D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

Sygn. akt XII Ga 447/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lutego 2016 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:
Przewodniczący- Sędzia: SO Bożena Cincio-Podbiera
Sędzia: SO Beata Kozłowska
Sędzia: SO Agata Pierożyńska
Protokolant: st.sekr.sądowy Paweł Sztwiertnia
po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2016 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) w S.
przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej w K.
o zapłatę
na skutek apelacji wniesionej przez stronę powodową od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w
Krakowie z dnia 13 stycznia 2015 r. sygn. akt V GC 1814/14/S
I. oddala apelację;
II. zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście
złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
XII Ga 447/15
UZASADNIENIE
Strona powodowa Syndyk masy upadłości (...)w S. domagała się zasądzenia od (...) sp. z o.o. sp.k. w K. kwoty 18 346
zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu, opierając powództwo na treści art. 127 ust.1 prawa upadłościowego i
naprawczego. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała w, iż w dniu 1 czerwca 2012 roku dokonała na rzecz
strony pozwanej wpłaty kwoty 9 173 złotych tytułem zaliczki na poczet umowy sprzedaży samochodu zamówionego
przez J. B.. Wpłaty dokonano na podstawie umowy inwestycyjnej zawartej pomiędzy stroną powodową a J. B. w dniu
29 maja 2012 roku, mocą której J. B. wpłacił kwotę 22 933 zł stronie powodowej na okres sześciu miesięcy, w zamian
za co strona powodowa ,po wpłacie zaliczki na samochód, miała po upływie sześciu miesięcy dokonać zapłaty stronie
pozwanej reszty ceny pojazdu. Analogiczna operacja miała miejsce w przypadku M. B.. Postanowieniem z dnia 3 lipca
2013 roku została ogłoszona upadłość strony powodowej i wobec czego na podstawie akt 127 pr.up.n. strona powodowa
wezwała stronę pozwaną do zwrotu kwoty 18 34 6 zł albowiem czynności prawne polegające na wpłaceniu dwóch
zaliczek stronie pozwanej pozostawały bezskuteczne względem masy upadłości. Dokonanie wpłat zaliczek nastąpiło z
majątku w upadłej spółki, a w zamian poczynionych wpłat żaden ekwiwalent, ani majątek nie wszedł do masy. Zdaniem
strony powodowej doszło do świadczenia na rzecz osoby trzeciej zgodnie z treścią art. 393 kc. Wskazał też syndyk, że
za zagwarantowaną w umowie inwestycyjnej zwyżkę wpłaconego kapitału o 300 % w ciągu sześciu miesięcy, upadła
spółka nie otrzymałam nic w zamian. Dodatkowo, ponieważ nie doszło do zawarcia umów sprzedaży, na rzecz których
wpłacono zaliczki, strona pozwana uzyskała korzyść majątkową pt. darmym. Po otrzymaniu spłaty nie świadczyła
bowiem nic w zamian, ani stronie powodowej, ani J. B. i M. B..
W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym strona pozwana wniosła
o oddalenie powództwa w całości. Podniosła, iż całość stosunków gospodarczych pomiędzy podmiotami należy
oceniać z uwzględnieniem dwóch grup stosunków umownych, to jest zawartych umów ze stroną powodową oraz
zawartych z państwem B. umów ze stroną pozwaną o sprzedaż samochodów z dnia 28 maja 2012 roku. Podniosła
strona pozwana, że przedmiotowe środki finansowe /zaliczki/ nigdy nie stanowiły własności upadłej spółki ponieważ
upadła spółka była wyłącznie pośrednikiem pomiędzy wpłacającymi zaliczki z osobami fizycznymi, a odbiorcą tych
zaliczek, to jest stroną pozwaną. Przelew dwóch zaliczek nastąpił nie ze środków własnych strony upadłej lecz
ze środków osób prywatnych, wnoszących wkład ustalony w umowie inwestycyjnej . Środki te zatem nigdy nie
weszły do majątku upadłej spółki i roszczenie o ich zwrot nie jest składnikiem masy upadłościowej. Ponadto strona
pozwana podniosła, że dokonana przez stronę powodową płatność zaliczek w imieniu J. B. oraz imieniu M. B. nie
była czynnością prawną rozporządzającą lecz czynnością faktyczną. Działanie strony powodowej sprowadzało się do
pobrania określonych kwot od osób fizycznych i przekierowanie ich na rachunek bankowy strony pozwanej, przy czym
przekazaniu temu nie towarzyszyło żadne oświadczenie woli strony powodowej, które dotyczyłoby stosunków między
nimi zaistniałych. Stronę powodową ze stroną pozwaną nie łączyły żadne stosunki umowne i dokonane płatności
takich stosunków nie kreowały. Zaprzeczyła też strona pozwana stanowisku strony powodowej jakoby zaistniała
sytuacja prawna określona w art. 393 kc. W szczególności przy wpłacie zaliczek strona powodowa zaznaczała, iż
dokonane są one w imieniu wpłacających zaliczkę na jej konto oraz wyjaśniła, że wpłata pozostałej reszty ceny
zamówionych samochodów nastąpiła bezpośrednio przez osoby fizyczne, przy czym zaliczki zostały zaliczone na
poczet ceny sprzedaży pojazdów. Przysporzenie na rzecz strony pozwanej nie miała natomiast charakteru świadczenia
nieodpłatnego gdyż jego korelatem miało być świadczenie pozwanego w postaci przeniesienia na J. B. i na M. B.
własności zamówionego pojazdu. Nie wystąpiło zatem po stronie pozwanej jakiekolwiek przysporzenie pt. darmym
skoro klientem ekwiwalentnego świadczenia pozostawali J. B. i M. B.. W przyjmując, że doszło do świadczenia na
rzecz osoby trzeciej podnosiła strona pozwana, iż nawet w przypadku uznania nieważności umów inwestycyjnych
brak byłoby podstaw prawnych do domagania się zwrotu spełnionego świadczenia zaliczek z uwagi na fakt, że było
to świadczenie spełnione w wykonaniu umowy na rzecz osoby trzeciej. Podniosła także strona pozwana, że zwrot
zaliczek nastąpił w postaci zarachowania wpłaconych przez osoby fizycznej kwot na poczet cen zakupów przez nich
samochodu, brak było zaś podstaw do zwrotu wpłaconych zaliczek stronie powodowej z uwagi na brak stosunków
prawnych pomiędzy stronami sporu.
Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy oddalił powództwo, obciążając kosztami procesu stronę
powodową.
W oparciu o dowody z dokumentów Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 29 maja 2012 wyroku zostały zawarte 2 umowy,
odrębnie pomiędzy J. B. i stroną powodową oraz M. B. i stroną powodową, zgodnie z którymi osoby te zobowiązały się
zainwestować środki pieniężne w wysokości po 22 933 zł, na bazie których strona powodowa miała w ciągu 6 miesięcy
wypracować środki na spłatę pozostałych należności za zamówiony samochód, to jest na wpłaty ponad przekazane w
imieniu tych osób fizycznych stronie pozwanej zaliczki.
Sąd Rejonowy wskazał iż zgodnie z treścią art. 127 ust. 1 pr.up.n. bezskuteczne w stosunku do masy upadłości
są czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie
upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem, jeżeli dokonane zostały nieodpłatnie albo odpłatnie, ale
wartość świadczenia upadłego przewyższa rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub
zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej . Sąd Rejonowy wskazał, iż zakresem tej regulacji objęte są
czynności rozporządzające czyli czynności wywołujące bezpośrednie i negatywne zmiany w majątkowych prawach
podmiotowych podmiotu dokonującego rozporządzenia. Ze względu na wyrażane w doktrynie poglądem Sąd
Rejonowy wskazał tu, iż regulacja powyższa obejmuje swym zakresem także czynność faktyczną jaką w tej sprawie
pozostawała wpłata dwóch zaliczek.
Niezależnie od tego Sąd Rejonowy uznał, iż nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające uznanie czynności
przekazania kwoty 18 346 zł na rzecz strony pozwanej za bezskuteczną w stosunku do masy upadłości strony
powodowej. W ocenie Sądu Rejonowego istniały tu 3 stosunki prawne. Pierwszy z nich łączył J. B. oraz M. B. ze
stroną powodową i był uregulowany umową inwestycyjną. Drugi stosunek prawny łączył stronę pozwaną z J. B. i M.
B. w oparciu o umowę sprzedaży samochodu. Pomiędzy stroną powodową, a stroną pozwaną zachodził zaś stosunek
faktyczny, polegający na przekazanie środków finansowych. Na tym tle, zdaniem Sądu Rejonowego, nie można uznać
argumentów strony powodowej o braku ekwiwalentności za wpłacone przez nią kwoty. Strona pozwana bowiem
wywiązała się z umów łączących ją z osobami fizycznymi to jest umów sprzedaży samochodu , a sporna kwota za
zgodą strony powodowej została przekazana na poczet należności za samochody. Ponadto, wpłaty dokonane przez
stronę powodową realizowane były w imieniu J. B. i M. B. z tytułu umowy inwestycyjnej. Wierzytelności w chwili wpłat
była więc wymagalna w związku z czym strona pozwana nie mogła odmówić przyjęcia tego świadczenia. Pomiędzy
uzyskanym przez stronę pozwaną świadczeniem, a faktem wydania pojazdu nie zachodzi brak ekwiwalentności
na niekorzyść strony powodowej albowiem w zamian za świadczenie pieniężne osób fizycznych został im wydanie
samochód, a strona powodowa wywiązała się z treści zobowiązania łączącego ją z tymi osobami fizycznymi i w efekcie
nie zostały spełnione warunki z art. 127 prawa upadłościowego i naprawczego.
W apelacji od tego wyroku strona powodowa domagała się zmiany zaskarżonego orzeczenia i zasądzenia na jej rzecz
dochodzonej kwoty. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie art 127 ust 1 pr.up.n. przez jego niezastosowanie na
skutek wadliwego uznania, iż ocena czynności prawnej winna być dokonana z punktu widzenia majątków uczestników
stosunku waluty, a nie z punktu widzenia majątku masy upadłości oraz, że zapłata dokonana przez stronę powodową
na rzecz pozwanej nie była czynnością nieodpłatną, ani czynnością charakteryzującą się rażącą niewspółmiernością
wzajemnych świadczeń, a także iż wypłata ustalonej kwoty nie pochodziła z majątku upadłej spółki. Dalej strona
powodowa zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 134 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego poprzez
jego nie zastosowanie mimo, iż zachodzi bezskuteczność czynności prawnej w postaci zapłaty kwoty 18 346 zł ,
naruszenie art. 393 kc przez jego niezastosowanie mimo, iż miała miejsce umowa zawierająca zastrzeżenie świadczenia
na rzecz osoby trzeciej oraz akt. 359 par. /2/2 kc przez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy kwoty ustalone w
umowie i wypłacone przez stronę powodową były odsetkami od wpłaconego przez J. B. i M. B. kapitału i znacznie
przekraczały wartości określone w art. 359 par. 2/1/ kc. Podniesiono także zarzut naruszenia art. 233 par. 1 kpc poprzez
brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. W tym zakresie zarzucono Sądowi
Rejonowemu brak szczegółowej analizy stanowiska strony powodowej, a zwłaszcza brak rozważań odnoszących się do
zaprezentowanej przez syndyka analizy prawnej, szczególnie że u podstaw pozwu legła instytucja świadczenia na rzecz
osoby trzeciej w rozumieniu art. 393 kc. Zarzucono Sądowi Rejonowemu, iż postawiona przez Sąd Rejonowy teza,
że nie miała miejsca umowa na rzecz osoby trzeciej nie została przez Sąd Rejonowy należycie wykazana. Omawiając
zasady świadczenia na rzecz osoby trzeciej podniosła strona skarżąca, iż analiza umów inwestycyjnych, a zwłaszcza
oświadczeń zawartych w par. 1 i par. 6 tych umów pozwala na przyjęcie, że zawarte tam postanowienia spełniają
przesłanki z art. 393 par. 1 kc. Dalej wywiedziono, iż wbrew stanowisku Sądu Rejonowego w sprawie wystąpiły
przesłanki objęte hipotezą art. 127 pr.up.n.. Spełnione świadczenia pozostawały bowiem czynnościami, które na
gruncie prawa upadłościowego należy interpretować tak samo jak na gruncie prawa cywilnego. Podkreślono, że
wykonaniu tego świadczenia pieniężnego towarzyszyła zgodna wola stron i została ona wyrażona przez czynności
faktyczne poprzez wykonanie przez stronę powodową przelewów na konto osoby trzeciej czyli strony pozwanej i
przyjęcie przez stronę pozwaną tego świadczenia. Spełnienie zaś tego świadczenia nastąpiło bez ekwiwalentu ze strony
pozwanej na rzecz upadłej spółki, a zatem było czynnością prawną nieodpłatną, dokonaną w ciągu roku od złożenia
wniosku o ogłoszenie upadłości, co wyczerpuje znamiona z art. 127 ust. 1 pr.up.n. który to przepis ma na celu ochronę
masy upadłości i ochronę interesów jej wierzycieli. Podkreślała skarżąca, iż dokonując oceny czynności prawnej w
kontekście jej przesłanek z art. 127 prawa upadłościowego i naprawczego w należy czynić to z punktu widzenia masy
upadłości, z pominięciem stosunku waluty czyli relacji pomiędzy stroną pozwaną, a wyżej wymienionymi osobami
fizycznymi. Stosunek ten jest bowiem obojętny z punktu widzenia stosunku zapłaty i stosunku pokrycia. W tym
kontekście wyrażona przez upadłą spółkę w dniu 14 września 2012 roku zgoda na zwrot zaliczek na wskazane przez
osoby fizyczne konta była czynnością bezskuteczną. Ponieważ strona powodowa w zamian za zapłatę ww. kwoty nie
otrzymała od osób fizycznych nic w zamian zapłata ta pozostawała czynnością co najmniej nie ekwiwalentną, a skoro
przyrzekającego i osoby trzecie nie łączył wewnętrzny stosunek zobowiązaniowy to zapłata ta była świadczeniem
darmym. Zdaniem strony skarżącej należy również zastosować art. 359/2/ 1 i par. /2/2 kc albowiem kwota, którą
zapłaciła strona powodowa za korzystanie z kapitału osób fizycznych stanowiła rodzaj odsetek. Wobec dokonania przez
osoby fizyczne wpłat na konto strony powodowej strona powodowa stała się właścicielem tych środków pieniężnych,
co dodatkowo prowadzi do wniosku, iż powództwo syndyka masy upadłości upadłej spółki jest uzasadnione.
W odpowiedzi na apelację strona pozwana wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania
apelacyjnego. Podtrzymała stanowisko o niezbędności całościowej oceny stosunków zaistniałych pomiędzy osobami
fizycznymi, a stroną powodową i stroną pozwaną, a także podtrzymała stanowisko odnośnie nie istnienia przesłanek
z art. 127 pr.up.n..
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
Apelacja jest nieuzasadniona.
W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo i z poszanowaniem zasad określonych w art. 233 par. 1 kpc
ustalił stan faktyczny sprawy, co powoduje, że Sąd Okręgowy przyjmuje go za własny. Nadto, ustalenia faktyczne
stanowiące podstawę wyrokowania nie były sporne, o czym przekonuje treść apelacji skonkretyzowanej na zarzutach
o charakterze materialnoprawnym.
Po cenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 393 kc jest nieskuteczny. Umowy inwestycyjne nie zawierały bowiem
wszystkich elementów właściwych dla konstrukcji czynności prawnej na rzecz osoby trzeciej.Tu zaznaczyć należy,
że strona powodowa obowiązała się inwestować środki pieniężne pozostawione jej przez klientów do dyspozycji
przez okres 6 miesięcy , poczynając od daty zaksięgowania wpłaconej przez klienta kwoty. Tak uzyskane środki
miały być przeznaczone przez upadłą na wpłaty za oznaczony w umowie samochód, zamówiony w salonie strony
pozwanej, o oznaczonej wartości. Upadła też zobowiązała się wobec osób fizycznych do dokonywania wpłat na rzecz
salonu samochodowego określonych kwot w wysokości i terminie uzgodnionym z tym salonem tytułem zaliczki na
poczet ceny pojazdu, a po upływie pół roku do wpłaty na rzecz salonu pozostałej ceny pojazdu, pomniejszonej o
zaliczkę. Z kolei osoby fizyczne zobowiązywały się wpłacić upadłej w terminie 2 dni od zawarcia umowy określoną
kwotę pieniędzy, stanowiącą część ceny pojazdu i zawrzeć umowę kupna pojazdu z salonem samochodowym. Strona
pozwana nie znała przy tym postanowień umów zawieranych przez stronę powodową pozwaną z osobami fizycznymi.
Przy wpłatach na przelewie bankowym strona powodowa określała jako tytuł wpłaty” zaliczka na samochód w imieniu”
oznaczonej z imienia i nazwiska osoby. Założeniem umów inwestycyjnych pozostawało zatem pomnożenie środków
finansowych, które upadła otrzymywała od osób fizycznych do kwot co najmniej równych należności za samochody .
Upadła spółka nadto nie przyjęła na siebie obowiązku wydania wszystkich środków uzyskanych z zainwestowania
kwot otrzymanych od klientów, przez co nabywała prawo do zatrzymania wypracowanej zwanej nadwyżki,jako jej
wynagrodzenie za to inwestowanie. Sumy na zaliczki czerpała strona powodowa z wpłat uzyskiwanych od swoich
kontrahentów i zaliczki wpłat tych nie przekraczałby. Wobec strony pozwanej upadła jawiła się jako pełnomocnik
kontrahentów. O ile upadła spółka obowiązywała się wobec osób fizycznych do zainwestowania przekazanych jej
środków pieniężnych, o tyle w pierwszej kolejności obowiązywała się wpłacić zaliczkę obciążającą klienta wobec strony
pozwanej w imieniu tego klienta. Wpłata zaliczki była ściśle powiązana z otrzymanymi od klientów środkami i w jej
efekcie upadła spółka wykonywała swoje zobowiązania wobec klientów . Fakt zapłaty nie wywoływał zatem zmiany
w kręgu majątkowych prawach upadłej , nic też nie wskazuje na to aby upadła angażowała środki finansowe ponad
wpłacone przez kontrahentów kwoty. Zobowiązanie upadłej nie było przy tym nieodpłatne ponieważ ewentualna
nadwyżka wypracowanych środków w drodze inwestowania, przypadała właśnie upadłej. W tej konfiguracji nie można
przyjąć by upadła była uprawniona do świadczenia wzajemnego ze strony pozwanych. Umowy inwestycyjne nie
zawierały zatem wszystkich elementów właściwych dla konstrukcji czynności prawnej na rzecz osoby trzeciej. W
kontekście treści umów zawieranych przez stronę pozwaną z klientami, w których to umowach nie wspominano
o udziale upadłej spółki, a zwłaszcza o prawie żądania od niej zapłaty, brak jest podstaw do zidentyfikowania
roszczenia, które miałoby przysługiwać stronie pozwanej względem upadłego , zwłaszcza że strona ta nie miała
świadomości istnienia umów inwestycyjnych, a wpłaty zaliczek dokonywane były w imieniu osób fizycznych. Nie
można bowiem pominąć okoliczności, iż zgodnie z art. 393 kc osoba trzecia, na rzecz której dłużnik ze stosunku
podstawowego ma świadczyć, musi mieć wiedzę o dokonanym w zastrzeżeniu. W braku tej wiedzy nie mogłaby strona
skorzystać z jej uprawnienia do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu świadczenia. Do czasu złożenia tych
oświadczeń pozostaje bowiem stan swoistego zawieszenia, w którym nabycie uprawnienia z akt 393 par. 1 kc jeszcze
nie nastąpiło. Jak przyjmuje się w doktrynie/ Czesława Żuławska, Komentarz do kodeksu cywilnego,W-wa 2009, wyd.
9 LexisNexis, s.223/ osoba trzecia może bowiem odmówić przyjęcia świadczenia, inaczej regulacja zawarta w art. 393
par. 2 kc byłaby pozbawiona sensu. Trudno zatem przyjąć, w opisanej powyżej sytuacji, by zgodną wolą stron było
przyznanie stronie pozwanej uprawnienia, o których mowa w art. 393 par. 1 kc. Nie zachodzi zatem związek między
zobowiązaniami stron w stosunkach umownych, to jest między upadłą spółką, a stroną pozwaną oraz między stroną
pozwaną ,a osobami fizycznymi, nabywcami samochodów. Brak też jakiegokolwiek stosunku prawnego między stroną
pozwaną, a stroną powodową, która płacąc zaliczki spełniała tylko swoje zobowiązanie z umowy inwestycyjnej.
Nawet gdyby art. 393 kc znalazł zastosowanie wskazać należałoby, iż umowa, w której zastrzeżono świadczenie na
rzecz osoby trzeciej wiąże tylko przyrzekającą jako dłużnika i zastrzegającego wierzyciela w ramach stosunku pokrycia .
Obowiązek dłużnika świadczenia na rzecz osoby trzeciej realizuje się w ramach stosunku zapłaty, zaś osoba trzecia nie
jest stroną umowy, mimo iż łączy ją z wierzycielem stosunek waluty.
Sąd Okręgowy podziela stanowisko zaprezentowane przez stronę pozwaną, iż w sprawie tej nie można ograniczyć
się tylko do relacji pomiędzy stroną powodową, a stroną pozwaną ponieważ pozostawałoby to w sprzeczności z
istotą stosunku trójstronnego/ wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1998 roku, II CKN 599/97/. Upadły
poprzez uiszczenie zaliczek na poczet ceny samochodów zwalnia się bowiem zobowiązania wynikającego z umowy
inwestycyjnej przez co zmniejszały się jego pasywa, co wyklucza uznanie, że było to świadczenie nieodpłatne
w rozumieniu art. 127 ust. 1 pr.up.n. Poprzez spełnienie tego świadczenia nie dochodziło do zmian w majątku
upadłej spółki albowiem wysokość świadczenia odpowiadała zobowiązaniu wobec własnego kontrahenta umowy
inwestycyjnej. W konsekwencji nie można uznać, by dochodziło do rażącej nieekwiwalentności świadczeń.
Zdaniem Sądu Okręgowego nie można podzielić stanowiska o rażącej nie ekwiwalentność świadczeń czy braku
właściwej relacji pomiędzy świadczeniami stron w umowach inwestycyjnych skoro każdorazowo strona powodowa
otrzymywała kwotę o wiele wyższą niż przekazywana w imieniu jej kontrahenta zaliczka. Otrzymała bowiem strona
powodowa od każdego ze swoich kontrahentów kwoty 22 933 zł czyli łącznie około 45 tysiąca złotych, podczas gdy
wysokość obu wpłaconych zaliczek przekroczyła kwotę 18 tysiąca złotych.
Niesłusznie strona skarżąca zarzuca naruszenie ad 359 par./ 2/2 kc ponieważ sprzeczna z art 359 par. 1 kc
byłaby wykładnia umów inwestycyjnych, wedle której umówiono się na odsetki przekraczające odsetki maksymalne.
Ponadto, jak powiedziano, świadczenia klientów przewyższały świadczenia strony powodowej. Dodatkowo, w
przypadku uznania umów inwestycyjnych za nieważne w całości lub w części roszczenie strony powodowej nie
byłoby zasadne ponieważ strona powodowa utraciłaby tytuł do dysponowania środkami przekazanymi jej przez
jej kontrahentów. Zwrot w takiej sytuacji wzajemnych świadczeń musiałby mieć miejsce między stronami umów
inwestycyjnych, do których strona pozwana się nie zalicza. Nie doszło zatem do naruszenia art. 127 pr.up.n.,
a w efekcie do naruszenia art. 134 pr.up.n. skoro strona powodowa nie wykazała by dokonała na rzecz strony
pozwanej świadczenia nieodpłatnego lub rażąco nieekwiwalentnego. Podobne stanowisko, odnośnie oceny charakteru
prawnego przedmiotowych stosunków, zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w sprawach I ACa 85 /15 i I ACa 536/15, nie
dopatrując się zaistnienia przesłanek z art.127 pr.up.n., które mogłyby prowadzić do uwzględnienia powództwa.
Mając to na względzie w Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 kpc. O kosztach postępowania
apelacyjnego orzeczono po myśli art. 98 par. 1 w związku z art. 108 par. 1 oraz par 6 i par. 13 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych/ Dz.U. z 2013 roku
poz. 461, tekst jednolity/. Sąd nie znalazł podstaw do odrzucenia apelacji, jako że jej braki formalne zostały usunięte.
s.ref. I inst. SSR I. Wolas