Analiza ryzyka transakcji wykład 4

Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu
Wydział Ekonomii, Zarządzania i Turystyki
Katedra Ekonometrii i Informatyki
http://keii.ue.wroc.pl
Analiza ryzyka transakcji
– wykład –
– ćwiczenia –
Literatura
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Literatura podstawowa:
1.
Kaczmarek T. (2005), Ryzyko i zarządzanie ryzykiem – ujęcie interdyscyplinarne, Difin,
Warszawa.
2.
Tarczyński W., Mojsiewicz M. (2001), Zarządzanie ryzykiem, PWE.
Literatura uzupełniająca:
1.
Tarczyński W., Mojsiewicz M. (1999), Inżynieria finansowa, Agencja Wydawnicza Placet,
Warszawa.
2.
Weron A., Weron R. (1998), Inżynieria finansowa, WNT, Warszawa.
3.
Holliwell J. (2001), Ryzyko finansowe: metody identyfikacji i zarządzania ryzykiem finansowym,
Liber, Warszawa.
4.
Zaleska M. (2002), Identyfikacja ryzyka upadłości przedsiębiorstwa i banku – systemy
wczesnego ostrzegania, Difin, Warszawa.
5.
Korzeniowski L. (2001), Firma w warunkach ryzyka gospodarczego, KTE, Kraków.
Instrumenty rynku finansowego
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Instrumenty finansowe, którymi obraca się na rynku finansowym (w tym na Giełdzie Papierów
Wartościowych), można podzielić na trzy główne grupy:
instrumenty dłużne,
•
•
instrumenty udziałowe,
•
instrumenty pochodne.
Instrumenty dłużne i instrumenty udziałowe stosowane są głównie w celu transferu kapitału od
podmiotów, które mają nadmiar kapitału, do podmiotów, które potrzebują kapitału przede
wszystkim do finansowania różnego rodzaju przedsięwzięć (działalności).
Instrumenty dłużne to m.in. wszystkie rodzaje obligacji, weksle, bony skarbowe i pieniężne, a także
papiery wartościowe będące dowodem zobowiązania finansowego pomiędzy zaciągającym
zobowiązanie, a nabywcą papieru dłużnego.
Instrumenty udziałowe to instrumenty finansowe przekazujące posiadaczowi (inwestorowi) prawo
własności oraz inne związane z nimi prawa. Emitentem jest tutaj spółka (akcyjna, z ograniczoną
odpowiedzialnością lub komandytowo-akcyjna), a inwestor staje się współwłaścicielem takiego
podmiotu. Podstawowym instrumentem udziałowym są akcje, ale także: prawa do akcji, prawa
poboru, jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, itd.
Akcje
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Akcje to instrumenty finansowe, które emitowane są przez podmiot najczęściej w postaci spółki
akcyjnej. Nabywca akcji, zwany akcjonariuszem, jest współwłaścicielem spółki (akcyjnej).
Nabywając akcję spółki, akcjonariusz uzyskuje pewne prawa. Najważniejsze z nich to: prawo
głosu na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy (WZA), prawo do dywidendy (inaczej: prawo do
udziału w zyskach spółki), prawo do udziału w masie likwidacyjnej, prawo poboru (czyli prawo
do zakupu akcji nowej emisji).
Oprócz akcji zwykłych (najczęściej występujących) mogą istnieć akcje uprzywilejowane.
Uprzywilejowanie akcjonariusza, który posiada takie akcje, może dotyczyć trzech kwestii:
•
akcje uprzywilejowane co do głosu – posiadacz takiej akcji ma prawo do więcej niż
jednego głosu na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy (w polskim prawie do dwóch
głosów);
•
akcje uprzywilejowane co do dywidendy – posiadacz takiej akcji ma prawo do stałej
wielkości dywidendy;
•
akcje uprzywilejowane co do udziału w masie likwidacyjnej – posiadacz takiej akcji ma
pierwszeństwo (przed posiadaczami akcji zwykłych) do udziału w masie likwidacyjnej.
Instrumenty pochodne
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Instrumenty pochodne to takie instrumenty finansowe, których wartość zależy od wartości innego
instrumentu finansowego zwanego instrumentem podstawowym (bazowym). Z powyższego
określenia wynika, iż instrument pochodny „pochodzi” od instrumentu podstawowego z tego
powodu, iż jego wartość jest zależna od wartości instrumentu podstawowego (bazowego).
Jeśli chodzi o instrument podstawowy, to czasem jest to fizycznie istniejący instrument
finansowy, taki jak akcja, obligacja czy waluta. Nierzadko zdarza się jednak, iż za instrument
podstawowy przyjmuje się indeks pochodzący z rynku finansowego, przykładem jest WIG20 –
indeks Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie.
Instrumenty pochodne, derywaty (ang. derivatives) to rodzaj instrumentów finansowych, niebędących
papierem wartościowym, którego wartość uzależniona jest od instrumentu bazowego, np. kursu
akcji, rentowności obligacji, wysokości stopy procentowej, wartości indeksu giełdowego, a także
tak nietypowych wskaźników, jak liczba dni słonecznych, wielkość opadu śniegu czy deszczu –
tzw. derywatów pogodowych.
Instrumenty pochodne dzieli się na dwie grupy:
•
kontrakty terminowe (forward, futures i kontrakty swap) – są to instrumenty „symetryczne”,
w których obie strony przyjmują zobowiązania;
•
opcje – są to instrumenty „asymetryczne”, w których jedna strona nabywa prawo, a druga
przyjmuje zobowiązanie.
Instrumenty pochodne
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Otwarcie pozycji w instrumencie symetrycznym, czyli zakupienie instrumentu przez jedną stronę
transakcji i jego sprzedaż przez drugą stronę, rodzi dla obu stron obowiązek zawarcia
umówionej transakcji, której przedmiotem jest instrument bazowy, na warunkach i w terminie
wynikających z parametrów instrumentu pochodnego. Na przykład, w wyniku zawarcia umowy
w postaci kontraktu terminowego na parze EUR/USD, jedna strona transakcji musi zakupić
ustaloną liczbę dolarów za euro w ustalonym dniu po ustalonym kursie, a druga strona musi
tę samą ilość dolarów w tymże dniu po ustalonym kursie sprzedać. Występuje wtedy symetria
zobowiązań obu stron.
Otwarcie pozycji w instrumencie niesymetrycznym dla jednej ze stron transakcji rodzi obowiązek,
a drugiej daje prawo do zawarcia ustalonej transakcji, której przedmiotem jest instrument
bazowy, na warunkach i w terminie wynikających z parametrów instrumentu pochodnego.
Przykładowo. wyniku zawarcia umowy opcji (europejskiej) na kurs EUR/USD nabywca opcji
zyskuje prawo do zakupu ustalonej liczby dolarów za euro w ustalonym dniu po ustalonym
kursie (nabywca może z tego prawa skorzystać lub nie), zaś wystawca opcji ma obowiązek
sprzedaży tej samej ilość dolarów w tymże dniu po ustalonym kursie. Występuje wtedy
asymetria sytuacji stron transakcji – nabywca ma prawo, wystawca ma obowiązek.
Instrumenty pochodne
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Rynek instrumentów pochodnych powstał w odpowiedzi na potrzeby uczestników rynków
finansowych zabezpieczenia się przed ryzykiem. Obok transakcji zabezpieczających
(ang. hedging) zawierane są również transakcje o charakterze spekulacyjnym, mające na
celu uzyskanie zysków w zamian za przyjęcie na siebie ryzyka. Dzięki zjawisku dźwigni
finansowej (lewar) wykorzystanie instrumentów pochodnych pozwala osiągnąć duży zysk
przy znacznie mniejszym zaangażowaniu środków własnych niż w przypadku klasycznych
instrumentów finansowych. Tworzeniem nowych instrumentów finansowych i strategii zawierania
transakcji z ich zastosowaniem zajmuje się dziedzina finansów nazywana inżynierią finansową.
Stosowanie instrumentów pochodnych ma trzy podstawowe cele:
•
zabezpieczanie przed ryzykiem (czasem stosowany jest angielski zwrot: hedging);
•
spekulacja;
•
arbitraż.
Najważniejsze zastosowanie instrumentów pochodnych to zabezpieczanie przed ryzykiem.
Występuje ono wtedy, gdy podmiot narażony jest na ryzyko rynkowe (na przykład ryzyko cen
akcji), zaś zastosowanie instrumentu pochodnego umożliwia zmniejszenie lub nawet
wyeliminowanie tego ryzyka.
Instrumenty pochodne
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Można wyróżnić wiele grup instrumentów pochodnych z uwagi na możliwość określania wielu
rodzajów instrumentów podstawowych, od których „pochodzą” instrumenty pochodne. Według
tego kryterium do najważniejszych grup instrumentów pochodnych zalicza się:
•
instrumenty pochodne na akcje (akcyjne instrumenty pochodne) – w przypadku których
instrumentem podstawowym jest akcja danej spółki;
•
instrumenty pochodne na indeksy giełdowe (indeksowe instrumenty pochodne) –
instrumentem podstawowym jest indeks giełdowy, zazwyczaj indeks giełdy akcji;
•
instrumenty pochodne na waluty (walutowe instrumenty pochodne) – instrumentem
podstawowym jest waluta;
•
instrumenty pochodne na stopę procentową – instrumentem podstawowym jest stopa
procentowa z rynku finansowego bądź instrument dłużny, taki jak obligacja lub bon
skarbowy.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Kontrakt terminowy jest to zobowiązanie dwóch stron do zrealizowania transakcji kupna-sprzedaży
pewnej ilości instrumentu podstawowego po określonej cenie w ustalonym terminie.
Z definicji kontraktu terminowego wynika, że kontrakt ten charakteryzują trzy następujące wielkości:
•
ilość instrumentu podstawowego podlegającego transakcji kupna lub sprzedaży;
ustalona cena dostawy (kontraktu), po jakiej musi być dokonana transakcja;
•
•
termin dostawy (kontraktu, wygaśnięcia, realizacji), w którym należy dokonać transakcji.
Kontrakt terminowy zawierany jest między dwiema stronami, którymi są:
•
kupujący kontrakt (zajmujący tzw. długą pozycję w kontrakcie terminowym);
sprzedający kontrakt (zajmujący tzw. krótką pozycję w kontrakcie terminowym).
•
Terminy „kupujący” i „sprzedający” kontrakt mogą nieco mylić, gdyż nie chodzi tu o tradycyjny
zakup lub tradycyjną sprzedaż kontraktu, lecz jedynie o zajęcie pozycji na rynku finansowym,
zaś sam zakup i sprzedaż instrumentów ma miejsce w określonym terminie w przyszłości.
Podobna uwaga dotyczy stwierdzenia „cena kontraktu terminowego”. Jest to cena, która została
ustalona w momencie zawarcia kontraktu i po której dojdzie do transakcji w przyszłości. Cena
kontraktu terminowego jest ustalana wcześniej i znana, a zatem może się istotnie różnić od
ceny rynkowej instrumentu podstawowego w dniu realizacji kontraktu.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Przykład 1. Rozważmy kontrakt terminowy na 1 000 akcji spółki A w dniu 20 maja. Cena kontraktu
w tym dniu wynosi 33 zł (w odniesieniu do jednej akcji), zaś termin wygaśnięcia to 20 września
tego samego roku. Zawierając kontrakt strona krótka (sprzedający kontrakt) zobowiązuje się do
dostawy w dniu 20 września stronie długiej (kupującemu kontrakt) 1 000 akcji spółki A, zaś
strona długa (kupujący kontrakt) zobowiązuje się do zapłacenia za te akcje sumy 33 000 zł
(1 000 akcji razy 33 zł).
Możliwe są trzy sytuacje:
•
20 września cena akcji spółki A na rynku wynosi 33 zł. Oznacza to, że obie strony
dokonują transakcji określonej warunkami kontraktu terminowego po cenie równej
cenie rynkowej, czyli żadna strona nie zyskuje ani nie traci.
•
20 września cena akcji spółki A na rynku jest niższa niż 33 zł. Oznacza to, że strona
krótka (sprzedający) otrzymuje za akcje więcej niż wynosi ich cena rynkowa, czyli zyskuje
sumę zależną od różnicy między ceną kontraktu, a ceną akcji na rynku. Jeśli na przykład
cena akcji na rynku wynosi 30 zł, wówczas strona krótka zyskuje 3 000 zł. Sumę tę traci
strona długa.
•
20 września cena akcji spółki A na rynku jest wyższa niż 33 zł. Oznacza to, że strona
długa (kupujący) płaci za akcje mniej niż wynosi ich cena rynkowa, czyli zyskuje sumę
zależną od różnicy między ceną akcji na rynku, a ceną kontraktu. Jeśli na przykład cena
akcji na rynku wynosi 37 zł, wówczas strona długa zyskuje 4 000 zł. Sumę tę traci
strona krótka.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
W praktyce, na rynku finansowym występują dwa rodzaje kontraktów terminowych – w Polsce
przyjęły się angielskie nazwy:
kontrakt terminowy forward;
•
•
kontrakt terminowy futures.
Kontrakt terminowy forward jest to kontrakt występujący poza giełdą, w którym jedną ze stron jest
zazwyczaj bank. Obie strony kontraktu uzgadniają jego warunki, takie jak ilość instrumentu
podstawowego, termin realizacji. Bank podaje cenę tego kontraktu, przy czym osobno podaje
cenę kupna (bid) i cenę sprzedaży (ask). W momencie zawarcia kontraktu żadna ze stron nie
płaci, a rozliczenie kontraktu następuje w terminie realizacji.
Kontrakt terminowy futures występuje na giełdzie. W kontrakcie tym inwestor, składając zlecenia
kupna lub sprzedaży, zajmuje odpowiednio pozycję długą lub krótką. Gwarantem kontraktu
jest giełda, zapewniająca wykonanie kontraktu. Warunki kontraktu, takie jak ilość instrumentu
podstawowego i termin realizacji (wygaśnięcia) są określone przez giełdę. Z kolei na podstawie
zleceń złożonych przez strony kontraktu ustalana jest jego cena. Inaczej niż w przypadku
kontraktu terminowego forward, inwestorzy zajmujący długą i krótką pozycję w kontraktach
terminowych futures wnoszą depozyty już w momencie zawarcia kontraktu.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
W przypadku kontraktu terminowego futures obie strony, tzn. kupujący i sprzedający, mają dwie
możliwości:
•
czekać do terminu wygaśnięcia;
•
zamknąć pozycję przed terminem wygaśnięcia.
W pierwszym przypadku następuje dostawa instrumentu podstawowego i zapłata za ten instrument
ceny kontraktu (ustalonej w momencie zawarcia kontraktu) i rozliczenie pieniężne kontraktu.
W drugim przypadku zamknięcie pozycji polega na dokonaniu przez stronę kontraktu transakcji
odwrotnej. W odniesieniu do strony długiej (kupującego) oznacza to sprzedanie tego kontraktu
(poprzez złożenie zlecenia sprzedaży). W odniesieniu do strony krótkiej (sprzedającego)
oznacza to zakup tego kontraktu (poprzez złożenie zlecenia zakupu). Należy dodać, że
zamknięcie pozycji następuje po aktualnej cenie kontraktu, a zatem każda ze stron może
zyskać lub stracić zamykając pozycję przed terminem wygaśnięcia.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Przykład 2. Rozważymy kontrakt terminowy na 1 000 akcji spółki X w dniu 13 marca. Pozostało
3 miesiące do terminu wygaśnięcia. W dniu 13 marca o 10:50 strona A zajęła długą pozycję
(kupiła kontrakt), zaś strona B zajęła krótką pozycję (sprzedała kontrakt). Cena kontraktu
w tym momencie wynosiła 33,60 zł (w odniesieniu do jednej akcji).
W tym samym dniu o 13:45 cena kontraktu wynosiła 33,95 zł. Strona A zamknęła pozycję, czyli
sprzedała kontrakt po tej cenie, składając zlecenie sprzedaży. Przeciwstawne zlecenie
(kupna) złożyła strona C, zajmując długą pozycję w tym kontrakcie. Oznacza to, że dochód
strony A wyniósł 350 zł, czyli (33,95 – 33,60) razy 1 000.
W następnym dniu o 10:26 cena kontraktu wynosiła 33,32 zł. Teraz strona B zamknęła pozycję,
czyli kupiła kontrakt po tej cenie, składając zlecenie kupna. Przeciwstawne zlecenie
(sprzedaży) złożyła strona D, zajmując krótką stronę w tym kontrakcie. Oznacza to, że
dochód strony B wyniósł 280 zł, czyli (33,60 – 33,32) razy 1 000.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
W przypadku kontraktów terminowych futures na giełdzie występuje procedura codziennego
rozliczania kontraktu marking to market. Polega ona na tym, że:
•
w momencie zawarcia transakcji (otwarcia pozycji) obie strony, długa i krótka, wpłacają
na swoje rachunki w domach maklerskich depozyt, będący pewnym niewielkim
procentem wartości kontraktu;
•
na koniec dnia roboczego salda rachunków obu stron są korygowane w zależności od
zmiany ceny kontraktu w ciągu dnia; jeśli cena wzrosła, wówczas zwiększane jest saldo
strony długiej, zaś zmniejszane saldo strony krótkiej; jeśli cena spadła, wówczas
zwiększane jest saldo strony krótkiej, zaś zmniejszane saldo strony długiej;
•
gdy saldo którejkolwiek ze stron spadnie poniżej pewnego ustalonego dopuszczalnego
poziomu, wówczas strona musi je uzupełnić do poziomu depozytu początkowego.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Kontrakty terminowe na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie
Najpopularniejsze kontrakty terminowe, znajdujące się w obrocie na GPW w Warszawie:
•
kontrakt terminowy na indeks giełdowy WIG20;
•
kontrakt terminowy na indeks giełdowy mWIG40;
•
kontrakt terminowy na kurs USD;
•
kontrakt terminowy na kurs EUR;
•
kontrakt terminowy na kurs CHF;
•
kontrakty terminowe na akcje spółek (m.in: Bank Polska Kasa Opieki S.A., KGHM Polska
Miedź S.A., Agora S.A., Telekomunikacja Polska S.A., Polski Koncern Naftowy
ORLEN S.A., Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski S.A.).
Wymienione kontrakty rozliczane są pieniężnie na podstawie różnicy między wartością
instrumentu podstawowego, a ceną kontraktu w momencie zawarcia kontraktu. Największą
popularnością cieszy się kontrakt terminowy na indeks WIG20, który jest jednym z czołowych
kontraktów tego typu w Europie, jeśli chodzi o wielkość obrotów.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Kontrakt terminowy na indeks giełdowy jest to zobowiązanie dwóch stron do rozliczenia pieniężnego
kontraktu, według następujących zasad:
•
jeśli w momencie rozliczenia wartość indeksu giełdowego jest niższa niż cena w momencie
zawarcia kontraktu, wówczas kupujący kontrakt (strona długa) płaci sprzedającemu kontrakt
(stronie krótkiej) sumę określoną jako:
[cena kontraktu – wartość indeksu giełdowego] × mnożnik;
•
jeśli w momencie rozliczenia wartość indeksu giełdowego jest wyższa niż cena w momencie
zawarcia kontraktu, wówczas sprzedający kontrakt (strona krótka) płaci kupującemu
kontrakt (stronie długiej) sumę określoną jako:
[wartość indeksu giełdowego – cena kontraktu] × mnożnik;
•
jeśli w momencie rozliczenia wartość indeksu giełdowego jest równa cenie w momencie
zawarcia kontraktu, wówczas żadna strona nie dokonuje płatności.
Mnożnik, występujący w powyższych określeniach, wskazuje, jak przeliczany na jednostki pieniężne
jest jeden punkt indeksu giełdowego. Na przykład w odniesieniu do występujących na GPW
kontraktów terminowych na indeksy: WIG20, MIDWIG i TechWIG mnożnik ten wynosi 10 zł za
jeden punkt.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Przykład 3. Rozważany jest kontrakt na indeks WIG20. W momencie otwarcia pozycji przez dwie
strony, cena kontraktu wynosi 2 780 punktów. Termin wygaśnięcia kontraktu to 20 marca.
Mnożnik kontraktu, określony przez GPW w Warszawie, wynosi 10 zł za 1 punkt indeksu
giełdowego WIG20.
Oto 3 scenariusze kształtowania się wartości indeksu giełdowego WIG20 w dniu 20 marca, czyli
w terminie wygaśnięcia kontraktu:
•
WIG20 wynosi 2 780 punktów, a zatem jest to wartość równa cenie kontraktu w
momencie otwarcia pozycji. Żadna strona nie dokonuje na rzecz drugiej płatności.
•
WIG20 wynosi 2 815 punktów, a zatem jest to wartość wyższa niż cena kontraktu w
momencie otwarcia pozycji. Kupujący kontrakt otrzymuje od sprzedającego kontrakt
350 złotych, czyli (2 815 – 2 780) razy 10 zł.
•
WIG20 wynosi 2 695 punktów, a zatem jest to wartość niższa niż cena kontraktu w
momencie otwarcia pozycji. Sprzedający kontrakt otrzymuje od kupującego kontrakt
850 złotych, czyli (2 780 – 2 695) razy 10 zł.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Kontrakty terminowe na rynku pozagiełdowym
Kontraktami terminowymi w obrocie pozagiełdowym są najczęściej oferowane przez banki kontrakty
forward. Kontrakty forward są zazwyczaj stosowane przez instytucje finansowe i
przedsiębiorstwa do zabezpieczania przed ryzykiem. Na rynku polskim dominują dwa rodzaje
kontraktów:
•
kontrakty terminowe na waluty;
•
kontrakty terminowe na stopę procentową, zwane FRA (Forward Rate Agreement),
w których instrumentem podstawowym jest stopa WIBOR – jest to przeciętna stopa
oprocentowania kredytów na polskim rynku międzybankowym.
Kontrakt terminowy forward polega na tym, że bank oferujący taki kontrakt podaje dwie ceny:
cenę kupna (kurs kupna, kurs bid), po której bank jest skłonny zająć długą pozycję w
kontrakcie terminowym oraz cenę sprzedaży (kurs sprzedaży, kurs ask), po której bank jest
skłonny zająć krótką pozycję w kontrakcie terminowym. Cena kupna zawsze jest niższa od
ceny sprzedaży. Nierzadko istnieje też możliwość negocjacji ceny kontraktu terminowego.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Zadanie 1. Rozważmy kontrakt terminowy na 100 akcji spółki Y w dniu 23 marca (termin wygaśnięcia
upływa za 2 miesiące). W dniu 23 marca o 10:50 p. Kowalski zajmuje długą pozycję (kupuje
kontrakt), zaś p. Nowak zajmuje krótką pozycję (sprzedaje kontrakt). Cena kontraktu w tym
momencie wynosi 220 zł (w odniesieniu do jednej akcji).
Wyjaśnij, kto w zadaniu zakłada wzrost, a kto spadek kursu kontraktu terminowego? Oblicz
zysk (lub stratę) obu panów jeśli wiadomo, że p. Kowalski zamknął pozycję tego samego dnia
(sprzedał kontrakt) realizując zlecenie sprzedaży po 235 zł, a p. Nowak zamknął pozycję (kupił
kontrakt) następnego dnia realizując zlecenie kupna po 225 zł.
Kontrakty terminowe
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Zadanie 2. Rozważmy kontrakt terminowy na indeks WIG20 w dniu 23 marca, kiedy to p. Kowalski
zajmuje krótką pozycję (sprzedaje kontrakt), zaś p. Nowak zajmuje długą pozycję (kupuje
kontrakt). Wartość kontraktu w tym dniu wynosi 2 650 punktów. Termin wygaśnięcia kontraktu
to 16 kwietnia, a mnożnik kontraktu określony przez GPW w Warszawie, wynosi 10 zł za
1 punkt indeksu giełdowego WIG20.
Wyjaśnij, kto w zadaniu zakłada wzrost, a kto spadek wartości kontraktu terminowego? Oblicz
zysk (lub stratę) obu panów jeśli wiadomo, że p. Kowalski i p. Nowak czekali do terminu
wygaśnięcia kontraktu i zamknęli swoje pozycję przy wartości kontraktu WIG20 na poziomie
2 830 punktów.
Uniwersytet
Ekonomiczny
we Wrocławiu
Pytania?