D - Sąd Okręgowy w Olsztynie

Sygn. akt VII Ka 926/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 października 2014 r.
Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:
Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.)
Sędziowie: SO Małgorzata Tomkiewicz
SO Remigiusz Chmielewski
Protokolant st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej
po rozpoznaniu w dniu 29 października 2014r.
sprawy M. J.
oskarżonego o przestępstwo z art. 158§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 22 lipca 2014r., sygn. akt II K 237/14
I zaskarżony wyrok w stosunku do M. J. oraz na podstawie art.435 kpk wobec K. R. zmienia w ten sposób, że wysokość
nawiązek orzeczonych w pkt. III sentencji łagodzi w stosunku do wymienionych oskarżonych do kwot po 2000 ( dwa
tysiące ) zł i w pozostałej części utrzymuje go w mocy,
II zwalnia oskarżonego M. J. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,
III zasądza od oskarżonego M. J. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. N. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.
Sygn. akt VII Ka 926/14
UZASADNIENIE
M. J. i K. R. zostali oskarżeni o to, że w nocy z 31 grudnia 2013 r. na 1 stycznia 2014 r., w O. przy ul. (...), w okolicach
stacji paliw (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali pobicia A. N. w ten sposób, że zadawali mu uderzenia z
pięści w twarz i kopali po głowie, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy ze złamaniem
żuchwy i sińcami, co skutkowało naruszeniem czynności narządu żucia i rozstrój zdrowia A. N., trwające dłużej niż
7 dni w rozumieniu art. 157 §1 k.k.
tj. o przestępstwo z art. 158 §1 k.k.,
Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 22 lipca 2014 r. w sprawie II K 237/14
I oskarżonych M. J. i K. R. uznał za winnych tego, że w nocy z 31 grudnia 2013 r. na 01 stycznia 2014 r., w O. przy
ul. (...), w okolicach stacji paliw (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali pobicia A. N. w ten sposób, że
zadawali mu uderzenia z pięści w twarz i kopali po głowie, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci
sińców, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 kk. tj. przestępstwa z art.
158 § 1 kk. i za to na podstawie art. 158 § 1 kk. skazał każdego z nich na kary po 1 (jednym ) roku pozbawienia wolności
II na podstawie art.69§l i §2 kk oraz art.70§l pkt.1 kk wykonanie orzeczonych wobec M. J. i K. R. kar pozbawienia
wolności warunkowo zawiesił oskarżonym na okres lat 3 (trzech) tytułem próby;
III na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec M. J. i K. R. od każdego z nich środek kamy w postaci nawiązki na rzecz
pokrzywdzonego A. N. w kwocie po 4000 ( cztery tysiące ) zł.
Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego M. J. w części dotyczącej opisu czynu zabronionego, przyjętej przez
Sąd kwalifikacji prawnej czynu zabronionego oraz w zakresie orzeczonej kary i środka karnego w postaci nawiązki na
rzecz pokrzywdzonego i zarzucił mu:
- o błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia,
a polegający na błędnym uznaniu, iż doszło do narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo
nastąpienia skutku z art. 157 § 1 kk, co w konsekwencji skutkowało błędnym dokonaniem opisu czynu zabronionego
popełnionego przez oskarżonego M. J. oraz jego błędną kwalifikacją prawną,
- rażącą niewspółmierność kary i środka karnego polegające na wymierzeniu oskarżonemu surowej kary i środka
karnego w nieadekwatnej wysokości
Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
w Olsztynie do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego co do zakwestionowania wysokości zasądzonej nawiązki jest zasadna. Zauważyć przy
tym należy, że konieczność złagodzenia wysokości nawiązek na zasadzie art.453 kpk odnosi się także do K. R..
Nie zasługuje natomiast na podzielenie zarzut apelacji dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie uznania
oskarżonego za winnego czynu z art.158§1 kk.
Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie i zasadnie
przyjął, że oskarżony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu. Swoje ustalenia Sąd I instancji oparł o trafną
analizę materiału dowodowego, która nie zawiera błędów natury logicznej czy też faktycznej. Z uzasadnienia
zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną
tam argumentację. Odnosząc się zatem do zasadniczej argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji nie sposób
przyjąć aby podniesione tam zarzuty mogły skutecznie zakwestionować ustalenia co do dopuszczenia się przez M. J.
przypisanego mu czynu z art.158§1 kk popełnionego na szkodę A. N.. Podjęcie takiego zachowania przez oskarżonego
wynika nie tylko z konsekwentnych zeznań pokrzywdzonego oraz relacji A. R. ale także i z analizy twierdzeń samych
oskarżonych, w szczególności z wyjaśnień M. J..
Co do tego ostatniego, to zauważyć należy, że oskarżony nie tylko przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu
ale wprost podał, że pokrzywdzonego pobił wraz z K. R. a jego zachowanie polegało na uderzaniu A.
N. pięściami i kopaniu pokrzywdzonego, który leżał na ziemi-k.77 odw. Z tą relacją w pełni koresponduje
wersja K. R., który wyjaśnił, że M. J. uderzał z pięści pokrzywdzonego a po zadawaniu przez K. R. uderzania z pięści i
dwukrotnym kopnięciu pokrzywdzonego do tego ostatniego ponownie podszedł M. J. i „dalej go katował, jak A. leżał
wyglądało jakby skakał mu po głowie”-k.70.
Odnośnie zeznań A. N., to podnieść należy, że w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa między innymi podał
on, że M. J. zadał mu jeden cios z pięści a następnie otrzymał od niego kolejne dwa ciosy, po których był kopany
przez obu oskarżonych- k.2 odw. Zauważyć przy tym należy, że wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji analiza zeznań
pokrzywdzonego z rozprawy nie wskazuje aby w zakresie opisywania przedmiotowego zdarzenia mającego miejsce w
okolicach stacji paliw pokrzywdzony „przypominał sobie” coraz więcej szczegółów- k. 156. W konsekwencji odrzucić
należy także zarzut, że rzetelność relacji A. N. może być zakwestionowana przez pryzmat jego wniosków co do ukarania
oskarżonych.
Podkreślić należy także i to, że oskarżony M. J. został uznany za winnego pobicia a zatem poprzez znamiona tego
czynu należy rozumieć stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu wyroku co do rozbieżności w zakresie sposobu i kolejności
zaatakowania pokrzywdzonego-k.151 odw. Oskarżeni działali wspólnie przy czym oczywistym jest, że w ramach
zarzutu tak z aktu skarżenia jak i po jego modyfikacji przez Sąd Rejonowy nie przypisywano skutku, który miał
spowodować wyłącznie jeden ze sprawców.
W świetle powyższych twierdzeń nie sposób uznać aby relacja A. R. z postępowania pokrzywdzonego mogła stanowić
wystarczającą podstawę do uznania, ze zachowanie M. J. wyczerpuje jedynie dyspozycję art. 217§1 kk. Podkreślić
bowiem należy, że wymieniona także podała, ze oskarżony M. J. uderzył pokrzywdzonego i kopnął go „w tyłek”- k. 25.
Ponadto nie bez znaczenia jest to, że A. R. podczas rozprawy podała, że w czasie zdarzenia była pijana-k.126 odw.
Odnosząc się do zarzutu związanego z rzekomym błędem w zakresie przyjęcia przez Sąd I instancji kopania po głowie,
to ta okoliczność wynika z nie budzących wątpliwości zeznań pokrzywdzonego z dnia 6 stycznia 2014 r. –k.2 odw.
Wreszcie odwołać się należy do wniosków płynących z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, z których
niezbicie wynika, że zachowanie oskarżonych a zatem i M. J. narażało pokrzywdzonego na wystąpienie skutku
art.157§1 kk - porównaj k.63-64, k.141 odw. W opinii wydanej w toku rozprawy biegły B. Z. wprost przy tym
stwierdził, że zadawanie uderzeń w twarz z siłą powodującą powstanie ewidentnych sińców naraża
na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art.157§1 kk.
W konsekwencji chybiony jest postulat aby M. J. został uznany jedynie za winnego naruszenia nietykalności cielesnej
pokrzywdzonego albowiem jak to wskazano wyżej sprzeciwiają się temu ustalenia faktyczne wskazujące na takie
zachowanie dwóch osób, które narażało A. N. na wystąpienie skutku z art.157§1 kk.
Zgodzić się natomiast należy z skarżącym co do tego, że wobec okoliczności zdarzenia jak również właściwości
i warunków osobistych oskarżonych jako rażąco wysoka jawi się wysokość nawiązek zasądzonych na rzecz
pokrzywdzonego. Określając wysokość tego świadczenia na uwadze należy mieć nie tylko tło zajścia ale przede
wszystkim faktyczne skutki u pokrzywdzonego wskazane w wyroku Sądu I instancji. Tym samym te okoliczności
przemawiały za złagodzeniem wysokości nawiązek do kwot po 2000 zł.
Tak ukształtowane środki winny odpowiadać stopniowi społecznej szkodliwości czynu oraz stopniowi zawinienia
oskarżonych a także spełnić cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.
Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok w stosunku do M. J. oraz na podstawie art.435 kpk wobec K.
R. zmieniono w ten sposób, że wysokość nawiązek orzeczonych w pkt. III sentencji złagodzono w stosunku do
wymienionych oskarżonych do kwot po 2000 ( dwa tysiące ) zł i w pozostałej części jako prawidłowy utrzymano go
w mocy- art.437§2 kpk, art.438pkt1-4 kpk.
Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem
przemawiają za tym względy słuszności.
Na podstawie art.636§1 kpk w zw. z art.627 kpk zasądzono od oskarżonego M. J. na rzecz oskarżyciela posiłkowego
A. N. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
odwoławczym.