odżywka białkowa

Sygn. akt IV K 932/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 02 lutego 2015 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący:
SSR Sylwia Słowiok-Janus
Protokolant:
sekr.sądowy Urszula Janus, Anna Frydrychowska
przy udziale Jakuba Ciborskiego, Krzysztofa Szczerby, Ewy Dymitriuk - Prokuratora Prokuratury Rejonowej
po rozpoznaniu w dniach 10.12.2014r. , 14.01.2015r., 02.02. 2015 r.
sprawy
C. M. s. P. i G. z d. J. ur. (...) w W.
oskarżonego o to, że :
1. w dniu 05.08.2014r. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii, posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej grupy II-P w postaci amfetaminy o łącznej wadze 631,18
grama netto
tj. o czyn z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii
2. w dniu 05.08.2014r. przy ul. (...) w W., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił P. M. (1)
znacznej ilości substancji psychotropowej grupy II – P, w postaci amfetaminy o łącznej wadze 49,24 grama netto, w
ten sposób, że przekazał wymienionemu powyżej mężczyźnie puszkę zawierającą daną substancję,
tj. o czyn z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii
P. M. (1) s. M. i A. z d. B., ur. (...) w W.
oskarżonego o to, że
w dniu 05.08.2014r. przy ul. (...) w W., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczną
ilość substancji psychotropowej II – P w postaci amfetaminy o łącznej wadze 49,24 grama netto
tj. o czyn z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii
orzeka
I. oskarżonego C. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1. aktu oskarżenia czynu i za to na
podstawie art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę 4 (czterech)
lat pozbawienia wolności
II. oskarżonego C. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2. aktu oskarżenia czynu i za to na
podstawie art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę 2 (dwóch)
lat pozbawienia wolności
III. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego C. M. kary pozbawienia wolności łączy
i wymierza oskarżonemu C. M. jedną karę łączną 4 ( czterech) lat i 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia
wolności
IV. oskarżonego P. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu i za to na
podstawie art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę 2 ( dwóch)
lat pozbawienia wolności
V. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów
rzeczowych opisanych w wykazie DRZ (...)- (...) pod pozycją nr 2
VI. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów
rzeczowych opisanych w wykazie DRZ (...)- (...) pod pozycją nr 1
VII. na podstawie art. 230 § 2 kpk dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych DRZ (...)- (...) pod
pozycją nr 4, 5 i 7 zwraca oskarżonemu C. M. a dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych DRZ (...)(...) pod pozycją nr 3 i 6 zwraca oskarżonemu P. M. (1)
VIII. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawiania wolności zalicza okres rzeczywistego
pozbawiania wolności w sprawie oskarżonemu C. M. od dnia 05.08.2014r. do dnia 02.02.2015r. oraz oskarżonemu
P. M. (1) od dnia 05.08.2014r. do dnia 02.02.2015r.
IX. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. wynagrodzenie w kwocie 588 ( pięćset osiemdziesiąt osiem ) złotych
plus VAT tytułem nieopłaconej pomocy pranej udzielonej oskarżonemu P. M. (1) z urzędu przed sądem I instancji
X. zasądza od oskarżonego C. M. kwotę (...) ( tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem kosztów
sadowych, w tym kwotę 400 ( czterysta) złotych tytułem opłaty a od oskarżonego P. M. (2) koszty sądowe w wysokości
(...) ( tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych, w tym kwotę 300 ( trzysta) złotych tytułem opłaty
IV K 932/14
UZASADNIENIE
Na podstawie zebranego i ujawnionego w sprawie materiału dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Dnia 05 sierpnia 2014r. funkcjonariusze Wydziału ds. Zwalczania (...) (...) w wyniku uzyskanej informacji dotyczącej
przekazania narkotyków w składzie (...), D. S. i P. W. udali się w rejon ulicy (...). Dodatkowo w rejon ten udała się druga
załoga w składzie (...). Po przybyciu na miejsce funkcjonariusze policji, rozstawili się wzdłuż ulicy (...) i oczekiwali
na przyjazd C. M., który miał dostarczyć narkotyki mężczyźnie o imieniu P.. Około godz. 13.30 podjechał samochód
marki P. o nr rej. (...), w którym za kierownicą siedział C. M.. W pojeździe była ponadto dwójka dzieci. Samochód
zaparkował przy ul. (...) . Po chwili z bramy bloku wyszedł P. M. (1). Z samochodu wysiał C. M. i wręczył P. M. (1)
puszkę koloru jasnego. Wówczas funkcjonariusze policji podeszli do w/w mężczyzn i wylegitymowali ich.
Podczas kontroli puszki okazało się, że zawiera ona torebkę foliową z substancją psychotropową– amfetaminę w ilości
49,24 grama netto.
Następnie funkcjonariusze policji w składzie (...) udali się do mieszkania nr (...) na ul. (...) w W., gdzie zamieszkiwał
C. M.. W trakcie czynności przeszukania mieszkania funkcjonariusze policji w jednym z pomieszczeń tzw. komórce
ujawnili na półce reklamówkę koloru czarnego z napisem (...), w której znajdowała się jedna duża torba z zapięciem
strunowym. W torbie tej były 2 mniejsze torebki z zapięciem strunowym z zawartością substancji psychotropowej –
amfetaminy w ilości 631,18 grama netto.
Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie : częściowo wyjaśnień oskarżonego P. M. (1) ( k. 84, k. 90-91, k.
458-461), zeznań świadka P. M. (3) ( k. 39-40, k. 463-465), D. S. ( k. 41-42, k. 462-463), T. K. ( k. 43-44), k. 669-670),
A. Z. ( k. 45-46, k. 465-467), A. P. ( k. 141v-142, k. 467), protokołu zatrzymania osoby ( k. 5, k. 7, k. 18, k. 20), protokołu
przeszukania osoby ( k. 15-17), protokołu przeszukania mieszkania ( k. 27-29), protokołu oględzin rzeczy ( k. 47-51),
informacji z wykonanych badan ( k. 52), opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej ( k. 138-140, k.
186-192), dokumentów dotyczących choroby oskarżonego P. M. (1) ( k. 250-282, k. 371-372), odpisu wyroku ( k. 305),
danych o karalności ( k. 710-712).
Oskarżony C. M. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i
odmówił składania wyjaśnień ( k. 80, k. 92).
W postępowaniu przed sądem oskarżony C. M. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i
odmówił składania wyjaśnień. Na pytania sądu wyjaśnił, że zamieszkuje z konkubiną i dziećmi przy ul. (...). Nikt poza
nimi tam nie mieszka i nie ma pojęcia jak znalazły się u niego substancje psychotropowe. Nie wie gdzie w mieszkaniu
znaleziono te substancje. W czasie ich znalezienia był w innym pomieszczeniu mieszkania. Zaprzeczył aby wydał te
rzeczy dobrowolnie i podał, że zostały one znalezione przez funkcjonariusza policji ( k. 458).
Oskarżony P. M. (1) w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i
wyjaśnił, że w momencie zatrzymania przed jego blokiem funkcjonariusz zwrócił się do niego aby oddał tę puszkę,
o której mowa w zarzucie. W tym momencie dowiedział się, że w puszce prawdopodobnie są narkotyki. Przy czym
dodał, że rozumie, że miał puszkę z narkotykami i to jest karalne i tego nie neguje. Jednakże nie znał zawartości puszki.
Odmówił udzielenia odpowiedzi w jakim celu spotkał się z C. M. i w jakim celu C. M. przekazał mu puszkę ( k. 84).
Będąc słuchanym na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania konsekwentnie nie
przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie był świadomy co ma w ręku. Jak podał dalej z M.
spotkał się przelotem. Nie brał od niego żadnej puszki. Nie przypomina sobie aby pan M. miał mu przekazać jakieś
opakowania ani cokolwiek innego. Przyznał, że w momencie zatrzymania przez funkcjonariuszy miał w ręku puszkę.
Tą puszkę podniósł sprzed bramy. Nie wie czy ta puszka leżała przed bramą zanim pojawił się pan M.. Jak podał to
było za bramą u niego na podwórku. Już wracał do domu. Wtedy dopiero zauważył puszkę. Podniósł ją z ziemi i został
zatrzymany przez policjanta przy samych drzwiach klatki ( k. 90-91).
Przed sądem oskarżony P. M. (1) również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że tego dnia
co zatrzymała go policja to spotkał się z C. pod jego klatką. Czekał na niego a on podjechał samochodem. Spotkali się
w sprawie załatwienia karnetu na siłownię, gdzie C. pracuje. Spotkanie trwało około 5 minut. Po 5 minutach rozmowy
wszedł do swojej bramy i znalazł puszkę, której nie otworzył i nie wie co tam było. Po przejściu około 10 metrów do
niego pod klatkę wejściową wybiegł policjant z bronią. Zapytał się co to jest za puszka i co ma w ręku. Odpowiedział,
że chyba odżywka białkowa. Wówczas policjant otworzył puszkę, wsadził tam rękę i wyjął jakiś pakunek. Później
został przyprowadzony pod bramę na ulicę główną i tam zobaczył, że C. siedzi w samochodzie i jest jakaś grupka
ludzi. Jak podał nie może się przyznać do czegoś gdzie miał puszkę do 20 sekund. Dalej wyjaśnił, że puszka leżała
w bramie budynku, od samochodu gdzie stał C. jakieś dwa metry. Dodał również, że funkcjonariusz zatrzymał go
przed klatką. Od bramy ma jakieś 5 metrów do klatki. Podniósł puszkę, przeszedł z nią może 8 metrów i wyleciał
za nim funkcjonariusz policji. Podniósł puszkę ze zwykłej ciekawości. Dodał też, że często zdarza mu się podnosić
rzeczy z ziemi. Kiedyś znalazł nawet 10 zł. Poza tym nie przypomina sobie aby znalazł jakieś ciekawe rzeczy na ziemi
i je podniósł. Podkreślił, że drugi oskarżony nie przekazywał mu tej puszki. Nie potrafił wskazać dlaczego nie mógł
rozmowy na temat karnetu załatwić przez telefon i nie wie dlaczego C. nie wszedł do niego do domu tylko czekał na
niego w bramie. Jak podał ma taki zwyczaj, bo mieszkanie ma przed remontem ( k. 458-461).
Sąd zważył co następuje :
Sąd rozpocznie analizę zebranych w sprawie dowodów od zarzucanego oskarżonemu M. czynu z art. 58 ust. 1 i 2
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tj. udzielenia substancji psychotropowej oskarżonemu M. a w konsekwencji jej
posiadania przez oskarżonego M.. Oskarżony M. odmówił składania wyjaśnień w tym zakresie. Natomiast oskarżony
M. twierdził, że puszkę, w której jak się później okazało była substancja psychotropowa, znalazł w bramie koło swojego
bloku. Zaprzeczył aby otrzymał ją od drugiego oskarżonego i zaprzeczył aby miał wiedzę co znajdowało się w środku
puszki, którą podniósł.
Wyjaśnienia oskarżonego M. w tym zakresie nie znajdują oparcia w zeznaniach funkcjonariuszy policji, którzy
obserwowali przebieg zdarzenia i którzy dokonywali później jego zatrzymania.
Co do okoliczności wejścia w posiadanie puszki przez oskarżonego M. słuchany na tę okoliczność w charakterze
świadka P. M. (3) zeznał, że tego dnia wraz z innymi funkcjonariuszami policji w rejonie ulicy (...) oczekiwali na
przyjazd C. M., który miał dostarczyć przedmiotowe narkotyki mężczyźnie o imieniu P.. Po jakimś czasie podjechał
samochód marki P., w którym za kierownicą siedział C. M.. W pojeździe była ponadto dwójka dzieci. Samochód
zaparkował przy ul. (...) . Po chwili z bramy bloku wyszedł mężczyzna w wieku lat 40. Z samochodu wysiał C. M. i
wręczył n.n mężczyźnie puszkę koloru jasnego. Wówczas podeszli do w/w mężczyzn i wylegitymowali ich. Drugim
mężczyzną okazał się P. M. (1) (39). Podobnie zeznali świadkowie D. S., T. K. i A. Z., któzy byli również świadkami
przekazania przedmiotowej puszki przez oskarżonego M. oskarżonemu M. ( k. 41v, 43, k. 45-46). Świadkowie ci
potwierdzili ponadto swoje zeznania przed sądem. Wskazać należy również, że świadek M. przed sądem podał kolejne
szczegóły zdarzenia, którego był świadkiem. I tak podał, że M. zatrzymał się na jezdni przy samej krawędzi i wysiadł
z samochodu po uprzednim włączeniu świateł awaryjnych. Następnie poszedł na chodnik do pana M.. Przekazanie
trwało krótko. Kiedy dochodzili do nich to pan M. szedł w kierunku bramy. Podał również, że moment przekazania
widział z odległości 20- 30 metrów, po wyjściu z samochodu. Wskazał, że puszka to była po puszka po mleku dla małych
dzieci ( k. 463-465). Natomiast świadek D. S. przed sądem dodał, że widział moment przekazania puszki a spotkanie
dwóch mężczyzn trwało sekundy. Mężczyzna wyszedł z bramy i wziął puszkę i poszedł z powrotem. Dodał, że samochód
był koloru zielonego. Wskazał również, że oskarżony M. stał w zasięgu ręki oskarżonego M., stał na chodniku przy
bramie ( k. 462-463) . Natomiast świadek A. Z. nie był w stanie przypomnieć sobie szczegółów zdarzenia przed sądem.
Jednakże po odczytaniu mu zeznań z postepowania przygotowawczego przyznał, że widział moment przekazania
puszki z odległości 10—20 metrów. Również świadek T. K. nie pamiętał przed sądem szczegółów interwencji. Pamiętał
jedynie, że puszka była po jakimś mleku metalowa ( k. 669-670). Nie mniej jednak zarówno świadek Z. jak i świadek
K. pamiętali fakt uczestniczenia w czynności przeszukania.
Analiza wyjaśnień oskarżonego M. oraz zeznań w/w świadków wskazuje na liczne sprzeczności między nimi. Z
wyjaśnień oskarżonego M. wynika, że rozmawiał on z oskarżonym M. około 5 minut zaś z zeznań w/w świadków
wynika, że spotkanie oskarżonych trwało zaledwie chwile - nastąpiło przekazanie i każdy udał się w swoja stronę.
Wreszcie z wyjaśnień oskarżonego M. wynika, że znalazł puszkę w bramie podczas gdy z zeznań funkcjonariuszy policji
z postępowania przygotowawczego wynika, że oskarżony M. puszkę otrzymał od oskarżonego M. na chodniku przed
bramą.
W ocenie sądu zeznania świadków – funkcjonariuszy policji będących świadkami zdarzenia zasługują w pełni
na danie im wiary. Ich zeznania są ze sobą spójne, zbieżne, wzajemnie się uzupełniają. Zeznania te są również
konsekwentne. Ponadto zarówno świadek M. jak i świadek S. pamiętali przebieg całego zdarzenia ( w tym moment
przekazywania puszki) składając zeznania przed sądem po upływie 4 miesięcy od zdarzenia, co zwłaszcza mając na
uwadze wykonywaną przez nich pracę związaną z udziałem w podobnych interwencjach i zatrzymaniach tym bardziej
przesądza o ich wiarygodności oraz świadczy o tym, że składając zeznania wiernie odtwarzali przebieg zdarzenia,
którego byli świadkami. Tu wskazać należy, że sąd przy ocenie wiarygodności zeznań w/w świadków miał na uwadze
fakt, że zarówno świadek Z. jak i świadek K. nie pamiętali przed sądem dokładanie przebiegu przekazania puszki
pamiętając jednakże swój udział w dalszych czynnościach tj. w przeszukaniu mieszkania. Powyższe w ocenie sądu
nie może dyskredytować ich z zeznań z postępowania przygotowawczego, w których dokładnie opisali okoliczności
przekazania puszki. Również fakt, że w/w świadkowie podczas postępowania sądowego potrafili szczerze powiedzieć,
że nie pamiętają aby uczestniczyli w pierwszej fazie interwencji tj. w fazie obserwacji przekazywania puszki świadczy,
że ich zeznania z postępowania przygotowawczego są wiarygodne. Nie mniej jednak świadkowie ci byli pewni i
pamiętali, że uczestniczyli w czynności przeszukania. Powyższe może wynikać z tego, że w całej akcji przeprowadzonej
tego dnia przez funkcjonariuszy policji brała udział znaczna ilość funkcjonariuszy oraz, że każdy z nich uczestniczył
w większym lub mniejszym zakresie albo w czynności obserwacji miejsca i w konsekwencji przekazywania puszki
albo w czynności przeszukania. Jak wynika z protokołów przeszukania przy ul. (...) w W. to świadek Z. dokonywał tej
czynności albowiem protokół ten został przez niego sporządzony (k. 27-29). Zaś w przeszukaniu mieszkania przy ul.
(...) uczestniczył świadek K. i to on sporządził protokół przeszukania w/w mieszkania (k. 9-10). Ponadto fakt obecności
świadka K. na miejscu przekazania puszki potwierdzają protokoły przeszukania oskarżonego M. ( k. 15-17), który został
sporządzony właśnie przez świadka K..
O wiarygodności zeznań w/w świadków świadczy również fakt, że świadkowie opisali puszkę przekazywaną przez
oskarżonego M. a potem ujawnioną u oskarżonego M. jako puszkę koloru jasnego dla niemowląt, czyli w sposób
odpowiadający rzeczywistemu wyglądowi puszki. Z protokołu oględzin puszki wynika, że była ona jasna – typu mleka
dla niemowląt ( k. 47-51). Jak wiadomo sądowi z doświadczenia w puszce podobnej do tej znalezionej przy oskarżonym
M. oferowane jest do sprzedaży mleko dla niemowląt. Z racji nie zażywania odżywek sąd nie posiada z urzędu wiedzy,
że w tego typu puszce może znajdować się odżywka. Z tego samego względu policjanci zeznając, że była to puszka
po mleku dla dzieci mogli nie mieć takiej wiedzy. Powyższe nie może w konsekwencji podważać ich zeznań a jedynie
świadczy o prawdziwości i spontaniczności ich zeznań.
Wyjaśnienia oskarżonego M. co do tego, że przedmiotową puszkę znalazł na ziemi i podniósł ją z ciekawości nie
znajdują również oparcia w zasadach logiki i są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Nielogicznym jest
podniesienie z ziemi jakiejś rzeczy typu puszka i bez sprawdzenia jej zawartości niesienie jej do domu. Zwłaszcza, że
jak wynika z protokołu oględzin była to puszka z odżywką. Wątpliwym jest aby oskarżony, który jest tak poważnie
chory ryzykował zażywanie zawartości tej puszki ( nawet będąc w przekonaniu, że jest tam odżywka) nie wiedząc z
jakiego źródła pochodzi i nie wiedząc jaka rzeczywiście jest jej zawartość. W świetle powyższego nielogiczne wydaje
się być zachowanie oskarżonego M. polegające na podniesieniu z ziemi puszki i bez sprawdzania jej zawartości udanie
się z nią do domu.
Ponadto oskarżony M. sam wcześniej wyjaśnił, że nie przypomina sobie aby podnosił kiedyś jakieś rzeczy z ziemi
poza pieniędzmi. Podnoszenie nieznanych przedmiotów typu puszka może być zrozumiałe u osób bezdomnych, które
mogą chcieć albo spożyć zawartość puszki albo przeznaczyć ją samą ( bez zwartości) na sprzedaż jeśli jest to puszka
metalowa. Natomiast oskarżony M., jak wynika z jego oświadczenia pracował zarabiając około 2 tyś zł miesięcznie i
miał gdzie mieszkać. W tej sytuacji trudno uznać aby zaliczał się do osób, które podnoszą prawie każdą rzecz ziemi
czy to celem konsumpcji czy to celem sprzedaży.
Z uwagi na fakt, że ślady linii papilarnych ujawnione na metalowej puszce, oraz reklamówce przeźroczystej,
znajdującej się wewnątrz puszki, w której ujawniono substancję psychotropową nie nadają się do identyfikacji brak
jest podstaw do podważenia przedstawionej wyżej oceny materiału dowodowego w oparciu właśnie o powyższą opinię.
Opinia ta nie daje odpowiedzi na pytanie czy oskarżony M. trzymał przedmiotową puszkę. Nie mniej jednak nie
podważa ona wiarygodności w/w świadków, których zeznania sąd uznał za wiarygodne.
O uznaniu za wiarygodne zeznań świadków P. M. (3), D. S., T. K. i A. Z. świadczy wreszcie to, że korespondują one w
pełni z protokołami zatrzymania, przeszukania osoby i przeszukania mieszkania.
Odnosząc się do zawartości przedmiotowej puszki wskazać należy, że oskarżony M. nie kwestionował, że mogła się
tam znajdować substancja psychotropowa. Twierdził nawet, że skoro to potwierdziła ekspertyza to nie neguje, że tak
jest ( k. 84). Natomiast oskarżony M. odmówił składnia wyjaśnień w tym zakresie.
Jak wynika z opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej w znajdującej się wewnątrz puszki substancji
stwierdzono obecność amfetaminy ( k. 138-140). Zaś jak wynika z załącznika do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
amfetamina zalicza jest do substancji psychotropowych grupy II-P, której posiadanie jest zabronione. Ponadto przy
ustalaniu ilości w/w substancji sąd również oparł się na przedmiotowej opinii uznając, że łączna jej waga wynosiła
49, 23 grama netto.
Odnosząc się natomiast do wyjaśnień oskarżonego M., w których podał, że nie znał zwartości przedmiotowej puszki
i wyjaśnień oskarżonego M., który nie przyznawał się do przekazania puszki oskarżonemu M. Sąd nie dał wiary
wyjaśnieniom oskarżonych, co do tego, że nie znali zawartości puszki. O niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego
M. w tym zakresie świadczą zgodne zeznania funkcjonariuszy policji, którzy wskazali, że z uzyskanych informacji
oskarżony M. miał przekazać innej osobie narkotyki. Skoro taką wiedzę posiadali funkcjonariusze policji i informacja
ta potwierdziła się to trudno uznać, żeby takiej wiedzy nie mieli oskarżeni. Ponadto o niewiarygodności wyjaśnień
oskarżonego M. oraz wyjaśnień oskarżonego M., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów
świadczy fakt znalezienia w mieszkaniu M. tego samego dnia takiej samej substancji psychotropowej jaka znajdowała
się w przedmiotowej puszce. Powyższe nie może być przypadkowe. Wreszcie jak wynika z danych o karalności oraz
odpisu wyroku (k. 305) oskarżony M. był już karany za posiadanie znacznej ilości środków odurzających w dniu
23 marca 2012r. Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności nie sposób uznać aby w miejscu rzekomego
znalezienia puszki, jak twierdzi oskarżony M., on sam oraz drugi oskarżony znaleźli się przypadkowo a puszka z
zawartością substancji psychotropowej w tak dużej ilości również znalazła się tam przypadkowo i w konsekwencji,
żeby nie znali jej zawartości.
Odnosząc się natomiast do zarzutu posiadania przez oskarżonego M. w mieszkaniu przy ul. (...) w W. substancji
psychotropowej sąd również i w tym zakresie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego M., który nie przyznał się
popełnienia tego czynu.
Jak wynika z protokołu przeszukania mieszkania nr (...) przy ul. (...) w W. w mieszkaniu tym ujawniono reklamówkę
koloru czarnego, w której znajdowała się substancja – biały proszek zamknięty w torbie przeźroczystej zamykanej
strunowo ( k. 27-29). Przy czym jak wynika z zenań świadków M. i Z. uczestniczących w czynności przeszukania
przedmiotową reklamówkę znaleziono w jednym z pomieszczeń mieszkania tzw. (...) na półce ( k. 40, k. 45-46).
Ponadto jak wynika z zeznań w/w świadków dopiero wówczas wezwano na miejsce psa celem dalszego przeszukania.
Jednakże przeszukanie to zakończyło się wynikiem negatywnym ( k. 40, k. 45-46).
Znalezioną substancję poddano badaniom. Jak wynika z opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej
w znajdującej się wewnątrz reklamówki substancji stwierdzono obecność amfetaminy ( k. 138-140). Zaś jak wynika
z załącznika do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii amfetamina zalicza jest do substancji psychotropowych
grupy II-P, której posiadanie jest zabronione. Ponadto przy ustalaniu ilość w/w substancji sąd również oparł się na
przedmiotowej opinii uznając, że łączna jej waga wynosiła 631, 18 grama netto.
Sąd przy ustalaniu osoby posiadającej w/w substancję psychotropową w mieszkaniu przy ul. (...) miał na uwadze
fakt, że jak wynika z wyjaśnień oskarżonego M. w mieszkaniu tym nie mieszkania nikt oprócz niego, jego konkubiny
oraz dzieci. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują oparcie w zeznaniach świadka – jego konkubiny - A.
P.. Przy czym jak wynika z zeznań słuchanej w charakterze świadka A. P. nie widziała ona wcześniej przedmiotowej
reklamówki. Nie wie również do kogo reklamówka ta mogła należeć i co to był za biały proszek ( k. 141). Powyższe
potwierdziła przed sądem podając, że nie włożyła tej reklamówki do komórki, gdzie znaleziono przedmiotową
reklamówkę, dodając, że nie wiedziała, że ta reklamówka tam się znajduje ( k. 467).
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że oskarżony chwilę wcześniej tego samego dnia przekazywał oskarżonemu M.
taką samą substancję psychotropową – amfetaminę a także mając na uwadze fakt, że w dniu 23.03.2012r. posiadał
również środek odurzający ( za co został prawomocnie skazany) zasadnym jest uznanie, że znaleziony u niego w
mieszkaniu biały proszek znajdował się w jego posiadaniu. Wykluczyć tu bowiem należy dzieci oskarżonego z uwagi
na ich młody wiek oraz jego konkubinę, która będąc słuchana w charakterze świadka zaprzeczyła aby przedmiotowa
substancja została tam przez nią schowana. Przy czym zeznania te uznać należy za wiarygodne. Świadek bowiem z
racji swojej relacji z oskarżonym M. – jego konkubina- wiedząc, że jej konkubent jest pozbawiony wolności w związku
z podejrzeniem posiadania substancji psychotropowe,j gdyby substancja ta należała do niej albo też została tam przez
nią schowana z pewnością okoliczność tę by ujawniła.
Z uwagi na fakt, że ślady linii papilarnych ujawnione na reklamówce czarnej, oraz mniejszej torebce przeźroczystej
znajdującej się wewnątrz czarnej reklamówki nie nadają się do identyfikacji brak jest podstaw do podważenia w/w
rozumowania co do osoby posiadającej przedmiotowa reklamówkę wraz z jej zawartością.
W pełni wiarygodna jest opinia sporządzona na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej (k.138-140). Jest ona zgodna
z pozostałym materiałem dowodowym – z wynikami badania za pomocą testera narkotykowego (protokół użycia
testera k. 30,31). Opinia ta zasługuje na pełne zaufanie– została sporządzona przez doświadczonego specjalistę,
przy wykorzystaniu nowoczesnego sprzętu i metod analitycznych i nie budzi żadnych zastrzeżeń pod względem
rzetelności, pewności i wiarygodności uzyskanych wyników. W związku z powyższym stanowiła pełnowartościowy
dowód w przedmiotowej sprawie. Sąd dostrzegł, że pomiędzy informacją z wykonanych badań analitycznych ( środków
odurzających) oraz ekspertyzą kryminalistyczną istnieją rozbieżności w wadze znalezionej substancji psychotropowej.
Nie mniej jednak w sytuacji gdy ekspertyza kryminalistyczna przeprowadzona została po w/w analizie ( co wynika
z porównania dat przeprowadzonych czynności) a waga środka odurzającego została ustalona w oparciu o inne
urządzenia oraz po wcześniejszym pomiarze co wiązało się z uszczupleniem wagi przy kolejnym badaniu oczywistym
jest, że pomiędzy tymi czynnościami wystąpiły niewielkie różnice w wadze. Sąd przyjął do ustaleń faktycznych
wartości wskazane w opinii albowiem badania te zostały przeprowadzone profesjonalnym sprzętem oraz przez osobę
posiadającą wiadomości specjalne w tej dziedzinie.
Sąd uznał, iż pozostałe dowody zebrane w sprawie i ujawnione na rozprawie głównej w dniu 14 stycznia i 2 lutego
2015 r. nie budziły żadnych wątpliwości, co do ich autentyczności czy też poprawności sporządzenia, dlatego mogły
stanowić podstawę czynienia ustaleń faktycznych w sprawie a ponadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron.
Mając na uwadze tak poczynione ustalenia uznać należy, iż wina oskarżonego C. M. i P. M. (1) w zakresie zarzucanych
mu czynów nie budzi żadnych wątpliwości.
C. M. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 05.08.2014r. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w
W., posiadał wbrew obowiązującym przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii substancję psychotropową w
postaci amfetaminy o łącznej wadze 631,18 grama netto wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1
i 2 Ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.
Nie ulega żadnych wątpliwości, iż w świetle przepisów w/w ustawy amfetamina zaliczana jest do substancji
psychotropowej grupy II- P (zgodnie wykazem środków odurzających stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy z dnia
29.07.2005r.). Posiadanie ww. substancji jest zabronione przez tę ustawę. Nie ulega przy tym również wątpliwości, iż
oskarżony miał pełną świadomość, że posiada u siebie w mieszkaniu substancje psychotropową w postaci amfetaminy.
O powyższym świadczy wcześniejsze zatrzymanie oskarżonego po przekazaniu oskarżonemu M. puszki z zawartością
takiej samej substancji psychotropowej. Ponadto z zeznań świadka P. wynika, że nie wie ona nic o tym aby w jej
mieszkaniu zajmowanym wspólnie z oskarżonym M. znajdowała się znaleziona reklamówka z zawartością białego
proszku. Wreszcie powyższe wynika, z faktu, oskarżony miał w przeszłości kontakt ze środkami odurzającymi i był
karany za ich posiadanie. Mając zatem świadomość, że posiada substancję psychotropową, której posiadanie jest
zabronione przypisanego mu czynu dopuścił się, działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim.
O tym, że oskarżony M. posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej świadczy ilość posiadanej przez niego
substancji. Jak wynika z opinii biegłego oskarżony posiadał 631,18 grama netto amfetaminy, czyli ilość wystarczającą
do odurzenia 5250 – 7890 osób. Tyle bowiem porcji handlowych można otrzymać z posiadanej przez oskarżonego
substancji. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, i to od wielu lat, konsekwentnie przyjmuje się, że znaczna ilość
narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób, zaś
stanowisko takie wspiera doktryna (M. Bojarski, W. Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym,
Wrocław 1999, s. 248; L. Chruściel, M. Preiss - Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz,
Warszawa 2000, s. 257). Wprawdzie pogląd powyższy wyrażony został pierwszy raz pod rządami ustawy z dnia 24
kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 75, poz. 468), jednak uwzględniając niezmienione w tym
zakresie brzmienie omawianego przepisu, w stosunku do tego, jakim operował ustawodawca we wcześniejszej ustawie,
wykładnię "znaczności", potraktować należy jako aktualną. Tak też uznał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 marca
2006 r., II KK 47/05, OSNKW 2006, z. 6, poz. 57 stwierdzając, że miarą "znaczności" w rozumieniu art. 48 ust. 3
ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, jak i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1484) - "...może być także stosunek ilości określonych środków
do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych
środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć,
że jest tych środków znaczna ilość" Identycznie interpretował znamię "znaczna ilość" środków odurzających Sąd
Najwyższy w postanowieniach: z dnia 1 lutego 2007 r., KK 257/06, R-OSNKW 2007, poz. 339 i z dnia 7 lutego 2007
r., III KK 245/06, R-OSNKW 2007, poz. 387 oraz w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., III KK 30/08, Prok. i Pr. 2008,
z. 12, poz. 18. W uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09, Sąd Najwyższy podkreślił, że
nie ma powodu do odstępowania od poglądu, wypracowanego w piśmiennictwie i judykaturze, w tym - orzecznictwie
Sądu Najwyższego, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29
lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych,
która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna
ilość" w rozumieniu tej ustawy. Podkreślił przy tym, że tendencja do ograniczania zakresu znaczeniowego pojęcia
"znaczna ilość" nie uwzględnia, iż granice sankcji za typy kwalifikowane są zakreślone szeroko: od 3 do 15 lat
pozbawienia wolności (art. 53 ust. 2, art. 55 ust. 3), od roku do 10 lat pozbawienia wolności (art. 56 ust. 3) i od 6
miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności (art. 58 ust. 2, art. 62 ust. 2 i art. 63 ust. 2), oprócz grzywny i, że istnieje
instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności (art. 60 § 1-4 k.k. oraz art. 343 § 2 pkt 1 k.p.k.),
a nadto wchodzą też w rachubę szersze podstawy warunkowego zawieszenia wykonania kary za występki (art. 343
§ 2 pkt 2 k.p.k.). Jest więc możliwa odpowiednia reakcja karna także za te przestępstwa. Nie ma więc potrzeby
obejmowania typami podstawowymi coraz większej liczby zachowań, i to w sytuacji, gdy rośnie skala przestępczości
narkotykowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2011 r. IV KK 127/11). Stanowisko wyrażone w powołanych
orzeczeniach SN i doktryny sąd w pełni podziela. Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy nie może budzić
wątpliwości, że posiadana przez oskarżonego ilość substancji odurzającej była znaczna skoro znacznie przekraczała
granice kilkudziesięciu osób, o której mowa w w.w wyrokach SN.
Oskarżony C. M. swoim zachowaniem wyczerpał również ustawowe znamiona czynu z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii. Przekazując bowiem oskarżonemu M. substancję psychotropową w postaci
amfetaminy bez otrzymania za powyższe pieniędzy ( brak na powyższe dowodów) swoim zachowaniem wyczerpał
ustawowe znamiona czynu z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Udzielanie innej osobie środka
odurzającego lub substancji psychotropowej oznacza czynność przekazania jej środka lub substancji. Ugruntowane
jest orzecznictwo, w myśl którego o "udzieleniu" środka odurzającego w rozumieniu art. 46 ustawy (obecnie art.
59) można mówić jedynie wówczas, gdy sprawca sprzedaje ów środek osobie będącej konsumentem narkotyku, a
więc wówczas gdy środek ten przeznaczony jest na zaspokojenie jej potrzeb jako konsumenta, a nie jako dealera
(tak SA w Białymstoku w wyroku z dnia 20 marca 2001 r., II AKa 34/01, OSA 2002, z. 4, poz. 31 oraz SA w
K. w wyroku z dnia 27 czerwca 2002 r., II AKa 201/02, KZS 2003, z. 2, poz. 63). Udzielanie może przybrać
też postać pozostawienia środków odurzających w ustalonym wcześniej między zbywcą a nabywcą-konsumentem
miejscu. Dla odpowiedzialności sprawcy nie jest istotne, czy osoba, której udzielił środka odurzającego lub substancji
psychotropowej, faktycznie ich użyła. Udzielenie, o którym stanowi art. 58, musi nastąpić nieodpłatnie, w przypadku
odpłatnego udzielenia środka należy rozważyć kwalifikację z art. 59 u.p.n. Tu należy wskazać, że brak jest dowodów
na to aby oskarżony M. zapłacił za przekazaną mu substancje psychotropową oraz aby miał ją dalej rozpowszechniać.
Podnieść należy również, że skarżony M. miał świadomość, że przekazuje oskarżonemu M. substancję psychotropową.
Jak wskazano wyżej taką samą substancję posiadał w swoim mieszkaniu. Ponadto jak wynika z zeznań funkcjonariuszy
policji posiadali oni wiedzę, że tego dnia, w tym miejscu dojdzie do przekazania narkotyków przez oskarżonego C. M..
Przy czym co istotne informacja ta potwierdziła się, o czym świadczy zatrzymanie oskarżonych oraz ich przeszukanie.
Zdaniem sądu i w tym wypadku udzielona przez oskarżonego M. ilość substancji odurzającej była znaczna. Jak wynika
bowiem z opinii biegłego wystarczyła ona do odurzenia 410-615 osób. Tyle bowiem porcji handlowej stanowiła. Mając
na uwadze powyższe oraz powołane wyżej stanowisko SN oraz doktryny sąd uznał, że ilość ta była znaczna. Tym samym
sąd uznał oskarżonego M. za winnego popełnienia czynu z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Natomiast oskarżony P. M. (1) zachowaniem swoim wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie ulega żadnych wątpliwości, iż w świetle przepisów w/w ustawy amfetamina
zaliczana jest do substancji psychotropowej grupy II- P (zgodnie wykazem środków odurzających stanowiącym
załącznik Nr 1 do ustawy z dnia 29.07.2005r.). Posiadanie ww. substancji jest zabronione przez tę ustawę. Nie
ulega przy tym również wątpliwości, iż oskarżony miał pełną świadomość, że posiada substancję psychotropową w
postaci amfetaminy. Fakt, że oskarżony M. miał świadomość, że otrzymana przez niego od oskarżonego M. puszka
zawiera substancję psychotropową wynika z omówionej wyżej oceny dowodów. Świadczą o tym zgodne zeznania
funkcjonariuszy policji, którzy wskazali, że z uzyskanych informacji oskarżony M. miał przekazać innej osobie – o
imieniu P. ( osk. to P. M. (1)) narkotyki. Skoro taką wiedzę posiadali funkcjonariusze policji i informacja ta potwierdziła
się to trudno uznać, żeby takiej wiedzy nie miał oskarżony M.. O tym, że oskarżony M. miał świadomość, że otrzymana
od oskarżonego M. substancja to substancja psychotropowa świadczy fakt znalezienia w mieszkaniu M. tego samego
dnia takiej samej substancji psychotropowej jaka znajdowała się w przedmiotowej puszce. W świetle nie sposób uznać
aby oskarżony M. znalazł się przypadkowo w miejscu przekazywania puszki i nie znając zawartości puszki otrzymanej
od oskarżonego M. oraz nie sprawdzając jej zawartości udał się z nią do domu.
Zaś fakt, że była to substancja psychotropowa i w jakiej ilości wynika z opinii wydanej na podstawie ekspertyzy
kryminalistycznej, której sąd w pełni dał wiarę. Mając na uwadze fakt, że oskarżony M. posiadał taką ilość substancji
odurzającej, która wystarczyła do odurzenia 410-615 osób, tyle bowiem zdaniem biegłego porcji handlowej stanowiła,
sąd uznał iż oskarżony posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej. Tu sąd miał na uwadze powołane wyżej
stanowisko SN oraz doktryny. W konsekwencji sąd uznał, oskarżonego M. za winnego popełnienia czynu z rat. 58 ust.
1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Wymierzając oskarżonym karę Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 53 kk i uwzględnił okoliczności
wpływające tak obciążająco, jak i łagodząco na jej wymiar.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do kary orzeczonej wobec oskarżonego C. M. za czyn z art. 62 ust 1 i 2
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zdaniem Sądu zarówno stopień winy oskarżonego, jak i stopień społecznej
szkodliwości przypisanych mu w wyroku czynów jest znaczny. Posiadanie wbrew rygorom ustawowym substancji
psychotropowych, w sposób oczywisty sprzyja nie tylko niekontrolowanemu przez państwo i kryminogennemu ze swej
natury obrotowi narkotykami, ale również i szerzeniu się szczególnie groźnemu dla młodych ludzi oraz szkodliwemu
dla całego społeczeństwa zjawisku narkomanii. Nie bez znaczenia pozostaje również typ substancji psychotropowej
posiadanej przez oskarżonego, który jest jednym z najbardziej uzależniających środków i destrukcyjnie działających
na organizm człowieka oraz jego ilość, która pozwalała na odurzenie kilku tysięcy osób ( od 5250 – 7890 porcji
handlowych).
Również stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu M. polegający na udzielaniu
oskarżonemu M. substancji psychotropowej jest znaczny. Także w tym przypadku stwierdzić należy, że udzielenie
wbrew rygorom ustawowym substancji psychotropowych, w sposób oczywisty sprzyja nie tylko niekontrolowanemu
przez państwo i kryminogennemu ze swej natury obrotowi narkotykami, ale również i szerzeniu się szczególnie
groźnemu dla młodych ludzi oraz szkodliwemu dla całego społeczeństwa zjawisku narkomanii. Nie bez znaczenia
pozostaje również typ substancji psychotropowej udzielanej przez oskarżonego, który jest jednym z najbardziej
uzależniających środków i destrukcyjnie działających na organizm człowieka oraz jego ilość, która pozwalała na
odurzenie kilkuset osób ( od 410 -615 porcji handlowych).
Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze oskarżonemu M. kar jednostkowych Sąd potraktował fakt, że oskarżony
był dotychczas karany sądownie i to za przestępstwo podobne polegające na posiadaniu znacznej ilości środków
odurzających. Mimo to oraz mimo orzeczenia wobec niego kary bezwzględnej pozbawienia wolności oskarżony
dopuścił się ponownie popełnienia przestępstwa. Powyższe świadczy o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego
oraz o tym, że dotychczas orzeczona wobec oskarżonego kara, która nie została wykonana, nie spełniła swojej roli i
nie powtrzymała oskarżonego od popełnienia kolejnych przestępstw.
Jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze oskarżonemu M. kar jednostkowych sąd uznał właściwości i warunki
osobiste oskarżonego ( młody wiek, wykształcenie) a także jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa. Jak
wynika z oświadczenia oskarżony ukończył szkołę zawodową i pracuje. Ma na utrzymaniu konkubinę oraz dwoje
dzieci. Powyższe świadczy, że oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia.
Mając na uwadze powyższe względy Sąd za czyn art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu
narkomanii wymierzył oskarżonemu M. karę 4 lat pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z
dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii karę 2 lat pozbawianie wolności. Wymierzone oskarżonemu kary
są adekwatne do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu.
Mając na uwadze fakt, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 85 kk sąd wymierzył oskarżonemu
M. karę łączną. Przy wymiarze kary łącznej sąd - biorąc pod uwagę z jednej strony bliski związek czasu i miejsca
popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów oraz związek przedmiotowy czynów przypisanych oskarżonemu–
zastosował zasadę asperacji i w granicach przewidzianych w art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 lat
i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
W ocenie Sądu kara łączna w powyższym wymiarze spełni swoje cele prewencyjne, tak w zakresie oddziaływania
zapobiegawczego i wychowawczego w stosunku do oskarżonego M., jak i w zakresie kształtowania świadomości
prawnej społeczeństwa oraz zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.
Odnosząc się do wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego M. zdaniem Sądu zarówno stopień winy oskarżonego,
jak i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu w wyroku czynu jest znaczny. Posiadanie wbrew rygorom
ustawowym substancji psychotropowych, w sposób oczywisty sprzyja nie tylko niekontrolowanemu przez państwo i
kryminogennemu ze swej natury obrotowi narkotykami, ale również i szerzeniu się szczególnie groźnemu dla młodych
ludzi oraz szkodliwemu dla całego społeczeństwa zjawisku narkomanii. Nie bez znaczenia pozostaje również typ
substancji psychotropowej posiadanej przez oskarżonego, który jest jednym z najbardziej uzależniających środków
i destrukcyjnie działających na organizm człowieka oraz jego ilość, która pozwalała na odurzenie kilkuset osób (co
najmniej 410 porcji handlowych – przy założeniu najbardziej korzystnej wersji dla oskarżonego).
Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze oskarżonemu M. kary Sąd potraktował fakt, że oskarżony był dotychczas
dwukrotnie karany sądownie. Mimo to oraz mimo orzeczenia wobec niego kary bezwzględnej pozbawienia wolności
dopuścił się ponownie popełnienia przestępstwa. Powyższe świadczy o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego
oraz o tym, że dotychczas orzeczone wobec oskarżonego kary nie spełniły swojej roli i nie powtrzymały oskarżonego
od popełnienia kolejnych przestępstw.
Jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze oskarżonemu kar jednostkowych sąd uznał właściwości i warunki
osobiste oskarżonego (poważna choroba) a także jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa. Jak wynika
z oświadczenia oskarżony nie posiada zawodu i pracował dorywczo przed osadzeniem go. Powyższe świadczy, że
oskarżony prowadzi w miarę ustabilizowany tryb życia.
Mając na uwadze powyższe względy Sąd za czyn art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu
narkomanii wymierzył oskarżonemu M. karę 2 lat pozbawienia wolności. Wymierzona oskarżonemu kara jest
adekwatna do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu.
Sąd rozważał zastosowanie wobec oskarżonego P. M. (1) warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia
wolności. Oskarżony jak wynika z analizy danych o karalności był dotychczas dwukrotnie razy karany. Popełnienie
zatem przez oskarżonego kolejnego przestępstwa świadczy o lekceważącym stosunku do obowiązującego porządku
prawnego. Powyższe zdaniem Sądu świadczy również o znacznej demoralizacji oskarżonego. W świetle powyższego
zdaniem sądu brak jest warunków wskazanych w dyspozycji art. 69 § 1 i 2 k.k. umożliwiających zastosowanie
warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczenie kary z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia celów kary wobec oskarżonego, w szczególności
jej celu prewencyjnego.
W ocenie Sądu kara w powyższym wymiarze spełni swoje cele prewencyjne, tak w zakresie oddziaływania
zapobiegawczego i wychowawczego w stosunku do oskarżonego M., jak i w zakresie kształtowania świadomości
prawnej społeczeństwa oraz zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.
Mając na uwadze fakt, że oskarżeni byli pozbawieni wolności w sprawie sąd na poczet orzeczonej im kary pozbawienia
wolności na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył im okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 05.08.2014r. do
dnia 02.02.2015r.
Z uwagi na wydanie wyroku skazującego wobec oskarżonego M. i M. za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii sąd w oparciu o treść art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek substancji
psychotropowej posiadanej przez oskarżonych.
Zaś z uwagi na zakończenie postępowania przed sądem i instancji sąd uznał, że dowody rzeczowe w postaci telefonów
komórkowych oraz puszki i reklamówki są zbędne dla dalszego postępowania i nakazał ich zwrócenie oskarżonym.
Z uwagi na fakt, że oskarżony M. korzystał z obrony z urzędu w postepowaniu przed sądem i instancji i koszty nie
zostały dotychczas opłacone sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. wynagrodzenie w kwocie 588 złotych
plus VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. (1) z urzędu przed sądem I instancji.
Stosownie do treści art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk sąd zasądził od oskarżonych koszty sądowe uznając, że brak
jest podstaw do zwolnienia oskarżonych od ich ponoszenia. Oskarżeni bowiem przed zatrzymaniem pracowali i
osiągali z tego tytułu stosowne wynagrodzenie. W związku z powyższym brak jest podstaw do uznania aby uiszczenie
kosztów postępowania przez oskarżonych byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową
i wysokość dochodów.