chrystus jako pan szabatu

Lekcja V — 2 maja
CHRYSTUS
JAKO PAN SZABATU
STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mk 1,21; 6,2; Łk 4,17-19.31-37; 2 Kor 5,17;
Łk 6,1-11; 13,10-16.
TEKST PAMIĘCIOWY: „Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek
dla sabatu. Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu” (Mk 2,27-28).
Choć Łukasz kierował swoją ewangelię przede wszystkim do pogan, zadziwiająco często nawiązywał do szabatu. Spośród 54 wzmianek o szabacie w historycznych księgach Nowego Testamentu 17 pojawia się właśnie w Ewangelii Łukasza i 9 w Dziejach Apostolskich, a ponadto 9 w Ewangelii Mateusza, 10
w Ewangelii Marka i 9 w Ewangelii Jana. Jako nawrócony z pogaństwa Łukasz
z pewnością wierzył, że szabat, siódmy dzień tygodnia, został ustanowiony nie
tylko dla Izraelitów, ale także dla pogan. Jezus nie czynił różnicy między ludźmi w kwestii obowiązku świętowania szabatu.
„Podczas swej ziemskiej działalności Chrystus podkreślał wymóg świętowania soboty. We wszystkich swoich naukach okazywał poszanowanie dla świętych instytucji, które sam powołał do istnienia. W Jego czasach wypaczono
sens soboty, tak iż jej świętowanie odzwierciedlało raczej charakter ludzi egoistycznych i skłonnych do osądzania innych niż charakter Boga. Jezus odsunął
na bok fałszywe nauki, przy pomocy których ludzie, rzekomo znający Stwórcę,
błędnie przedstawiali Go innym”1.
W lekcji tego tygodnia będziemy mówić o Chrystusie jako Panu Szabatu
— o tym, jak On sam świętował ten dzień i jaki przykład w tej kwestii pozostawił nam. Ponadto powiemy o tym, iż praktyka świętowania pierwszego dnia
tygodnia nie ma uzasadnienia ani w nauce i przykładzie Zbawiciela, ani w całym Nowym Testamencie.
Ellen G. White, Prorocy i królowie, Warszawa 2009, wyd. IV, s. 120.
1
36
Według zwyczaju swego
(zob. Łk 4,16-30; Iz 61,1-2)
NIEDZIELA — 26 kwietnia
„W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi” (Łk 4,16 BT).
Jest to jeden z wersetów dość często cytowanych przez adwentystów dnia siódmego. Przeważnie posługujemy się nim podczas spotkań ewangelizacyjnych
i studium biblijnego, aby podkreślić, iż Chrystus świętował sobotę.
Synagogi odgrywały istotną rolę w życiu religijnym Izraelitów. Podczas
wygnania, gdy świątynia leżała w gruzach, synagogi służyły jako miejsca nabożeństwa, jak również jako szkoły dla dzieci i młodzieży. Synagogę można było
zbudować wszędzie tam, gdzie znajdowało się co najmniej 10 izraelskich rodzin. Wychowując się w Nazarecie, Jezus miał zwyczaj uczęszczania do synagogi w szabat, a więc nic dziwnego, że podczas wizyty w swym rodzinnym mieście udał się w sobotę na nabożeństwo synagogalne.
Przeczytaj Mk 1,21; 6,2; Łk 4,16-30; 6,6-11; 13,10-16; 14,1-5. Co wersety
te mówią o Chrystusie w związku z szabatem? Czytając je, zadaj sobie pytanie,
czy w którymkolwiek z nich można się doszukać sugestii, że Jezus albo unieważnił świętowanie szabatu, albo przeniósł to święto na inny dzień?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Według zwyczaju swego. Tylko Łukasz posłużył się takim wyrażeniem w Łk
4,16, gdy Zbawiciel przybył do synagogi w Nazarecie, oraz w Łk 22,39, gdy
na krótko przed ukrzyżowaniem Chrystus „udał się według swego zwyczaju
na Górę Oliwną” (UPG). W obu przypadkach ów zwyczaj związany był z nabożeństwem i modlitwą.
Dlaczego uczęszczanie w szabat do domu modlitwy powinno być naszym zwyczajem, podobnie jak zwyczajem Jezusa było uczęszczanie w sobotę do synagogi?
Po pierwsze Bóg jest wszędzie i można Go czcić gdziekolwiek, ale jest coś
szczególnego w spotykaniu się na jednym miejscu w celu oddawania czci Najwyższemu w dniu wyznaczonym przez Niego przy stworzeniu i uwzględnionym
w Jego prawie moralnym.
Po drugie wspólne świętowanie szabatu jest okazją do publicznego potwierdzenia, iż Bóg jest naszym Stwórcą i Odkupicielem.
Wreszcie wspólne nabożeństwo sobotnie stwarza możliwość przebywania
razem oraz dzielenia się nawzajem naszymi radościami i troskami.
Ci, którzy z powodu świętowania szabatu oskarżają nas o legalizm albo
trwanie w niewoli prawa, najwyraźniej nie rozumieją, jak wielkie błogosławieństwa niesie ze sobą świętowanie dnia sobotniego. W jaki sposób doświadczyłeś
tego, że świętowanie Dnia Pańskiego pozwala doznać wyzwolenia?
37
Przesłanie i znaczenie szabatu
PONIEDZIAŁEK — 27 kwietnia
„A otworzywszy księgę…” (Łk 4,17). Tekst ten podpowiada, że szabat jest
nie tylko dniem przeznaczonym na chodzenie do kościoła i oddawanie chwały
Bogu, ale także na słuchanie Jego Słowa. Życie bez Jego Słowa jest balansowaniem na krawędzi grzechu: „W sercu moim przechowuję słowo twoje, abym
nie zgrzeszył przeciwko tobie” (Ps 119,11).
Przeczytaj Łk 4,17-19. Patrząc dzisiaj wstecz i mając wiedzę na temat
Chrystusa — tego, kim On jest i czego dokonał dla nas — jak rozumiemy znaczenie tych słów? Czy (i jak) doświadczyłeś realnie Jego mesjańskiego wpływu w swojej więzi z Nim?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Po przeczytaniu Iz 61,1-2 Jezus powiedział:
— „Dziś wypełniło się to Pismo w uszach waszych” (Łk 4,21).
Słowo dziś zasługuje na szczególną uwagę. Izraelici spodziewali się, że królestwo Boże nadejdzie jako wielkie zbrojne powstanie przeciwko obcemu reżimowi w Judei, dzięki któremu nastąpi przywrócenie panowania dynastii Dawida. Zbawiciel natomiast stwierdził, że królestwo właśnie nadeszło w Jego osobie. Zasugerował, że to On przezwycięży moc grzechu, pokona diabła i wyzwoli uciśnionych, czyniąc ich swoimi poddanymi.
Pomyśl, jak ściśle szabat wiąże się z Jezusem jako Mesjaszem. Szabat jest
dniem odpoczynku, odpoczynku w Chrystusie (zob. Hbr 4,1-4). Jest on również symbolem wolności i wyzwolenia; wolności i wyzwolenia, jakie mamy
w Zbawicielu (zob. Rz 6,6-7). Szabat świadczy nie tylko o Bogu jako Stwórcy,
ale także niesie ze sobą obietnicę odrodzenia w Chrystusie (zob. 2 Kor 5,17;
1 Kor 15,51-53). To nie przypadek, że Syn Człowieczy wybrał sobotę jako dzień,
w którym dokonał wielu uzdrowień, wyzwalając ludzi uciśnionych i zniewolonych przez chorobę.
Szabat jest cotygodniowym przypomnieniem tego, co otrzymaliśmy w Chrystusie — przypomnieniem utrwalonym znacznie lepiej niż w kamieniu, bo
utrwalonym w czasie!
Ponieważ świętowanie szabatu uczy, że zamiast próżnych wysiłków zasłużenia sobie na niebo, możemy znaleźć odpoczynek w tym, czego Jezus dokonał dla nas, czy można powiedzieć, że świętowanie soboty pomaga lepiej zrozumieć zbawienie z łaski przez wiarę?
38
Uzdrowienie w szabat w Kafarnaum
WTOREK — 28 kwietnia
Odrzucony w Nazarecie wrócił Jezus do Kafarnaum, gdzie już wcześniej
działał (zob. Mt 4,13). To ważne galilejskie miasto stało się bazą Jego działalności w Galilei. Znajdowała się tam synagoga, która była ufundowana przez
rzymskiego setnika (zob. Łk 7,5). Jezus, zgodnie ze swym zwyczajem, udał się
w sobotę do synagogi.
Tego szabatu służba Chrystusa składała się zarówno z kazania i nauczania,
jak i uzdrawiania. Nie wiemy, o czym Zbawiciel mówił, ale robiło to duże wrażenie na słuchaczach, którzy „zdumiewali się nad nauką jego” (Łk 4,32). Jego
nauczanie zdecydowanie różniło się od nauczania rabinów. Jezus nie stosował
półśrodków. Mówił z autorytetem zakorzenionym w Piśmie Świętym, przemawiając w mocy Ducha Świętego, nazywając grzech po imieniu i wzywając słuchaczy do opamiętania.
Przeczytaj Łk 4,31-37. Jakie ważne prawdy o (1) wielkim boju, (2) istnieniu
demonów, (3) celu szabatu i (4) mocy Boga nad złem są wspomniane w tych
wersetach? Co jeszcze możesz w nich znaleźć?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
W Łk 4,31-41 opisane jest pierwsze z pięciu uzdrowień dokonanych w szabat, o których napisał Łukasz (zob. Łk 4,38-39; 6,6-11; 13,10-16; 14,1-6). W kazaniu wygłoszonym w Nazarecie Zbawiciel obwieścił swoją misję uwalniania,
uzdrawiania i odradzania złamanych na duchu i uciśnionych. Tu, w Kafarnaum,
w dniu szabatu, gdy synagoga była pełna ludzi przybyłych na nabożeństwo, demon przemówił przez opętanego człowieka, sprzeciwiając się Jezusowi:
— „Co Tobie do nas, Jezusie Nazareński? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem,
kim jesteś, Święty Boży” (Łk 4,34 BKR).
Demon, jeden ze zbuntowanych aniołów, jako nadprzyrodzona istota natychmiast rozpoznał ucieleśnionego Zbawiciela. Wydarzenie to odsłania rąbek tajemnicy jak uchylona kurtyna oddzielająca świat widzialny od świata
niewidzialnego.
Pomyśl, jak otwartym przejawem wielkiego boju między dobrem a złem było
to wydarzenie. Zazwyczaj ów wielki bój nie uzewnętrznia się aż tak wyraźnie.
Jakie przejawy walki dobra ze złem dostrzegasz w swoim życiu? Co jest twoją
jedyną nadzieją na zwycięstwo w tej walce? Zob. 1 Kor 15,2.
39
Pan Szabatu
ŚRODA — 29 kwietnia
W Łk 6,1-11 znajdują się dwa opisy konfrontacji Jezusa z faryzeuszami
w kwestii szabatu.
Przeczytaj pierwsze z tych sprawozdań zawarte w Łk 6,1-5. Jak Chrystus
odparł oskarżenie o to, że On i Jego uczniowie lekceważą przykazanie dotyczące świętowania Dnia Pańskiego?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Idąc przez pola, uczniowie Jezusa zrywali kłosy, rozcierali je w dłoniach,
wydmuchiwali plewy i zjadali wyłuskane ziarno. Faryzeusze uznali to zachowanie uczniów Pana za łamanie przykazania świętowania dnia sobotniego. Chrystus próbował naświetlić tę kwestię, powołując się na precedens Dawida, który, wyczerpany głodem, wszedł do świątyni i wraz ze swoimi żołnierzami jadł
chleby pokładne, których nie wolno było spożywać nikomu z wyjątkiem kapłanów. W ten sposób Syn Boży wskazał, że faryzeusze wskutek trwania w legalizmie nagromadzili wiele różnych tradycji, przez które szabat z dnia radości
zamienił się w nieznośny ciężar.
Przeczytaj drugi epizod zapisany w Łk 6,6-11. Jakie pouczenia na temat
Dnia Pańskiego znajdujemy w tych wersetach?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Choć zdarzenie to zostało wspomniane we wszystkich trzech ewangeliach
synoptycznych, tylko Łukasz dookreśla, że uschła ręka była prawą ręką. Ten
szczegół dodany przez lekarza Łukasza pomaga nam zrozumieć, jak wielki
wpływ miało to fizyczne upośledzenie na życie owego mężczyzny. W trakcie
tego zdarzenia pojawiły się dwie reakcje. Po pierwsze faryzeusze czekali na pretekst, by oskarżyć Jezusa o łamanie szabatu, gdyby zdecydował się uzdrowić
chorego człowieka. Po drugie Chrystus czytał w ich sercach i zamierzał zaakcentować, że to On jest Panem Szabatu — tym, który ustanowił Dzień Pański — oraz że nie zamierza zaniechać swojej misji wyzwolenia nieszczęśliwego człowieka z niewoli w świecie skażonym przez grzech. W ten sposób Zbawiciel objawił boską perspektywę święcenia szabatu — wolno w sobotę czynić
dobro i ratować życie (zob. Łk 6,9-11).
Pomyśl, jak bardzo ci przywódcy religijni byli zaślepieni przez własne reguły i przepisy, które stawiali na równi z przykazaniami Bożymi. Jak możemy się
upewnić, że nie wpadamy w podobną pułapkę, pozwalając, by tradycje i ludzkie nauki przesłaniały nam zrozumienie głębszych prawd biblijnych?
40
Szabat — chorzy
kontra woły i osły
CZWARTEK — 30 kwietnia
Z trzech ewangelii synoptycznych tylko Ewangelia Łukasza zawiera opisy tych
uzdrowień dokonanych przez Jezusa w sobotę (zob. Łk 13,10-16; 14,1-5). Pierwsze z tych uzdrowień sprawiło, że przywódcy synagogi rozgniewali się na Chrystusa, drugie zaś zmusiło faryzeuszów do milczenia. W obu przypadkach wrogowie Pana posłużyli się błędną interpretacją prawa Bożego, by oskarżyć Go
o łamanie szabatu.
Przeczytaj Łk 13,10-16; 14,1-6. Jakie ważne prawdy są ukazane w tych
wersetach i jak zapisane w nich słowa świadczą o łatwości, z jaką ludziom
przychodzi wypaczanie biblijnych prawd?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Przyjrzyjmy się kalekiej kobiecie. Reprezentowała ona płeć pogardzaną
przez faryzeuszów. Cierpiała od 18 lat, czyli wystarczająco długo, by wystawić
na ciężką próbę ludzką cierpliwość i utwierdzić się w poczuciu bezsensu życia. Ponadto wiedziała, że nie jest w stanie uwolnić się od swojego kalectwa.
Kobiecie tej objawiła się łaska Boża uosobiona w Jezusie. Zbawiciel dostrzegł ją, wezwał do siebie, przemówił do niej, położył na nią swe ręce, „a ona
natychmiast wyprostowała się” (Łk 13,13 BKR). 18-letnie cierpienie nagle się
zakończyło, ustępując niczym niezmąconej radości, a uzdrowiona kobieta „poczęła wychwalać Boga” (Łk 13,13 BKR). Każde zastosowane przez Łukasza
słowo dowodzi, że natchnienie podkreśla wartość i godność uzdrowionej kobiety, a tym samym wartość i godność każdego wzgardzonego człowieka, bez
względu na jego sytuację.
W przypadku drugiego cudu (zob. Łk 14,1-6) Jezus — w drodze do domu
faryzeusza, gdzie udawał się na sobotni posiłek — uzdrowił człowieka cierpiącego na puchlinę wodną. Oczekując sprzeciwu przywódców religijnych, którzy bacznie Mu się przyglądali, Chrystus zadał im dwa pytania. Pierwsze dotyczyło celu prawa:
— „Czy wolno w szabat uzdrawiać (…)?” (Łk 14,3 BT).
Drugie zaś dotyczyło wartości człowieka:
— „Któż z was, jeśli jego syn albo wół wpadnie do studni, nie wyciągnie go
zaraz, nawet w dzień szabatu?” (Łk 14,5 BT).
Stanowisko Jezusa powinno być oczywiste i takie właśnie było, gdyż, jak
zaznacza ewangelista Łukasz, przeciwnicy nie odezwali się ani słowem. Chrystus obnażył ich hipokryzję. Była to obłuda najgorszego rodzaju, gdyż przysłaniały ją rzekoma świętość i rzekomo sprawiedliwe oburzenie z powodu tego,
co postrzegali jako pogwałcenie prawa Bożego.
Powinniśmy się mieć na baczności, by nie przejawiać podobnej postawy.
41
PIĄTEK — 1 maja
DO DALSZEGO STUDIUM
„Bóg nie może ani na chwilę powstrzymać swej ręki, gdyż wtedy człowiek
zemdlałby i zmarł. Ludzie także mają w tym dniu pewne prace do wykonania.
Potrzeby życiowe muszą być zaspokajane. Trzeba troszczyć się o chorych i potrzebujących. Przestrzeganie szabatu nie zwolni od winy, jeśli ktoś odmówi
w tym dniu niesienia pomocy cierpiącemu. Dzień świętego Bożego odpoczynku ustanowiony był dla człowieka i zawarty w nim akt miłosierdzia pozostaje w doskonałej harmonii z intencją jego powstania. Bóg nie chce, aby istoty
stworzone przez Niego znosiły choćby przez chwilę ból, któremu można ulżyć
w dniu sobotnim lub w każdym innym”1.
„Żadna inna instytucja ustanowiona dla Żydów nie podkreślała w tak wyraźny sposób ich odrębności od otaczających narodów, jak to czyniła sobota.
Bóg postanowił, by przestrzeganie soboty wyróżniało ich jako Jego wyznawców. Miała być znakiem oddzielenia się od bałwochwalstwa i znakiem związku z prawdziwym Bogiem. Lecz aby przestrzegać świętości soboty, ludzie sami
muszą być świętymi. Przez wiarę winni byli stać się uczestnikami sprawiedliwości Chrystusa”2.
PYTANIA DO DYSKUSJI
1.Czy to nie zdumiewające, że Biblia tak wyraźnie poświadcza podejście Jezusa do kwestii święcenia szabatu? Mimo to miliony chrześcijan na całym
świecie z uporem twierdzą, że świętowanie soboty już nie obowiązuje albo
wręcz jest przejawem legalizmu. Co ten fakt mówi nam o znaczeniu niezachwianej wierności i posłuszeństwa wobec Słowa Bożego? Mnóstwo ludzi
tkwi w zwiedzeniu dotyczącym sprawy tak fundamentalnej jak prawo Boże.
Jakiego ostrzeżenia w tej kwestii udzielił nam Chrystus w Mk 13,22?
2.Zwróć uwagę, jak bardzo Szatan stara się obalić szabat. Niegdyś posługiwał
się izraelskimi przywódcami religijnymi, by uczynić sobotę nieznośnym ciężarem i zmienić ją w coś, czym nigdy nie miała być. W erze chrześcijańskiej
zaś posługuje się przywódcami religijnymi, by skłonić ludzi do odrzucenia
szabatu jako przedawnionego, legalistycznego czy też należącego wyłącznie do izraelskiej tradycji. Dlaczego sobota jest przedmiotem tak zaciętych
ataków ze strony Lucyfera?
3.Jezus „jest Panem szabatu” (Łk 6,5 BC). Co wynika z tego faktu dla chrześcijan i jak powinno się to przełożyć na ich postawę wobec święta sobotniego?
Ellen G. White, Życie Jezusa, Warszawa 2013, wyd. XV, s. 175.
Tamże, s. 247.
1
2
42