kupić telefon komórkowy samsung

Sygn. akt VII K 414 /14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 marca 2015 r.
Sąd Rejonowy wO. (1)VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. w składzie:
Przewodniczący SSR Izabela Nowak
Protokolant st. sekr. sąd. Sylwia Cierpucha
w obecności Prokuratora Lidii Walkiewicz
po rozpoznaniu dnia 10 marca 2015 r.
sprawy
1. T. M.
syna F. i K. zd. M.
ur. (...) w S.
oskarżonego o to, że:
I. w dniu 31 sierpnia 2014 r. w W. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim w krótkich
odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru usiłował wypłacić z bankomatu gotówkę w kwocie 20 zł lecz
zamierzonego celu nie osiągnął ponieważ wprowadził błędny pin do tej karty, czym działał na szkodę B. P.
tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
II. w dniu 1 września 2014 r. w miejscowości W. woj. (...) przekazał R. M. telefon komórkowy Samsung G. (...) o
wartości 500 zł. wiedząc, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego
tj. o czyn z art. 291 § 1 kk
2. R. M.
syna M. i J. zd. T.
ur. (...) w S.
III. w dniu 01 września 2014 r. w miejscowości W. woj. (...) udzielił pomocy w ukryciu telefonu komórkowego
SAMSUNG G. (...) o wartości 500 zł., gdzie z okoliczności towarzyszących powinien i mógł przypuszczać, że został on
uzyskane za pomocą czynu zabronionego
tj. o czyn z art. 292 § 1 kk
I. uznaje oskarżonego T. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku
tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art.
279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 kk i art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę 50
(pięćdziesiąt) stawek dziennej grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł,
II. uniewinnia T. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku,
III. uznaje oskarżonego R. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt III części wstępnej
wyroku z tym, że przyjmuje, iż wartość telefonu wynosi 22 (dwadzieścia dwa) złote tj. wykroczenia z art. 122 § 2 kw i
za to na podstawie art. art. 122 § 2 kw. wymierza mu karę 600 (sześćset) złotych grzywny,
IV. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej w pkt. I kary pozbawienia wolności zawiesza
oskarżonemu T. M. warunkowo na okres próby 3 (trzech) lat,
V. na podstawie art. 73 § 2 k.k. w okresie próby oddaje oskarżonego T. M. pod dozór kuratora sądowego,
VI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt. I kary grzywny zalicza oskarżonemu T. M. okres jego
zatrzymania od dnia 08 września 2014 roku do dnia 09 września 2014 roku, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego
pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny,
VII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych
zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych w sprawie, w tym opłaty zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt. VII K 414/14
UZASADNIENIE
Na podstawie wyników rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 31 sierpnia 2014 r. ok. godz. 23.00 B. P. przebywała na boisku miejskim Świteź w W. na zabawie tanecznej.
B. P. zostawiła swoją torebkę koloru czarnego na jednej z ławek, torebkę przykryła kurtką. W torebce znajdowały się:
dowód osobisty, dowód rejestracyjny na motorower marki R., dwie karty płatnicze (...) i B.’s, karta biblioteczna wraz
z kartką i pinem do tej karty, dwa telefony komórkowe, jeden marki S. (...), drugi marki H.. Kiedy B. P. wróciła okazało
się, że na ławce nie ma już jej torebki.
/Dowód: zeznania świadka B. P. – k.8, 16-17, 55;
Na stadionie miejskim w W. w dniu 31 sierpnia 2014. Przebywał także T. M.. W pewnej chwili do stojącego pod sceną T.
M. podszedł D. R. (1) i powiedział, żeby T. M. poszedł z nim do bankomatu. D. R. (1) i T. M. poszli razem do bankomatu
przy ul. (...) w W.. T. M. zapytał się D. R. (1) skąd on ma karty. Dowiedział się wtedy, że D. R. (1) ukradł komuś torebkę.
T. M. widział wtedy, że D. R. (1) miał przy sobie dwa telefony komórkowe, jeden marki S. (...) i drugi marki H.. D. R. (1)
dał T. M. jedną kartę do bankomatu. T. M. podszedł do bankomatu włożył do niego kartę, która dał mu D. R. (1) i chciał
wypłacić kwotę 20 złotych. D. R. (1) podał mu pin do karty. T. M. trzykrotnie wpisywał równe piny do karty. Kody pin
były błędne i karta została zatrzymana przez bankomat. D. R. (1) następnie dał T. M. telefon komórkowy marki S. (...).
/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego T. M. (częściowo) – k. 41, 71-73, 84, 113v;
zeznania świadka D. R. (1) (częściowo) – k. 30, 33, 114;
zeznania świadka D. R. (2) – k. 44-45, 114v;
zeznania świadka T. B. – k. 75, 114v-115/
W dniu 1 września 2014 r., w godzinach popołudniowych T. M. poszedł do swojego kuzyna R. M.. T. M. dał R. M.
telefon komórkowy marki S. (...). Telefon miał pęknięty wyświetlacz oraz uszkodzoną tylną klapkę. R. M. ze swojego
telefonu przełożył klapkę do telefonu, który otrzymał od T. M.. R. M. domyślał, się, że telefon jest kradziony. R. M.
miał przechować ten telefon u siebie i w tym czasie mógł z niego korzystać.
/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego T. M. (częściowo) – k. 41, 71-73, 84, 113v;
wyjaśnienia oskarżonego R. M. – k. 67, 71-73, 113v/
Telefon komórkowy marki H. (...) został zatrzymany w miejscu zamieszkania D. R. (1), a telefon komórkowy marki
S. (...) numer (...) został zatrzymany w miejscu zamieszkania R. M.. B. P. odebrała oba telefony. Telefon komórkowy
marki S. (...) numer (...) miał uszkodzony wyświetlacz.
/Dowód: protokoły przeszukania – k. 24-26, 49-51;
pokwitowanie – k. 56/
Zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu wyceny maszyn i urządzeń technicznych wartość telefonu S. G. (...)
przy założeniu, że telefon był sprawny technicznie i posiadał jedynie normalne ślady eksploatacji i nie był uszkodzony
wynosiła 261 złotych. Natomiast jeżeli telefon był sprawny technicznie, miał uszkodzony wyświetlacz, miał uszkodzoną
pokrywę tylną jego wartość wynosi 22 złote.
/Dowód: opinia biegłego – k. 119126/
Oskarżony T. M. ma 18 lat. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, ma wykształcenie gimnazjalne, nie ma
wyuczonego zawodu. Zatrudniony jest w O. na stacji gazu, jego dochód wynosi ok 1400 złotych. T. M. nie był karany
sądownie.
/Dowód: dane dotyczące oskarżonego T. M. – k. 90, 113;
karta karna – k. 61/
Oskarżony R. M. ma 18 lat. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, ma wykształcenie gimnazjalne, nie ma
wyuczonego zawodu. Odbywa obecnie praktyki, za które otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 160 zł. R. M. nie był
karany sądownie.
/Dowód: dane dotyczące oskarżonego R. M. – k. 90, 113;
karta karna – k. 78/
Oskarżony T. M. początkowo przyznał się do popełnienia tylko pierwszego z zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że
w dniu 31 sierpnia 2014 r. był na dożynkach w W. na stadionie miejskim. Spotkał tam kolegę D. R. (1). D. R. (1)
podszedł do niego i powiedział, że trzeba iść do banku spółdzielczego wybrać pieniądze. T. M. poszedł z nim. Zapytał
się także skąd ma te karty, a wtedy dowiedział się, że D. R. (1) ukradł komuś torebkę. Oskarżony wyjaśnił także, że
jak szli to widział, że D. R. (1) miał przy sobie dwa telefony – S. G. (...) i H. oraz dwie karty do bankomatu, jedną
koloru ciemnego, a drugą kolory białego. D. R. (1) dał T. M. kartę koloru białego. Oskarżony podał, że doskonale
wiedział, że karta jest kradziona, podszedł do bankomatu, chciał wypłacić 20 złotych, włożył kartę, D. R. (1) podawał
mu pin. Oskarżony za każdym razem wpisywał inny pin. P. był błędny i po trzecim razie karta została zatrzymana
przez bankomat. Początkowo T. M. podał, że nic więcej nie otrzymał od D. R. (1). Wyjaśnił także, że telefon może być
u R. M. bo to jest dobry kolega D. R. (1). W trakcie konfrontacji z R. M., T. M. wyjaśnił, że D. R. (1) poprosił go aby
przekazał telefon komórkowy marki S. (...) R. M.. Oskarżony podał, że nie mówił R. M., że telefon jest kradziony bo
sam o tym nie wiedział. W trakcie kolejnego przesłuchania oskarżony przyznał się do popełnienia obu z zarzucanych
mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Na rozprawie w dniu 21 stycznia 2015 r. T. M. ponownie przyznał się do
popełnienia zarzucanych mu czynów. Zmienił swoje wcześniejsze wyjaśnienia i podał, że D. R. (1) nie mówił mu, że
ukradł torebkę, nie wie dlaczego tak zostało zapisane w protokole.
/dowód: wyjaśnienia oskarżonego T. M. – k. 41, 71-73, 84, 113v/
Oskarżony R. M. w toku całego postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu
1 września 2014 r. w godzinach popołudniowych przyszedł do niego kuzyn T. M.. T. M. zaproponował, że pożyczy
mu telefon komórkowy. R. M. wziął od T. M. telefon komórkowy marki S. (...) i zapytał się skąd go ma. T. M. nic nie
odpowiedział tylko się uśmiał. R. M. wyjaśnił ponadto, ze telefon był uszkodzony tj. miał pęknięty wyświetlacz i zepsutą
tylną klapkę. Oskarżony podał ponadto, że domyślał się, że telefon pochodzi z kradzieży, nie chciał tego telefonu kupić
miał go tylko przechować u siebie przez jakiś czas i w tym czasie mógł go używać.
/dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. M. – k. 67, 71-73, 113v/
Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, iż wina oraz
sprawstwo oskarżonego T. M. w zakresie pierwszego z zarzucanych mu czynów nie budziły żadnych wątpliwości. Sąd
nie miał także wątpliwości, co do winy i sprawstwa w zakresie popełnienia przez R. M. zarzucanego mu czynu.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyjaśnieniach R. M., zeznaniach świadków B. P., D. R. (2), T. B. i dowodach
z dokumentów w postaci: protokołów przeszukania, pokwitowania odbioru oraz opinii biegłego sądowego. Częściowo
Sąd uwzględnił także wyjaśnienia oskarżonego T. M. oraz zeznania świadka D. R. (1).
Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego R. M., który przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i
złożył stosowne wyjaśnienia w tym zakresie. Zdaniem Sądu wyjaśnienia te były konsekwentne, logiczne, a ponadto
korespondowały częściowo z wyjaśnieniami T. M. i zeznaniami D. R. (1).
Odnosząc się do wyjaśnień T. M. Sąd dał im wiarę częściowo tj. w zakresie faktów: pobytu na dożynkach na stadionie
w W., propozycji D. R. (1) wypłaty pieniędzy z bankomatu, przekazania przez D. R. (1), że ukradł torebkę, posiadania
przez D. R. (1) dwóch telefonów komórkowych i dwóch kart do bankomatu, usiłowania wypłaty z bankomatu 20
złotych, przekazania telefonu R. M.. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego było logiczne, spójne i korelowały z
zeznaniami D. R. (1) i wyjaśnieniami R. M.. W pozostałej części w jakiej oskarżony wyjaśnił, że nic od D. R. (1) nie
dostał, nie dawał R. M. telefonu, D. R. (1) nie mówił mu, że ukradł torebkę, D. R. (1) dał mu telefon i prosił, żeby
przekazał go R. M. Sąd odmówił mu wiarygodności, uznając, iż wyjaśnienia nie były konsekwentne oraz pozostawały
w sprzeczności z zeznaniami D. R. (1) i wyjaśnieniami R. M..
Za wiarygodne w całości Sąd uznał także zeznania świadka B. P. albowiem korelowały one z całym pozostałym
materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Ponadto Sąd nie dopatrzył się żadnych przesłanek mogących
wpłynąć na negatywna ocenę tych dowodów.
Podobnie Sąd odniósł się do zeznań D. R. (2). Były one konsekwentne, logiczne i spójne.
Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania T. B.. Zdaniem Sądu były one logiczne, konsekwentne oraz korelowały z
zeznaniami D. R. (2).
Odnosząc się do zeznań D. R. (1) Sąd uznała je za wiarygodne tylko częściowo. Sąd nie dał im wiary w zakresie w jakim
świadek początkowo podał, że to T. M. ukradł torebkę i zaproponował mu wypłacenie pieniędzy z bankomatu. W tej
części zeznania były odosobnione, a ostatecznie także sam świadek przyznał, że to on ukradł torebkę, powiedział o
tym T. M. i razem chcieli wypłacić pieniądze z bankomatu. W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania D. R. (1) za
wiarygodne albowiem korelowały z wyjaśnieniami T. M., R. M. oraz zeznaniami świadków D. R. (2) T. B..
Osobowy materiał dowodowy znalazł także potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci protokołów
przeszukania, pokwitowania odbioru. Sąd dał im wiarę w całości albowiem zostały sporządzone w przepisanej
formie przez osoby do tego upoważnione. Ponadto żadna ze stron nie zaprzeczyła ich wiarygodności i zgodności z
rzeczywistym stanem rzeczy.
Zdaniem Sądu także opinia biegłego sądowego dotycząca wyceny wartości telefonu komórkowego marki S. (...) jest
rzetelna i wyczerpująca, a wnioski z niej wnikające sformułowane zostały w sposób jasny i jednoznaczny. Zdaniem sądu
brak jest jakichkolwiek podstaw do jej zakwestionowania. Opinia została wydana na podstawie całokształtu materiału
zgromadzonego w aktach sprawy oraz po przeanalizowaniu rynkowych wartości takich telefonów. Żadna ze stron nie
miała uwago do tej opinii oraz nie wnosiła o wezwanie biegłego na rozprawę.
Konkludując należy stwierdzić, że kompleksowa ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków
oraz całości pozostałego materiału dowodowego, na którego podstawie Sąd ustalił stan faktyczny, dokonywana w
świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania pozwoliła na niewątpliwe ustalenie sprawstwa i
winy oskarżonego T. M. w zakresie pierwszego z zarzucanych mu czynów.
Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. jest kwalifikowanym typem kradzieży. Znamieniem kwalifikującym jest sposób
działania sprawcy tj. włamanie, które polega na przełamaniu zabezpieczeń chroniących cudzą własność.
Zgodnie natomiast z art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim
zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.
Nie budzi najmniejszych wątpliwości, że w zaszłym wypadku zachowanie T. M. w dniu 31 sierpnia 2014 r. wyczerpało
znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 kk. Oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z inną
ustaloną osobą usiłował wypłacić z konta B. P. pieniądze w kwocie 20 złotych, próbując przełamać zabezpieczenie
jakim był kod pin do karty bankomatowej. Nie udało mu się jednak przełamać tego zabezpieczenia z uwagi na
wpisywanie błędnego kodu.
W ocenie Sądu bezsporne jest także, iż T. M. przekazał R. M. telefon komórkowy marki S. (...). Sąd uznał jednak, iż to
zachowanie nie wyczerpało ustawowych znamion czynu zabronionego z art. 291 § 1 k.k.
Przepis art. 291 § 1 k.k. wskazuje na cztery alternatywnie ujęte formy wykonawcze tego przestępstwa tj.: nabycie,
pomoc w zbyciu, przyjęcie lub pomoc w ukryciu. Jest to wyliczenie enumeratywne, a zatem odpowiedzialności podlega
ten tylko, kto postępuje we wskazany w tym przepisie sposób. Przepis art. 291 § 1 k.k. nie przewiduje jako czynności
wykonawczej „przekazania” komuś rzeczy, wiedząc, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego. Tym samym
zachowanie oskarżonego wobec R. M. nie wypełniło ustawowych znamion czyny zabronionego z art. 291 § 1 k.k.
W tym miejscu wskazać należy, iż zdaniem Sądu, należało zbadać, przez pryzmat art. 291 § 1 k.k., zachowanie T.
M. ale nie w kontekście przekazania telefonu R. M., lecz w kontekście przyjęcia telefonu od D. R. (1). Sąd nie mógł
jednak zmienić opisu zarzucanego oskarżonemu czynu albowiem byłoby to wyjście poza granice aktu oskarżenia.
Zgodnie z art. 399 § 1 k.p.k. Sąd związany jest zarzutem. Nie jest zatem możliwe wyjście poza granice tożsamości czynu
z tego prostego względu, iż Sąd może orzekać tylko i wyłącznie o tym, co jest przedmiotem zarzutu uprawnionego
oskarżyciela. W kwestii tej wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy wyraźnie wskazując, iż dopuszczalne jest
inne określenie przez Sąd zarzucanego czynu, ale dotyczy to tylko i wyłącznie innego jego opisania, które nie może
wykraczać poza określone w nim granice dotyczące konkretnego zdarzenia faktycznego. Przyjęcie telefonu od D. R.
(1) było zupełnie innym zdarzeniem, które miało miejsce w innym czasie, innym miejscu i polegało na innej czynności
sprawczej.
Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd uniewinnił oskarżonego T. M. od popełnienia drugiego z zarzucanych
mu czynów.
W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie pozwala także na ustalenie sprawstwa
i winy w zakresie popełnienia przez R. M. zarzucanego mu czynu. Mając na uwadze treść opinii biegłego sądowego
Sąd uznał jednak, iż czyn ten stanowi wykroczenie z art. 122 § 2 k.w. Zgodnie z art. 122 § 2 k.w. przedmiotem
wykroczenia jest mienie, którego wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, zaś czynność sprawcza
polega na nabyciu, pomocy do jego zbycia, przyjęciu lub pomocy do jego ukrycia. Mając na uwadze te okoliczności
bezspornym jest, iż w dniu 1 września 2014 r., w W. R. M. udzielił pomocy w ukryciu telefonu komórkowego
marki S. (...) w ten sposób, że wziął go od T. M. domyślając się, że jest kradziony i miał go u siebie przechować,
mogąc jednocześnie go używać. W ocenie Sądu brak było podstaw do przyjęcia, iż wartość telefonu, tak jak
podała to pokrzywdzona, wynosiła 500 złotych. Sąd dał wiarę oskarżonemu R. M., w zakresie w jakim podał, że
otrzymał telefon uszkodzony, ale działający. Wyjaśnienia oskarżonego były bowiem logiczne i konsekwentne. Mając
na uwadze wartości rynkowe podobnych telefonów Sąd z urzędu dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego na
okoliczność wartości telefonu komórkowego marki S. (...). Z treści opinii jednoznacznie wynika, iż ani wartość telefonu
uszkodzonego, ani nieuszkodzonego nie przekraczała ¼ minimalnego wynagrodzenia. W tym miejscu wskazać należy,
iż Sąd nie miał żadnych podstaw aby zakwestionować opinię biegłego. Została ona bowiem sporządzona rzetelnie,
po przeanalizowaniu akt sprawy oraz wartości rynkowych telefonów komórkowych. Ponadto żadna ze stron nie
zakwestionowała tej opinii i nie wnosiła do niej zastrzeżeń.
Mając na uwadze powyższe Sąd wymierzył oskarżonemu T. M. karę 1 roku pozbawienia wolności oraz 50 stawek
dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Natomiast R. M. Sąd wymierzył
karę 600 złotych grzywny.
Przy wymiarze kar Sąd miał na względzie wysoką społeczną szkodliwość czynów zarzucanych oskarżonym, które godzą
w mienie.
Wymierzone kary są zdaniem Sądu nie tylko adekwatne do stopnia winy oskarżonych, ale realizują też cel
zapobiegawczy i wychowawczy w stosunku do nich. Zapobiegawczy sens wymierzonych kar ma bowiem na celu
odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast ich cel wychowawczy realizuje się
poprzez kształtowanie postawy oskarżonych zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie
kary orzeczona wobec oskarżonych czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnią swe zadania
w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.
Sąd zgodnie z art. 53 k.k. i art. 33 § 1 k.w. wymierzył kary według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez
ustawę. Przy wymiarze kar Sąd kierował się wskazaniami zawartymi w art. 53 §2 k.k. i 33 § 2 k.w.
Sąd analizował zatem rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, stopień winy oskarżonych, pobudki, sposób działania,
właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy.
W tej mierze Sąd uwzględnił stopień rozwoju psychospołecznego T. M. i R. M., ich warunki materialne, rodzinne,
stan zdrowia oraz fakt, iż nie byli oni dotychczas karani sądownie. Biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia
oskarżonych, Sąd doszedł do przekonania, iż orzeczone wobec nich kary spełnią swoje cele w zakresie prewencji
indywidualnej oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto z uwagi na fakt, iż także
wobec T. M., na podstawie art. 33 § 2 k.k., orzeczona została kara grzywny, to będą to kary realnie wykonywane, a
zatem będą dla oskarżonych odczuwalną dolegliwością i wymierną konsekwencja popełnionych przez nich czynów
zabronionych.
Sąd oceniał także postawę oskarżonego T. M., jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób
życia. W tej mierze Sąd uwzględnił okoliczność, iż nie był on dotychczas karany sądownie i stwierdził, iż w tym
konkretnym przypadku wystarczające dla osiągnięcia celów kary będzie zastosowanie wobec oskarżonego T. M.
dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie, co
uzasadnia przypuszczenie, że popełniony czyn, bez względu na znaczny stopień społecznej szkodliwości, miał w
jego życiu charakter incydentalny. Istnieją zatem podstawy do wysnucia pozytywnej prognozy kryminologicznej, iż
oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego w przyszłości i nie powróci na drogę przestępstwa. Zdaniem Sądu
warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 lat zapobiegnie demoralizacji
oskarżonego oraz pozwoli mu na dalsze życie zgodne z norami prawnymi i społecznymi, zaś Sądowi pozwoli na
weryfikację przyjętej wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zważyć także należy, że zawieszenie
wykonania kary nie oznacza całkowitego odstąpienia od ukarania sprawcy. Mając bowiem na uwadze, iż przestrzeganie
przez sprawcę w okresie próby porządku prawnego winno podlegać ocenie, a także uwzględniając normę art. 73 § 2
kk w okresie próby Sąd oddał oskarżonego T. M. pod dozór kuratora sądowego.
Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu T. M. na poczet orzeczonej wobec niego kary grzywny okres
jego zatrzymania od dnia 8 września 2014 r. do dnia 9 września 2014 r..
Uwzględniając aktualną sytuację materialną oskarżonych – niskie zarobki T. M. oraz odbywanie praktyk szkolnych
przez R. M., na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach
karnych Sąd zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym odstąpił od opłat, uznając, iż ich
uiszczenie byłoby dla nich zbyt uciążliwe.
ZARZĄDZENIE
1. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć Prok. Rej. w S.;
2. kal. 14 dni.
S., dnia 23 marca 2015 r.