Deklaracja VAT kara

Sygn. akt VW 3845/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 października 2015 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Beata Lechowicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 24.02, 16.04, 23.06, 18.08, 8.10. 2015 r. sprawy, przeciwko G. F. s. A. i J.
oskarżonego o to że:
Wbrew przepisom art. 21 § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. 2012 Nr 749 z późn. zm.)
art. 103 ustawy z dnia 11.03.2004 r. podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177. poz. 1054 z późn. zm.jbędąc
odpowiedzialnym z tytułu pełnionej funkcji Prezesa Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...)
za terminowe odprowadzanie podatku nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i nie odprowadził w terminie
ustawowym do dnia 25 lipca 2013 r. oraz do dnia 25 października 2013 r. na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego
(...) ul. (...) w W., podatku od towarów i usług za II i III kwartał 2013 r. w łącznej kwocie 11.324.113,00 zł .
Powyższym zachowaniem podejrzany wypełnił znamiona wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kodeksu karnego
skarbowego (Dz. U. Z 2013 r. poz. 186, z późn. zm.)
orzeka
I. oskarżonego G. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 57 par 1 kks
wymierza karę grzywny w wysokości 15.000 ( piętnaście tysięcy) złotych.
II. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. S. kwotę 720 ( siedemset dwadzieścia ) złotych
powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem obrony z urzędu.
III. Zwalnia oskarżonego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt V W 3845/14
UZASADNIENIE
Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej,
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W 2013 roku G. F. pełnił funkcję prezesa zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..
Spółka została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 15 listopada 2012 roku. Zarząd spółki był
jednoosobowy. G. F. był ponadto jedynym wspólnikiem spółki posiadającym całość jej udziałów.
dowód : odpis aktualny z rejestru przedsiębiorców – k. 3- 7
W dniu 25 lipca 2013 roku spółka (...) złożyła za pośrednictwem systemu elektronicznego deklarację VAT-7K(8) za
drugi kwartał 2013 roku, w której wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym w kwocie 217 złotych. W
dniu 25 października 2013 roku spółka (...) tą sama drogą złożyła korektę powyższej deklaracji, w której wykazała
podatek podlegający wpłacie do Urzędu Skarbowego w kwocie 9.250.071,00 złotych. Tego samego dnia do Urzędu
Skarbowego wpłynęła również deklaracja VAT-7K(8) spółki (...) za trzeci kwartał, w której wykazany został podatek
podlegający wpłacie do Urzędu Skarbowego w kwocie 2.074.042,00 złotych.
Deklaracje były składane przez księgową E. S., której powyższe czynności, a także obliczanie podatku i sporządzanie
deklaracji zostały powierzone do wykonania umową o świadczenie usług księgowych z dnia 21 lutego 2013 roku.
Umowa ta nie przewidywała dokonywania wpłaty podatku na rzecz Urzędu Skarbowego przez podmiot prowadzący
obsługę księgową. E. S. przekazywała na adres e-mail spółki (...) informacje o kwocie należnego podatku. E. S.
otrzymała od spółki (...) umówione wynagrodzenie za świadczone przez nią usługi księgowe.
Spółka (...) sp. z o.o. nie wpłaciła należnego podatku od towarów i usług w kwocie 11.324.113,00 złotych, która została
wykazana w opisanych wyżej deklaracjach.
dowód : zeznania świadka E. S. – k. 25, 132, zawiadomienie – k. 1, karta kontowa – k. 2, deklaracje VAT-7K(8) – 8-13,
dane identyfikacyjne – k. 19-20, umowa – k. 26-29, lista zaległości – k. 131.
Z uwagi na to iż ustalono, że G. F. posiada stałe miejsce pobytu za granicą, na podstawie art. 173 § 1 k.k.s.,
postanowieniem z dnia 30 maja 2014 r. finansowy organ postępowania – Pierwszy Urząd Skarbowy (...) w W.
zastosował wobec niego tryb postępowania w stosunku do nieobecnych – istnienie przesłanki zastosowania art. 173
§ 1 kks sprawdził Sąd także na rozprawie.
Sąd zważył, co następuje:
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka E. S., bowiem znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym
zgromadzonym w sprawie w postaci deklaracji podatkowych i umowy o świadczenie usług księgowych. Świadek
rzeczowo i logicznie zeznawała na okoliczności współpracy z oskarżonym. Ponadto jest to osoba obca dla oskarżonego,
nie utrzymuje już z nim kontaktów gospodarczych, a zatem brak jest podstaw by twierdzić, że swoimi zeznaniami
chciałaby bezpodstawnie obciążyć oskarżonego.
Zeznania świadka I. F. nie stały się podstawą ustaleń faktycznych, bowiem świadek nie miała wiedzy na temat
okoliczności istotnych w niniejszej sprawie. Świadek jedynie tłumaczyła dokumenty, które oskarżony podpisywał
rozpoczynając swoją działalność gospodarczą w Polsce, jednak świadek nie pamiętała treści tych dokumentów.
Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również o dokumenty zgromadzone w sprawie, bowiem ich autentyczność i
prawdziwość treści nie budzą wątpliwości oraz nie były kwestionowane przez strony.
Oskarżony G. F. stanął pod zarzutem tego, że wbrew przepisom art. 21 par 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997
roku Ordynacja podatkowa i art. 103 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, będąc
odpowiedzialnym z tytułu pełnionej funkcji prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedziba w W. przy Al. (...)
za terminowe odprowadzanie podatku, nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i nie odprowadził w terminie
ustawowym do dnia 25 lipca 2013 roku oraz do dnia 25 października 2013 roku na rachunek Pierwszego Urzędu
Skarbowego (...) ul. (...) w W., podatku od towarów i usług za II i III kwartał 2013 roku w łącznej kwocie 11.324.113,00
złotych, tj. wykroczenia z art. 57 § 1 k.k.s.
W myśl art. 57 § 1 k.k.s. odpowiedzialności za wykroczenie odpowiada podatnik, który uporczywie nie wpłaca
w terminie podatku. Nie każde więc niewpłacenie w terminie podatku jest karalne, gdyż musi się ono cechować
uporczywością.
Jako że podatnikiem, w przedmiotowej sprawie jest osoba prawna, zastosowanie ma również art. 9 § 3 k.k.s.
wskazujący, że za wykroczenia skarbowe odpowiada jak sprawca, także ten, kto na podstawie jednego z taksatywnie
wskazanych źródeł, tj. przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się
sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi osoby prawnej. W niniejszej sprawie należało więc ustalić, czy
oskarżony zajmował się sprawami gospodarczymi spółki (...) i w jakim zakresie. Przyjmuje się, że termin "zajmuje się
sprawami gospodarczymi" obejmuje wszelkie zachowania się polegające na rozstrzyganiu w sprawach gospodarczych,
w szczególności zaś finansowych, lub współdziałaniu w rozstrzyganiu w tych sprawach albo też wpływaniu na
rozstrzygnięcia, chociażby miało to charakter jednorazowy. Pojęcie to obejmuje wszelakiego rodzaju czynności prawne
i faktyczne, które są podejmowane w związku z działalnością określonego podmiotu. Muszą one jednak dotyczyć sfery
gospodarczej, a więc organizacji oraz wymiany dóbr i usług.
Zgodnie z art. 201 § 1 k.s.h., zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi sprawy spółki i reprezentuje
spółkę. Ponadto ze zgormadzonych w sprawie dowodów nie wynika, aby poza oskarżonym ktokolwiek zajmował się
sprawami spółki.
W świetle powyższych rozważań uznać należy, że G. F., jako prezes zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,
miał możliwość podejmowania w spółce samodzielnych decyzji gospodarczych, w tym decyzji finansowych i był
odpowiedzialny za prawidłowe i terminowe wpłacanie na rachunek urzędu skarbowego należnych podatków.
Spółka (...) wybrała na podstawie art. 99 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług składanie deklaracji kwartalnych.
Na podstawie art. 103 ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3, są obowiązani, bez wezwania
naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca
następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego. Zgodnie zaś
z art. 21 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w przypadku, gdy przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika
obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa
podatkowa wiąże powstanie zobowiązania podatkowego, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty.
W imieniu spółki deklaracje wykazujące należność podatkową na rzecz Urzędu Skarbowego za II i III kwartał 2013
roku złożyła księgowa. Jak ustalono, poinformowała ona spółkę o kwocie należnego podatku, który powinien zostać
wpłacony na rachunek Urzędu Skarbowego. Przez dwa lata powyższa należności podatkowa nie została uregulowana.
Na zaistnienie znamienia uporczywego niewpłacania podatku w terminie może wskazywać zarówno cykliczność
zachowań podatnika, polegająca na umyślnym niestosowaniu się do wymogu terminowego płacenia podatku, jak i
jednorazowe, ale długotrwałe zaniechanie przez niego uregulowania podatku płaconego jednorazowo, mające miejsce
już po terminie płatności tego podatku, a więc gdy ma on uregulować go już jako zaległość podatkową, jeżeli
zachowanie to wskazuje, że zamiarem podatnika w momencie upływu terminu płatności podatku było uporczywe jego
niewpłacanie, a więc odsunięcie uregulowania tego podatku na dłuższy okres (postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 28 listopada 2013 roku, sygn.. akt I KZP 11/13, publ. w OSNKW 2014/1/3). Można więc stwierdzić, że dwukrotne
niewpłacenie podatku w terminie, a następnie długotrwałe zaniechanie uregulowania tej należności wyczerpało
znamię uporczywości.
Nie budzi wątpliwości zdaniem Sądu również wyczerpanie znamion strony podmiotowej czynu. Przyjmuje się,
że wykroczenie określone w art. 57 § 1 k.k.s. można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim. Na podstawie
przeprowadzonych i ocenionych dowodów można stwierdzić, że oskarżony prowadził szeroko zakrojoną działalność
gospodarczą generującą wielomilionowe należności z tytułu podatku od towarów i usług. Sąd miał na uwadze fakt, że
oskarżony jest cudzoziemcem. Tak podstawowe wymagania stawiane podatnikom, jak wpłacanie podatku w terminie,
nie są jednak zależne od ich obywatelstwa czy miejsca siedziby. Oskarżony, podejmując się prowadzenia działalności
gospodarczej na tak dużą skalę w obcym państwie, powinien był ją zorganizować w ten sposób, by mógł uczynić
zadość wszelkim przepisom prawa obowiązującym w tym państwie. Istotny jest również fakt, że oskarżony nie
kontaktował się z organami podatkowymi celem skorzystania z przewidzianych prawem instytucji pozwalających
na odroczenie, rozłożenie na raty czy też częściowe umorzenie należności (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 27 marca 2003 r., sygn. I KZP 2/03, publ. w OSNKW 2003/5-6/57). Warto także podkreślić, że spółka
(...) regulowała swoje zobowiązania w okresie wskazanym w zarzucie, choćby poprzez wypłacenie wynagrodzenia z
tytułu umowy o świadczenie usług księgowych, co dowodzi temu, że miała ona środki finansowe na choćby częściowe
pokrycie należności z tytułu podatku. Tym samym nie ma wątpliwości, że oskarżony chciał popełnić czyn zabroniony
w rozumieniu art. 4 § 2 k.k.s.
Mając na uwadze powyższe, należało uznać, że oskarżony G. F. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia
określonego w art. 57 § 1 k.k.s.
Nie budzi również wątpliwości wina oskarżonego, który jako osoba dorosła prowadząca działalność gospodarczą w
formie osoby prawnej i w pełni poczytalna, zna obowiązujące przepisy prawa i miał pełną możliwość postąpienia
zgodnie z ich treścią.
Mając to uwadze, Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 57 §
1 k.k.s.
Przystępując do wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami i okolicznościami określonymi w art. 12 § 2 k.k.s. i
art. 13 § 1 k.k.s. Wymierzając oskarżonemu karę grzywny w wysokości 15.000 złotych, Sąd baczył, by dolegliwość
tej kary nie przekraczała stopnia winy i uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę
cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości
prawnej społeczeństwa. Mając na uwadze treść art. 53 § 7 k.k.s., Sąd doszedł do wniosku, że stopień społecznej
szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny. Oskarżony, nie wpłacając podatku, naruszył jeden z
podstawowych obowiązków finansowych obciążających podmioty prowadzące działalność opodatkowaną podatkiem
od towarów i usług. Ponadto kwota niewpłaconego podatku jest dużej wartości. W ocenie Sądu orzeczona kara grzywny
będzie stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonego.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z
dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.). Brak jest informacji
na temat sytuacji majątkowej i rodzinnej oskarżonego, a zatem należało zwolnić go od ponoszenia kosztów sądowych
w całości.
Z uwagi na udział w postępowaniu obrońcy z urzędu, Sad orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o
adwokaturze w zw. z § 2 ust. 3, § 14 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 3 oraz § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, na rzecz adw. J. S. kwotę 720 złotych, która podlega powiększeniu
o stawkę podatku od towarów i usług.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji