Wersja do wydruku

84
Nowi profesorowie
Od czasu studiów Jacek Jachymski z pasją oddawał się również wspinaczce wysokogórskiej, odnosząc w tej dziedzinie niebagatelne sukcesy,
do których należy przejście z kolegą z Instytutu głównej grani Tatr.
Ostatnio, pozostając w górach, ograniczył jednak wspinaczkę na rzecz
narciarstwa wysokogórskiego i biegów górskich. W szczególności, zdobył
trzecie miejsce w Pucharze Polski Amatorów w skialpiniźmie w kategorii
powyżej 50 lat w sezonie 2012/13, a latem tego roku przeszedł w ciągu
jednego dnia, wraz z młodszym synem, Ignacym, grań główną Tatr
Zachodnich (polskich i słowackich) pokonując dystans 53 km.
Jacek Banasiak (Durban, Łódź)
Tadeusz Krasiński
Profesor Tadeusz Krasiński urodził się 23 grudnia
1949 roku w Konstantynowie Łódzkim. Studiował matematykę na Uniwersytecie Łódzkim na specjalności
teoretycznej (w latach 1968–1973). Pracę magisterską z dziedziny funkcji wielu zmiennych zespolonych
napisał pod kierunkiem Zygmunta Charzyńskiego.
Następnie (w latach 1973–1976) był słuchaczem Studium Doktoranckiego w Instytucie Matematycznym
PAN. W roku 1977 rozpoczął pracę na stanowisku starszego asystenta
w Katedrze Funkcji Analitycznych i Równań Różniczkowych UŁ. W roku
1981 roku obronił w Instytucie Matematycznym PAN pracę doktorską
Półnormy typu Stolla i niezmienniki biholomorficzne. Promotorem był
Julian Ławrynowicz. Stopień doktora habilitowanego nauk matematycznych otrzymał w roku 1992 na podstawie rozprawy Poziomice wielomianów dwóch zmiennych a hipoteza jakobianowa [3], a tytuł profesora
w roku 2010.
Główną dziedziną działalności naukowej Tadeusza Krasińskiego jest
geometria analityczna i algebraiczna zespolona. Szczególne interesuje się
on teorią osobliwości krzywych płaskich, teorią przecięć niewłaściwych,
teorią odwzorowań holomorficznych i wielomianowych. Opublikował
około pięćdziesiąt prac naukowych z tego zakresu. Badania i otrzymane rezultaty dotyczyły zarówno aspektów lokalnych, jak i globalnych.
W przypadku lokalnym badał niezmienniki biholomorficzne zbiorów
c 2013 Polskie Towarzystwo Matematyczne
Nowi profesorowie
85
analitycznych i algebraicznych (m.in. wykładnik separacji regularnej
dwóch takich zbiorów, krotność przecięć niewłaściwych, liczbę Milnora
osobliwości izolowanych) oraz odwzorowań holomorficznych (wykładnik
Łojasiewicza, krotność odwzorowania). W przypadku globalnym badał zachowanie się odwzorowań wielomianowych w Cn, w szczególności
w otoczeniu nieskończoności (wykładnik Łojasiewicza w nieskończoności,
hipoteza jakobianowa).
Najważniejsze rezultaty to:
1. Oszacowanie wykładnika separacji dwóch zbiorów algebraicznych
rzutowych w języku ich stopni (patrz artykuł [5]), opublikowane
w prestiżowym czasopiśmie Inventiones Mathematicae.
2. Efektywna charakteryzacja punktów bifurkacyjnych w nieskończoności wielomianów zespolonych dwóch zmiennych (patrz [2, 3]) (jest to
główny wynik rozprawy habilitacyjnej; równolegle wynik ten otrzymał
H. H. Vui).
3. Efektywne wzory na wykładnik Łojasiewicza odwzorowań holomorficznych dwóch zmiennych zespolonych w lokalnym i globalnym przypadku (patrz [1, 4, 7, 8]).
4. Efektywna charakteryzacja połączenia (join) dwóch krzywych algebraicznych w zespolonej przestrzeni rzutowej n-wymiarowej (patrz
praca [6]).
Ostatnio jego nową pasją stały się teoretyczne podstawy informatyki,
a w szczególności komputery biomolekularne. Pracuje nad zastosowaniem
łańcuchów DNA do obliczeń. Prowadzi seminarium naukowe Komputery
biomolekularne. Rezultatem jest już kilka publikacji naukowych z tej
dziedziny.
Tadeusz Krasiński był recenzentem w dziesięciu rozprawach doktorskich i dwóch habilitacyjnych. Był promotorem w pięciu przewodach
doktorskich, w tym jednego z informatyki.
Współpracuje naukowo z ośrodkami naukowymi w kraju (UJ, UMK,
PŚw) oraz za granicą (Universidad de la Laguna w Hiszpanii, Université
de Pierre et Marie Curie Paris 6, Université Bordeaux 1, Universitat
de Valéncia). Odbył krótkoterminowe staże w Universitá di Roma La
Sapienza (w 1988 roku) oraz Université Bordeaux 1 (w 2000 roku). Był
kierownikiem grantu KBN w latach 2000–2003 oraz wykonawcą w wielu
innych grantach. Był wielokrotnie wyróżniany nagrodą Rektora UŁ za
działalność naukową.
Jest znakomitym wykładowcą. Prowadzi wykłady kursowe i monograficzne. Najsłynniejszy jest jego wykład z powierzchni Riemanna dla
86
Nowi profesorowie
studentów specjalności teoretycznej i doktorantów. Wydał dwa podręczniki akademickie [9, 10]. Przygotował wspólnie z S. Spodzieją monografię
[11]. Opublikował szereg artykułów popularnonaukowych.
Tadeusz Krasiński bierze czynny udział w działalności organizacyjnej
na rzecz uczelni. Był prodziekanem ds. dydaktycznych Wydziału Matematyki (w latach 1996–2002). Jest kierownikiem studiów doktoranckich
z informatyki (od 2006 roku) i z matematyki (od 2011 roku). W latach
2002–2010 kierował Zakładem Analizy Rzeczywistej i Algebry, a od roku
2010 jest kierownikiem Katedry Geometrii Algebraicznej i Informatyki
Teoretycznej. Od roku 1997 jest redaktorem serii preprintów na Wydziale
Matematyki i Informatyki UŁ.
Organizował i współorganizował serię corocznych konferencji szkoleniowych i naukowych z geometrii analitycznej i algebraicznej zespolonej
(od 2000 roku) oraz był członkiem zespołu redakcyjnego materiałów na
te konferencje.
Lubi sport. Gra w piłkę nożną i w hokeja na lodzie. Jest reprezentantem Wydziału Matematyki i Informatyki UŁ w sztafecie pływackiej.
Antoni Pierzchalski (Łódź)
Wybrane publikacje Tadeusza Krasińskiego
[1] Exponent of growth of polynomial mapping of C2 into C2 , [w:] Singularities
(S. Łojasiewicz, red.), Banach Center Publication, t. 20, PWN, Warszawa
1988, 147–160 (współautor: J. Chądzyński).
[2] On branches at infinity of a pencil of polynomials in two complex variables,
Ann. Polon. Math. 55 (1991), 213–220.
[3] Poziomice wielomianów dwóch zmiennych a hipoteza jakobianowa, Wyd.
UŁ 1991 (rozprawa habilitacyjna).
[4] Sur l’exposant de Łojasiewicz a l’infini pour les applications polynomiales
de C2 dans C2 et les composantes des automorphismes polynomiaux de
C2 , C. R. Acad. Sci. Paris Serie I 315 (1992), 1399–1402 (współautor:
J. Chądzyński).
[5] Separation of algebraic sets and the Łojasiewicz exponent of polynomial
mappings, Invent. Math. 136 (1999), 75–87 (współautorzy: E. Cygan,
P. Tworzewski).
[6] The join of algebraic curves, Illinois Journal of Mathematics 46 (2002),
723–738.
[7] The gradient of a polynomial at infinity, Kodai Math. Journal 26 (2003),
317–339 (współautor: J. Chądzyński).
[8] The Łojasiewicz exponent of an isolated weigted homogeneous surface
singularity, Proc. Amer. Math. Soc. 137 (2009), 3387–3397 (współautorzy:
G. Oleksik, A. Płoski).
Nowi profesorowie
87
[9] Analiza matematyczna. Funkcje jednej zmiennej, wyd. II, zmienione,
Wyd. UŁ., Łódź 2003.
[10] Automaty i języki formalne, Wyd. UŁ, Łódź 2007.
[11] Analytic and algebraic geometry. Proceedings of the Conferences in Analytic
and Algebraic Geometry, Wyd. UŁ, redakcja wspólna z S. Spodzieją,
w druku.
Krzysztof Oleszkiewicz
Profesor Krzysztof Oleszkiewicz urodził się w 1972
roku. W latach 1989–1994 studiował matematykę na
Wydziale Matematyki, Informatyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. Opiekunem jego pracy magisterskiej Uogólnienie metod hiperkontrakcji i nierówności Chinczyna–Kahane’a był profesor Stanisław
Kwapień. Stanisław Kwapień był także promotorem
jego rozprawy doktorskiej Porównywanie momentów
sum niezależnych zmiennych losowych, obronionej na tym samym wydziale w 1997 roku. W roku 2004 uzyskał stopień doktora habilitowanego
na podstawie rozprawy O związku pewnych nierówności funkcyjnych
z własnościami produktowych miar probabilistycznych. Tytuł naukowy
profesora otrzymał w 2011 roku.
Przez cały czas pracy zawodowej, czyli od 1994 roku, Krzysztof
Oleszkiewicz jest związany z Uniwersytetem Warszawskim (od 2006 roku
jest profesorem nadzwyczajnym) z licznymi przerwami na zagraniczne wyjazdy naukowe, na przykład staż w Instytucie Weizmanna, i na
okresową pracę w IM PAN.
Do chwili obecnej (sierpień 2013 roku), Krzysztof Oleszkiewicz jest
autorem lub współautorem trzydziestu czterech prac naukowych, opublikowanych między innymi w tak prestiżowych czasopismach, jak Annals
of Mathematics, Annals of Probability, Journal of Functional Analysis,
Studia Mathematica. Według Mathematical Reviews są one cytowane
215 razy przez aż 212 autorów. Uwagę zwraca niezwykła różnorodność
i szerokość jego zainteresowań naukowych. Największą grupę stanowią
prace zakorzenione w klasycznej problematyce teorii prawdopodobieństwa – własnościach sum niezależnych zmiennych losowych o wartościach
c 2013 Polskie Towarzystwo Matematyczne