Pobierz plik

Zakład Napędów Wieloźródłowych
Instytut Maszyn Roboczych CięŜkich PW
Laboratorium Elektrotechniki i Elektroniki
Ćwiczenie E1 - instrukcja
Zasilacze:
prostowniki, prostowniki sterowane, stabilizatory
Data wykonania ćwiczenia................................................................................
Data oddania sprawozdania...............................................................................
Zespół wykonujący ćwiczenie:
Nazwisko i imię
ocena końcowa
1. .............................................................
2. .............................................................
3. .............................................................
4. .............................................................
5. .............................................................
6. .............................................................
7. .............................................................
8. .............................................................
9. .............................................................
10. .............................................................
.........................
.........................
.........................
….....................
.........................
.........................
.........................
.........................
.........................
.........................
Wydział SiMR PW
Rok ak. 20.../20...
Semestr...............
Grupa.................
Warszawa 2007r.
Spis treści
1. Cel i zakres ćwiczenia
2. Wiadomości teoretyczne
3. Zagadnienia do opracowania
4. Literatura pomocnicza
1. Cel i zakres ćwiczenia
Ćwiczenie ma na celu poznanie zasad działania i wielkości charakteryzujących:
prostowniki, prostowniki sterowane i stabilizatory, to jest układy elektroniczne, które umoŜliwiają
przekształcanie napięć i prądów z moŜliwością płynnej regulacji ich wartości (prostowanie), a
takŜe uniezaleŜnienie (w ograniczonym zakresie) od wahań napięcia zasilającego i prądu
obciąŜenia (stabilizatory).
2. Wiadomości teoretyczne
2.1. Prostowniki niesterowane
Prostowanie jest to proces, w wyniku którego z przebiegu mającego wartości dodatnie i
ujemne otrzymuje się przebieg przybierający wartości tylko jednego znaku. Do realizowania
powyŜszego procesu stosuje się urządzenie dokonujące prostowania – prostownik zawierający
elementy prostownicze (przewaŜnie diody półprzewodnikowe).
Podstawową cechą elementu prostowniczego jest
charakterystyka napięciowo – prądowa
przebiegająca odmiennie dla dodatnich i ujemnych wartości napięć. Przykładową charakterystykę
diody, jej aproksymację liniową i schemat zastępczy wraz z parametrami odbiornika przedstawia
rys. 1
gdzie: u1 - napięcie przemienne,
w - dioda półprzewodnikowa jako
wyłącznik półokresowy o rezystancji rw ,
R, C - elementy odbiornika,
u2 - napięcie wyprostowane.
Własności układu z prostownikami zaleŜą
nie tylko od ich charakterystyk, ale i od
parametrów obwodu zasilanego przez
prostownik.
Rys.1. Charakterystyki diody i schemat zastępczy, a) charakterystyka, b) aproksymacja liniowa,
c) schemat zastępczy:
2
W ogólnym przypadku schemat zastępczy obwodu z prostownikiem moŜna przedstawiæ zgodnie z
rys.2. Rezystancja r jest sumą rezystancji szeregowych obwodu, a spadek napięcia na prostowniku
reprezentuje dodatkowe źródło ∆U. Jednofazowe obwody
prostownikowe opisane takim schematem profilują kształt napięcia
wyjściowego i warunki pracy zaleŜne od rodzaju obciąŜenia.
Rys.2. Schemat zastępczy
2.1.1. ObciąŜenie rezystancyjne
Przy rezystancyjnym obciąŜeniu obwodu prostownikowego napięcie wyjściowe w czasie
przewodzenia prostownika określa zaleŜność:
u2 = U1m
R
R
sin ϖt − ∆U
R+r
R+r
Prąd obciąŜenia jest równocześnie prądem prostownika i jego wartość chwilowa jest opisana
zaleŜnością:
i2 = iz =
U1m
∆U
sin ωt −
R+r
R+r
gdy prostownik nie przewodzi to i2 = 0.
Napięcie wyjściowe jest więc napięciem pulsującym i moŜna je przedstawić jako:
∞
∑U
u 2 = U2 +
2 nm
sin( nωt + ϕ n )
n =1
Wartość średnia napięcia wyprostowanego, po pominięciu spadku napięcia na elemencie
prostującym jest następująca:
π
1
1
R
2 R
U2 =
u2 d (ωt ) = U1m
=
U1
∫
2π 0
π
R+r
π R+r
π
a wartość skuteczna:
U2sk =
1
R U 1m
R U1
u2 ( dωt ) =
=
∫
2π 0
R+r 2
R+r 2
Rys.3. Przebiegi napięć i prądów w obwodzie z prostownikiem przy obciąŜeniu rezystancyjnym
3
2.1.2. ObciąŜenie rezystancyjno – pojemnościowe
Schemat zastępczy obwodu prostownikowego z obciąŜeniem rezystancyjno–pojemnościowym
przedstawia rysunek 4. Opisanie takiego układu przeprowadza się przy pominięciu rezystancji r
i spadku napięcia ∆U. Gdy napięcie zasilające ma zapis:
u1 = 2 U1 sin ωt ,
to: u2 = u1 sin ωt i iD =
2U1
sin(ωt+Θ),
R cosΘ
przy czym: Θ = arc tg ω RC
Rys.4 Schemat zastępczy prostownika
obciąŜenia.
Prostownik zaczyna przewodzić gdy napięcie wejściowe przekracza
kondensatorze. Kąt z obciąŜeniem
- kąt fazowy obwodu
wartość napięcia na
R,C fazowy, przy którym rozpoczyna się przewodzenie
nazywa się kątem włączenia ϑz = ωt1. Prostownik przestaje przewodzić prąd, gdy napięcie na nim
osiągnie wartość równą zeru. Oznaczając przez ϑg - kąt wyłączenia prostownika uzyskuje się
wartość kąta przewodzenia prostownika: λ = ϑg - ϑz. Gdy prostownik jest zamknięty, kondensator
C wyładowuje się przez rezystancję R zgodnie z zaleŜnością:
u’2 = u2 (t2) exp-(ωt - ϑg)ctgΘ,
otrzymuje się: u’2 =
lub uwzględniając: ωt2 = ϑg = Θ1 = arc tg (-ωRC)
2 U1 sin Θ1 exp-(2π - λ)ctgΘ.
Ponowne włączenie prostownika następuje po zrównaniu się napięcia kondensatora z napięciem
zasilającym. W stanie ustalonym pracy obwodu prostownikowego wartość ta jest równa:
U2 (0) =
2 U1 sin Θ1 exp-(2π - λ) ctgΘ.
Przebiegi napięć i prądów w obwodzie prostownikowym o obciąŜeniu R,C – przedstawia rysunek 5.
Rys.5. Przebiegi napięć i prądów w obwodzie prostownikowym z obciąŜeniem R,C
4
2.1.3. ObciąŜenie rezystancyjno – indukcyjne (połączenie szeregowe)
Schemat zastępczy prostownika przy obciąŜeniu R,L oraz przebiegi napięć przedstawiają
rysunki 6 i 6.1.:
Rys.6. Schemat zastępczy
Rys.6.1. Przebiegi napięć
Rozpatrując powyŜszy obwód przy pominięciu rezystancji r i spadku napięcia ∆U, przy napięciu
zasilania
u1 =
2 U1 sin ωt
oraz
u2 =
2 U1 sin ωt
–
2U1
cos Θ2 [sin(ωt-Θ2) + sin Θ2exp-(ωt ctgΘ2 )]
R
iD =
Θ2 = arc tg (ωL/R).
, gdzie:
Włączenie prostownika następuje przy t = 0, natomiast prąd przestaje płynąć w obwodzie w
chwili, gdy sem samoindukcji równowaŜy napięcie wejściowe. Wartość średnią prądu obciąŜenia
moŜna zapisać jako:
2U1
(1 - cosλ) .
2πR
iD =
Układy prostownikowe mogą pracować równieŜ, gdy obciąŜenie stanowi odbiornik o charakterze
R,L przy elementach połączonych równolegle.
2.1.4. Wielofazowe układy prostownikowe
Wielofazowe układy prostownikowe są to układy, w których prąd w obwodzie
wyjściowym równy jest sumie prądów dwóch lub większej liczby prostowników. Prostowniki te są
zasilane napięciami przemiennymi, przesuniętymi względem siebie w fazie o kąt ϕ = 2π/m,
przy czym: m - liczba prostowników lub faz.
Przy obciąŜeniu rezystancyjnym prądy poszczególnych prostowników mają charakter impulsów
o przebiegu: ik =
2U
2π
sin(ωt −
k)
R
m
, gdzie: U - wartość skuteczna napięcia zasilania,
R - rezystancja całkowita obwodu, m - liczba prostowników (faz), k - kolejny numer prostownika.
Przebieg impulsów prądowych prostowników w układzie jednofazowym pełno okresowym (m=2)
moŜna przedstawić w postaci szeregu Fouriera:
i1,2 =
2U 1 1
2
2
( + sin ωt −
cos 2ωt −
cos 4ωt ....)
R π 2
3π
15π
5
Wartość chwilową napięcia wyprostowanego takiego prostownika opisuje zaleŜność:
u = u1 + u2 = R (i1 + i2) =
wartość średnią:
a skuteczną:
Uśr =
Usk =
1
2π
2π
∫ ud (ωt ) =
1
π
0
2 2
π
2 2
π
U (1 −
2
2
cos 2ωt − cos 4ωt ...) ,
3
15
U,
π
∫(
2U sin ωt ) 2 d (ωt ) = U .
0
Układ do prostowania jednofazowego pełno okresowego przedstawia rysunek 7, a przebiegi
prądów i napięć w obwodzie obciąŜonym rezystancją rysunek 7.1.
Rys.7. Pełno okresowy układ prostownikowy
Rys. 7.1. Przebiegi prądów i napięć
Prostowanie pełno okresowe moŜna realizować równieŜ i w innych układach, np. w mostkowym
układzie Graetza (Rys.8). Przebiegi prądów i napięć są identyczne jak w układzie przedstawionym
wyŜej Prostowniki wielofazowe i pełno okresowe mogą
zasilać obwody o charakterze rezystancyjnym,
rezystancyjno – pojemnościowym, a takŜe rezystancyjno –
indukcyjnym w połączeniach szeregowych i równoległych.
Rys.8 Prostownikowy układ mostkowy
2.2. Prostowniki sterowane
Sterowane elementy prostownikowe - głównie tyrystory - są podstawowymi elementami
układów regulacyjnych. RóŜnica w stosunku do prostowników niesterowanych polega na
moŜliwoœci regulacji prądu i napięcia wyprostowanego, przez zmianę kąta otwarcia
(przewodzenia) prostownika. Otwieranie prostowników w zakresie napięć dodatnich odbywa się
przez wprowadzenie do obwodu sterującego sygnału napięciowego lub prądowego o wartości
określonej charakterystyką danego prostownika. Rodzaj i kształt sygnałów sterujących zaleŜy od
prostownika i charakteru obciąŜenia.
6
Prostowniki sterowane są zasilane napięciem przemiennym. Wyłączenie prostownika następuje
w chwili, gdy napięcie na nim uzyskuje wartość równą zeru, lub gdy prąd prostownika uzyska
wartość mniejszą od niezbędnej do podtrzymania jego przewodzenia.
Tyrystor - sterowana dioda krzemowa jest przyrządem półprzewodnikowym o strukturze p-n-p-n.
Dopóki do elektrody sterującej (bramki) nie zostanie doprowadzony impuls prądu, tyrystor
pozostaje w stanie zaporowym, niezaleŜnie od znaku napięcia anoda - katoda. Przy dodatnich
napięciach anoda - katoda tyrystor wprowadza się w stan przewodzenia przez doprowadzenie do
bramki napięcia dodatniego względem katody. W stanie przewodzenia obwód traci własności
sterownicze, a charakterystyka prądowo-napięciowa obwodu jest
prawie identyczna z
charakterystyką diody krzemowej, spolaryzowanej w kierunku przewodzenia.
Strukturę oraz
charakterystykę prądowo-napięciową tyrystora przedstawia rysunek 9.
Rys.9. Struktura i charakterystyka tyrystora
2.2.1. Prostownik sterowany z obciąŜeniem rezystancyjnym
Układ jednofazowego prostownika sterowanego o obciąŜeniu rezystancyjnym oraz
przebiegi prądów i napięć przedstawiono na rysunku 10
Rys.10. Prostownik sterowany: schemat ideowy i przebiegi napięć
7
Przy braku impulsów sterujących w obwodzie bramki tyrystor nie przewodzi prądu. Wyzwolenie
tyrystora impulsem prądowym moŜe nastąpić tylko w czasie dodatniej półsinusoidy napięcia. Z
rysunku 10 wynika, Ŝe im wcześniej nastąpi wyzwolenie tyrystora, tym większe są średnie
wartości prądu i napięcia wyprostowanego. Tyrystor moŜe być wysterowany najwcześniej w
chwili odpowiadającej początkowi dodatniej półfali napięcia zasilającego. Kąt liczony od tej
chwili do chwili wyzwolenia tyrystora nazywa się kątem opóźnienia włączenia. Dla czasu
przechodzenia sinusoidy napięcia przez zero, tyrystor przechodzi w stan zaporowy i moŜe być
wlączony ponownie impulsem sterującym przy dodatniej półfali napięcia następnego cyklu.
Zmieniając kąt opóźnienia moŜna regulować napięcie wyprostowane od zera do pełnej wartości
średniej, jak w przypadku prostownika niesterowanego. Średnią wartość napięcia dla danego kąta
oblicza się z zaleŜności:
π
U2śr =
1
1
U m sin ωtd (ωt ) =
U m (1 + cosα ).
∫
2π α
2π
2.2.2. Prostownik sterowany z obciąŜeniem rezystancyjno – indukcyjnym
Układ jednofazowego prostownika sterowanego o obciąŜeniu rezystancyjno – indukcyjnym
oraz przebiegi napięć i prądu przedstawia rysunek 11
Rys.11. Jednofazowy prostownik sterowany:
Rys.11. Jednofazowy prostownik sterowany, schemat ideowy i przebiegi napięć przy obciąŜeniu
rezystancyjno – indukcyjnym
W prostowniku sterowanym z indukcyjnością w obwodzie przebiegi prądu i proporcjonalnego do
niego napięcia na odbiorniku rezystancyjnym są zniekształconą sinusoidą. Indukcyjność obwodu,
podobnie jak w prostownikach niesterowanych łagodzi przebieg narastania prądu oraz powoduje
wzrost czasu jego przepływu przez tyrystor. Przewodzenie prądu odbywa się częściowo przy
ujemnej półfali napięcia zasilającego. W celu zachowania ciągłości przepływu prądu w obwodzie
obciąŜenia włącza się „diodę gaszącą” w sposób podany przykładowo na rysunku 12
8
Rys.12. Prostownik sterowany z indukcyjnością i diodą gaszącą oraz przebiegi napięć
Schemat blokowy przykładowego układu sterowania prostowników sterowanych oraz przebiegi
wyjaśniające zasadę jego działania przedstawia rysunek 13
Rys.13. Schemat blokowy przykładowego układu sterowania tyrystorów.
G – generator napięcia piłokształtnego, K – generator impulsów sterujących,
P – prostownik sterowany
2.3. Stabilizatory
Stabilizatorem nazywa się urządzenie, którego zadaniem jest utrzymywanie stałych
wartości wybranych parametrów elektrycznych: np. prądu lub napięcia, zarówno stałych i
przemiennych. W niniejszej instrukcji omawia się jedynie stabilizację związaną z prądem stałym i
dotyczy ona stałości napięcia (w załoŜonych granicach) podczas zmieniającego się napięcia
zasilania i prądu obciąŜenia.
Stabilizatory dzielą się na parametryczne, kompensacyjne i mieszane:
– parametryczne pracują na zasadzie zmiany parametrów elementu stabilizującego w funkcji
napięcia lub prądu. Zmiany te przeciwdziałają zmianom wielkości stabilizowanej. Stabilizatorami
parametrycznymi są elementy nieliniowe, a między innymi baretery, termistory,
9
– kompensacyjne pracują na zasadzie porównywania wartości napięcia stabilizowanego i
przyjętego napięcia odniesienia. Zaistniała róŜnica tych napięć powoduje automatyczną regulację
napięcia wyjściowego;
– mieszane pracują przy uŜyciu elementów stabilizacji parametrycznej i elementów stabilizacji
kompensacyjnej.
Zmiany napięcia U2 zasilającego odbiornik Ro mogą być
minimalizowane przy pomocy stabilizatora włączonego
między napięcie zasilania U1 i odbiornik. W najprostszym
przypadku, układ tego rodzaju moŜe być zbudowany
Rys.14. Idea stabilizacji napięcia
z dwóch rezystorów, z których jeden musi być nieliniowy
lub automatycznie regulowany. Na rysunku 14, Ro jest obciąŜeniem, a R2 rezystancją nieliniową.
NaleŜy dobrać takie warunki pracy, aby przy zmianie napięcia zasilającego U1 napięcie U2
występujące na odbiorniku pozostawało niezmienne np. z tolerancją (0,5÷1)%. Jakość stabilizacji
napięcia określana jest współczynnikiem stabilizacji napięciowej określonym jako:
Ku =
∆U we ∆U wy
:
U we U wy
lub
Ku =
dU we U wy
dU wy U we
gdzie: Uwe, Uwy – napięcia na wejściu i wyjściu stabilizatora, a ∆Uwe, ∆Uwy – przyrosty tych
napięć. Analogicznie określa się stabilizację prądu:
Ki =
dI we I wy
dI wy I we
Stabilizatory powinny pracować z duŜą dynamiką i nie mogą wprowadzać sygnałów (prądów i
napięć) zakłócających. Wahania napięcia wejściowego lub prądu obciąŜenia mogą mieć charakter
tętniący lub zmieniającej się składowej stałej. Schemat blokowy zasilacza stabilizowanego
przedstawia rysunek 15, a przykładowy filtr pojemnościowo – indukcyjny dodatkowo
ograniczający tętnienia rysunek 16.
Rys.15. Schemat blokowy zasilacza stabilizowanego
10
Rys.16. Przykładowy filtr pojemnościowo – indukcyjny
Przedstawiony
prostownik
wyposaŜony
w
filtr
ograniczający
tętnienia
napięcia
wyprostowanego w prostowniku i stabilizator napięcia, ma za zadanie utrzymywanie stałej
wartości napięcia na wyjściu (Uwy) niezaleŜnie od wahań (w określonym zakresie) napięcia
wejściowego (Uwe) oraz prądu obciąŜenia (Io).
Traktując napięcie wyjściowe stabilizatora jako funkcję dwóch zmiennych: Uwy = f(Uwe, Io) moŜna
wyznaczyć przyrost tego napięcia przy zadanych przyrostach zmiennych niezaleŜnych napięcia i
prądu z zaleŜności:
∆Uwy =
∂U wy
∂U we
∆U we +
∂U wy
∂I 0
∆I 0
Występujące pochodne cząstkowe w zaleŜności zwanej równaniem stabilizacji, stanowią dwa
podstawowe parametry stabilizatora:
∂U wy
∂U we
= Fu - dynamiczny współczynnik stabilizacji napięcia,
Io = const.
∂U wy
∂I o
= Rwy - dynamiczna rezystancja wyjściowa.
Uwe= const.
Pierwszy współczynnik określa wpływ zmian napięcia wejściowego przy stałym
obciąŜeniu, a drugi - wpływ zmian prądu obciąŜenia przy stałej wartości napięcia wejściowego.
Do porównywania jakości stabilizacji napięcia (prądu) słuŜy współczynnik stabilizacji napięcia
(prądu) opisany jako:
∆U we
U we
Ku =
∆U wy
.
U wy
Io = const
11
2.3.1. Elementy stabilizujące
– Dioda Zenera Dioda Zenera jest krzemową diodą warstwową o ściśle określonych wartościach
napięcia przebicia. MoŜe pracować w sposób ciągły w stanie przebicia, przy ograniczeniu prądu
za pomocą szeregowo włączonych rezystorów. Charakterystykę prądowo-napięciową diody Zenera
ilustruje rysunek 17. Parametrami charakterystycznymi diod
Zenera w obszarze przebicia są: rezystancja dynamiczna oraz
maksymalna i minimalna wartość prądu. Prąd maksymalny
jest ograniczony dopuszczalną mocą diody. Produkowane
współcześnie diody Zenera mają napięcie znamionowe
w granicach od części wolta do 1200 V oraz moc znamionową
Rys.17. Charakterystyka
od ułamków wata do kilku watów.
diody Zenera
– Bareter. Bareteter jest rezystorem o duŜym dodatnim współczynniku temperaturowym i słuŜy
do stabilizacji prądu. Wykonywany jest w postaci spiralnego włókna Ŝelaznego lub wolframowego
umieszczonego w bańce szklanej w atmosferze wodoru. Wodór zapewnia duŜą przewodność
cieplną. Podczas przepływu prądu elektrycznego przez włókno baretera jego rezystancja wzrasta
wraz ze wzrostem temperatury. Rysunek 16 przedstawia bareter stosowany do stabilizacji prądu i
jego charakterystykę. Wskutek chłodzenia włókna przez przewodnictwo i konwekcję gazu
charakterystyka I = f(U) przebiega nieliniowo.
W celu stabilizacji prądu za pomocą baretera naleŜy włączyć go szeregowo do obwodu o
stabilizowanym prądzie-rysunek 19.
Baretery moŜna równieŜ stosować jako
stabilizatory napięcia W tym celu
szeregowo z bareterem włącza się rezystor
o rezystancji R znacznie mniejszej od
równolegle dołączonej doń rezystancji
Rys.18. Bareter i jego charakterystyka
odbiornika Ro. W tym przypadku bareter ustala
wartość prądu płynącego przez rezystancję R, a zmiana rezystancji Ro jako duŜej, minimalnie
wpływa na wartość napięcia stabilizowanego (Uwy).
12
Rys.19. Bareter w obwodzie stabilizowanym prądowo i ilustracja jego pracy
2.3.2.Przykładowe układy stabilizatorów
Układy stabilizatorów realizuje się jako szeregowe lub równoległe. Podstawowe schematy
obrazują rysunki 20 i 21.
Rys.20.Stabilizator w układzie szeregowym
Rys.21. Stabilizator w układzie równoległym
KaŜdy z układów zawiera elementy: nieliniowy (zwany regulacyjnym) i liniowy. Stabilizator
moŜe być kompensacyjny lub parametryczny zaleŜnie od tego, czy element regulacyjny jest
sterowany.
Przykładową
realizacją
parametrycznego
stabilizatora
napięcia
w
układzie
równoległym przedstawiono na rysunku 22.
Rys. 22. Stabilizator parametryczny i jego aproksymacja
Układ ten składa się z rezystora liniowego, elementu regulacyjnego niesterowanego w
postaci diody Zenera oraz rezystancji obciąŜenia Ro. W celu wyznaczenia parametrów układu
moŜna zastosować dwuodcinkową linearyzację (aproksymację) charakterystyki prądowonapięciowej diody i zastąpić stabilizator obwodem liniowym - rysunek 23.
13
Napięcie źródła zastępczego Uz jest napięciem progowym
diody Zenera o określonej rezystancji dynamicznej. Dla
układu zastępczego otrzymuje się zaleŜność:
Uwy =
R
r
rR
U z + z U we − z I o .
R+r
R + rz
R+r
Rys. 23. Zlinearyzowany element
Główną wadą tego typu stabilizatorów jest ich mała sprawność.
Przykładowy schemat stabilizatora kompensacyjnego w układzie szeregowym przedstawia
rysunek 24.
Rys.24. Kompensacyjny stabilizator napięcia w układzie szeregowym
Sygnał sterujący doprowadzony do elementu regulacyjnego uzyskiwany jest na drodze
ciągłego porównywania napięcia wyjściowego z napięciem wzorcowym. KaŜda zmiana napięcia
wyjściowego wytwarza sygnał błędu, który po wzmocnieniu oddziałuje na element regulacyjny w
taki sposób, aby zmiana napięcia została skompensowana. W układzie praktycznym elementem
regulacyjnym jest tranzystor T1. Tranzystor T2 spełnia funkcje elementu porównującego i
wzmacniającego. Dioda Zenera utrzymując stały potencjał emitera tranzystora T2 jest źródłem
napięcia wzorcowego. Napięcie emiter-baza tranzystora T2 stanowi róŜnicę między napięciem
wzorcowym występującym na diodzie Zenera a napięciem porównywanym, pobranym z dzielnika
napięcia wyjściowego R1/R2. Ta róŜnica stanowi sygnał błędu, który po wzmocnieniu wysterowuje
tranzystor T1.
Sprawność stabilizatorów kompensacyjnych szeregowych dochodzi do (60÷70)%.
14
3. Zagadnienia do opracowania
1. Właściwości elementów prostownikowych
2. Właściwości układów jedno i dwu połówkowego prostowania
3. Elementy C i L w układach prostownikowych
4. Zasady regulacji wartości średnich prądu i napięcia w obwodach ze sterowanymi układami
prostownikowymi
5. MoŜliwości zastosowania prostowników sterowanych w obwodach zasilania silników prądu
stałego
6. Cel i zasady stabilizacji napięcia – prądu
7. Podstawowe parametry elementów i układów stabilizujących
4. Literatura pomocnicza
1. Notatki z wykładu Elektrotechnika i Elektronika
2. Elektrotechnika i elektronika dla nieelektryków – praca zbiorowa WNT
3. Układy elektroniczne w automatyce napędowej; H. Tunia, B. Winiarski, WNT
4. Układy tyrystorowe; J. Luciński, WNT
5. Miernictwo teleelektryczne; M. Łapiński, WKiŁ
Opracował: dr inŜ. P. Majewski
15