Dr Anna Maria Łasica, absolwentka Wydziału Biologii Uniwersytetu

 Dr Anna Maria Łasica, absolwentka Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego. Stopień naukowy doktora nauk biologicznych w zakresie biologii otrzymała na Uniwersytecie Warszawskim w roku 2007. Praca doktorska pt. „Charakterystyka nowej oksydoreduktazy ‐ białka DsbI Campylobacter jejuni” została nagrodzona przez Jego Magnificencję Rektora. Od 2008 roku adiunkt w Zakładzie Genetyki Bakterii (Instytut Mikrobiologii, Wydział Biologii UW). Prowadzi działalność dydaktyczną i naukową. Na dotychczasowy dorobek dydaktyczny składają się: prowadzenie laboratoryjnych części zajęć obowiązkowych i fakultatywnych oraz promocje prac licencjackich i magisterskich. Ponadto, Dr A. Łasica uczestniczy w prowadzeniu warsztatów biologicznych dla młodzieży Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci oraz w prowadzeniu lekcji na Festiwalu Nauki na Wydziale Biologii UW. Dorobek naukowy obejmuje autorstwo i współautorstwo 6 prac oryginalnych, 7 przeglądowych oraz 14 doniesień na krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych. Dr A. Łasica była kierownikiem 2 minigrantów na Badania Własne UW oraz wykonawcą 7 grantów (MNiSW i FNP). Uczestniczyła w trzymiesięcznym stażu naukowym Insitute of Food Research (Norwich, Wielka Brytania) w celu w celu nawiązania współpracy i poznania technik analizy profili proteomicznych. Jest laureatką 10 nagród/wyróżnień indywidualnych i grupowych za osiągnięcia naukowe w latach 2003‐2011. Celem dotychczas prowadzonych badań było poznanie i zrozumienie funkcjonowania oraz wzajemnych powiązań białek systemu Dsb (ang. disulfide‐bonds) w komórkach bakterii Campylobacter jejuni oraz ich wpływu na patogenność drobnoustrojów. Białka rodziny Dsb poprzez wprowadzanie mostków dwusiarczkowych do protein na terenie peryplazmy bakterii gramujemnych umożliwiają proces ich fałdowania, przez co często mają decydujący wpływ na poziom wirulencji bakterii chorobotwórczych. Pałeczka Campylobacter jejuni to aktualnie najczęściej izolowany ludzki enteropatogen, zarówno w krajach uprzemysłowionych, jak i rozwijających się. Do ludzkich infekcji Campylobacter dochodzi najczęściej przez spożycie nieodpowiednio przygotowanego drobiu, nie pasteryzowanego mleka lub zanieczyszczonej pałeczkami patogenu wody. Choroba manifestuje się stanami zapalnymi jelit o różnym nasileniu, a jej przebycie może prowadzić do wystąpienia chorób autoimmunizacyjnych np. zespołu Guillain‐Barré (GBS). W ramach pracy doktorskiej Dr A. Łasica zajmowała funkcjonalną analizą białka DsbI C. jejuni, ontologa DsbB o nietypowej strukturze. Badania zaowocowały zidentyfikowaniem funkcji DsbI, dokładną charakterystyką ekspresji genu kodującego badane białko, a także ustaleniem in silico modelu przestrzennego białka. Wyniki badań zostały opublikowane w zagranicznych czasopismach naukowych (Microbiology, 2005; J Appl Genet 2010, BMC Microbiol 2011). Dalsza tematyka badawcza będzie dotyczyła funkcjonalnej charakterystyki białek rodziny Dsb dwu innych patogennych gatunków bakterii Campylobacter lari i Aggregatibacter actinomycetemcomitans oraz badania wpływu białek Dsb na przebieg procesu patogenezy. Analizy licznych zsekwencjonowanych genomów bakteryjnych ujawniły, że systemy Dsb są bardzo różnorodne. Campylobacter lari, w odróżnieniu od badanego wcześniej gatunku C. jejuni, posiada w swym genomie aż dwa geny dsbI oraz inny skład pozostałych genów systemu. Dlatego stanowi ciekawy obiekt badawczy. Drugi gatunek bakterii ‐ Aggregatibacter actinomycetemcomitans to niespokrewniona z rodzajem Campylobacter gramujemna bakteria wchodząca w skład płytki nazębnej i wywołująca chorobę przyzębia określaną jako LAP (localized aggressive periodontitis). Choroba ta może prowadzić do utraty zębów, a także skutkować chorobami ogólnoustrojowymi takimi jak: choroby wsierdzia i osierdzia, zapalenie płuc, szpiku kostnego, skóry lub układu moczowego. Większość światowych badań dotyczących procesów patogenezy A. actinomycetemcomitans koncentruje się na analizie funkcji głównych czynników wirulencji, indukowanych przez nie zmianach w funkcjonowaniu odpowiedzi immunologicznej gospodarza oraz analizie testów skuteczności działania czynników antybakteryjnych. W Polsce nie istnieje żadna grupa badawcza zajmująca się tą tematyką. Scharakteryzowanie nowego systemu Dsb i jego wpływu na proces patogenezy A. actinomycetemcomitans będzie miało wysoką wartość poznawczą. Dodatkowo, zdobyta wiedza może potencjalnie ułatwić badania nad konstrukcją prototypu szczepionki (otrzymanie szczepów awirulentnych) i/lub identyfikacją celów terapii. Szczegółowe zadania obejmą wszystkie elementy szlaku dsb obu patogenów, a będą to: modelowanie in silico struktur przestrzennych białek, analiza ekspresji genów (mechanizmy transkrypcji i translacji oraz wpływ czynników zewnętrznych), konstrukcja mutantów i ich charakterystyka fenotypowa, analiza wpływu mutacji na patogenezę (modele eukariotyczne np. linie komórek makrofagów) oraz identyfikacja potencjalnych substratów białek Dsb (metodą 2DE Dige). Badania będą prowadzone we współpracy z University of Louisville School of Dentistry (USA) oraz UCL Eastman Dental Institute, London (UK).