Czy roszczenie o ustalenie stosunku pracy ulega przedawnieniu

Czy roszczenie o ustalenie stosunku pracy ulega przedawnieniu
Zgodnie z art. 291 kodeksu pracy roszczenie ze stosunku pracy przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym
stało się wymagalne. Czy to oznacza, że po 3 latach np. od rozwiązania umowy cywilnoprawnej nie można
domagać się już przed sądem ustalenia istnienia stosunku pracy? Nie. Żądanie ustalenia istnienia stosunku pracy
nie jest ograniczone tym terminem. Termin przedawnienia określony w art. 291 kodeksu pracy ma zastosowanie
do roszczeń pracownika i pracodawcy ze stosunku pracy. Roszczenia mogą mieć charakter majątkowy (np.
roszczenie o wynagrodzenie za pracę), jak i niemajątkowy (np. roszczenie o wydanie świadectwa pracy).
Możliwość wystąpienia do sądu pracy z powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy na podstawie art. 189
k.p.c. nie jest natomiast roszczeniem (np. wyrok Sądu Najwyższego z 6 października 2006 r., V CSK 183/06, LEX
nr 327971), bowiem zmierza ono jedynie do ustalenia prawa, a nie do uzyskania określonego świadczenia od
pracodawcy. Ustalenie istnienia stosunku pracy ma nie tylko istotne znaczenie dla zainteresowanego w
kontekście możliwości domagania się od pracodawcy świadczeń, które jako pracownik powinien był dostać, a jako
np. zleceniobiorca nie otrzymał. Chodzić tu może np. o wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, tj. świadczeń,
które objęte są 3-letnimterminem przedawnienia. Ustalenie istnienia stosunku pracy może mieć znaczenie także
na przykład dla stwierdzenia podlegania ubezpieczeniom społecznym i obowiązku opłacania przez pracodawcę
składek na takie ubezpieczanie (np. w sytuacji zamiaru uzyskania przez pracownika świadczenia z takiego
ubezpieczenia) lub stwierdzenia wypadku przy pracy. W konsekwencji po 3 latach np. od dnia rozwiązania umowy
cywilnoprawnej zleceniobiorca nadal będzie mógł przed sądem domagać się ustalenia stosunku pracy. Nie będzie
mógł natomiast żądać wypłacenia od pracodawcy świadczeń ze stosunku pracy, np. ekwiwalentu za urlop.
Mec. Sławomir Paruch, Dziennik Gazeta Prawna, Akademia Prawa Pracy cz. 1196