Z dziećmi ulicy na ulicy

Pogotowie Społeczne
Z dziećmi ulicy na ulicy
Grupa Pedagogiki i Animacji Społecznej (Groupe de Pedagogie et d’Animation Sociale) powstała w
roku 1980 w Bretanii we Francji z inicjatywy Daniel’a Cueff’a. GPAS jest organizacją
pozarządową walczącą przeciwko marginalizacji gospodarczej, kulturalnej, geograficznej i społecznej
dzieci. GPAS nie ograniczył swojej działalności tylko do Francji. Swoją metodę pracy z dziećmi na ulicy
rozwijał też w innych krajach. W roku 1990 po raz pierwszy Daniel Cueff przyjechał do Polski starając się
zachęcić do tej formy pracy z najmłodszymi polskich pedagogów. Aktywność Daniela i innych pracowników francuskiej organizacji doprowadziły do powstania w roku 1999
pierwszego w Polsce oddziału GPAS – Praga Północ. Powstanie warszawskiego oddziału poprzedziły
różne programy realizowane z dziećmi w wielu miejscach w Polsce. W bieżącym roku zarejestrowany
został też drugi Polski odział GPAS – Łódź. W latach 2005 – 2006 francuskie stowarzyszenie GPAS wraz z polskimi organizacjami
pozarządowymi, placówkami socjalnymi i opiekuńczo - wychowawczymi, działającymi w Gliwicach,
Zabrzu, Krakowie, Warszawie i Łodzi, prowadziło w poszczególnych miastach działania na rzecz dzieci. Na
podstawie zebranych doświadczeń opracowano przewodnik metodologiczny dla pedagogów ulicy,
przedstawiający metody pracy w środowisku otwartym. GPAS nadal aktywnie działa na terenie Polski
starając się aktywizować kolejne środowiska do pracy na rzecz dzieci. W ubiegłym roku Daniel Cueff
odwiedził Wielkopolskę spotykając się z organizacjami pozarządowymi i przedstawicielami władz w
Poznaniu, Lesznie i Krotoszynie. Spotkania te zaowocowały współpracą wielkopolskich organizacji z GPAS
oraz - co najważniejsze - doprowadziły do... wyjścia na ulicę. Specyfiką działalności GPAS jest to, że z dzieckiem pracuje się na ulicy. GPAS nie posiada klubów, świetlic
czy poradni, jej działalność jest prowadzona w środowisku naturalnym. Czyli wszędzie tam, gdzie
przebywają dzieci, które nie korzystają z instytucjonalnych form pomocy. Inną cechą charakteryzującą
działania GPAS jest to, że pedagodzy pracują z małymi grupami, co pozwala realnie wpływać na dzieciaki.
Pedagodzy uliczni starają się dotrzeć do tych dzieci, które z różnych przyczyn wychowywane są przez
ulice. W jaki sposób? Poprzez systematyczne i długofalowo pokazywanie i włączanie w alternatywne do
ulicy formy spędzania czasu. Mając długotrwały i głęboki kontakt z wychowawcą, dziecko ma szanse
zmienić swoje przekonania, motywacje czy cele życiowe. Działania pedagogów ulicy są także skutecznym
środkiem przeciwdziałającym dalszemu marginalizowaniu tych dzieci. Pedagog uliczny, przynajmniej w
pierwszym etapie pracy, jest streetworkerem, który musi chodzić i wynajdywać dzieci na ulicy. Jego
praca ma charakter systematyczny. W pewnym momencie zaczyna bywać w domu, zabierać dzieci poza
dzielnicę. Jest łącznikiem dziecka z instytucjami, wypełniaczem luki, która czasem istnieje w systemie
opieki Specyfikę działalności Groupe de Pedagogie et d’Animation Sociale najlepiej przedstawić na
przykładzie stowarzyszenia GPAS – Praga Północ. Jest to organizacja działająca już 9 lat i mogąca
się pochwalić dotarciem do kilkuset dzieci. Warszawscy pedagodzy koncentrują się głównie na pracy z
dzieciakami między 7 i 16 rokiem życia, choć powinno się zaczynać jak najwcześniej, zanim wejdą w tzw.
trudny wiek (11 – 13 lat). Młodzież po 16 roku życia ma już dużo utartych złych przyzwyczajeń,
dlatego praca z nimi jest bardzo trudna. http://crisma61.nazwa.pl/pogotowie
Kreator PDF
Utworzono 7 March, 2017, 11:39
Pogotowie Społeczne
Pedagodzy starają się dotrzeć do dzieci, które nie utrzymają się w żadnym domu kultury czy świetlicy, bo
nie są w stanie podporządkować się panującym tam regułom - czyli do tych, które pozostawione są same
sobie. W początkowym etapie pedagodzy i streetworkerzy chodzą po podwórkach, nie pouczając, niczego
nie zabraniając, ale starając się przezwyciężyć nieufność i zdobyć zaufanie. Dopiero po nawiązaniu
dobrego kontaktu zaczynają się zajęcia z konkretną grupą. Na początku są to aktywności bardziej
konsumpcyjne, mające na celu wyrwanie dzieci z ze swojej dzielnicy (którą opuszczają bardzo rzadko),
pokazanie różnych alternatywnych form spędzania czasu, by później przejść do realizowania projektów
wymagających od uczestników więcej zaangażowania, poświecenia i wytrwałości. Praskie dzieci
realizowały m.in. filmy, przedstawienia teatralne, happeningi, nagrywały piosenki czy organizowały
wycieczki. Wspólna praca i zabawa trwają około dwóch lat, przez ten czas dzieci są przygotowywane do tego by
mogły ponownie funkcjonować w szkole, świetlicy czy klubie. Najważniejsze, że doświadczają, że można
żyć inaczej, co daje szanse, że w przyszłości wybiorą inną drogę, niż większość ludzi z ich środowiska. Zbigniew Popadiuk http://crisma61.nazwa.pl/pogotowie
Kreator PDF
Utworzono 7 March, 2017, 11:39