D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia

Sygn. akt VI W 1454/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 października 2014 roku.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia VI Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Wojciech SAWICKI
Protokolant Aleksandra DZIAŁAK
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2014 roku,
sprawy przeciwko D. C. (1)
synowi J. i A.,
urodzonemu (...) w D.,
obwinionego o to, że:
w okresie od września 2012 roku do listopada 2012 roku prowadząc firmę (...) we W., w celu przysporzenia korzyści
majątkowej podawał na stronie internetowej sklepu (...) firmy (...), nieprawdziwe informacje o współpracy z firmą
(...). J. Ż. ul. (...) oraz bezprawnie używał jako nazwy strony internetowej określenia E. - Sklep (...).com.pl,
tj. o wykroczenie z art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1996 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji:
I. uniewinnia obwinionego D. C. (1) od zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku;
II. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:
Obwiniony D. C. (1) prowadzi własną działalność gospodarczą pod Firmą (...) z/s w D. przy ul. (...), której przedmiotem
jest sprzedaż detaliczna firan, zasłon, rolet i karniszy. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej obwiniony
prowadzi m.in. sklep przy ul. (...) we W. (w Galerii (...)). Ustalono, iż D. C. (1) w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej prowadzi także sprzedaż swojego asortymentu poprzez sklep internetowy www.domdekor.com.pl
(dawniej www.domdekor.sklep.pl) – nie potwierdzono jednak, jakoby obwiniony używał jako nazwy strony
internetowej swojego sklepu określenia „E. - Sklep (...).com.pl” bądź w ogóle kiedykolwiek był dysponentem albo
administratorem strony internetowej o tej nazwie.
W 2001 roku D. C. (1) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nawiązał współpracę handlową z Firmą
(...) B.B. C. Sp. J. z/s w Ż. – na podstawie zawartej umowy obwiniony prowadził sprzedaż artykułów (firan i zasłon)
dostarczanych przez pokrzywdzonego m.in. w swoim sklepie przy ul. (...) we W.. Ustalono, iż w sierpniu 2012 roku
doszło do zakończenia współpracy handlowej między pokrzywdzonym a Firmą (...) (prowadzoną przez konkubinę
obwinionego K. H.), tj. Firma (...) B.B. C. Sp. J. wypowiedziała konkubinie D. C. (2) umowę współpracy – w związku
z powyższym doszło także do zakończenia współpracy handlowej Firmy (...) z pokrzywdzonym. Nie wykluczono
możliwości, iż jeszcze w sierpniu 2012 roku obwiniony polecił swojemu pracownikowi A. H. (administratorowi strony
internetowej) usunięcie na tejże stronie informacji o współpracy z Firmą (...) B.B. C. Sp. J. – nie zdołano przy tym
ustalić, kiedy dokładnie świadek A. H. usunął ze stron internetowych Firmy (...) wszystkie informacje dotyczące
poszczególnych artykułów pochodzących od pokrzywdzonego.
W dniu 03 października 2012 roku B. C. (2) (reprezentujący pokrzywdzonego) złożył w Prokuraturze Rejonowej
w Żywcu zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez D. C. (2) „przestępstwa oszustwa z art. 286§1 Kodeksu
karnego” – zarzucając obwinionemu, iż prowadząc działalność gospodarczą pod Firmą (...), działając z zamiarem
bezpośrednim osiągnięcia korzyści majątkowej na stronach prowadzonego sklepu internetowego (…) rozpowszechnia
nieprawdziwe informacje o prowadzeniu współpracy handlowej z pokrzywdzonym (…) używa bezprawnie jako nazwy
strony internetowej określenia „E. - Sklep (...).sklep.pl”. Nie zdołano jednak potwierdzić, jakoby obwiniony D.
C. (1) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej - w celu przysporzenia korzyści majątkowej faktycznie podawał na stronie internetowej swojej Firmy nieprawdziwe informacje o współpracy z pokrzywdzonym
oraz bezprawnie używał jako nazwy strony internetowej określenia E. - Sklep (...).com.pl, a zwłaszcza by czynił to w
okresie wskazanym w zarzucie wniosku, tj. od września 2012 roku do listopada 2012 roku.
(dowód: wyjaśnienia obwinionego, karty 29, 108 i 161-162 akt; zeznania świadka A. H., karty
181-182 akt; częściowo zeznania świadka B. C. (2), karty 19-20 akt; także: zawiadomienie o
podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami, karty 6-18 akt; dokumentacja złożona przez
pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, karty 111-133 i 166-169 akt i dokumentacja z Komendy
Powiatowej Policji w Ż. załączona do akt sprawy)
D. C. (1) z zawodu jest mgr zarządzania i marketingu - aktualnie prowadzi własną działalność gospodarczą. Stan
rodzinny - kawaler, na utrzymaniu jedno dziecko. Obwiniony nie był dotychczas karany sądownie.
(dowód: dane osobo-poznawcze, karta 107 akt)
D. C. (1) na każdym etapie postępowania konsekwentnie i stanowczo nie przyznał się do zarzucanego mu wykroczenia.
Podczas przesłuchania w toku czynności wyjaśniających obwiniony oświadczył, iż nie jest w stanie „w chwili obecnej
ustosunkować się do tego zarzutu”. D. C. (1) podkreślił jednak, że po zakończeniu współpracy z pokrzywdzonym
„strona nasza została w taki sposób przebudowana, aby nie było nigdzie wzmianki o współpracy z tą firmą” (vide:
karta 29 akt).
Na pierwszym terminie rozprawy w dniu 09 kwietnia 2014 roku obwiniony opisał szczegółowo historię współpracy
jego Firmy z Firmą (...) B.B. C. Sp. J. – D. C. (1) podkreślił, że jeszcze w sierpniu 2012 roku po zakończeniu współpracy
polecił swojemu pracownikowi A. H. usunięcie ze strony internetowej Sklepu (...) wszelkich informacji o współpracy
z pokrzywdzonym, tj. doszło do wymiany całej strony internetowej (vide: karta 108 akt).
Na kolejnym terminie rozprawy w dniu 23 maja 2014 roku obwiniony złożył dodatkowe wyjaśnienia dotyczące
powyższych okoliczności – ponownie stanowczo zaprzeczając, aby w okresie wskazanym w zarzucie dopuścił się czynu
nieuczciwej konkurencji wobec E.” B.B. C. Sp. J. (vide: karty 161-162 akt).
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Dokonując wnikliwej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż
sprawstwo D. C. (2) odnośnie zarzucanego mu czynu (opisanego w zarzucie wniosku o ukaranie) budzi bardzo
poważne i uzasadnione wątpliwości. W świetle całokształtu materiału procesowego brak jest zdaniem T. Sądu podstaw
do przyjęcia, aby obwiniony – w okresie od miesiąca września 2012 roku do miesiąca listopada 2012 roku –
faktycznie wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona czynu stypizowanego w art. 26 ust. 2 ustawy z dnia
16 kwietnia 1996 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Podkreślić w tym miejscu należy, iż Sąd orzekający
w sprawach karnych bądź w sprawach o wykroczenia związany jest granicami skargi oskarżyciela publicznego i
dlatego niedopuszczalnym byłoby ocenianie na gruncie prawno - karnym zachowania D. C. (2) przed oraz po
okresie wskazanym w zarzucie wniosku. Biorąc natomiast pod uwagę całokształt materiału procesowego oraz zasady
doświadczenia życiowego można z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością przyjąć, iż oskarżyciel publiczny
niewłaściwe wskazał okres, w którym obwiniony miał (rzekomo) dopuścić się czynu nieuczciwej konkurencji wobec
(...) B.B. C. Sp. J.
Na wstępnie podkreślić należy, iż zarówno okoliczności przedstawione w powołanym wyżej zawiadomieniu o
podejrzeniu popełnienia przez D. C. (2) „przestępstwa oszustwa z art. 286§1 Kodeksu karnego” (karty 6-8 akt), jak
i okoliczności podniesione w zeznaniach świadka B. C. (2) (karty 19-20 akt) świadczą o tym, że obwiniony miał
dopuścić się czynu nieuczciwej konkurencji (czy też wręcz przestępstwa oszustwa) wobec pokrzywdzonego jeszcze we
wrześniu 2012 roku, ale na pewno nie w okresie późniejszym. Zważyć w tym miejscu należy, iż w dniu 16 listopada
2012 roku B. C. (2) (reprezentujący pokrzywdzonego) złożył w Prokuraturze Rejonowej w Żywcu zawiadomienie o
podejrzeniu popełnienia przestępstwa także przez osobę trzecią, tj. panią M. S. (prowadzącą działalność gospodarczą
w B.) przy bardzo zbliżonym stanie faktycznym – przy czym dotyczyło ono właśnie miesiąca listopada 2012 roku.
Jak wynika jednoznacznie z dokumentacji nadesłanej z Komendy Powiatowej Policji w Ż. (załączonej do akt
niniejszej sprawy), odnośnie obydwu tychże zawiadomień B. C. (2) w dniu 24 listopada 2012 roku wydano jedno
postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia (w sprawie PG- (...); (...)279/12), po czym odnośnie pani M. S.
wyłączono odpowiednie materiały i przekazano do Komisariatu Policji w B. celem podjęcia dalszych czynności. Jest
oczywistym, iż odnośnie każdego zawiadomienia pokrzywdzonego o podejrzeniu popełnienia przestępstwa winno
być wydane odrębne postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia – tymczasem w powołanym dokumencie
wyraźnie odniesiono się do dwóch stanów faktycznych. Właśnie ta okoliczność najprawdopodobniej spowodowała
błędne wskazanie w zarzucie wniosku o ukaranie D. C. (2) okresu od miesiąca września 2012 roku do miesiąca
listopada 2012 roku – przy czym w przekonaniu T. Sądu jest to niewątpliwie błąd czysto przypadkowy i zupełnie
niezamierzony, bo przy tego rodzaju czynach zabronionych tylko wyjątkowo oskarżyciel publiczny wychodzi poza
okres wskazany w zawiadomieniu pokrzywdzonego. Jednakże nawet przy przyjęciu, iż zachowanie obwinionego
opisane w zarzucie wniosku o ukaranie miało mieć miejsce we wskazanym okresie czasu, nie sposób przyjąć, aby
D. C. (1) faktycznie wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona czynu stypizowanego w art. 26 ust. 2
ustawy z dnia 16 kwietnia 1996 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Według zgodnego poglądu doktryny i
orzecznictwa tego typu wykroczenie może być popełnione przez sprawcę wyłącznie z winy umyślnej – właśnie w
celu przysporzenia temuż sprawcy korzyści majątkowej. W przekonaniu Sądu Rejonowego w świetle całokształtu
materiału procesowego brak jest podstaw do przyjęcia, aby obwiniony faktycznie zachował się w sposób opisany w
zarzucie wniosku – a zwłaszcza by działał w celu przysporzenia (sobie samemu) korzyści majątkowej. Ponadto T.
Sąd nie traci z pola widzenia stanowiska Sądu Najwyższego przedstawionego w uzasadnieniu do wyroku z dnia 11
grudnia 2013 roku wydanego w sprawie IV CSK 191/13 (karty 147-160 akt) – przy czym rozważania prawne zawarte w
uzasadnieniu do tegoż orzeczenia można wprost zastosować do rozpoznawanej sprawy. Sąd Najwyższy bardzo trafnie
podkreślił, że „potencjalna możliwość wprowadzenia w błąd [okoliczność stanowiąca konieczny element deliktu
nieuczciwej konkurencji] musi być realna i oparta na rzeczowych przesłankach”. Należy w tym miejscu podkreślić,
że Sąd orzekający w sprawach karnych i w sprawach o wykroczenia nie może nigdy operować w obszarze nawet
najbardziej prawdopodobnych hipotez, przypuszczeń bądź domysłów, a wyłącznie w obszarze faktów udowodnionych
w sposób niebudzący wątpliwości – prywatne przekonania oraz domniemania świadka B. C. (2) na pewno nie mogą być
podstawą do przyjęcia sprawstwa obwinionego i wydania wyroku skazującego. T. Sąd nie może tracić z pola widzenia,
że nawet dokumenty załączone przez pokrzywdzonego do zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przez D. C. (2)
„przestępstwa oszustwa z art. 286§1 Kodeksu karnego” nie pozwalają na przyjęcie, iż obwiniony faktycznie dopuścił
się przedmiotowego wykroczenia – świadek B. C. (2) tak naprawdę operuje w sferze domysłów.
Zdaniem Sądu Rejonowego zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie podważył wyjaśnień D.
C. (2), w których obwiniony jednoznacznie i stanowczo kwestionował swoje sprawstwo odnośnie zarzucanego mu
wykroczenia. T. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w całości, biorąc pod uwagę zarówno całokształt materiału
dowodowego, jak i stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby
obwinionej. Ponadto Sąd zważył, iż wyjaśnienia D. C. (2) są logiczne i spójne oraz – co ma bardzo istotne znaczenie dla
sprawy – znajdują praktycznie pełne potwierdzenie w zeznaniach postronnego świadka A. H., których wiarygodność
nie budzi żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.
Sąd Rejonowy oczywiście ma na uwadze, iż obwiniony kategorycznie zaprzeczając swojemu sprawstwu na każdym
etapie postępowania może jedynie w ten sposób realizować przysługujące mu prawo do obrony, na mocy którego nie
ma on obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Taka konstatacja nie dyskredytuje jednak postawy D.
C. (2) i nie upoważnia Sądu do podważenia faktu jego nie przyznania się do winy. Aby wykazać bowiem obwinionemu
sprawstwo zarzucanego mu czynu, należałoby ujawnić taki wiarygodny środek (lub środki dowodowe), z którego (z
których) w sposób jednoznaczny dla Sądu wynikałoby sprawstwo D. C. (2) odnośnie przedmiotowego wykroczenia. W
opinii T. Sądu w przedmiotowej sprawie takich środków po prostu brak, a zeznania świadka B. C. (2) budzą poważne
wątpliwości co do swojej wiarygodności. Jest oczywistym, że tenże świadek na konkretny powód i interes w składaniu
zeznań obciążających „niesolidnego” kontrahenta – jednakże B. C. (2) tak naprawdę nie potrafił wykazać w swoich
zeznaniach, iż zachowanie obwinionego faktycznie było ukierunkowane na przysporzenie (samemu sobie) korzyści
majątkowej. Ponadto Sąd Rejonowy związany jest zasadą domniemania niewinności (którego przecież nie obalono),
a przede wszystkim stypizowaną przez ustawodawcę w art. 5§2 Kodeksu postępowania karnego zasadą rozstrzygania
wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. Zdaniem T. Sądu w rozpatrywanej
sprawie właśnie takie wątpliwości ewidentnie zachodzą i niewątpliwie należy je rozstrzygnąć na korzyść D. C. (2).
W świetle zatem powyższych rozważań, w ocenie Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnionych
okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie – przy czym tenże zarzut jest częściowo błędnie
sformułowany. Zaznaczyć przy tym należy, iż zgodnie z dyspozycją art. 5§2 Kodeksu postępowania karnego w
postępowaniu w sprawach o wykroczenia (analogiczne jak w postępowaniu karnym) obowiązuje nakaz rozstrzygania
wątpliwości, których nie da się usunąć, na korzyść osoby obwinionej. Na Sądzie ciąży obowiązek czynienia ustaleń
zgodnych z prawdą. Zasada domniemania niewinności wymaga zawsze pewności stwierdzeń co do winy osoby
obwinionej. Istota domniemania niewinności sprowadza się do tego, że obwiniony jest w procesie niewinny, a
twierdzenie przeciwne musi mu być udowodnione, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada
in dubio pro reo, określona w art. 5§2 Kodeksu postępowania karnego, nakazuje rozstrzygnąć niedające się usunąć
wątpliwości na jego korzyść. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu [obwinionemu] musi być całkowite,
pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, V KKN 362/97, Prok. i
Pr. 1999/7-8/11). Gdy zaś pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów pozostają w dalszym ciągu
niewyjaśnione okoliczności, a żadnemu z wariantów Sąd nie jest w stanie dać wiary bez ryzyka pomyłki, wątpliwości
rozstrzyga się na korzyść oskarżonego [obwinionego], wybierając wersję, która jest dla oskarżonego [obwinionego]
najkorzystniejsza, choć nie wyklucza to tego, że mogło być inaczej, ale nie zdołano tego ustalić w sposób stanowczy
(L. Paprzycki J. Grajewski, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Tom I, Kraków 2003, s. 40; także Wyrok
Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 04 grudnia 1990 roku, WR 369/90, OSP 1992/1 poz. 12). Dlatego też przy
braku jednoznacznych i przekonywujących dowodów winy D. T. Sąd przyjmuje linię obrony obwinionego i uznaje, że
faktycznie nie dopuścił się on zarzucanego mu czynu – ani we wrześniu 2012 roku, ani też w okresie późniejszym.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku, a orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis
art. 118§2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. O kosztach zastępstwa procesowego od Skarbu Państwa
na rzecz obwinionego D. T. Sąd orzeknie odrębnym postanowieniem po uprawomocnieniu się przedmiotowego
orzeczenia.