zachowaj artykuł - Bogusław Jeznach

Niezależny serwis społeczności blogerów
Obłudne casus belli
Bogusław Jeznach, 01.11.2016 21:11
„Arabska (?) wiosna”: zamordowała Mu’ammar’a al-Kaddafiego, walczy z Baszarem al-Assadem, usunęła od
władzy Husni Mubaraka, ale Muhammad Mursi okazał się złym rozwiązaniem, więc wróciła do sprawdzonych
rozwiązań w postaci generała Abd al-Fattah as-Sisi, próbowała usunąć Recepa Tayyipa Erdoğana, ale coś poszło
nie tak. Kto chce uderzyć psa, ten kij zawsze znajdzie — mówi polskie przysłowie. Kto chce wywołać
wojnę/awanturę/bójkę, bez problemu znajdzie pretekst. A im bardziej ten pretekst jest odległy od prawdy, od
faktów, tym lepiej. Zasada wydaje się prosta. Zero prawdy. Zero faktów. Wszystko ma być „bujdą na resorach”.
Ludzie przyzwyczajeni do myślenia typu „coś jest na rzeczy” — „kupią” każdą bzdurę. Lenistwo w wymiarze
intelektualnym nie pozwala przeciętnemu czytelnikowi poddać krytycznej ocenie tego, o czym czyta, czego słucha
i co widzi. Rzeczywistość zobrazowana nowoczesnym pismem piktograficznym w postaci fotografii cyfrowej —
której umiejętność „obróbki” posiadł nawet niewprawny użytkownik komputera — wydaje się tak nierzeczywista,
że aż realna. W takich oto warunkach w 2003 roku fantasmagorie dwóch ludzi — Rafida Ahmeda Alwana
al-Dżanabiego, inżyniera chemika o miernych umiejętnościach, i Madż Mohameda Harith’a, byłego oficera
irackiego wywiadu — dały okazję do wojny. Obaj byli równie niewiarygodni dla: BND, MI6 i CIA – bo
szaleństwem byłoby twierdzić, że w tych instytucjach pracują sami głupcy, którzy dali się oszukać
niewydarzonemu chemikowi i cudownie nawróconemu żołnierzowi Saddama Husajna — ale odpowiednio
„urobieni” stali się dla społeczności międzynarodowej usprawiedliwieniem dla wojny z Irakiem i zamordowania
Saddama Husajna. Demokracje zachodnie uczyniły ze Slobodana Miloševića wroga nr 1 na przełomie wieków.
Serbski prezydent miał być wcieleniem zła i zagrożeniem dla całego "wolnego świata". W 1999 roku NATO
przystąpiło do bombardowań Jugosławii, za pretekst podając “obronę ludności albańskiej w Kosowie” przed
“Rzeźnikiem Bałkanów”. Slobodan Milošević został oskarżony przez Trybunał w Hadze. Postawiono mu 66
zarzutów. Zmarł w dość dziwnych okolicznościach — jak na standardy „wolnego świata” — w haskim więzieniu.
Dziesięć lat po śmierci Miloševicia – 24 marca 2016 roku, w oficjalnej dokumentacji trybunału napisano:
“Trybunał nie uzyskał przekonania, jakoby Slobodan Milošević miał uzgodnić i wykonać plan czystki etnicznej na
społeczności chorwackiej i muzułmańskiej na terytorium Serbii (…) Podobnych zamiarów nie poświadczają żadne
dowody”.
„Arabska (?) wiosna”: zamordowała Mu’ammar’a al-Kaddafiego i doprowadziła do wojny domowej w Libii,
najchętniej uczyniłaby to samo z Baszszarem al-Asadem, ale — na dziś — musi zadowolić się okrutną wojną
domową, usunęła od władzy Husni Mubaraka, ale po „popisach” Muhammada Mursiego wróciła do sprawdzonych
rozwiązań w postaci generała Abd al-Fattah as-Sisi, próbowała usunąć prezydenta Turcji Recepa Tayyipa
Erdoğana, ale coś poszło nie tak.
Od ponad roku, kiedy efekty „arabskiej wiosny” sprawiły, że w Syrii pojawili się rosyjscy żołnierze, mamy do
czynienia z innym zjawiskiem. Już nie robi wrażenia „pomyłkowe” obcięcie głowy małemu Palestyńczykowi przez
„bojowników” umiarkowanej opozycji, wspieranej przez Stany Zjednoczone. Dziś należy mówić o zbrodniach
wojennych – na wielką skalę — i to nie własnych, a cudzych. Nie o „zbombardowaniu przez lotnictwo Stanów
Zjednoczonych szpitala w Kunduzie na północy Afganistanu, które to Organizacja Lekarze bez Granic (MSF)
uznała „za zbrodnię wojenną”, nie o zbombardowanych przez lotnictwo koalicji pod wodzą Stanów Zjednoczonych
żołnierzach armii syryjskiej, nie o zbombardowanych przez ową koalicję przyjęciach weselnych i konduktach
pogrzebowych, ale o zbrodniach wojennych wojsk syryjskich i rosyjskich, na które to zbrodnie ma dowody
Syryjskie Obserwatorium Praw Człowieka z siedzibą w Londynie, a prowadzone przez Rami Abdurrahmana
naprzemiennie: raz ze swojego domu w Coventry, a raz ze sklepu odzieżowego, którego Rami Abdulrahman jest
właścicielem. Zastanawiające jest jednak to, że na temat tego, co dzieje się w Syrii, więcej wie sprzedawca w
londyńskim sklepie odzieżowym niż czołowe agencje wywiadowcze świata. Jeśli okaże się, że Rami Abdulrahman
to syryjska kopia Rafida Ahmeda Alwana al-Dżanabiego, wszystko będzie już „pozamiatane” i wolny świat
strona 1 / 2
Niezależny serwis społeczności blogerów
przejdzie do następnej „kreacji”. A wszystko w imię wartości i zasad, które „wolny świat” uznaje za ważne, ale nie
chce zrozumieć, że dla innych wcale nie stanowią fundamentu istnienia.
strona 2 / 2
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)