D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin

Sygn. akt: III C 816/14 upr.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 września 2015 r.
Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Joanna Suchecka
Protokolant:
sekr. sądowy Joanna Schultz
po rozpoznaniu w dniu 25 września 2015 r. w Szczecinie
sprawy z powództwa R. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą
w W.
przeciwko M. K.
o zapłatę
oddala powództwo.
SSR Joanna Suchecka
Sygn. akt III C 816/14 upr.
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 25 września 2015r. wydanego w postępowaniu uproszczonym
Powód R. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. w pozwie złożonym
do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie wniósł o zasądzenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym
od pozwanego M. K. kwoty 61,90 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lipca 2012r. oraz kosztami procesu w łącznej
wysokości 90 zł.
W uzasadnieniu pozwu zostało wskazane, że pozwany zawarł z (...) S.A. z siedziba w W. umowę o świadczenie usług
radiowotelewizyjnych i nie wywiązał się z obowiązku zapłaty opłat abonamentowych. Powód na mocy umowy z dnia
19 grudnia 2013r. nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela.
Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2014r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawę przekazano
do Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wobec wątpliwości co do miejsca zamieszkania
pozwanego.
Pozwany zakwestionował zgłoszone roszczenie co do zasady i wysokości. Przyznał, że zawarł umowę z Cyfrowym P.,
na którą powołuje się powód, jednakże wywiązał się w całości z warunków umowy, a następnie wypowiedział umowę,
stąd dochodzona kwota została naliczona bezpodstawnie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 25 lutego 2010r. pozwany M. K. zawarł z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę o świadczenie usług w zakresie
dostarczania programów telewizyjnych i radiowych. Strony określiły czas trwania umowy na 29 miesięcy. Umowa
została zawarta w ramach warunków promocyjnych z ulga w wysokości 829,70 zł. W umowie wskazano, że świadczone
usługi to Pakiet (...) za który opłata abonamentowa wynosi 37,90 zł oraz pakiet (...), za który opłata abonamentowa
wynosi 49,90 zł.
Dowód: umowa z dnia 25 lutego 2010r. (k. 13)
W dniu 3 stycznia 2014r. zostało sporządzone pismo przez dział windykacji (...) S.A. adresowane do M. K., iż na mocy
umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 19 grudnia 2013r. wierzytelność przysługująca firmie (...) Spółce Akcyjnej
w W. wobec M. K. została przelana na podstawie art. 509 § 1 k.c. na rzecz firmy (...) Funduszu Inwestycyjnego
Zamkniętego w W.. Na wierzytelność tę składa się należność za Pakiet D w wysokości 39,90 zł z terminem płatności na
dzień 25 lipca 2012r. oraz należność za Pakiet (...) w wysokości 22,90 zł z terminem płatności na dzień 25 lipca 2012r.
Dowód: pismo z dnia 3 stycznia 2014r. (k.12)
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Powód swoje roszczenie opierał na art. 509 § 1 k.c. podnosząc, że nabył wierzytelność przysługującą pierwotnemu
wierzycielowi (...) Spółce Akcyjne w W. wobec pozwanego Marina K.. Podkreślić jednak należy, że zawarcie umowy
przelewu danej wierzytelności, nawet wykazane, nie stanowi dowodu na jej istnienie oraz wysokość. To, czy nabywcy
przysługuje wierzytelność będąca przedmiotem przelewu, zależy od powstania i istnienia tej wierzytelności w ramach
stosunku łączącego pierwotnego wierzyciela z dłużnikiem.
Zgodnie z regułami procesu cywilnego ciężar dowodu spoczywa na tym, który z danej okoliczności wywodzi skutki
prawne. Stosownie do art. 232 k.p.c. strony obowiązane są przedstawiać dowody dla stwierdzenia faktów, z których
wywodzą skutki prawne.
Zagadnienie na kim, w danym sporze spoczywa obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy, jest zaliczane do problematyki prawa materialnego. I tak według przytoczonej wyżej reguły
rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.), na powodzie spoczywa obowiązek wykazania faktów, z
których wywodzi dochodzone roszczenie – co do zasady i wysokości, zaś obowiązek dowodowy pozwanego obejmuje
fakty tamujące lub niweczące roszczenie powoda. Należy przy tym mieć na względzie oczywistą prawidłowość, iż
obowiązek dowodzenia po stronie pozwanego aktualizuje się dopiero w przypadku skutecznego wywiedzenia jego
odpowiedzialności przez powoda. Dlatego też powinnością sądu jest w pierwszej kolejności ustalenie, czy strona
inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne uzasadniające zgłoszone żądanie, a w razie pozytywnego przyjęcia
w tym zakresie, rozstrzygnięcie o zarzutach strony przeciwnej. Jeśli zaś takiego ustalenia dokonać nie można, to fakt
ten samoistnie niweczy zasadność powództwa niezależnie od skuteczności podjętej przez pozwanego linii obrony a
nawet jego braku.
Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenia, a zatem
przede wszystkim te, które decydują o powstaniu danego roszczenia co do zasady i wysokości.
Sąd dokonuje ustaleń w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia zgodnie z regułami określonymi w rozdziale
„Przedmiot i ocena dowodów” art. 227-234 k.p.c. Zasadą jest, że ustalenie faktu istotnego dla rozstrzygnięcia następuje
na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów, ocenionych zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. tj. przy uwzględnieniu ich
wiarygodności i mocy dowodowej na podstawie reguł logiki i doświadczenia życiowego. Generalnie celem dowodów
jest zweryfikowania twierdzeń stron o istnieniu roszczenia i jego wysokości bądź braku roszczenia lub wystąpieniu
innych okoliczności, które roszczenie to niweczą.
Nie wymagają dowodu fakty powszechnie znane (art. 228 § 1 k.p.c.), fakty znane sądowi z urzędu (art. 228 § 2 k.p.c.),
fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.).
Stosownie do art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd mając
na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Sąd może również uznać za ustalone fakty na
podstawie domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.).
Przenosząc powyższe reguły na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie powoda zarówno
co do zasady jak i co do wysokości nie zostało wykazane, a dodatkowo zostało ono zakwestionowane przez stronę
przeciwną, która – poza przyznaniem, że zawarła umowę, z której powód wyprowadza roszczenie – zakwestionowała
je co do zasady i wysokości.
Stwierdzić należy, że dowody, które zaoferowała strona powodowa są oczywiście niewystarczające do ustalenia, że
roszczenie ujęte w pozwie jej przysługuje. W oparciu o kserokopię umowy z dnia 25 lutego 2010 r. oraz twierdzenie
pozwanego Sąd przyjął, że pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę o dostawę kanałów telewizyjnych i
radiowych, na warunkach w tych dokumencie określonych. W szczególności, zgodnie z tą umową na rzecz pozwanego
miały być świadczone usługi w formie dwóch pakietów: Pakiet (...) i Pakiet (...). Jednakże opis wierzytelności ujęty
w zawiadomieniu nie odpowiada wskazanemu zakresowi umowy, wskazane są tam dwa inne pakiety: Pakiet D i
Pakiet (...), odmienne są również kwoty abonamentu za te pakiety. Nie jest wykluczone, że w trakcie obowiązywania
umowy strony zmieniły jej zakres, jednakże co do tej okoliczności nie zostały przedstawione żadne twierdzenia,
a tym bardziej nie doszło do zaoferowania dowodów na tę okoliczność. Strona powodowa poza enigmatycznym
stwierdzeniem, że należne opłaty abonamentowe nie zostały pokryte, nie podała bliższych informacji dotyczących ich
powstania i wysokości, nie przedstawiła tego, jak kształtował się zakres umowy wobec braku zbieżności między treścią
umowy a tytułem i wysokością zgłoszonej wierzytelności. Dodatkowo wobec zakwestionowania przez pozwanego, aby
ciążyły na nim wymagalne wierzytelności z tytułu opłat abonamentowych pismo z dnia 3 stycznia 2014r. stanowiące
zawiadomienie o przelewie wierzytelności nie może stanowić dostatecznego dowodu na istnienie wierzytelności.
Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że w sprawie, poza wskazanym zawiadomieniem, nie zostały zaoferowane
dalsze dowody pozwalające na weryfikację przez Sąd, czy doszło do przelewu wierzytelności między pierwotnym
wierzycielem a powodem. Przyjęcie, że umowa w tym zakresie została skutecznie zawarta jest o tyle uzasadnione, że
pozwany nie zakwestionował faktu cesji wierzytelności, co – w oparciu o art. 230 k.p.c. – uprawnia do uznania tej
okoliczności za przyznaną. Jednakże, jak zaznaczono na wstępie rozważań, umowa przelewu określonej wierzytelności
nie stanowi dowodu na jej istnienie co do zasady i wysokości. Powód obowiązany jest naprowadzić dowody
pozwalające na ustalenie, że wierzytelność będąca przedmiotem przelewu istnieje we wskazanej wysokości, innymi
słowy ciążą na nim te same obowiązki dowodowe, jakie ciążyłyby na pierwotnym wierzycielu, gdyby między nim a
pozwanym doszło do sporu o spłatę owej wierzytelności. Obowiązków dowodowych w tym zakresie powód jednak
nie udźwignął, jego inicjatywa dowodowa ograniczyła się do przedstawienia kserokopii umowy oraz zawiadomienia
o przelewie, co jest oczywiście niewystarczające do weryfikacji, czy zgłoszone w pozwie roszczenie powodowi
przysługuje.
Z powyższych względów roszczenie powoda jako niewykazane Sąd oddalił.
SSR Joanna Suchecka
Sygn. akt III C 816/14 upr. 19 października 2015r.
ZARZĄDZENIE
I. Odnotować
II. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda
III. Akta przedłożyć z wpływem lub za 3 tygodnie.
SSR Joanna Suchecka