zmusił kobiety

Sygn. akt III W 582/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia12 luty 2014 r.
Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, III Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: S.S.R. Daniel Procyk
Protokolant: Magdalena Borys
Przy udziale oskarżyciela publicznego A. P.z KMP w W.
po rozpoznaniu w dniach 10 stycznia 2014r., 12 luty 2014r.
sprawy R. O.
syna J. i L. zd. K.
ur. (...) w R.
obwinionego o to, że:
w dniu 7 marca 2013r ok. godz. 17:20 na ul. (...) w S. woj. (...) będąc pasażerem pojazdu marki M. (...) (taksówki)
spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, iż uderzył po głowie i łapał za szyję
kierującego pojazdem M. czym zmusił go do gwałtownego hamowania oraz zmiany kierunku jazdy, po czym bez
zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd taksówką o łącznej wartości 31 zł na szkodę K. L..
tj . o popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw, art. 121 § 2 kw
I. obwinionego R. O. uznaje za winnego tego że w dniu 7 marca 2013r ok. godz. 17:20 na ul. (...) w S. woj. (...) będąc
pasażerem pojazdu marki M. (...) (taksówki) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób,
iż uderzał po głowie i łapał za szyję kierującego pojazdem M. czym zmusił go do gwałtownego hamowania oraz zmiany
kierunku jazdy oraz bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd taksówką o łącznej wartości 31 zł na szkodę
K. L.
to jest wykroczenia z art.86 § 1 kw i art. 121 § 2 kw w zw. z art.9 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 86 §1 kw w zw.
z art. 9 §1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 zł (trzysta złotych),
II. zasądza o Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. B. z Kancelarii Adwokackiej w W. kwotę 265,68 zł tytułem
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu,
III. zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów procesu zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa oraz nie wymierza
mu opłaty sądowej.
Sygn. akt III W 582/13
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 7 marca 2013 r. K. L. , będący kierowca taksówki stał na postoju przy ul. (...) w W.. W pewnym momencie
podeszła do niego kobieta w wieku około 60 lat i poprosiła aby podjechał niedaleko pod bramę o numerze 20, gdzie
ona zaraz dojdzie i gdzie będzie czekał pasażer.
Po podjechaniu pod bramę po chwili wyszło z niej dwóch mężczyzn oraz doszła wskazana kobieta. Mężczyzna z tą
kobietą wsadzili do taksówki , na tylne siedzenie po stronie prawej pasażera , którym był obwiniony R. O.. Obwiniony
był pod wyraźnym wpływem alkoholu, wyczuwalna była jego silna woń, miał bełkotliwą mowę i był mało kontaktowy.
Kobieta , która pomagała wsadzać do taksówki obwinionego nie uiściła opłaty, nie wskazała gdzie taksówkarz miał
jechać , tylko zapewniła go , że nie będzie z pasażerem żadnych problemów. Po rozpoczęciu kursu pokrzywdzony
włączył taksometr, obwiniony nie podał jednak konkretnego adresu, lecz wskazał, aby pokrzywdzony kierował się w
stronę dzielnicy B.. Na pytanie kierującego gdzie konkretnie ma go zawieść obwiniony nie odpowiedział. Taksówkarz ,
będąc w S. na wysokości ul. (...) ponowił pytanie, wówczas obwiniony stał się agresywny i zaczął bić po głowie i łapać
w okolice szyi K. L., który musiał gwałtownie hamować i zjechał na przeciwny pas ruchu. Pokrzywdzony , z uwagi iż
w pobliżu znajdował się postój taksówek postanowił podjechać na ten postój , w celu uzyskania pomocy. Tam przy
pomocy znajomego taksówkarza W. J. udało się wyciągnąć obwinionego z samochodu. Obwiniony nie chciał zapłacić
za kurs , próbował odejść z postoju nie płacąc. Pokrzywdzony zadzwonił po Policję i do przyjazdu patrolu pilnował,
aby obwiniony się nie oddalił
Dowód:
• zeznania K. L. k.3-4,19,74-75
• zeznania W. J. k.15-16,75-76
• zeznania A. G. k.17,76-77
• paragon fiskalny z taksometru k.2
Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił , iż nie było takiej sytuacji, aby bił
i dusił pokrzywdzonego i spowodował tym zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu. Podał, iż nie mógł by bić i dusić
pokrzywdzonego bo w styczniu opuścił szpital po zabiegu operacyjnym, był osłabiony, ma prawostronny niedowład
oraz jest cukrzykiem i w dniu zdarzenia nie wziął insuliny. Wyjaśnił także , iż pokrzywdzony nie włączył taksometru
i zawiózł go na ul. (...) w S., a nie tak jak on chciał na ul. (...) w W.. Dodał, że nie chciał zapłacić za kurs, gdyż jego
zdaniem zamówienie nie zostało wykonane, a żądana kwota nie była adekwatna do przejechanej trasy, jednak i tak ją
uiścił. Podkreślił także , iż nie był pod wpływem alkoholu.
Dowód:
• wyjaśnienia obwinionego k. 23,72-73
Sąd zważył co następuje:
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwo i winę
obwinionego odnośnie zarzucanego mu czynu.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego K. L., który dokładnie i logicznie opisał
okoliczności zajścia od momentu pojawienia się obwinionego w taksówce , miejsca które zajął ( z tyłu po prawej
stronie) poprzez jego atak na niego i spowodowanie tym realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym ,
odmowę uiszczenia opłaty ,do momentu wezwania Policji oraz opisał stan w jakim znajdował się obwiniony, który
z całą pewnością był pod wyraźnym wpływem alkoholu. Ta ostatnia okoliczność w cale nie musi być potwierdzona
wydrukiem z alkomatu, a wystarczające są w tym przedmiocie zeznania świadków L., J. i G., którzy wskazują
na widoczne symptomy upojenia alkoholowego- silną woń alkoholu, bełkotliwą mowę , zachwiania równowagi i
agresywne zachowania. Tak więc potwierdzeniem i uzupełnieniem zeznań pokrzywdzonego są zeznania A. G., a przede
wszystkim W. J., którzy to podkreślali, iż obwiniony nie chciał zapłacić za kurs robił uniki, chciał oddalić się z postoju,
o czym także zeznawał K. L.. Takie zachowanie świadczy o tym , iż obwiniony od początku nie miał zamiaru uiszczania
opłaty, której ostatecznie w ogóle nie uiścił. Na wiarę też zasługują zeznania pokrzywdzonego, iż taksometr był od
początku włączony, co potwierdza wydruk z kasy fiskalnej.
Tak więc wyjaśnienia obwinionego w całości na wiarę nie zasługują , jako sprzeczne z dokładnymi i logicznymi
zeznaniami nie znających przecież go wcześniej świadków. Dodatkowo podawane przez obwinionego schorzenia
oraz ograniczenia ruchowe i nie zażycie insuliny w dniu zajścia nie wskazują na brak możliwości jego ataku na
pokrzywdzonego, gdyż obwiniony był w stanie normalnie sam się poruszać , dodatkowo był pobudzony, jedną rękę
miał w pełni sprawną , a w drugiej tylko częściowo ograniczony ruch , był więc w stanie uderzać i podduszać
pokrzywdzonego, od którego trudno wymagać , aby pamiętał czy w tak dynamicznej sytuacji był atakowany jedną
ręką czy obiema rękoma. Również wyjaśnienia obwinionego co do powstałego sporu o miejsce docelowe kursu oraz
zawyżoną kwotę za przejazd nie zasługują na wiarę , gdyż wiarygodnie wskazuje pokrzywdzony, iż obwiniony był
niekomunikatywny, nie można było się od niego dowiedzieć, gdzie chce jechać , a w wyniku jego pytań stał się
agresywny. Tak więc nie mogło być mowy o jakiejkolwiek dyskusji i sporze. Stan w jakim znajdował się obwiniony
został potwierdzony przez świadków G.i J., którzy potwierdzają , iż nie było żadnej rozmowy z obwinionym , a nie
chciał on zapłacić za kurs i próbował oddalić się z postoju. Tak więc wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie przyjętą
linię obrony i na wiarę nie zasługują.
Dlatego też Sąd nie miał wątpliwości , iż obwiniony swoim zachowanie wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z
art. 86 § 1 k.w. , gdyż obwiniony jako pasażer pojazdu M. (...) – taksówki, uderzając po głowie i łapiąc za szyję kierowcę
taksówki zmusił go tym zachowaniem do gwałtownego hamowania i zjechania na przeciwległy pas ruchu , a więc
zmiany kierunku jazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Uznać również należy, iż
obwiniony jednocześnie wsiadając po spożyciu alkoholu do taksówki i odmawiając uiszczenia opłaty za przejazd , nie
miał takiego zamiaru już od początku i wyłudził przejazd taksówką w wysokości 31 zł., czym wyczerpał także znamiona
wykroczenia z art. 121§ 2 k.w. Obwiniony więc jednym czynem wyczerpał znamiona dwóch wykroczeń , o czym stanowi
art. 9§ 1 k.w.
Wymierzając obwinionemu karę Sąd miał na uwadze okoliczności łagodzące , za które uznał głównie prowadzenie
przez sprawcę nienagannego , ustabilizowanego trybu życia oraz brak poważniejszych ujemnych następstw, słuszny
wiek obwinionego oraz incydentalny rodzaj zdarzenia.
Sąd miał także na uwadze okoliczności obciążające obwinionego do których zaliczył popełnienie wykroczenia pod
wpływem alkoholu oraz impulsywne działanie .
Wymierzając obwinionemu karę grzywny Sąd miał na uwadze , iż osiąga on regularne dochody z emerytury.
O kosztach adwokackich orzeczono na podstawie § 14 ust.2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Mając na względzie niewysoką emeryturę , którą otrzymuje obwiniony powyższą Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów
procesu i nie wymierzył mu opłaty sądowej.