D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Sygn. akt III AUa 1090/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 lutego 2016 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Ewa Cyran /spr./
Sędziowie: SSA Iwona Niewiadowska-Patzer
del. SSO Małgorzata Aleksandrowicz
Protokolant: insp.ds.biurowości Krystyna Kałużna
po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r. w Poznaniu
sprawy L. O. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w Ż., B. O.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.
o podleganie ubezpieczeniu społecznemu
na skutek apelacji L. O. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w Ż., B. O.
od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze
z dnia 20 lutego 2015 r. sygn. akt IV U 2166/14
oddala apelację.
del. SSO Małgorzata Aleksandrowicz
SSA Ewa Cyran
SSA Iwona Niewiadowska-Patzer
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 13.10.2014 r., znak (...)- (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. stwierdził, że B.
O. jako osoba współpracująca z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność u płatnika składek (...) L. O. nie
podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i dobrowolnie ubezpieczeniu
chorobowemu od 01.04.2014 r..
Odwołanie od tej decyzji złożyli B. O. i (...) L. O. zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego:
1) art. 8 ust. 11 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz w zw. z art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 5 ustawy z dnia
13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez przyjęcie, że B. O. od dnia 1 kwietnia 2014 r. nie
podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu jako osoba
współpracująca przy wykonywaniu pozarolniczej działalności gospodarczej,
2) art. 58 k.c. w związku z art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 9 ust. 2a i art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
w związku z art. 2 Konstytucji RP, poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że zgłoszenie do
ubezpieczeń społecznych, jako osoby współpracującej było nieważne, podczas gdy ani jego treść nie pozostaje w
sprzeczności z przepisami prawa, ani jego cel nie zmierza do obejścia prawa, bowiem nie można za obejście prawa
traktować wywołania skutku w postaci nabycia tytułu do ubezpieczenia społecznego zgodnie z konstytucyjną zasadą
pewności prawa; ubezpieczona działała w zaufaniu do obowiązujących przepisów prawa, a nie celem ich obejścia.
Odwołujący wnieśli o zmianę decyzji poprzez przyznanie prawa do podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom
społecznym, tj. emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu, a wraz z nim do dobrowolnego ubezpieczenia
chorobowego od dnia 01.04.2014 r., ubezpieczonej B. O., z tytułu współpracy z osobą prowadzącą działalność
gospodarczą.
Sąd Okręgowy – Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze wyrokiem z dnia 20 lutego 2015r. (sygn.
akt IV U 2166/14) oddalił odwołania.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.
Odwołująca B. O. podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek (...) A. M. (1) z siedzibą w
Ż., wykonując zawód księgowej.
Od dnia 01.04.2014 r. mąż B. O., L. O., odwiesił działalność gospodarczą prowadzoną w zakresie usług budowlanych,
co związane też było ze zmianą firmy oraz zgłoszeniem rozszerzenia rodzaju działalności o fryzjerstwo i pozostałe
zabiegi kosmetyczne. Od tego samego dnia odwołująca została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako osoba
współpracująca z osobą prowadzącą działalność gospodarczą.
Odwołująca jako osoba współpracująca zadeklarowała podstawę wymiaru składki w maksymalnej wysokości za 21 dni
kwietnia 2014 r., tj. 9365,00 zł.
Od dnia 22.04.2014 r. odwołująca wystąpiła z roszczeniem o wypłatę zasiłku chorobowego z dwóch źródeł, jako osoba
współpracująca i jako pracownik.
W dniu 30.04.2014 r. odwołująca zgłosiła w organie rentowym wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego.
B. O. z zawodu jest księgową. Odwołująca ukończyła kurs zdobienia paznokci w dniu 26.01.2006 r.
Odwołująca leczyła się u ortopedy od kwietnia 2013 r. W toku leczenia została skierowana na rezonans magnetyczny,
który odbył się na przełomie września i października 2013 r. Po kolejnej wizycie u lekarza dostała skierowanie na
operację. Operacja została przeprowadzona w kwietniu 2014 r.
Na wniosek odwołującej od 01.04.2014 r. wymiar czasu pracy w zatrudnieniu u A. M. (1) zmieniony został z pełnego na
1/2 etatu. Po zmianie odwołująca pracowała 4 godziny dziennie, najczęściej od 8 do 12. Zmiana wymiaru czasu pracy
odpowiadała pracodawcy, ponieważ doszło do wypowiedzenia umowy jednej z firm, dla której prowadzi księgowość,
co wiązało się ze zmniejszeniem wpływów z działalności.
Odwołująca w dalszym ciągu jest zatrudniona u A. M. (1) i od października 2014 roku jest to ponownie zatrudnienie
w wymiarze pełnego etatu, codziennie od godz. 7 do 15.
Odwołujący L. O. przez wiele lat zatrudniony był w firmie (...). Następnie zwolnił się z tego zakładu i podjął własną
działalność, najpierw jako Zakład (...), a później, w spornym okresie, pod firmą (...).
W czerwcu 2013 r. odwołujący zawiesił prowadzenie działalności. Następnie zatrudnił się w Niemczech, potem od
listopada 2013r. zatrudnił się jako kierowca samochodu ciężarowego w transporcie międzynarodowym.
Od lutego 2014 r. odwołujący podjął pracę w firmie, w której pracuje do chwili obecnej, również w transporcie
międzynarodowym jako kierowca.
Praca odwołującego wymaga pobytu za granicą, zjeżdża on do domu na weekendy.
Po odejściu jednego z klientów, korzystających z usług biura A. M. (1), odwołująca wnosiła u pracodawcy o
zmniejszenie wymiaru czasu pracy i zdecydowała się na świadczenie usług kosmetycznych. Od 1 kwietnia 2014 r. jej
mąż odwiesił działalność gospodarczą i zmienił nazwę firmy na (...) wcześniej był to Zakład (...). Odwołujący zgłosili
rozszerzenie zakresu działalności o fryzjerstwo-usługi kosmetyczne.
Firma (...) kupiła od Hurtowni (...) we W. produkty kosmetyczne w dniu 01.04.2014 r. za kwotę 598,96 zł.
W spornym okresie odwołująca B. O. świadczyła około 20 usług kosmetycznych, w tym na rzecz K. W., B. P., K. S.,
A. N., B. P., a także świadka A. M. (1), u której jest zatrudniona jako księgowa, i świadka A. F., której działalność
obsługuje biuro A. M. (1). Usługi świadczone były w mieszkaniach klientek po pracy w biurze w uzgodnionych z
klientami godzinach.
Odwołująca nie posiadała odrębnego salonu czy zakładu w celu świadczenia tych usług. Odwołujący nie reklamowali
w żaden sposób usług firmy (...) po rozszerzeniu działalności.
Do czasu niezdolności do pracy odwołująca zarobiła około 1300 zł na swoich usługach, nie licząc kwoty wydanej przez
nią na materiały użyte do prowadzenia działalności.
W maju oraz na przełomie czerwca i lipca 2014 r. firma (...) wykonała usługi remontowe na rzecz Salonu (...). Prace
umówione były wcześniej przez B. O..
Prace wykonywał odwołujący w trakcie weekendu lub urlopu.
Od 22 kwietnia 2014 r. odwołująca stała się niezdolna do pracy.
Przed oczekiwanym zabiegiem operacyjnym odwołująca zasięgała informacji u lekarza leczącego, jak długo będzie
niezdolna do pracy. Lekarz powiedział jej, że zwykle niezdolność trwa w podobnych przypadkach ok. 3 miesiące, choć
przy takich zabiegach po otwarciu w zależności od stanu pacjenta może być to dłuższy okres i tak było w przypadku
wnioskodawczyni -była na zwolnieniu lekarskim do października 2014 r.
Po upływie zwolnienia odwołująca powróciła do pracy w biurze księgowym. Do współpracy z biurem powróciła też
spółka, z którą wcześniej zakończono współpracę ze względu na zaleganie z płatnościami.
Mąż odwołującej zakończył działalność gospodarczą. Od 7 listopada 2014r. odwołująca podjęła działalność na własny
rachunek.
Odwołująca zadeklarowała maksymalną podstawę wymiaru składki za sporny okres, myśląc o najbardziej korzystnym
świadczeniu w razie korzystania ze zwolnienia chorobowego. Odwołujący mieli wówczas złą sytuację finansową i
odwołująca nie wiedziała, jak długo będzie niezdolna do pracy.
Na podstawie powyżej przedstawionego stanu faktycznego, Sąd I instancji wydał powyższy wyrok uznając, odwołania
za nieuzasadnione.
Sąd Okręgowy podkreślał, że poza sporem w przedmiotowej sprawie jest fakt istnienia małżeństwa i pozostawania B.
O. i L. O. we wspólnym gospodarstwie domowym.
Należy jednak stwierdzić, jak argumentował Sąd I instancji, że L. O. w spornym okresie nie wykonywał rzeczywiście
działalności gospodarczej, stąd trudno przyjąć okoliczność współpracy B. O. przy prowadzeniu takiej działalności.
Odwołujący w czerwcu 2013 r. zawiesił działalność gospodarzą prowadzoną w przedmiocie usług budowlanych,
a następnie pracował jako kierowca; od lutego 2014 r. podjął pracę w nowej firmie jako kierowca w transporcie
międzynarodowym.
Brak jest dowodów na jakiekolwiek czynności wykonane przez odwołującego w spornym okresie, które związane
byłyby z przedmiotem działalności jego firmy. Przedstawione przez odwołujących faktury za usługi remontowe dotyczą
robót wykonanych podczas „okresu letniego", tj. weekendu majowego oraz urlopu na przełomie czerwca i lipca.
Trudno ponadto przyjąć, by w kwietniu 2014 r. odwołujący, zatrudniony jako kierowca w transporcie
międzynarodowym, w jakikolwiek sposób zajmował się gromadzeniem środków i przygotowywaniem warunków dla
świadczenia usług, które to czynności mogłyby wchodzić w skład pojęcia działalności gospodarczej. Jak zeznała
odwołująca: „mąż ma stabilną pracę, choć wymagającą praktycznie pobytu poza granicami. Zjeżdża na weekendy".
Praca L. O. nie pozwalała mu więc na faktyczne zaangażowanie w działalność gospodarczą.
Nie ma przy tym znaczenia okoliczność formalnego rozszerzenia działalności poprzez wpis fryzjerstwa-usług
kosmetycznych, albowiem jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, wpis do ewidencji działalności gospodarczej
stanowi tylko podstawę rozpoczęcia działalności gospodarczej w rozumieniu jej legalizacji, ale nie można go
utożsamiać z podjęciem takiej działalności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, III AUa 759/13, LEX nr 1469388;
wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, III AUa 658/13, LEX nr 1425351).
Niewiarygodna jest też motywacja L. O., która zdaniem odwołującej skłoniła go do likwidacji działalności
gospodarczej: „stwierdził, że nie ma nerwów do sporu z różnymi instytucjami". Trudno przyjąć, by przedsiębiorca
rezygnował z prowadzenia działalności, ponieważ nie ma chęci udowodnić, że rzeczywiście taką działalność prowadzi.
Z pewnością więc odwołujący nie prowadził działalności o charakterze na tyle istotnym, by chcieć i móc udowodnić
jej byt jako źródła dochodów i utrzymania odwołującego. Z działalności tej zrezygnował ponieważ w istocie faktycznie
od dawna jej nie prowadził wykonując prace kierowcy w transporcie międzynarodowym. Takie okoliczności w ocenie
sądu świadczą o pozorności działalności gospodarczej w dacie rozszerzania jej zakresu, działalności, która wówczas
stanowić miała jedynie nierzeczywistą podstawę do uzyskania przez odwołującą statusu osoby współpracującej w
kontekście skorzystania przez nią z przewidywanych świadczeń w razie leczenia i choroby.
Należy bowiem zauważyć, że odwołująca już od kwietnia 2013 r. leczyła się ortopedycznie, na przełomie września
i października 2013 r. przeprowadzony został rezonans magnetyczny. Po kolejnej wizycie u lekarza otrzymała
skierowanie na operację, a więc podejmując decyzję o ograniczeniu zatrudnienia u świadka A. M. (1) i podjęciu
współpracy z mężem, oczekiwała na zabieg i świadoma była, że czeka ją zwolnienie lekarskie. Jak sama zeznała, przed
zabiegiem dowiadywała się u lekarza, jak długo potrwa jej niezdolność do pracy.
Działalność odwołującej, tj. usługi kosmetyczne, świadczone w mieszkaniach klientek, pozyskiwanych w drodze
polecenia, była przedmiotowo niezależna i całkowicie samowystarczalna w stosunku do usług budowlanych, a
więc potencjalnej działalności L. O.. Nie może ponadto być mowy o doniosłym charakterze współpracy, skoro
zarejestrowany przedsiębiorca swojej działalności faktycznie w spornym okresie nie wykonywał, przeprowadził
jedynie dwie incydentalne usługi remontowe w maju oraz na przełomie czerwca i lipca 2014 r., po czym działalność
zlikwidował. Ponadto w tym okresie tj. od 01.04.2014r. do niezdolności do pracy , która zaczęła się od 22.04.2014r.
nie sposób w ocenie sądu mówić ,że działalność odwołującej miała cechy zorganizowania , stałości oraz pochłaniała
znaczący czas i odznaczała się znaczącą częstotliwością. Odwołująca świadczyła usługi w zakresie manicure w kręgu
swoich znajomych czy też z ich polecenia w mieszkaniach korzystających z tej usługi, nigdzie się nie reklamując i nie
mając określonych godzin świadczenia tych usług. Prace te wykonywała po pracy na etacie w zależności również od
tego, czy dysponowała czasem z uwagi na potrzebę opieki nad dzieckiem.
Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego dowody zebrane w sprawie nie uzasadniają twierdzenia, że czynności
wykonywane w spornym okresie przez B. O. miały charakter stałej i systematycznej współpracy przy prowadzeniu
działalności gospodarczej męża, skoro on sam tej działalności praktycznie wówczas nie prowadził, a działaniom
odwołującej brak było cech zorganizowania, stałości oraz znaczącej częstotliwości. Tym samym odwołująca nie
spełniła kryteriów wskazanych w art. 8 ust. 11 ustawy systemowej.
Mając to wszystko na względzie, na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c. Sąd I instancji orzekł jak w sentencji wyroku.
Wyrok ten w całości apelacją zaskarżyli odwołujący B. O. i L. O. zarzucając naruszenie:
I. przepisów prawa materialnego:
1) art. 6 ust. 1 pkt. 5, art. 8 ust. 11, art. 13 ust. 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez ich niewłaściwą
wykładnię i niewłaściwe zastosowanie poprzez uznanie, że przepisy te nie dotyczą czynności podejmowanych przez
powódkę B. O. w ramach współpracy z powodem L. O.,
2) art. 8 ust. 11 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez:
- dokonanie błędnej i niedopuszczalnej interpretacji pojęcia „współpracy przy prowadzeniu działalności
gospodarczej", powołując się na przesłanki nie wymienione w tym przepisie,
- dokonanie błędnej i niedopuszczalnej interpretacji pojęcia „współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej"
powołując się na nie mające znaczenia zasady prawnej i wydane w innym kontekście faktycznym orzeczenie Sądu
Najwyższego,
- dokonanie oceny działań powódki polegającej na ustaleniu, że jej zamiarem nie było faktyczne wykonywanie
współpracy z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność tj. mężem w celu poprawienia sytuacji finansowej firmy, a
wykorzystanie świadczeń z ubezpieczenia, gdy taki wniosek nie wynikał z przedstawionego stanu faktycznego sprawy
i z oceny tego stanu dokonanej z uwzględnieniem logiki i doświadczenia życiowego,
3) art. 58 k.c. w związku z art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 9 ust. 2a i art. 18 ust. 8 ustawy z o systemie ubezpieczeń społecznych
w związku z art. 2 Konstytucji RP, poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że zgłoszenie do
ubezpieczeń społecznych, jako osoby współpracującej było nieważne, podczas gdy ani jej treść nie pozostaje w
sprzeczności z przepisami prawa, ani jej cel nie zmierza do obejścia prawa, bowiem nie można za obejście prawa
traktować wywołania skutku w postaci nabycia tytułu do ubezpieczenia społecznego zgodnie z konstytucyjną zasadą
pewności prawa; ubezpieczona działała w zaufaniu do obowiązujących przepisów prawa, a nie celem ich obejścia, co
zresztą nie zostało stwierdzone w ramach postępowania dowodowego przed Sądem I instancji,
4) art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c, poprzez niewłaściwe zastosowanie i pominięcie faktu, że to na organie
rentowym spoczywał ciężar dowodu oraz obowiązek dowodzenia w zakresie wykazania okoliczności, na które się
powoływał między innymi, że działanie odwołującego miało na celu obejścia ustawy, a tym samym, w procesie
nie zostało udowodnione jakoby zgłoszenie powódki, jako osoby współpracującej w prowadzeniu działalności
gospodarczej zostało dokonane w celu obejścia prawa.
II. przepisów prawa procesowego:
1) art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 328 § 1 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji
granic swobodnej oceny dowodów, polegające na wyprowadzeniu z oceny całości zebranego w sprawie materiału
dowodowego wniosków z niego nie wynikających, przyjmując:
a. iż L. O. w spornym okresie nie wykonywał rzeczywiście działalności gospodarczej, a tym samym nie mogła mieć
miejsce współpraca w jej prowadzeniu świadczona przez B. O..
b. powodowie nie wykazali w sposób przekonujący wypełniania definicji osoby współpracującej przez ubezpieczoną;
c. brak oceny wartości dowodowej zeznań świadków A. M. (1) i A. F., potwierdzających świadczenie usług przez B. O.;
2) art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c., poprzez brak ważenia niewykonania przez organ rentowy obowiązku
dowodzenia i sprzecznie z art. 6 kc przyjęcie, że udowodniono okoliczności, które nie były dowodzone, a tym bardziej
udowodnione oraz przerzucenie ciężaru dowodu na powoda;
Mając na uwadze powyższe apelujący wnieśli o:
1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i jego zmianę poprzez
uwzględnienie odwołania powodów w całości, tj. poprzez orzeczenie, że B. O. podlegała w spornym okresie, tj. od dnia
1 kwietnia 2014 roku obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym, wypadkowym oraz dobrowolnemu
ubezpieczeniu chorobowemu;
ewentualnie o:
2) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy
w Zielonej Górze.
Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacja odwołujących nie zasługuje na uwzględnienie.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany
materiał, poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art.
233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz, które tutejszy Sąd w pełni
podziela i przyjmuje za własne. Sąd Apelacyjny podziela także przywołaną przez Sąd Okręgowy argumentację prawną.
Sąd odwoławczy nie znajduje podstaw dla uwzględnienia zarzutów apelacji zarówno co do prawa procesowego jak i
materialnego.
Spór w analizowanej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia czy prawidłowo organ rentowy stwierdził, że B.
O. jako osoba współpracująca z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność u płatnika składek (...) L. O. nie
podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i dobrowolnie ubezpieczeniu
chorobowemu od 01.04.2014 r..
Na wstępie rozważań, należało powołać podstawy prawne niniejszego orzeczenia.
Zgodnie z treścią art. 8 ust. 11 z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2015.121 j.t)
za osobę współpracującą z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz zleceniobiorcami, o której mowa w
art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5, uważa się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców,
macochę i ojczyma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i
współpracują przy prowadzeniu tej działalności lub wykonywaniu umowy agencyjnej lub umowy zlecenia; nie dotyczy
to osób, z którymi została zawarta umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego.
Cechami konstytutywnymi pojęcia "współpraca przy działalności gospodarczej", o której mowa w art. 8 ust. 11 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585
ze zm.) są występujące łącznie: a) istotny ciężar gatunkowy działań współpracownika, które nie mogą mieć charakteru
wtórnego, b) bezpośredni związek z przedmiotem działalności gospodarczej, c) stabilność i zorganizowanie oraz d)
znaczący czas i częstotliwość podejmowanych robót (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r. II UK
134/08).
Poza sporem w przedmiotowej sprawie był fakt istnienia małżeństwa i pozostawania B. O. i L. O. we wspólnym
gospodarstwie domowym.
Odwołujący L. O. odwiesił z dniem 1 kwietnia 2014r. działalność gospodarczą i zmienił nazwę firmy na (...) wcześniej
był to Zakład (...). Odwołujący zgłosił także rozszerzenie zakresu działalności o fryzjerstwo – usługi kosmetyczne.
Sąd Apelacyjny nie kwestionuje, że odwołująca wykonywała usługi kosmetyczne. Z ustaleń Sądu I instancji wynika, iż
świadczyła około 20 usług kosmetycznych w domach klientek. Od 22 kwietnia 2014r. odwołująca stała się niezdolna
do pracy. W tym czasie odwołujący pracował w transporcie międzynarodowym jako kierowca. Dopiero w maju oraz
na przełomie czerwca i lipca 2014r. firma (...) wykonała usługi remontowe na rzecz Salonu (...). Prace te odwołujący
wykonywał w czasie weekendu lub urlopu.
W ocenie Sądu odwoławczego prace odwołującej B. O. nie pozostawały w bezpośrednim i ścisłym związku z
działalnością L. O.. Odwołujący w ramach prowadzonej działalności wykonywał roboty ogólnobudowlane tymczasem
odwołująca wykonywała usługi kosmetyczne – manicure.
Powyższe uzasadniało podjęcie przez B. O. własnej działalności gospodarczej a nie współpracę przy prowadzeniu
działalności męża.
Słusznie argumentował Sąd I instancji, iż nie ma znaczenia okoliczność formalnego rozszerzenia działalności poprzez
wpis fryzjerstwa-usług kosmetycznych, albowiem jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, wpis do ewidencji
działalności gospodarczej stanowi tylko podstawę rozpoczęcia działalności gospodarczej w rozumieniu jej legalizacji,
ale nie można go utożsamiać z podjęciem takiej działalności. Odwołujący nie wykonywał żadnych usług w zakresie
fryzjerstwa i kosmetyki.
Nadto działaniom odwołującej brak było cech zorganizowania, stałości oraz znaczącej częstotliwości w sytuacji gdy
ograniczona była zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę w wymiarze ½ etatu.
Uwzględniając powyższe rozważania Sąd Apelacyjny na podstawie przepisu art.385 k.p.c. oddalił apelację.
del. SSO Małgorzata Aleksandrowicz
SSA Ewa Cyran
SSA Iwona Niewiadowska-Patzer