KANON NA POCZĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Kosma Westitor
KANON NA POCZĘCIE
NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY
(PG 106, 1013-1017)
1
Świętą Dziewicę, Bożą Córkę, przyszłą Matkę Stwórcy,
poczuła w łonie Anna i uradowana zawołała:
„Winszujcie mi, wszystkie pokolenia Izraela,
oto i ja poczęłam”.
Gdy na swym łonie trzymała księgę,
przepowiedzianą przez proroka, opieczętowaną boskim Duchem
mówiła wszystkim: „Otrzymuję największą, gdyż rodzę Tę,
której całe Pismo przepowiedziało chwałę”.
Powstaje Boża zbawcza świątynia,
w żywocie matki wyrasta drabina,
co wszystkim wskaże do nieba drogę.
Uczcijmy wiernie Jej poczęcie!
2
Gdy Joachim rozmawiał z Panem,
otrzymał wieść z nieba.
Stanął przed nim anioł i rzekł:
„Idź, sprawiedliwy, twe prośby wypełnił Bóg wszechrzeczy!”
Gdy w ogrodzie prosiła Anna Boga,
zobaczyła anioła mówiącego do niej:
43
„Nie trać otuchy,
zostaniesz wnet matką Matki Bożej”.
Jak pierwsza Anna modliłaś się do Boga
i w łonie swym poczęłaś Nieskalaną,
co bez nasienia pocznie nieogarnione Słowo.
Płodnością swą dobrze się nam zasłużyłaś.
3
Niepłodne przedtem otworzyło się, Anno, twe łono
i przyjęło niebieską chmurę,
jasne słońce oświeciło wszystkich blaskiem prawdy
i rozproszyło głębokie ciemności.
Ognisty tron Boży, Anno, przez Boga powołana,
powstał w twym łonie,
na którym spoczął i zniósł trudy wszystkich,
i rozlał na ziemi czystą wiedzę Bożą.
Poczęłaś zapowiedziane przez Salomona łoże
dla prawdziwego Króla,
który zasiądzie w nim dla odnowienia ludzkiego rodzaju,
przeto Cię wszyscy chwalimy.
4
Zszedłszy z góry Joachim, już nie tablice Pana,
lecz Tę, którą wyznało Prawo i przepowiedzieli prorocy,
otrzymał nieskalaną Matkę Bożą.
Zawołał: „Uradowało się moje serce!”
Gdy Anna odczuła w swym wnętrzu winorośl,
z której zakwitła gałąź
i trysło wino nieśmiertelności,
zawołała: „Cóż Ci oddam za to, miłosierny Panie?”
44
Trudno było Joachimowi znieść niepłodność Anny,
dlatego prosił o jej od niej odejście
i o potomstwo, a w nim o syna,
który by wszystkich ludzi uczynił Bożymi dziećmi.
5
Mijają nieuchronnie cienie Prawa,
jawi się blask Bożej łaski – Panna,
chmura, co rodzi jasne słońce Bóstwa.
Radośnie zawołała Anna, wielbiąc Boga Izraela:
„Nowe to, jeśli pocznę, zjawisko,
niepłodna przedtem i nie rodząca.
Szczęśliwa zapowiedź,
jeśli się tylko ona sprawdzi.
Niech się radują góry, pola, morze,
aniołowie i cały ród ludzki:
Świątynia Pana już się wznosi!”
Tak zawołała Anna widząc, iż poczęła.
6
Tego, którego Mojżesz widział na Synaju
jako krzew płonący,
poczęła Anna i zmyła hańbę niepłodności.
Błogosławiony jesteś, Boże ojców naszych!
Weź, Dawidzie, cytrę i śpiewaj,
oto się pojawiła arka Boża,
przez którą – jak przepowiedziałeś –
powstaniemy z upadku.
Jak dwie wielkie gwiazdy
przynieśliście jasną zorzę,
która zgotuje wielkie słońce światu.
Dlatego was, Joachimie i Anno, sławimy,
zaszczyconych Bożym darem.
46