Swift syryjski

Swift syryjski (EE 44)
Syrischer Segler, Swift Syrien, Syrian Swift
Pochodzenie
Prawdopodobnie swift syryjski był od bardzo dawna hodowany w Syrii. Z niego zostały
wyhodowane wyjątkowo długie swifty egipskie. Swifty syryjskie pojawiły się w Europie
niezbyt dawno i dość szybko znaleźli się miłośnicy ich hodowli. Do Niemiec zostały
sprowadzone w latach 60-tych XX wieku.
Swift syryjski jest w Polsce mało znany, chociaŜ ten gołąb średniej wielkości,
o głębokiej postawie, o długości nieco ponad normalną, ze względu na ciekawe upierzenie zasługuje na większą uwagę.
Fot. Zdzisław Jakubanis
Opis budowy
To gołąb dość długi, lecz nie tak długi jak mało proporcjonalny w budowie swift
egipski. Dosyć krótkie nieupierzone, lub z bardzo ubogimi spodenkami nogi, sprawiają
wraŜenie, Ŝe swift syryjski jest gołębiem długim. Ale plecy swifta syryjskiego rzeczywiście są dość długie i lekko opadające. TakŜe skrzydła sięgające końca ogona są dość
długie i dobrze przykrywające plecy. Długi ogon powinien być zwarty, na przedłuŜeniu
linii pleców.
Pierś powinna być pełna, dobrze i ładnie zaokrąglona. Na niej spoczywa średniej
długości, dobrze wypełniona szyja. Podgardle musi być dobrze wykrojone z małą Ŝyłą.
Prawdziwą ozdobą swifta syryjskiego jest jego zaokrąglona, nieco podłuŜna głowa,
która moŜe być gładka lub z czubkiem jedynie u czarnych oraz niebieskich
z obramowanymi piórami i z pierścieniem na szyi. Oczy wszystkich odmian barwnych
powinny być barwy od pomarańczowej do czerwonej, a gładkie, wyraźnie zaznaczające się brwi od cielistej do czerwonej. Mniej niŜ średniej długości dziób tworzy z dość
szerokim czołem rozwarty kąt. W zaleŜności od upierzenia moŜe być on od koloru
jasnego do ciemnego. Woskówki na dziobie powinny być gładkie i raczej szersze niŜ
dłuŜsze.
Jest więc oczywiste, Ŝe duŜymi wadami są: krótki korpus, wysoka postawa, podłuŜna lub kanciasta głowa, długi i cienki dziób, brak Ŝyły, skrzydła noszone poniŜej
ogona, ubogie pokrycie pleców, wyraźnie za długie, lub za krótkie skrzydła, luźne upierzenie i upierzone palce.
Kolory i rysunek
Syryjskie swifty występują w dość duŜej gamie kolorów. Znane są swifty czarne,
białe, czerwone, Ŝółte, niebieskie z czarnymi pasami, niebieskopłowe, grochowe niebieskie, grochowe niebieskopłowe, przydymione niebieskie (atłasowe), srebrne oraz
niebieskie z obramowanymi piórami i pierścieniem na szyi. TakŜe znane są swifty
czerwone oraz Ŝółte dominanty, a to oznacza, Ŝe mogą teŜ być równieŜ swifty czerwonopłowe, Ŝółtopłowe, grochowe czerwonopłowe i Ŝółtopłowe. Występują takŜe swifty
srokate w kolorze czarnym, niebieskim, czerwonym i Ŝółtym, z moŜliwie równomiernie
rozłoŜonym rysunkiem.
Kolory powinny być czyste, pasiaste powinny mieć pasy wyraźne, biegnące przez
całą szerokość skrzydeł.
Wymaga się, aby gołębie grochowe były z równomiernym i wyraźnym rysunkiem.
Gołębie niebieskie z obramowanymi piórami i pierścieniem na szyi powinny być
w niebieskoszarym tonie i ciemniejszym obramowaniem na piórach.
U srebrnych występuje połyskujący pierścień na całej szyi, ogon zaś powinien być
bez pasa.
Uwagi dotyczące hodowli
Hodowla swiftów syryjskich jest relatywnie prosta. Pewne trudności występują
w przypadku uzyskania właściwego koloru i rysunku na piórach u niebieskich
z obramowanymi piórami.
Mogą być hodowane w wolierach, jak i poza nimi. Wtedy moŜna obserwować ich
swobodne Ŝeglowanie w powietrzu.
Obrączka numer 8.
Manfred Uglorz
2