być człowiekiem

Nr 07
Krystyna Zaremba
być człowiekiem
Motto:
„Życie jest piękne. Takim je
widzę, ale czy takim przeżywam?”
St. Dygat Jezioro Bodeńskie
Ks. Jan Twardowski odpowiadając na pytanie temu, kto je zadał – „Co zrobić z tą chwilą życia,
jaką człowiek ma do dyspozycji?”, mówił: „Być człowiekiem… To mało?!”
Piękna to myśl.
W swojej książce próbuję m. in. przypomnieć, jak kształtowała się koncepcja człowieka na
przestrzeni dziejów. Książka, uważam, ma przejrzysty układ. Składa się z dwóch części. Pierwsza
cześć, bardziej rozbudowana, zawiera 13 rozdziałów. Druga tylko dwa. Mimo to nie jest uboższa pod
względem merytorycznym. Część I pomieściłam na 110 stronach, a część ii na 140 (w tym słowniczek
zalet i wad).
Część pierwsza jest relacją, dotyczącą wizerunku człowieka w poszczególnych epokach,
poprzedzona antropologią. Przedmiotem analizy jest człowiek w świecie starożytnym, w wiekach
średnich, w epoce Renesansu, Baroku, w dobie Oświecenia, Romantyzmu, w kulturze Pozytywizmu,
w okresie Młodej Polski, w dwudziestoleciu międzywojennym, w okresie wojny i okupacji, w PRL-u
i w świecie współczesnym.
W części II przedstawiam różne próby podejścia do spraw wychowawczych. Prezentuję –
Walkę o ludzką twarz w literaturze:
a) katolicką etykę wychowawczą,
b) wychowawczą funkcję literatury pięknej,
c) rozważania psychologiczne o sztuce tworzenia samego siebie.
Ważną część książki stanowią rozważania na temat: „Wizerunek człowieka w nauczaniu Ojca
Świętego Jana Pawła II”. Wołanie o ludzi sumienia.
Osia wiążącą obie części jest słownictwo, nazywane przez niektórych autorów „cnotami i
niecnotami”. Ja zapisałam je w porządku alfabetycznym w postaci zalet i wad.
Należy spodziewać się, że książka spotka się z dużym zainteresowaniem i życzliwym przyjęciem
ze strony Rodziców, Wychowawców i Młodzieży. Zasługuje na to!
W tej książce, wyjątkowo, każdy rozdział ma swoje motto; I tak kolejno:
- „Alfa i Omega”;
- „Nierozłączność szczęścia, cnoty i rozumu” (Sokrates);
- „Memento mori”; „Człowiekiem jestem – nic, co ludzkie, nie jest mi obce” (Terencjusz);
„Cogito, ergo sum” (Kartezjusz);
- „Tabula rasa”; „Ja i ojczyzna to jedno” (A. Mickiewicz);
- „Kochając ojczyznę, trzeba coś dla niej zrobić, …” (B. Prus);
- „Sztuka dla sztuki”; „Chcemy dać jak najwierniejszą, jak najpotężniejszą, jak najbardziej
bezpośrednią wypowiedź nagiej duszy” (Jan Stur); „Ludzie ludziom zgotowali ten los” (Z.N.)
itd.