła zgodę na przyjęcie Syna Bożego.
Następny przykład posłuszeństwa – Apostołowie. Posłuszni nakazowi
Chrystusa idą nauczając inne narody, nie baczą na nadchodzącą śmierć męczeńską.
Pan Jezus nauczał, że mamy być posłuszni następcom Apostołów, czyli
Kościołowi, mówiąc: Kto Was słucha, Mnie słucha. A kto Wami gardzi, Mną
gardzi5. Wszyscy święci, mistycy, jak możemy wyczytać w ich żywotach,
przepojeni byli duchem posłuszeństwa. Posłuszeństwo ma się opierać na ufności w
nadprzyrodzone rządy Pana Boga przez przełożonych.
On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być
z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się
podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył
samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej.6
s. Krystyna Olejniczak OPs
1
Hbr 10,9.
J 6, 38.
3
Por. Łk 2, 51.
4
Por. Łk 22, 42.
5
Łk 10,6.
6
Flp 2, 6-8.
2