Schizoidalna struktura charakteru Struktura schizoidalna kształtuje

Schizoidalna struktura charakteru
Struktura schizoidalna kształtuje się, jeśli w okresie prenatalnym dziecko
odrzucone zostaje psychicznie i emocjonalnie przez matkę, przychodzi na świat z
komunikatem z otoczenia „nie jesteś chciany, nie masz prawa żyć, świat jest Ci
niechętny”. Struktura buduje się poprzez odczulanie, odcinanie się od emocji i
otaczającego świata. Osoba taka w niedostatecznym stopniu odczuwa swą
tożsamość, poprzez zubożenie identyfikacji z ciałem. Jednostka funkcjonująca w
ten sposób jest niespójna i nie zintegrowana. Tendencja do dysocjacji,
reprezentowana na cielesnym poziomie przez brak energetycznego połączenia
głowy z resztą ciała, wywołuje rozszczepienie osobowości, ujawniające się w
sprzecznych postawach. Ta biegunowość odzwierciedla rozszczepienie ciała na
dwie połowy — górną i dolną.
Osoba o charakterze schizoidalnym jest nieufna, spięta i nienaturalna w kontakcie, cechuje
nadwrażliwość. Słabe granice ego i niestabilnie ukształtowana tożsamość zmniejsza odporność na
naciski zewnętrzne, nieumiejętność zaznaczania i bronienia własnych granic, zmusza jednostkę do
ciągłego stawania na pozycji obronnej. Jednostka schizoidalna unika bliskich kontaktów
emocjonalnych, ma trudności z budowaniem więzi i stałości w kontakcie z innymi. Osoba taka,
nie używa emocji, jako motoru do działania, jej dążenia opierają się na sile woli, co obserwować
można jako sztywność i nienaturalność w zachowaniu, taki schemat działania nazywany jest
osobowością „jak gdyby”.
Fizyczna charakterystyka osobowości schizoidalnej wynika z jej odcięcia na płaszczyźnie
mięśniowej i emocjonalnej od własnego ciała i od otoczenia. Osoba taka, jest drobna, mała,
szczupła, wizualnie sprawia wrażenie niedojrzałej (napięta cienka szyja, częste przechylanie
głowy, jak „u wisielca”).
Jest to typ osoby, charakteryzującej się postawą wobec siebie i otaczającego świata „ja jestem
nie OK – ty jesteś nie OK” - zgodnie z nomenklaturą Erica Berne’a, przejętą później dla
zobrazowania postaw komunikacyjnych wobec siebie i świata, przez inne – oprócz bazalnej dla tej
koncepcji - analizy transakcyjnej, nurty psychoterapeutyczne. Jednostka taka ma drastycznie
zaniżoną samoocenę, podświadomie nie daje sobie sama prawa do życia, szczęścia, czy
dobrostanu i równowagi. Jednocześnie nosi w sobie negatywne emocje wobec otoczenia i
zniekształcone, destrukcyjno – negatywistyczne wyobrażenia na temat świata. Unika wchodzenia
w interakcje, izolując się, bądź modelując zachowania społeczne na zasadzie obserwacji i
wzorowania. Podstawą tworzenia się takiej orientacji, jest brak poczucia bezpieczeństwa. Dużą
zaletą jest ogromna skala twórczego myślenia i ekspresji.
MajaSt