adoracja eucharystyczna

ADORACJA EUCHARYSTYCZNA
PR ZE D PR ZY J Ę C I E M S A KR A M E N T U Ś W I Ę C E Ń KA PŁ A Ń S KI C H
BoŜe mój
wierzę,
Ŝe jestem
w Twojej obecności,
Ŝe Ty na mnie patrzysz
i wysłuchujesz moich modlitw.
Uwielbiam Cię,
bo jesteś tak wielki i święty.
Dziękuję Ci,
bo Ty dałeś mi wszystko.
Z całego serca
błagam Cię o przebaczenie,
bo Cię tyle razy obraziłem.
Proszę Cię
o wszystkie łaski
poŜyteczne dla mnie,
bo jesteś pełen miłosierdzia.
PRZYWOŁAŁ
DO
SIEBIE
TYCH, KTÓRYCH SAM CHCIAŁ
« Powołanie kapłańskie jest misterium. Jest ono tajemnicą „szczególnej wymiany”
– admirabile commercium – pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Człowiek oddaje
Chrystusowi swoje człowieczeństwo, by mógł się On nim posłuŜyć jako
narzędziem zbawienia. Chrystus zaś przyjmując ten dar, czyni owego człowieka
jakby swoim alter ego. Jeśli się nie wniknie w tajemnicę tej „wymiany”, nie moŜna
zrozumieć jak to się dzieje, Ŝe młody człowiek słysząc słowa: „Pójdź za Mną!”,
wyrzeka się wszystkiego dla Chrystusa w przekonaniu, Ŝe na tej drodze jego ludzka
osobowość osiągnie całą swoją pełnię».
(Jan Paweł II, Dar i tajemnica, 70)
Pomyśl:
1. Przypomnij sobie te chwile oraz osoby, wydarzenia, dzięki którym po raz
pierwszy odczułeś na sobie wzrok Chrystusa, uświadamiając sobie, Ŝe równieŜ do
ciebie skierował zaproszenie: «Pójdź za Mną». Opowiedz o nich teraz Jezusowi…
2. Zastanów się w jaki sposób Pan dokonuje tej „szczególnej wymiany” w twojej
historii powołania? Co On ci daje? A co ty konkretnie potrafisz Mu z siebie
ofiarować?
3. Dar powołania kapłańskiego jest tajemnicą, którą moŜesz adorować sercem
pełnym zadziwienia, wdzięczności, zawierzenia.
Co zadziwia/zachwyca cię w miłości Chrystusa wobec ciebie? Za co pragniesz
Panu dziś podziękować? Co w sposób szczególny pragniesz Mu powierzyć?
Bł. Jakub Alberione
A ONI PRZYSZLI DO NIEGO
J
Z Ewangelii św Marka 3, 13-15
Potem [Jezus] wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których
sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu
towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli
władzę wypędzać złe duchy.
« estem BoŜym cudem! Twoje nieskończone miłosierdzie doprowadziło mnie do
kapłaństwa: „Dzięki łasce BoŜej jestem tym, kim jestem”. Święcenia przemieniły
Dwunastu; święcenia uczyniły mnie nowym stworzeniem, Bogiem na ziemi.
Stałem się jedno z Chrystusem: Jego sprawy są moimi sprawami, jego intencje
moimi intencjami, wypowiadam Jego słowa, moje nauczanie jest Jego nauką, moje
Ŝycie jest Ŝyciem Chrystusa, dokonuję dzieł Chrystusa, lub lepiej: to Chrystus
dokonuje ich we mnie. Mam zobowiązanie względem Boga: mam Ŝyć tak jak Jezus
Chrystus.
(Bł. Jakub Alberione)
Modlitwa PS. 139
ABY MU TOWARZYSZYLI
CHLEB
SYMBOL EUCHARYSTII, KTÓRA BUDUJE WSPÓLNOTĘ
okolicznościom przeciwnym i obcym Ewangelii (por. J 8,31-32). Kapłan powinien
być pierwszym „wierzącym” w Słowo, w pełni świadomym, Ŝe słowa jego posługi
nie są „jego”, lecz naleŜą do Tego, który go posłał. Nie jest on panem Słowa: jest
jego sługą. Nie jest jedynym posiadaczem tego Słowa: jest dłuŜnikiem Ludu
BoŜego».
(PDV 26)
KAPŁAN JEST CZŁOWIEKIEM EUCHARYSTII
To, co na przestrzeni prawie 50 lat kapłaństwa jest dla mnie najwaŜniejsze i
najświętsze, to sprawowanie Eucharystii. Świadomość tego, Ŝe spełniam ją stając
przy ołtarzu in persona
Christi, jest dominująca.
W ciągu tych lat nigdy nie
opuściłem
sprawowania
Najświętszej Ofiary. Jeśli to
miało miejsce, to tylko z
powodów ode mnie niezaleŜnych.
Msza św. jest absolutnie centrum
mojego Ŝycia i centrum kaŜdego
dnia w moim Ŝyciu.
(Jan Paweł II, październik 1995)
BY MIELI WŁADZĘ WYPĘDZAĆ ZŁE DUCHY
STUŁA
SYMBOL RAMION ZBAWICIELA OTWARTYCH NA KRZYśU
I RAMION OJCA WITAJĄCEGO POWRACAJĄCEGO SYNA
K AP Ł AN J E S T C Z Ł O WI E K I E M M I Ł O S I E R D Z I A
«…Starajmy się być prawdziwymi sługami miłosierdzia… KaŜdy z nas, drodzy
Bracia, winien dawać świadectwo tego ojcowskiego brania w ramiona i tej radości
Dobrego Pasterza, w momencie, w którym zostajemy wezwani, aby dla
pokutującego stać się szafarzami przebaczenia».
(Jan Paweł II, List do Kapłanów na Wielki Czwartek 2002)
BY MÓGŁ WYSYŁAĆ ICH NA GŁOSZENIE NAUKI
Modlitwa końcowa
BIBLIA I BREWIARZ
SŁOWO PRZYJĘTE NA MODLITWIE
STAJE SIĘ SŁOWEM GŁOSZONYM
K AP Ł AN J E S T C Z Ł O WI E K I E M S Ł O W A
«Kapłan jest przede wszystkim szafarzem Słowa BoŜego, jest konsekrowany i
posłany, by głosić wszystkim Ewangelię o Królestwie… Dlatego przede wszystkim
sam kapłan powinien rozwijać wielką osobistą zaŜyłość ze Słowem BoŜym. Nie
moŜe poprzestać na poznaniu aspektów językowych czy egzegetycznych, chociaŜ
jest to konieczne; z sercem uległym i rozmodlonym musi zbliŜać się do Słowa, aby
ono przeniknęło do głębi jego myśli i uczucia i zrodziło w nim nową mentalność
„zamysł Chrystusowy” (1 Kor 2,16) — tak aby jego słowa, a jeszcze bardziej jego
decyzje i postawy były coraz bardziej wyrazistym głoszeniem i świadectwem
Ewangelii. Jedynie „trwając” w Słowie, kapłan stanie się doskonałym uczniem
Jezusa, pozna prawdę i będzie rzeczywiście wolny, zdolny stawić czoło wszelkim
O Jezu, Boski Mistrzu, dziękuję i wysławiam Twoje najdroŜsze Serce za
ustanowienie kapłaństwa. Kapłani są posłani przez Ciebie, tak jak Ty byłeś
posłany przez Ojca. Im powierzyłeś skarby Twojej nauki, Twojego prawa,
Twojej łaski, a nawet dusze.
Udziel mi łaski miłowania ich, słuchania, poddania się na Twoich drogach
ich kierownictwu. Wyślij, Jezu, dobrych robotników na swoje Ŝniwo. Niech
kapłani będą solą, która oczyszcza i zachowuje; niech będą światłem
świata, niech będą miastem połoŜonym na górze; niech wszyscy będą na
miarę Twojego serca; niech kiedyś w niebie zostaną otoczeni, jak koroną i
chwałą, ogromną rzeszą zdobytych dusz. Amen.
(Bł. Jakub Alberione)
BŁOGOSŁAWIEŃSTWO
Siostry Apostolinki
WyŜsze Seminarium Duchowne
Łowicz, 3 czerwca 2005