Szpital Babińskiego w Krakowie Projekt realizowany przy wsparciu

Szpital Babińskiego
w Krakowie
Fundacja Pomocy Chorym Psychicznie im. Tomasza Deca otrzymała dotację z budżetu Województwa Małopolskiego w
ramach otwartego konkursu ofert na realizację zadań publicznych Województwa Małopolskiego w dziedzinie profilaktyki i
przeciwdziałania uzależnieniom na dofinansowanie zadania publicznego pn:
Program pomocy dla kobiet bezdomnych „Praca nad kobiecością”- przeciwdziałanie problemom alkoholowym .
Program pomocy dla kobiet bezdomnych ma na celu przeciwdziałać problemom alkoholowym, w tym przeciwdziałać
przemocy i zapobiegać rozwojowi uzależnienia- wychodzi naprzeciw zaistniałym problemom. Stanowi konkretną pomoc
udzieloną przez specjalistów psychoterapii uzależnień- pracowników Wojewódzkiego Ośrodka Terapii Uzależnienia i
Współuzależnienia Szpitala Specjalistycznego im. dr. Józefa Babińskiego SP ZOZ w Krakowie Kraków, w Przytulisku
św. Brata Alberta dla bezdomnych kobiet w Krakowie przy ul. Malborskiej 64b- prowadzonym przez Zgromadzenie Sióstr
Albertynek Posługujących ubogim.
Bezdomność z uwagi na skalę zjawiska, jego przyczyny oraz skutki jest jednym z trudniejszych problemów społecznych
naszego kraju. Przyczyną tego zjawiska jest przede wszystkim: zubożenie, bezrobocie, eksmisje, zaburzenia psychiczne. Z
kolei skutkiem tego są zachowania patologiczne, uzależnienia, przemoc, osłabienie więzi rodzinnych i społecznych, co często
doprowadza do bezdomności i skrajnego ubóstwa. Na terenie Krakowa i województwa małopolskiego jest bardzo duża liczba
osób bezdomnych, w tym także osoby z odległych zakątków Polski, a nawet zza granicy.
Kim są bezdomne kobiety?
Mają od 23 do 75 lat. Ich bezdomność związana jest często ze skompilowaną sytuacją rodzinną. Znajdują się one w stanie
przejściowej lub trwałej separacji, a część z nich jest samotna, tzn, nie zawarła związku małżeńskiego bądź rozwiodła się.
Większość osób, które przebywa w przytulisku ma dzieci. Można przypuszczać, że istnienie konfliktów w rodzinie prowadzi
do odchodzenia od męża lub partnera. Zdarzają się powroty do domu. Niekiedy kończą się one po pewnym czasie ponownym
przybyciem do placówki, ponieważ sytuacje konfliktowe w rodzinie powtarzają się. Część kobiet pochodzi z rodzin o niskich
dochodach, utrzymują się z zasiłków, środków otrzymywanych w placówkach , rzadziej z pracy zawodowej, a w przypadku
starszych kobiet jest to emerytura lub renta. Ich sytuacja rodzinna jest najczęściej prawnie nieuregulowana. Część z nich
bytuje w patologicznych środowiskach. Wykazują one niski poziom zaradności życiowej, są samotne i pozbawione pomocy
rodziny. Nie są odpowiednio przygotowane do pełnienia roli żony, matki czy pracownika. Nie potrafią przejąć
odpowiedzialności za siebie, w konsekwencji uzależniają się od innych osób finansowo, sięgają po używki, doświadczają
przemocy. To wszystko kończy się w efekcie bezdomnością.
Przebywające w przytulisku kobiety mają problem z alkoholem- są od niego uzależnione, współuzależnione i są ofiarami
przemocy. Zróżnicowanie cech społeczno- demograficznych i potrzeb dodatkowo staje się bardzo często czynnikiem
wywołującymi konflikty między podopiecznymi przytuliska. Kobiety bezdomne wymagają więc intensywnych oddziaływań
psychoterapeutycznych. Niestety stosunek do leczenia jest wśród bezdomnych na ogół negatywny. Nierzadko bezdomne
kobiety spotyka pogarda, lekceważenie, a nawet bezwzględność i brutalność, szczególnie w przypadku wyglądu lub
niekonwencjonalnego zachowania z ich strony, co także zniechęca ich do kontaktu i szukania pomocy. Niektórzy z
bezdomnych mają już za sobą złe doświadczenia z udziałem w programach terapii, a brak mieszkania, pracy i zerwane więzi
rodzinne utwierdzają ich w przekonaniu, że nie ma sensu ponawianie takich prób. Tylko nieliczne osoby traktują bezdomność
jako „swoje dno” i wówczas decydują się na poszukiwanie pomocy terapeutycznej.
Warto się zastanowić nad stworzeniem programów terapeutycznych dostosowanych do potrzeb bezdomnych, które by
zawierały więcej elementów terapeutycznych i miały ścisły związek z funkcjonowaniem bezdomnego. Konieczne jest
zindywidualizowanie leczenia bezdomnych w obrębie tego samego programu. Program pomocy dla kobiet bezdomnych
uzależnionych, współuzależnionych z doświadczeniem przemocy i zaburzeniami psychicznymi wychodzi naprzeciw
zapotrzebowaniu na tego typu programy realizowane w miejscu przebywania bezdomnych.
Projekt realizowany przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego