wyrok uzasadnienie - Sąd Okręgowy w Szczecinie

Sygnatura akt VIII Ga 306/13
WYROK
WIMIENIURZECZYPOSPOLITEJPOLSKIEJ
Dnia 28 września 2013 r.
Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy
w składzie:
Przewodniczący : SSO Agnieszka Woźniak
po rozpoznaniu w dniu 28 września 2013 r. w Szczecinie
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.
przeciwko (...) spółce akcyjnej w S.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 27 czerwca 2013 r.
sygnatura akt X GC 210/13
I. oddala apelację,
II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania
apelacyjnego.
VIII Ga 306/13
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie oddalił powództwo (...)
spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wytoczone przeciwko (...) spółce akcyjnej w S.. Sąd Rejonowy
wskazał w uzasadnieniu wyroku, że powództwo o zapłatę kwoty 6198,22 złotych z tytułu odszkodowania z zawartej
pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia auto casco pojazdów mechanicznych jest niezasadne, gdyż sąd powziął
wątpliwości co do wykazania przez powódkę zakresu uszkodzeń. Podniesiono, że sam przebieg zdarzenia nie budzi w
sprawie wątpliwości, niemniej po przeanalizowaniu dokumentów dołączonych zarówno do pozwu jak i do sprzeciwu
Sąd Rejonowy dostrzegł liczne sprzeczności i luki informacyjne, które uniemożliwią poczynienie obiektywnych
ustaleń w przedmiocie zakresu uszkodzeń, zakresu ekonomicznie uzasadnionych i uwzględnionych napraw i kosztów
materiałowych, zaś w dalszej perspektywie - wysokości szkody w związku z incydentem z 19 grudnia 2011 r. Wskazano,
że protokół zgłoszenia szkody (k. 32) z opisem zdarzenia odpowiadającego zeznaniom M. G., zawiera informacje o
dacie szkody w dniu 12 grudnia 2011 r. Posiłkując się treścią zlecenia (k. 85) w powiązaniu z zeznaniami reprezentanta
powódki sąd Rejonowy wskazał, iż można złożyć, że dnia 12 grudnia 2011 r. miała miejsce zupełnie oddzielna szkoda
w pojeździe, zgłoszona pozwanej i zarejestrowana pod numerem (...). Pozwana likwidowała z kolei szkodę z 19
grudnia 2011 r. pod numerem (...). Sąd Rejonowy podkreślił, że brak jest dowodów ażeby przyjąć, że obie szkody były
połączone i prowadzone wspólnie przez pozwaną, aż do podjęcia jednej decyzji odszkodowawczej. Powódka dowodziła
istnienie i wysokość roszczenia odszkodowawczego w oparciu o treść faktury VAT z dnia 31 stycznia 2012 r., w której
znajduje się adnotacja o przeprowadzeniu naprawy na kwotę 6 198,22 zł według protokołu szkody (...). Trzeba jednak
zauważyć, że wykonana przez pozwaną kalkulacja naprawy z dnia 27 stycznia 2012 r. o wartości 6 387,60 zł w sprawie
SZ20/8043/11 obejmuje zakwalifikowane do naprawy elementy pojazdu, które nie pozostają w adekwatnym związku
przyczynowym z okolicznościami zdarzenia z 19 grudnia 2011 r. (lusterko zewnętrzne prawe, listwa i klamka drzwi
przednich prawych). Nie sposób zatem przyjąć, ażeby koszty naprawy pojazdu wyliczone przez autoryzowany serwis
w fakturze pozostawały tożsame z ustaleniami i wyliczeniami uzyskanymi przez zakład ubezpieczeń. Dla okoliczności
zdarzenia z 19 grudnia 2011 r. w pełni przystająca pod względem zakresu uszkodzeń i przewidywanego rodzaju napraw
jest kalkulacja pozwanej z 28 grudnia 2011 r., zawierająca adnotacje o zgodzie na naprawę, która jednak dotyczy
szkody nr (...) z 12 grudnia 2011 r. Biorąc pod uwagę wszystkie opisane wyżej niezgodności Sąd stwierdził, że istnieje
zasadnicza przeszkoda w rozpoznaniu roszenia odszkodowawczego powódki. Nie można bowiem rozstrzygnąć, czy
uszkodzenia pojazdu uwzględnione przez zakład naprawczy w fakturze nr (...) w ślad za wynikami postępowania
likwidacyjnego nr (...), dotyczą szkody z dnia 19 grudnia 2011 r., a jeśli nie tak w jakiej części. Kalkulacja naprawy
w sprawie (...) wykracza w przedmiocie zakresu napraw i części zamiennych poza rodzaj i charakter uszkodzeń
wynikający z opisu zdarzenia z dnia 19 grudnia 2012 r. W pełni zgodna pod względem przedmiotowym ze szkodą z 19
grudnia 2011 r. jest kalkulacja pozwanej z dnia 28 grudnia 2011 r. na kwotę 1979,42 złotych, która jednak pozostaje w
oderwaniu od podstawy faktycznej żądania. W tym stanie rzeczy zachodzi brak udowodnienia wysokości roszczenia
odszkodowawczego powódki w ramach podstawy faktycznej powództwa co prowadziło do oddalenia powództwa jako
niewykazanego.
Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że uszkodzenia pojazdu uwzględnione
przez zakład naprawczy w fakturze nr (...) nie dotyczą szkody z dnia 19 grudnia 2011 roku, a jeśli tak to nie wiadomo
w jakiej części, podczas gdy powódka wykazała fakt poniesienia szkody oraz wykazała jaki był zakres uszkodzeń, co w
świetle znajdującej się w aktach szkody kalkulacji, która błędnie została opisana jako kalkulacja szkody nr (...) (czyli
szkody z dnia 12 grudnia 2011 roku) przesądza o wysokości poniesionej przez powódkę szkody (kwota 1979,42 złotych)
wynikającą z kalkulacji w sprawie (...). Zarzucono także naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego
art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c w związku z art. 232 k.p.c w zw. z art. 6 k.c poprzez przyjęcie, że powódka nie dopełniła
obowiązku przytoczeń faktycznych uzasadniających jej żądanie, a w szczególności nie wykazała, że naprawa na kwotę
6198,22 zł związana była ze zdarzeniem z dnia 19 grudnia 2011 roku, 321 k.p.c poprzez przyjęcie, że uwzględnienie
żądania powoda w świetle materiału dowodowego stanowiłoby orzeczenie ponad żądanie, podczas gdy żądanie zapłaty
dotyczyło tylko i wyłącznie zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku oraz został przeprowadzony dowód z kalkulacji
uwzględniającej uszkodzenia powstałe w wyniku wymienionego zdarzenia, a skoro koszt naprawy wyniósł kwotę
1979,42 złotych, to żądanie powódki mieściło się w granicach kwotowych powództwa i w jego podstawie faktycznej,
art. 233 § 1 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w tym samym ich ocenę wbrew zasadom
logiki i doświadczenia życiowego, a w szczególności dowodu w postaci kalkulacji do szkody nr (...) poprzez przyjęcie,
że kalkulacja ta dotyczy zdarzenia z dnia 12 grudnia 2011 roku, podczas gdy sąd sam stwierdził, że wymienione w
kalkulacji uszkodzenia korespondują z okolicznościami zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku, będącego podstawę
roszczeń powódki, w związku z czym powinna ona stanowić dowód na okoliczność poniesionej przez powódkę szkody.
Wskazując na powyższe zarzuty powódka częściowo cofnęła pozew wniesiony w dniu 22 maja 2012 roku w zakresie
kwoty 4208,80 złotych i jednocześnie zrzekła się pozostałych po dniu 19 grudnia 2011 roku roszczeń, ponadto wniosła
o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1979,42 złotych wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia 24 kwietnia 2012 roku.
W odpowiedzi na apelacje strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji, oraz zasądzenia od powódki na rzecz pozwanej
kosztów postępowania odwoławczego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja okazała się nieuzasadniona.
Na wstępie należy odnieść się do dokonanego w apelacji częściowego cofnięcia powództwa. Należy zauważyć, że w
istocie cofnięcie to związane jest ze zmianą podstaw faktycznych powództwa.
Niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Zasadniczo pozew może zostać cofnięty także
po wydaniu wyroku (art. 332 § 2) aż do jego uprawomocnienia się. Jednocześnie w myśl art. 5054. § 1 k.p.c zmiana
powództwa w postępowaniu uproszczonym jest niedopuszczalna. Przepisów art. 75-85 oraz art. 194-196 i art. 198 nie
stosuje się.
Z lektury uzasadnienia apelacji wynika, że powód podnosi, że Sąd Rejonowy dostrzegając, że skoro w postępowaniu
likwidacyjnym omyłkowo oznaczono kalkulację powinien ową omyłkę zinterpretować w sposób korzystny dla powoda.
Podniesiono w szczególności, że naprawa uszkodzeń dokonana w (...) serwisie (...) za którą została wystawiona
faktura VAT numer (...) na kwotę 6198,22 złotych została dokonana na podstawie protokołu szkody nr Sz (...), w
rzeczywistości naprawa ta dotyczyła uszkodzeń wynikłych ze zdarzeń zarówno z dnia 12 grudnia 2011 roku jak i
19 grudnia 2011 roku. Powyższe twierdzenia są odmienne aniżeli te zaprezentowane w pozwie i w toku procesu. Z
uzasadnienia pozwu wynika, że koszt naprawy w kwocie 6198,22 złotych udokumentowany fakturą VAT numer (...)
roku dotyczy szkody zaistniałej w dniu 19 grudnia 2011 roku, co strona powoda odnosi do zdarzenia polegającego
na wjechaniu do garaży przy niezamkniętych drzwiach pojazdu. Jednocześnie do pozwu załączono protokół szkody z
dnia 12 grudnia 2011 roku. Należy podkreślić, że w treści faktury VAT (...) wskazano, ze dotyczy ona kalkulacji szkody
(...), która to szkoda bezspornie dotyczyła zdarzenia zaistniałego w dniu 12 grudnia 2012 roku. Trafnie Sąd Rejonowy
przyjął, że kalkulacja naprawy z dnia 27 stycznia 2012 roku w sprawie SZ20/8043/11 obejmuje zakwalifikowane do
wymiany elementy, która w żaden sposób nie przystają do opisywanych uszkodzeń zaistniałych w dniu 19 grudnia 2011
roku. Kalkulacja ta wykracza w przedmiocie zakresu napraw i części zamiennych poza zakres uszkodzeń wynikający
z opisu zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku. Strona apelująca nie neguje owych wywodów zaprezentowanych
przez Sąd I instancji, co aprobuje także w wywiedzionej apelacji, podnosząc, że w rzeczywistości numery szkód w
kalkulacjach zostały podane odwrotnie. Obecnie strona powoda podnosi, ze szkoda z dnia 19 grudnia 2011 roku
likwidowana była pod numerem Sz (...), choć w toku procesu strona powodowa podnosiła inaczej. Należy wskazać
na twierdzenia zaprezentowane w odpowiedzi na sprzeciw, gdzie odnosząc się do faktury VAT (...) roku wskazano, że
dotyczy ona zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011, przy czym faktura obejmuje zarówno zakres wykonanej naprawy jak
i również jej koszt. Powyższe potwierdził także, przesłuchany na rozprawie reprezentant powoda, który wskazał, że
naprawa uszkodzeń zaistniałych w dniu 19 grudnia 2011 roku obejmuje kwotę około 8-10 tyś, a naprawa odpowiadała
sporządzonemu kosztorysowi. Ponadto kwota dochodzona pozwem w istocie pokrywa się z kwotą wskazana na
fakturze VAT (...). Jednocześnie w toku postępowania przed Sądem Rejonowym strona powoda w żaden sposób
nie naprowadziła żadnych twierdzeń, ze numery kalkulacji zostały omyłkowo zamienione przez rzeczoznawcę, brak
jest także ku temu jakichkolwiek dowodów. Ramy postępowania apelacyjnego w postępowaniu uproszczonym nie
pozwalają na występowanie z nowymi roszczeniami, tak należy potraktować zmianę powództwa i związane z tym
cofnięcie.
Przechodząc do rozważenia zarzutów błędnych ustaleń faktycznych przez pryzmat ściśle z nimi powiązanych zarzutów
wadliwej oceny materiału dowodowego, należy w pierwszym rzędzie wskazać, iż z przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wynika, iż
Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia
zebranego materiału. W praktyce, jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie
poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi
się ostać, chociażby na podstawie tego samego materiału dowodowego w równym stopniu można byłoby wysnuć
wnioski odmienne. Jedynie w przypadku, gdy brakuje logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub
gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo - wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez Sąd ocena
dowodów może zostać skutecznie podważona (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 roku, II CKN
817/00 LexPolonica nr 3761152; tak też H. P., Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych, LewisNexis
2007. s. 370 - 373).
Zatem dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych
ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości.
Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności
skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich
wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19
czerwca 2008 r., sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598).
W apelacji powoda zabrakło takiego kompleksowego wywodu, który uzasadniałby naruszenie przez Sąd Rejonowy
art. 233 k.p.c. Skarżący formułował ten zarzut odwołał się bowiem do stanu faktycznego, który w jego przekonaniu
odpowiadał rzeczywistości, a nie wykazał w rozumowaniu Sądu Rejonowego żadnych uchybień logicznych
dyskwalifikujących dokonaną ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne.
Strona powodowa domagała się także w apelacji przeprowadzenia dowodu z uzupełniającego przesłuchania
reprezentanta powódki. Jak stanowi art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli
strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie
wynikła później. Uregulowanie zawarte w tym przepisie jest wyrazem dążenia do koncentracji materiału dowodowego
przed sądem pierwszej instancji. Potrzeba powołania nowych faktów i dowodów powinna być następstwem
zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej
instancji albo otwarcia się możliwości dowodzenia okoliczności faktycznych wcześniej niemożliwych do wykazania z
przyczyn obiektywnych. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w
postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego
nie uwzględni (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2002 r., IV CKN 980/00, LEX nr 53922). Podkreślić
należy, iż wydanie niekorzystnego dla strony wyroku nie może stanowić samoistnej podstawy powołania się w
postępowaniu apelacyjnym na nowe fakty i dowody (por. Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 640/98,
OSNP 2000/10/389. W judykaturze uważa się, że przepis dający możność podjęcia określonej decyzji w pewnych
wypadkach nie oznacza pozostawienia tej kwestii do dowolnego uznania, ale nakłada na sąd obowiązek rozważenia
sprawy i wydania takiej decyzji, jaką uzasadniają okoliczności (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 18
marca 1950 r., C 349/49, Zb. Urz. 1951, nr 3, poz. 66). Wypływa z tego wniosek, że sąd jest z reguły obowiązany dopuścić
nowe elementy materiału procesowego. Obowiązek ten nie ma zaś charakteru bezwzględnego tylko dlatego, że zależy
od przyczyn, których wykazanie, czy zachodzą, należy do zainteresowanego podmiotu (por. E. Mielcarek, Wnioski...,
s. 140). Ocena tych przyczyn objęta jest dyskrecjonalną władzą sędziowską. Za takim kierunkiem wykładni art. 381
przemawia również samo jego ujęcie redakcyjne. Należy podkreślić, że jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej
twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony,
sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania
jej praw ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 maja 2013 r.I ACa 159/13).
W realiach niniejszej sprawy reprezentant powoda został wysłuchany na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku
wskazał odnosząc się na zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku, że naprawa odpowiadał kosztorysowi, oraz, że koszty
naprawy oscylowały pomiędzy kwotą 8-10 tyś złotych. Formułowany w apelacji dowód w postaci uzupełniającego
przesłuchania reprezentanta powoda w celu wykazania, że faktura VAT (...) obejmowała także naprawę uszkodzeń
powstałych podczas zdarzenia z dnia 12 grudnia 2011 roku nie posiada cech nowości i zgodnie z treścią art. 381 k.p.c
został pominięty.
Mając zatem na względzie przywołaną powyżej argumentację na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelację
oddalił jak w punkcie I sentencji wyroku.
Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje oparcie w treści art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione
przez stronę powodową w postępowaniu apelacyjnym złożyły się jedynie koszty zastępstwa prawnego w kwocie 300
zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
VIII GC 306/13
ZARZĄDZENIE:
1. Odnotować,
2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda
3. Przedłożyć z wnioskiem pozwanego o nadanie klauzuli wykonalności.