5.3. Kontrastowanie 5.3.1. Funkcja kontrastowania w sensie

5.3. Kontrastowanie
5.3.1.
Funkcja kontrastowania w sensie fotograficznym polega na zmniejszeniu liczby
stopni poœrednich miêdzy najjaœniejszym a najciemniejszym elementem obrazu 1.
Przy komputerowym przetwarzaniu obrazów krzywa oddaj¹ca zale¿noœæ miêdzy
obrazem pocz¹tkowym [podawanym na wejœcie urz¹dzenia przetwarzaj¹cego; input image 2] a obrazem koñcowym [otrzymywanym na wyjœciu urz¹dzenia przetwarzaj¹cego; output image 3] mo¿e byæ kszta³towana w sposób niedostêpny dla
tradycyjnej fotografii. Równie¿ efekty mog¹ byæ odpowiednio wiêksze i – co istotne
– osi¹gane bardzo ma³ym nak³adem czasu.
Wzorcem obrazu koñcowego, do którego programowo siê d¹¿y, jest uzyskanie obrazu nie tyle „wiernego” w stosunku do orygina³u, co dostêpnego dla odbiorcy. Dostêpnego lepiej ni¿ orygina³. W zwi¹zku z tym uwzglêdniæ nale¿y nie tyle
„kontrast fotograficzny” co raczej „kontrast fizjologiczny”.
Kontrast fizjologiczny jest to wra¿enie ró¿nicy intensywnoœci bodŸców, które nie wynika z ró¿nicy natê¿enia bodŸców [ró¿nicy energetycznej] lecz z ró¿nej ich
jakoœci [ró¿nicy d³ugoœci fali œwietlnej]. Mo¿na to wykorzystaæ, przekszta³caj¹c np.
zbyt ma³o kontrastowy obraz czarno-bia³y w obraz czarno-¿ó³ty albo niebiesko-¿ó³ty.
Podobnie z³o¿enie demonstracyjne [monta¿ pogl¹dowy] dwu obiektów naturalnie
czarno-bia³ych [b¹dŸ o dowolnej lecz przypadkowej barwie] korzystnie jest przedstawiæ z u¿yciem barw „kontrastowych” [np. dope³niaj¹cych].
5.3.2.
Najczêœciej wystêpuj¹cym problemem jest uzyskanie wyraŸnego obrazu linii
pisma, co w rozumieniu amatorów [a takimi z definicji s¹ sêdziowie] oznacza obraz
kontrastowy [okreœlany przez nich wszak¿e terminem: „ostry”]. Wiadomo, ¿e obraz nie mo¿e byæ zarazem kontrastowy i jednoczeœnie oddawaæ drobne ró¿nice tonu
barwy, jasnoœci i nasycenia. Trzeba wiêc z czegoœ zrezygnowaæ – byle nie z odwzorowania struktury pisma akurat objaœnianej.
5.3.3.
Funkcjê kontrastowania w sensie fotograficznym mo¿na zrealizowaæ ju¿ w
procesie skanowania. Program HP DeskScan II umo¿liwia dokonanie tego na dwa
niezale¿ne od siebie sposoby. Sposób prostszy polega na wyborze liczbowej wartoœci wielkoœci kontrastu obrazu koñcowego, wyra¿anego w intuicyjnie ³atwo przyswajalnych procentach. Sposób trudniejszy pozwala na wybranie [b¹dŸ nawet samodzielne ukszta³towanie] kszta³tu krzywej przeniesienia, oddaj¹cej zale¿noœæ miêdzy rozk³adem œwiat³o-cieñ w skanowanym oryginale [reprezentowanym przez obraz pocz¹tkowy, uzyskany w wyniku skanowania wstêpnego] a takim¿ rozk³adem w
obrazie koñcowym [tym, który bêdzie uzyskany w wyniku skanowania finalnego].
W obu sposobach zapewniony jest wstêpny podgl¹d skutków dokonywanego wyboru.
Formowanie „kontrastu fizjologicznego” mo¿liwe jest w ramach profesjonalnych programów przetwarzania obrazu. Testowane programy: Aldus PhotoStyler
2.0, Adobe PhotoShop 3.0 oraz Adobe PhotoShop 4.0. daj¹ w tej mierze pe³ny wybór mo¿liwoœci.
GIF 35 a, b na nast. stronach
1
W fotografii odpowiada temu zwiêkszenie k¹ta nachylenia krzywej zaczernienia; zwykle
tak, by przekracza³ 450.
2
W polskiej literaturze informatycznej obraz taki nazywa siê nieszczêœliwie obrazem wyjœciowym [bo od niego wychodzi siê do dalszych obrazów], rzadziej wejœciowym. Vide np. „Visilog 4. Profesjonalne narzêdzie analizy obrazu” – opracowane w ramach grantu KBN nr PB-127/3/
91 przedstawienie najobszerniejszego w œwiecie programu przetwarzania obrazu firmy NOESIS
[Francja]; bez autora, wyd.: FOTOBIT-DESIGN, Kraków.
3
W literaturze obraz taki nazywa siê z regu³y wynikowym, choæ bywa ¿e i wyjœciowym [bo
pojawia siê na wyjœciu urz¹dzenia przetwarzaj¹cego].
GIF 35 a
GIF 35 b
POWRÓT DO SPISU TREŒCI