PRZEKAZ 51 - ADAMOWIE PLANETARNI

PRZEKAZ 51 - ADAMOWIE PLANETARNI
W czasie trwania systemu sprawiedliwości Księcia Planetarnego, człowiek
prymitywny dociera do granic naturalnego, ewolucyjnego rozwoju i to
osiągnięcie biologiczne jest znakiem dla Władcy Systemu, żeby wysłał na taki
świat drugą klasę synostwa – udoskonalaczy biologicznych. Ta klasa synostwa,
a jest ich dwoje – Materialny Syn i Córka – znana jest na planecie przeważnie
jako Adam i Ewa. Adam jest pierwszym Synem Materialnym w Satanii a ci,
którzy idą do światów systemu jako udoskonalacze biologiczni, zawsze noszą
imię pierwszego i oryginalnego Syna ich unikalnej klasy.
Synowie ci są materialnym darem Syna Stwórcy dla zamieszkałych światów.
Pozostają na planecie, do której są przydzieleni razem z Księciem Planetarnym,
przez cały ewolucyjny cykl takiej sfery. Przedsięwzięcie takie, na świecie
posiadającym Księcia Planetarnego, nie jest wielkim ryzykiem, jednak na
renegackiej planecie, domenie bez duchowego władcy i pozbawionej łączności
międzyplanetarnej, misja taka obfituje w poważne niebezpieczeństwa.
Choć nie możecie oczekiwać informacji o wszystkim, co dotyczy pracy tych
Synów na wszystkich światach w Satanii i w innych systemach, inne przekazy
opiszą dokładniej życie i doświadczenia ciekawej pary, Adama i Ewy, którzy
przybyli z korpusu udoskonalaczy biologicznych z Jerusem, aby usprawnić
rasy Urantii. Choć idealny plan doskonalenia waszych rodzimych ras zakończył
się niepowodzeniem, mimo to misja Adama nie była daremna; Urantia w
znacznym stopniu skorzystała z daru Adama i Ewy a w radach na wysokości
ich dzieło nie jest uznawane za zupełnie stracone.
1. POCHODZENIE I NATURA MATERIALNYCH SYNÓW BOGA
Materialni, albo płcią obdarzeni Synowie i Córki, są potomstwem Syna
Stwórcy; Matka Duch Wszechświata nie bierze udziału w tworzeniu tych istot,
które mają działać jako udoskonalacze materialni na światach ewolucyjnych.
Materialna klasa synostwa nie jest jednorodna we wszechświecie lokalnym. W
każdym systemie lokalnym Syn Stwórcy stwarza tylko jedną parę tych istot; te
pierwsze pary są zróżnicowane w swej naturze, dostosowane do form życia
poszczególnych systemów. Jest to warunek konieczny, ponieważ inaczej
potencjał rozrodczy Adamów nie działałby razem z tym, który jest
charakterystyczny dla rozwijających się istot śmiertelnych danego systemu.
Adam i Ewa, którzy przybyli na Urantię, pochodzili od pierwszej pary
Materialnych Synów z Satanii.
Synowie Materialni są różnego wzrostu, od około dwu i pół do trzech metrów,
a ich ciała promieniują poświatą barwy fioletowej. Podczas gdy materialna
krew krąży w ich materialnych ciałach, są oni dodatkowo uzupełniani
niebiańską energią i nasyceni niebiańską światłością. Materialni Synowie
(Adamowie) i Materialne Córki (Ewy) są równi jedno drugiemu, różnią się
tylko organami rozrodczymi i pewnym wyposażeniem chemicznym. Są równi,
ale zróżnicowani, są mężczyzną i kobietą – tym samym dopełniają się –
przeznaczeni są do służby parami we wszystkich prawie zadaniach.
Sposób odżywiania Synów Materialnych jest podwójny; naprawdę są podwójni
w swej naturze i budowie, pobierają zmaterializowaną energię tak jak to czynią
istoty fizyczne danych domen, podczas gdy swą nieśmiertelną egzystencję
zawdzięczają wyłącznie automatycznemu pobieraniu pewnych,
podtrzymujących ich energii kosmicznych. Jeśli zawiodą na pewnej
przydzielonej im misji, albo, kiedy świadomie i rozmyślnie się zbuntują,
zostają odizolowani jako klasa synostwa, odcięci od wszechświatowego źródła
światłości i życia. Stają się wtedy praktycznie istotami materialnymi; muszą iść
drogą materialnego życia na tym świecie, gdzie prowadzą swą misję i zmuszeni
są do zwrócenia się do sądów wszechświata o osądzenie. Wreszcie materialna
śmierć kończy planetarną drogę tak niefortunnego i niemądrego Materialnego
Syna i Córki.
Pierwsi, bezpośrednio stworzeni Adam i Ewa, są nieśmiertelni i jest to ich
naturalny dar, tak jak wszystkich innych klas synostwa wszechświata lokalnego,
ale ich synowie i córki charakteryzują się redukcją nieśmiertelności. Pierwsza
para nie może przenieść cech nie uwarunkowanej nieśmiertelności na swoich
zrodzonych synów i córki. Ich potomstwo uzależnione jest od nieprzerwanej,
intelektualnej synchronizacji z obwodem grawitacji umysłowej Ducha, aby
mogło kontynuować życie. Od powstania systemu Satanii utracono trzynastu
Planetarnych Adamów, podczas buntu i na skutek odstępstwa, jak również
681.204 pełniących niższe funkcje. Większość tych odstępstw nastąpiła w
okresie buntu Lucyfera.
Synowie Materialni nie mają Dostrajaczy Myśli, kiedy żyją jako stali
obywatele stolic systemów, jak również podczas swej działalności na misjach
zstępowania do planet ewolucyjnych, ale właśnie dzięki takiej służbie mogą
uzyskać empiryczne warunki do zamieszkania przez Dostrajacza i do
rozpoczęcia wznoszenia się do Raju. Te unikalne i wyjątkowo pożyteczne
istoty są ogniwem łączącym świat duchowy i materialny. Skoncentrowani są w
zarządzie systemu, gdzie się rozmnażają i żyją jako materialni obywatele tej
domeny i stąd są wysyłani do światów ewolucyjnych.
W odróżnieniu od innych, stworzonych Synów na służbie planetarnej,
materialna klasa synostwa nie jest z natury niewidzialna dla istot materialnych,
takich jak mieszkańcy Urantii. Ci Synowie Boga mogą być widziani i
rozumiani przez istoty czasu, naprawdę mogą żyć pośród nich, mogą nawet
rozmnażać się z nimi, chociaż taka rola doskonalenia biologicznego przypada
zazwyczaj potomstwu Planetarnych Adamów.
Na Jerusem, lojalne dzieci każdego Adama i Ewy są nieśmiertelne, ale
potomstwo Materialnego Syna i Córki, spłodzone po ich przybyciu na planetę
ewolucyjną, nie jest w takim samym stopniu zabezpieczone przed naturalną
śmiercią. Następuje pewna zmiana w mechanizmach przekazywania życia,
kiedy ci synowie zostają ponownie zmaterializowani, aby się mogli rozmnażać
na świecie ewolucyjnym. Nosiciele Życia celowo pozbawiają Planetarnych
Adamów i Ewy zdolności rodzenia nie umierających synów i córek. Jeśli Adam
i Ewa nie popełnią odstępstwa od misji planetarnej, mogą żyć przez czas
nieograniczony, jednak w zakresie pewnych limitów ich dzieci charakteryzują
się malejącą długowiecznością z każdym kolejnym pokoleniem.
2. PRZEMIESZCZANIE SIĘ PLANETARNYCH ADAMÓW
Po otrzymaniu wiadomości, że kolejny zamieszkały świat osiągnął szczyt swej
ewolucji materialnej, Władca Systemu zwołuje w stolicy systemu korpus
Materialnych Synów i Córek i po omówieniu potrzeb takiego świata
ewolucyjnego, dwoje z grupy ochotników – Adam i Ewa ze starszego korpusu
Synów Materialnych – zostają wybrani do wykonania zadania; zapadają w
głęboki sen, przygotowujący ich do objęcia serafinem i do przelotu z ich domu
wspólnej służby do nowej domeny, do nowych możliwości i nowych
niebezpieczeństw.
Adamowie i Ewy są istotami częściowo materialnymi i jako tacy nie mogą być
przenoszeni przez serafina. Muszą się poddać dematerializacji w stolicy
systemu, zanim zostaną objęci serafinem i przeniesieni do świata im
przydzielonego. Serafini transportujący potrafią wprowadzić takie zmiany w
Synach Materialnych, jak również w innych częściowo materialnych istotach,
aby umożliwić objęcie ich serafinem a tym samym transport przez przestrzeń z
jednego świata czy systemu do drugiego. Przygotowania do tego transportu
zajmują mniej więcej trzy dni standardowego czasu, a Nosiciele Życia muszą
pomóc odtworzyć taką zdematerializowaną istotę do normalnej egzystencji,
kiedy przybędzie do celu podróży seraficznym transportem.
Podczas gdy istnieje technika dematerializacji, przygotowująca Adamów do ich
przeniesienia z Jerusem do światów ewolucyjnych, nie ma odpowiedniej
metody, która umożliwiałaby ich zabranie z tych światów, chyba, że cała
planeta musi zostać opróżniona, kiedy to robi się specjalne, awaryjne instalacje
techniki dematerializacyjnej dla całej, zdatnej do ocalenia populacji. Gdyby
jakaś katastrofa materialna zagrażała planetarnej siedzibie rozwijającego się
gatunku, Melchizedecy i Nosiciele Życia zainstalowaliby urządzenia
dematerializacyjne dla wszystkich istot o właściwościach wiecznego życia, i
seraficznym transportem istoty te byłyby zabrane do nowego świata,
przygotowanego do kontynuacji ich egzystencji. Ewolucja gatunku ludzkiego,
raz rozpoczęta na świecie w przestrzeni kosmicznej, musi postępować zupełnie
niezależnie od materialnego istnienia planety, choć skądinąd nie jest
zamierzone, żeby podczas trwania epok ewolucyjnych Planetarny Adam i Ewa
opuszczali wybrany przez nich świat.
Po przybyciu do planety docelowej, Materialny Syn i Córka zostają ponownie
zmaterializowani pod kierownictwem Nosicieli Życia. Cały ten proces zajmuje
od dziesięciu do dwudziestu ośmiu dni czasu Urantii. Stan nieświadomości,
seraficznej drzemki, trwa przez cały ten okres odtwarzania. Kiedy ponowne
składanie materialnego organizmu jest zakończone, Materialny Syn i Córka
zamieszkują w swych nowych domach i na swoich nowych światach,
praktycznie tacy sami, jacy byli zanim poddali się procesowi dematerializacji
na Jerusem.
3. MISJE ADAMICZNE
Na zamieszkałych światach Materialni Synowie i Córki budują swe własne
domy w ogrodach, po pewnym czasie z pomocą własnych dzieci. Miejsce na
ogród zostaje zazwyczaj wybrane przez Księcia Planetarnego a jego materialny
personel wykonuje wiele wstępnych prac przygotowawczych, z pomocą wielu
z zaawansowanych plemion rodzimych.
Ogrody Eden są tak nazywane na cześć Edentii, stolicy konstelacji, ponieważ
są one odzwierciedleniem botanicznego piękna świata stołecznego
Najwyższych Ojców. Takie domy ogrodowe są zazwyczaj lokalizowane w
odosobnionym rejonie strefy podzwrotnikowej. Na przeciętnym świecie są to
wspaniałe dzieła sztuki. Na podstawie fragmentarycznego sprawozdania o
takim przedsięwzięciu, niedokończonym na Urantii, nie możecie wyrobić sobie
opinii o tych pięknych ośrodkach kultury.
Potencjalnie, planetarny Adam i Ewa są szczytowym darem materialnej
świetności dla śmiertelnego gatunku. Głównym zadaniem tej pary przybyszów
jest rozmnażanie się oraz doskonalenie dzieci czasu. Nie następuje jednak
natychmiastowe krzyżowanie się pomiędzy ludźmi z ogrodu a tymi ze świata;
przez wiele pokoleń Adam i Ewa pozostają biologicznie oddzieleni od
ewolucyjnych śmiertelników, kiedy to tworzą silną rasę swej własnej klasy.
Takie są początki rasy fioletowej na zamieszkałych światach.
Plany doskonalenia gatunku przygotowywane są przez Księcia Planetarnego i
jego personel a realizowane przez Adama i Ewę. Dlatego właśnie wasz Syn
Materialny i jego towarzyszka znaleźli się w bardzo niekorzystnej sytuacji,
kiedy przybyli na Urantię. Caligastia przeciwstawiał się misji adamicznej
przebiegle i skutecznie; i pomimo tego, że zarządzający komisarycznie Urantią
Melchizedecy należycie ostrzegali, zarówno Adama jak i Ewę, w sprawie
planetarnych niebezpieczeństw związanych z obecnością zbuntowanego
Księcia Planetarnego, ten wielki buntownik chytrze podszedł Edeńską parę i
usidlił ją, co doprowadziło Adama i Ewę do sprzeniewierzenia się wyznaczonej
im misji widzialnych władców waszego świata. Zdradziecki Książę Planetarny
skompromitował waszego Adama oraz Ewę, ale nie udało mu się dołączyć ich
do buntu Lucyfera.
Pomocnicy planetarni, piąta klasa aniołów, przydzieleni są do misji adamicznej
i towarzyszą zawsze Planetarnym Adamom podczas ich światowej przygody;
przydzielony wstępnie ich korpus liczy zazwyczaj około stu tysięcy aniołów.
Kiedy urantiańskie dzieło Adama i Ewy zostało zaczęte przedwcześnie, gdy
odstąpili oni od ustalonego wcześniej planu, to właśnie jeden z seraficznych
Głosów Ogrodu robił im wymówki na temat ich karygodnego postępowania.
Wasz opis tego zdarzenia jest dobrą ilustracją zwyczaju przypisywania, w
waszych tradycjach planetarnych, Panu Bogu wszystkiego, co nadprzyrodzone.
Z tego właśnie powodu Urantianie są często zdezorientowani w sprawie natury
Ojca Uniwersalnego, skoro słowa i działania wszystkich współdziałających z
nim i jemu podwładnych istot zostają generalnie przypisywane jemu. W
wypadku Adama i Ewy anioł ogrodu nie był nikim innym jak szefem
pomocników planetarnych, pełniącym wtedy swe obowiązki. Serafin ten,
Solonia, ogłosił niepowodzenie niebiańskiego planu i zażądał powrotu na
Urantię zarządców komisarycznych, Melchizedeków.
Z misją adamiczną są nieodmiennie związane wtórne istoty pośrednie. Tak jak
w przypadku materialnego personelu Księcia Planetarnego, potomkowie
Synów i Córek Materialnych są dwu klas: ich dzieci materialne i wtórna klasa
istot pośrednich. Ci materialni, ale zazwyczaj niewidzialni opiekunowie
planetarni, przyczyniają się znacznie do rozwoju cywilizacji a nawet do
przywoływania do porządku nieposłusznych mniejszości, które mogą zechcieć
powstrzymać rozwój społeczny i postęp duchowy.
Nie należy mylić pośrednich wtórnych z ich klasą pierwotną, pochodzącą z
czasów bliższych przybyciu Księcia Planetarnego. Na Urantii, większość tych
wcześniejszych istot pośrednich przyłączyła się do buntu, razem z Caligastią i
została internowana od czasu Zesłania Ducha. Internowano również wielu
pośrednich z grupy adamicznej, którzy tak samo nie byli lojalni administracji
planetarnej.
W dniu Zesłania Ducha, lojalni pośredni pierwotni i pośredni wtórni
dobrowolnie się zjednoczyli i odtąd działają na tym świecie jako jeden zespół.
Służą pod kierownictwem lojalnych pośrednich, wybieranych naprzemian z
obu grup.
Świat wasz odwiedzany był przez cztery klasy synostwa: Caligastia, Książę
Planetarny; Adam i Ewa, Materialni Synowie Boga; Machiventa Melchizedek,
„mędrzec z Salemu” za czasów Abrahama; i Chrystus Michał, który przybył
jako Rajski Syn obdarzający. O ile bardziej wartościowe i piękne byłoby to,
gdyby Michał, najwyższy władca wszechświata Nebadonu, mógł być witany na
waszym świecie przez lojalnego i efektywnie działającego Księcia
Planetarnego oraz oddanego i operatywnego Syna Materialnego, podczas gdy
obaj mogliby zrobić wiele, aby uwydatnić życiową pracę i misję obdarzającego
Syna! Jednak nie wszystkie światy miały tak mało szczęścia jak Urantia, tak
samo misja Planetarnych Adamów nie zawsze jest tak trudna i ryzykowna.
Kiedy odnoszą sukces, przyczyniają się do rozwoju wspaniałego społeczeństwa
i prowadzą swe dzieło jako widzialni szefowie spraw planetarnych, nawet
daleko w tę epokę, kiedy świat taki zostaje ustanowiony w światłości i życiu.
4. SZEŚĆ RAS EWOLUCYJNYCH
W początkowych epokach światów zamieszkałych, dominującą rasą ludzką jest
rasa człowieka czerwonego, który zazwyczaj pierwszy osiąga ludzkie poziomy
rozwoju. Ale chociaż człowiek czerwony jest starszą rasą na wielu planetach,
kolejni ludzie kolorowi pojawiają się bardzo wcześnie, w epoce wyłaniania się
człowieka.
Wcześniejsze rasy ludzkie są w pewnym sensie wyższe niż późniejsze;
człowiek czerwony stoi znacznie wyżej niż rasa indygo – czarna. Nosiciele
Życia obdarzają w pełni energiami żywymi rasę pierwszą albo czerwoną a
każde kolejne, ewolucyjne pojawienie się odrębnej grupy śmiertelników,
reprezentuje odmianę kosztem pierwotnego wyposażenia. Nawet wzrost
śmiertelnika ma tendencje spadkowe, od człowieka czerwonego do rasy indygo,
chociaż na Urantii pojawiły się niespodziewane mutacje gigantyzmu u ludów
zielonych i pomarańczowych.
Na tych światach, które mają wszystkie sześć ras ewolucyjnych, zaawansowane
narody należą do rasy pierwszej, trzeciej i piątej – czerwonej, żółtej i
niebieskiej. Rasy ewolucyjne są tym samym zróżnicowane w możliwościach
rozwoju intelektualnego i dojrzewania duchowego, druga, czwarta i szósta są
nieco słabiej obdarzone. Tych wtórnych ras brakuje na niektórych światach; na
wielu innych zostały wytępione. Jest niefortunne dla Urantii, że straciliście tak
dużo wyższych ludzi niebieskich, za wyjątkiem tych, którzy przetrwali w
waszej wymieszanej „rasie białej”. Utrata waszej rasy pomarańczowej i
zielonej nie stanowi tak wielkiego problemu.
Ewolucja sześciu albo trzech ras kolorowych, podczas gdy pozornie pogarsza
pierwotne wyposażenie człowieka czerwonego, przydaje pewnych bardzo
pożądanych cech różnym typom śmiertelników i pozwala osiągnąć
nieosiągalne w innym wypadku zróżnicowanie potencjałów ludzkich.
Modyfikacje takie są korzystne dla rozwoju ludzkości jako całości, po tym
warunkiem, że zostaje ona później udoskonalana przez importowaną rasę
adamiczną albo fioletową. Na Urantii, taki normalny plan amalgamacji nie był
przeprowadzany na większą skalę a niepowodzenie realizacji planu ewolucji
gatunku uniemożliwia wam zrozumienie statusu podobnych ludów na
przeciętnej, zamieszkałej planecie, tylko na podstawie obserwacji resztek tych
wczesnych ras na waszym świecie.
W początkowym okresie rozwoju ras, u ludzi czerwonych, żółtych i niebieskich
występuje pewna tendencja do krzyżowania się; podobna tendencja do
mieszania się istnieje u ras pomarańczowych, zielonych oraz indygo.
Ludzie bardziej opóźnieni są zazwyczaj zatrudniani jako robotnicy przez rasy
bardziej rozwinięte. Powoduje to, że na planetach, we wczesnych epokach ich
rozwoju, pojawia się niewolnictwo. Ludzie pomarańczowi są zazwyczaj
podbijani przez czerwonych i sprowadzeni do statusu służby – czasami zostają
wytępieni. Ludzie żółci i czerwoni czasem się fraternizują, ale nie zawsze.
Żółta rasa zazwyczaj zniewala zieloną, podczas gdy ludzie niebiescy podbijają
rasę indygo. Te rasy człowieka prymitywnego nie rozumują inaczej, gdy
używają swych zacofanych współbraci do pracy przy robotach przymusowych,
niż Urantianie, kiedy kupują i sprzedają konie i bydło.
Na większości normalnych światów przymusowa niewola zanika w czasie
systemu sprawiedliwości Księcia Planetarnego, chociaż upośledzeni umysłowo
i przestępcy często są nadal zmuszani do wykonywania robót przymusowych.
Jednak na wszystkich normalnych sferach ten rodzaj prymitywnego
niewolnictwa zostaje zniesiony zaraz po przybyciu importowanej rasy
fioletowej czy adamicznej.
Przeznaczeniem sześciu ras ewolucyjnych jest zmieszanie się i wywyższenie,
dzięki połączeniu z potomstwem udoskonalaczy adamicznych. Jednak zanim
ludy się wymieszają, opóźnieni i nieprzystosowani zostają w znacznej mierze
wyeliminowani. Książę Planetarny i Syn Materialny, razem z innymi
odpowiednimi władzami planetarnymi, osądzają przydatność rozmnażających
się odmian ludzkich. Na Urantii trudno jest przeprowadzić tak radykalny plan,
ponieważ brakuje sędziów, kompetentnych do osądzania biologicznej
przydatności albo nieprzydatności jednostek należących do narodów waszego
świata. Pomimo tych trudności wydaje się, że powinniście się zgodzić na
separację biologiczną wyraźnie nieprzystosowanych, ułomnych,
zdegenerowanych i antyspołecznych grup ludzkich.
5. MIESZANIE RAS – OBDARZENIE KRWIĄ ADAMICZNĄ
Kiedy Planetarny Adam i Ewa przybywają na świat zamieszkały, zostają oni
dokładnie poinstruowani przez swoich zwierzchników w sprawie najlepszej
drogi doskonalenia rasowego istot inteligentnych. Taki plan działania nie jest
jednolity; wiele pozostawia się ocenie działającej pary i nierzadko popełniane
są błędy, szczególnie na zdezorganizowanych, rebelianckich światach, takich
jak Urantia.
Ludzie fioletowi zazwyczaj nie zaczynają się łączyć z rodzimymi
mieszkańcami planety, dopóki liczebność ich własnej grupy nie przekroczy
miliona. Jednak w międzyczasie personel Księcia Planetarnego ogłasza, że
dzieci Boże zstąpiły na Ziemię, aby stać się jednością z gatunkiem ludzkim; i
ludzie niecierpliwie wyglądają tego dnia, kiedy będzie ogłoszone, że ci, co się
kwalifikują, jako należący do wyższych odgałęzień rasowych, mogą iść do
Ogrodu Eden i tam być wybrani przez synów i córki Adama na ewolucyjnych
ojców i matki nowej, zmieszanej klasy ludzkiej.
Na normalnych światach Planetarny Adam i Ewa nigdy nie kojarzą się z rasami
ewolucyjnymi. To dzieło biologicznego doskonalenia jest sprawą adamicznego
potomstwa. Jednak Adamici nie wychodzą do ras ludzkich; personel księcia
przyprowadza do ogrodu Eden nadrzędnych mężczyzn i kobiety, aby
dobrowolnie kojarzyli się z potomstwem adamicznym. Na większości światów
za najwyższy zaszczyt uważane jest zostać kandydatem, wytypowanym do
małżeństwa z synami i córkami z ogrodu.
Po raz pierwszy zanikają wojny rasowe i inne walki plemienne, kiedy plemiona
danego świata coraz usilniej pragną zakwalifikować się do uznania i przyjęcia
do ogrodu. W najlepszym wypadku możecie mieć nikłe pojęcie o tym, jak na
takich konkurencyjnych zmaganiach koncentruje się całe życie na normalnej
planecie. Na Urantii, cały program doskonalenia gatunku został zniweczony w
samych jego początkach.
Rasa fioletowa jest ludem monogamicznym i każdy ewolucyjny mężczyzna czy
kobieta, złączeni z adamicznymi synami i córkami, ślubuje nie brać innego
partnera i uczyć jego, czy jej dzieci, o wiązaniu się tylko z jednym partnerem.
Dzieci z każdego takiego związku otrzymują edukację i są nauczane w
szkołach Księcia Planetarnego a potem mogą iść do rasy swego ewolucyjnego
rodzica, aby zawrzeć związek małżeński w wybranej grupie wyższych
śmiertelników.
Kiedy krew Synów Materialnych zostaje dodana do ewolucyjnych ras świata,
zapoczątkowuje to nową i wspaniałą epokę postępu ewolucyjnego. Po takim
prokreacyjnym wylewie sprowadzonych z zewnątrz zdolności i
superewolucyjnych cech, następują kolejno gwałtowne kroki naprzód w
rozwoju cywilizacyjnym i rasowym; w sto tysięcy lat dokonany zostaje
większy postęp niż w ciągu miliona lat uprzednich zmagań. Na waszym
świecie, nawet w obliczu nie wykonania zarządzonych dlań planów, dokonał
się wielki postęp od czasu dodania Adamowej plazmy życia do waszych
narodów.
Podczas gdy dzieci czystej krwi, z planetarnego Ogrodu Eden, mogą obdarzać
sobą wyższych ludzi z ras ewolucyjnych, a tym samym podnosić ludzkość na
wyższy poziom biologiczny, kojarzenie się wyższych gałęzi śmiertelników
Urantii z niższymi ich grupami okazuje się niekorzystne; takie niemądre
postępowanie może być niebezpieczne dla całej cywilizacji waszego świata.
Skoro nie udało się osiągnąć zharmonizowania gatunku ludzkiego metodą
adamiczną, musicie teraz rozpracować wasz planetarny problem doskonalenia
gatunku innymi, zasadniczo ludzkimi metodami adaptacji i kontroli.
6. RZĄDY EDENICZNE
Na większości zamieszkałych światów Ogrody Edeńskie stają się znakomitymi
centrami kultury i wciąż funkcjonują przez wiele epok, stanowiąc wzór dla
obyczajów i dla kierowania sprawami planety. Nawet we wczesnym ich
stadium, gdy lud fioletowy jest względnie odosobniony, do szkół w ogrodzie
przyjmowani są odpowiedni kandydaci z różnych ras świata, podczas gdy
rozwój wytwórczości ogrodu otwiera nowe drogi dla kontaktów handlowych.
W ten sposób Adamowie i Ewy oraz ich potomstwo przyczyniają się do
gwałtownej ekspansji kultury i szybkiego doskonalenia ewolucyjnych ras
świata. I wszystkie takie związki umacniają się i zacieśniają, przez łączenie się
ras ewolucyjnych i synów Adama, co przynosi w rezultacie natychmiastowy
krok naprzód w statusie biologicznym, w rozwoju potencjału intelektualnego i
we wzbogaceniu podatności duchowej ludzkości.
Na normalnych światach, ogrodowa siedziba rasy fioletowej staje się drugim
centrum światowej kultury i razem z miastem stołecznym Księcia Planetarnego
determinuje tempo rozwoju cywilizacji. Przez całe wieki szkoły miejskie
zarządu Księcia Planetarnego i ogrodowe szkoły Adama i Ewy działają
równocześnie. Zazwyczaj nie są zbyt oddalone od siebie i funkcjonują razem w
harmonijnej współpracy.
Pomyślcie, jak bardzo mógłby zyskać wasz świat, gdyby gdzieś na Bliskim
Wschodzie znajdowało się światowe centrum cywilizacji, wielki planetarny
uniwersytet kulturowy, który funkcjonowałby nieprzerwanie przez 37.000 lat. I
dalej rozważcie, jak dalece autorytet moralny nawet tak starego centrum
mógłby być podbudowany, gdyby w niewielkiej odległości usytuowane było
jeszcze jedno, starsze centrum niebiańskiej opieki, którego tradycje
wywierałyby wpływ na świat z coraz większą siłą przez 500.000 lat
zintegrowanej, ewolucyjnej działalności. Dzięki takiej tradycji ideały Edenu
rozprzestrzeniają się w końcu na cały świat.
Szkoły Księcia Planetarnego zajmują się zasadniczo filozofią, religią,
moralnością oraz wyższymi zdobyczami intelektualnymi i artystycznymi.
Ogrodowe szkoły Adama i Ewy poświęcają się zazwyczaj kunsztom
praktycznym, podstawowemu nauczaniu intelektualnemu, kulturze społecznej,
rozwojowi ekonomicznemu, związkom handlowym, sprawności fizycznej i
zarządzaniu państwem. W końcu te światowe centra się łączą, ale prawdziwe
ich zjednoczenie następuje czasami dopiero po przyjściu pierwszego SynaArbitra.
Stały pobyt Adama i Ewy na planecie, razem z jądrem rasy fioletowej czystej
krwi, powoduje stabilizację kultury Edeńskiej, z racji czego zaczyna ona
wpływać na cywilizację świata z nieodpartą siłą swej tradycji. W
nieśmiertelnych, Materialnych Synach i Córkach, napotykamy ostatni i
nieodzowny element mostu, łączącego Boga z człowiekiem, przerzuconego nad
prawie nieskończoną otchłanią oddzielającą wiecznego Stwórcę od najniższych,
skończonych osobowości czasu. Oto mamy istotę wysokiego pochodzenia,
która jest fizyczna, materialna, nawet obdarzona płcią tak jak śmiertelnicy
Urantii, taką, która może widzieć i rozumieć niewidzialnego Księcia
Planetarnego i być tłumaczem pomiędzy nim a śmiertelnymi istotami danej
domeny, ponieważ Materialni Synowie i Córki mogą dostrzegać wszystkie
niższe klasy istot duchowych; widzą Księcia Planetarnego i cały jego personel,
widzialny i niewidzialny.
Z upływem wieków, w wyniku połączenia adamicznego potomstwa z
gatunkiem ludzkim, Materialny Syn i Córka zostają zaakceptowani jako
wspólni przodkowie ludzkości, wspólni rodzice nowych, wymieszanych
potomków ras ewolucyjnych. Zakłada się, że śmiertelnicy wywodzący się ze
światów zamieszkałych, powinni rozpoznawać siedmiu ojców:
1. Ojciec biologiczny – ojciec cielesny.
2. Ojciec danej domeny – Planetarny Adam.
3. Ojciec sfer – Władca Systemu.
4. Najwyższy Ojciec – Ojciec Konstelacji.
5. Ojciec wszechświata – Syn Stwórcy i najwyższy władca kreacji lokalnych.
6. Super-Ojcowie – Pradawni Czasu, którzy zarządzają superwszechświatem.
7. Duch albo Ojciec Havony – Ojciec Uniwersalny, który mieszka w Raju i
użycza swego ducha, aby żył i działał w umysłach tych istot niskiego
pochodzenia, które zamieszkują wszechświat wszechświatów.
7. ZJEDNOCZONA ADMINISTRACJA
Od czasu do czasu przybywają do światów zamieszkałych Synowie Avonalni z
Raju, dla dokonania czynności sędziowskich, jednak pierwszy Avonal
przybywający na misję arbitrażową, rozpoczyna czwarty system
sprawiedliwości ewolucyjnego świata czasu i przestrzeni. Na niektórych
planetach taki Syn-Arbiter pozostaje całą epokę, kiedy jest powszechnie
akceptowany; i w ten oto sposób planeta prosperuje pod łączną władzą trzech
Synów: Księcia Planetarnego, Syna Materialnego i Syna-Arbitra, z których
ostatni dwaj są widzialni dla mieszkańców domeny.
Zanim pierwszy Syn-Arbiter zakończy swą misję na normalnym świecie
ewolucyjnym, dokonuje się połączenie działalności administracyjnej i
edukacyjnej Księcia Planetarnego i Syna Materialnego. To połączenie
dwojakiego kierownictwa planety powołuje do życia nową i operatywną klasę
administracyjną świata. Po odejściu Syna-Arbitra, Planetarny Adam obejmuje
widzialne kierownictwo sfery. Materialny Syn i Córka działają razem jako
administratorzy planetarni, aż do wprowadzenia świata w epokę światłości i
życia; po czym Książę Planetarny wyniesiony zostaje do pozycji Władcy
Planetarnego. W tej epoce zaawansowanego rozwoju, Adam i Ewa stają się
tym, co można by nazwać łącznymi premierami gloryfikowanej sfery.
Jak tylko zostanie stworzona nowa, zjednoczona stolica rozwijającego się
świata i jak tylko kompetentni, niżsi administratorzy zostaną odpowiednio
przeszkoleni, podległe jej stolice zakładane są na odległych połaciach lądu i
pośród różnych narodów. Zanim przybędzie kolejny Syn, według systemu
sprawiedliwości, zorganizowane zostaje od pięćdziesięciu do stu takich
pomniejszych centrów.
Książę Planetarny i jego personel nadal kieruje sprawami duchowymi i
filozoficznymi. Adam i Ewa przykładają szczególną wagę do materialnego,
naukowego i ekonomicznego stanu danej domeny. Obie grupy poświęcają tak
samo swoją energię rozwijaniu sztuki, stosunków społecznych oraz osiągnięć
intelektualnych.
Do czasu piątego systemu sprawiedliwości, na świecie zostaje zaprowadzona
wspaniała administracja wszelkich funkcji planetarnych. Byt śmiertelników, na
takiej dobrze prowadzonej sferze, jest doprawdy inspirujący i owocny. I gdyby
Urantianie mogli tylko zobaczyć życie na takiej planecie, natychmiast by
docenili wartość tych rzeczy, które ich świat utracił w wyniku akceptacji zła i
uczestnictwa w buncie.
[Przedstawione przez wtórnego Syna Lanonandeka z korpusu rezerwowego].
powrót do spisu treści