D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego we Włocławku

Sygn. akt I C 1041/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 października 2016 roku
Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny
Przewodniczący: SSR Agnieszka Orlik - Seligowska
Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Rydzik
po rozpoznaniu w dniu 21 września 2016 roku we Włocławku
na rozprawie sprawy
z powództwa (...) S.A. w W.
przeciwko A. K.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanej A. K. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 10.033,95 zł (dziesięć tysięcy trzydzieści trzy złote
dziewięćdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 2 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz
odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;
2. umarza postępowanie co do kwoty 6.137,08 zł (sześć tysięcy sto trzydzieści siedem złotych osiem groszy);
3. oddala powództwo w pozostałej części;
4. zasądza od pozwanej A. K. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 1750,25 zł (tysiąc siedemset pięćdziesiąt złotych
25/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Powód (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 2 grudnia 2014 roku wniósł pozew przeciwko A. K. o zapłatę kwoty 18.294,65
zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych tj. 17 grudnia
2011 roku oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Pozwana A. K. zakwestionowała wysokość zobowiązania dochodzonego przez powoda co do kwoty 8.260,70 zł.
wskazując, iż na jej rachunku osobistym widnieje zadłużenie na kwotę 10.033,95 zł, a ponadto podniosła zarzut
przedawnienia roszczenia.
W dalszej części postępowania powód cofnął powództwo przed rozprawą (co nie wymagało w świetle art. 203 kpc zgody
pozwanej) o kwotę 6.137,08 zł wskazując, iż z elektronicznego zestawienia operacji na rachunku powódki wynika, że
kwota należności głównej rzeczywiście wynosi 10.033,95 zł. Nadmienił, że rozbieżność pomiędzy kwotą pierwotnie
dochodzoną pozwem, a kwotą wskazaną przez pozwaną wynika z faktu, iż powód oparł swe roszczenia na wyciągu
z ksiąg bankowych, który zawiera dane na dzień jego wystawienia tj. na dzień 16 grudnia 2011 roku. Jednocześnie
wskazał, iż podtrzymuje żądanie o zasądzenie od pozwanej kwoty 2.123,62 zł tytułem odsetek umownych karnych
naliczonych za okres od 1 października 2010 roku do 16 października 2011 roku od zadłużenia przeterminowanego.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 17 września 2008 r. A. K. zawarła z (...) Bankiem SA w W. (obecnie (...) S.A. z siedzibą w W.) umowę
kredytu bankowego – kredyt w rachunku bankowym z dostępnym limitem 22.106 zł. Wobec nie wywiązywania się
pozwanej ze zobowiązania wynikającego z umowy powód wypowiedział umowę i wystawił wyciąg z ksiąg bankowych
datowany na 16.12.2011 r., z którego wynika, że na ten dzień zadłużenie pozwanej wynosiło 16.171,03 zł tytułem
należności głównej i 2.123 zł tytułem odsetek umownych karnych naliczonych za okres od 1.10.2010 r. do 16.12.2011
r. od zadłużenia przeterminowanego wg stopy procentowej w wysokości 20 % w skali roku. Rozwiązanie umowy
po jej uprzednim wypowiedzeniu nastąpiło 1.10.2010 r. Gdyby nie nastąpiło wystąpienie wierzyciela z wnioskiem o
nadanie klauzuli wykonalności roszczenie uległoby przedawnieniu z upływem 1.10.2013 r. (niniejszy pozew złożono
2.12.2014r.), niemniej jednak nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia albowiem w dniu 16.12.2011 r. wierzyciel
wystawił w związku z niniejszą umową bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) i wniósł do Sądu Rejonowego we Włocławku
najpóźniej w dniu 27.02.2013 r. i 8.07.2014 r. (daty postanowień) o nadanie sądowej klauzuli wykonalności. Bieg 3letniego terminu został przerwany i zaczął biec na nowo.
(dowód: umowa kredytu bankowego – k. 5-7, harmonogram spłat – k. 113-114, wyciąg z ksiąg bankowych – k. 4,
wezwanie do zapłaty z dowodem doręczenia – k. 8-9, postanowienie – k. 14, odpis KRS – k.15-17, postanowienia – k.
107-108, zestawienie operacji na rachunku bankowym – k. 109-112)
Na dzień wniesienia pozwu tj. 2.12.2014 r. bezsporna kwota należności głównej niespłaconej przez pozwaną A. K.
wynosiła 10.033,95 zł i nie została zaspokojona w żadnej części. Rozbieżność pomiędzy kwotą pierwotnie dochodzoną
pozwem, a ww. kwotą wynikała z faktu, iż powód oparł swe roszczenia na wyciągu z ksiąg bankowych, który
zawierał dane na dzień jego wystawienia tj. na dzień 16 grudnia 2011 roku, nie zaś na dzień wniesienia pozwu.
Brak jest dowodów jednoznacznie świadczących o wysokości odsetek umownych karnych naliczonych za okres od 1
października 2010 roku do 16 października 2011 roku od zadłużenia przeterminowanego.
(dowód: okoliczności bezsporne, a nadto koperta – k. 18, wydruki z konta – k. 62-63)
Sąd zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutu pozwanej dotyczącego przedawnienia roszczenia należy stwierdzić, iż
roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu. Zgodnie z art. 123 §1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez
każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń
danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia
albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Z uwagi na fakt, iż powód dwukrotnie złożył wniosek o nadanie
klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (...) Banku S.A. nr (...) z dnia 16 grudnia 2011 roku
(raz przed dniem 27 lutego 2013 roku i drugi raz przed dniem 8 lipca 2014 roku, najpóźniej w tych datach) bieg
terminu przedawnienia został przerwany. Złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi
egzekucyjnemu jest czynnością powodującą przerwanie biegu przedawnienia, a istotny jest sam fakt złożenia wniosku
niezależnie od sposobu jego rozpoznania (w tym przypadku dwukrotne oddalenie wniosku). Tym samym bieg terminu
przedawnienia zaczął biec na nowo po dniu 8 lipca 2014 roku.
W niniejszej sprawie samo zawarcie umowy kredytu nie było przez pozwaną kwestionowane. Pozwana przyznała
ponadto, iż na jej rachunku widnieje zadłużenie z tytułu kredytu na kwotę 10.033,95 zł i do tej wysokości ponosi
odpowiedzialność względem powoda. Była to ostatecznie okoliczność bezsporna pomiędzy stronami. Tym samym Sąd
zasądził pod pozwanej A. K. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 10.033,95 zł z odsetkami ustawowymi od dnia
wniesienia pozwu tj. 2 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty (art. 481 kc, art. 471 kc, art. 69 prawa bankowego).
Powód po zapoznaniu się z twierdzeniami pozwanej zmodyfikował swoje pierwotne żądanie i przyznał, iż należność
główna z tytułu kredytu wynosi nie 16.171,03 zł jak wynika z wyciągu z ksiąg bankowych (...) Banku S.A. nr (...) z
dnia 16 grudnia 2011 roku, a 10.033,95 zł jak wynika z elektronicznego zestawienia operacji z rachunku powódki,
więc cofnął powództwo co do kwoty 6.137,08 zł. Zgodnie z art. 203 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia
pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania
wyroku. W przedmiotowej sprawie powód cofnął powództwo w wyżej wskazanym zakresie w dniu 16 sierpnia 2016
roku tj. przed rozpoczęciem rozprawy i z tego względu do cofnięcia pozwu nie była wymagana zgoda pozwanej.
Uznając, że cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie nie było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie
zmierzało do obejścia prawa, Sąd na podstawie
art. 355 k.p.c. w zw. 203 §1 k.p.c. umorzył postępowanie co do kwoty 6.137,08 zł.
Powód żądał ponadto zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 2.123,62 zł tytułem odsetek umownych karnych
naliczonych za okres od 1 października 2010 roku do 16 grudnia 2011 roku od zadłużenia przeterminowanego.
Pozwana kwestionowała żądanie powoda w tym zakresie, twierdząc, iż na jej rachunku widnieje zadłużenie z tytułu
kredytu na kwotę 10.033,95 zł i jedynie do tej wysokości ponosi odpowiedzialność względem powoda. W myśl art. 6
k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ponadto zgodnie z art.
232 zd. 1 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.
Powód nie wykazał, aby pozwana była zobowiązania zapłacić kwotę 2.123,62 zł tytułem odsetek umownych karnych,
bowiem przedłożone przez niego dokumenty wykazują jedynie wysokość zadłużenia z tytułu należności głównej. Z
przedłożonych dokumentów nie sposób ustalić, od jakich kwot naliczane były odsetki i czy w dacie początkowej
naliczania odsetek roszczenie było wymagalne (tj. czy zadłużenie było rzeczywiście przeterminowane) bowiem nie
przedłożono rzeczywistego a nie planowany harmonogramu spłat. Wprawdzie powód przedłożył do akt sprawy wyciąg
z ksiąg bankowych (...) Banku S.A. nr (...) z dnia 16 grudnia 2011 roku, jednak ma on charakter dokumentu
prywatnego i w związku z tym nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą oświadczenia w nim zawartego, a
nadto powód od początku postępowania nie wyliczył dochodzonego roszczenia w sposób klarowny. Tym samym na
skutek nieudowodnienia powyższych twierdzeń, Sąd oddalił powództwo powoda (...) S.A. w W. co do zapłaty kwoty
2.123,62 zł.
O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 100 k.p.c. zgodnie z którą w razie częściowego
tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Z uwagi na fakt, iż roszczenie
powoda zostało uwzględnione w 55 % (10.033,95 złx100%:18.294,65 zł) powodowi należy się zwrot kwoty 1750,25
zł stanowiącej 55 % poniesionych przez powoda kosztów procesu w wysokości 3.332 zł (2400 zł wynagrodzenie
pełnomocnika, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 915 zł opłata sądowa od pozwu) przy uwzględnieniu
wzajemnej kompensacji 45% (wygrana pozwanej) z kwoty 183 zł poniesionej przez pozwaną tytułem opłaty od
zażalenia (1832,60 zł-82,35 zł). Po wzajemnej kompensacji Sąd zasądził od pozwanej A. K. na rzecz powoda (...) S.A.
w W. kwotę 1750,25 zł uznając, że powód wygrał w 55 %, przegrał w 45 %. Mając na uwadze, że częściowe ograniczenie
żądania pozwu przez powoda nastąpiło na skutek argumentacji strony pozwanej i gdyby cofnięcie pozwu w tej części
nie nastąpiło powód w tym zakresie i tak zostałby uznany za przegranego uznać należało, że nie były to koszty celowego
dochodzenia roszczenia. Gdyby pozew od początku był sformułowany w sposób prawidłowy i dokładny powód nie
musiałby podejmować takich czynności procesowych. Stąd w zakresie umorzenia i częściowego oddalenia powództwa
Sąd uznał powoda za przegrywającego sprawę (45%).