Opis złącza interfejsu diagnostycznego OBD II

Samochodowe interfejsy diagnostyczne
Opis złącza interfejsu diagnostycznego OBD II
Diagnostyka pokładowa (On-board diagnostics –
OBD) to termin odnoszący się do autodiagnostyki pojazdów z możliwością raportowania ich stanu. System OBD daje właścicielowi pojazdu lub obsłudze warsztatu dostęp do statusu poszczególnych podsystemów pojazdu. Ilość informacji diagnostycznych dostępnych poprzez OBD jest bardzo zróżnicowana i znacznie się zwiększyła, zarówno ilościowo, jak i jakościowo zwłaszcza od czasu wprowadzenia w 1980 roku wspomagania diagnozowania przez komputery pokładowe pojazdu.
Wczesne wersje OBD, jeśli został wykryty problem
po prostu zapalały światło wskaźnika sygnalizującego nieprawidłowe działanie podzespołu lub systemu, ale nie dostarczały żadnych informacji odnośnie charakteru problemu. Współczesne implementacje OBD wykorzystują znormalizowane cyfrowe porty komunikacyjne do dostarczania danych
SERWIS
w czasie rzeczywistym, a dodatkowo sygnalizując
w postaci znormalizowanej serii diagnostycznych
kodów usterek (DTC – Diagnostic Trouble Code),
które pozwalają na szybką identyfikację uszkodzeń
(nieprawidłowości) i sygnalizując drogę postępowania w celu naprawienia szkody w pojeździe.
Specyfikacja złącza OBD-II
Specyfikacja systemu diagnostycznego OBD-II
przewiduje dla standaryzacji interfejsu sprzętowego 16-pinowe (2×8) gniazdo „żeńskie” typu J1962
i odpowiedni dla tego gniazda wtyk. W przeciwieństwie do złącza OBD-I, który może zostać „znaleziony” pod maską pojazdu, złącze OBD-II znajduje się
po stronie kierowcy w pobliżu konsoli środkowej.
Opis wyprowadzeń wtyku OBD-II pokazano na poniższym rysunku:
ELEKTRONIKI