D - Sąd Rejonowy w Kętrzynie

Sygn. akt II K 103/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 maja 2015 r.
Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Małgorzata Olejarczyk
Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska
Prokurator Prokuratury Rejonowej: nieobecny – zawiadomiony
po rozpoznaniu w dniu 28.05.2015 r. sprawy:
Ł. F.
s. Z. i A. z domu D.
ur. (...) w K.
oskarżonego o to, że:
w dniu 9 listopada 2014 roku w K., uderzając M. A. pięścią w twarz, spowodował u niej obrażenia ciała w postaci
skręcenia nadgarstka prawego oraz stłuczenia z otarciem naskórka okolicy kącika nosa i łokcia, które to obrażenia
powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni,
tj. o czyn z art.157§2 kk
I. oskarżonego Ł. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu i za to z mocy art.157§2 kk skazuje go na karę
6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,
II. na podstawie art.69§1 i 2 kk, art.70§1 pkt 1 kk i art.72§1 pkt 2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności
warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 3(trzech) lat oraz zobowiązuje oskarżonego do pisemnego
przeproszenia pokrzywdzonej M. A. w terminie 3 (trzech) miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku,
III. na podstawie art.46§1 kk orzeka wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej M. A. kwotę 2000 zł (dwa tysiące
złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
IV. na podstawie art.627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych, w tym kwotę
120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty.
II K 103/15
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny :
W dniu 9 listopada 2014 r. w K. na ulicy (...) w lokalu (...) odbywała się impreza integracyjna zakładu (...). Na spotkanie
przyszło około 60 osób, imprezę obsługiwały dwie kelnerki M. A. i W. P.. Około 3.00 nad ranem impreza się zakończyła
i pracownice przystąpiły do sprzątania lokalu. W pewnym momencie M. A. usłyszała krzyki dochodzące sprzed lokalu.
Wyszła na zewnątrz i zobaczyła jak dwóch mężczyzn się szarpie. Byli to M. G. (1) i Ł. F.. Podeszła do nich, by zwrócić
uwagę, że impreza się zakończyła i prosi o spokój. Wówczas Ł. F. odwrócił się w kierunku M. A. i uderzył ją z pięści
w twarz. Kobieta przewróciła się na polbruk, po czym wstała i udała się do lokalu, skąd wezwała policję. Na miejsce
interwencji przyjechali funkcjonariusze M. G. (2) i M. S.. Po krótkiej rozmowie Ł. F. opuścił lokal.
M. A. w wyniku zdarzenia doznała skręcenia nadgarstka prawego oraz stłuczenia z otarciem naskórka okolicy nosa i
łokcia, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody : zeznania świadków M. A. k. 5-6, 89v, W. P.
k. 16-17, 90, M. G. (2) k. 33, 90v, M. S. k. 34, 90v-91, T. W. k. 37-38, 91v, kopię dokumentacji medycznej k. 13,26,
opinię biegłego k. 22.
Oskarżony Ł. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przed Sądem wyjaśnił, że nic się nie stało,
pokrzywdzona ,, wleciała’’ na niego, nie zadał jej uderzenia. Przyznał, że znajdowała się wówczas pod działaniem
alkoholu (wyjaśnienia k. 89).
Sąd zważył, co następuje :
Dowody zebrane w toku postępowania potwierdzają winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Bezsporne
jest, że w dniu 9 listopada 2014 r, miała miejsce impreza integracyjna pracowników zakładu (...), na którą nie był
zaproszony oskarżony. Ustalono również, że po jej zakończeniu doszło do zatargu między oskarżonym, a M. G. (1).
W momencie gdy pokrzywdzona M. A. zwróciła uwagę szarpiącym się mężczyznom, otrzymała od oskarżonego cios
z pięści w twarz. Twierdzenia oskarżonego, że pokrzywdzona wywróciła się na niego, nie znajdują potwierdzenia. W
tym zakresie Sąd nie podzielił również zeznań R. M. ( zeznania k. 91v). Świadek zeznał, że pokrzywdzona odbiła się
od pleców oskarżonego i upadła na ziemię bokiem. Zeznania te jako całkowicie niewiarygodne, Sąd potraktował jako
wpisujące się w linię obrony oskarżonego.
Skoro bowiem pokrzywdzona upadła na bok, jak wytłumaczyć otarcia naskórka okolicy kącika nosa. Świadek nie był
w stanie tego wyjaśnić, raz twierdził że nie uderzyła się twarzą, po czym, że może uderzyła twarzą o ziemię i na koniec,
że zahaczyła policzkiem o ziemię ( k. 91v).
W opozycji do wyjaśnień oskarżonego i świadka stoją zeznania pokrzywdzonej, jak również opinia biegłego. Jak
zeznała pokrzywdzona, Ł. F. odwrócił się do niej przodem i uderzył z pięści w twarz. Cios był silny, albowiem
pokrzywdzona upadła na ziemię. Na skutek uderzenia miała bóle głowy, doznała skręcenia nadgarstka, na który
nałożono łuskę gipsową. Z pokrzywdzoną bezpośrednio po zajściu rozmawiała W. P., która widziała obrażenia tj.
zdarty naskórek. Podobnie przybyli na miejsce policjanci zrelacjonowali, to co usłyszeli od pokrzywdzonej.
W ocenie Sądu zeznania M. A. zasługują na danie im wiary. Świadek zeznawała spontanicznie, bez zbędnej
fabularyzacji i ubarwienia wydarzenia. W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności dla których, pokrzywdzona
miałaby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego i narażać na odpowiedzialność karną.
Z opinii sporządzonej przez biegłego lek.med. S. P. wynika, że obrażenia, których doznała M. A. mogły powstać w
sposób opisany przez pokrzywdzoną tj. po uderzeniu w twarz, upadek na kończynę górną prawą z jej uszkodzeniem.
Skutkiem powyższego obrażenia było naruszenie prawidłowej czynności narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni
( opinia k. 22).
Powyższą opinię Sąd podzielił w całej rozciągłości, uznając ją za logiczną i należycie umotywowaną. Przedmiotowa
opinia została sporządzona w sposób rzetelny i zgodny z wymaganiami wiedzy medycznej.
Sąd podzielił również w całości zeznania świadków W. P., M. G. (2), M. S., T. W.. Świadkowie ci nie widzieli samego
zajścia, zrelacjonowali zaś sytuację po zdarzeniu, opisując zachowanie oskarżonego i pokrzywdzonej.
Świadkowie M. G. (1) i J. S. zeznali, że nie widzieli co wydarzyło się po zakończeniu imprezy, nie widzieli by
oskarżony kogokolwiek uderzył, obaj wskazali, że tego dnia znajdowali się pod działaniem alkoholu. W ocenie Sądu
świadkowie, koledzy oskarżonego, nie chcieli ujawniać okoliczności stawiających go w niekorzystnym świetle przed
sądem. ( zeznania k. 90- 91v).
W tym stanie rzeczy, po dokonanej analizie materiału dowodowego wina oskarżonego i okoliczności popełnienia
zarzucanego mu czynu, nie budzą żadnych wątpliwości. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił normę art. 157§2 kk.
Sąd wymierzył wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy, uznając że tak wymierzona
kara jest adekwatna do stopnia zawinienia, właściwości i warunków osobistych oskarżonego. Należy w tym miejscu
podkreślić, że nie istniał świadomy, racjonalny motyw działania oskarżonego. Pokrzywdzona M. A. w żaden sposób
nie sprowokowała oskarżonego do takiego działania, ani też nie istniały inne okoliczności tłumaczące jego reakcję,
zupełnie nieadekwatną i niezrozumiałą.
Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, Sąd uznał go za znaczny. Oskarżony
dopuścił się przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu, działał w sposób brutalny wobec osoby słabszej, kobiety, nadto
pod działaniem alkoholu. Nie znajduje żadnego usprawiedliwienia motywacja kierująca oskarżonym.
Sąd nie dopatrzył się w okolicznościach sprawy przesłanek łagodzących wymiar kary. W tym miejscu warto podkreślić,
że tutejszy Sąd wyrokiem z dnia 27 marca 2014 r. sygn. II K 232/13 warunkowo umorzył wobec oskarżonego
postępowanie karne na okres próby 2 lat za czyn z art. 158§1 kk ( karta karna k. 59).
Dokonując analizy zachowania oskarżonego przez pryzmat niniejszej sprawy, Sąd uznał, że jest on osobą niepoprawną,
którą wcześniejsze doświadczenia z wymiarem sprawiedliwości niczego go nie nauczyły. Nie mniej jednak orzeczoną
karę, Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 3 lat W ocenie Sądu jest to wystarczający czas, by
zweryfikować postawioną prognozę kryminologiczną.
Zdaniem Sądu, orzeczona wobec oskarżonego kara spełni swe cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zdaniem Sądu
jest również karą współmierną do wagi popełnionego czynu. Sąd zobowiązał ponadto oskarżonego do pisemnego
przeproszenia pokrzywdzonej w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku, co niewątpliwie ma walor
wychowawczy.
Zgodnie z wnioskiem, Sąd zasądził na rzecz pokrzywdzonej kwotę 2000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną
krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienie psychiczne
(ujemne uczucie przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała np. wyłączenie
na pewien czas z normalnego życia).
Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Uwzględniając powyższe, w niniejszej
sprawie, bez wątpienia istnieją podstawy do przyznania M. A. zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd miał zwłaszcza
na uwadze stopień i czas trwania cierpień. W wyniku uderzenia pokrzywdzona M. A. doznała skręcenia nadgarstka
prawego oraz stłuczenia z otarciem naskórka okolicy nosa i łokcia. Przez okres około 2 miesięcy miała bóle głowy, zaś
skręcony nadgarstek był usztywniony poprzez założenie szyny gipsowej.
W ocenie Sądu zasądzona kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do doznanej krzywdy.
Sąd na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych, mając na
uwadze, że oskarżony posiada zatrudnienie.