D - Sąd Okręgowy w Słupsku

Sygn. akt VI Ka 44/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 marca 2013 roku
Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Witold Żyluk
Sędziowie: SO Jadwiga Miklińska
SO Andrzej Cyganek
Protokolant Katarzyna Gill
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej Zenona Modrzejewskiego
po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2013 roku
sprawy T. D.
oskarżonego o czyn z art. 290 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.
z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Bytowie
z dnia 6 grudnia 2012 roku w sprawie II K 270/12
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę T. D. przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lęborku VII
Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w B..
VI Ka 44/13
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 06 grudnia 2012 r., sygn. akt II K 270/12, Sąd Rejonowy w Bytowie uznał T. D. za winnego tego, że:
• w okresie od 01 do 22 lutego 2012 roku, dat bliżej nieustalonych,
w miejscowości D., z lasu w celu przywłaszczenia dokonał wycinki 12 drzew brzozowych i olchowych różnej
średnicy i łącznej masie 10,4 m3, wartości 1.196,-zł, czym działał na szkodę Gospodarstwa (...) Skarbu Państwa
z siedzibą
w B., reprezentowanej przez Z. G.,
to jest popełnienia przestępstwa z art. 290 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk,
za co – z mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 290 §§ 1 i 2 kk przy zast. art. 58 § 3 kk oraz art. 34 § 1 kk i art. 35 § 1
kk – skazał go na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej
pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzekł nawiązkę w wysokości podwójnej
wartości drzewa, tj. w kwocie 2.392,-zł na rzecz pokrzywdzonego Gospodarstwa (...) Skarbu Państwa z siedzibą w B..
Tymże wyrokiem, na podstawie art. 44 § 2 kk, orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w
postaci 3-ch sztuk (różnych marek) pił spalinowych, nadto co do dowodów w postaci 10 sztuk odziomków drewna, na
podstawie art. 230 § 2 kpk, orzeczono ich zwrot pokrzywdzonemu Gospodarstwa (...) Skarbu Państwa z siedzibą w B..
Wyrok zawierał także rozstrzygnięcie o kosztach sądowych, a należność
z tego tytułu zasądzono od oskarżonego T. D. na rzecz Skarb Państwa, w tym wymierzoną mu w wysokości 180,-zł
opłatę.
A p e l a c j ę złożył oskarżony, który zaskarżył wyrok w całości
i podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, a polegającego na uznaniu,
iż dopuścił się on zarzucanego mu czynu, podczas gdy:
a/ w żaden sposób nie udowodniono, że drewno znalezione u niego zostało uprzednio wycięte z nieruchomości
pokrzywdzonego,
b/ nie wykazano ile drzew wycięto z nieruchomości pokrzywdzonego, a co za tym idzie, nie wiadomo ilu drzew
bezprawnej wycinki i zaboru miał się on dopuścić,
c/ z zeznań świadka Z. G. wynikało, iż dzierżawca sam chciał dokonać wycinki drzew na terenie, z którego zaboru
drewna miał on dokonać, jednak koszty wycinki były bardzo wysokie i w zestawieniu z wartością pozyskanego drewna
byłoby to całkiem nieopłacalne, zaś w takiej sytuacji nieuzasadnione jest przyjęcie, iż to on dokonał kradzieży właśnie
z takiego trudno dostępnego i podmokłego terenu,
w n o s z ą c, w konkluzji, o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go
od popełniania zarzucanego mu czynu.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
apelacja jest zasadna o tyle, że skutkowała uchylenie zaskarżonego wyroku.
Stwierdzić mianowicie trzeba, iż dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów (zaprezentowana w pisemnych
motywach zaskarżonego wyroku), stanowiąca podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, nie mogła ostać
się krytyce, jako że była ona – wręcz rażąco – wadliwą, gdy nadto wyprowadzane zeń wnioski jawiły się być dalece
nieuprawnionymi i nader dowolnymi, będąc przy tym wszystkim zaprzeczeniem kardynalnych reguł procesowych.
I tak, nie sposób było podzielić stanowiska Sądu pierwszej instancji, iżby zebrany w sprawie materiał dowodowy
wskazywał „na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa…”, do tego „…w sposób
oczywisty i bezsprzeczny” (str 11 uzasadnienia), jako że owe stwierdzenie nie przystaje do realiów (dowodowych)
przedmiotowej sprawy.
Po pierwsze, nie istniał żaden dowód (i na takie Sąd nie wskazał), na podstawie którego możliwym by było stanowcze
ustalenie, iż wycinki drzew
z lasu w miejscowości D. dokonał oskarżony T. D., zaś owe stwierdzenie jawi się być – w świetle zgromadzonego w
sprawie materiału dowodowego – wręcz oczywiste.
Po drugie, ciągnik, z jakiego miał korzystać oskarżony T. D. przy transporcie drewna, nie został bezspornie
zidentyfikowany, a już na pewno nie została zidentyfikowana osoba nim kierująca, zaś dowody co tych kwestii mają
dalece nieprzekonywujący charakter, będąc bardziej domysłami
bądź przypuszczeniami (por.: zeznania świadków K. T.
i R. O.), niż stanowczymi twierdzeniami, określającymi czy to właściciela ciągnika, czy to osobę nim kierującą.
Po trzecie, nie poddano rzeczowej analizie tego z dowodów (zeznań świadka R. J.), jaki miał posłużyć potwierdzeniu
sprawstwa oskarżonego T. D. co do zarzucanego mu czynu, przyjmując bezkrytycznie, iż ujawnione na polu i na drodze
ślady kół pojazdu, którym miało być transportowane drewno, pozwalały nie tylko na określonie rodzaj rzeczonego
pojazdu („był to ciągnik starego typu, chyba U. C360” i przyczepa była niewielka, dwuosiowa …” – str 10 uzasadnienia),
ale nadto kierunek (do miejscowości C.) jego przemieszczania się.
Po czwarte, ujawnienie na terenie posesji zajmowanej przez oskarżonego T. D. drewna brzozowego i olchowego
wskazywać może (póki co) wyłącznie na to, iż źródło jego pochodzenia jest niewiadome, skoro wersja oskarżonego T.
D. co do okoliczności jego zakupu nie znalazła potwierdzenia (por.: zeznania świadka J. S.), gdyż – jak się okazywało
– nie przeprowadzono (z przyczyn obiektywnych) porównania
tzw. odziomków na miejscu wycinki drzew.
Nie sposób było zatem nie dostrzec, iż zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy to wyłącznie zbiór poszlak,
zaś tej kategorii dowody podlegają – w zakresie ich oceny – szczególnym regułom procesowym, opisywanym szeroko
w orzecznictwie, z tą zasadniczą tezą, iż winny się one układać w nierozerwalną i logiczną całość, dając jednocześnie
asumpt do wykluczenia innych (możliwych) wersji zdarzenia.
I tak, na kanwie tej konkretnej sprawy, nader oczywistym musiało być stwierdzenie, iż w sferze li tylko (prawnie
niedopuszczalnych) domniemań pozostawały te ustalenia, konsekwencją których było przypisanie oskarżonemu T. D.
sprawstwa zarzucanego mu czynu, co w szczególności odnieść trzeba do samej wycinki drzew z lasu w miejscowości
D.. Odrębnym natomiast staje się zagadnienie „legalności” posiadania przez tego oskarżonego, a zabezpieczonego na
terenie zajmowanej przezeń posesji, drewna brzozowego i olchowego.
Nadmienić także trzeba, iż nie poddaje się kontroli instancyjnej zawarte
w wyroku orzeczenie (w pkt 2-gim) o przepadku 3-ch sztuk pił spalinowych, jako że ani z ustaleń faktycznych, ani z
innych rozważań pomieszczonych
w pisemnych motywach wyroku, nie wynika, by rzeczone (wszystkie trzy) piły posłużyły do popełnienia przestępstwa,
dając tym samym podstawę do zastosowania regulacji określonej w normie art. 44 § 2 kk, do tego bez odniesienia się
kwestii ich własności (§ 7 art. 44 kk).
***
Z tych wszystkich powodów Sąd Okręgowy, stosownie do dyspozycji
z art. 437 §§ 1 i 2 kpk, uchylił zaskarżony wyrok, przekazując sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego
rozpoznania.
Powinnością Sądu meriti będzie usunięcie wskazanych (j.w.) braków, a więc nie tylko odpowiednie – zgodne
z wymogami procesowymi – odniesienie się do wyeksponowanych zagadnień, ale również podjęcie takich
czynności procesowych, jakie pozwolą na dokonanie nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych, opartych na
wszechstronnej i rzeczowej, a zgodnej z dyspozycją
art. 7 kpk, ocenie zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, wraz z aktem subsumpcji (nie
wyłączając możliwej zmiany kwalifikacji prawnej czynu), jakie będzie odpowiadał tymże ustaleniom.