D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VII Ua 17/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 kwietnia 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk
Sędziowie: SO Małgorzata Jarząbek
SO Anna Kozłowska-Czabańska (spr.)
Protokolant: Paulina Soliwoda
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2016 r. w W.
sprawy T. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W.
o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy
na skutek apelacji wniesionej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 3 listopada 2015 roku sygn. akt VI U 292/14
oddala apelację.
SSO Małgorzata Jarząbek SSO Marcin Graczyk SSO Anna Kozłowska - Czabańska
UZASADNIENIE
W wyroku z dnia 3 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe
w W., VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygnaturze akt
VI U 292/14 z odwołania T. G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o jednorazowe
odszkodowanie zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 20 maja 2014 r., znak:(...)/OW-WP/2014 w ten sposób, że przyznał
odwołującej prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 8% (osiem procent)
długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Ustalając przedmiotowy stan faktyczny Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii
biegłych sądowych
z zakresu ortopedii oraz chirurgii. Na skutek opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego chirurga J. J., Sąd
Rejonowy uznał, że wypadek przy pracy, któremu uległa odwołująca, determinuje do przyznania jej 8% długotrwałego
uszczerbku na zdrowiu. Sąd I instancji dokonując rozważań prawnych w niniejszej sprawie oparł się na przepisach
ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób
zawodowych ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1242 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z
dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu,
trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (
Dz. U. z 2013 r., poz. 954). Na podstawie szczegółowej analizy przepisów prawnych ww. aktów oraz w oparciu o
opinię biegłego sądowego z zakresu chirurgii, Sąd Rejonowy zważył, że prawidłowym jest przyznanie odwołującej
prawa do jednorazowego odszkodowania w wysokości 8% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z tytułu następstw
spowodowanych wypadkiem przy pracy z dnia 24 stycznia 2007 r.
W dniu 11 stycznia 2016 r. wpłynęła apelacja organu rentowego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy PragiPołudnie w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 listopada 2015 r. w sprawie o sygnaturze
akt VI U 292/14. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu
naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego interpretację i niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności
przepis art. 11 ust. 1 i 3, art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu
wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz przepisów art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zbyt swobodną ocenę zebranego
materiału
dowodowego, przez nieuwzględnienie wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu
z opinii łącznej biegłych, a uznanie, że ubezpieczona wskutek wypadku przy pracy z dnia
24 stycznia 2007 r. doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 8%. Wskazując na powyższe organ
rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania lub ewentualnie o jego uchylenie i skierowanie
sprawy do sądu pierwszej instancji celem ponownego rozpoznania. Zdaniem organu rentowego, Sąd I instancji uznając
opinię biegłego chirurga za materiał dowodowy dający podstawę do rozstrzygnięcia, wydał zaskarżone orzeczenie bez
wyjaśnienia istotnych wątpliwości mających wpływ na jej rozstrzygnięcie, a wydane orzeczenie narusza wskazane
przepisy prawa.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja organu rentowego z dnia 11 stycznia 2016 r. podlegała oddaleniu jako bezzasadna.
Na wstępie należy wskazać, że postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter
i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed Sądem I instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., Sąd
Okręgowy rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, a w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę
nieważność postępowania.
W kontekście zgłoszonych zarzutów stwierdzić należy, że spór w niniejszej sprawie dotyczył wykładni przepisów prawa
procesowego i materialnego. Sąd Okręgowy zważył,
iż zarzuty apelacyjne pozwanego koncentrowały się na kwestii prawidłowego zastosowania przez Sąd Rejonowy art.
233 § 1 k.p.c. oraz przepisów prawa materialnego, to jest art. 11 ust. 1 i 3 oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 30 października
2002 r. o ubezpieczeniu społecznym
z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że Sąd Rejonowy
prawidłowo ustalił stan faktyczny, a swe ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materiale dowodowym, którego
ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Dlatego też Sąd Okręgowy przyjął jako własne
ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne Sądu I instancji.
Przyjmując zatem, że zarzut organu rentowego wobec zaskarżonego wyroku
w zakresie naruszenia przepisów postępowania dotyczył regulacji z art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że zgodnie
z treścią tego przepisu, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że ustalone w toku postępowania fakty powinny być
brane pod uwagę przy ocenie dowodów, natomiast tok rozumowania sądu wskazujący na sposób rozpatrywania
kwestii dowodowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w motywach wyroku. Przepis ten stanowi wyraz zasady
swobodnej oceny dowodów. Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza
zatem stwierdzenie wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, który w przekonaniu apelującego odpowiada
rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie.
W szczególności wnoszący apelację powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie dowodów, uznając
brak ich wiarygodności i mocy dowodowej. Wymogów tych nie spełnia apelacja organu rentowego.
Sąd Okręgowy zapoznając się ze stanem faktycznym sprawy zważył, że Sąd Rejonowy prawidłowo dopuścił dowód z
opinii biegłych sądowych. Sąd II instancji na podstawie treści opinii biegłych sądowych doszedł do przekonania, że
analiza medyczno-badawcza stanu zdrowia ubezpieczonej, jak również wnioski wywodzące się z opinii sporządzonych
przez dwóch ortopedów są niepełne. Świadczy o tym opinia biegłego sporządzona przez Prof. dr hab. n. med. J. J.
Kierownika Pododdziału Replantacji Kończyn, w której stwierdzono jednoznacznie, że u odwołującej rozpoznano
utrwaloną, pourazową niestabilność stawu promieniowo-łokciowego wraz z uszkodzeniem kompleksu chrząstki
trójkątnej. Znamienna w niniejszej sprawie jest też konkluzja opinii biegłego, w której wskazano, że żaden z biegłych
ortopedów opiniujących w niniejszej sprawie nie odniósł się do występującej patologii zachodzącej u odwołującej
w zakresie stawu promieniowo-łokciowego. Sąd II instancji w całej rozciągłości popiera i uznaje za własne wnioski
zawarte w opinii biegłego J. J., gdyż opiniujący w sprawie ortopedzi stwierdzili brak podstaw do przyznania
jednorazowego odszkodowania jedynie w oparciu
o dolegliwości odwołującej związane z prawym nadgarstkiem. Nie ma racji skarżący, iż Sąd Rejonowy wydał
zaskarżone orzeczenie bez uzasadnienia istotnych okoliczności. W ocenie Sądu Okręgowego dokonano prawidłowo
subsumpcji a wnioski płynące wprost
z uzasadnienia Sądu I instancji są jednoznaczne.
Biegły sądowy z zakresu chirurgii wyczerpująco sporządził opinię główną w niniejszej sprawie. Zastrzeżenia organu
rentowego odnosiły się jedynie do nieprawidłowego powołania się na tabele uszczerbkowe. Sąd zważył, że w pierwszym
piśmie Oddział nie odniósł się
w żadnej mierze do wniosków płynących z opinii biegłego w zakresie stanu zdrowia badanej. W ocenie Sądu
Okręgowego organ rentowy nie zaskarżył opinii uzupełniającej co do meritum, a odniósł się jedynie do treści
pierwotnej opinii głównej biegłego. Sąd II instancji doszedł do wniosku, że zastrzeżenia organu rentowego są
spóźnione, gdyż zakwestionowano całość uzasadnienia opinii, czego nie stwierdzono w treści stanowiska odnoszącego
się do opinii główniej. Tym niemniej zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy przedstawił subiektywne i lakoniczne
zarzuty co do opinii biegłego. Organ rentowy nie wykazał, iż
w świetle zgromadzonego materiału dowodowego możliwa jest inna ocena stanu zdrowia ubezpieczonej. Sąd II
instancji doszedł do przekonania, że wniosek organu rentowego
w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii łącznej biegłych sądowych prowadził de facto do przedłużenia
postępowania. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego, ,,sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z kolejnych
biegłych, czy też opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma
obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszej opinii, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą
dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie
uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu
skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych.’’ ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia
27 czerwca 2013 r., sygn. akt III AUa 131/13)
Sąd Okręgowy, mając na uwadze drugi zarzut apelacyjny wystosowany przez organ rentowy, zważył, że Sąd Rejonowy
prawidłowo zastosował przepisy ustawy z dnia
30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Na
podstawie art. 11 ust. 1 ustawy w oparciu o opinię biegłego sądowego
z zakresu chirurgii prawidłowo zważono, że ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby
zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Biegły
sądowy J. J. uznał, że wypadek przy pracy spowodował u odwołującej długotrwały uszczerbek na zdrowiu w związku z
którym nastąpiło upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający sześć miesięcy, mogący ulec poprawie.
Powyższe określa dyspozycja art. 11 ust. 3 i art. 12 ust. 1 ustawy, które również poprawnie zastosował Sąd I instancji.
W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowo dokonano subsumpcji, a więc przyporządkowania stanu faktycznego pod
daną normę prawną. Sąd II instancji nie znalazł podstaw do uchylenia wyroku, gdyż postępowanie w sprawie oraz
dokonane rozważania prawne zostały przeprowadzone prawidłowo.
Reasumując, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że apelacja organu rentowego stanowiła co do zasady jedynie
polemikę z trafnym rozstrzygnięciem Sąd Rejonowego i jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy przepisu art.
385 k.p.c.
SSO Małgorzata Jarząbek SSO Marcin Graczyk SSO Anna Kozłowska-Czabańska
Zarządzenie: (...)
MK