nie-daj-siÄ™-krzywdz.. - Przedszkole Nr 8 w Kołobrzegu

Nie daj się krzywdzić… kilka słów o przemocy
Przemoc– zjawisko społeczne zachodzące, gdy jedna osoba próbuje
zdominować fizycznie lub psychicznie innych, używając przewagi fizycznej,
gróźb, szantażu, w celu zranienia moralnie lub fizycznie.
Przemoc domowa ma miejsce, gdy jedna osoba stara się kontrolować
drugą i zaznacza swoją siłę w związku. Może się na nią składać krzywdzenie
fizyczne, emocjonalne, seksualne lub finansowe. Każdą osobę może dotknąć
wykorzystywanie i może się to zdarzyć w każdym domu.
Przemoc to zamierzone i wykorzystujące przewagę sił działanie przeciw innej
osobie, naruszające prawa i dobra osobiste, powodujące cierpienie i szkody.
Pojęcie przemocy podobne jest do pojęcia znęcania się.
Najogólniej znęcanie się można określić jako przysparzanie innej osobie
dotkliwych cierpień fizycznych i (lub) psychicznych. Najczęściej polega ono na
naruszaniu nietykalności cielesnej i znieważaniu, lecz może być to także np.
niszczenie własności pokrzywdzonego. Co do zasady dla uznania, że miało
miejsce znęcanie się wymagana jest wielość zachowań sprawcy. Oznacza to, że
zwykle jednorazowe spowodowanie cierpień nie jest znęcaniem się (może
natomiast być innym przestępstwem). Między poszczególnymi zachowaniami
wchodzącymi w skład znęcania się może upłynąć dość dużo czasu, stąd niekiedy
sądy rozstrzygające w sprawach o znęcanie się przyjmują, że miało ono miejsce
np. "w okresie od maja 2000 r. do kwietnia 2004 r.", i że tak rozciągnięte w
czasie zachowanie jest jednym przestępstwem. Wyjątkowo można przyjąć, że
jednorazowe spowodowanie dotkliwych cierpień stanowi przestępstwo znęcania
się, lecz tylko wtedy, kiedy cierpienia były dotkliwe i rozciągnięte w czasie.
Znęcanie się należy do przestępstw ściganych z urzędu, czyli organy ścigania są
zobowiązane do wszczęcia postępowania, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie,
ze doszło do przestępstwa. Do wszczęcia postępowania nie jest więc wymagana
skarga osoby pokrzywdzonej.
Przemoc domowa charakteryzuje się tym, że:
1. Jest intencjonalna.
Przemoc jest zamierzonym działaniem człowieka i ma na celu
kontrolowanie i podporządkowanie ofiary.
2. Siły są nierównomierne.
W relacji jedna ze stron ma przewagę nad drugą. Ofiara jest słabsza, a
sprawca silniejszy.
3. Narusza prawa i dobra osobiste.
Sprawca wykorzystuje przewagę siły narusza podstawowe prawa ofiary
(np. prawo do nietykalności fizycznej, godności, szacunku itd.).
4. Powoduje cierpienie i ból.
Sprawca
naraża
zdrowie
i
życie
ofiary
na
poważne
szkody.
Doświadczanie bólu i cierpienia sprawia, że ofiara ma mniejszą zdolność
do samoobrony.
Według ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
przemoc w rodzinie to jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub
zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny, w
szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia,
naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną,
powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także
wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.
Przemoc domowa jest przestępstwem. Przestępstwo to znane jest w
polskim kodeksie karnym jako przestępstwo znęcania się nad rodziną.
Od 1998 obowiązuje procedura „Niebieska Karta” opracowana przez Komendę
Główną Policji wraz z Komendą Stołecznej Policji i Państwową Agencję
Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Określa ona m.in. sposoby
postępowania funkcjonariuszy Policji podczas interwencji dotyczącej przemocy
domowej.
Przykłady przemocy w domu
Destruktywna krytyka i słowne ubliżanie: np. krzyki, drwiny, oskarżanie,
wyzwiska, werbalne groźby;

Taktyka nacisków: dąsanie się, grożenie (niedawaniem pieniędzy,
wyłączaniem
telefonu,
zabraniem
samochodu,
popełnieniem
samobójstwa, zabraniem dzieci, złożeniem na skargi do instytucji
socjalnych);

Brak
szacunku:
ustawiczne
upokarzanie
ofiary
przy
innych,
nieodpowiadanie na pytania ofiary, zabieranie pieniędzy bez pytania,
odmowa pomocy przy dzieciach czy pracach domowych;

Nadużycie zaufania: kłamstwa, okazywanie zazdrości, zdradzanie,
niedotrzymywanie obietnic i wspólnych uzgodnień;

Izolowanie: podsłuchiwanie lub blokowanie rozmów telefonicznych,
mówienie,
dokąd
wolno
i
dokąd
nie
wolno
chodzić ofierze,
uniemożliwianie jej kontaktów z przyjaciółmi czy rodziną;

Nękanie: śledzenie i sprawdzanie ofiary, otwieranie listów, ustawiczne
sprawdzanie, z kim ofiara się kontaktuje, zawstydzanie ofiary przed
innymi;

Groźby: agresywna gestykulacja, wykorzystywanie przewagi fizycznej do
zastraszania ofiary, niszczenie rzeczy ofiary, tłuczenie przedmiotów,
walenie w ściany, grożenie zabiciem lub skrzywdzeniem ofiary albo
dzieci;

Przemoc seksualna: gwałcenie (zmuszanie siłą i groźbą czy zastraszaniem
do współżycia płciowego, współżycie wtedy, gdy ofiara tego nie chce),
upokarzające traktowanie z powodu orientacji seksualnej;

Przemoc fizyczna;

Wypieranie się: zaprzeczanie zarzutom złego traktowania, wmawianie
ofierze, że sama ponosi winę za złe traktowanie, okazywanie przy innych
dobroci i cierpliwości, płacz i błaganie ofiary o przebaczenie,
przyrzekanie, że to się już więcej nie zdarzy.
Z uwagi na to, że osoby dopuszczające się przemocy zwykle zachowują się na
zewnątrz inaczej, niż na osobności, większość ludzi najczęściej nie zdaje sobie z
niej sprawy. Czasem trudno jest uwierzyć, że ktoś, kto zachowuje się publicznie
przyzwoicie, może nieludzko traktować swoją rodzinę. Obawa, że inni nie
uwierzą, może dodatkowo utrudnić decyzję o zwróceniu się o pomoc.
Przemoc w domu często wiąże się niskim dochodem na rodzinę i seksualną
niedyspozycją jednego z partnerów, ale także alkoholizmem i narkomanią jako
jedną z przyczyn tego stanu rzeczy. Badania wskazują, że występuje także dość
często w rodzinach o wysokim standardzie materialnym i pozycji społecznej.
Przemoc domowa wobec kobiet
Jak można przeczytać w Krajowym Programie Działań na Rzecz Kobiet
przyjętym przez Rząd RP w 2003 roku, „przemoc wobec kobiet jest przejawem
historycznej nierówności sił w stosunkach pomiędzy kobietami a mężczyznami,
która doprowadziła do zdominowania i dyskryminacji kobiet przez mężczyzn
oraz stanowi barierę dla pełnego awansu kobiet”.
W Polsce przemoc domowa jest zjawiskiem powszechnym i dotyczy wszystkich
warstw społeczeństwa, a nie tylko środowisk patologicznych. Według badań
CBOS z 2002 roku co ósma Polka przyznała, że co najmniej raz została
uderzona przez partnera podczas małżeńskiej awantury. Według badań CBOS z
lutego 2005 w sumie 37% badanych zna przynajmniej jedną kobietę – ofiarę
przemocy w rodzinie. 4% badanych deklaruje, że zna wiele takich kobiet, 16%
zna kilka takich kobiet, 17% zaś zna 1-2 takie kobiety.
Przemoc domowa wobec mężczyzn
Do niedawna nie prowadziło się badań na temat przemocy domowej stosowanej
przez kobiety. Wyniki tych badań są niejednoznaczne. Niektóre z nich
wskazują, że przemoc domową częściej stosują kobiety na mężczyznach, inne,
że to mężczyzna częściej może być sprawcą przemocy domowej, lub że jest ona
przez obie płci stosowana równie często. Wyjątkiem jest liczba zabójstw,
których częściej dokonują mężowie na żonach.
Według badań Instytutu Psychologii Zdrowia PTP, wykonanych w 2004 r. na
zlecenie Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy na grupie 1000 dorosłych
mieszkańców stolicy do policzkowania wobec partnera przyznało się 6% kobiet
i 4% mężczyzn, a do popychania i szarpania – 7% kobiet i 11% mężczyzn i do
bicia po 3% kobiet i 3% mężczyzn. Przemoc ze strony partner w tych samych
badaniach przedstawia się następująco: policzkowanie – 6% kobiet i 5%
mężczyzn, szarpanie – 16% kobiet i 16% mężczyzn, bicie – 8% kobiet i 4%
mężczyzn. Większość badań wykazuje, że przemoc wobec mężczyzn częściej
ma charakter przemocy psychicznej (poniżanie, wyzwiska), rzadziej fizycznej
(najczęściej w formie policzkowania).
Przemoc domowa wobec mężczyzn najczęściej spotyka się z irracjonalnym
wstydem ze strony ofiary, brakiem reakcji ze strony policji i dyskryminacją ze
strony sądu. Jednocześnie mężczyzn zniechęca do ujawniania przemocy, której
doznali, brak jakiejkolwiek opieki nad męskimi ofiarami takiej przemocy.
Istnieje jeszcze jeden aspekt różnic między płciami w badaniach i statystykach
mówiących o przemocy domowej. Co druga Polka skazana za zabójstwo męża
lub konkubenta to ofiara domowej przemocy.
Przemoc domowa wobec kobiet miewa też miejsce, podobnie jak przemoc
wobec mężczyzn, w ramach tej samej płci. Zdarzają się przypadki znęcania
fizycznego i psychicznego nad osobami niepełnosprawnymi lub niedołężnymi
ze względu na wiek lub chorobę, także własnymi matkami, babciami i córkami.
Często w tej formie przemocy zgodnie współuczestniczą oboje małżonkowie lub
konkubenci.
Przemoc domowa wobec dzieci
Sprawcami przemocy domowej wobec dzieci bywają zarówno mężczyźni i
kobiety, najczęściej rodzice lub opiekunowie, ale także inni członkowie rodziny
(dziadkowie, starsze rodzeństwo). Niektóre badania wskazują, że kobiety
stosujące przemoc częściej niż mężczyźni kierują ją wobec dzieci.
Pewne formy przemocy są tak bardzo wrosłe w tradycyjne pojęcie wychowania,
że znajdują wciąż dość szeroką akceptację społeczną. Karanie dzieci, także tzw.
„klapsem” czy biciem aprobują publicznie niektórzy politycy. Do przemocy
fizycznej wobec dzieci dochodzi wbrew częstym opiniom nie tylko w rodzinach
dysfunkcyjnych, ale także wśród osób z wyższym wykształceniem i wysokim
statusem społecznym i materialnym. Niekiedy podłożem przemocy wobec
dzieci może być pedofilia. Dzieci zazwyczaj są również pośrednimi ofiarami
przemocy domowej, będąc świadkami stosowania przemocy między rodzicami
lub opiekunami.
Wbrew pozorom dzieci nie stanowią największej grupy ofiar przemocy
domowej, według statystyk Policji to kobiety stanowią ponad 60% ofiar
zgłoszonych przypadków, natomiast dzieci i młodzież – około 30%.
Warto zaznaczyć, że polska Konstytucja zabrania stosowania kar cielesnych
(art. 40). Ponadto od 2010 roku obowiązuje całkowity zakaz stosowania kar
cielesnych w wychowaniu w rodzinie. Zakaz ten wprowadziła nowelizacja
ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.
Dane statystyczne dotyczące przemocy
Od 2012 roku zmienił i się system rejestracji statystycznej w związku z
przemocą domową, stąd też inna forma prezentacji danych. Poniższe liczby
dotyczą działań podjętych w procedurze „Niebieskie Karty” wyłącznie przez
Policję (bez danych z działalności innych, upoważnionych do zwalczania
przemocy domowej, podmiotów pozapolicyjnych).
Źródło:http://statystyka.policja.pl/st/wybrane-statystyki/przemoc-w-rodzinie/50863,Przemoc-wrodzinie.html
Dane za rok 2014
Liczba
wypełnionych
„Niebieska Karta”
77
808
(w tym 63 467 wszczynających
formularzy
procedurę i 14 341 dotyczących
kolejnych przypadków w trakcie
procedury)
Ogólna liczba ofiar przemocy
105 332
Liczba ofiar - kobiet
72 786
Liczba ofiar - mężczyzn
11 491
Liczna ofiar - małoletnich
21 055
Ogólna liczba osób podejrzewanych o
78 489
przemoc
Liczba podejrzewanych sprawców –
5 301
kobiet
Liczba podejrzewanych sprawców 72 791
mężczyzn
Liczba podejrzewanych sprawców 397
nieletnich
Ogólna
liczba
podejrzewanych
sprawców będących pod wpływem 50 073
alkoholu
Podejrzewani sprawcy pod wpływem
1 969
alkoholu - kobiety
Podejrzewani sprawcy pod wpływem
48 055
alkoholu mężczyźni
Podejrzewani sprawcy pod wpływem
49
alkoholu - nieletni
Liczba dzieci umieszczonych w nie
zagrażającym im miejscu (np. rodzina
346
zastępcza, dalsza rodzina, placówka
opiekuńcza)
Dane za rok 2013
Liczba
wypełnionych
„Niebieska Karta”
61
047
(w tym 50 934 wszczynających
formularzy
procedurę i 10 113 dotyczących
kolejnych przypadków w trakcie
procedury)
Ogólna liczba ofiar przemocy
86 797
Liczba ofiar - kobiet
58 310
Liczba ofiar - mężczyzn
9 233
Liczna ofiar - małoletnich
19 254
Ogólna liczba osób podejrzewanych o
61 450
przemoc
Liczba podejrzewanych sprawców –
4 440
kobiet
Liczba podejrzewanych sprawców 56 755
mężczyzn
Liczba podejrzewanych sprawców 255
nieletnich
Ogólna
liczba
podejrzewanych
sprawców będących pod wpływem 37 650
alkoholu
Podejrzewani sprawcy pod wpływem
1 289
alkoholu - kobiety
Podejrzewani sprawcy pod wpływem
36 327
alkoholu mężczyźni
Podejrzewani sprawcy pod wpływem
34
alkoholu - nieletni
Liczba dzieci umieszczonych w nie
zagrażającym im miejscu (np. rodzina
426
zastępcza, dalsza rodzina, placówka
opiekuńcza)
14 proc. Polaków zadeklarowało, że w przeciągu ostatniego roku było
świadkiem przemocy w rodzinie. Tylko dwie na pięć osób postanowiło
zgłosić ją odpowiednim instytucjom – wynika z badania przeprowadzonego
na zlecenie MSW. (dane- I kwartał 2015)
źródło: https://msw.gov.pl/pl/aktualnosci/12896,Przemoc-w-rodzinie-badanie-MSW.html
Powody dla których, osoby będące świadkami przemocy domowej nie zgłosiły
tego faktu były różne. 21 proc. ankietowanych stwierdziło, że problemy
rodzinne należy rozwiązywać w domu, a 20 proc., że zgłoszenie i tak nic by nie
dało. Co ósmy respondent stwierdził, że nie była to jego sprawa, a 8 proc.
obawiało się formalności. Istotny jest także fakt, że co trzecia osoba spośród
wszystkich respondentów nie zna żadnej instytucji lub organizacji, które
udzielają pomocy ofiarom przemocy w rodzinie.
Jak wynika z badania, świadkiem przemocy domowej w ciągu ostatniego roku
był co siódmy Polak. Fakt ten częściej deklarowały osoby młode i w średnim
wieku, niż osoby po 55 roku życia. Respondenci najczęściej byli świadkami
psychicznej i fizycznej formy przemocy w rodzinie, najrzadziej - przemocy o
charakterze seksualnym. Świadkowie przemocy w rodzinie, którzy zdecydowali
się ją zgłosić, najczęściej kontaktowali się w tej sprawie z policją (60 proc.).
Jedna trzecia respondentów zadeklarowała też, że sprawę zgłosiła Ośrodkowi
Pomocy Społecznej. Pozostali ankietowani skorzystali z pomocy Niebieskiej
Linii lub innego telefonu interwencyjnego/zaufania (7 proc.) oraz innej
instytucji lub organizacji pozarządowej (20 proc.)
Zdecydowana większość respondentów (95 proc.) jest zdania, że policja
powinna sprawdzać każdy przypadek przemocy w rodzinie zgłaszany przez
świadka takiego zdarzenia.
Jak zareagować gdy jesteś świadkiem lub ofiarą przemocy domowej?
Osoby doświadczające przemocy w rodzinie mogą zgłosić się do:
1. Punktu Konsultacyjnego ds. Przeciwdziałania Przemocy w Kołobrzegu
Osoby z rodzin, w których występuje przemoc mogą zwrócić się o pomoc do
Punktu Konsultacyjnego Przeciwdziałania Przemocy i Spraw Społecznych,
który mieści się w budynku Centrum Spraw Społecznych przy ulicy
Okopowej 15A, pok. Nr 2 na parterze tel.: 94 36 71 145. W Punkcie udzielane
są bezpłatne porady prawne i psychologiczne.
Dyżury przez cały rok pełnią:
Radca prawny - Mariola Maksymowicz
wtorek - 14.30 – 16.30
środa - 13.10 do 15.10
Psycholog - Jan Lewandowski
poniedziałek - 15.30 - 17.30
środa - 8.00 - 10.00
2. Poradni Telefonicznej "Niebieskiej Linii" 22 668-70-00
Poradnia działa w dni powszednie w godzinach 12.00 - 18.00 oraz w soboty i
niedziele w godzinach 10.00 - 16.00; dyżury pełnią przeszkoleni specjaliści:
psycholodzy i prawnicy.
3. Komendy Powiatowej Policji
W trakcie awantury wołaj o pomoc! Uciekaj! Nie pozwól się wpędzić w takie
miejsce mieszkania, skąd trudno uciec. Jeśli jest to możliwe zawiadom policję
(tel. 997-połączenie bezpłatne lub z telefonu komórkowego 112).
W TRAKCIE INTERWENCJI POLICJI MASZ PRAWO DO:

uzyskania od policjantów zapewnienia doraźnego bezpieczeństwa.
Sprawca powinien być zatrzymany, gdy stwarza zagrożenie dla otoczenia,

wykorzystania dokumentacji interwencji policyjnych jako dowodów w
sprawie karnej przeciw sprawcy przemocy,

uzyskania informacji, kto przyjechał na wezwanie (numer identyfikacyjny
policjantów, nazwa i siedziba jednostki),

zgłoszenia interweniujących policjantów na świadków w sprawie
sądowej.
Uwaga!

Zapisz numery służbowe policjantów oraz datę i godzinę ich przyjazdu informacje o interwencjach policji stanowią ważne dowody w sprawie
karnej

Jeśli policjanci odmówili pomocy, albo udzielili ją w sposób niewłaściwy,
możesz złożyć skargę do Komendanta Komisariatu, Komendanta
Rejonowego Policji, Komendanta Wojewódzkiego Policji
4. Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej
Celem działania pomocy społecznej (zgodnie z ustawą o pomocy społecznej)
jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenia trudnych sytuacji
życiowych, których same nie są w stanie pokonać, a także zapobieganie
powstawaniu tych sytuacji. Pomoc społeczna jest udzielana między innymi w
przypadku przemocy w rodzinie.
Pomocy społecznej działa również w przypadku: ubóstwa, sieroctwa,
bezdomności, alkoholizmu, narkomanii, bezradności w sprawach opiekuńczowychowawczych. Wszystkie te sytuacje mogą sprzyjać występowaniu przemocy
wobec bliskich bądź z niej wynikać. W strukturach lokalnych działają Miejskie
lub Gminne Ośrodki Pomocy Społecznej. Bezpośrednią pomocą rodzinom i
osobom potrzebującym zajmują się pracownicy socjalni działający zgodnie z
ustaloną rejonizacją. W ramach swoich kompetencji i zadań pomoc społeczna:

przeprowadza wywiad środowiskowy umożliwiający diagnozę sytuacji
rodziny lub osoby (Niebieska karta – załącznik do wywiadu);

przygotowuje wszechstronny plan pomocy;

monitoruje efekty podjętych działań;

pomaga w załatwianiu spraw urzędowych i innych ważnych spraw
bytowych;

udziela
szeroko
rozumianego
poradnictwa,
np.
prawnego,
psychologicznego lub wskazuje miejsca gdzie można uzyskać taką
pomoc;

udziela informacji o przysługujących świadczeniach i formach pomocy;

w uzasadnionych przypadkach:
- udziela pomocy finansowej w formie zasiłków stałych, okresowych,
celowych;
- udziela pomocy rzeczowej np. przekazanie odzieży, żywności;
- udziela zasiłków i pożyczek na ekonomiczne usamodzielnienie się;

informuje o możliwościach uzyskania pomocy w środowisku lokalnym;

wskazuje miejsca zajmujące się pomaganiem ofiarom przemocy
domowej, w tym możliwości otrzymania schronienia np. w schroniskach,
hostelach, ośrodkach;

w razie potrzeby bądź na życzenie zainteresowanych zwraca się do policji
o
podjęcie
działań
prewencyjnych
wobec
sprawcy,
zgodnie
z
kompetencjami policji;

w przypadku stwierdzenia bądź podejrzenia popełnienia przestępstwa
powiadamia organy ścigania;

współpracuje z innymi instytucjami i organizacjami.
5. placówek oświatowych – szkoły, przedszkola
Pracownicy oświaty są jednym z organów, na który ustawodawca nałożył
obowiązek prowadzenia procedury Niebieskiej Karty, w ramach której do
szczególnych
zadań
przedstawicieli
oświaty
wynikające
z
procedury
„Niebieskiej Karty” należy:
 udzielenie kompleksowych informacji o:
a. możliwościach
uzyskania
pomocy,
w
szczególności
psychologicznej, prawnej, socjalnej i pedagogicznej, oraz wsparcia,
w tym o instytucjach i podmiotach świadczących specjalistyczną
pomoc na rzecz osób dotkniętych przemocą w rodzinie,
b. możliwościach podjęcia dalszych działań mających na celu
poprawę sytuacji osoby, co do której istnieje podejrzenie, że jest
dotknięta przemocą w rodzinie;
 niezwłoczne zorganizowanie dostępu do pomocy medycznej, jeżeli
wymaga tego stan zdrowia osoby, co do której istnieje podejrzenie, że jest
dotknięta przemocą w rodzinie;
 prowadzenie rozmów z osobami, wobec których istnieje podejrzenie, że
stosują przemoc w rodzinie, na temat konsekwencji stosowania przemocy
w rodzinie oraz informuje te osoby o możliwościach podjęcia leczenia lub
terapii i udziale w programach oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych dla
osób stosujących przemoc w rodzinie (interwencja psychologiczno –
pedagogiczna).
 diagnozowanie sytuacji i potrzeb osoby, co do której istnieje podejrzenie,
że jest dotknięta przemocą w rodzinie, w tym w szczególności wobec
dzieci;
 udzielanie kompleksowych informacji rodzicowi, opiekunowi prawnemu,
faktycznemu
lub
osobie
najbliższej
o
możliwościach
pomocy
psychologicznej, prawnej, socjalnej i pedagogicznej oraz wsparcia
rodzinie, w tym o formach pomocy dzieciom świadczonych przez
instytucje i podmioty w zakresie specjalistycznej pomocy na rzecz osób
dotkniętych przemocą w rodzinie.
6. placówek ochrony zdrowia
W przypadku przemocy domowej często dochodzi do urazów fizycznych i
psychicznych. Osoba pobita powinna zwrócić się do swojego lekarza
pierwszego kontaktu o udzielenie pomocy medycznej. Oprócz udzielania
pomocy medycznej lekarz jest zobowiązany do wystawienia na prośbę
pacjenta zaświadczenia lekarskiego o doznanych obrażeniach i podjętym
leczeniu. Przy pobiciu lub gwałcie można również zwrócić się do lekarza
sądowego o wydanie obdukcji. Obdukcja jest płatna, takie zaświadczenie
może wystawić tylko lekarz do tego uprawniony - lekarz sądowy –
uaktualniona lista lekarzy sądowych jest dostępna w wielu miejscach w
internecie oraz w każdym sądzie rejonowym. Obdukcja oraz zaświadczenie
wystawione przez lekarza możesz przedstawić w sądzie lub w prokuraturze
jako dowód w sprawie.
7. Miejskiej Komisji ds. Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i
wnioskować o założenie tzw. "Niebieskiej Karty"
Gdy aktom przemocy towarzyszy picie alkoholu, możesz powiadomić Komisję
Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, która zgodnie z prawem powinna:

przeprowadzić dokładne rozeznanie sytuacji (wywiad środowiskowy),

wezwać
Twojego
partnera/partnerkę
na
rozmowę
ostrzegawczą,
informującą o prawnych konsekwencjach stosowania przemocy wobec
bliskich,

w przypadku stwierdzenia bądź podejrzenia popełnienia przestępstwa
powiadomić prokuraturę i wnioskować o objęcie rodziny działaniami
prewencyjnymi, np. poprzez wizyty dzielnicowego,

wnioskować do sądu rejonowego o zastosowanie wobec osoby
uzależnionej od alkoholu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie
lecznictwa odwykowego,
8. Prokuratury
Zawiadom o popełnieniu przestępstwa prokuraturę lub policję. W przypadku
uzasadnionego podejrzenia, że popełniono przestępstwo prokuratura wspólnie z
policją ma obowiązek:

wszcząć postępowanie przygotowawcze w celu sprawdzenia, czy
faktycznie popełniono przestępstwo,

wyjaśnienia okoliczności czynu,

zebrania i zabezpieczenia dowodów,

ujęcia sprawcy,

w uzasadnionym przypadku zastosować środek zapobiegawczy wobec
sprawcy przemocy w postaci dozoru policyjnego lub tymczasowego
aresztowania.
Założenie sprawy karnej jest bezpłatne. Przy zakładaniu sprawy karnej bardzo
istotne są następujące dowody:

zaświadczenia lekarskie (obdukcje lub zaświadczenia lekarskie np. od
lekarza pierwszego kontaktu);

lista świadków - zeznawać w sprawie mogą osoby obce i członkowie
rodziny (wystarczy podać dane świadków, nie trzeba pytać ich o zgodę).
Osoby, które mogą świadczyć to świadkowie bezpośredni oraz
świadkowie za słyszenia – to osoby które nie były bezpośrednimi
świadkami sytuacji przemocy domowej jednak znają historię np. z relacji
osób doznających przemocy. Warto aby przy liście świadków zaznaczać
na jaką konkretnie okoliczność dany świadek ma świadczyć;

spis interwencji policji;

sprawozdanie z kasety z nagraniem awantury domowej (polega na
dokładnym przepisaniu wszystkiego, co znajduje się na takiej kasecie, bez
własnych komentarzy);

zapisy z dokumentu Niebieska Karta;

zaświadczenia o braniu udziału w programach pomocowych dla osób
doświadczających przemocy domowej.
W zależności od oceny zebranego materiału dowodowego postępowanie może
zakończyć się skierowaniem aktu oskarżenia do sądu, umorzeniem dochodzenia
lub warunkowym umorzeniem.