Upadły król - Ryszard II - VIII Liceum Ogólnokształcące i 58

VIII Liceum Ogólnokształcące i 58 Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie - Start
Upadły król - Ryszard II
Wydawać by się mogło, że ludziom teatru, ostatnimi czasy, można wszystko. Młodzi, kontrowersyjni
reżyserzy proponują nowatorskie podejście również do sztuk Williama Szekspira. Andrzej Seweryn
pokazuje, jakby w opozycji do nich, jednak geniusz surowy i prosty.
Ten znany do tej pory wyłącznie jako aktor (teatralny i filmowy) artysta, reżyserując "Ryszarda II",
postawił niejako na treść sztuki i skuteczność jej odbioru. Nie starał się uwspółcześnić scenografii i
scenariusza, dlatego widz stale może pobudzać swoją wyobraźnię. Najważniejsze okazuje się wnętrze
tytułowej postaci, konflikty emocjonalne, które są jej udziałem. Kluczem do zrozumienia tej sztuki
Szekspira jest wyjątkowe skupienie widza po to, by móc się zastanowić nad każdym wypowiadanym
przez aktorów słowem. Nie jest to łatwe, gdy przedstawienie trwa długo, a tak jest tym razem.
Historia króla Ryszarda to opowieść o ludzkim upadku. W sztuce wciąż pojawia się motyw swoistego
fatum. Okazuje się, jak w "Makbecie", że żądza władzy niszczy człowieka. Degraduje jego osobowość i w
rezultacie prowadzi na dno. Andrzej Seweryn każe patrzeć widzom na mechanizm tego upadku poprzez
zmieniające się obrazy. Pokazuje drogę Ryszarda do ostatecznego rozwiązania swoich problemów,
pozbycia się rozterek i przeżywania wahań, drogę do śmierci niegodnej króla.
Ryszard ma wiele twarzy. Jest podobny do Hamleta, bo wciąż stara się zrozumieć samego siebie. Oko
reżysera doskonale uchwyciło jego zmienność. Pierwsza scena pokazuje pełnego patosu króla w swej
największej sile i władzy. Potem obserwujemy jak jego moc stopniowo słabnie. Musi oddać koronę
Henrykowi.
Nie słabnie jednak wartość sztuki i zaangażowanie publiczności (tej zdolnej do skupienia!) w tragiczne
losy bohatera. A to wszystko dzięki grze naprawdę dobrych aktorów. Michał Żebrowski jako Ryszard
zmierzył się z trudnym zadaniem. Musiał być zarówno wszechmocnym królem i człowiekiem upadłym, ze
wszystkimi emocjami, które gromadziły się w nim wraz z przebiegiem akcji. Interesującą grą mogą się
również pochwalić Krzysztof Kolberger i Artur Żmijewski.
Wokół przedstawienia przygotowanego przez Andrzeja Seweryna w Teatrze Narodowym krąży wiele
negatywnych opinii. Przekonanie ludzi o "ciężkostrawności" tej sztuki wynika z trudności skupienia się na
słowach, o czym pisałem wcześniej. Ale przecież na tym polega fenomen Szekspira! Jeśli widz liczy w
teatrze przede wszystkim na rozrywkę, na pewno się rozczaruje. Jeśli natomiast chce obejrzeć dramat na
wysokim poziomie, wyjdzie z teatru usatysfakcjonowany.
"Ryszard II" nie jest spektaklem lekkim, łatwym i przyjemnym. Wymaga dużego zaangażowania
zarówno ze strony jego twórców, jak i osób siedzących naprzeciwko sceny. Andrzej Seweryn starał się
przedstawić życie króla w jak najbardziej realistycznym ujęciu. Stąd wynika specyficzna atmosfera
podczas przedstawienia. Stąd unoszący się w powietrzu patos starych oper i pałaców. Stąd też niepokój,
który odczuwa widz, śledząc drogę upadku króla, a przede wszystkim człowieka.
przyg. Maciek Rowicki, kl.IIIc w r.szk.2004/2005
http://wladyslaw.edu.pl
Kreator PDF
Utworzono 6 March, 2017, 19:34