D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk

Sygn. akt II K 724/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 października 2015 roku
Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Łygas
Protokolant: Katarzyna Nowopolska
po rozpoznaniu w dniu 22 października 2015 roku na posiedzeniu sprawy
1) Ł. K. (1), syna D. i W. z domu K., urodzonego dnia
6 listopada 1992 roku w G.
oskarżonego o to, że
W dniu 15 kwietnia 2015 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami z samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...), dokonał zaboru w celu
przywłaszczenia czterech butli z zawartością gazu o łącznej wartości strat 681 zł, czym działał na szkodę firmy centrum
(...) Sp. z o.o.
w G.,
- tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.
2) A. D., syna A. i Ż. z domu S., urodzonego dnia
11 grudnia 1997 roku w G.
oskarżonego o to, że
W dniu 15 kwietnia 2015 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami z samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...), dokonał zaboru w celu
przywłaszczenia czterech butli z zawartością gazu o łącznej wartości strat 681 zł, czym działał na szkodę firmy centrum
(...) Sp. z o.o.
w G.,
- tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.
o r z e k a:
I. oskarżonego Ł. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z tym ustaleniem, że
działał wspólnie i w porozumieniu
z A. D. i innym ustalonym sprawcą, co do którego toczy się odrębne postępowanie, czyn ten kwalifikuje jako występek
z art. 278 § 1 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k., skazuje
oskarżonego na karę 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności i wymierza karę 40 (czterdzieści) stawek dziennych
grzywny, określając wysokość każdej stawki na kwotę 10 zł (dziesięć złotych);
II. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec
oskarżonego Ł. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres lat 2 (dwa) tytułem próby;
III. na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu Ł. K. (1) okres rzeczywistego
pozbawienia wolności
w sprawie w dniu 15 kwietnia 2015 roku;
IV. ustalając, że oskarżony A. D. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z tym ustaleniem, iż
działał wspólnie i w porozumieniu
z Ł. K. (1) i innym ustalonym sprawcą, co do którego toczy się odrębne postępowanie, który to czyn wyczerpuje
znamiona występku z art. 278 § 1 k.k. oraz uznając, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, na podstawie
art. 66 § 1 k. k. w zw. z art. 67 § 1 i § 2 k. k., postępowanie karne wobec oskarżonego A. D. warunkowo umarza na okres
próby wynoszący 2 (dwa) lata, oddając oskarżonego pod dozór kuratora;
V. na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. D. świadczenie pieniężne w
wysokości 400 zł (czterysta złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;
VI. na mocy art. 29 ust. 2 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2002 r. nr 123 poz.
1058 z późn. zm.) oraz § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 1, § 19
i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 r., nr
163, poz. 1348) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. P. kwotę 442 zł 80 gr. (czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu A. D.;
VII. na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. i art. 633 k.p.k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1
pkt 2, art. 3 ust. 1, art. 7 oraz art. 16 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn.
Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza na rzecz Skarbu Państwa:
• od oskarżonego Ł. K. (1) kwotę 46 zł 66 gr. (czterdzieści sześć złotych sześćdziesiąt sześć groszy) tytułem wydatków
postępowania oraz wymierza opłatę w wysokości 200 zł (dwieście złotych),
• od oskarżonego A. D. – kwotę 121 zł 61 gr. (sto dwadzieścia jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem
części wydatków postępowania oraz wymierza opłatę w wysokości 80 zł (osiemdziesiąt złotych), w pozostałym
zakresie zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.
Sygn. akt II K 724/15
UZASADNIENIE
(na podstawie art. 423 § 1a k.p.k., sporządzone w odniesieniu do oskarżonego A. D.)
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Oskarżeni A. D. i P. P. (1) są braćmi. Pochodzą z rodziny wielodzietnej, znajdującej się w trudnej sytuacji materialnej.
W kwietniu 2015 roku obaj zamieszkiwali wraz ze swą matką, jej mężem (ojcem P. P. (1)), babcią oraz małoletnim
rodzeństwem w lokalu przy ul. (...) w G.. Dnia 15 kwietnia 2015, matka A. D. i P. Ż. P. – wstała z łóżka wczesnym
rankiem i udała się do kuchni, gdzie zaczęła przygotowywać posiłki na zbliżającą się uroczystość bierzmowania swej
córki, S. P. (1). W kuchni tej znajduje się kuchenka gazowa zasilana gazem z wymiennych butli. Tego samego dnia,
P. P. (1) wstał około godziny 9:00. Wiedział on, że w domu kończy się gaz służący do przygotowywania posiłków.
Postanowił więc, że ukradnie butlę z gazem i w ten sposób pomoże swojej matce. W pewnym momencie, zauważył, że
na stole znajdującym się w pokoju leży telefon komórkowy należący do Ż. P., w którym zainstalowana była karta SIM
współpracująca z numerem abonenta 739-565-415. Wykorzystując fakt nieobecności matki
w pokoju, P. P. (1) wziął telefon do ręki i wybrał numer telefonu należący do Centrum (...) sp. z o.o. Uzyskawszy
połączenie z biurem obsługi klienta, oświadczył że chciałby zamówić jedną butlę z gazem. Jednocześnie poprosił, by
dostarczono ją pod adres wymyślony przez niego adres – ul. (...).
Dowody: wyjaśnienia oskarżonego A. D. k. 55; wyjaśnienia oskarżonego Ł. K. (1) k. 61; wyjaśnienia podejrzanego P.
P. (1) k. 68 zeznania świadka T. B. k. 3v-4, 8v; zeznania świadka Ż. P. o k. 48; kwestionariusz wywiadu środowiskowego
kuratora k. 174-175;
Po złożeniu zamówienia, P. P. (1) obudził śpiącego jeszcze A. D. i nakazał mu wstać z łóżka, prosząc go, by poszedł
z nim ukraść gaz. A. D. przystał na tę propozycję. Wkrótce potem bracia udali się do swego znajomego, Ł. K. (1),
zamieszkującego w lokalu przy ul. (...), któremu opowiedzieli o swoim planie i zaproponowali wspólną kradzież gazu.
Ł. K. (1) zgodził się. Oczekując na przyjazd pracownika gazowni, A. D. i Ł. K. (1) udali się po pobliskiego sklepu
spożywczego. Wracając, zauważyli przejeżdżający samochód ciężarowy, przewożący butle gazowe. Pobiegli wówczas
do mieszkania Ł. K. (1), by zawołać przebywającego tam w dalszym ciągu P. P. (1). Następnie, po upewnieniu się,
że pracownik gazowni wszedł do klatki schodowej, wszyscy trzej podeszli do zaparkowanego nieopodal pojazdu, z
którego zabrali trzy butle zawierające propan oraz jedną butlę zawierającą propan butan. Przy czym dwie butle zabrał
A. D., zaś Ł. K. (1) i P. P. (1) zabrali po jednej.
Dowody: wyjaśnienia oskarżonego A. D. k. 55; wyjaśnienia oskarżonego Ł. K. (1) k. 61; wyjaśnienia podejrzanego
P. P. (1) k. 68; zeznania świadka T. B. k. 3v-4; protokół oględzin F. (...) k. 6-7v;
Zabrawszy butle z gazem A. D., P. P. (1) i Ł. K. (1) udali się do mieszkania tego ostatniego. Tam pozostawili jedną
ze skradzionych butli. Trzy z nich znieśli natomiast do opuszczonej piwnicy w budynku przy ul. (...), po czym wrócili
do mieszkania Ł. K. (1). Po upływie około 2 godzin, na miejsce przybyli funkcjonariusze Policji, którzy dokonali ich
zatrzymania, a następnie przeszukali pomieszczenia mieszkalne oraz piwnicę i odnaleźli skradzione przedmioty.
Dowody: wyjaśnienia oskarżonego A. D. k. 55; wyjaśnienia oskarżonego Ł. K. (1) k. 61; wyjaśnienia podejrzanego
P. P. (1) k. 68; protokół oględzin piwnicy k. 15-18v; protokół oględzin butli gazowej k. 17-17v; protokoły zatrzymania
osoby k. 20-20v, 32-32v, 38-38v;
Łączna wartość butli gazowych skradzionych przez A. D., P. P. (1) i Ł. K. (1) wynosiła 681 złotych. W toku postępowania,
zostały one zwrócone na rzecz pokrzywdzonej Centrum (...) sp. z o.o.
Dowód: zeznania świadka T. B. k. 4; pokwitowanie k. 19; pismo Centrum (...) sp. z o.o. k. 50;
Oskarżony A. D. jest bezdzietnym kawalerem. W grudniu 2015 roku ukończył 18 lat. Posiada dziesięcioro rodzeństwa.
W lokalu przy ul. (...)
w G. zamieszkiwał do czerwca 2015 roku wraz z dziewięciorgiem innych osób, w tym z matką oraz sześciorgiem
małoletniego rodzeństwa. Lokal ten składa się z 1 pokoju, kuchni oraz WC bez łazienki. Rodzina korzysta z pomocy
z (...). Obecnie oczekuje na lokal socjalny z Urzędu Miasta. Obecnie A. D. zamieszkuje ze swą konkubiną, A. B., w
lokalu przy ul. (...) w G.-S.. Ojciec oskarżonego, A. D., został pozbawiony władzy rodzicielskiej. Nałożono na niego
zakaz się do dzieci, gdyż w przeszłości nadużywał alkoholu i narkotyków oraz znęcał się nad rodziną, głównie nad Ż.
P. i P. P. (1). Ż. P. żyje od 26 lat ze S. P. (2). Od 7 lat są małżeństwem. S. P. (2) od 3 lat pracuje na terenie Niemiec
w charakterze pracownika budowlanego. A. D. powtarza obecnie II klasę gimnazjum, gdzie przyucza się do zawodu
kucharza. Jako nieletni przebywał w ośrodku wychowawczym – uciekał. Obecnie pod dozorem kuratora Wydziału
Rodzinnego i Nieletnich. W okresie wakacji pracował w kasynie przy ul. (...)
w G.. Nie nadużywa alkoholu. Nie przejawia zachowań agresywnych. Zdaniem kuratora, więzi emocjonalne z
dziewczyną pozytywnie zmieniły postawę A. D.. Nie sprawia on obecnie kłopotów wychowawczych.
Dowód: kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora k. 174-175;
Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony A. D. wyjaśnił, że jego brat, P. P. (1), postanowił ukraść
butle z gazem. Wpadł na taki pomysł, ponieważ w domu nie było gazu i nie było czym gotować. Kiedy oskarżony
spał, P. zadzwonił z telefonu mamy do gazownika i umówił się na spotkanie na godzinę 12.00 na ul. (...). Następnie
obudził oskarżonego i powiedział mu o swoim planie. Około godziny 11.00 poszli do Ł. K. (1), który mieszkał na ul.
(...). Czekając na gazownika, oskarżony udał się z Ł. K. (1) do sklepu. Zobaczyli wówczas nadjeżdżający samochód
przewożący butle. Pobiegli po P. P. (1) i we trzech poszli po butle z gazem. On wziął dwie, a Ł. i P. po jednej. Pobiegli pod
śmietnik przy ul. (...) i schowali butle w śmietniku. Następnie uciekli do Ł. do domu. Trzy butle znieśli do opuszczonej
piwnicy w budynku przy ul. (...). Następnie wrócili do domu Ł., gdzie zostali zatrzymani przez Policję.
Vide: wyjaśnienia oskarżonego A. D. k. 55;
A. D. nie był dotąd karany. Na mocy orzeczenia z dnia 22 października 2009 roku, Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe,
na podstawie art. 4 § 1 ustawy z dnia
26 października 1982 roku o postępowaniu w sprawach nieletnich zastosował wobec niego środek poprawczy w postaci
nadzoru kuratora.
Dowód: karta karna k. 148-149;
Sąd zważył, co następuje:
Opisany powyżej stan faktyczny jest bezsporny i nie budzi wątpliwości Sądu. Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie
Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonych A. D. i Ł. K. (1) oraz wyjaśnieniach podejrzanego P. P. (1), którego sprawę
wyłączono do odrębnego rozpoznania, zeznaniach świadków T. B. i Ż. P., ustaleniach kuratora sądowego poczynionych
w drodze wywiadu, a także zebranych dokumentów urzędowych i prywatnych.
Sąd dał wiarę zarówno wyjaśnieniom oskarżonego A. D. jaki
i wyjaśnieniom oskarżonego Ł. K. (1) i podejrzanego P. P. (1), ponieważ są one logiczne, wewnętrznie spójne,
wzajemnie się uzupełniają, a wraz pozostałą częścią materiału dowodowego tworzą zwartą i uporządkowaną
chronologicznie całość. Wyżej wymienieni zgodnie wyjaśnili, że pomysłodawcą kradzieży butli zawierających gaz był P.
P. (1), który dnia 15 kwietnia 2015 roku złożył zamówienie na butle wskazując nieistniejący adres dostawy. Oskarżeni
oraz podejrzany P. P. (1) zgodnie opisali także przebieg samej kradzieży, której dokonali w istocie dzięki wyzyskaniu
błędu pracownika pokrzywdzonego przedsiębiorstwa Centrum (...) sp. z o.o.
i wykorzystaniu jego nieobecności przy samochodzie transportującym butle. Oskarżony A. D. nie kwestionował faktu,
że to on, jako jedyny, dokonał zaboru dwóch butli
z gazem. Znając sytuację majątkową rodziny oskarżonych A. D. i P. P. (1), Sąd dał także wiarę ich wyjaśnieniom,
w zakresie, w jakim sprawcy wskazywali, że skradziony gaz miał posłużyć do zaspokojenia potrzeb ich bliskich, tj.
przygotowania posiłków.
Świadek T. B. zeznał, iż pracuje jako kierowca rozwożący butle
z propanem i propan-butanem. Rozwozi je zarówno do punktów wymiany, jak i prywatnych mieszkań. Dnia 15
kwietnia (...) ok. godziny 8:55, dostał zlecenie przez centrum obsługi klienta, by pojechać na ul. (...) do osoby o
nazwisku Sierotka. Na miejsce dotarł około godz. 11:00, gdy wszedł do budynku, zdał sobie sprawę, że nie ma w
nim lokalu o takim numerze. Zadzwonił wówczas pod numer 739-565-415 – do kobiety, która rzekomo składała
zamówienie. Zaskoczona powiedziała, że nie zamawiała butli. Gdy świadek wrócił do samochodu, zobaczył cztery puste
miejsca po butlach. Butle przewożone są na otwartej pace bez zabezpieczeń jedna obok drugiej na całej powierzchni,
co uniemożliwia ich przemieszczenie podczas jazdy. Łącznie skradziono 3 butle w kolorze zielonym o wadze
11 kg wypełnione propan-butanem – o wartości 171 zł każda oraz jedną butlę koloru niebieskiego wypełnioną gazem
propan-butan. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, ponieważ są one logiczne i zgodne ze wskazaniami doświadczenia
życiowego. Nadto, zeznania T. B. były obiektywne i szczere. Świadek nie był pokrzywdzonym w sprawie, więc nie był
zainteresowany wynikiem przedmiotowego postępowania. Stąd nie miał on żadnych powodów, by zeznawać fałszywie
na niekorzyść oskarżonych, np. wyolbrzymiając pewne fakty. Jego zeznania całkowicie korespondują z wyjaśnieniami
oskarżonych
i podejrzanego P. P. (1) oraz dokumentami urzędowymi w postaci protokołów sporządzonych przez funkcjonariuszy
Policji. Nadto dokonana przez świadka wycena grożącej szkody, była w pełni zgodna z wyceną jego pracodawcy (k.
50). W odniesieniu do zeznań świadka Ż. P. należy stwierdzić, iż brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że brała ona
udział w popełnionym przestępstwie, w tym udzieliła pomocnictwa poprzez udostępnienie telefonu komórkowego.
Dla rozpoznania sprawy nie miały znaczenia zeznania świadka A. G., nie dysponowała ona bowiem wiedzą odnośnie
przebiegu kradzieży.
Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom urzędowym przywołanym w ustaleniach faktycznych. Zostały sporządzone
przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była
przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie
znalazł żadnych podstaw dla podważenia ich wartości dowodowej.
Sąd nie znalazł również podstaw pozwalających podważyć wartość dowodową ustaleń dokonanych przez kuratora
sądowego (k. 174-175) oraz ujawnionych dokumentów prywatnych. Wątpliwości Sądu nie wzbudziła, w szczególności,
a wycena grożącej szkody, jaka groziła pokrzywdzonej, gdyż nie jawi się ona jako wygórowana (k. 50).
W świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że oskarżony A. D., wspólnie i w porozumieniu
z Ł. K. (2) oraz inną ustaloną osobą – P. P. (1), co do którego prowadzone jest odrębne postępowanie, dopuścił się
czynu kwalifikowanego z art. 278 § 1 k.k.
Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, że zachowanie A. D. wypełnia znamiona występku penalizowanego we
powołanym wyżej przepisie. Dnia 15 kwietnia roku, oskarżony udał się bowiem wraz z Ł. K. (2) i P. P. (1), na ul. (...)
w G.. Tam, z platformy pojazdu marki F. (...), zaparkowanego przez T. B., każdy z nich zdjął co najmniej jedną butlę z
gazem. Następnie sprawcy przenieśli owe butle do mieszkania Ł. K. (1) oraz do piwnicy znajdującej się w budynku, w
którym mieszkał. Oczywistym jest, iż wobec zabranych przedmiotów nie mieli oni jakiegokolwiek tytułu prawnego, w
szczególności, nie nabyli ich w drodze umowy sprzedaży. Co więcej, zastosowali wobec pokrzywdzonej firmy podstęp,
a uzyskane w efekcie butle z gazem potraktowali jak swoje własne i włączyli w skład swego majątku. Sprawcy mieli
zamiar zużycia gazu z znajdującego się w butlach. Postąpili z nimi tak jak właściciele.
Pomimo niezbyt znacznej wartości skradzionych rzeczy, mając na uwadze okoliczności popełnienia czynu, tj. działanie
w warunkach współsprawstwa,
z zastosowaniem podstępu, w sposób przemyślany, zuchwały, Sąd uznał, iż niezasadnym byłoby zakwalifikowanie
czynu A. D. jako przypadek mniejszej wagi (art. 278 § 3 k.k.).
A. D. dopuścił się przypisanego mu czynu w warunkach współsprawstwa (art. 18 k.k.). Istotą tej postaci zjawiskowej
jest oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem
urzeczywistnienie wszystkich określonych przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Dla jej zaistnienia koniczne
jest występowanie elementu obiektywnego, który może polegać zarówno na wspólnej realizacji znamion tzw. czynności
czasownikowej, jak i na tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo
popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego
przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast elementem subiektywnym i warunkiem koniecznym
współsprawstwa jest porozumienie, oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców
woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Owo
porozumienie zachodzić musi przed popełnieniem przestępstwa lub zrodzić się w jego trakcie. Pozwala ono przypisać
każdej ze współdziałających osób również i tę czynność sprawczą, która przedsięwzięła inna osoba współdziałająca
świadomie
w popełnieniu przestępstwa. Materiał dowodowy wykazał, iż takowe porozumienie zaistniało pomiędzy oskarżonymi
A. D. i Ł. K. (1) oraz podejrzanym P. P. (1), który był autorem przestępnego planu. Oskarżeni wraz z P. P. (1) aprobowali
działanie przestępne jako całość, traktowali zachowania każdego innego ze sprawców, jako swoje własne. Stąd w
szczególności oskarżonemu A. D. przypisać można kradzież nie dwóch, które zaniósł, lecz czterech butli z gazem.
Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, zachodziła
jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności
wyłączające winę A. D.. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia
i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności
psychicznych. A. D. jest i już w trakcie popełniania czynów był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła
także czasowa niepoczytalność oskarżonego. Naruszył on przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich
treści i zagrożenia karnego, jakie niesie zachowanie w opisanym kształcie – kradzież to przestępstwo pospolite, którego
karalność jest w społeczeństwie powszechnie znana. A. D. jest całkowicie zdolny do poniesienia odpowiedzialności
karnej za zachowanie, którego się dopuścił.
Stopień szkodliwości społecznej czynu, którego popełnienie przypisano oskarżonemu A. D. oraz stopień jego winy
nie jawią się jako znaczne. Należy zauważyć, że oskarżony dokonał zaboru rzeczy o stosunkowo niskiej wartości.
Czyn ten nie spowodował powstania szkody w majątku pokrzywdzonej firmy, gdyż butle z gazem odzyskane zostały
na skutek interwencji Policji, dodatkowo czyn A. D. pozbawiony był cechy premedytacji. Pomysłodawcą dokonanej
kradzieży był bowiem jego brat, P. P. (1) i to on zastosował podstęp. A. D. i Ł. K. (1) wprawdzie również mieli zamiar
skorzystać z owoców przestępstwa, lecz ich rolą było przede wszystkim wykonanie planu nakreślonego przez P. P.
(3). Nadto nie umknęło uwadze Sądu, że A. D. dopuścił się przypisanego czynu z pobudek, które nie zasługują na
szczególne potępienie, choć są karygodne. Chciał on mianowicie zaspokoić potrzeby swej rodziny (w tym małoletniego
rodzeństwa), znajdującej się
w niedostatku.
W myśli art. 66 §1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu
nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo
umyślne, jego właściwości
i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania
będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Zaistnienie pierwszych dwóch z
przesłanek opisanych
w przywołanym przepisie zostało wykazane powyżej. Sąd stwierdził, że właściwości osobiste oskarżonego, jego
dotychczasowy tryb życia, w tym brak uprzedniej karalności,
a także jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa (kiedy to złożył wyczerpujące wyjaśnienia i wyraził szczerą
skruchę), pozwalają sądzić, iż będzie on przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełni w przyszłości
żadnego przestępstwa. Sąd miał wprawdzie świadomość, że wobec stwierdzonej demoralizacji, A. D., będący jeszcze
wówczas osobą nieletnią, był poddawany oddziaływaniu środków wychowawczych. Należy mieć jednak na uwadze,
że oskarżony podjął próbę powrotu do społeczeństwa – kontynuuje naukę, a pod wpływem partnerki przestał
sprawiać kłopoty wychowawcze. Obecnie nie zażywa narkotyków, nie nadużywa alkoholu i nie przejawia zachowań
agresywnych. Postawa oskarżonego daje realną nadzieję na to, że jego czyn miał charakter incydentalny, był efektem
nieroztropnej decyzji podjętej pod wpływem chwili oraz pod wpływem środowiska w jakim dane było mu bytować.
Nie ulega wątpliwości, że dorastając A. D. miał ograniczony dostęp do pozytywnych wzorców: w bardzo młodym
wieku został opuszczony przez ojca który znęcał się nad rodziną, a nadto jego rodzeństwo oraz znajomi, dopuszczając
się przestępstw, nie dostarczali mu dobrego przykładu (vide: karty karne Ł. K. (1) i P. P. (1), a także kwestionariusz
wywiadu kuratorskiego – k. 145-147, 151-153, 174-175). Zgromadzony materiał dowodowy nie daje jednak podstaw
do stwierdzenia jakoby oskarżony był osobą w wysokim stopniu zdemoralizowaną. A. D. znajduje się nadal w fazie
kształtowania się jego osobowości. Sąd uznał zatem, iż samo prowadzenie przeciwko oskarżonemu postępowania
karnego i postawienie go w stan oskarżenia było dla niego pewną dolegliwością, która może odwieść go w przyszłości
od popełniania przestępstw. W świetle powyższych rozważań można postawić tezę o pozytywnej wobec A. D. prognozie
kryminologicznej.
Wobec faktu, że w badanej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki pozytywne, określone w art. 66 § 1 k.k.
oraz, że nie została spełniona przesłanka negatywna z art. 66 § 2 k.k. (czyn z art. 278 § 1 k.k. zagrożony jest
karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat), w punkcie I wyroku, Sąd zastosował wobec oskarżonego A. D.
dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania, ustalając na mocy art. 67 § 1 k.k. długość okresu próby
na 2 lata. Należy podkreślić, iż wyrok warunkowo umarzający postępowanie jest na gruncie postępowania karnego
orzeczeniem szczególnym. Mimo stwierdzenia zaistnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności karnej, wydający
rozstrzygnięcie sąd odstępuje od skazania sprawcy przestępstwa, poddając go swoistej próbie. Postawa sprawcy w
okresie próby decyduje o tym, czy odstąpienie od skazania ma charakter definitywny. Przepisy art. 68 k.k. nakładają
na osobę, wobec której zastosowano ten środek obowiązki, których nieprzestrzeganie rodzi możliwość, a w niektórych
przypadkach konieczność podjęcia postępowania i wydania wyroku skazującego. Mimo dolegliwości, jakie za sobą
niesie, warunkowe umorzenie postępowania stanowi niewątpliwą korzyść dla osoby nim objętej, która nie jest z jego
powodu uważana za „osobę karaną”. Orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania (które nie było możliwe
w stanie prawnym obowiązującym w momencie popełnienia czynu z uwago na zagrożenie karą pozbawienia wolności),
jest zatem w sposób oczywisty korzystniejsze dla oskarżonego, aniżeli wymierzenie kary pozbawienia wolności nawet
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, czego domagał się Prokurator.
Jednocześnie z uwagi na młody wiek sprawcy, wagę i charakter przypisanego czynu oraz środowisko, w jakim
przebywa na co dzień oskarżony, Sąd uznał, że konieczne jest zastosowanie wobec A. D. średniego, dwuletniego
okresu próby. Oddanie oskarżonego pod dozór kuratora umożliwi prawidłową kontrolę nad postępowaniem sprawcy
w okresie próby i weryfikację pozytywnej prognozy kryminologicznej.
Kierując się względami wychowawczymi, w punkcie V wyroku Sąd orzekł wobec A. D. świadczenie pieniężne w
wysokości 400 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zdaniem Sądu,
w świetle postawy oskarżonego oraz stopnia szkodliwości społecznej jego czynu, wymiar zastosowanego środka nie
razi pobłażliwością, a przy tym uwzględnia sytuację majątkową
i płatniczą oskarżonego. A. D. pobiera wprawdzie obecnie naukę w gimnazjum, jednak jest zdolny do podjęcia pracy i
nic nie stoi na przeszkodzie temu, by w celu uiszczenia świadczenia, podjął pracę dorywczą w czasie wolnym od zajęć
szkolnych, co będzie dla niego dodatkową pozytywną motywacją. W ocenie Sądu, omawiane orzeczenie zapobiegnie
wystąpieniu w świadomości oskarżonego poczucia bezkarności.
W punkcie VI wyroku zasądzono od Skarbu Państwa, na rzecz obrońcy oskarżonego A. D., adwokat A. P., kwotę
442 zł 80 gr. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Kwota ta jest adekwatna do nakładu
pracy obrońcy i mieści się w granicach określonych w rozporządzeniu przywołanym w tej części orzeczenia. Sąd
nie znalazł jednocześnie uzasadnienia dla przyznania obrońcy wynagrodzenia według stawki podwyższonej (§ 19
rozporządzenia). Niniejsza sprawa nie odznacza się bowiem obszernością materiału dowodowego. Nie jest ona
również skomplikowana pod względem faktycznym, czy prawnym. Z tych względów nie wymagała ona znacznej
kreatywności oraz zaangażowania i nakładu pracy ze strony obrońcy. Nadto, należało zważyć, że czynności obrończe
adwokat A. P.
w przedmiotowej sprawie ograniczyły się jedynie do stawiennictwa na dwóch posiedzeniach w przedmiocie
rozpoznania wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy co do przedstawionych zarzutów
oraz złożenia wniosku o warunkowe umorzenie postępowania.
W punkcie VII wyroku, z uwagi na sytuację finansową oskarżonego oraz ograniczone możliwości zarobkowania, Sąd
zwolnił A. D. z obowiązku poniesienia części kosztów postępowania, a mianowicie z obowiązku zwrotu kosztów obrony
z urzędu, uznając, iż A. D. jest w stanie uiścić koszty należne Skarbowi Państwa
w pozostałym zakresie.