„Żyjemy dłużej ,ale mniej dokładnie i krótszymi zdaniami”. To słowa

„Żyjemy dłużej ,ale mniej dokładnie i krótszymi zdaniami”. To słowa Wisławy Szymborskiej ,które
adekwatnie określają styl życia współczesnych ludzi. Biegną w tak zwanym „wyścigu szczurów”,
zostawiając za sobą miło spędzone chwile z rodziną, ślepo zmierzając do jednego wspólnego dla nich
celu pełnego stresu, opryskliwych odpowiedzi i walki o pieniądze. Wyglądają komicznie, bijąc się
o nieistotne rzeczy, przypominają wtedy małpy walczące o ostatniego banana. Pamiętam dzieo,
kiedy wraz z moją mamą przemierzałyśmy pewną galerię handlową. Ujrzałyśmy wtedy widok, który
na długo pozostanie w mojej pamięci. Dwie elegancko ubrane kobiety szarpały się, kłóciły się między
sobą, o pewną satynową bluzkę. Obie panie chciały kupid ten produkt, lecz została ostatnia sztuka.
Gdy je ujrzałam, chciało mi się od razu śmiad, lecz po upływie chwili zdałam sobie sprawę
z tego, co się dzieje, bo czy to normalne, kiedy dwie „damy” kłócą się o jakąś koszulę? Skojarzyły mi
się z dwoma psami, które ciągną za dwa kooce sznurka. Ostatnio zauważyłam pewien znaczący dla
nas problem, ludzie coraz mnie ze sobą rozmawiają. Czy to normalne, kiedy mama lub tata pyta nas o
coś, a my, zamiast normalnie odpowiedzied na zadane pytanie, mówimy: „ no, yhy ,ok” ? Jest to dla
nas znaczący problem, gdyż takim zachowaniem cofamy się tak naprawdę w rozwoju. Jesteśmy
nazywani Homo Sapiens, ale czy zachowujemy się tak, jak na to wskazuje nazwa? Po takich
rozmowach można nas porównad do Neandertalczyka. Po tak rozbudowanej konwersacji nie
zdziwiłby mnie chyba widok człowieka, ganiającego bez sensu po mieszkaniu, ubranego niczym
Tarzan, w skóry zwierzęce i z dzidą w ręce. Cywilizacja miała iśd naprzód, a nie. Czy tak ma wyglądad
współczesny świat? Bo po przez takie zachowanie powoli zaczynamy przypominad zwierzęta i cofad
się do początku naszej rasy. Może żyjemy dłużej, ale na pewno nie wykorzystujemy go w pełni, gdyż
większośd naszego bytu ziemskiego poświęcamy na zamartwianie się i bezpotrzebne kłotnie.
Kamila Piotrowska