IdzIemy razem

Idziemy razem
Wspólnota
Podczas ostatniego zebrania naszej wspólnoty mieszkaniowej sąsiad
z parteru jak zwykle dał upust swoim emocjom i nerwowo oznajmił,
iż nie zamierza więcej odzywać się do nikogo z nas, gdyż czuje się
głęboko urażony naszym zachowaniem w stosunku do jego osoby.
Po zebraniu każdy wrócił do swojego mieszkania bez słowa. To nie
był pierwszy raz. Ja czułam się z tym wszystkim źle, co sprowokowało mnie do przemyślenia jeszcze raz słów sąsiada. Być może
ja również byłam powodem jego złego samopoczucia? Ewangelia
mówi przecież o wybaczaniu. To nie dawało mi spokoju. Pomyślałam na poważnie, by go przeprosić. Zdobyłam się na odwagę
i zapukałam do jego drzwi. Otworzyła mi jego córka i powiedziała,
że tata jest zajęty i że do mnie oddzwoni. Gdy zadzwonił telefon,
zaufałam po prostu Panu Bogu: „Chciałam pana przeprosić, jeśli
kiedykolwiek sprawiłam panu przykrość...”. Nie pozwolił mi dokończyć i zapewnił mnie, że z mojej strony nie został nigdy w żaden
sposób urażony. Pierwsze lody zostały przełamane...
M.C., Włochy
Tłumaczenie z języka włoskiego: Dominika W.
Życie, które staje się słowem
5. niedziela Wilekiego Postu
22 marca 2015
Czytania: Jr 31, 31–34 / Hbr 5, 7–9 / J 12, 30–33
Chcemy ujrzeć Chrystusa
(J 12,21)
Ujrzeć Chrystusa to pragnienie i oczekiwanie każdego wierzącego. Obraz ziarna pszenicy, które upada na ziemię, pokazuje nam
drogę: Jeśli nie obumrze, zostanie tylko samo. Ujrzeć oblicze Chrystusa poprzez cierpliwą posługę to podstawowe zadanie każdego
chrześcijanina.
Ewangelia na tę niedzielę opowiada nam o kilku Grekach, którzy
chcą ujrzeć Jezusa, mimo iż są innej wiary. Jest to bardzo silne
pragnienie z ich strony. Filip, który reprezentuje swoich towarzyszy,
wraz z jednym z nich – Andrzejem – symbolizuje wspólnotę chrześcijańską, która otwiera się na gościnność braci wywodzących się
z innej wiary. Jezus odpowiada na ich prośbę, przywołując obraz
ziarna zboża, które zasiane obumiera, jednak nie pozostaje samo,
czego owocem będą obfite plony. W tej obfitości przejawia się
udział wszystkich w życiu Królestwa. Jak możemy przyzywać te
słowa Ewangelii? Doświadczając gościnności każdego, którego spotkamy, gdyż każdy jest Dzieckiem Bożym i za każdego Pan Jezus
oddał swoje życie.
Słowo, które staje się życiem