interpretacja indywidualna Sygnatura IBPB-1-3/4510

interpretacja indywidualna
Sygnatura IBPB-1-3/4510-385/15/AW, Data 2015.10.05
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny
należy stwierdzić, że usługi ubezpieczeniowe jakie Spółka będzie nabywać od
Ubezpieczyciela będącego austriackim rezydentem podatkowym jako
niewymienione w art. 21 ust. 1, w tym w szczególności w art. 21 ust. 1 pkt 2a
updop oraz niemające podobnego charakteru do tam wymienionych nie
podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie.
Tym samym, Spółka płacąc składkę na rzecz Ubezpieczyciela nie będzie
zobowiązana jako płatnik do pobrania tzw. podatku u źródła z ww. tytułu.
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.
z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w
sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r.,
poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów,
stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 lipca 2015 r. (data
wpływu do tut. BKIP 21 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego
dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako
płatnika – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 21 lipca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa
podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków
Wnioskodawcy jako płatnika.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca (zwany dalej „Spółką”), jest spółką z o.o. prawa polskiego, rezydentem
podatkowym od całości swoich dochodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i prowadzi
działalność polegającą m.in. na produkcji i sprzedaży opakowań blaszanych. W ramach swojej
działalności gospodarczej Spółka nawiązała kontakty handlowe z innymi osobami prawnymi
mającymi siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą. Spółka realizując umowy
dostawy opakowań blaszanych ustala ze swoimi kontrahentami różne terminy płatności za
dostarczany towar – od 14 do 90 dni od wystawienia odpowiedniej faktury dokumentującej
dostawę. Istnieje również grupa podmiotów, którym Spółka dostarcza towar jedynie za
uzyskaniem tzw. przedpłaty, tj. kontrahent Spółki musi zapłacić za towar przed jego
dostarczeniem, bądź jeszcze wyprodukowaniem. To czy dany kontrahent Spółki winien otrzymać
dostarczany towar przedpłacając za niego, czy też zostanie mu wyznaczony określony termin
płatności zależy m.in. od kondycji finansowej przedsiębiorstwa tego kontrahenta, historii
współpracy firm, indywidualnie negocjowanych warunków itd. W ramach prowadzonej działalności
gospodarczej Spółka podjęła również decyzję o ubezpieczaniu niektórych wierzytelności
powstających w wyniku realizowanych umów dostaw wobec niektórych kontrahentów. Umowę
ubezpieczenia wierzytelności Spółka zawarła ze spółką akcyjną prawa austriackiego, zwaną dalej
„Ubezpieczycielem”. Z informacji uzyskanych przez Spółkę, Ubezpieczyciel jest rezydentem
podatkowym na terenie Republiki Austrii od całości swoich dochodów. Umowa ubezpieczenia,
którą Spółka zawarła z Ubezpieczycielem jest umową, na mocy której Ubezpieczyciel zobowiązuje
2
się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić na rzecz Spółki określone
świadczenie (wypłata odszkodowania) w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku (tj.
brak zapłaty przez określonego kontrahenta Spółki jego zobowiązania do Spółki wynikającego z
zawartej przez niego z Spółką umowy dostawy), a Spółka zobowiązuje się zapłacić do
Ubezpieczyciela składkę. Na mocy przedmiotowej umowy ubezpieczenia upoważniony pracownik
Spółki, otrzymał kod dostępu (login/hasło) do internetowej strony Ubezpieczyciela. Za
pośrednictwem tej strony ubezpieczeniowej pracownik Spółki zgłasza Ubezpieczycielowi zamiar
objęcia ubezpieczeniem przyszłych wierzytelności Spółki do danego kontrahenta oraz wskazuje
górną granicę ubezpieczenia. Ubezpieczyciel weryfikuje i ocenia na własny użytek stan
ekonomiczny tego kontrahenta oraz ryzyko związane z ubezpieczaniem wierzytelności w stosunku
do niego. Ubezpieczyciel za pośrednictwem tej samej strony internetowej dostarcza do Spółki
informację, czy ostatecznie zgadza się objąć ubezpieczeniem wierzytelności Spółki do danego
kontrahenta i jeśli tak, to do jakiej sumy najwyższej ubezpieczenia. Ubezpieczyciel poza
informacją, czy zgadza się objąć ubezpieczeniem wierzytelności do danego kontrahenta i do jakiej
kwoty, nie dostarcza do Spółki żadnej innej informacji dotyczącej tego kontrahenta, w
szczególności nie dostarcza do Spółki żadnych informacji dot. sytuacji finansowej, ekonomicznej,
podatkowej podmiotu, odnośnie którego podejmuje określoną decyzję ubezpieczeniową. Innymi
słowy, Spółka na podstawie zawartej z Ubezpieczycielem umowy ubezpieczenia wierzytelności
nie uzyskuje od tego Ubezpieczyciela żadnych informacji co do skali ryzyka biznesowego
związanego z danym kontrahentem, ani żadnych innych informacji, które mógłby w jakikolwiek
sposób wykorzystać przy prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wysokość składki
ubezpieczeniowej jest stała i określona odrębnie dla podmiotów pochodzących z krajów
należących do dwóch różnych kategorii. Kategoria I obejmuje kraje o zwiększonym ryzyku
biznesowym, Kategoria II obejmuje kraje o zmniejszonym ryzyku biznesowym. Wysokość składki
ubezpieczeniowej jest stała i w przypadku ubezpieczenia wierzytelności wobec podmiotów
mających siedzibę, bądź miejsce zamieszkania w krajach zaliczonych do Kategorii I wynosi 0,69%
wartości wierzytelności brutto wobec tych podmiotów, zaś w przypadku ubezpieczenia
wierzytelności wobec podmiotów mających siedzibę, bądź miejsce zamieszkania w krajach
zaliczonych do Kategorii II wynosi 0,10 % wartości wierzytelności brutto wobec tych podmiotów. W
celu obliczenia wysokości miesięcznej składki ubezpieczeniowej, pracownik Spółki przesyła pod
koniec każdego miesiąca za pośrednictwem strony internetowej informację o stanie (tj. ilości i
wartości) wierzytelności i wysokości obrotu z podmiotami, wobec których wierzytelności Spółki
zostały objęte ubezpieczeniem. Osobno wskazuje się wysokość wierzytelności objętych
ubezpieczeniem, które powstały w danym miesiącu wobec podmiotów zaliczonych do Kat. I, i
osobno wysokość wierzytelności objętych ubezpieczeniem, które powstały w danym miesiącu
wobec podmiotów zaliczonych do Kat. II. Na tej podstawie Ubezpieczyciel wystawia comiesięcznie
odpowiednią fakturę dokumentującą obowiązek zapłaty składki ubezpieczeniowej od określonych
wierzytelności. Zapłata składki następuje przelewem na rachunek bankowy Ubezpieczyciela
prowadzony przez instytucję finansową – bank z siedzibą na terytorium Republiki Austrii.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w świetle przepisów art. 21 ust.1 i ust. 2 i ust. 6 w zw. z art. 22 ust. 1 w zw. z art. 26 ust. 1
PDOP w zw. z art. 7 ust. 1 Konwencji, Spółka płacąc składkę ubezpieczeniową na rzecz
Ubezpieczyciela winna obliczyć, pobrać i zapłacić podatek dochodowy od osób prawnych od
kwoty tej składki jako pobór i zapłatę tzw. „podatku u źródła”, czy też przychody uzyskane przez
Ubezpieczyciela z tytułu składki ubezpieczeniowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie są
opodatkowane „podatkiem u źródła”, a tym samym Spółka nie jest obowiązana do obliczenia,
pobrania i zapłaty tego podatku w świetle przepisu art. 26 ust. 1 PDOP...
Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisów art. 21 ust. 1 i ust. 2 i ust. 6 w zw. z art. 22 ust. 1
w zw. z art. 26 ust. 1 PDOP w zw. z art. 7 ust. 1 Konwencji, Spółka płacąc składkę
ubezpieczeniową na rzecz Ubezpieczyciela nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i zapłaty
podatku dochodowego od osób prawnych od kwoty składki ubezpieczeniowej (tzw. „podatek u
3
źródła”), a tym samym przychody uzyskane przez Ubezpieczyciela z tytułu składki
ubezpieczeniowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie są opodatkowane „podatkiem u
źródła” i Spółka nie jest obowiązana do obliczenia, pobrania i zapłaty tego podatku w świetle
przepisu art. 26 ust. 1 PDOP.
Przepis art. 21 ust.1 pkt 2a PDOP stanowi m.in., że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 DPOP,
przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług
reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i
pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – ustala
się w wysokości 20% przychodów.
O ile zatem składka ubezpieczeniowa płacona przez Spółkę do Ubezpieczyciela zostanie uznana
za przychód Ubezpieczyciela uzyskiwany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu
gwarancji, poręczenia bądź świadczenia o podobnym charakterze, o tyle Spółka będzie
zobowiązana do obliczenia, pobrania i zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych od kwoty
tej składki w ryczałtowej wysokości – 20% wartości składki.
Jednakże, w świetle brzmienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a PDOP oraz dotychczasowego
stanowiska organów podatkowych, jak i przedstawicieli doktryny prawa podatkowego oraz
cywilnego, umowa ubezpieczenia nie jest tożsama z umową gwarancji, umową poręczenia, ani
umową o podobnym charakterze. Usługi ubezpieczeniowe, co do zasady, mają na celu
zrekompensowanie szkody w przypadku jej zaistnienia na skutek przyszłego zdarzenia losowego.
Ubezpieczyciel w zamian za opłaconą składkę zobowiązuje się do spełnienia świadczenia
pieniężnego, które co do zasady ma pokryć doznaną szkodę, a więc ubezpieczenie ma charakter
ochronny i odszkodowawczy. Poręczenie ma na celu zabezpieczenie wierzyciela przed
niewypłacalnością dłużnika. Poręczyciel zobowiązuje się wobec wierzyciela, że wykona
zobowiązanie dłużnika, gdyby ten ostatni sam go nie wykonał. Poręczenie ma charakter
zabezpieczający, przy czym podkreślenia wymaga, że uprawniony z tytułu poręczenia nie płaci na
rzecz poręczyciela żadnych składek – poręczenie jest świadczeniem nieodpłatnym. Z kolei
gwarancja nie została zdefiniowana przez ustawodawcę. W praktyce wskazuje się, że jest to
umowa, mocą której gwarant zapewnia co do istnienia określonych właściwości, bądź okoliczności
np. zapewnia co do jakości sprzedanej rzeczy i jednocześnie zobowiązuje się do wykonania
określonych obowiązków (z reguły niepieniężnych) na wypadek gdyby okoliczności, co do których
zapewniał nie ziściły się. Tym samym gwarancja ma charakter poświadczający. Z kolei cechą
wspólną obu umów (gwarancji i ubezpieczenia) jest obowiązek spełnienia świadczenia przez
gwaranta albo zakład ubezpieczeń, w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia.
Pomiędzy usługą ubezpieczenia a usługą gwarancji istnieją jednak liczne różnice przy czym
najważniejsze z nich dotyczą faktu, że:
1. umowa ubezpieczenia może zostać zawarta tylko z zakładem ubezpieczeń, którego
działalność regulują przepisy ustawy, zaś umowa gwarancji może zostać zawarta z dowolnym
podmiotem,
2. umowa ubezpieczenia jest umową odpłatną – tj. w zamian za jej zawarcie ubezpieczyciel
otrzymuje świadczenie pieniężne w postaci składki ubezpieczeniowej, zaś umowa gwarancji
może być (i często w praktyce jest) zawierana nieodpłatnie, tj. gwarant nie otrzymuje
ekwiwalentnego świadczenia pieniężnego,
3. odmienny cel i charakter obu umów (charakter zabezpieczający przy umowie ubezpieczenia i
charakter poświadczający przy umowie gwarancji).
Powyższe wskazuje zatem na fakt, że umowa ubezpieczenia nie może być uznana za umowę o
podobnym charakterze do umowy gwarancji oraz umowy poręczenia. Poprzez zwrot „świadczenia
o podobnym charakterze” zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w
Katowicach z 14 marca 2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-1805/10/BG), należy uznać świadczenia
równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane
świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie
4
same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla
stron. Bez względu na cechy wspólne umowy ubezpieczenia, gwarancji i poręczenia cel i
charakter i sposób zawierania tych umów jest różny. Nie można zastosować tu wykładni
rozszerzającej, która spowoduje zwiększenie obowiązków podatnika. Stanowisko to potwierdził
m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 8 marca 2013 r. (sygn.
ILPB4/423-433/12-2/MC). Z tej przyczyny, Spółka płacąc w opisanym stanie faktyczny do
Ubezpieczyciela składkę ubezpieczeniową nie jest obowiązana do pobrania i zapłaty od kwoty tej
składki podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a w
zw. z art. 26 ust. 1 PDOP.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny
prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z
instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku
podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
(zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada
ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z
opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce
(kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu
uzyskanego w Polsce.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych
(t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od
dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez
podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie
polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje
przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ww. ustawy.
Stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:
1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych,
znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z
należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie
lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu,
urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym
doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub
sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za
pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie
imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
3. 2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług
reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i
pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
-ustala się w wysokości 20% przychodów.
Z art. 26 ust. 1 updop wynika natomiast, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające
osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat
należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako
płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany
5
podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego
opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem
udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika
certyfikatem rezydencji.
Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski
przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest
podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze
względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski
wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w
art. 26 updop.
Regulacja art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem
umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita
Polska.
Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w
art. 21 ust. 1 updop na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska
zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pierwszeństwo mają
przepisy tej umowy międzynarodowej. Natomiast w przypadku państw, z którymi Polska nie
zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy
updop.
Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy jest katalogiem otwartym, na co
wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do
twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne
pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie
można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same
przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron.
Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do
wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla
stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu
zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem
zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Treść w/w
przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie
ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o
charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych,
usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i
pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej Spółka podjęła decyzję o ubezpieczaniu niektórych wierzytelności powstających w
wyniku realizowanych umów dostaw wobec niektórych kontrahentów. Umowę ubezpieczenia
wierzytelności Spółka zawarła ze spółką akcyjną prawa austriackiego, która jest rezydentem
podatkowym na terenie Austrii od całości swoich dochodów.
Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić,
że usługi ubezpieczeniowe jakie Spółka będzie nabywać od Ubezpieczyciela będącego
austriackim rezydentem podatkowym jako niewymienione w art. 21 ust. 1, w tym w szczególności
w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop oraz niemające podobnego charakteru do tam wymienionych nie
podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie.
Tym samym, Spółka płacąc składkę na rzecz Ubezpieczyciela nie będzie zobowiązana jako
płatnik do pobrania tzw. podatku u źródła z ww. tytułu.
Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.
6
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego
obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa
podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na
piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział
się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia
14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47
ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do
usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie
sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem
skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji
Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.