Grafika : drukuj / nie drukuj ul. Reymonta 24/203, 40

Grafika : drukuj / nie drukuj
ul. Reymonta 24/203, 40-029 Katowice
6 lipca 1971 roku władze województwa katowickiego podjęły decyzję o częściowej przebudowie Stadionu
Śląskiego, polegającej na likwidacji bieżni lekkoatletycznej i budowie toru żużlowego.
Szybko opracowano w biurze Projektów Górniczych w Katowicach dokumentację, którą konsultowali
działacze żużlowi z Rybnika i Świętochłowic. Wśród nich jedną z głównych ról odegrał Robert Nawrocki. Do prac
budowlanych przystąpiono jeszcze w tym samym roku. Trzeba było w pierwszej kolejności zdjąć warstwę bieżni
lekkoatletycznej, wyprofilować łuki, zbudować w tunelu od strony Chorzowa parking dla maszyn.
Prace wykonano szybko i już 8 czerwca 1972 roku na torze Stadionu Śląskiego rozegrano turniej o Złoty Kask, którego
zwycięzcą został reprezentant Włókniarza Częstochowa Marek Cieślak. Stadion Śląski mógł się pochwalić jednym z
najnowocześniejszych torów żużlowych świata o długości 384 m i szerokości na prostej - 9,5 m, a na łukach - 13 m,
otoczony bandą ochronną oraz siatką.
2 listopada 1972 roku na jesiennym Kongresie Międzynarodowej Federacji Motocyklowej FIM oficjalnie
przyznano Polsce prawo organizacji finału indywidualnych mistrzostw świata w następnym roku. Stało się
jasne, że zostanie on rozegrany na nowym torze Stadionu Śląskiego. Na obiekcie wymieniono ławki na trybunach,
zainstalowano nowoczesne urządzenia chronometrażowe, ulepszono nawierzchnię toru, przygotowano miejsca pracy
dla dziennikarzy oraz stacji radiowych i telewizyjnych.
5 maja 1973 roku nowy tor został oficjalnie przyjęty przez Komisję Polskiego Związku Motorowego, a 31 maja 1973
roku rozegrano na nim turniej o Złoty Kask, którego zwycięzcą został Edward Jancarz. Był to ostatni sprawdzian
nowego obiektu. Zawody te oglądał Carl Gustav Ringblom, który jako oficjalny przedstawiciel FIM zatwierdził tor jako
miejsce rozegrania finału IMŚ.
Stadion Śląski stał się największym żużlowym stadionem na świecie.