uwaga ważne - Urząd Miasta i Gminy Lwówek

UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
UWAGA WAŻNE
Urząd Miasta i Gminy w Lwówku przypomina wszystkim podmiotom
gospodarczym posiadającym zezwolenia na sprzedaż lub podawanie
napojów alkoholowych , że termin wpłaty III raty upływa 30 września
2012 r.
Opłata po tym terminie nawet 1 dzień powoduje cofnięcie zezwoleń
na okres 6 miesięcy.
Terminy opłat za zezwolenie na sprzedaż alkoholu - Wyrok Naczelnego
Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2010 r. II GSK
strona 1 / 8
UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
14/10
W tym roku 30 września (termin do wniesienia trzeciej raty) przypada w niedzielę, dlatego na wszelki wypadek
posyłam Państwu wyrok NSA, który wyraźnie mówi, że w takiej sytuacji nie ma możliwości wpłaty w
poniedziałek.
Wyrok
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 22 grudnia 2010 r.
II GSK 14/10
W przepisie art. 11(1) ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie
przewidziano możliwości wydłużenia wyznaczonych w nim kalendarzowo terminów, gdy ich koniec przypada w
dzień wolny od pracy (w szczególności w niedziele).
LEX nr 784303
784303
Przepis art. 18 ust. 12 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi przewiduje w razie niedotrzymania terminów do wniesienia opłaty za korzystanie z zezwolenia, o których mowa w art. 111 ust.
7 tej ustawy - bezwzględny obowiązek stwierdzenia przez organ wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż i podawanie
napojów alkoholowych.
strona 2 / 8
UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
G.Prawna TPwF 2011/41/8
707949
Dz.U.2007.70.473: art. 18 ust. 12 pkt 5
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Robotowska.
Sędziowie: NSA Stanisław Gronowski (spr.), del., WSA Piotr Pietrasz.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej
skargi kasacyjnej S. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. z dnia 15 października 2009 r.
sygn. akt II SA/Ol 818/09 w sprawie ze skargi S. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. z
dnia (...) lipca 2009 r. nr (...) w przedmiocie wygaśnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych;
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie faktyczne
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. z dnia 15 października 2009 r., sygn. akt II SA/Ol
818/09, wydanym w sprawie ze skargi S. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. z dnia (...)
lipca 2009 r., (...) w przedmiocie wygaśnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, oddalono skargę.
Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny sprawy:
Prezydent Miasta E. zezwoleniami z dnia (...) marca 2008 r., wydanymi na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z
dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,
poz. 473 ze zm.), zezwolił S. B., zwanemu dalej "skarżącym", na prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży i
strona 3 / 8
UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
podawania napojów alkoholowych zawierających do 4,5%, powyżej 4,5% do 18% oraz powyżej 18% alkoholu,
przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży, tj. w lokalu D. B. "N." w E., przy ul. R., na czas oznaczony od
dnia 20 marca 2008 r. do dnia 20 marca 2012 r.
Decyzją z dnia (...) czerwca 2009 r., wydaną na podstawie art. 162 § 1 pkt 1 i § 3 k.p.a. w związku z art. 18
ust. 12 pkt 5 i ust. 13 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, Prezydent Miasta E.
stwierdził z dniem 1 czerwca 2009 r. wygaśnięcie powyższych zezwoleń. Jak ustalono skarżący w ustawowym
terminie do 31 maja 2009 r., wynikającym z przepisu z art. 111 ust. 7 powołanej ustawy, nie dokonał wpłaty
należnej raty opłaty za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, co obligowało organ do
stwierdzenia wygaśnięcia wspomnianych zezwoleń. Zgodnie z art. 111 ust. 7 ustawy opłata, o której mowa w ust. 1,
wnoszona jest na rachunek gminy w każdym roku kalendarzowym objętym zezwoleniem w trzech równych ratach
w terminach do 31 stycznia, 31 maja i 30 września danego roku kalendarzowego. W myśl zaś art. 18 ust. 12 pkt 5
wskazanej ustawy zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wygasa w przypadku niezłożenia oświadczenia, o którym
mowa w art. 111 ust. 4, lub niedokonania opłaty w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5 w terminach, o których
mowa w art. 111 ust. 7. Stosownie do art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. organ administracji publicznej, który wydał decyzję w
pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli decyzja stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie
wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo gdy leży to w interesie społecznym lub w interesie strony.
Zgodnie zaś z art. 162 § 3 k.p.a. organ stwierdza wygaśnięcie decyzji lub uchyla decyzję na podstawie przepisów §
1 i 2 w drodze decyzji.
W odwołaniu skarżący podniósł, że dzień 31 maja 2009 r. przypadał w niedzielę, wobec czego, zgodnie z art.
57 § 4 k.p.a., ostatnim dniem terminu był najbliższy następny dzień powszedni. Odwołujący uiścił należną opłatę
dnia 1 czerwca 2009 r., czyli z zachowaniem ustawowego terminu. Zgodnie z art. 57 § 4 k.p.a., jeżeli koniec
terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień
powszedni.
Decyzją z dnia (...) lipca 2009 r., (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w E. utrzymało w mocy decyzję
organu pierwszej instancji. Według SKO przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi nie uzależniają wygaśnięcia zezwolenia od tego, czy opóźnienie w zapłacie przedmiotowej opłaty
było zawinione, czy też nie. Wygaśnięcie zezwoleń następuje z mocy prawa. Kolegium nie podzieliło stanowiska
strony, aby w sprawie miały zastosowanie przepis art. 57 § 4 k.p.a., gdyż przepis ten odnosi się do sposobu
liczenia terminów procesowych, nie zaś materialnych, a takim jest termin określony w przepisie art. 18 ust. 12 pkt 5
wspomnianej ustawy. Przepis ten nie przewiduje też możliwości prolongowania terminu płatności, a zatem jest on
nieprzywracany. Z tych względów organ nie naruszył prawa, stwierdzając wygaśnięcie zezwoleń na sprzedaż
alkoholu.
Od powyższej decyzji, podtrzymując stanowisko prezentowane w sprawie, skarżący wniósł skargę do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O., który, jak to wskazano na wstępie, skargę tę oddalił.
Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu, iż termin, o którym mowa w art. 18 ust. 12 pkt 5 ustawy o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, ma charakter terminu prawa materialnego, którego
uchybienie skutkowało powinność stwierdzenia wygaśnięcia zezwoleń na sprzedaż alkoholu, stosownie do
wskazanych wyżej przepisów. Według Sądu pierwszej instancji, podzielającego stanowisko prezentowane w
orzecznictwie i w doktrynie, do terminów prawa materialnego nie stosuje się przepisów rozdziału 10 Kodeksu
postępowania administracyjnego, co oznacza, że tych terminów nie oblicza się w sposób wskazany w art. 57 i nie
jest dopuszczalne ich przywrócenie na podstawie art. 58-60 k.p.a. (por. A. Wróbel (w:) M. Jaśkowska, A. Wróbel,
Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze 2005, s. 389). Przepis art. 57 § 4 k.p.a. odnosi
się bowiem tylko do terminów prawa procesowego, czyli okresu do dokonania czynności procesowej przez
podmioty postępowania lub uczestników postępowania. Toteż, pomimo, że w sprawie data końcowa uiszczenia
kolejnej wpłaty z tytułu posiadanych zezwoleń przypadała na dzień ustawowo wolny od pracy (niedziela), nie miał
w tym przypadku zastosowania przepis art. 57 § 4 k.p.a. (por. wyroki WSA w Łodzi z dnia 12 listopada 2008 r.,
sygn. akt III SA/Łd 57/08 i sygn. akt III SA/Łd 55/08).
strona 4 / 8
UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
Jak wskazał Sąd pierwszej instancji w orzecznictwie nie podziela się stanowiska prezentowanego przez
skarżącego, o którym wyżej mowa. I tak, powołano się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30
marca 2006 r., sygn. akt II GSK 401/05. Wskazano także na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia
15 października 2008 r. (sygn. akt II GPS 4/08, ONSAiWSA 2009/1/1).
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku, wnosząc o jego uchylenie i wydanie orzeczenia
reformatoryjnego, zarzucono:
* naruszenie prawa materialnego, to jest art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi poprzez jego błędną wykładnię polegającą na błędnym sposobie obliczania terminu określonego w
tym przepisie,
* naruszenie prawa materialnego, to jest art. 18 ust. 12 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że dokonanie opłaty w następnym dniu
powszednim po dniu ustawowo wolnym od pracy, którym był przypadający w niedzielę dzień 31 maja 2009 r.,
spowodowało wygaśnięcie z dniem 1 czerwca 2009 r. omawianych zezwoleń na sprzedaż alkoholu,
przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży - w D. B. "N." przy ulicy R. w E. prowadzonym przez
skarżącego.
Skarga kasacyjna nie neguje materialnoprawnego charakteru terminu wskazanego w przepisie art. 111 ust. 7
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Niemniej, zdaniem skarżącego, w sprawie co
do sposobu liczenia terminu ma zastosowanie art. 57 § 4 k.p.a.
Według skarżącego w sprawie nie może być pomocny powołany przez Sąd pierwszej instancji wyrok
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 czerwca 1997 r. Przywołana część uzasadnienia tego wyroku, co
zauważa skarżący, odnosiła się do rozważań dotyczących skutków jakie wywiera brak dokonania opłaty za
korzystanie z zezwolenia w określonym w ustawie terminie oraz czy wygaśnięcie zezwolenia wymaga wydania
przez organ administracyjny decyzji administracyjnej. Nie rozważano natomiast kwestii sposobu liczenia terminu,
którego niezachowanie powoduje wygaśnięcie zezwolenia. Dla prawidłowego rozstrzygnięcia, czy uiszczenie w
przedmiotowej sprawie opłaty w dniu 1 czerwca 2009 r. naruszało dyspozycję art. 111 ust. 7 wspomnianej ustawy,
nie może być również pomocna przywołana w zaskarżonym wyroku uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego
z dnia 15 października 2008 r., sygn. akt II GPS 4/08, w świetle której, wprawdzie Rozdział 10 Kodeksu
postępowania administracyjnego "Terminy" jest zamieszczony w dziale I "Przepisy ogólne", reguluje jednak tylko
sposób obliczania terminów procesowych czynności stron. W powyższej uchwale, jak wskazano w skardze
kasacyjnej, rozstrzygano jedynie to: "czy 30-dniowy termin do wyrażenia przez Ministra Sprawiedliwości sprzeciwu,
o którym mowa w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r.
Nr 123, poz. 1058 ze zm.), jest terminem do doręczenia tego sprzeciwu stronie, terminem, w którym sprzeciw
powinien być nadany w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego, w rozumieniu art. 57 § 5 pkt 2 k.p.a.,
czy też terminem o charakterze kompetencyjnym, do wydania sprzeciwu przez upoważniony do tego organ
administracji publicznej". Naczelny Sąd Administracyjne rozważał w uchwale, czy przepisy rozdziału 10 Kodeksu
postępowania administracyjnego stosuje się również do obliczania terminów czynności procesowych organów
administracyjnych, czy tylko do czynności procesowych stron. W uchwale tej nie zajmowano się zagadnieniem, czy
przepisy wspomnianego wyżej rozdziału stosuje się do obliczania terminów prawa materialnego.
Jak zarzuca skarga kasacyjna Sąd pierwszej instancji błędnie obliczył sporny termin, ustalając, że do sposobu
liczenia tego terminu nie ma zastosowania art. 57 § 4 k.p.a. W opozycji do takiego ustalenia pozostają zarówno
poglądy doktryny prawa administracyjnego, jak również orzecznictwo z zakresu prawa administracyjnego. W tym
miejscu skarżący powołuje się na stanowisko zajęte w Komentarzu do Kodeksu postępowania administracyjnego
autorstwa prof. dr hab. B. Adamiak oraz prof. dr hab. J. Borkowskiego, Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 2009,
str. 267 - 269), w myśl którego sposób liczenia terminów, bez rozróżnienia ich na terminy o charakterze
materialnym czy procesowym, uregulowany został w Kodeksie postępowania administracyjnego. Niedopuszczalne
jest zatem stosowanie innych sposobów obliczania terminów aniżeli wskazane w tych przepisach. Z powyższego
względu, zdaniem skarżącego, do sposobu obliczania terminów prawa materialnego stosuje się normę art. 57
strona 5 / 8
UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
k.p.a.
W przedmiocie sposobu liczenia terminów prawa materialnego, jak wskazuje skarga kasacyjna, wypowiadał
się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2002 r., sygn. akt II SA/Łd 1619/98. Wyrok
tej wskazuje, że do liczenia biegu terminów prawa materialnego stosuje się art. 57 k.p.a. Podobne stanowisko
wyrażono w wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r., sygn. akt II GSK 61/07. W świetle zajętego tam stanowiska do
obliczania terminu przewidzianego w art. 48 ust. 2 i 3 Prawa telekomunikacyjnego należy odpowiednio stosować
zasady określone w art. 57 k.p.a.
Zdaniem skarżącego, odmiennie niż uczyniono to w zaskarżonym wyroku, rozpoznając problem sposobu
liczenia biegu terminu prawa materialnego nie można skupiać się, przy analizie art. 111 ust. 7 ustawy o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, jedynie na odczytywaniu tej normy jako dotyczącej
tylko i wyłącznie obowiązku strony polegającego na dokonaniu wpłaty w określonym terminie. Przywołany przepis
niesie z sobą bowiem również funkcję gwarancyjną dla strony, zawierając opis uprawnienia strony do dokonania
wskazanych tam opłat w określonym terminie. Norma powyższa stanowi więc nie tylko obowiązek wyrażający się w
tym, że jeśli w danym terminie nie ma wpłaty należnej opłaty wówczas uruchamiana jest sankcja w postaci
wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. Analizując powyższe przepisy koniecznym jest
również uwzględnienie uprawnień strony, które odpowiadają temu obowiązkowi, a mianowicie prawa strony do
wniesienia opłaty w określonym terminie, wynikającym z prawidłowego sposobu liczenia tego terminu. Według
skarżącego prawidłowym sposobem liczenia terminów prawa materialnego jest stosowanie w tym względzie zasad
wskazanych w art. 57 k.p.a. Ustawodawca nie zawarł w aktach normatywnych dotyczących prawa
administracyjnego innych regulacji, poza rozdziałem 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczących
sposobu liczenia terminów. Nie różnicuje również sposobu liczenia biegu terminów ze względu na charakter tych
terminów - materialny bądź procesowy.
Gdyby przyjąć stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku, odmienne od poglądu zaprezentowanego przez
skarżącego, należałoby stwierdzić, że w stosunku do terminów prawa materialnego występujących w prawie
administracyjnym brak jest jakichkolwiek regulacji prawnych stanowiących o tym jak powyższe terminy liczyć i na
podstawie jakich przepisów to czynić. Natomiast istnieje konieczność liczenia terminów prawa materialnego.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono również naruszenie prawa materialnego, to jest art. 18 ust. 12 pkt 5
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i
uznanie, że dokonanie opłaty w następnym dniu powszednim po dniu ustawowo wolnym od pracy, którym był
przypadający w niedzielę dzień 31 maja 2009 r., spowodowało wygaśnięcie z dniem 1 czerwca 2009 r.
posiadanych przez skarżącego zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych. Powyższe naruszenie prawa
materialnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie jest wynikiem naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art.
111 ust. 7 powołanej ustawy poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na błędnym sposobie obliczania biegu
określonego w tym przepisie terminu. Sąd, dopuszczając się naruszenia prawa materialnego, to jest art. 111 ust. 7
przywołanej ustawy i stwierdzając, że opłata została uiszczona z naruszeniem terminu tam określonego, błędnie
zastosował sankcję opisaną w treści art. 18 ust. 12 pkt 5 tej ustawy. Prawidłowa wykładnia treści art. 111 ust. 7
ustawy powinna bowiem prowadzić do stwierdzenia, że opłata uiszczona została prawidłowo, z zachowaniem
terminu określonego w tym przepisie i norma art. 18 ust. 12 pkt 5 nie znajduje zastosowania w sprawie.
Uzasadnienie prawne
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
strona 6 / 8
UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
Na wstępie niniejszych rozważań podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną
można oprzeć na następujących podstawach:
1) naruszeniu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art.
183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie
nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie
nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność
postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.
Skarga kasacyjna jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu.
Kluczowym zagadnieniem w niniejszej sprawie jest kwestia legalności dokonanego w postępowaniu
administracyjnym, a zaakceptowanego zaskarżonym wyrokiem, stwierdzenia wygaśnięcia udzielonych skarżącemu
zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, a to wobec dokonania przez niego wpłaty drugiej raty opłaty za
korzystanie z tych zezwoleń w 2009 r. w dniu 1 czerwca 2009 r., z uchybieniem terminu 31 maja wskazanego w
art. 111 ust. 7 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Przepis art. 18 ust. 12 pkt 5 powołanej ustawy, co wymaga podkreślenia, przewiduje bezwarunkową i
bezwzględną konsekwencją, jaką jest stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia, w przypadku niedotrzymania terminów
wniesienia opłaty za korzystanie z omawianych zezwoleń (ich raty), określonych w art. 111 ust. 7 omawianej
ustawy. Terminy płatności wspomnianych opłat zostały określone przez ustawodawcę w sposób ścisły i
jednoznaczny, bo poprzez kalendarzowe oznaczenie daty ich upływu. Przepisy te nie przewidują jakichkolwiek
odstępstw w tym zakresie, a w szczególności związanych z sytuacją "przypadania" końca terminu w dzień wolny
od pracy (jakim jest także niedziela). Innymi słowy, w przepisie art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie przewidziano możliwości wydłużenia wyznaczonych w nim kalendarzowo
terminów, gdy ich koniec przypada w dzień wolny od pracy (w szczególności w niedziele).
Przeszkodą do wydania deklaratoryjnej decyzji stwierdzającej wygaśnięcie zezwolenia na sprzedaż alkoholu
w omawianym stanie faktycznym sprawy mogłoby być tylko wykazanie, że w porządku prawnym istnieją inne
unormowania ustawowe korygujące - omawianą już - jednoznaczną (clara non sunt interpretanda) wymowę
unormowań zawartych w art. 18 ust. 12 pkt 5 i art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi. Takich zaś unormowań na gruncie omawianej ustawy przepisy prawa materialnego nie przewidują.
Naczelny Sąd Administracyjny przychyla się do orzecznictwa i poglądów doktryny, w świetle których przepis o
sposobie liczenia terminów prawa procesowego, o którym mowa w art. 57 § 4 k.p.a., nie ma zastosowania do
terminów prawa materialnego, jakimi są terminy wskazane w art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi. I tak, za przyjęciem stanowiska, które wyłącza możliwość zastosowania art. 57 § 4
k.p.a. dla terminu określonego w art. 111 ust. 7 omawianej ustawy, opowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny
w wyroku z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt II GSK 79/09 (LEX nr 573542). Za stanowiskiem wyłączającym
możliwość obliczania terminów materialnych w sposób wskazany w art. 57 k.p.a. i przywracanie tych terminów na
podstawie art. 58-60 k.p.a., na co wskazał Sąd pierwszej instancji, opowiada A. Wróbel (w:) M. Jaśkowska, A.
Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze 2000, str. 360). Wbrew stanowisku
zajętemu w skardze kasacyjnej brak jest dostatecznych podstaw, aby w Komentarzu do Kodeksu postępowania
administracyjnego autorstwa prof. dr hab. B. Adamiak oraz prof. dr hab. J. Borkowskiego zawarta była akceptacja,
iż terminy prawa materialnego obliczać według zasad wskazanych w art. 57 k.p.a.
Trudno też podzielić zasadność wywodów skargi kasacyjnej o charakterze aksjologicznym, które miały by
strona 7 / 8
UWAGA WAŻNE
Autor:
Adres: http://lwowek.com.pl/PL/87/1201/UWAGA_WAZNE/k/
uzasadniać liczenie terminu prawa materialnego w sposób określony w art. 57 § 4 k.p.a. Terminy, zgodnie z
ogólnymi zasadami, mają charakter zastrzeżonych na korzyść dłużnika (przedsiębiorcy posiadającego omawiane
zezwolenie). Nie ma więc przeszkód, aby przedsiębiorca wcześniej wniósł daną opłatę, jednakże nie później niż w
terminie ściśle określonym we wskazanym przepisie. Ścisłe określenie przez ustawodawcę terminów wnoszenia
omawianych opłat usuwa wszelkie w tym względzie wątpliwości, kiedy ostatecznie dana opłata powinna być
uiszczona.
W tym stanie sprawy, skarga kasacyjna, jako nie oparta na usprawiedliwionej zasadzie, podlega oddaleniu
(art. 184 p.p.s.a.).
II GSK 79/09
wyrok NSA W-wa
2009-10-27
LEX nr 573542
Art. 111 ust. 7 ustawy z 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie przewiduje
możliwości wydłużenia wyznaczonych w nim kalendarzowo terminów, gdy ich koniec przypada w dzień wolny od
pracy (w szczególności w niedziele).
strona 8 / 8
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)