Jezus moJą Drogą Do szczęścia

s. Anna Maria Pudełko AP
Jezus moją Drogą
do szczęścia
Adoracje dla młodzieży
Jezus moją Drogą do szczęścia
Szczęście…
Kto z nas za nim nie tęskni, nie szuka go ani nie pragnie? W dzisiejszym świecie możemy znaleźć wiele możliwości oferujących szczęście,
wiele sposobów i recept, jak je zdobyć. Które z nich są prawdziwe?
Dobrą nowiną jest to, że Bóg stworzył człowieka do SZCZĘŚCIA!
Pragnie jego szczęścia! Co więcej, Bóg w Jezusie staje się DROGĄ DO
SZCZĘŚCIA! A jest to droga Ośmiu Błogosławieństw.
Aby poznać, pokochać, zapragnąć żyć Jezusową propozycją szczęścia, potrzeba czasu, zasłuchania, dialogu, osobistego spotkania z Nim
na modlitwie. Taki również jest cel proponowanych Adoracji.
Z radością dzielimy się owocami duszpasterskiej posługi, mającej na
celu pomóc w nawiązaniu głębokiej przyjaźni z Jezusem obecnym w Najświętszym Sakramencie.
Cykl Adoracji zamieszczony w tej książce proponowany był w kilkunastu parafiach różnych środowisk (zarówno miejskich, jak i wiejskich).
Treść tych modlitw skierowana jest w szczególny sposób do młodzieży,
gdyż to właśnie młodzi najbardziej poszukują celu i sensu życia, a co za
tym idzie własnej drogi do szczęścia.
Adoracje można wykorzystać także jako jeden z elementów przygotowania do sakramentu bierzmowania. W parafiach, gdzie młodzież
gimnazjalna i ponadgimnazjalna uczestniczyła w adoracjach, zauważyliśmy jej większe zaangażowanie w życie wspólnoty wiernych.
Propozycja ta może być również skierowana do osób dorosłych, pragnących pogłębić własne doświadczenie wiary.
Cykl rozpoczyna się w październiku i trwa do czerwca, integrując tematycznie poszczególne błogosławieństwa z celebracją roku liturgicznego.
5
Wrzesień jest czasem rozpoczynania wielu aktywności w parafiach i planowania całorocznej pracy duszpasterskiej. Jest to również czas, kiedy
studenci mogą być jeszcze nieobecni. Z tych powodów byłoby dobrze wykorzystać ten miesiąc na zorganizowanie i przygotowanie kolejnych Adoracji, zaczynających się od października.
Proponowany styl Adoracji czerpie inspirację z duchowości paulińskiej bł. Jakuba Alberione, założyciela Rodziny Świętego Pawła, według
metody „prawda – droga – życie”.
Spotykamy Jezusa Prawdę, słuchając i konfrontując się ze Słowem
Bożym.
Spotykamy Jezusa Drogę podczas rachunku sumienia, kiedy poznajemy prawdę o miłości Boga wobec nas, o naszej potrzebie pojednania
z Nim i odpowiedzi na Jego miłość.
Spotykamy Jezusa Życie podczas modlitwy uwielbienia i podjęcia
osobistego postanowienia przeżycia kolejnego miesiąca w świetle rozważanego Błogosławieństwa.
Serdecznie życzę, aby to doświadczenie wspólnej modlitwy
przyczyniło się do jeszcze głębszego poznania, pokochania
i naśladowania Jezusa i odnalezienia pełni szczęścia w Nim!
s. Anna Maria Pudełko AP
I
Adoracja – krok po kroku
Na dobry początek
Osoba odpowiedzialna za grupę (kapłan, katecheta lub animator) wita
przybyłą młodzież w kilku prostych, serdecznych zdaniach, przedstawiając im tematykę Adoracji. Można przeprowadzić krótką próbę śpiewu,
aby wszyscy zaangażowali się we wspólną modlitwę. Warto też pomyśleć o osobach, które przeczytają poszczególne teksty. Całość przygotowań nie powinna przekroczyć 10 min.
Jeżeli modlitwie towarzyszy gest – wcześniej przygotowane znaki należy
ustawić w widocznym miejscu przed ołtarzem.
Wystawienie Najświętszego Sakramentu
Po tematycznym wprowadzeniu, przygotowaniach, stworzeniu klimatu
wyciszenia i skupienia rozpoczynamy modlitwę wystawieniem Najświętszego Sakramentu z towarzyszeniem odpowiedniej pieśni.
Po krótkiej chwili cichej modlitwy osobistej w pozycji klęczącej wspólnie witamy Jezusa obecnego na ołtarzu słowami modlitwy zamieszczonymi na początku każdej Adoracji.
Słowo Boże
Następnie wszyscy powstajemy, aby wysłuchać słów Ewangelii czytanej
przez kapłana lub diakona.
9
Każdego miesiąca towarzyszy nam fragment Pisma Świętego Starego lub
Nowego Testamentu, który pokazuje, w jaki sposób Jezus żył i świadczył
o danym Błogosławieństwie.
Komentarz
W pozycji siedzącej wysłuchujemy komentarza czytanego przez jednego
z lektorów.
W formie narracyjnej ukazana jest postać, która opowiada o sobie
i o swoim spotkaniu z Jezusem. Kontemplując rozważane Błogosławieństwo w życiu i postawie Jezusa, zastanawia się nad praktycznym zastosowaniem go we własnej codzienności.
Osiem Błogosławieństw – Jezus w modlitewnym dialogu z Ojcem
Smutni – Apostoł Jan
Ubodzy – Maryja z Nazaretu
Sprawiedliwi – Jan Chrzciciel
Łagodni – Jakub Apostoł
Prześladowani – Paweł Apostoł
Miłosierni – Piotr Apostoł
Pokój czyniący – Tomasz Apostoł
Czyści sercem – Natanael Apostoł
Po wysłuchanym komentarzu zostawiamy czas około 10 min na cichą,
osobistą refleksję: zarówno nad wysłuchanym Słowem Bożym, jak i komentarzem. Zasłuchanie się w wewnętrzny świat przeżyć i uczuć bohatera komentarza może pomóc młodym spotkać się z własnym wnętrzem:
myślami, pragnieniami, uczuciami.
Refleksję można zakończyć śpiewem kanonu lub pieśni.
10
Pomyśl
Kolejnym krokiem naszej modlitwy jest zaproszenie Jezusa do sanktuarium naszego serca, czyli rachunek sumienia na podstawie Słowa Bożego. Kapłan, katecheta lub animator czyta pytania, pozostawiając po
każdym chwilę czasu na osobistą odpowiedź. Moment ten można zakończyć, recytując lub śpiewając akt żalu (np. Panie, zmiłuj się nad nami;
Panie, przebacz nam; Misericordias Domini i inne).
Pytania zawarte w rachunku sumienia pomagają odkryć dar łaski i zaproszenie, które kieruje do nas Bóg, pragnący pomagać nam wzrastać w danym Błogosławieństwie. Pomagają również odkryć nasze braki, słabości
i zaniedbania związane z danym Błogosławieństwem w naszym życiu.
Modlitwa psalmem
Po oczyszczeniu serca wznosimy do Pana modlitwę uwielbienia. Wybrane fragmenty psalmu łączą się tematycznie z treścią rozważanego
Błogosławieństwa.
Na początku i na końcu psalmu wszyscy śpiewamy antyfonę, podczas
gdy dwóch lub więcej lektorów modli się słowami danego psalmu.
(Antyfony zostały wybrane na podstawie śpiewnika: Najnowsze śpiewy z Taizé, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2007).
Gest
Ważne jest, żeby młodzież miała okazję w konkretny sposób wzrastać
w chrześcijańskich wartościach i cnotach proponowanych przez Jezusa.
Gest towarzyszący Adoracji ma symboliczny wymiar całomiesięcznej
pracy nad sobą. Wymaga on trochę przygotowania i pracy, ale nasze dotychczasowe doświadczenie pokazało, że warto!
11
Co miesiąc każda osoba uczestnicząca w modlitwie otrzymuje inny
znak. Byłoby dobrze, gdyby był on przygotowany przez samą młodzież.
Ochotnicy mogą spotkać się o ustalonej godzinie w jednej z sal parafialnych i z pomocą katechety lub animatora przygotować ZNAK. Potrzebne będą kolorowe kartony, kleje, nożyczki, pisaki, wstążeczki.
Dokładny opis propozycji wykonania, potrzebne szablony oraz zdjęcia znajdziecie na stronie internetowej: www.apostolinki.pl (Apostolstwo – Materiały do Adoracji młodzieżowych).
Możliwość wspólnego przygotowania jest jednym ze sposobów bycia
razem, dialogu i twórczego wykorzystania czasu.
Po modlitwie uwielbienia osoba prowadząca tłumaczy, na czym będzie polegało miesięczne zobowiązanie w pracy nad sobą, czyli zadanie.
Następnie każdy z uczestników procesyjnie podchodzi do ołtarza,
klęka przed Najświętszym Sakramentem, powierzając się Jezusowi, bierze jeden ze znaków i wraca na swoje miejsce.
Należy zwrócić uwagę na to, aby pomóc młodym przeżyć ten moment w modlitewnym skupieniu (np. śpiewając pieśni uwielbienia czy
zawierzenia).
Jeśli nie ma możliwości przygotowania znaków, można w tym momencie poprosić młodzież, aby uczyniła swoje osobiste postanowienie,
w jaki sposób pragną konkretnie upodobnić się do Jezusa w najbliższym
miesiącu.
Zadanie
Zadanie jest bezpośrednio związane z gestem, a więc znakiem, i jest
wytłumaczeniem, na czym będzie polegało miesięczne zobowiązanie
wynikające z otrzymanego znaku. Podczas Adoracji osoba prowadząca
najpierw tłumaczy zadanie, po czym młodzież otrzymuje znaki.
12
Rozesłanie
Słowa, które wypowiedział Ojciec Święty Jan Paweł II o poszczególnych Błogosławieństwach stają się przesłaniem towarzyszącym młodym
w ciągu kolejnego miesiąca pracy nad sobą. Są one jak płonąca lampa,
oświetlająca ich drogę pójścia za Jezusem.
Rozesłanie czyta kapłan przewodniczący modlitwie lub jeden z lektorów. Przyjmujemy je w postawie stojącej, gdyż słowa te są bezpośrednim przygotowaniem do przyjęcia Chrystusowego błogosławieństwa.
Błogosławieństwo
Uroczyste błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem kończy modlitwę Adoracji. Może być poprzedzone odpowiednią pieśnią adoracyjną
lub uwielbienia. Na zakończenie intonujemy piosenkę tematycznie związaną z rozważanym Błogosławieństwem.
Całość Adoracji powinna trwać około godziny. Wszyscy uczestnicy powinni otrzymać egzemplarz modlitwy. To pomoże bardziej skupić się
na przekazywanych treściach, głębiej zaangażować się w modlitwę, jak
również powrócić do nich w dowolnym czasie w domu.
13
II
Adoracje
październik
Zaproszeni do szczęścia
J
ezus
nie tylko głosił Błogosławieństwa:
On nimi żył!
Spoglądając na Jego życie
oraz odczytując Ewangelię,
doznajemy zdumienia:
Najuboższy spośród ubogich,
Najpokorniejszy spośród pokornych,
Człowiek o najczystszym
i najbardziej miłosiernym sercu,
to właśnie On – Jezus.
Błogosławieństwa są w rzeczywistości
opisem twarzy Jezusa!
Jan Paweł II
Z Ewangelii według św. Mateusza (Mt 5, 1-10)
J
ezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. Gdy usiadł, zbliżyli się do Niego
uczniowie. Wtedy odezwał się i zaczął nauczać:
„Szczęśliwi ubodzy w duchu, ponieważ do nich należy królestwo
niebieskie.
Szczęśliwi, którzy cierpią udrękę, ponieważ będą pocieszeni.
Szczęśliwi łagodni, ponieważ oni odziedziczą ziemię.
19
Szczęśliwi, którzy są głodni i spragnieni sprawiedliwości, ponieważ
oni będą nasyceni.
Szczęśliwi miłosierni, ponieważ oni dostąpią miłosierdzia.
Szczęśliwi, którzy mają czyste serce, ponieważ oni będą oglądać Boga.
Szczęśliwi, którzy zabiegają o pokój, ponieważ zostaną nazwani synami Bożymi.
Szczęśliwi, którzy są prześladowani za sprawiedliwość, ponieważ do
nich należy królestwo niebieskie”.
Komentarz
Młody, nieznany Nauczyciel z Nazaretu był dla wielu znakiem nadziei.
Nie musieli Go szukać. On sam wychodził do nich, przeszedł całą Galileę, nauczał w ich synagogach, głosił Dobrą Nowinę o Miłości Boga do
człowieka i uzdrawiał ludzi ze wszelkich chorób i słabości. Coraz więcej
ludzi gromadziło się wokół Niego.
Tego słonecznego poranka tłum był tak wielki, że aby Jego głos mógł
dotrzeć do wszystkich, Jezus wszedł na pobliskie wzgórze. Od razu zrozumieli Jego gest. Dziś powie im coś bardzo ważnego, bo najważniejsze rzeczy Ludowi Bożemu były przekazywane właśnie na wzgórzach!
Uczniowie zbliżyli się do Niego, aby nie utracić ani jednego słowa, które
wypowie, a tłum rozsiadł się grupami na trawie. Ciepłe promienie słońca
rozgrzewały twarze i serca słuchaczy. Delikatny wiatr rozsiewał wkoło
zapach wiosny, a radosny śpiew ptaków łączył się w jedno z galilejskim
błękitem nieba. Zapadła pełna wyczekiwania cisza.
I ta cisza rozbrzmiewała w sercu Jezusa. Swoimi głębokimi, pełnymi
dobroci i ciepła oczami przemykał po twarzach osób oczekujących na Jego
słowo, jakby chcąc wyczytać z ich serc pragnienia, marzenia, tęsknoty, nadzieje. Wiedział, że są spragnieni Słowa Bożego, że potrzebują pouczenia
i wytłumaczenia Prawa i Przykazań. Wróci także i do tego, ale jeszcze nie
teraz!
W Jego oczach rozpaliły się radosne ogniki – dziś zacznie od czegoś zupełnie innego, czego nikt się nie spodziewa! Dziś opowie im o najgłębszym
20
pragnieniu Ojca, kiedy stwarzał człowieka! Dziś pokaże im drogę do Bycia
człowiekiem szczęśliwym! Poczuł ciepło wokół serca! Tak! Ile dni, pochylony nad stolarskim warsztatem w Nazarecie, medytował tę tajemnicę. Ile
razy z pełną miłości uwagą przyglądał się swoim sąsiadom, ich radościom
i strapieniom, aby poznać tajemnice ludzkiego serca, aby znaleźć odpowiedź na ich: „Dlaczego?”. Ile razy, patrząc na gwieździste niebo, pytał
Ojca o tajemnice szczęścia ludzkiego serca… W ciągu długich miesięcy
słowa powoli nabierały kształtu w Jego sercu, a szczęście przybierało coraz to nowsze, coraz piękniejsze odcienie: ubóstwa, łagodności, czystości,
miłosierdzia, cierpliwości, pokoju, pokory…
Wziął głęboki oddech, już miał zacząć mówić, gdy nagle w sercu zrodziło się pytanie: „Abba, Tatusiu! Czy to już czas, aby opowiedzieć naszym braciom i siostrom o prawdziwym szczęściu? Czy nas zrozumieją?
Czy będą mieli odwagę wybrać trud prawdy i miłości zamiast egoizmu,
chciwości, pożądliwości, pychy, kłamstwa, zawiści?!”.
„Tak, mój Synu umiłowany! Niech Twoje pierwsze słowa będą właśnie o tym, czego najbardziej potrzebuje ich dusza, o tym, do czego najbardziej tęskni ich serce! Powiedz im, jak ich widzę! Jakimi ich pragnę!
Powiedz im o pięknie i trudzie stawania się szczęśliwym człowiekiem!
Siej odważnie dobre ziarno Słowa w ich sercach! W swoim czasie wyda
plon!”.
Uśmiech rozpromienił twarz Jezusa i pewnym, donośnym, ciepłym
głosem zaczął mówić: „Szczęśliwi ubodzy w duchu, przyjmujący udrękę
życia, łagodni, spragnieni sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca,
czyniący pokój, prześladowani…”.
Wzruszenie, zaskoczenie, niedowierzanie zaczęło przemykać przez
myśli i serca słuchaczy. „Jak to możliwe? Jak mogę być takim człowiekiem? Dlaczego Jezus proponuje tak wymagające szczęście? Czy to dla
mnie? Czy podołam? Które z tych Ośmiu Błogosławieństw, dróg do szczęścia, czuję jako szczególnie moją drogę?”.
Te pytania i wiele innych łączyło się z delikatnym podmuchem wiosennego wiatru, radosnym śpiewem ptaków, ciepłymi promieniami słońca, wznosząc się przed samo oblicze Ojca jako cicha modlitwa Ludzi
poszukujących prawdy.
21
A Ojciec każdą z nich przyjmował łaskawie, z zachwytem wpatrując
się w swojego Syna. To, co głosił Jezus, co mówił, było wiernym odbiciem
Jego osoby. On tym żył w całej pełni!
Pomyśl
1.  Co dla ciebie znaczy szczęście, być szczęśliwym? Czy w twoim życiu
czujesz się szczęśliwy i dlaczego?
2.  Czy wierzysz, że Jezus pragnie twojego szczęścia? Czy masz odwagę
przyjąć w twoim życiu Jego propozycje Ośmiu Błogosławieństw jako
twojej osobistej drogi do odnalezienia szczęścia?
3.  Które z Ośmiu Błogosławieństw czujesz dziś jako najbardziej twoje
i dlaczego? Opowiedz o tym Jezusowi.
Antyfona: Wielbić Pana chcę, radosną śpiewać pieśń!
Wielbić Pana chcę, On źródłem życia jest!
Z Psalmu 84
Jakże miłe są mieszkania Twoje,
Panie Zastępów!
Moja dusza wzdycha i omdlewa
z tęsknoty do przedsionków Pana;
serce moje i ciało wołają radośnie do Boga żywego.
Nawet wróbel znajduje sobie dom,
a jaskółka gniazdo, gdzie złoży swe pisklęta,
przy ołtarzach Twoich, Panie Zastępów,
Królu mój i Boże mój!
szczęśliwi, którym sił dodajesz,
którzy w sercu zamierzyli pielgrzymkę.
Dolina płaczu zamieni się w oazę,
gdy pobłogosławi ją Prawodawca.
22
Idąc, wzrastają w siłę,
aż ujrzą Boga na Syjonie.
Panie, Boże Zastępów, wysłuchaj mojej modlitwy,
nakłoń ucha, Boże Jakuba!
Spójrz, o Boże, na naszą Tarczę,
wejrzyj na oblicze Twego Pomazańca!
Lepszy jeden dzień w Twoich dziedzińcach
niż innych tysiące!
Wolę stać w progu domu Boga mego,
niż mieszkać w namiotach bezbożników!
Doprawdy Pan jest słońcem i tarczą,
Bóg obdarza łaską i chwałą.
Pan nie odmawia dobrodziejstw
tym, co postępują nienagannie.
Panie Zastępów,
szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie!
Gest
Podchodząc do ołtarza, każdy z uczestników modlitwy otrzymuje „List od
Jezusa” – kolorowy zwinięty rulonik, na którym jest napisane i wytłumaczone jedno z ewangelicznych Ośmiu Błogosławieństw, którym Jezus pragnie go obdarować. Na przykład: „Błogosławię w tobie moje UBÓSTWO.
Niechaj staje się ono w tobie radosnym doświadczeniem stawania się
DAREM dla innych”. „Błogosławię w tobie moją CICHĄ ŁAGODNOŚĆ.
Niech twoja osoba promieniuje zdolnością SŁUCHANIA i PRZYJMOWANIA innych w ich prawdzie” itp.
Zadanie
W ciągu najbliższego miesiąca spróbuj żyć na co dzień darem BŁOGOSŁAWIEŃSTWA Jezusa w twoich codziennych relacjach.
23
Rozesłanie
Rzeczywiście szukacie właśnie Jezusa, kiedy marzycie o szczęściu.
To On na was czeka, gdy nic z tego, co znajdujecie, nie zadowala was.
To On jest pięknem, które tak was pociąga.
To On wzbudza w was pragnienie radykalności,
które nie pozwala wam iść na kompromisy.
To On pobudza was do zrzucania masek, które czynią życie fałszywym.
To On czyta wam w sercach decyzje najbardziej autentyczne,
które inni chcieliby przytłumić.
To Jezus wzbudza w was pragnienie,
byście uczynili ze swojego życia coś wielkiego. Budzi w was wolę
pójścia za ideałem. Skłania do tego, byście nie dali się pochłonąć
przeciętności. Wzbudza odwagę pokornego i wytrwałego
zaangażowania, by ulepszać samych siebie i społeczeństwo,
czyniąc je bardziej ludzkim i braterskim.
Jan Paweł II, Tor Vergata 19 VIII 2000
Błogosławieństwo