wyrok strzałką

Sygn. akt II Ka 570/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 października 2015 r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący:
SSO Mariola Krajewska - Sińczuk
Protokolant:
st. sekr. sąd. Marzena Głuchowska
po rozpoznaniu w dniu 30 października 2015 r.
sprawy W. O.
obwinionego o wykroczenie z art. 92 §1 kw
na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie
z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt II W 63/15
zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 zł tyłem kosztów
sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt II Ka 570/15
UZASADNIENIE
W. O. został obwiniony o to, że:
w dniu 03 września 2014r. o godz. 10.10 w miejscowości G. gm. S. woj. (...) na skrzyżowaniu drogi (...) z drogą nr (...)
kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego p-8b „strzałka kierunkowa
skrętu w lewo” przejeżdżając przez skrzyżowanie na wprost,
tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw.
Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 10 lipca 2015r.:
I. obwinionego W. O. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za ten czyn na podstawie art. 92 § 1 kw
w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych;
II. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów postępowania.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który zaskarżył orzeczenie w całości, zarzucając mu:
1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 8
kpw przez dowolną, a zarazem błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez
uznanie, że sposób oznaczenia drogi krajowej nr (...) na skrzyżowaniu z drogą nr (...) w miejscowości G. w dniu 03
września 2014r. był prawidłowy i umożliwiał jednoznacznie stwierdzenie, że pas ruchu, którym poruszał się obwiniony
był przeznaczony jedynie do skrętu w lewo,
2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 410 kpk w zw. z
art. 81 kpw poprzez pominięcie przy wyrokowaniu istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w
szczególności okoliczności wskazujących na wadliwy i nieczytelny sposób oznaczenia skrzyżowania drogi krajowej nr
(...) z drogą nr (...) w miejscowości G..
Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w Garwolinie.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obwinionego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.
Tytułem wstępu podnieść należy, iż poczynione w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy w Garwolinie ustalenia
w zakresie stanu faktycznego są, w ocenie Sądu Odwoławczego, prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma
wątpliwości co do tego, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Fakty te zostały w sposób
bezsporny dowiedzione, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.
Na wstępie należy podnieść, iż zdaniem Sądu II instancji zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd
I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania
i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy
przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, co do czynu zarzucanego
obwinionemu wnioskiem o ukaranie.
Odnosząc się do problemu błędu w ustaleniach faktycznych wskazać należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym
stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny
dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena
nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego
oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia
(wyrok SN z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Dokonując oceny dowodów zgromadzonych
w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Garwolinie sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia
Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego
i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd Rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności
i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie
wykazał winę obwinionego W. O.. Nie ma również wątpliwości co do tego, że postępowanie w przedmiotowej sprawie
przeprowadzone zostało starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje
błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art.
7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W jego
pisemnych motywach Sąd Rejonowy szczegółowo wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności
oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności
odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w
tym zakresie przez Sąd Rejonowy są zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu.
Wątpliwości Sądu odwoławczego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone
z zachowaniem wymogów art. 424 kpk i na tyle szczegółowo, że pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości
skarżonego rozstrzygnięcia. Dlatego też, w ocenie Sądu II Instancji, Sąd Rejonowy wyrokując w niniejszej sprawie nie
przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów, a co za tym idzie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych,
mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia. Niewątpliwie obwiniony popełnił przypisany mu czyn, a fakt
ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale
dowodowym.
W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytoczonych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania
najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za prawidłowością ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd
Rejonowy w Garwolinie za podstawę zaskarżonego wyroku odnośnie czynu zarzucanego obwinionemu. Sąd Okręgowy
w Siedlcach podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który uznając winę W. O. oparł się głównie na zeznaniach
świadków M. S. i P. B., którzy dokonywali zatrzymania obwinionego do kontroli drogowej w dniu 03 września 2014r.
Z relacji tych osób wynika, iż przyczyną interwencji w odniesieniu do osoby obwinionego było nie zastosowanie się
przez niego do znaku drogowego „strzałka kierunkowa skrętu w lewo” poprzez przejechanie skrzyżowania na wprost.
Świadkowie ci w trakcie pełnienia patrolu dokonywali nadzoru ruchu w rejonie skrzyżowania drogi krajowej nr (...)
i drogi nr (...) w G. i zauważyli jak kierowca pojazdu marki O. (...) nr rej. (...), jadący w kierunku L., nie zastosował
się do nakazu skrętu w lewo i z pasa przeznaczonego do skrętu w lewo, pojechał na wprost. Funkcjonariusze dokonali
zatrzymania tego pojazdu, którym kierował W. O.. Obwiniony, według relacji wskazanych świadków, którą Sąd uznał
za wiarygodną, przyznał się do popełnienia wykroczenia, jednakże odmówił przyjęcia mandatu karnego w wysokości
250 złotych, stwierdzając, że jest on za wysoki za takie przewinienie. Wprawdzie obwiniony, wyjaśniając przed Sądem,
nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże z jego wyjaśnień jednoznacznie wynika, iż czynu
tego dokonał, był on jednak przeświadczony o tym, że z tego pasa ruchu możliwa była także jazda na wprost. Takie
twierdzenie obwinionego uznać należy za przyjętą przez niego na potrzeby niniejszego postępowania linię obrony.
Przyznał, on iż podejmując manewr wjazdu na pas przeznaczony do ruchu na wprost był uważny i nie wykonywał
żadnych gwałtownych ruchów, nie powodując tym, w jego ocenie, żadnego niebezpieczeństwa dla innych pojazdów.
W zarzutach apelacyjnych obwiniony podniósł, iż znak „strzałka kierunkowa skrętu w lewo” był słabo widoczny,
stąd nie był on do końca świadomy, że pas który zajął jest przeznaczony tylko dla pojazdów skręcających w lewo.
Z tym stanowiskiem W. O. zgodzić się nie można, gdyż ze znajdującej się w aktach niniejszej sprawy dokumentacji
fotograficznej z miejsca zdarzenia wynika, iż znak ten był rzeczywiście nieznacznie wytarty, co jednak nie powodowało,
iż był on niewidoczny dla kierowców. Błędnym jest także stanowisko obwinionego, który twierdzi, że znajdująca się
za skrzyżowaniem dalsza część tego pasa ruchu przeznaczona jest do zrealizowania takiego właśnie „bezkolizyjnego i
płynnego” manewru, jakiego dokonał obwiniony. Rozważania poczynione przez obwinionego, w zakresie interpretacji
zasad ruchu na przedmiotowym skrzyżowaniu, są błędne i nie zasługują na akceptację, gdyż istniejące tam oznaczenia
jasno i wyraźnie wskazują na konkretne możliwości poruszania się w jego obrębie. Widniejący na jezdni znak poziomy
p-8b oznacza, że jazda z pasa ruchu, na którym jest umieszczony, jest dozwolona tylko i wyłącznie w kierunku
wskazanym strzałką, do czego zobowiązany był obwiniony wjeżdżając na ten pas ruchu. Obwiniony zignorował jednak
ten znak i nie skręcił w lewo, ale pojechał prosto, wjeżdżając po chwili na prawy pas znajdujący się obok jego pasa
ruchu przed stojący na nim samochód ciężarowy. Takim swoim zachowaniem W. O. wyczerpał znamiona wykroczenia
z art. 92 § 1 kw, gdyż niewątpliwie nie zastosował się on do znaku drogowego p-8b.
Reasumując, Sąd Okręgowy w Siedlcach uznał, że Sąd Rejonowy procedując w niniejszej sprawie nie dopuścił się
zarzuconych mu uchybień, a postawione w apelacji zarzuty stanowią jedynie dowolną polemikę z ustaleniami Sądu I
instancji, które są bardziej przekonywujące od tych zawartych w apelacji obwinionego.
O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636
§ 1 kpk.
Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł, jak w wyroku.