D - Sąd Okręgowy we Wrocławiu

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 września 2013 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Robert Kuczyński
S ę d z i o w i e: SSO Ryszard Kozłowski (ref.)
SSO Grażyna Berutowicz
Protokolant : Małgorzata Miodońska
po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r. we Wrocławiu - na rozprawie
sprawy z powództwa P. S.
przeciwko (...) Sp. z o.o. we W.
o odszkodowanie
na skutek apelacji powoda P. S.
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10
czerwca 2013 r. sygn. akt X P 1043/12
I. oddala apelację,
II. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
prawnego w postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
Powód P. S. pozwem skierowanym przeciwko stronie pozwanej (...) Spółka z o.o. we W. wniósł o uznanie za
bezskuteczne oświadczenia woli strony pozwanej z dnia 8 października 2012 r. o rozwiązaniu umowy o pracę bez
wypowiedzenia oraz o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach.
Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa powód wniósł o zasądzenie odszkodowania w związku z nieuzasadnionym
rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia w wysokości 36.000 zł brutto.
Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych we W. oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1800 zł tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Rejonowy na podstawie stanu faktycznego ustalonego w toku przewodu sądowego, który Sąd Okręgowy przyjął za
własny, uznał w oparciu o przeprowadzone dowody, iż powództwo jako bezzasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zdaniem Sądu rozwiązanie stosunku pracy spełniało wymogi formalne, gdyż powodowi przedstawiono pismo o
rozwiązaniu umowy o pracę z którego wynikały podstawy podjęcia takiej decyzji, a powód mógł zapoznać się z jego
treścią. Analizując przyczyny zakończenia stosunku pracy z powodem Sąd Rejonowy uznał, że nieuzasadnione okazały
się dwie z nich tj. wskazana jako trzecia - niewykonywanie powierzonych obowiązków w dniu 4 października 2012
r., gdyż powód pracował na samodzielnym stanowisku i sam decydował o swoim rozkładzie dnia i czasie pracy
mając w tym zakresie pełną swobodę oraz podana jako czwarta - naruszenie klauzuli konkurencyjnej zawartej w
umowie o pracę, gdyż strona pozwana nie wykazała, że w okresie zatrudnienia powoda świadczył on jakąś pracę na
rzecz konkurencyjnego przedsiębiorstwa. Odnosząc się natomiast do pozostałych przyczyn Sąd wskazał,, że są one
prawdziwe i rzeczywiste, a ponadto uzasadniają rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Apelację od wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości i zarzucając:
- obrazę prawa materialnego poprzez naruszenie przepisu art. 52 k.p.
- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego
- naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w toku postępowania materiału
dowodowego w zakresie wskazanym w apelacji
- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 328 § 2 k.p.c. polegającą na braku wskazania w uzasadnieniu dowodów,
na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie oraz przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności
- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy tj. art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.
polegające na nieprzeprowadzeniu dowodu z przesłuchania wymienionych świadków celem stwierdzenia prawdziwej
przyczyny rozwiązania stosunku pracy
Mając powyższe na uwadze powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa
w całości, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych
ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozstrzygnięcia Sądowi I instancji z
pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.
W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie w całości i zasądzenie od powoda na rzecz strony
pozwanej kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Okręgowy zważył:
Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.
Sąd Rejonowy przeprowadził szerokie i dokładne postępowanie dowodowe wyjaśniając wszystkie istotne okoliczności
niezbędne do prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
Niezasadny okazał się zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Dokonana przez Sąd I instancji ocena
zebranego w sprawie materiału dowodowego w pełni odpowiada wymogom zawartym w przepisie art. 233 k.p.c., a
zarzuty apelacji w tym zakresie stanowiły w istocie polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym i dokonanym
rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na
podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów
muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia
oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny
rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz
wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 maja 2002
r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr
56906; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273). W rozpoznawanej
sprawie Sąd I instancji dokonał wnikliwej i prawidłowej oceny dowodów. Sąd I instancji wyjaśnił dlaczego oparł
się na części z nich, a pozostałe uznał za niewiarygodne. W konsekwencji Sąd Rejonowy wydał słuszny wyrok, nie
naruszając prawa ani procedury, który prawidłowo uzasadnił zgodnie z wymogami określonymi w art. 328 § 2 k.p.c.
Sąd Okręgowy podziela w pełni i przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego oraz wnioski i argumentację zawartą
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut dotyczący nieprzeprowadzena dowodu z przesłuchania świadków - M. G., M.
J., S. W., H. M. i T. B., co miało wpływ na wynik sprawy. Wskazać bowiem należy, że osoby te nie pracowały u strony
pozwanej w czasie zakończenia z powodem stosunku pracy, a zatem nie mogły mieć wiedzy o okolicznościach, które
zadecydowały o rozwiązaniu z nim umowy o pracę.
Chybiony jest również zarzut obrazy prawa procesowego poprzez sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią
zebranego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że przyczyny wskazane w oświadczeniu o
rozwiązaniu z powodem umowy o pracę (oprócz przyczyny wskazanej jako trzecia i czwarta) były prawdziwe i
uzasadniały rozwiązanie z powodem umowy w trybie dyscyplinarnym. Nie ulega wątpliwości, że powód w dniu 4
października 2012 r. nie brał udziału w spotkaniu w W., pomimo jego istotnego charakteru dla strony pozwanej,
gdyż w tym samym dniu miał zaplanowane spotkania służbowe w G.. Ta okoliczność spowodowała, że choć obecność
powoda przy negocjacjach ze spółką (...) S.A. w W. była pożądana, to jednak pracodawca zgodził się aby powód
nie brał w nich udziału z uwagi na inne obowiązki przypadające tego samego dnia. Jednak powód zmienił kierunek
podróży i nie informując nikogo ze strony pracodawcy udał się do R., gdzie spotkał się z zupełnie innym podmiotem
gospodarczym. Powód nie wykazał istotności tego spotkania dla interesów strony pozwanej, co mogłoby uzasadnić
jego decyzję. Mimo nie udania się na spotkania do G., powód nie pojechał również do W. a wybrał R., która podkreślić
należy, nie znajdowała się w przynależnym mu obszarze działań. Powód musiał zdawać sobie sprawę, że jego działanie
nie zyskałoby akceptacji strony pozwanej, gdyż nie wspomniał przełożonemu o zmianie planów, a wręcz potwierdził,
że był w G. na planowanych spotkaniach relacjonując ich przebieg. Takie zachowanie powoda Sąd Rejonowy trafnie
zakwalifikował jako naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w sposób ciężki. Powód nadużył zaufania
jakim darzyła go strona pozwana i działając w pełni świadomie wprowadził pracodawcę w błąd. W takiej sytuacji
również niestawienie się na spotkaniu w W. uznać należało za uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia. Powód nie
musiał brać w nim udziału tylko z uwagi na spotkania ze Spółkami (...) Spółka z o.o. w S. oraz (...) Przedsiębiorstwo
Budowlane (...) w S., a które ostatecznie nie odbyły się. W takiej sytuacji powód mając wystarczająco dużo czasu na
dojazd winien zjawić się na negocjacjach w W. lub ewentualnie poinformować przełożonego o zmianie planów. Powód
tego nie zrobił próbując ukryć przed pracodawcą zaistniałą sytuację. Powód nie zrealizował zaplanowanych kontaktów
z przedstawicielami kontrahentów pozwanej spółki oraz nieprawidłowo ocenił wagę poszczególnych spotkań oraz
samych kontrahentów.
Nie doszło zatem do naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego tj. przepisu art. 52 k.p. Powód w apelacji
wskazał, że de facto podstawą jego zwolnienia była pozorna utrata zaufania do niego przez przełożonego, nie zaś inne
przyczyny wskazane w piśmie z dnia 8 października 2012 r. Natomiast utrata zaufania może być przyczyną rozwiązania
umowy za wypowiedzeniem, a nie w trybie dyscyplinarnym. Argumenty powoda w tym zakresie nie zasługują na
uwzględnienie. W przedstawionym powodowi oświadczeniu pracodawca nie wskazał jako przyczyny rozwiązania
umowy o pracę bez wypowiedzenia utraty zaufania, natomiast podał sześć innych powodów, dla których nie widział
możliwości kontynuowania współpracy z powodem. Strona pozwana wymieniła je dokładnie, tak iż nie sposób zarzucić
im ogólności. Wskazane w pkt 1, 2, 5 i 6 przyczyny stanowiły ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, które
mogło być podstawą zakończenia z powodem stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym.
Skoro apelacja powoda okazała się bezzasadna, to na zasadzie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu, co skutkowało
orzeczeniem jak w pkt I sentencji wyroku.
Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Okręgowy oparł na dyspozycji art. 98 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz. U.2013.490 -j.t.).