D - Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach

Sygn. akt II K 385/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 grudnia 2014r.
Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący - SSR Dorota Bobek
Protokolant - M. K. (1)
w obecności Prokuratora Justyny Stasińskiej- Wójtowicz
po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014r.
sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Tarnowskich Górach
przeciwko :
K. P.
córce B. i H. z d. P., ur. (...) w Ś.
oskarżonej o to, że:
w nocy z 07/08 lutego 2014r. w miejscowości K., woj. (...) w mieszkaniu przy ul. (...), dokonała zniszczenia mienia w
postaci matrycy telewizora m-ki (...) 47 cali powodując tym samym straty w wysokości 3000 zł, na szkodę B. K.,
to jest o czyn z art. 288 § 1 kk
1. uznaje oskarżoną K. P. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona przestępstwa z
art. 288§1 kk i za to na mocy art. 288§1 kk przy zastosowaniu art. 58§3 kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk wymierza jej karę
grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę
10 (dziesięciu) złotych;
2. na mocy art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonej K. P. obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody
poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego B. K. kwoty 3000 (trzech tysięcy)złotych ;
3. na mocy art. 627 kpk, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza
od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych i
wydatki w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych.
Sygn. akt II K 385/14
UZASADNIENIE
W domu przy ul. (...) w K. zamieszkują wspólnie oskarżona K. P., jej ojciec B. K., matka H. P., brat M. K. (2) oraz babcia
A. P. (1). Dom stanowi wspólność majątkową małżeńską byłych małżonków H. P. i B. K.. W domu stale przebywa
oskarżona K. P.. H. P. większość czasu spędza w pracy, w prowadzonym przez nią hotelu pracowniczym. W domu
zjawia się kilka razy w tygodniu. M. K. (2) w związku z charakterem wykonywanej przezeń pracy większość czasu
spędza poza domem, wyjeżdżając na kilka tygodni. W dniu zdarzenia przebywał w Niemczech. W domu z różną
częstotliwością zjawia się pokrzywdzony B. K., pracujący za granicą. Także A. P. (1) zamieszkuje pod wskazanym
adresem, jednakże w oddzielnym mieszkaniu, nie przychodzi do części budynku zajmowanej przez pozostałych
członków rodziny.
Od czasu rozwodu rodziców w 2010r. pomiędzy członkami rodziny istnieje poważny konflikt zaostrzający się w
związku z nieuregulowanymi kwestiami majątkowymi. Przez poszczególnych członków rodziny zgłaszane były liczne
interwencje na policji. Pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym toczy się także postępowanie z zawiadomienia K. P. w
sprawie gróźb karalnych B. K. oraz zniszczenia przezeń telefonu komórkowego należącego do oskarżonej.
W dniu 7 lutego 2014r. miała miejsce utarczka między oskarżoną a pokrzywdzonym. K. P. groziła wówczas, iż
jeśli ojciec jeszcze raz zjawi się w domu, wówczas zniszczy mu telewizor. Tego też dnia B. K. wieczorem udał się
do pracy. W nocy z 7/8 lutego 2014r. K. P. przebywała w domu pod nieobecność innych domowników. Wówczas
nieustalonym przedmiotem i w nieustalony sposób dokonała zniszczenia matrycy telewizora marki L. (...)’ o nr ser.
(...) wartości 3.000 zł. stanowiącego wspólność majątkową małżeńską B. K. i H. P.. Dnia 8 lutego 2014r. pokrzywdzony
po powrocie z pracy ok. godz. 7.20 spostrzegł uszkodzenie, wezwał policję, jednak w związku z brakiem czasu nie złożył
zawiadomienia o przestępstwie – musiał tego dnia pilnie wyjechać do pracy. Zawiadomienie złożył 28 marca 2014r
wnosząc o ściganie oskarżonej za popełniony przez nią czyn.
Powyższe ustalono w oparciu o: częściowo wyjaśnienia oskarżonej K. P. (k. 14, 50), zeznania świadków B. K. (k. 2-3,
51), H. P. (k. 9, 51-52), M. K. (2) (k. 54-55), A. P. (2) (k. 71), protokół oględzin telewizora (...) m-ki L. (...)’ (k. 6), wykaz
interwencji (k. 57-60), pismo PPHU (...) w K. (k. 62).
W toku postępowania przygotowawczego słuchana w charakterze podejrzanej K. P. nie przyznała się do popełnienia
zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień.
Także na rozprawie nie przyznała się do jego popełnienia. Wyjaśniła, iż od czasu rozwodu rodziców ma z ojcem
bardzo złe relacje, stara się go omijać. Ojciec zaś robi w domu różne złośliwości, są awantury, przychodzi i wyrzuca
różne jej rzeczy, niszczy wyposażenie domu. Wskazała, iż sprawa ta może być formą zemsty za to, że oskarżyła ojca
o groźby karalne. Nadto podała, iż ojciec mówił, że o sprawie zawiadomił za ściągnięcie przez nią alimentów drogą
komorniczą. Zaprzeczyła natomiast, jakoby groziła ojcu zniszczeniem telewizora. Wskazała, iż w nocy z 7/8 lutego
2014r. przebywała w domu, tam bowiem mieszka i nocuje, a przedmiotowy telewizor znajduje się w ogólnodostępnym
dla domowników salonie. Dodała, że nie pamięta czy brat w tym czasie przebywał w domu ponieważ pracuje za granicą.
Zaznaczyła, iż nie wie kiedy telewizor uległ zniszczeniu, nie pamiętała czy w przedmiotowym czasie wchodziła do
salonu.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom K. P. odnośnie tego, iż nie groziła wcześniej ojcu zniszczeniem telewizora. Przede
wszystkim nie przyznał waloru wiarygodności twierdzeniom oskarżonej w których zaprzeczyła jakoby dopuściła się
przedmiotowego czynu. Jej wersji przeczą w szczególności zeznania B. K. oraz M. K. (2). Wskazać należy, iż w
czasie w którym sprzęt uległ uszkodzeniu oskarżona, jak sama przyznała, przebywała w domu. Innych osób wtenczas
w domu nie było, brat przebywał w pracy w Niemczech. W sprawie w sposób pewny ustalono fakt uszkodzenia
telewizora, co potwierdził funkcjonariusz policji sporządzając protokół z oględzin. Także policjantowi A. P. (2),
podczas jednej z licznych interwencji, B. K. zwrócił uwagę na zniszczony telewizor twierdząc, że zrobiła mu to córka,
co potwierdzają zeznania A. P. (2). Zarówno B. K. jak i M. K. (2) wskazywali, iż oskarżona wcześniej odgrażała się
jego zniszczeniem. Z całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, iż oskarżona w
związku z narastającym konfliktem rodzinnym dopuściła się zarzucanego jej czynu na szkodę B. K..
Zawiadamiający o przestępstwie B. K. słuchany w charakterze świadka w wiarygodnych zeznaniach wskazał, iż
zamieszkuje wspólnie z synem M. i córką K.. Podał, że w dniu 7 lutego 2014r. o godz. 20.00 przedmiotowy telewizor był
jeszcze sprawny, następnego dnia o godz. 7.20 zauważył, iż matryca jest uszkodzona. Zaznaczył, że wówczas wezwał
policję, jednak z powodu braku czasu nie składał zawiadomienia o przestępstwie – wyjeżdżał do pracy za granicą.
Oznajmił, iż jest przekonany że uszkodzenia dopuściła się jego córka, bowiem tylko ona przebywała wtenczas w domu,
a wcześniej groziła iż to uczyni. Dodał, że nie ma z córką dobrych kontaktów, często się kłócą.
W toku rozprawy B. K. opisał okoliczności zajścia poprzedzającego zniszczenie przedmiotowego telewizora. Wskazał,
iż dnia 6 lutego 2014r. napotkał w domu wymienione zamki, po interwencji policji uzgodnił z żoną, iż przekaże mu ona
nowe klucze przez córkę K.. Podał, że córka klucze przekazała mu 7 lutego 2014 r. ok. godz. 16.00, po czym przegoniła
go z posesji z zapowiedzią, że jeżeli wróci to zniszczy mu telewizor. Zeznał, że po powrocie z pracy następnego dnia
rano, o godz. 7.20 spostrzegł zniszczenie przedmiotowego sprzętu. Podał, iż uszkodzenie wyrządzone było narzędziem
budowlanym, widział bowiem ślady wapna bądź cementu. Wezwał policję, która poinformowała go, iż w terminie 3
miesięcy może złożyć zawiadomienie o przestępstwie, on wówczas nie miał czasu, śpieszył się do pracy w Niemczech.
Zaznaczył, że wrócił dopiero po 1 – 1.5 miesiąca. Wyjazd do pracy poza granice kraju w dniu 8.02.2014 r. potwierdził
jego pracodawca w piśmie z 26.11.2014 r. B. K. dodał, iż wcześniej córka zniszczyła mu inne sprzęty – kino domowe,
instrument muzyczny, drzwi drewniane z witrynkami. Zarzucił nadto, że nadal niszczy i wysprzedaje to, co pozostało
w domu wartościowe. Zaznaczył, iż telewizor znajduje się w ogólnodostępnym salonie. Wskazał, że między nim a
oskarżoną toczy się sprawa o groźby karalne, nadto postępowanie o alimenty, zaś pomiędzy nim a byłą małżonką
sprawa o podział majątku. Zaznaczył, że syn wykonuje pracę w systemie – 3 tygodnie pracy i 1 tydzień wolnego – w
chwili zdarzenia pracował, w domu przebywała wyłącznie oskarżona.
W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego w zakresie
istotnym dla meritum sprawy. Złożone przezeń zeznania znajdują potwierdzenie w relacji M. K. (2). Nadto okoliczność
przebywania przedmiotowego dnia córki w domu poświadczyła H. P..
Słuchana świadek H. P., matka oskarżonej i była żona B. K. zeznała, iż przedmiotowy telewizor znajduje się w
ogólnodostępnym pokoju domu, w którym zamieszkuje wspólnie z córką K. P. i synem M. K. (2). Podała, iż córka
nie korzysta z niego bowiem ma swój telewizor we własnym pokoju, nie używa go, w ogóle nie przebywa w tym
pokoju. Nikt z domowników nie zauważył uszkodzenia tego telewizora. Zeznała, iż pokrzywdzony jest bardzo złośliwy,
m.in. wyciągnął szybę kominkową i schował ją przez co uniemożliwił ogrzewanie domu, uszkodził zamki. Potwierdziła
natomiast fakt interwencji policji przed przedmiotowym zdarzeniem i konieczność dorobienia kluczy, jednak jako
powód wskazała zgubienie kluczy przez byłego męża. Podała także, iż między nią a B. K. toczy się sprawa o podział
majątku. Dodała, iż jest współwłaścicielem przedmiotowego telewizora, jednak nie wnosi o ściganie córki bowiem jest
pewna iż to nie ona jest sprawcą uszkodzenia. Wskazała, iż na co dzień mieszka w prowadzonym przez nią hotelu, w
domu zjawia się 3-4 razy w tygodniu. Nie potrafiła podać czy w nocy z 7/8 lutego 2014r. nocowała w domu, jednak
wskazała iż na pewno nocowała tam córka. Zaprzeczyła jakoby w domu mogła wtenczas przebywać jej matka A. P. (1),
która nawet nie ma kluczy.
W ocenie Sadu brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zeznań świadka w zakresie istotnym dla ustalenia
okoliczności faktycznych przedmiotowego czynu zabronionego. Należy zważyć, iż świadek nie posiadała istotnych w
sprawie wiadomości, nie przebywała w domu w danym czasie, opisała jedynie okoliczności konfliktu między członkami
rodziny. Potwierdziła natomiast fakt przebywania córki K. P. przedmiotowej nocy w domu. Zdaniem Sądu brak jest
racjonalnych podstaw do kwestionowania wersji oskarżenia w oparciu o przedstawione przez nią okoliczności.
W wiarygodnych zeznaniach na okoliczność grożenia przez oskarżoną zniszczeniem telewizora wskazał M. K. (2) –
syn pokrzywdzonego, brat oskarżonej. Podał on, że groźby te słyszał tylko raz, K. P. kierowała je w czasie gdy obaj,
tj. i on, i ojciec przebywali w domu, mieli wolne. Świadek zeznał, iż przedmiotowego dnia przebywał w pracy w
Niemczech, był natomiast naocznym świadkiem sytuacji w której oskarżona zniszczyła kino domowe. Nadto świadek
opisał okoliczności konfliktu rodzinnego, m.in. wskazał, iż jest zastraszany przez matkę że zostanie wyrzucony z domu.
Dodał, że matka i siostra chcą pozbyć się z domu zarówno jego, jak i jego ojca. Dodał, iż siostra groziła, że jeżeli będzie
mówił coś na jej niekorzyść wówczas założy mu sprawę karną. Następnie sprostował twierdząc, że mówiła to matka.
Istotnie w czasie wskazanym przez M. K. (2) nie mogła tego powiedzieć oskarżona, co wynika z biletu e-podróżnik.pl
(k. 69). Zeznania świadka M. K. (2) Sąd uznał za wiarygodne. Są one logiczne i spójne, potwierdzają wersję zdarzenia
opartą na całokształcie zebranego materiału dowodowego, zwłaszcza na podstawie zeznań pozostałych słuchanych
w sprawie świadków, w relacjach których potwierdzone zostały kluczowe okoliczności wskazujące na sprawstwo
oskarżonej. Zeznania M. K. (2) potwierdzają w szczególności, że oskarżona groziła zniszczeniem przedmiotowego
sprzętu.
Reasumując – Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie wyżej opisanych zeznań świadków, przy czym istotne
znaczenie miał protokół oględzin. Przytoczone dowody są spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają, tworząc
jednolity obraz stanu faktycznego.
Po tych rozważaniach Sąd uznał, iż K. P. dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu. Jej wina i sprawstwo
nie mogą budzić wątpliwości. Mimo braku bezpośrednich świadków uszkodzenia przedmiotowego sprzętu przez
oskarżoną zważyć należy, iż całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób pewny wskazuje na jej
sprawstwo. Zgodnie z poczynionymi w sprawie ustaleniami oskarżona przedmiotowej nocy przebywała sama w domu,
wcześniej groziła jego zniszczeniem.
K. P. jest osobą dojrzałą, w pełni poczytalną, miała możliwość rozpoznania bezprawności swojego zachowania. Można
jej zarzucić, iż w trakcie swojego czynu nie dała posłuchu normie prawnej, mimo, iż mogła to uczynić. Mając to na
uwadze Sąd uznał, że oskarżona jest winna zarzucanego jej czynu, który popełniła działając umyślnie z zamiarem
bezpośrednim.
Określając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd – zgodnie z treścią art. 115§2 kk – wziął pod uwagę w
szczególności bezpośredni zamiar oraz naganną motywację. Nadto uwzględniono wysokość wyrządzonej czynem
szkody.
Uwzględniając całokształt poczynionych w sprawie ustaleń, Sąd uznał, iż K. P. swoim czynem zrealizowała ustawowe
znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 kk.
Przepis art. 288 § 1 kk penalizuje zachowanie sprawcy który cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do
użytku. Ustawodawca w przedmiotowym przepisie przewiduje odpowiedzialność karną za działanie, które przybrać
może postać trzech różnych czynności wykonawczych. Należy wskazać, iż „w wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej
całkowite unicestwienie bądź uszkodzenie idące tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego
należała przed czynem. Uszkodzenie stanowi naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwienia […] Uczynienie rzeczy
niezdatną do użytku sprowadza się do wywołania niemożności używania jej zgodnie z przeznaczeniem, bez fizycznego
naruszenia jej substancji” [M. K., Komentarz do art. 288 Kodeksu karnego, LEX 2013].
W niniejszej sprawie oskarżona bezsprzecznie dopuściła się zniszczenia matrycy telewizora. Analiza protokołu
oględzin przedmiotowego telewizora pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż swoim czynem K. P. doprowadziła do
znacznego naruszenia substancji materialnej matrycy telewizora w takim stopniu, że przy uwzględnieniu charakteru
rzeczy w postaci sprzętu elektronicznego stwierdzić należy, iż ten obecnie nie nadaje się już do dalszego użytkowania.
Należy zważyć nadto, iż wyrządzona czynem szkoda bez wątpienia przekracza wysokość 1/4 minimalnego
wynagrodzenia za pracę – 420 złotych – niedopuszczalne byłoby zatem zakwalifikowanie przedmiotowego
zachowania z art. 124 § 1 kw.
Uznając K. P. za winną popełnienia przypisanego jej czynu, Sąd na mocy art. 288 § 1 kk przy zastosowaniu art. 58 § 3
kk skazał ją na karę grzywny w wysokości 70 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł.
Sąd miał na uwadze, iż przypisane oskarżonej przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy
do lat 5. Na mocy art. 58 § 3 kk skorzystał z fakultatywnego uprawnienia pozwalającego na wymierzenie kary grzywny
zamiast kary pozbawienia wolności w wypadku, gdy jej górna granica nie przekracza 5 lat. W ocenie Sądu wymierzenie
kary grzywny za przypisany K. P. czyn jest w świetle dyrektyw z art. 53 kk adekwatne. Biorąc powyższe pod rozwagę
wymierzoną karę uznać należy za względną dla oskarżonej.
Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy zawarte w treści art. 53 kk. Przy wymiarze kary uwzględniono
przeciętny rozmiar wyrządzonej czynem szkody, uprzednią niekaralność oskarżonej (k. 64), właściwości osobiste
– oskarżona studiuje. Na jej niekorzyść przemawia natomiast naganna motywacja, jak i etyczna strona postępku
oskarżonej, a to działanie wymierzone przeciwko własnemu ojcu.
Sąd uznał, że wymierzona oskarżonej kara grzywny w wysokości 70 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości
jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych jest współmierna i sprawiedliwa, będzie stanowiła dla niej dostateczną
dolegliwość. Nadto odpowiada stopniu jej zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu wysokość
orzeczonej kary winna spełnić swe cele zapobiegawcze względem oskarżonej oraz będzie oddziaływać w ramach
społecznej świadomości prawnej, przy tym jest wystarczająco wychowawcza i dotkliwa. Określając wysokość stawki
dziennej Sąd wziął pod uwagę dochody K. P., jej warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości
zarobkowe. Należy wskazać, iż oskarżona nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu matki, jednak jako osoba zdrowa i
młoda może podjąć pracę, posiada możliwości zarobkowe, nadto nie ma nikogo na swym utrzymaniu. Sąd uznał, że
kara grzywny w orzeczonym wymiarze pozostaje w zakresie jej możliwości finansowych.
Zgodnie z treścią art. 46 & 1 kk sąd orzekł wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej
przestępstwem poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego B. K. kwoty 3.000 zł.
Rozstrzygając w przedmiocie kosztów postępowania, Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa opłatę od
kary w kwocie 70 zł i obciążył ją wydatkami w kwocie 70 zł, na które składają się 30 zł za kartę karną, 40 zł. ryczałty
za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym.