D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

Sygn. akt VIII Gz 18/16
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2016 r.
Sąd Okręgowy w Szczecinie, Wydział VIII Gospodarczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak
Sędziowie: SO Piotr Sałamaj
SO Anna Budzyńska (spr.)
po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r. w Szczecinie,
na posiedzeniu niejawnym
sprawy w postępowaniu upadłościowym dłużnika Hotel (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
na skutek zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego W Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 lipca 2015 r.,
w sprawie o sygn. V GUp 7/14 zawarte w punkcie II w przedmiocie odrzucenia zażalenia na postanowienie tego Sądu
z dnia 3 grudnia 2014 r. o zmianie sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego dłużnika spółki z możliwością
zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku dłużnej spółki
postanawia:
uchylić zaskarżone postanowienie a także postanowienie zawarte w punkcie I w przedmiocie oddalenia wniosku
o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 3 grudnia 2014 r. o zmianie
sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego dłużnika spółki z możliwością zawarcia układu na postępowanie
obejmujące likwidację majątku dłużnej spółki i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania
SSO A. Budzyńska SSO A. Woźniak SSO P.Sałamaj
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 22 lipca 5015 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim, Wydział V Gospodarczy, w sprawie
o sygn. V GUp 7/14 oddalił wniosek upadłej z dnia 23 lutego 2015 r. o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na
postanowienie tegoż Sądu z dnia 3 grudnia 2014 r. (pkt I) oraz odrzucił zażalenie na opisane w punkcie I postanowienie
(pkt II).S.S.R.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wyjaśnił, że postanowieniem z dnia 3 grudnia 2014 r. dokonano zmiany sposobu
prowadzenia postępowania upadłościowego dłużnika spółki - Hotel (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w
G. z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku dłużnej spółki. Odpis orzeczenia
został przesłany przedstawicielowi upadłej spółki na wskazany adres - ul. (...), (...)-(...) S.. Przesyłka pod dwukrotnym
awizowaniu powróciła do Sądu niepodjęta w terminie, doręczenie zostało zaś uznane za skuteczne w myśl art. 139
k.p.c., z dniem 5 stycznia 2015 r.
Sąd Rejonowy wskazał, że w piśmie z dnia 23 lutego 2015 r. dłużnik złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia
zażalenia na postanowienie z dnia 3 grudnia 2014 r. wraz z zażaleniem na postanowienie z dnia 3 grudnia 2014 roku.
Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie Sąd I instancji przywołał przepis art. 168 § 1 k.p.c., jednocześnie wskazując, że
wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zaskarżenia powinien być oparty na twierdzeniu, że do uchybienia
terminu doszło. Jeżeli strona twierdzi, iż dokonała czynności w terminie, a sąd błędnie uznał, iż uchybiła terminowi,
powinna wnieść zażalenie, natomiast wniosek o przywrócenie uchybionego terminu jest aktualny wtedy, gdy strona
nie negując uchybienia terminowi wskazuje przyczyny usprawiedliwiające to uchybienie
Sąd zauważył, że z wniosku upadłej wynikało, iż w istocie żądanie przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia oparto
na twierdzeniu o zaniechaniu doręczenia odpisu orzeczenia sądowego. Sąd I instancji uznał, że przesyłka sądowa
została tymczasem przesłana na prawidłowy adres wskazany we wniosku: ul. (...), (...)-(...) S.. Upadła nie wykazała
zaś, by nieodebranie przesyłki spowodowane było wyjątkowymi okolicznościami, niezależnymi od niej.
Sąd Rejonowy podkreślił również, że w niniejszej sprawie upadła, reprezentowana przez profesjonalnego
pełnomocnika, wyraźnie wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia, wskazując to
zarówno w żądaniu wniosku oraz jego uzasadnieniu, a także dołączając odpis środka zaskarżenia, którego terminowi
do wniesienia w swojej ocenie uchybiła. Z przedstawionych powyżej względu wniosek ten w ocenie Sądu nie zasługiwał
jednak na uwzględnienie.
W konsekwencji zaś wobec nie przywrócenia wskazanego terminu Sąd I instancji uznał, że zażalenie na postanowienie
Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 3 grudnia 2014 r., złożone zostało z uchybieniem ustawowego
terminu jako spóźnione podlega odrzuceniu (art. 370 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 229 puin ).
Powyższe postanowienie w przedmiocie odrzucenia zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego w Gorzowie
Wielkopolskim z dnia 3 grudnia 2014 roku zaskarżył dłużnik, domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia
w całości oraz zasądzenia od uczestnika na rzecz żalącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa
procesowego, według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu dłużnik zarzucił naruszenie:
• art. 168 § 1 w zw. z art. 169 § 2 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że przesłanką przywrócenia terminu jest
wykazanie istnienia okoliczności uzasadniających wniosek, podczas gdy ustawa w tym zakresie wymaga wyłącznie
uprawdopodobnienia,
• art. 139 § 1 k.p.c. poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, że domniemanie, o którym mowa we wskazanym
przepisie ma charakter niewzruszalny, wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, że przesyłka pocztowa
zawierająca postanowienie z dnia 3 grudnia 2014 r. została upadłej prawidłowo doręczona i jednoczesnym
pominięciu dowodów zgłoszonych przez upadło na okoliczność przeciwną.
• art. 139 § 1 k.p.c. wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, że przesyłka pocztowa zawierająca postanowienie
z dnia 3 grudnia 2014 r. została upadłej prawidłowo doręczona, podczas gdy przepis art. 139 § 1 k.p.c. znajduje
zastosowanie wyłącznie w braku niemożności i doręczenia w inny sposób, w tym doręczenia zastępczego w trybie
art. 138 k.p.c., a w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że taka próba została przez doręczyciela
podjęta.
Jednocześnie na podstawie art. 380 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. upadły wniósł o objęcie kontrolą instancyjną
i dokonanie weryfikacji postanowienia w przedmiocie oddalenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia
zażalenia jako mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia.
Nie zgadzając się z tezą Sądu I instancji, jakoby wniosek przywrócenie terminu oparto na twierdzeniu o zaniechaniu
doręczenia przedmiotowego postanowienia, skarżąc zaznaczyła , że naprowadziła szereg twierdzeń i dowodów na
poparcie tezy o braku skutecznego doręczenia przedmiotowej przesyłki. Sąd I instancji nie ustosunkował się w
żaden sposób względem powołanych w treści wniosku okoliczności i faktów nie dokonując ich oceny w kontekście
uprawdopodobnienia braku winy upadłej w uchybieniu terminowi, co w ocenie skarżącego winno stanowić samoistna
przesłankę uchylenia zaskarżonego postanowienia.
Podkreślono, że doręczenie przez awizo, przewidziane w art. 139 § 1 k.p.c. oparte jest na domniemaniu, że pismo
sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Domniemanie to jednak
może być przez stronę obalone poprzez dowiedzenie, że w rzeczywistości korespondencja do niej nie dotarła.
Zdaniem skarżącej problem w sprawie wiązał się jednak w tym, że strona nie ma możliwości skutecznego zainicjowania
odrębnego postępowania, w którym dowód ten można przeprowadzić - w szczególności nie jest takim środkiem
wniosek o ponowne doręczenie postanowienia. W istocie zatem wybór strony sprowadzał się do złożenia wniosku o
przywrócenie terminu – przy przyjmujący, że do uchybienia terminu jednak doszło - albo do kwestionowania faktu
prawidłowego doręczenia - przy czym nie sposób tego uczynić w formie zażalenia, skoro zażalenie wnosi się w terminie
7 dni od daty doręczenia, którego zdaniem żalącej nie było. W związku z powyższym jak wskazała skarżąca w pierwszej
kolejności wnosiła o doręczenie przedmiotowej przesyłki, wskazując na okoliczności uzasadniające wniosek, że
podjęta próba doręczenia przesyłki była nieskuteczna. Skarżący wskazał, że liczył się bowiem z możliwością przyjęcia
przez sąd, iż doręczenie postanowienia z dnia 3 grudnia 2014 roku nie miało miejsca. Dopiero w dalszej kolejności,
z ostrożności procesowej złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia, na wypadek uznania
przez Sąd, że doręczenie było prawidłowe. Wraz z wnioskiem o upadła złożyła nadto zażalenie na przedmiotowe
postanowienie.
Skarżący zarzucił, iż niezrozumiałym w tej sytuacji jest więc stanowisko Sądu I instancji, jakoby strona nieprawidłowo
złożyła wniosek o przywrócenie terminu, co wynika z uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Jeżeli w ocenie Sądu
istniały wątpliwości co do prawidłowości doręczenia, to ewentualnie oczekiwać by można nadania biegu złożonemu
przez upadłą zażaleniu.
Skarżąca ponadto powtórzyła swoje stanowisko, iż w niniejszej sprawie nie ziściły się przesłanki do uznania, że
przesyłka pocztowa zawierająca odpis postanowienia z dnia 3 grudnia 2014 roku została skutecznie doręczona w trybie
art. 139 § 1 k.p.c. z uwagi na brak podstaw do przyjęcia, że doręczyciel dokonał próby doręczenia zastępczego w trybie
art. 138 k.p.c.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie okazało się uzasadnione i jako takie doprowadziło do uchylenia zaskarżonego orzeczenia w zakresie
odrzucenia zażalenia skarżącej na postanowienie z dnia 3 grudnia 2014 roku w przedmiocie zmiany sposobu
prowadzenia postępowania upadłościowego i związanego z nim rozstrzygnięcia dotyczącego oddalenia wniosku o
przywrócenie terminu.
Sąd Okręgowy nie podziela zaprezentowanego w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia stanowiska Sądu
Rejonowego, co do charakteru oświadczenia procesowego dłużnika zawartego w piśmie procesowym z dnia 23
lutego 2015 roku, w szczególności, iż w piśmie tym upadły, „reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika,
wyraźnie wystąpił z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia, wskazując to zarówno w żądaniu
wniosku oraz jego uzasadnieniu, a także dołączając odpis środka zaskarżenia, którego terminowi do wniesienia
w swojej ocenie uchybił”. Analiza pisma dłużnika z dnia 23 lutego 2015 roku (k.2103 akt) prowadzi bowiem do
wniosku, iż w treści tego pisma dłużnik zakwestionował w pierwszej kolejności skuteczność doręczenia mu przesyłki
sądowej zawierającej odpis postanowienia z dnia 3 grudnia 2014 roku, zarzucając, iż nie otrzymał tej przesyłki.
Zarzucił, że doręczyciel zaniechał pozostawienia awiza oraz powtórnego awiza dotyczącego awizowania tej przesyłki
pocztowej. Upadły wskazał w tym piśmie, że podjął czynności zmierzające do ustalenia, kto, kiedy i w jakim miejscu
podjął próbę doręczenia przedmiotowej przesyłki, jednakże starania te nie przyniosły oczekiwanych skutków –
został bowiem poinformowany, że w tym okresie czasu nastąpiła zmiana lokalizacji placówki doręczyciela, co może
zdaniem upadłego tłumaczyć fakt braku doręczenia przesyłki. Dłużnik w pierwszym akapicie tego pisma, zawierającym
wnioski wniósł przy tym o doręczenie mu postanowienia z dnia 3 grudnia 2014 roku, jako zaś wniosek ewentualny
(„ewentualnie o”) wniósł o przywrócenie mu terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 3 grudnia
2014 roku w przedmiocie zmiany sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego dłużnika spółki - Hotel
(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące
likwidację majątku dłużnej spółki. Również w treści tego pisma – na jego wstępie - wyraźnie powołano się na
brak skutecznego doręczenia wskazanego postanowienia, wskutek czego - jak podniesiono - należy przyjąć, że
termin do zaskarżenia przedmiotowego postanowienia przez Upadłego nie rozpoczął biegu. W związku z powyższym
wniesiono o doręczenie powyższego postanowienia upadłemu (pierwszy akapit uzasadnienia). Dopiero w następnym
akapicie wskazano, iż z „ ostrożności procesowej, na wypadek nie podzielenia tej argumentacji przez Sąd, upadły
wnosi o przewrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie w przedmiocie zmiany sposobu prowadzenia
postępowania upadłościowego”.
Wobec takiej treści merytorycznej pisma upadłego z dnia 23 lutego 2015 roku, mimo nazwania pisma jako wniosek
o przywrócenie terminu, brak było podstaw do nadawania temu oświadczeniu procesowemu biegu jako wnioskowi o
przewrócenie terminu. Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c mylne oznaczenie pisma
procesowego i inne oczywiste niedokładności nie stanowią przeszkody do nadania pismu biegu i rozpoznania w trybie
właściwym. W tym kontekście nie może być uznane za prawidłowe (musi być uznane za przedwczesne) rozpoznanie
wniosku pozwanej o przewrócenie terminu a wobec uznania go za nieuzasadniony – odrzucenie zażalenia załączonego
do pisma z dnia 23 lutego 2015 roku jako wniesionego po terminie. W ocenie Sądu Okręgowego potraktowanie przez
Sąd I instancji pisma dłużnika z dnia 23 lutego 2015 jako wniosku o przywrócenie terminu mimo jego wyraźnej treści
wskazującej na kwestionowanie skuteczności doręczenia zastępczego nie może być uznane za prawidłowe.
Wobec zarzutów skarżącego co do niedoręczenia mu spornej korespondencji należało bowiem ustalić, czy doszło do
skutecznego doręczenia dłużnikowi tej korespondencji.
Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie zajął stanowisko, że odpis orzeczenia został przesłany przedstawicielowi
upadłej spółki na wskazany adres - ul. (...), (...)-(...) S. i że przesyłka pod dwukrotnym awizowaniu powróciła do Sądu
niepodjęta w terminie, doręczenie zostało zaś uznane za skuteczne na podstawie – jak wskazano - na podstawie art.
139 k.p.c., z dniem 5 stycznia 2015 r.
Zgodzić się należy z zajmowanym – jak się wydaje stanowiskiem Sądu I instancji, iż zwrotne potwierdzenie odbioru
ma znaczenie dokumentu poświadczającego skuteczność doręczenia zastępczego. Uznanie za skuteczne doręczenia
zastępczego wobec zarzutów dłużnika, kwestionujących prawidłowość dokonanego w tym trybie doręczenia wymagało
jednak poczynienia dodatkowych ustaleń, czego Sąd zaniechał.
Zgodzić się należy w całości ze skarżącym, iż Sąd I instancji nie rozpoznał zgłoszonych w piśmie z dnia 23 lutego 2015
roku wniosków dowodowych dłużnika, powołanych na okoliczność, że doręczenie nie zostało dokonane prawidłowo.
Dłużnik, kwestionując pozostawienie przez doręczyciela zawiadomienia o pozostawieniu awiza oraz powtórnego awiza
przesyłki sądowej oraz wskazując na zmianę lokalizacji placówki doręczyciela wniósł bowiem o zobowiązanie (...)
Grupy (...) oraz (...) P. na wskazane w piśmie adresy o udzielenie informacji, czy w okresie od 1.11.2014 r. do dnia
31.12.2014 roku miała zmiana placówki oddawczo – nadawczej właściwej dla miejsca zamieszkania reprezentanta
upadłego oraz wskazanie imion nazwisk i adresów osób pełniących w tym okresie funkcję doręczycieli pod wskazanym
adresem. Wniósł także o przeprowadzenie na powyższe okoliczności dowodu z zeznań reprezentanta upadłego.
Podkreślić należy, iż zarówno w doktrynie jak i judykaturze przyjmuje się zgodnie, że doręczenie przewidziane w
art. 139 § 1 i 2 k.p.c. oparte jest na domniemaniu, iż pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób
doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Domniemanie to jednak może być przez stronę obalone, a adresat może
dowodzić, że pisma nie otrzymał i o nim nie wiedział, gdyż nie został o nim zawiadomiony przez urząd pocztowy, w
którym przesyłka była złożona. Skuteczność doręczenia pisma sądowego przez jego złożenie w urzędzie pocztowym
warunkuje stwierdzenie, że adresat w sposób nie budzący wątpliwości został zawiadomiony o nadejściu tego pisma
oraz miejscu, w którym może je odebrać. Brak tego zawiadomienia, jak też wątpliwość czy dotarło ono do adresata
czyni doręczenie bezskutecznym (post. SN z 24.1.2002 r., III CKN 66/01, L.; wyr. SN z 4.7.2002 r., I CKN 861/00, L.).
Obalenie tego domniemania jest przy tym możliwe, jednak tylko takimi środkami dowodowymi, które stwarzałyby
pewność bądź choćby wysokie prawdopodobieństwo, że adresat nie powziął wiadomości o miejscu złożenia przesyłki.
W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że samo zaprzeczenie otrzymania zawiadomienia (awiza) o przesyłce, w żaden
sposób nie podważa domniemania, na którym oparty jest art. 139 k.p.c.. Nie jest to wystarczające dla przyjęcia tezy
o naruszeniu tego przepisu (por. post. SN z 29.09.2000 r., I CKN 699/00 - Lex nr 111355 i z 12.03.2015 r., I CZ 6/15
Legalis nr 1213105 oraz post. SA w K. z 10.03.2015 r., I ACz 214/15 -Legalis nr 1213167).
W przedmiotowej sprawie skarżący zgłosił jednak dowody na poparcie swoich twierdzeń o braku prawidłowego
doręczenia mu przesyłki, zaś Sąd I instancji w ogóle nie odniósł się do powyższych wniosków dowodowych.
Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena skuteczności doręczenia skarżącemu w trybie art. 139 §1 k.p.c. spornej przesyłki
budzi także - zdaniem Sądu odwoławczego - wątpliwości - w kontekście treści dowodu doręczenia w tym trybie
powyższej korespondencji ( k. (...))
W myśl przepisu art. 139 k.p.c. w razie niemożności doręczenia w sposób zwykły lub zastępczy, pismo przesłane za
pośrednictwem operatora pocztowego należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, a doręczane w inny sposób
- w urzędzie właściwej gminy, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej
skrzynce pocztowej ze wskazaniem, gdzie i kiedy pismo pozostawiono z pouczeniem o terminie odbioru (pierwsze
„awizo”). Jeżeli adresat nie odbierze pisma w ciągu 7 dni, to po upływie tego terminu następuje powtórna próba
zawiadomienia, w przypadku dalszego braku odbioru przesyłki uznaje się ją za doręczoną z upływem 7 dnia od daty
drugiego „awizowania”.
Zgodnie natomiast z § 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu
doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (Dz.U. 2013, poz. 1350) po pozostawieniu zawiadomienia o
możliwości odbioru przesyłki we właściwej placówce pocztowej operatora lub właściwym urzędzie gminy doręczający
dokonuje adnotacji o niedoręczeniu przesyłki na formularzu potwierdzenia odbioru oraz adnotacji „awizowano dnia”
na stronie adresowej niedoręczonej przesyłki i składa swój podpis; oddaje przesyłkę niezwłocznie do właściwej
placówki pocztowej operatora lub właściwego urzędu gminy. Placówka pocztowa operatora lub urząd gminy
potwierdzają przyjęcie od doręczającego awizowanej przesyłki przez umieszczenie na przesyłce odcisku datownika i
podpisu przyjmującego (ust.2). Awizowaną przesyłkę przechowuje się w placówce pocztowej operatora lub urzędzie
gminy przez siedem kolejnych dni, licząc od dnia następnego po dniu pozostawienia zawiadomienia (ust. 3). Zgodnie
z § 8 cytowanego rozporządzenia, jeżeli osoba uprawniona nie zgłosi się po odbiór przesyłki złożonej w placówce
pocztowej operatora w terminie, placówka pocztowa operatora sporządza, według wzoru powtórne zawiadomienie
o możliwości jej odbioru w terminie kolejnych siedmiu dni, licząc od dnia następnego po dniu pozostawienia
zawiadomienia, które doręczający niezwłocznie pozostawia w drzwiach adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej;
zaznacza dokonanie powtórnego zawiadomienia na adresowej stronie niedoręczonej przesyłki adnotacją "awizowano
powtórnie dnia" i podpisem; przechowuje przesyłkę przez okres siedmiu dni, licząc od dnia następnego po dniu
pozostawienia powtórnego zawiadomienia. W myśl § 10 cytowanego rozporządzenia, przesyłkę niepodjętą placówka
pocztowa operatora opatruje na stronie adresowej adnotacją „nie podjęto w terminie” oraz odciskiem datownika i wraz
z formularzem potwierdzenia odbioru odsyła sądowi wysyłającemu niezwłocznie po upływie ostatniego dnia odbioru
przesyłki.
Z przepisu art. 139 § 1 k.p.c. wynika zatem, że przyczyny uniemożliwiające właściwe lub zastępcze doręczenie pisma
sądowego muszą być wskazane przez doręczyciela dokonującego doręczenia, zaś konieczną przesłanką skuteczności
doręczenia jest pozostawienie zawiadomienia na drzwiach adresata lub w skrzynce pocztowej.
W ocenie Sądu Okręgowego kwestionowane przez skarżącego doręczenie powoduje istotne wątpliwości co do
spełnienia wskazanych przesłanek doręczenia zastępczego, albowiem na kopercie związanym z doręczeniem odpisu
powyższego postanowienia znajdują się sprzeczne w swej treści wzmianki doręczyciela o pozostawieniu powtórnego
zawiadomienia dla adresata o pozostawieniu przesyłki sądowej w placówce pocztowej - k. 1945 B.
Na dokumencie tym znajduje się bowiem adnotacja „II awizo 25.12.2014 r.” oraz odciśnięty datownik operatora (...) z
datą 25.12.2015 (mimo nadania tej przesyłki bezspornie w 2014 roku), na którym to datowniku znajduje się także znak
przekreślenia. Znajdujące się z kolei w prawym górnym rogu koperty adnotacje, zawierają zapisy z których wynika, że
przesyłka była awizowana w dniu 17 grudnia 2014 roku, oraz że nie podjęto jej w terminie 7.01.2015. Co do powtórnego
awiza znajdująca się tam data 29.12.2014 roku w zakresie cyfry „9” nosi ślad przerobienia na cyfrę „9”. Na kopercie
widnieje dodatkowy (obok datownika z datą 4..12.2014 , 17.12.2014 , 25.12.2015 i 7.01.2015 ) odcisk datownika z datą
29.12.2014 roku.
Analiza powyższych danych budzi zatem wątpliwości co do prawidłowości czynności doręczyciela w zakresie
pozostawienia powtórnego awiza, w szczególności wobec wskazania jako daty tej czynności 25.12.2014 (zaś datownika
- 25.12.2015) a więc dnia ustawowo wolnego, przy jednoczesnym wskazaniu w innym miejscu dowodu doręczenia
jako daty tej czynności 29.12.2014 roku i drugiego datownika odpowiadającego tej dacie. Do powyższych kwestii w
żaden sposób nie odniósł się Sąd I instancji, wskazując jedynie, że odpis orzeczenia został przesłany przedstawicielowi
upadłej spółki na wskazany adres - ul. (...), (...)-(...) S. oraz że przesyłka pod dwukrotnym awizowaniu powróciła do
Sądu niepodjęta w terminie i że doręczenie zostało uznane za skuteczne w myśl art. 139 k.p.c., z dniem 5 stycznia
2015 r.
W tej sytuacji oraz mając na uwadze zarzuty upadłego, który w piśmie z dnia 23 lutego 2015 roku twierdził, że
nie został zawiadomiony w sposób określony w art. 139 § 1 KPC o nadejściu i złożeniu w urzędzie pocztowym
pisma sądowego zawierającego odpis postanowienia - okoliczności powyższe mające istotne znaczenie dla oceny
skuteczności doręczenia należało sprawdzić, czego niesłusznie zaniechał Sąd Rejonowy.
Dopiero przesądzenie kwestii skuteczności doręczenia zastępczego (na podstawie art. 139 §1 k.p.c.) odpisu
postanowienia dawałoby podstawy Sądowi I instancji na uznanie wniesionego przy piśmie z dnia 23 lutego 2015 roku
zażalenia za spóźniony. Podkreślić należy, iż w sytuacji braku prawidłowego doręczenia odpisu postanowienia, nie
można mówić o uchybieniu terminu do jego zaskarżenia zażaleniem.
Z kolei przyjęcie, że wniesienie powyższego zażalenia było jednak czynnością podjętą po upływie ustawowego terminu
otwierałoby dopiero potrzebę oceny skuteczności wniosku o przywrócenie terminu.
W niniejszej sprawie zatem orzeczenie o odrzuceniu zażalenia upadłego na postanowienie z dnia 3 grudnia 2014 roku
o zmianie sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego nie może być uznane za prawidłowe ( jest co najmniej
przedwczesne).
Wobec braku podstaw do zastosowania normy art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 229 prawa upadłościowego
i naprawczego zaskarżone postanowienie zawarte w punkcie II należało uchylić (art. 386 §4 k.p.c. w zw. z art. 397
§2 k.p.c.).
Na podstawie art. 395§2 k.p.c. w zw. z art. 380 k.p.c. rozstrzygnięciem Sądu odwoławczego objęto też (z przyczyn
wskazanych wyżej) orzeczenie o oddaleniu wniosku o przywróceniu terminu.
Rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności ustali skuteczność doręczenia dłużnikowi odpisu
postanowienia z dnia 3 grudnia 2014 roku. W zależności od przesądzenia tej kwestii ponowi doręczenie odpisu tego
postanowienia lub rozstrzygnie o zastosowaniu normy art. 370 k.p.c.
Z przedstawionych przyczyn orzeczono, jak w sentencji.
SSO A. Budzyńska SSO A. Woźniak SSO P.Sałamaj