D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VII U 213/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 września 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Lucyna Łaciak
Protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Nakielska
po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016 r. w Warszawie
sprawy M. J. (1)
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
o rentę z tytułu niezdolności do pracy
na skutek odwołania M. J. (1)
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
z dnia 23 listopada 2015 r. znak: (...)
zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 23 listopada 2015 roku w ten sposób, że przyznaje odwołującej prawo do renty z
tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku.
UZASADNIENIE
W dniu 5 stycznia 2015 roku, M. J. (1) urodzona (...)
nr PESEL (...) złożyła do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 23 listopada 2015 roku znak:
(...) odmawiającej M. J. (1) prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu odwołania M. J. (1) wskazała, iż w 2009 roku, zdiagnozowano u niej mieszaną chorobę tkanki
łącznej i od tamtej pory choruje nieprzerwanie z różnym nasileniem objawów tej choroby. Zdaniem odwołującej
orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, (stanowiące podstawę wydania zaskarżonej decyzji), jest bezzasadne, albowiem
nie wyczerpuje istoty przewlekłej choroby autoimmunologicznej i nie odnosi się do całokształtu schorzeń skarżącej.
Odwołująca dodała, iż do objawów jej choroby, ograniczających zdolność do wykonywania pracy należy: upośledzenie
sprawności ruchowej, toczeń rumieniowaty, twardzina układowa, reumatoidalne zapalenie stawów, objawy R. i S.,
obrzęki palców, ból i sztywnienie stawów, ból mięśni. Skarżąca dodała, iż cierpi nadto na chorobę H., osteoporozę
posterydową, schorzenia kręgosłupa oraz zmiany w obrębie przełyku. Odwołująca zaznaczyła, iż ze względu na
nasilenie obrzęku R.,
do stycznia 2014 roku przebywała w szpitalu i korzystała z terapii wlewów leku P., który powodował u niej rozmaite
skutki uboczne. Odwołująca dodała, iż przyjmuje dziennie dużą dawkę lekarstw (w tym także sztuczną ślinę i
nawilżające krople do oczu) z uwagi na występujące
u niej schorzenia. M. J. (1) podkreśliła, iż z uwagi na nasilenie schorzeń przełyku prawdopodobnie zostanie skierowana
na leczenie operacyjne. Podniosła również, iż objawy wszelkich jej chorób istotnie pogarszają komfort jej życia.
Odwołująca wskazała, iż wybudza się kilkukrotnie
w nocy, ma zawroty głowy i odczuwa piski w lewym uchu, nie może się schylać i utrzymać przedmiotów w dłoniach, co
znacząco utrudnia jej codzienne funkcjonowanie. Odwołująca wskazała także, iż nie jest w stanie zrobić samodzielnie
zakupów i korzysta jedynie z dostaw sklepów internetowych. Odwołująca dodała także, iż z powodu zakresu jej
schorzeń rzadko wychodzi z domu
i rezygnuje z kontaktów społecznych, a w sytuacjach kiedy zmuszona jest do wyjścia, zdarzają jej się zasłabnięcia.
Ponadto odwołująca zaznaczyła, iż w każdym przypadku objawów choroby tkanki łącznej leczenie jest jedynie
objawowe i nie jest w stanie całkowicie odzyskać zdrowia, zaś
w kolejnych latach trwania choroby pojawiają się następne choroby współtowarzyszące i obciążające jej organizm
(odwołanie k. 2-6 a.s.).
W odpowiedzi na odwołanie z dnia 21 stycznia 2016 roku organ rentowy Zakład Ubezpieczeń
Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.
W uzasadnieniu swojego stanowiska, organ rentowy wskazał, iż ubezpieczona M. J. (1) pobierała z II Oddziału ZUS
rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych do dnia 30 września 2015 roku. Oddział wskazał, że odwołująca w dniu 24 września 2015
roku złożyła wniosek
o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy podkreślił,
iż odwołująca została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która
orzeczeniem z dnia 17 listopada 2015 roku nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. W oparciu o powyższe
orzeczenie Oddział odmówił ubezpieczonej prawa
do roszczonego świadczenia zaznaczył, że wniesione odwołanie jako bezzasadne winno podlegać oddaleniu
(odpowiedź na odwołanie k. 7 a.s).
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił
w sprawie, następujący stan faktyczny:
M. J. (1) urodzona w dniu (...) (z zawodu technik organizacji reklamy, ostatnio zatrudniona na stanowisku sekretarki)
złożyła w dniu 29 kwietnia 2010 roku
do organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o rentę
z tytułu niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni wraz z wnioskiem złożyła dokumentację z okresu jej zatrudnienia,
a także dokumentację medyczną występujących u niej jej schorzeń (dokumentacja a.r.). Po przeprowadzeniu
postępowania wyjaśniającego na podstawie wniosku, ubezpieczonej, organ rentowy wydał w dniu 3 sierpnia 2010
roku, decyzję znak: (...) na mocy której przyznał M. J. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do
dnia 30 czerwca 2010 roku (k. 69 a.r). Kolejnymi decyzjami, organ rentowy ponownie ustalał prawo do renty z tytułu
częściowej niezdolności do pracy odwołującej (k. 93 a.r.). Na podstawie ostatniej decyzji organu rentowego z dnia
8 października 2014 roku znak: (...), świadczenie rentowe z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przysługiwało
odwołującej do dnia 30 września 2015 roku
(k. 111 a.r.).
W dniu 24 września 2015 roku, M. J. (1), złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., wniosek
o ponowne przyznanie prawa do świadczenia rentowego na dalszy okres (k.117-118 a.r.). W związku z powyższym
wnioskiem organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające, w toku którego skierował ubezpieczoną na badanie do
Lekarza Orzecznika ZUS. Lekarz Orzecznik po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej ubezpieczonej,
w tym zaświadczeń o stanie zdrowia i wyników badań dodatkowych nie uznał M. J. (1)
za osobę niezdolną do pracy (k. 181 a.r.). Również Komisja Lekarska ZUS Orzeczeniem z dnia
17 listopada 2015 roku nie uznała M. J. (1) za osobę niezdolną do pracy (k. 193 a.r.).
W oparciu o powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy w dniu
23 listopada 2015 roku wydał decyzję znak: (...) którą odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności
do pacy (k. 195 a.r.).
W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego M. J. (1) złożyła odwołanie
do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych inicjując tym
samym niniejsze postępowanie odwoławcze (k. 2-6 a.s.).
W toku postępowania Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 2 lutego 2016 roku dopuścił dowód z opinii biegłych
sądowych specjalistów: gastrologa, laryngologa, endokrynologa i lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy celem
ustalenia czy odwołująca się jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, ze wskazaniem daty
powstania tej niezdolności. Ponadto Sąd Okręgowy zobowiązał biegłych do wskazania czy ewentualna niezdolność
do pracy odwołującej jest trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres. Ustalenia wymagało również czy u
odwołującej nastąpiła zmiana stanu zdrowia (tj. poprawa lub pogorszenie) i na czym taka ewentualna zmiana polegała
(postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych sądowych k. 10 a.s.). W toku postępowania, odwołująca
zwróciła się do Sądu o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka K. J., na okoliczność faktycznego zakresu czynności
życia codziennego wykonywanych przez odwołującą oraz o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego
specjalisty z zakresu reumatologii na okoliczność stanu zdrowia wnioskodawczyni w zakresie reumatologicznym.
Odwołująca wnioskowała także o dopuszczenie dowodu z nadesłanej przez nią dokumentacji medycznej (k. 16 a.s.).
Na podstawie dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu gastroenterologii dr med.
S. O. i endokrynologii lek. Med. B. O., Sąd Okręgowy ustalił, iż odwołująca cierpi na przepuklinę rozworu
przełykowego, chorobę refluksową, stan po polipektomii polipów jelita grubego w 2009 roku, chorobę H. w okresie
eutyreozy oraz stwierdza się u niej stan po leczeniu hyperprolaktynemii w latach 2010-2011. Choroba refluksowa
odwołującej wywołana prawdopodobnie obecnością przepukliny rozworu przełykowego, wymaga przestrzegania
diety i leczenia farmakologicznego, natomiast choroba H. wymaga leczenia farmakologicznego przez endokrynologa
zależnie od poziomu (...) w surowicy. Przebyta polipektomia polipów jelita grubego u odwołującej, nie może
spowodować jakiegokolwiek upośledzenia funkcji przewodu pokarmowego wnioskodawczyni. Schorzenia układu
gastrologicznego i endokrynologicznego odwołującej, nie powodują u niej niezdolności do pracy (opinia biegłych
sądowych gastroenterologa i endokrynologa k. 31-32 a.s.).
W oparciu o opinię biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu otolaryngologii A. S. i medycyny pracy D. M.,
Sąd Okręgowy stwierdził,
u odwołującej niespecyficzne zaburzenia czucia w obrębie lewej połowy ciała, które należy kierować do dalszej
obserwacji lekarzy specjalistów, organiczne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, mieszaną chorobę tkanki
łącznej, chorobę H., autoimmunologiczne uszkodzenie ucha wewnętrznego lewego, szumy uszne oraz osteoporozę.
Sąd Okręgowy ustalił nadto,
iż po rozpoznaniu w 2009 roku u odwołującej choroby tkanki łącznej, jest ona przewlekle leczona
w Poradni Reumatologicznej -glikokortykosterydami. W początkowej fazie choroby – doszło
u wnioskodawczyni do autoimmunologicznego zapalenia ucha lewego, a od 2014 roku włączono leczenie lekiem M..
Odwołująca była wielokrotnie hospitalizowana. Ostatnio
w Klinice (...) w W. od dnia 25 marca 2016 roku do 31 marca 2016 roku. Rozpoznano u niej wówczas niespecyficzne
zaburzenia czucia w obrębie lewej połowy ciała, prowadzono u niej także obserwacje w kierunku organicznego
uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. W badaniu tomografii komputerowej głowy nie stwierdzono patologii
w obrębie mózgowia, natomiast po wykonaniu badania kręgosłupa odwołującej wysłano jej płyn mózgowo - rdzeniowy
na badanie w kierunku boreliozy. Nie stwierdzono neurologicznych przyczyn zgłaszanych przez chorą dolegliwości.
W maju 2016 roku, ubezpieczona była konsultowana przez neurologa, który rozpoznał u niej torbiel w mózgu. Z tego
powodu odwołująca oczekuje
na konsultację neurochirurgiczną w listopadzie 2016r. W przypadku nasilenia się objawów bólowych kończyn lewych,
będzie ona hospitalizowana w Szpitalu na B. w W.. Odwołująca
ma wskazanie do dalszego leczenia w Poradni Rehabilitacyjnej i pogłębienia diagnostyki w Poradni Neurologicznej.
Ze względu na zdiagnozowany w 2009 roku zespół (...), M. J. (1) wymaga dalszej opieki w Poradni Dermatologicznej.
Z powodu autoimmunologicznej choroby ucha lewego i tocznia trzewnego odwołująca korzysta z pomocy (...).
Odwołująca z powodu choroby H. wymaga dalszego leczenia w Poradni Endokrynologicznej. Wskazane schorzenia
laryngologiczne oraz pozostałe schorzenia ograniczające codzienne funkcjonowanie odwołującej, czynią ją osobą
częściowo niezdolną do pracy na dalszy okres -od dnia
1 października 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku (opinia biegłych sądowych specjalistów z zakresu otolaryngologii
i foniatrii oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy (k. 79-83 a.s.).
W piśmie procesowym z dnia 18 lipca 2016 roku, organ rentowy wniósł o powołanie innych biegłych sądowych z
zakresu otolaryngologii i foniatrii oraz z zakresu medycyny pracy -niż A. S. i D. M., bowiem w ocenie Przewodniczącego
Komisji Lekarskich ZUS samo rozpoznanie przez ww. biegłych schorzeń i ich leczenie nie powoduje niezdolności do
pracy u wnioskodawczyni. Decydujący w rozpoznawanej sprawie był zdaniem przewodniczącego stopień upośledzenia
funkcji organizmu odwołującej oraz uwzględnienie jej kwalifikacji zawodowych. Zdaniem organu rentowego w
badaniu przedmiotowym lekarze biegli sądowi z zakresu otoloaryngologii i medycyny pracy nie stwierdzili również
istotnych odchyleń
od norm w wynikach badań i ogólnym stanie zdrowia odwołującej (k. 98- 99 a.s.). Ze stanowiskiem organu rentowego
nie zgodziła się odwołują, która w piśmie procesowym z dnia 5 sierpnia 2016 roku, podzieliła opinie biegłych sądowych
otolaryngologa oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy (k.102-105 a.s.).
Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy, ustalił w oparciu o: dokumentację zawartą w aktach rentowych, aktach
sądowych M. J. (1) w tym dokumentację medyczną przedstawioną przez odwołującą, której prawdziwości strony nie
kwestionowały. Sąd oparł się również
na ustaleniach poczynionych przez biegłych zakresu gastroenterologa S. O., lekarza endokrynologa B. O., lekarza
otolaryngologa A. S. oraz opinię biegłego sądowego specjalistkę z zakresu medycyny pracy D. M.. W ocenie Sądu opinie
są wyczerpujące i sporządzone w sposób jasny i logiczny. Biegli
są specjalistami posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Sąd Okręgowy
rozpoznając sprawę oparł się przede wszystkim na opinii biegłego sądowego otolaryngologa oraz specjalisty z zakresu
medycyny pracy, bowiem naczelne dysfunkcje organizmu ubezpieczonej znajdowały się w zakresie ich dziedzin
specjalizacyjnych. Autentyczność zgromadzonych dokumentów w postaci dokumentacji medycznej odwołującej i
sporządzonych na ich podstawie opinii biegłych sądowych oraz ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła
zastrzeżeń Sądu.
W zakresie oddalenia wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innych niż sądowych z zakresu
otolaryngologii i foniatrii a także z zakresu medycyny pracy, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż wniosek o
dopuszczenie opinii innych biegłych tych samych specjalności
jest niezasadny. W sprawie stanu laryngologicznego i chorób z dziedziny medycyny pracy, występujących u
odwołującej wypowiedzieli się specjaliści, których opinie nie budziły zastrzeżeń Sądu. W ocenie Sądu opinia biegłych
otolaryngologa i lekarza medycyny pracy stanowiła jednoznaczny i wystarczający materiał dowodowy w zakresie
głównych schorzeń odwołującej.
Wobec tego Sąd Okręgowy uznał, iż wniosek organu rentowego zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania w
niniejszej sprawie i jako taki podlegał oddaleniu. Sąd Okręgowy uznał,
że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, a w szczególności w świetle rzetelnych
i wyczerpujących opinii biegłych sądowych, bezzasadne pozostawały również wnioski odwołującej
(k. 16 a.s.) o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego lekarza –reumatologa,
a także dowodu z zeznań świadka K. J.. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku,
iż prowadzenie dalszego postępowania na okoliczności podniesione przez odwołującą jest bezcelowe,
a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego
postępowanie odwoławcze.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
zważył, co następuje:
Odwołanie M. J. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. z dnia z dnia 23 listopada 2015 roku., nr (...) jest zasadne
i zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie rozważań niniejszej sprawy Sąd Okręgowy wskazuje, iż elementem spornym niniejszego postępowania
było jednoznaczne określenie stanu zdrowia odwołującej i ustalenie,
czy przysługuje jej prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W tym względzie zdaniem
Sądu uzasadnione jest odwołanie się do słusznej tezy wyrażonej w orzecznictwie, według której „postępowanie
sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego
przez ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma więc ono charakter odwoławczy. Jego
przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ
rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie owej legalności
decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego
w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej - o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia
decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest
postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują
lekarza orzecznika ZUS. Zgodnie
z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o
zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku” (tak: wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z 20 maja 2004 roku, II UK 395/03, OSNAPiUS rok 2005, Nr 3, poz. 43.).
Ponadto w myśl art. 57 ust 1. Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748
j.t.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:
1) jest niezdolny do pracy;
2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;
3) niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18
miesięcy od ustania tych okresów.
Z powyższego jednoznacznie wywieść można, iż w art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określono warunki konieczne do powstania prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Prawo do renty uzależnione pozostaje
przede wszystkim od samego faktu wystąpienia niezdolności do pracy,
a ponadto niezbędne jest posiadanie wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstanie niezdolności
do pracy nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów wymienionych w ustawie (z uwzględnieniem art. 57
ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.).
Sąd Okręgowy podziela również tezę wyrażoną w orzecznictwie, według której przy ocenie stopnia i trwałości
niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu,
możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania
pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę
rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne
ubezpieczonego (art. 13 ust.
1 ustawy) (tak: wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS rok 2004, Nr 19, poz. 340.). Reasumując, prawo
do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich
przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż wnioskodawczyni częściowo utraciła zdolność do pracy w wyniku
rozległych schorzeń tkanki łącznej, objawiających się zaburzeniami czucia
w obrębie lewej połowy ciała, a także zespołem (...). Odwołująca cierpi także z powodu autoimmunologicznego
uszkodzenia ucha wewnętrznego, szumów usznych, a także współistniejących chorób takich jak H. i osteoporoza.
Schorzenia występujące u M. J. (1)
nie podlegają całkowitej remisji. Dolegliwości towarzyszące chorobom odwołującej takie jak: zawroty głowy, omdlenia
odczyny dermatologiczne na skórze dłoni, zaburzenia układu ruchu oraz układu nerwowego dotykającego lewej
strony ciała odwołującej, utrudniają jej codzienne funkcjonowanie oraz możliwości wykonywania niektórych prac.
Okoliczności te uzasadniają zdaniem Sądu uznanie dowołującej za osobę częściowo niezdolną do pracy od dnia 1
października 2015 roku do dnia
31 grudnia 2016 roku. Częściowa i okresowa niezdolność do pracy (której data końcowa została ustalona na podstawie
wiarygodnych opinii biegłych sadowych specjalistów otolaryngologa foniatry oraz specjalisty z zakresu medycyny
pracy), w ocenie Sądu uzasadnia uznanie, iż odwołująca ma ograniczone możliwości wykonywania pracy biurowej w
wyuczonym zawodzie technika reklamy.
Sąd Okręgowy uznał, iż występujące u odwołującej obrzęki i schorzenia skóry dłoni, które nie poddają się wyleczeniu,
a także dokuczliwe wewnętrzne schorzenia tkanki łącznej, w znacznym stopniu utrudniają wykonywanie biurowego
zawodu M. J. (1). Rany i schorzenia skóry narażają ubezpieczoną na znaczny dyskomfort pracy w otoczeniu innych
pracowników jednakże
nie wykluczają wykonywania innej pracy nie powodującej nasilenia schorzeń- po przekwalifikowaniu zawodowym.
Sąd zważył również, że odwołująca nie podnosiła, iż jej niezdolność do pracy
ma charakter ogólny- obejmujący wszelkie układy organizmu.
Przeprowadzone postępowanie wykazało również, iż odwołująca nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy z
przyczyn gastrologicznych i endokrynologicznych, niemniej jednak podkreślić należy, że obowiązujące przepisy nie
formułują wymogu, by wszyscy biegli lekarze oceniający zdolność ubezpieczonej do pracy byli jednomyślni. Jest
oczywistym, że w sytuacji, gdy specjaliści chociażby z jednej dziedziny nauk medycznych stwierdzają niezdolność
ubezpieczonej do pracy to można uznać, iż ubezpieczona z powodu istniejących u niej schorzeń jest niezdolna
chociażby okresowo do podejmowania i wykonywania wyuczonej pracy zarobkowej.
Odnośnie ustalania terminu od jakiego Sąd uznał za zasadne przyznanie odwołującej prawa
do renty, to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stosownie do treści ww. artykułu świadczenie wypłaca
się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno – rentowego jest, że
świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do renty (tj. spełnienia
w/w warunków ustawowych), lecz nie wcześniej
niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. W niniejszej sprawie odwołująca złożyła wniosek o
świadczenie rentowe w dniu 25 września 2015 . Sąd Okręgowy, przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej
niezdolności do pracy od dnia 1 października 2015 roku r. - albowiem jest to data następująca po upływie ostatniego
dnia uprzednio przyznanego odwołującej prawa do świadczenia rentowego. Datę końcową przyznanego świadczenia
Sąd ustalił
w oparciu o opinię doświadczonych specjalistów, biegłego sądowego- lekarza z zakresu otolaryngologii i medycyny
pracy opiniujących w niniejszej sprawie – którą w pełni podzielił.
Sąd uznał za nieuzasadniony wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu
z opinii innych biegłych lekarzy sądowych otolaryngologa i lekarza medycyny pracy i oddalił go
na rozprawie w dniu 28 września 2016 roku (k. 121 a.s.). Sąd Okręgowy na uzasadnienie swojej decyzji przytacza
stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 30 maja 2007 r. (IV CSK 41/07), które w pełni podziela:
„okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku
kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia
dowodu z opinii dalszych biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie
z samego niezadowolenia strony”. Zarzuty podniesione do opinii biegłych lekarzy otolaryngologa i specjalisty z zakresu
medycyny pracy, Sąd uznał za ogólne, mało konkretne, będące nieuzasadnioną polemiką z niekorzystną dla organu
rentowego opinią. Sąd przyjął do protokołu zastrzeżenie zgłoszone przez pełnomocnika ZUS w trybie art. 162 k.p.c.
w zw. z art. 217 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 233 k.p.c., art. 278 k.p.c. Tutejszy Sąd nie znalazł jednak podstaw do
stwierdzenia naruszenia przepisów postępowania z uwagi na stanowisko zaprezentowane powyżej odnośnie wniosku
dowodowego organu rentowego.
Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję o czym orzekł
jak w sentencji wyroku.
(...)