Zamkniecie-Czuwanie modlitewne

CZUWANIE MODLITEWNE
W wigilię uroczystości Chrystusa Króla moŜna przeŜyć czuwanie modlitewne. Jest ono wskazane z
podwójnej racji. Najpierw dlatego, Ŝe zakończenie roku liturgicznego powinno być w parafii i kaŜdej
innej wspólnocie waŜnym wydarzeniem. Dodatkową racją dla przeŜycia takiego czuwania jest
zakończenie Roku Wiary.
PoniŜej podane są dwie propozycje modlitewnego spotkania przed Mszą Świętą lub po jej
zakończeniu w sobotni wieczór. Pierwsza ma charakter adoracji Najświętszego Sakramentu, a druga
jest dziękczynieniem za encyklikę „Światło wiary” i medytacją nad jej przesłaniem. MoŜna wybrać
jedną z nich lub przeŜyć, szczególnie w grupach, obydwie.
Adoracja Najświętszego Sakramentu
Jednym z najbardziej nagłośnionych wydarzeń Roku Wiary, w którym połączyły się niezliczone
rzesze ludzi wierzących na całym świecie, była adoracja Najświętszego Sakramentu dnia 2 czerwca, w
niedzielę po uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Była ona tak bogata w treść, Ŝe warto
do niej wrócić i przeŜyć ją jeszcze raz. PoniŜej podana jest taka propozycja.
WPROWADZENIE
Śpiew: Upadnij na kolana.
Wystawienie Najświętszego Sakramentu.
Chwila ciszy.
P: Panie nasz i Zbawicielu. Zostaliśmy wezwani słowami pieśni, aby upaść przed Tobą na kolana.
Często spełniamy ten akt czci. Pragniemy, aby płynął z serca i wyraŜał uznanie Twej wielkości. Ty
jesteś godzien, aby upaść przed Tobą na kolana. Czynimy to w łączności z Ojcem Świętym
Franciszkiem, z biskupami, kapłanami i wiernymi świeckimi, którzy we wszystkich częściach świata
padają przed Tobą, wyznając wiarę, Ŝe jesteś prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem.
Przyjmij, wszechmocny i miłosierny Jezu, nasz hołd uwielbienia.
Śpiew: Jezusa ukrytego (2 zwrotki).
OD „TRADITIO SYMBOLI” NA POCZĄTKU ROKU WIARY…
P: Uwierzyliśmy, o Panie, Ŝe jesteś pośród nas obecny. Uwierzyliśmy, Ŝe w czasie Mszy Świętej
dokonała się cudowna przemiana i w świętej Hostii nie ma juŜ chleba, tylko Ty sam, o Panie. Na
początku Roku Wiary, biskupi i kapłani przekazali na nowo prawdy objawione, zawarte w Symbolu
wiary. Na zakończenie tego szczególnego Roku jesteśmy wezwani, aby tę odnowioną i pogłębioną
wiarę wyznać wobec kapłana. Dlatego w tej adoracji pragniemy najpierw spojrzeć wstecz, na minione
miesiące tego roku, aby w chwili cichej modlitwy, opowiedzieć Ci, o Panie, o naszej pracy nad wiarą,
o naszym zwycięstwach i poraŜkach, o podjętym trudzie odnowienia i pogłębiania wiary. Przyjmij,
Jezu, naszą modlitwę.
Chwila ciszy.
Śpiew: Com przyrzekł Bogu przy chrzcie raz (2 zwrotki).
L1: Dziękujemy Ci, Panie Jezu, za łaskę wiary. Jest ona dla nas skarbem, bezcenną perłą. Ty
uczyłeś nas, Ŝe największe skarby ukrywa się w sercu. Tam teŜ złoŜyłeś skarb wiary, którym nas
obdarzyłeś w czasie chrztu świętego. Tam, w sercu, ma być coraz czytelniej wypisywany. Nasze serce
powinno Ŝyć prawdą o Ojcu, który nas stworzył, o Tobie, któryś nas odkupił, o Duchu Świętym, który
nas uświęca. Chcemy jeszcze raz, wpatrując się w Ciebie, wsłuchać się w te wezwania, które do nas
kierujesz przez swój Kościół.
L2: Z listu św. Pawła Apostoła do Rzymian (10,9-10): „JeŜeli ustami swoimi wyznasz, Ŝe Jezus
jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, Ŝe Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie. Bo
sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami - do zbawienia”.
Śpiew aklamacji: Credo, Domine, Credo – Wierzę, Panie mój, wierzę (mel. poniŜej).
Wie - rzę,
Cre - do,
Pa-nie mój,
Do-mi-ne,
wie
-
cre rzę.
do.
L1: Z listu apostolskiego Ojca Świętego Benedykta XVI Porta fidei (10): „Serce wskazuje, Ŝe
pierwszy akt, którym dochodzi się do wiary jest darem Boga i działaniem łaski, która przekształca
osobę aŜ do głębi jej serca. W tym względzie szczególnie wymowny jest przykład Lidii. Św. Łukasz
opowiada, Ŝe Paweł, kiedy był w Filippi, udał się w szabat, by głosić Ewangelię niektórym kobietom;
była wśród nich Lidia a «Pan otworzył jej serce, tak Ŝe uwaŜnie słuchała słów Pawła» (Dz 16, 14).
WaŜny jest sens zawarty w tym wyraŜeniu. Św. Łukasz uczy, Ŝe znajomość treści, w które naleŜy
wierzyć nie wystarcza, jeŜeli następnie to serce, autentyczne sanktuarium człowieka, nie jest otwarte
na łaskę, która pozwala mieć oczy, aby spoglądać na głębię i zrozumieć, Ŝe to, co zostało
przepowiedziane jest Słowem BoŜym”.
Śpiew aklamacji.
L2: Z katechez św. Piotra Chryzologa: „Macie przyjąć Symbol, to jest umowę Ŝycia, zasadę
zbawienia i nierozerwalną więź wiary między wami i Bogiem. Przygotujcie serca, a nie kartkę,
wyostrzcie zmysły, nie przyrząd do pisania. Tego, co usłyszycie, nie zapisujcie atramentem, lecz przez
posługę ducha. Nie moŜna bowiem ulotnym kartkom i łamliwym narzędziom powierzać odwiecznego
niebieskiego sekretu, lecz trzeba go umieścić w skrzyni duszy, w wewnętrznej bibliotece ducha”.
Śpiew aklamacji.
L1: Z napomnień św. AmbroŜego i św. Augustyna: „Ten Symbol jest pieczęcią duchową, jest
medytacją naszego serca i jest jego jak gdyby zawsze obecną obroną. Jest niewątpliwie skarbem,
którego strzeŜemy w naszym sercu”. „Otrzymujecie formułę wiary, zwaną Symbolem. Kiedy juŜ ją
przyjmiecie, opieczętujcie nią serce i po cichu powtarzajcie ją codziennie. Zanim zaśniecie, zanim
wyjdziecie, uzbrójcie się w wasz Symbol”.
Śpiew aklamacji.
P: Panie Jezu, Ty najlepiej znasz nasze serca. Ty wiesz, czym ono bije i za czym tęskni, co go
cieszy, a co powoduje jego smutek, kiedy się rozpala płomieniem miłości, a kiedy staje się zimne i
obojętne. Dziś pragniemy wejrzeć uwaŜniej w nasze serce. Usłyszane słowa św. Pawła i Ojców
Kościoła rodzą w nas pytanie, jak mocno odcisnęła się w naszym sercu wiara, jak ono przeŜywa
prawdę, Ŝe Ojciec niebieski uczynił nas swoimi dziećmi, Ŝe Ty pozostałeś na zawsze z nami, Ŝe Twój
Duch prowadzi cały Kościół i kaŜdego z nas. PomóŜ nam, Panie, lepiej poznać tajemnice naszego
serca. Prosimy o to w cichej modlitwie.
Chwila ciszy.
Śpiew: Twemu Sercu cześć składamy.
… DO „REDDITIO SYMBOLI” NA ZAKOŃCZENIE ROKU WIARY
P: Dziękujemy Ci, Panie Jezu, za wszystko, co juŜ się stało naszym udziałem w Roku Wiary.
Rozpoczęliśmy go w październiku, miesiącu modlitwy róŜańcowej. Wiara prowadziła nas drogami
Adwentu do Twego Ŝłóbka w Betlejem. Mocą tej wiary podjęliśmy wielkopostny wysiłek nawrócenia,
by dobrze przeŜyć święte Triduum Paschalne. Dzięki wierze czas wielkanocny, uwieńczony zesłaniem
Ducha Świętego, był dla nas waŜnym i wielkim wydarzeniem. Z wielką wiarą i zaangaŜowaniem serca
przeŜywaliśmy uroczystość Twego Najświętszego Ciała i Krwi, w czasie której szliśmy w
eucharystycznej procesji na nasze ulice i place. Czas Roku Wiary dobiega końca. Prosimy Cię, aby
jego owoce były obfite.
L3: O mocną wiarę dla dzieci. Prosimy Cię, Panie.
O mocną wiarę dla młodzieŜy.
O mocną wiarę dla małŜonków.
O mocną wiarę dla rodziców.
O mocną wiarę dla chorych.
O mocną wiarę dla skrzywdzonych.
O mocną wiarę dla wątpiących.
O mocną wiarę dla wszystkich.
L4: Aby wiara kształtowała naszą modlitwę. Prosimy Cię, Panie.
Aby wiara rodziła w nas nadzieję.
Aby wiara rozpalała naszą miłość.
Aby wiara dawała siły do przebaczenia.
Aby wiara umacniała nas w trudnych chwilach.
Aby wiara jednoczyła nas z Tobą.
Aby nasza wiara nieustannie rosła.
Śpiew: Panie, umocnij naszą wiarę.
P: W czasie adoracji, w niedzielę 2 czerwca, w której wierzący świat ukląkł Tobą, powierzaliśmy
Ci, Panie Jezu, wiele intencji. Dziś chcemy do nich wrócić, gdyŜ kaŜdego dnia potrzebujemy Twojej
pomocy. Przyjmij, miłosierny Jezu, wołanie Twego Kościoła.
K: Ciebie prosimy.
W: Wysłuchaj nas, Panie.
Śpiew powtarzany po kaŜdym wezwaniu.
L3: Obdarz naszego Ojca Świętego Franciszka mądrością, wytrwałością i przezornością.
Obdarz Twój Kościół licznymi i świętymi sługami ołtarza.
Daj wszystkim ochrzczonym głód i pragnienie Twojego Ciała.
Daj grzesznikom pragnienie nawrócenia i przebaczenia.
Daj wszystkim ludziom doświadczenie pociechy płynącej z poznania i poczucia Twojej miłości.
Mocą Twego krzyŜa przezwycięŜ wszelkie podziały i niezgodę.
Światłem Twego słowa przezwycięŜ wszelki błąd i fałsz.
Łagodnością Twojego Serca przezwycięŜ wszelkie urazy i pragnienie zemsty.
Słodyczą Twojej miłości przezwycięŜ egoizm i zatwardziałość serc.
Twoją stwórczą mocą przezwycięŜ wszelką przemoc wobec Ŝycia ludzkiego.
L4: O najsłodszy Jezu, ukryty pod Postaciami Eucharystycznymi,
wysłuchaj łaskawie nasze pokorne prośby,
przedstaw je przed tronem NajwyŜszego,
przyjmij łaskawie Ŝarliwe pragnienia naszych serc.
Oświeć nasze umysły,
umacniaj naszą wolę,
odnawiaj naszą stałość i rozpalaj w naszych sercach płomień świętego zapału,
abyśmy przekraczając naszą małość i przeŜywając wszelkie trudności,
składali hołd godny Twojej wielkości i Twojego majestatu,
bardziej właściwy naszym niepokojom
i naszym świętym pragnieniom. Amen. (Pius XII)
Śpiew: Jezu miłości Twej.
L5: Ojciec Święty Franciszek prosił, abyśmy w modlitwie wypraszali łaskę świętości Kościoła.
„Niech Pan uczyni go zawsze posłusznym swojemu Słowu, aby stawał przed światem „jako
chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i
nieskalany” (Ef 5,27). Niech w Kościele, poprzez wierne nauczanie, rozbrzmiewa Słowo, które zbawia
i przynosi miłosierdzie oraz sprawia, Ŝe w odnowionej więzi miłości tenŜe Kościół moŜe nadać pełny
sens cierpieniu i smutkowi oraz przywrócić radość i spokój”. Prośmy o to w cichej modlitwie.
Chwila ciszy.
L6: Druga intencja, polecona nam dzisiaj przez Ojca Świętego, jest prośbą za ludzi będących w
potrzebie. PapieŜ prosi o modlitwę „za tych wszystkich, którzy w róŜnych miejscach świata
doświadczają cierpień związanych z nowymi rodzajami niewolnictwa oraz za ofiary wojen, handlu
ludźmi, przemytu narkotyków i pracy niewolniczej. Pomyślmy o dzieciach i kobietach
doświadczających wielorakich form przemocy. Niech ich milczący krzyk o pomoc znajdzie Kościół
czuwający, aby mając wzrok utkwiony w Chrystusie ukrzyŜowanym, nie zapomniał o tych braciach i
siostrach, którzy wpadli w ręce przemocy. Pamiętajmy teŜ o tych wszystkich, którzy doświadczają
niepewności ekonomicznej, a przede wszystkim o bezrobotnych, o osobach starszych, o emigrantach i
bezdomnych, o więźniach i o tych wszystkich, którzy doświadczając zepchnięcia na margines
społeczeństwa. Modlitwa Kościoła i jego aktywna działalność niech staną się dla tych ludzi
pocieszeniem i wsparciem w nadziei oraz siłą i wytrwałością w obronie godności ludzkiej”. Módlmy
się w ciszy tych intencjach.
Chwila ciszy.
P: Z głęboką wiarą polecamy Jezusowi te sprawy Kościoła i świata. Zawierzamy Mu równieŜ
sprawy naszej archidiecezji, naszych parafii, rodzin i kaŜdego z nas. Prosimy za dzieci, szczególnie te,
które po raz pierwszy przyjęły Jezusa w Komunii Świętej, za młodzieŜ, szczególnie tę, która zdała
maturę i wybiera kierunek dalszego Ŝycia, za małŜeństwa, szczególnie te, które przeŜywają kryzys, za
ludzi starszych, szczególnie tych, którzy juŜ odchodzą z tego świata, za naszą Ojczyznę, szczególnie
za tych, którzy ustanawiają prawa, za wszystkich wierzących, a szczególnie tych, których wiara
osłabła. Powierzmy te intencje Jezusowi w cichej modlitwie serca oraz wspólnym błaganiu o
miłosierdzie Boga.
Chwila ciszy.
Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa lub inna modlitwa np. Koronka do Miłosierdzia
BoŜego.
Śpiew: Przed tak wielkim Sakramentem.
Błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.
Śpiew: Pobłogosław Jezu drogi.
Medytacja nad treścią encykliki „Światło wiary”
Bezpośrednim przygotowaniem do celebracji zamknięcia Roku Wiary moŜe być równieŜ
przypomnienie wielkiego daru, jakim jest encyklika Ojca Świętego Franciszka „Światło wiary”.
MoŜna zaproponować wspólną medytację nad treścią encykliki, odczytując wybrane jej fragmenty,
dokonując odpowiednich wprowadzeń i zostawiając chwile ciszy na osobistą refleksję. Taka
propozycja została podana poniŜej. Zamiast niej moŜna odmówić cząstkę róŜańca, wykorzystując
poniŜsze teksty jako wprowadzenia do kolejnych tajemnic radosnej cząstki róŜańca.
PoniewaŜ tytuł encykliki nawiązuje do znaku światła, dlatego moŜna zaproponować, aby po kaŜdym
odczytanym fragmencie Pisma Świętego i tekstu encykliki zapalić jeden lub kilka lampionów i ustawić
je w róŜnych miejscach w kościele. W ten sposób stopniowo cały kościół zostaje wypełniony znakiem
światła.
WPROWADZENIE
Śpiew: Matko, która nas znasz lub Zdrowaś Maryjo albo inna pieśń.
Prowadzący (P): Pozdrawia zgromadzonych i dokonuje wprowadzenia. MoŜe to uczynić tymi lub
podobnymi słowami: Jednym z wielkich darów kończącego się Roku Wiary jest encyklika Ojca
Świętego Franciszka Lumen fidei. Jej treść nie tylko ubogaciła nasze przeŜycia mijającego roku, lecz
jest takŜe programem dla dalszego rozwoju naszej wiary. Zapraszam do wspólnej medytacji nad tym
papieskim dokumentem. Lektorzy będą odczytywać teksty Pisma Świętego, omawiane przez papieŜa
w encyklice, a takŜe wybrane fragmenty samej encykliki. Chcemy w ten sposób przez lekturę,
medytację i modlitwę jeszcze bardziej ubogacić się bogactwem myśli, przekazanych nam przez
wielkich świadków wiary, Ojca Świętego Benedykta XVI oraz Ojca Świętego Franciszka. W naszym
spotkaniu wzywamy wstawiennictwa Tej, która najmocniej uwierzyła w słowo, które Pan
wypowiedział.
Modlitwa: Bądź uwielbiony, miłosierny BoŜe, w darze wiary, który wlałeś w nasze serca. Bądź
uwielbiony w łasce Roku Wiary, przez który światło Twojej prawdy mocniej przeniknęło w nasze
Ŝycie. Wielbimy Cię, Panie, we wszystkich darach, przez które nasza wiara wzrasta i owocuje
czynami miłości. Spraw przez wstawiennictwo Maryi, naszej Matki, abyśmy nigdy nie ustali w drodze
i nie dali się zwieść błędnym naukom. Prowadź nas we wspólnocie Twego Kościoła do pełnego
zjednoczenia z Tobą i braćmi. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
CZĘŚĆ PIERWSZA: „UWIERZYLIŚMY MIŁOŚCI”
Komentator (K): Pierwszą część encykliki Ojciec Święty zatytułował słowami: „Myśmy uwierzyli
miłości”. Ukazuje w niej postać Abrahama, którego tradycja nazywa ojcem naszej wiary, mówi o
wierze Izraela i pokusie niewiary, ale przede wszystkim ukazuję pełnię naszej wiary, która odnosi się
do Chrystusa. Wsłuchajmy się w słowa PapieŜa. Po kaŜdym fragmencie będziemy powtarzać
aklamację, która jest wyznaniem wiary i pozostaniem chwilę w ciszy.
L1: Z pierwszego listu św. Jana Apostoła (4,16-19): „Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg
ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. Przez to miłość
osiąga w nas kres doskonałości, Ŝe mamy pełną ufność na dzień sądu, poniewaŜ tak, jak On jest [w
niebie], i my jesteśmy na tym świecie. W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk,
poniewaŜ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości. My miłujemy
Boga, poniewaŜ Bóg sam pierwszy nas umiłował”.
L2: „Szczególne miejsce naleŜy się Abrahamowi, naszemu ojcu w wierze. W jego Ŝyciu wydarza
się rzecz wstrząsająca: Bóg kieruje do niego Słowo, objawia się jako Bóg, który mówi i wzywa po
imieniu. Wiara wiąŜe się ze słuchaniem. Abraham nie widzi Boga, ale słyszy Jego głos […]. To, co
Słowo mówi do Abrahama, składa się z wezwania i obietnicy. Przede wszystkim jest wezwaniem do
wyjścia z własnej ziemi, zaproszeniem do otwarcia się na nowe Ŝycie, jest początkiem wyjścia, które
otwiera drogę ku nieoczekiwanej przyszłości. Wizja, jaką wiara da Abrahamowi, będzie zawsze
związana z tym krokiem naprzód, jaki trzeba zrobić: wiara «widzi» w takiej mierze, w jakiej się
posuwa, w jakiej wchodzi w przestrzeń otwartą przez Słowo BoŜe. Słowo to zawiera ponadto
obietnicę: twoje potomstwo będzie liczne, będziesz ojcem wielkiego narodu” (nr 8-9).
Chwila ciszy.
Śpiew aklamacji pochwalnej lub dziękczynnej, np: Jesteś Królem lub Niech będzie chwała i cześć i
uwielbienie albo Ojcze, chwała Tobie lub Wielbić Pana chcę albo Chwała niech będzie, zawsze i
wszędzie, Twemu Sercu, o mój Jezu.
L3: „Historia Izraela ukazuje nam równieŜ pokusę niewiary, której lud wielokrotnie ulegał.
Przeciwieństwo wiary jawi się tutaj jako bałwochwalstwo. Gdy MojŜesz rozmawia z Bogiem na
Synaju, lud nie potraf znieść tajemnicy ukrytego oblicza BoŜego, nie potraf wytrzymać czasu
oczekiwania. Wiara ze swej natury wymaga wyrzeczenia się chęci natychmiastowego posiadania,
jakie zdaje się ofiarować widzenie, jest zaproszeniem, by otworzyć się na źródło światła, szanując
tajemnicę Oblicza, które zamierza objawić się osobiście i w odpowiednim czasie […]. Człowiek, gdy
traci zasadnicze ukierunkowanie, które spaja jego Ŝycie, gubi się w wielorakości swoich pragnień.
Wzbraniając się przed oczekiwaniem na czas obietnicy, rozprasza się na tysiące chwil swojej historii.
Dlatego bałwochwalstwo jest zawsze politeizmem, poruszaniem się bez celu od jednego pana do
drugiego. Bałwochwalstwo nie wskazuje jednej drogi, lecz wiele szlaków, które nie prowadzą do
wyraźnego celu, a raczej tworzą labirynt. Kto nie chce zawierzyć się Bogu, zmuszony jest słuchać
głosów wielu boŜków, wołających do niego: «Zdaj się na mnie!» Wiara, poniewaŜ związana jest z
nawróceniem, jest przeciwieństwem bałwochwalstwa; jest odsuwaniem się od boŜków, by powrócić
do Boga Ŝywego dzięki osobistemu spotkaniu. Wierzyć to znaczy powierzyć się miłosiernej miłości,
która zawsze przyjmuje i przebacza, wspiera i ukierunkowuje egzystencję, okazuje się potęŜna w swej
zdolności prostowania wypaczeń naszej historii. Wiara polega na gotowości otwarcia się na wciąŜ
nową przemianę dokonywaną przez BoŜe wezwanie. Oto paradoks: zwracając się nieustannie do Pana,
człowiek znajduje stałą drogę, co uwalnia go od chaotycznych ruchów, do jakich zmuszają go boŜki”
(nr 13).
Chwila ciszy.
Śpiew aklamacji.
L2: „Patriarchowie zbawili się w wierze, nie w wierze w Chrystusa, który juŜ przyszedł, ale w
wierze w nadchodzącego Chrystusa, w wierze skierowanej ku przyszłemu wydarzeniu Jezusa. Wiara
chrześcijańska skoncentrowana jest na Chrystusie, jest wyznawaniem, Ŝe Jezus jest Panem i Ŝe Bóg
wskrzesił Go z martwych (por. Rz 10, 9). Wszystkie wątki Starego Testamentu zbiegają się w
Chrystusie, On staje się ostatecznym «tak» dla wszystkich obietnic, fundamentem naszego
ostatecznego «Amen», powiedzianego Bogu (por. 2 Kor 1, 20). Historia Jezusa jest pełnym
objawieniem wiarygodności Boga. Jeśli Izrael wspominał wielkie dzieła miłości BoŜej, które
stanowiły centrum jego wyznania i otwierały wzrok jego wiary, obecnie Ŝycie Jezusa jawi się jako
miejsce ostatecznej interwencji Boga, najwyŜszy przejaw Jego miłości do nas. W Jezusie Bóg nie
kieruje do nas dodatkowego słowa, pośród tylu innych, ale swoje odwieczne Słowo (por. Hbr 1, 1-2).
Bóg nie mógł dać nam większej gwarancji, by nas zapewnić o swojej miłości, jak przypomina nam
św. Paweł (por. Rz 8, 31-39). Tak więc wiara chrześcijańska jest wiarą w Miłość pełną, w jej
skuteczną moc, w jej zdolność przemieniania świata i wyjaśniania czasu: «Myśmy poznali i uwierzyli
miłości, jaką Bóg ma ku nam» (1 J 4, 16). W miłości BoŜej, objawionej w Jezusie, wiara dostrzega
fundament, na którym opiera się rzeczywistość i jej ostateczne przeznaczenie” (nr 15).
Chwila ciszy.
Śpiew aklamacji.
L3: „Wierzący, przyjmując dar wiary, zostaje przemieniony w nowe stworzenie. Otrzymuje nowe
istnienie, istnienie synowskie, staje się synem w Synu. «Abba – Ojciec» jest najbardziej
charakterystycznym słowem doświadczenia Jezusa, które staje się centrum doświadczenia
chrześcijańskiego (por. Rz 8, 15). śycie w wierze, jako Ŝycie synowskie, jest uznaniem pierwotnego i
radykalnego daru, będącego u podstaw egzystencji człowieka, i moŜna je wyrazić w zdaniu św. Pawła,
skierowanym do Koryntian: «CóŜ masz, czego byś nie otrzymał?» (1 Kor 4, 7) […]. W ten sposób
moŜemy pojąć nowość, do której prowadzi nas wiara. Człowiek wierzący przemieniony jest przez
Miłość, na którą otworzył się w wierze, a gdy otwiera się na tę ofiarowaną mu Miłość, jego
egzystencja wykracza poza własne ramy. Św. Paweł moŜe powiedzieć: «Teraz zaś juŜ nie ja Ŝyję, lecz
Ŝyje we mnie Chrystus» (Ga 2, 20) i wzywać: «Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych
sercach» (Ef 3, 17). W wierze «ja» wierzącego poszerza się, by zamieszkał w nim ktoś Inny, by Ŝył w
kimś Innym, i w ten sposób jego Ŝycie poszerza się w Miłości. Tutaj ma miejsce działanie właściwe
Duchowi Świętemu. Chrześcijanin moŜe mieć oczy Jezusa, Jego uczucia, Jego synowską gotowość,
poniewaŜ dany mu jest udział w Jego Miłości, którą jest Duch. I w tej Miłości zyskuje się w pewien
sposób spojrzenie właściwe Jezusowi. Bez tego upodobnienia w Miłości, bez obecności Ducha, który
rozlewa ją w naszych sercach (por. Rz 5, 5), jest rzeczą niemoŜliwą wyznawać Jezusa jako Pana (por.
1 Kor 12, 3)” (nr 19.21).
Chwila ciszy.
Śpiew aklamacji.
P: Dziękujemy Ci, Panie, za wiarę Abrahama, za wiarę ludu izraelskiego, a przede wszystkim za
wiarę Apostołów, którym objawiłeś siebie, a oni wyznali: „Uwierzyliśmy miłości, jaką Bóg ma ku
nam”. My równieŜ uwierzyliśmy w Twoją miłość i poddaliśmy się jej przemieniającej mocy. Zdarzają
się nam jednak chwile zwątpienia i niedowierzania. Niekiedy stawiamy boŜki tego świata ponad
miłość do Ciebie. Przepraszamy Cię za te grzechy i prosimy, abyśmy umocnieni Twoją łaską zawsze
byli zjednoczeni z Tobą. Który Ŝyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Śpiew: Bóg jest Miłością lub inny śpiew.
CZĘŚĆ DRUGA: „WIARA PRZEMIENIAJĄCA śYCIE”
K: W kolejnych trzech rozdziałach encykliki Lumen fidei Ojciec Święty mówi o dialogu między
wiarą a rozumem, o przekazywaniu wiary z pokolenia na pokolenie, a takŜe o znaczeniu wiary dla
Ŝycia rodzinnego i społecznego oraz dla znoszenia cierpienia. Jest to ukazanie wpływu wiary na
wszystkie obszary Ŝycia człowieka, na jego myślenie i działanie, na jego wybory i trudne
doświadczenia, na jego odpowiedzialność za siebie i innych. Wsłuchajmy się w słowa Pisma Świętego
i papieskie rozwaŜanie.
L1: Z pierwszego listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (15,3-9): „Przekazałem wam na początku
to, co przejąłem; Ŝe Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, Ŝe został pogrzebany, Ŝe
zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i Ŝe ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu,
później zjawił się więcej niŜ pięciuset braciom równocześnie; większość z nich Ŝyje dotąd, niektórzy
zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, juŜ po wszystkich,
ukazał się takŜe i mnie jako poronionemu płodowi. Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich
apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół BoŜy”.
Chwila ciszy.
L4: „Przypominanie o więzi wiary z prawdą jest dziś bardziej niŜ kiedykolwiek potrzebne, właśnie
z powodu kryzysu prawdy, jaki przeŜywamy. We współczesnej kulturze często występuje tendencja
do przyjmowania za jedyną prawdę tę związaną z techniką: prawdziwe jest to, co człowiek potraf
zbudować i zmierzyć dzięki swojej wiedzy; jest to prawdziwe, bo funkcjonuje, a tym samym czyni
Ŝycie wygodniejszym i łatwiejszym. Dzisiaj wydaje się to jedyną prawdą pewną, jedyną, którą moŜna
podzielić się z innymi, jedyną, o której moŜna dyskutować i wspólnie się w nią zaangaŜować. Z
drugiej strony, istniałyby teŜ prawdy jednostki, polegające na tym, by być autentycznym wobec tego,
co kaŜdy czuje w swym wnętrzu, prawdy waŜne tylko dla konkretnej osoby, których nie moŜna
zaproponować innym z tym zamiarem, by słuŜyły dobru wspólnemu. Z podejrzliwością patrzy się na
wielką prawdę, na prawdę wyjaśniającą całość Ŝycia indywidualnego i społecznego […]. Czy w tej
sytuacji wiara chrześcijańska moŜe przysłuŜyć się dobru wspólnemu, w zakresie właściwego
pojmowania prawdy? Aby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba zastanowić się nad rodzajem poznania
właściwym wierze. Mogą nam w tym pomóc słowa św. Pawła: «sercem przyjęta wiara» (Rz 10, 10).
[…]. Wiara poznaje w miarę jak jest związana z miłością, bowiem miłość wnosi światło. Zrozumienie
wiary rodzi się wtedy, gdy przyjmujemy wielką miłość BoŜą, która nas przemienia wewnętrznie i daje
nam nowe oczy, pozwalające widzieć rzeczywistość” (nr 25.26).
Chwila ciszy.
L5: „Wierzący nie jest arogancki; przeciwnie, prawda daje mu pokorę, bo wie on, Ŝe to nie my ją
posiadamy, ale to ona nas bierze w posiadanie. Nie powodując bynajmniej usztywnienia postaw,
pewność wiary nakazuje nam wyruszyć w drogę i umoŜliwia dawanie świadectwa i dialog ze
wszystkimi […]. Nie moŜe wypowiadać z prawdą słów Credo, nie będąc tym samym przemienionym,
nie włączając się w obejmującą go historię miłości, która poszerza jego istnienie, czyniąc go częścią
wielkiej wspólnoty, ostatecznego podmiotu wypowiadającego Credo, którym jest Kościół. Wszystkie
prawdy, w które wierzymy, mówią o tajemnicy nowego Ŝycia wiary jako drodze komunii z Bogiem
Ŝywym” (nr 34.45).
Chwila ciszy.
L4: „ZwaŜywszy, Ŝe wiara jest jedna, powinna być wyznawana w całej jej czystości i pełni.
Właśnie dlatego, Ŝe wszystkie prawdy wiary łączą się w jedno, negowanie którejś z nich, choćby
spośród tych, które mogą wydawać się mniej waŜne, oznacza szkodzenie całości. KaŜda epoka moŜe
uznawać pewne elementy wiary za łatwiejsze lub trudniejsze do przyjęcia: dlatego jest rzeczą waŜną
czuwać, aby przekazywany był cały depozyt wiary (por. 1 Tm 6, 20), aby akcentowane były naleŜycie
wszystkie aspekty wyznania wiary. PoniewaŜ jedność wiary jest jednością Kościoła, ujęcie czegoś z
wiary oznacza ujęcie czegoś z prawdy komunii. Ojcowie Kościoła opisywali wiarę jako jedno ciało,
ciało prawdy z róŜnymi członkami, analogicznie do ciała Chrystusa i jego przedłuŜenia w Kościele.
Integralność wiary wiązana była takŜe z obrazem Kościoła dziewicy, z jego wiernością w oblubieńczej
miłości do Chrystusa; niszczenie wiary oznacza niszczenie komunii z Panem. Jedność wiary jest
zatem jednością Ŝywego organizmu, jak trafnie zauwaŜył błogosławiony John Henry Newman, gdy
pośród cech charakterystycznych, wskazujących na ciągłość doktryny w czasie, wymieniał jej
zdolność asymilacji w sobie wszystkiego, co znajduje w róŜnych środowiskach, w jakich jest obecna,
w róŜnych kulturach, z jakimi się spotyka, oczyszczając wszystko i znajdując dla tego najlepszy
wyraz. W ten sposób wiara ukazuje się jako uniwersalna, katolicka, poniewaŜ jej światło potęguje się,
by oświecić cały wszechświat i całą historię” (nr 48).
Chwila ciszy.
L5: „W rodzinie wiara towarzyszy wszystkim okresom Ŝycia, poczynając od dzieciństwa: dzieci
uczą się pokładać ufność w miłości swoich rodziców. Dlatego jest waŜne, aby rodzice dbali o wspólne
praktykowanie wiary w rodzinie, towarzyszyli dojrzewaniu wiary dzieci. Zwłaszcza młodzieŜ
przeŜywająca tak skomplikowany, bogaty i waŜny dla wiary okres Ŝycia, musi czuć bliskość i troskę
rodziny oraz wspólnoty kościelnej na swej drodze dojrzewania w wierze […]. Wiara, przyjęta i
pogłębiana w rodzinie, staje się światłem oświecającym wszystkie relacje społeczne. Jako
doświadczenie ojcostwa BoŜego i miłosierdzia Boga, rozwija się takŜe w braterskiej drodze […].
Wiara uczy nas dostrzegać, Ŝe w kaŜdym człowieku jest błogosławieństwo dla mnie, Ŝe światło
oblicza BoŜego oświeca mnie przez oblicze brata […]. Wiara oświeca nas w godzinie próby i właśnie
w cierpieniu i słabości staje się jasne, Ŝe «nie głosimy (...) siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako
Pana» (2 Kor 4, 5) […]. Nawet śmierć staje się oświecona i moŜe być przeŜyta jako ostatnie wezwanie
wiary, ostatnie «wyjdź z twojej ziemi», ostatnie «przyjdź!» wypowiedziane przez Ojca, któremu
powierzamy się z ufnością, Ŝe On nas umocni takŜe podczas ostatecznego przejścia” (nr 53.54.56).
Chwila ciszy.
ZAKOŃCZENIE
P: Dziękujemy Bogu za dar encykliki Lumen fidei. Światło wiary świeci mocniej w naszym umyśle
i naszym sercu. Jeszcze raz zobaczyliśmy jak wielkim skarbem jest wiara, działająca przez miłość.
Kończąc nasze rozwaŜanie zwróćmy się do Maryi, którą została nazwana błogosławioną, gdyŜ
uwierzyła słowu Pana. Do Niej zwraca się PapieŜ na końcu encykliki. Ją ukazuje nam jako wzór wiary
i do Niej kieruje słowa modlitwy. Tymi papieskimi słowami chcemy się teraz modlić, łącząc z nimi
rozwaŜania dziesiątka róŜańca, tajemnicy nawiedzenia św. ElŜbiety.
L6: Matko, wspomóŜ naszą wiarę! Otwórz nas na słuchanie Słowa, byśmy rozpoznali głos Boga i
Jego wezwanie. Obudź w nas pragnienie, by iść za Nim, wychodząc z naszej ziemi i przyjmując Jego
obietnicę. PomóŜ nam, abyśmy pozwolili dotknąć się przez Jego miłość, byśmy mogli dotknąć Go
wiarą. PomóŜ nam w pełni Mu się zawierzyć, wierzyć w Jego miłość, zwłaszcza w chwilach zgryzoty
i krzyŜa, gdy nasza wiara wezwana jest do dojrzewania. Zasiewaj w naszej wierze radość
Zmartwychwstałego. Przypominaj nam, Ŝe ten, kto wierzy, nie jest nigdy sam. Naucz nas patrzeć
oczami Jezusa, aby On był światłem na naszej drodze. Niech to światło wiary wzrasta w nas coraz
bardziej, aŜ nadejdzie ten dzień bez zmierzchu, którym jest sam Chrystus, Twój Syn, nasz Pan!
Śpiew: Przez chrztu świętego lub Gdy klęczę przed Tobą albo Wierzę w Ciebie, Panie, coś mnie
obmył z win.
L2: Dziesiątek róŜańca.
P: Końcowe pozdrowienie i zapowiedź programu niedzielnego.
Śpiew: Weź w swą opiekę.