Podgląd

WYPŁYŃ
NA GŁĘBIĘ
Gazetka parafialna
ul. Fr. Ryxa 35, 05-505 Prażmów, tel 227270595; parafia.prazmow.pl
Nr konta 87 800 2000 400 371 953 202 600 01
NIEDZIELA MIŁOSIERDZIA
27 kwietnia
141’14
LITURGIA SŁOWA
Czytanie I: Dz 5, 12-16 * Ps 118 * Czytanie II: Ap 1,9-11a.12-13.17-19
Ewangelia: J 20, 19-31
Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie,
gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł
Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: „Pokój wam!” A to
powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem
uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich:
„Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po
tych słowach tchnął na nich i powiedział im: „Weźmijcie
Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im
odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Ale
Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem
z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego:
„Widzieliśmy Pana!” Ale on rzekł do nich: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę
śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej
do boku Jego, nie uwierzę”. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu
wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych,
stanął pośrodku i rzekł: „Pokój wam!” Następnie rzekł do Tomasza: „Podnieś tutaj
swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź
niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: „Pan mój i Bóg
mój!” Powiedział mu Jezus: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś;
błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.” I wiele innych znaków, których
nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście
wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w
imię Jego.
Oto słowo Pańskie.
P O W OŁA NI D O Ś WIĘ T OŚ C I
Przeżywamy dziś wielki dzień wiary Kościoła Powszechnego i Kościoła
w Polsce. Dzień, w którym Jezus Miłosierny przychodzi do nas jako zwycięzca.
Pokonał śmierć, piekło i szatana. Przychodzi mimo drzwi zamkniętych, by
otworzyć nas na radość dobrej nowiny, na pokój, którego świat dać nie może, na
miłość, która wszystko zwycięża. Podczas chrztu osoby dorosłej kapłan pyta
kandydata: „O co prosisz Kościół Boży?” Katechumen odpowiada: „O chrzest”.
Kapłan pyta dalej: „Co ci daje chrzest?” I pada odpowiedź: „Życie wieczne”. To
jest cel ostateczny naszej wiary. To jest ostateczna, zbawcza perspektywa, którą
ukazuje nam Jezus Miłosierny. Przychodzi do uczniów, przychodzi do nas ze
śladami męki, które stały się zapisem Jego zbawczej miłości: „Nikt nie ma
większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (por J
15,13). Życie wieczne, do którego jesteśmy powołani, to nic innego jak
powołanie do świętości: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1P 1,16).
Dzisiaj Kościół wyznaje wiarę w życie wieczne ukazując nam świętość
dwóch wielkich świadków i apostołów miłosierdzia – papieży Jana XXIII i Jana
Pawła II. „Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych
rzeczywistości, których nie widzimy” (Hbr 11,1). To wielka łaska, że tak wielu z
nas widziało na własne oczy Jana Pawła II i słyszało Jego słowa. Nowy święty
powiedział kiedyś, że święci są dowodem na istnienie Boga. Oto dzień, który dał
nam Pan. Dzień wyznania i umocnienia naszej wiary. Jak wiemy, wyznanie wiary
jest składane w czasie uroczystych zgromadzeń Ludu Bożego. Najstarszym
świętem jest niedziela, Dzień Pański, dzień Zmartwychwstania. Dlatego każdej
niedzieli składamy wyznanie wiary - jej źródłem jest Chrystus, który za nas umarł
i zmartwychwstał. Warto również wiedzieć, że wyznanie wiary jest składane
także indywidualnie, w sytuacji powrotu na łono Kościoła Katolickiego, po
doświadczeniu apostazji czyli zaparcia się wiary. Również w przypadku, gdy
Kościół powierza komuś szczególną misję sprawowania pieczy nad wspólnotą
(np. funkcja proboszcza), kandydat składa wyznanie wiary.
Wiemy, że św. Tomasz miał problemy z wiarą. Trudno mu było dać
wiarę temu, co opowiadali jego przyjaciele. Mówił, że nie wierzy słowom,
choćby najpiękniejszym. Uwierzy wówczas, gdy zobaczy i dotknie. Pragnął napić
się z samego źródła prawdy. Problemy Tomasza dotyczyły najpierw źródła wiary.
Znał dobrze tych dziesięciu prostych ludzi. Pamiętał to wszystko, co się
wydarzyło w czwartkowy wieczór a potem w nieszczęsny dzień przed szabatem.
Ileż lęku, niedojrzałości, słabości widział w swoich towarzyszach a także w sobie.
Czy godni wiary są ludzie, którzy uciekli, gdy cierpiał ich Nauczyciel? Czy
godzien wiary jest ten , któremu Jezus nadał imię Skała, a który trzykrotnie
zaparł się swego Mistrza? Pan Jezus przychodzi do wątpiącego Tomasza. Już nie
ma pośredników i przeszkód, by uwierzyć całym sercem i do końca.
2
Apostoł Tomasz złożył wyznanie wiary: „Pan mój i Bóg mój”. Tomasz
wrócił do pełnej jedności ze wspólnotą po doświadczeniu zwątpienia i otrzymał
na nowo misję głoszenia Ewangelii, a wszystko to dzieje się w pierwszą niedzielę
po Zmartwychwstaniu, w niedzielę Bożego Miłosierdzia. Podobnie było w
przypadku Piotra, który zaparł się Mistrza. Przeżył swoistą spowiedź w dialogu
ze Zmartwychwstałym, gdy trzykrotnie był pytany” „Szymonie, synu Jana, czy ty
Mnie miłujesz?”. Trzykrotnie wyznał wiarę w Syna Bożego, w Jego zwycięską
miłość, która zwyciężyła śmierć, piekło i szatana.
Święta Teresa Wielka tak mówi: „Widzę wyraźnie, iż jest wolą Boga,
abyśmy, jeśli chcemy podobać się Bogu i otrzymać odeń wielkie łaski,
otrzymywali je za pośrednictwem Najświętszego Człowieczeństwa Chrystusa, w
którym nieskończony Bóg, jak sam powiada, znajduje upodobanie” (Godz. Czyt.
15.X). Dlatego Tomasz chciał dotknąć. Znał Jezusa w Jego Najświętszym
Człowieczeństwie ze wszystkimi konsekwencjami wcielenia. Jezus, jak każdy
człowiek, podlegał cierpieniu i doświadczył śmierci. Tomasz chciał dotknąć
zmartwychwstałego Ciała, by uwierzyć, że nie jest to iluzja ale pewność wiary i
triumf Najświętszego Człowieczeństwa Chrystusa.
Jan Paweł II powiedział, że drogą Kościoła jest człowiek. I szedł tą drogą
poprzez wszystkie kontynenty ukazując Chrystusa, jedynego Zbawiciela
człowieka, dzięki któremu możemy zrozumieć samych siebie: kim jesteśmy i
dokąd idziemy. To Najświętsze Człowieczeństwo Chrystusa jest miarą naszego
człowieczeństwa. Mówi św. Paweł: „I On ustanowił jednych apostołami, innych
prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla
przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała
Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego
poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według
Pełni Chrystusa” (Ef 4,12-14). Najświętsze Człowieczeństwo Chrystusa –
jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi – zostaje ukazane w
człowieczeństwie świętych, którzy stają się dla nas nie tylko wspaniałym wzorem
życia chrześcijańskiego ale również orędownikami przed Bogiem.
W czasie reżimu komunistycznego i represji aparatu władzy mówił do nas
święty Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Polski w roku 1987: „Mówię do was
i za was”. To wciąż aktualne przesłanie nowego świętego: „Mówię do was”. Całe
dziedzictwo nauczania Jana Pawła II jest wielkim zobowiązaniem dla każdego z
nas. Możemy czerpać z tego wielkiego skarbca Bożej mądrości. Ale również:
„Mówię za was” nabiera szczególnego znaczenia jako wielka posługa
wstawiennicza przed Miłosiernym Bogiem. Możemy dzisiaj odnieść do świętego
Jana Pawła II słowa, które wypowiedziała święta Faustyna:
„O mój Jezu, teraz obejmuję świat cały i proszę Cię o miłosierdzie dla
niego. Kiedy mi powiesz, o Boże, że już dosyć, że już się spełniła całkowicie
3
święta wola Twoja, wtenczas w zjednoczeniu z Tobą, Zbawicielu mój, oddaję
duszę swoją w ręce Ojca niebieskiego, pełna ufności w niezgłębione miłosierdzie
Twoje, a pierwszy hymn zanucę miłosierdziu Twemu, gdy stanę u stóp Twego
tronu. Nie zapomnę o tobie, biedna ziemio – choć czuję, że cała natychmiast
zatonę w Bogu, jako w oceanie szczęścia; lecz nie będzie mi to przeszkodą
wrócić na ziemię i dodawać odwagi duszom, i zachęcać je do ufności w
miłosierdzie Boże. Owszem, to zatopienie w Bogu da mi nieograniczoną
możność działania” (Dzienniczek 1582). ks. Proboszcz

Z NAUCZANIA JANA PAWŁA II
Świętość
wydaje się celem trudnym,
osiągalnym tylko dla ludzi zupełnie
wyjątkowych albo dla tych, którzy odrywają się
całkowicie od życia i kultury danej epoki.
W rzeczywistości świętość jest darem
i zadaniem zakorzenionym w chrzcie
i bierzmowaniu, powierzonym wszystkim
członkom Kościoła w każdej epoce. Jest darem i zadaniem dla świeckich tak
samo jak dla zakonników i kapłanów, w sferze prywatnej, tak jak w
działalności publicznej, w życiu zarówno jednostek, jak rodzin i wspólnot.
(Orędzie na XIII Światowe Dni Młodzieży, 30.11.1997 r.)

Tak jak sól nadaje smak pożywieniu i jak światło oświeca ciemności,
tak świętość nadaje pełny sens życiu, czyniąc je odblaskiem chwały Bożej.

(Orędzie na XVII Światowe Dni Młodzieży, 25.07.2001 r.)
Z OGŁOSZEŃ
 Dzisiaj wielki dzień kanonizacji Jana XXIII i Jana Pawła II. Msza




dziękczynna za kanonizację naszego papieża odbędzie się o godz. 1500
Nabożeństwa majowe od czwartku - w dni powszednie o godz. 1730,
w niedziele i święta o godz. 1715. Proszę o umajenie kapliczek i krzyży.
Zachęcam do śpiewania Litanii do Matki Bożej na wioskach. Podobnie
jak w zeszłym roku chętnie będę odpowiadał na zaproszenia, aby
uczestniczyć w nabożeństwach majowych przy kapliczkach.
Kancelaria w tym tygodniu czynna będzie we wtorek i w środę.
W sobotę - 3 maja – Uroczystość MB Królowej Polski. Msze św.
o godz. 930, 1130 i 1800. Majowe o godz. 1715 połączone będzie
z różańcem wynagradzającym
W tym tygodniu wypada pierwszy piątek miesiąca. Przed południem
będę nawiedzał chorych z posługą sakramentalną.
4