J 6,60-71 Do kogóż pój

1
„Oto wielka Tajemnica Wiary”
Rekolekcje eucharystyczne we Wspólnocie DROGA
Lectio Divina
Cz. 6: J 6,60-71
Do kogóż pójdziemy?
1. PRZYGOTOWANIE DO LEKTURY I MODLITWY
Proś Pana, aby dał ci Ducha Świętego, aby prowadził cię w tej lekturze. Proś o światło zrozumienia
słowa. Proś o uczciwość, abyś nie uciekał przed głosem Pana, abyś przyjął to, co On ci mówi. Proś,
aby to słowo stworzyło w tobie nowe życie.
2. LEKTURA TEKSTU
6:60 A wielu spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, mówiło: Trudna jest ta mowa. Któż jej
może słuchać? 61 Jezus jednak, świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: To
was gorszy? 62 A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? 63 To Duch
daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. 64
Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą. Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i
kto ma Go wydać. 65 Rzekł więc: Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie,
jeżeli nie zostało mu to dane przez Ojca. 66 Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie
chodziło. 67 Rzekł więc Jezus do Dwunastu: Czyż i wy chcecie odejść? 68 Odpowiedział Mu Szymon
Piotr: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. 69 A myśmy uwierzyli i poznali, że
Ty jesteś Świętym Bożym. 70 Na to rzekł do nich Jezus: Czyż nie wybrałem was dwunastu? A jeden z
was jest diabłem. 71 Mówił zaś o Judaszu, synu Szymona Iskarioty. Ten bowiem – jeden z Dwunastu –
miał Go wydać.
Przeczytaj tekst wielokrotnie zatrzymując się na tych miejscach, które przyciągają twoją uwagę, których nie rozumiesz lub które poruszają twoje serce. Pan mówi poprzez poruszenia serca oraz skierowanie twojej uwagi i ciekawości ku tym fragmentom, przez które chce dziś do Ciebie przemówić.
Przez kolejne dni studiuj i medytuj kolejne wersety z danej perykopy wyjętej z J 6. Niżej, w materiałach
przeznaczonych na każdy dzień, część studyjną i medytacyjną wyróżniono dwoma rodzajami czcionki.
3. STUDIUM SŁOWA BOŻEGO I MEDYTACJE NA KAŻDY DZIEŃ
13 lutego 2013 – Środa Popielcowa
60-62. Obecnie Ewangelista skupia się na reakcji uczniów Jezusa. Wielu z nich doszło do
wniosku, że mowa Jezusa jest „trudna” i że nie da się jej słuchać. Wycofują się zgorszeni.
Pierwotny entuzjazm w stosunku do Jezusa kończy się obojętnością i kryzysem uczniów.
Uczniów zgorszyły słowa o tym, że Jezus zstąpił z nieba, że warunkiem otrzymania życia
Bożego jest spożywanie jego Ciała i Krwi. A co będzie, gdy zobaczą, w jaki sposób Jezus
będzie powracał do Ojca. Pamiętajmy, że ten powrót dokonał się przez mękę, śmierć na krzyżu, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Dopiero po tych wydarzeniach słowa Jezusa o
chlebie życia spełnią się.
2
Wróć do tych momentów w swoim życiu, w których przeżywałeś/aś kryzys wiary? Co go spowodowało? Czy jest w Ewangelii coś, co Cię „gorszy”, oburza, wydaje się „nieludzką mową”?
Co to jest? Czy to zgorszenie nie jest dla Ciebie wezwaniem… może do nawrócenia?
14-15 lutego 2013 – Czwartek i Piątek po Popielcu
63-66. Słowa Jezusa, choć oczywiście posiadały wymiar fizyczny (prawdziwe spożywanie),
to przede wszystkim odnosiły się do rzeczywistości duchowych. Jeśli ktoś jest tylko człowiekiem cielesnym, to nie potrafi wznieść swojego rozumienia na poziom duchowy i słowa te
wydają się mową trudną, której nie da się słuchać.
Niewątpliwie pojawia się tu również nawiązanie do Ducha Świętego. Cała misja Jezusa, również Jego Mowa Eucharystyczna, dokonywały się w mocy Ducha Świętego. Nauczaniu Jezusa towarzyszyła więc obecność Ducha (obok Ojca i Syna w Eucharystii działa Trzecia Osoba
Trójcy Świętej; zauważmy, że istotą tzw. przeistoczenia w czasie Mszy św. jest wezwanie
Ducha Świętego: „ześlij swego Ducha na ten chleb i wino, aby się stały…” oraz wypowiadane słowa Jezusa z Ostatniej Wieczerzy). Kto słucha Pana z otwartym sercem ten wraz z Jego
słowem otrzymuje Ducha Świętego, który prowadzi do poznania głębi duchowego znaczenia
Jezusowych słów.
Niestety nie wszyscy uczniowie słuchali Pana otwartym sercem. Nie wszyscy poszli za owym
„pociąganiem przez Ojca” (zob. nasze rozważania do ww. 43-47). Wielu z nich okazało się
ludźmi cielesnymi, niezainteresowanymi sprawami duchowymi. Tacy prędzej czy później od
Jezusa odchodzą.
Przeczytaj 1 Kor 2,10-16 i odpowiedz sobie na pytania: Jakim jesteś człowiekiem? Cielesnym
czy duchowym? Co cię pociąga do życia we wspólnocie? Sprawy ducha (modlitwa, formacja,
poszukiwanie głębszego poznania Boga, Eucharystia)? Czy sprawy ciała (zabawa, towarzystwo, wspólne wyjazdy…)? Czy obok spraw ludzkich, które znajdują się w sposób naturalny w
kręgu ludzkich zainteresowań, pociągają Cię także sprawy Boże?
16 lutego 2013 – Sobota po Popielcu
67. Od tego momentu, w swojej mowie, Jezus nie zwraca się już do Żydów, ani do uczniów,
ale do wąskiego i najbliższego Mu grona Dwunastu. Jezus stawia im bardzo ważne pytanie:
Czy po wysłuchaniu Mowy Eucharystycznej również oni chcą odejść od Jezusa?
My również przez te sześć tygodni słuchaliśmy słów Jezusa o Eucharystii. Jaka jest twoja postawa wobec tych słów? Odpowiedz sobie na pytanie Jezusa. Odchodzisz czy zostajesz?
17 lutego 2013 – Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu
68-69. W imieniu Dwunastu odpowiada Piotr, który wyznaje wiarę w Osobę Jezusa jako Syna
Bożego i w Jego słowa. Piotr uznał, że przyjęcie nauczania Jezusa, chleba życia, który zstąpił
z nieba daje człowiekowi życie wieczne.
3
Piotr wyznaje, że Jezus pochodzi od Boga, że należy do świata niedostępnego dla żadnego
stworzenia, czyli do sfer świętości samego Boga. Z drugiej strony jest On także człowiekiem,
tym, który zstąpił z nieba (zob. J 6, 33), Pośrednikiem między świętym Bogiem a ludźmi,
drogą, przez którą Boże życie dociera do świata.
Dochodząc do końca tych rekolekcji wyznaj Jezusowi kim On jest dla Ciebie. Co Mu powiesz?
Kim On był dla Ciebie do tej pory? Czy ten czas modlitwy, adoracji, rozważania słowa Bożego,
uczestnictwa w Mszy św. zmienił coś w twojej relacji z Jezusem? Wyznaj Mu to! Jeszcze raz, a
może po raz pierwszy, zawierz Mu swoje życie.
18 lutego 2013 – poniedziałek
70-71. Słowa Jezusa pokazują, że grono Dwunastu nie składało się tylko z wierzących. Był
wśród nich Judasz, którego Pan nazywa diabłem. „Diabeł” (greckie: dia = przez; ballo = rzucam, czyli jako czasownik = „rzucam przez”, a jako rzeczownik = „rzucony przez”) etymologicznie oznacza tego, kto kładzie się w poprzek, aby przeciwstawić się zbawczym zamiarom
Boga w stosunku do świata, w Jego działaniu w historii zbawienia i życiu Syna. Nie chodzi tu
o postawienie znaku równości między Diabłem a Judaszem, ale na wskazanie jego oporu wobec zbawczych planów Boga. Czasownik „jest” odsyła do źródła wszelkiego buntu przeciw
Bogu, czyli do Szatana, który kierował Judaszem (J 13,27).
Wybór Judasza przez Pana do grona Dwunastu pokazuje ogrom miłości Boga, który potrafił
kochać nawet tych, którzy otwarcie mu się sprzeciwiali.
Judasz widział znaki Jezusa, słuchał Jego słów, ale nie wytrwał w żywej relacji z Jezusem.
Ty również podczas tych rekolekcji widziałeś, słyszałeś i przeżyłeś wiele. Co z tym zrobisz?